ნელ-ნელა გავახილე თვალი და შევხედე საათს, უკვე 12 საათი იყო. პირველად დამეძინა ამ დრობამდე. ავდექი მოვიცვი ხალათი, ფარდა გავაფარე რომ მზის სხივები შემოსულიყვნენ ოთახში და ვხედავ წებოვან ფურცელს მინაზე წითელ გულს, რომელზეც წერია: დილამშვიდობისა ძილისგუდა. და იქვე თაიგული იდო. (ანანო იმდენად ბედნიერი იყო, ესეთი რამ ხომ არავის გაეკეთებინა. შევარდა აბაზანაში, შხაპი მიიღო ჩაიცვა ტანსაცმელი, თმები აიწია მაღლა და მიირბინა ბებოსთან, ნაზად მიუკაკუნა კარებზე.)
-ბებო შეიძლება?
-კი
-(ანანო როდესაც ოთახში შევიდა, დაინახა ბებო რომელიც ტიროდა.)
ბებო რა გჭიირს? რა მოგივიდაა?
-ჩემს დაქალს შვილი გარდაეცვალა, ახლახანს გავიგე. და აუცილებლად უნდა წავიდე. ის... ჩემს გვერდით იყო სულ და ახლა მე ვერ მივატოვებ. თუ სურვილი გექნება წამოდი, თუ არადა იყავი სახლში, დღეს ისვენებს ლიკა ამიტომ არ იქნება. რომ არ შეგეშინდეს გაბოს დაგიტოვებ, ძმა არის მაინც. ის მოგხედავს ორი-სამი დღით. არ ვიცი როდის ჩამოვალ, დაგირეკავ და გაგაგებინებ.
-ბებო მე არ მიყვარს ეგეთ ადგილებში სიარული და მირჩევნია სახლში დავრჩე.
-კარგი გაბოს დაურეკე და მოვიდეს. დარწმუნებული ხარ რომ კარგად იქნები?
-კი ბებო რათქმაუნდა.
-ლიკა ხვალ მოვა?
-არა არც ხვალ არ მოვა, ცოტახნით დასვენების დღე, მომეციო მთხოვა. ნეტავ არ გამეშვა.
-არაა პრობლემა ბებო. გაგაცილებ ახლა მე შენ.
---
-აჰა გაბოს დავურეკე და იმედი მაქვს მალე მოვა, 6 საათი მოვიდა უკვე არ ჩანს, ტელეფონსაც არ იღებს. ავირბინე ჩემს ოთახში ნოუთბუქის ჩამოსატანად. და კარზე კაკუნის ხმა გავიგე, კაკუნის არა უფრო ბრაგუნის. გასახედიდან გავიხედე, არავინ იდგა. შემეშინდა კარები გავაღე და გამოხტა გვერდიდან ალექსანდრე, სურპრიზზზ.
-ვაიმე გული გამიხეთქე იდიოტო, ვაიმე გული რომ წამსვლოდა?
-ჰა კარგად ხარ? ხელოვნური სუნთქვა თუ გესაჭიროება აქ ვარ.
-ოხხ.
-ჰა არ შემიშვებბ?
-აქ რა გინდა? გაბო უნდა მოსულიყო.
-ხოო გაბო არაა სახლში და მე წამოვედი. აბა მარტო ხოარ დაგტოვდი?
-კაი კაი, შემოდი.
-(ალექნადრე შევიდა, მოკალათდა მდივანზე თითქოს თავის სახლი იყოს. თავს ისე გრძნობდა როგორც საკუთარ სახლში. ანანო კი ისევ გაქვავებული იდგა კარებთან.) გოგო მოდი დაჯექი, რას დგეხარ კარებში, ფილმს ვუყუროთ. საშინელებას ჰეჰეჰ, მე ვარჩევ ოღონდ.
-(ანანო მიუსკუპდა ალექსანდრეს) არაა კომედია ჩავრთოთ რაა.
-არა საშინელება.
-აუ მეშინია მე საშინელებებისს. ან დრამა ჩავრთოთ.
-არაა, გადაწყდა საშინელება
-კაი უჰ.! წავალ მე პოპ-კორნს გაავაკეთებბ.
-გაიქეცი.
-გავიქეციი.
-(ალექსანდრე შეიპარა სამზარეულოში, უყურებდა და თან იღიმოდა დებილივით. ანანოს მიუახლოვდა ჩუმად, უკან დაუდგა.)
-აბა ეხლა სად გამექცევი?
-(ანანომ სუნთქვა შეიკავა, ადგილზე გაქვავდა, ალექსანდრეს სუნთქვის ხმა მკაფიოდ ესმოდა, მისი გული კი ამოვარდნას იყო. მუცელში პეპლებმა დაიწყეს ფრენა. ალექსმა ჩასჩურჩულა)
-"შეგიძლია ისუნთქო" (და ჩაიცინა, ნაზად კისერზე აკოცა და წამში გამოეცალა. ანანო კი ისევ ადგილზე იყო გაქვავებული, უნდოდა გაგრძელებულიყო მაგრამ არ შეიმჩნია.)
-ჰაჰაჰჰა შენი როჟა ნეტავ განახა, ანანო გამოფხიზლდი დედამიწაზე ვართ.
-იდიოტო ფხიზლად ვარ.
-რაღაც არ გეტყობა. კაი წავედი მე ზალაში და მალე მოიტანე.
-(ალექსანდრე გავიდა თუ არა სამზარეულოდან, ანანომ დაიწყო ბურტყუნი) ანანო რა კრეტინი ხარ ! თითქოს ბიჭი პირველად გკოცნიდეს! ოჰ ეს სულ სხვა იყო, არა ამქვეყნიური შეგრძნება. ოხ მაცადოს და გავუკეთო მაგ იდიოტოს.! (გაეშურა ალექსანდრესკენ)
-აბაა გეღირსაა მოსვლაა
-ხო მეღირსა, რა ფილმი ჩართე?
-კეე გვესაჭიროება ძიძა, საშინელებაა. თანაც მე ხომ ძიძის როლს ვასრულებ და დამაინტერესა.
-რა საზიზღარი ხარ, ნეტავ იცოდე
-ვიცი.
-შენზე საზიზღარი მე ვარ. (ანანო გადავიდა შურისძიებაზე, მიუჯდა ახლოს ცოტაც და კალთაში ჩაუჯდებოდა ჩაჰყურებდა თაფლისფერ თვალებში, უახლოვდებოდა საკოცნელად,) "-
-!ალექსანრე შეგიძლია ისუნთქო" (და ტუჩებთან მისულს წამოხტა და გაქვავებული ალექსანდრე დატოვა) -ჰაჰაჰჰა ( ატეხა კისკისი) ალექსანდრე გამოფხიზლდი დედამიწაზე ვართ.
-სამაგიერო გადამიხადეე, ოხ
-ხო ააბა რა, რა გეგონა?
-კაი ხო ვუყუროთ ფილმს
-კაი...
---
-(ფილმა 1 საათი გასტანა, ისეთი უაზრო ფილმი იყო, ანანოს ჩაეძინა ალექსანდრეს მკლავებში. ისეთი საყვარლები იყვნენ. ოჰ რომ გენახათ...სიმყურდოვე კარზე კაკუნმა დაარღვია... ალექსანდრემ ანანო გააღვიძა.)
-ანანო ვიღაცაა კარზე უნდა ადგე.
-აუუ 5 წუთიც რაა....
-ანააა ადექი გოგო ვიღაცაა კარზე თქო.
-(უცებ წამოხტა) მერე ვერ მეტყვი, რომ ვიღაცაა? კარზე?
-გირჩევნია გააღო.
-შენკიდე ადი ჩემს ოთახში.
-ჯერ გაიხედე ვინაა.
-ლიკაა დღეს არ უნდა მოსულიყო, რა ეტაკა უჰ
ადი ჩემს ოთახში.
-კაი
---
-ვაა ლიკაა, დღეს ხომ დასვენების დღე გაქვს? აქ რაგინდა?
-ბებიაშენმა დარეკა, მეც არ მქონდა საქმე არაფერი და წამოვედი.
-აა გასაგებია.
-სტუმარი გყაავთ ქალბატონო ანა ?(და გახედა მაგიდაზე სადაც ორი ჭიქა და ორი თეფში იდო.)
-ა არაა ეს ჩემია ორივე
-კარგით.
-მე მაღლა უნდა ავიდე, ვიძინებ.
-კარგით, ღამემშვიდობისა.
---
-რაო ლიკუშამ?
-დაეჭვდა, ჩვენი თეფშები და ჭიქები დაინახა.
-იმდღესაც შეგვამჩნია...
-ხო ვუთხარი რომ მარტო ვიყავი.
-კარგად გითქვამს, ახლაკი მეძინება თქვენის ნებართვით ქალბატონო.(და შეხტა ანანოს საწოლზე)
-ო.ო (ანანო გაშტერებული უყურებდა, შემდეგ კი ძლივს ენა ამოიღო). ვაჟბატონო ხელს ხომ ად გიშლით? ხომ არ გავიდე მე?(ანანო ახლოს იდგა საწოლთან და დაჰყურებდა ალექსანდრეს, პირდაპირ. ალექსანდრე წამოხტა უცებ და ჩააგდო საწოლში) საწოლი დიდია, ორივეს გვეყოფა.
-იდიოტო!
-კაი ყველაზე ბედნიერი იდიოტი ვარ, შენ რომ მყევხარ. ძილინებისა (და შუბლზე აკოცა)
-შენც(და გაიღიმა ხელები, ისე მაგრად ჰქონდა ალექსს შემოხვეული, თითქოს სადმე გაიქცეოდა ანა)
---
-რა ბედნიერებაა, ახელ თვალს და ხედავ შენს საყვარელ ადამიანს, რომელსაც ასე ტკბილად სძინავს. ვინ წარმოიდგენდა მე ანანო, თბილისიდან... ჩემი ცხოვრება ასე შეიცვლებოდა. და ვიპოვიდი საკუთარ ბედნიერებას. აქამდე ჩემი ცხოვრება, არაფერი არ ყოფილა. ჩემი ერთად-ერთი ბედნიერება უკვე ალექსანდრეა. მაგრამ თბილიში სწავლას განაგრძობს? სიყვარულს თუ კარიერას აარჩევს... მალე ეს საკითხი უნდა გადაწყდეს. ნუ არვიცი კარიერა, რომ აარჩიოს გავნადგურდები... ვეღარ ავიტან კიდევ ერთი ადამიანის დაკარგვას. ავდექი ჩავედი დაბლა.
-ლიკა
-დილამშვიდობისა ქალბატონო ანა. საუზმე მზად არის.
-ჩემს ოთახში შევჭამ.
-კარგით აბრძანდით და ამოგიტანთ.
-არა არა, მე ავიტან. მადლობთ
-ინებეთ.
---
-ეს საუზმე ალექსანდრესთვის მინდოდა, შევუტანე ოთახში. ვაიჰ კიდე სძინავსს.... ადექი ძილისგუდა გეყო ძილი. (აჭყიტავს თვალებს)
-ჰაჰა მე არ მეყოფა.
-გეყოფა, გეყოფა. თან ნახე საუზმე მოგიტანე.
-კაი ხო ხელ პირს დავიბან და შევჭამ.
---
-ალექს
-ჰოუ
-თბილისში როდის მიდიხარ?
-რამინდა თბილისში?
-უნიში
-აა ხოო, ვერ დაგტოვებ.
-ანუ არ მიდიხარ?
-არა რა სისუელელა?
-სიყვარული თუ კარიერა?
-კარიერის დედაც.... როცა ჩემს წინ ასეთი მოსიყვარულე საცოლე დგას.
-ჰაჰა "საცოლე"
-ხო რა გეგონა, რომ წავიდოდი ? არა. არ დაგტოვებ არასდროს
-ალექს, მიყვარხარ!
-დამიჯერე მე უფრო, მოიცა გაბო რეკავს.
---
-რაო? გაბომ?
-ყველაფერი გაუგია...
-რაა მერეე?
-მარტო მაგან არა, დათომაც მისმა ცოლმაც...
-მერე?
-შენთან უნდათ ლაპარაკი.
-რაა? ჩემთან? კარგი წავიდეთ.
-არა მე არა, შენ უნდა დაელაპარაკო მარტო.
-კარგი გამაცილე მაშინ.
-ხო კაი მე გადავძვრები აივნიდან, შენ კარებიდან ჩამო და იქ დაგხვდები.
-კარგი.
---
-(ანანო მიდიოდა მაგრამ ვაი ამ წასვლას, სულ მთლიანად კანკალებდა, ვაიდა გაბო გაბრაზდბულიყო და არ მიეღო? ვაიდა დედამისი... დაშორებულიყო დათოს? უკვე კარებთან იდგა მაგრამ, შიშით ვერ აკაკუნებდა. მაგრამ ადრე თუ გვიან, უნდა გაეგოთ სიმართლე, ანანომ თავი ხელში აიყვანა და დააკაკუნა. გაბომ გააღო კარები)
-შემოდი.
-გამარჯობათ. (დათო ეცა ანანოს და გულში ჩაიკრა. ანანო კი გაშეშებული იდგა, არ იცოდა რა ექნა? ჩახუტებოდა ისიც ? თუ არა?)
-შვილო რატომ ადრე არ გვითხარი?
-მე ყველაფერს აგიხსნით. არაფერი არ ვიცოდი, აქ რომ ჩამოვედი, სრულიად არაფერი. აქ დასასვენებლად ჩამოვედი, რომ გავიგე ბებია მყავდა ცოცხალი. 2 დღის შემდეგ ბებიამ მომცა დღიური, სადაც ყველაფერი ეწერა. ეს დღიურიც თან მაქვს, აი ინებეთ. მე არანაერი სურვილი, არ მქონდა რომ თქვენთვის ოჯახი დამენგრია, ამიტომ არც მინდოდა თქმა. მაგრამ ბებია გეტყოდათ. მე.. მე უბრალოდ წავალ, თუ მოისურვებთ.
-(გაბო წამოხტა სკამიდან) რა სისულელეა? სად წახვალ? მე გავიგე რომ და მყავს და გგონია სადმე გაგიშვებ? ყოველთვის მინდოდა და მყოლოდა. !
-მე ერთი შემთხვევით, დავრჩები. (ანანომ შეხედა ატირებულ ნინოს) თუ ნინო დეიდა... აპატიებს ... ნუ გვაპატიებს, ყველაფერს რაც მოხვდა წარსულში. და მომავალით ვიცხოვრებთ.
-აქ საპატიებელი არაფერია, მიგიღე როგორც საკუთარი შვილი, და მინდა რომ მეტიც. ჩვენთან ერთად იცხოვრო. წარსულში რაც მოხვდა, არ დავიწყებ წარშულში ქექიალობას. შვილად მიგიღე უკვე.!
-დიდია მადლობა, თქვენ ძალიან ძლიერი ქალბატონი ბრძანდებით! თქვენს ადგილზე ყველა ასე არ მოიქცეოდა. რაც შეეხება... მე სამწუხაროდ თქვენთან ვერ გადმოვალ. ბებოს.. ვერ დავტოვებ ძალიან ეტკინება გული. მაგრამ ხშირად შემოგივლით...

---
-აბა ეს თავი როგორ მოგეწონათ ^.^ ? მალე დავამთავრებ ^^ მალე რა შემდდეგ თავში დასასრულია