ცხოვრება გაცილებით რთულია, ვიდრე ჩვენ ვხედავთ.
ბევრს ვფიქრობ ცხოვრებაზე. რატომ? ხომ შეიძლებოდა მე არა, ვინმე სხვა დაბადებულიყო ჩემს მაგივრად. ვინმე სხვას ესუნთქა ეს საზიზღარი ჰაერი. ვინმე სხვა... თუმცა არა. ეს მე ვარ, ელენე. ქალი, რომელიც ცხოვრობს, რომელიც სუნთქავს, რომელსაც ტკივა, და მაინც, არ იცის, რა მიზანი აქვს მის არსებობას. ეს მე ვარ, ელენე. ქალი, რომელიც უშვებს შეცდომებზე შეცდომებს, ტკენს და მერე ვეღარაფერს აკეთებს გამოსასწორებლად. იქნებ აღარაფერს. დავიღალე...
ყველაფერს აქვს დასასრული. არ დაიჯეროთ, რომ რამე მარადიულია. არაფერია მარადიული. ყველა და ყველაფერი მოკვდება დღეს, ხვალ, ან ზეგ... მნიშვნელობა არ აქვს. უღალატო მხოლოდ სიკვდილია და მერწმუნეთ, ის აუცილებლად გეწვევათ, კარზე მიგიკაკუნებთ (ან იქნებ, თქვენ მიუკაკუნოთ) და მერე... მერე არავინ იცის, რა და როგორ ხდება.

იმ ღამეს, ნინაკა დასაწოლად გავამზადე, თავისი პიჟამა ჩავაცვი და ცხელი შოკოლადით სასვე ორი ჭიქა დავდგი მაგიდაზე. ნინაკამ თავის ჭიქას შემოხვია ხელები და ფანჯრის რაფაზე ისე შემოჯდა, რომ თავისუფლად გაეშალა ფეხები და ჭიქა კალთაში ჩაიდო.
_დედუ, წვიმს_მითხრა და დაორთქლილ მინაზე უცნაური ნახატების ხატვა დაიწყო.
_ჰო, წვიმს დე..._გაბზარული ხმით ვუთხარი, თან ცხელი სითხე მოვსვი და თვალები დავხუჭე.
_არ გიყვარს წვიმა?_მისი წკრიალა ხმა საამოდ ჩამესმა და ცრემლიანი თვალები გავახილე.
_არა დე... არ მიყვარს_თავი გავაქნიე მე.
_მამას?_მკითხა უეცრად. შევცბი, ნერწყვი მძიმედ გადავაგორე და ერთი ცრემლი უკვე ჩამომივარდა თვალებიდან.
_რა?
_არც მამას უყვარს წვიმა, დედუ?_გამიმეორა შეკითხვა და ჭიქიდან ცხელი შოკოლადი ფრთხილად მოსვა.
_არა..._უკვე ხმაჩამწყდარმა ვუპასუხე მე.
_მაშინ არც მე არ მიყვარს_დარწმუნებით ჩაილაპარაკა, ძალიან ხმადაბლა და ისევ გარეთ გაიხედა. ვერაფერი ვუთხარი, იატაკზე ჩავცურდი და თავი ხელებში ჩავრგე, ჭიქა კი გვერდით დავდგი.
წვიმის ხმა სახლშიც აღწევდა. ის დღე გამახსენდა, მაშინაც ასე წვიმდა...
ტელეფონის ხმამ სიჩუმეში ხმაურით გადაკვეთა ბარიერები და მთელს ოთახში წკრიალით გაიჟღერა. ჩემს ადგომამდე ნინაკა ჩამოხტა რაფიდან, იქვე დადებული ყურმილი ყურთან მიიტანა და ხმადაბლა, სერიოზული ბარიტონით ჩასძახა ყურმილში “ალო”. მე არაფერი მესმოდა, თუმცა ნინაკამ როგორც კი ტელეფონი გამომიწოდა, მოუთმენლად გამოვართვი და ვუსმინე.
_აქ ხარ? ელენე_ტირილით დაიჩურჩულა ნინიმ. ტანში უსიამოვნოდ დამიარა საფრთხის მოახლოებამ და ღრმად ჩავისუნთქე მონატრებით გაჟღენთილი ჰაერი.
_გისმენ...
_ელენე, ელენე, ელენე_რამდენჯერმე ისტერიულად გაიმეორე ჩემი სახელი და ყურმილს იქიდან წყლის და კივილის ხმა გამოვიდა.
_ნინი_დავიყვირე ისე, რომ ჩემს წინ ნინაკა შეხტა და შეშინებულმა აიფარა ხელები ყურებზე.
_მოდი... ჭირდები... მოდი, გთხოვ, გემუდარები, მოდი, ახლა მოდი და..._მერე ზუმერი გაისმა. აკანკალებულმა დავაგდე ტელეფონი, ჩუსტები სწრაფად ჩავანაცვლე კედებით და თასმები არასწორად შევიკარი. მეორედ შეკვრისთვის თავი არც შემიწუხებია, ბავშვს დავავლე ხელი, მისი ფეხსაცმელიც ორიოდე წუთში ჩავაცვი და ბინის კარი გავაღე, შემდეგ კი კიბეებზე დავეშვი. ჩასულს გამახსენდა, რომ ღია დავტოვე კარები, თუმცა ეს მეორე ხარისხოვანი იყო და ნინაკა ძირს დავსვი, თავისუფალი ხელი კი ტაქსის დავუქნიე.
_ამის დედაც_შევიკურთხე ხმადაბლა, როცა ტაქსიმ არ გამიჩერა.
_დედუ..._ნიკაპი აუკანკალდა ნინაკას.
_დე, არაფერი მკითხო გთხოვ... უნდა წავიდეთ_მისგან თავის ქნევის შემდეგ, როგორც იქნა, ტაქსი გავაჩერე და ორივენი ჩავჯექით.
ტაქსის მძღოლმა ნინაკას პიჟამას წარბაწეულმა ახედა, შემდეგ კი ჩემს მოკლე მკლავებიან მაისურს მოავლო გაოცებული მზერა.
_ნუცუბიძეზე_გატეხილი ხმით ვუყვირე და ნერვიულად ჩამოვისვი ლოყაზე ხელი, მერე კი მთელს სახეზე. ჯიბე ამოვატრიალე, იქ კი მხოლოდ სამი ლარის ხურდა მქონდა.
_სამი ლარი მაქვს მხოლოდ_კანკალით გავუწვდინე მძღოლს ხურდა ფული. უსიტყვოდ გამომართვა და უფრო სწრაფად გააგრძელა გზა. ამოვისუნთქე, ნინაკას გადავხედე და მის ცრემლიან ღაწვებზე რაღაც ჩამწყდა გულში.
_ყველაფერი კარგად იქნება_დამამშვიდებლად შემოვუძახე, უფრო საკუთარ თავს და იმავ წამს, როგორც კი მანქანა გაჩერდა, კარი გამოვაღე და ნინაკასთან ერთად ჩამოვხტი. ბავშვი ხელში ავიყვანე და სირბილით წავედი ნაცნობი სახლისკენ.
იქ მისულმა, კარები შევაღე, ნინაკა ძირს დავსვი და უეცრად ვიგრძენი რომ რაღაც ვერ იყო ისე... რომ ჰაერი აღარ იყო მისი სურნელით გაჟღენთილი. რომ მე, სრული არანორმალური და სრული არა-ადამიანური... ვიგრძენი რომ აი აქ დასრულდა. ჩემი ცხოვრება არა. ჩემი და სანდროს ერთიანი არსებობა. კიბეები ისე ავიარე, ირგვლივ სხვას ვერაფერს ვხედავდი. მერე კი სანდროს ოთახის კარი შევაღე... ოთახის კუთხეში, კედელს მიყრდნობილი “იწვა” სანდრო და საწოლზე, მის თავთან რედი დამჯდრიყო, მეორე კუთხეში კი ნინი, ლუკა და ნიკა ჩაცურებულიყვნენ. ნოე ჯერკიდევ ფეხზე იდგა და კარადისკენ შეტრიალებული, თავს მსუბუქად ურტყამდა მას.
_სანდრო..._მისკენ წავედი, ჩავიმუხლე და სახეზე ხელი დავუსვი. მისი ცივი სახე არ მესიამოვნა, მაგრამ მეორე ხელიც მივადე ლოყაზე და თვალები დავხუჭე_გცივა? მოიცა, ახლავე გაგათბობ... სანდრო, კარგად ხარ? დამელაპარაკე რა..._ვლუღლუღებდი, თან სახეზე ხელებს ვუსვამდი და ვერც ვაცნობიერებდი, ისე გადამდიოდა ეს ისტერიკაში_სანდრო, გამიბრაზდი? მე არ მინდოდა ის სიტყვები მეთქვა შენთვის... მე ცუდი გოგო ვარ... მაპატიებ? მე ხომ გაპატიე, ახლა შენ მაპატიე რა, სან_ყელში რაღაც მომაწვა, ცხელმა ცრემლებმა კი ლოყები ამიწვა_იცი, მე ასე არ მინდოდა ყოფილიყო... არ ვიცი, რა დამემართა, მაგრამ მე მართლა მტკიოდა სანდრო... ვერ ვივიწყებდი. ვერ გაპატიე, ბოლომდე ვერ გაპატიე და ჩემი შტერი ტვინით ბოროტი გავხდი, სან... დამელაპარაკე რა... ისუნთქე სანდრო, გთხოვ, ისუნთქე_უკვე ვყვიროდი_მიდი რა, სანდრო, ისუნთქე გთხოვ... მე არ გაგიშვებ, გთხოვ რა, ისუნთქე რა... ვიცი, გაწყენინე, მაგრამ გამიგე რა... მე ხომ მიყვარხარ სანდრო... ასე, ჩემებურად, გიჟურად, ავადმყოფურად... ვინც არ უნდა გამაკრიტიკოს, შენ ხომ სულ იცოდი, რომ მიყვარხარ სანდრო. არ დამტოვო რა, გთხოვ. ოთხი წელი ვიყავი შენს გარეშე, აღარ მინდა სანდრო... მე... მაპატიე, მაპატიე რა. თუ არ მპატიობ, ნინაკას გამო მაინც დარჩი რა, სან_სახეზე ავიფარე ხელები, მერე კი გულში ჩავეკარი და მოვეხვიე მის გაყინულ სხეულს... ერთიანად ვგრძნობდი ყველაფერს. ზიზღს (საკუთარი თავის მიმართ) და სიყვარულს (ადამიანის მიმართ, რომელიც უკვე აღარ სუნთქავდა). ვერ ვაცნობიერებდი მომხდარს. აქამდე მეგონა, რომ სადაც ოთხი წელი მარტო ვიყავი, მერეც გავაგრძელებდი ასე. აქამდე მეგონა, რომ ახალ ცხოვრებას დავიწყებდი, მეგონა მქონდა მომავალი. მაგრამ ყველაფერი ჩაკვდა ერთიანად. ყველაფრის იმედი სანდროსთან ერთად მოკვდა. თუმცა არა, სანდრო ხომ არ მომკვდარა!
_სანდრო, გაიღვიძე, აქ ვარ... შენი ელო აქ არის... დავაგვიანე, ძალიან დავაგვიანე, მაგრამ ხომ მოვედი არა? მაპატიებ? შეცდომა ვის არ მოსვლია, მაპატიე რა, გთხოვ მაპატიე რა... ასე არ უნდა მომხდრიყო. ჩვენ ასე არ უნდა გვეცხოვრა სანდრო. მე არ უნდა ვიყო ახლა აქ, შენს ცივ სხეულთან ჩახუტებული და არ უნდა გგლოვობდე, რადგან შენ ხარ ის ერთადერთი, რომელიც ჩემს ცხოვრებაში წარმოადგენდა რაღაცას. შენ და ნინაკა... ღმერთო, სანდრო, არ დამტოვო გთხოვ, ღმერთს გაფიცებ სანდრო! არ მწამდა, მაგრამ შენს გამო ვიწამე სანდრო. გთხოვ, არ წახვიდე რა. თუ გიყვარვარ... ან, შენგან როგორ მოვითხოვ სიყვარულს, როცა მე თვითონ გავანადგურე. ეს არასწორია სანდრო. ამ ყველაფერს ახლა არ უნდა ვხვდებოდე. მაშინ რატომ ვაცნობიერებთ ყველაფერს, როცა ვკარგავთ? ასე არ უნდა იყოს სანდრო_ვყვიროდი ხმამაღლა, თან ისტერიულად ვტიროდი და ვეხუტებოდი... მერე ოდნავ უკან გავიწიე, ტუჩებში ვაკოცე და ლოყა ლოყაზე მივადე. როგორი ცივი იყო...


არ ვიცი, რა შეიძლება გითხრათ.
მადლობა, რომ მომყევით, ამიტანეტ, მე და ელენე აიტანეთ და...
მართლა არ ვიცი.
უბალოდ ეს იყო ის, რისი დაწერაც მინდოდა.
და მე ვფიქრობ, მქონდა ამის უფლება.
სიყვარულით, თქვენი ელენე.