ბოლოჯერ ჩავისუნთქავ ინგლისსის ჰაერს და გამარჯობა საქართველო. ჩემი ქვეყანა მაინც სულ სხვაა. ჩემი სახლი, ოთახი საყვარელი ადგილები. უი ხო მე ლილე ვარ, 19 წლის ვსწავლობ ინგლისში. დედაჩემი ანანო დიზაინერი,მხატვარი, მწერალი. მამაჩემი ალექსანდრე, ძველი ფოტოგრაფი, ამჟამად ბიზნესმენი. ისინი მთაში ცხოვრობენ, იქ იპოვნეს ერთმანეთი. მათი სიყვარულის ისტორია, რომ მოვისმინე დავიშოკე, სიყვარულით გაჟღენთილი. უი ხო რააც შეეხება მე. მე მოდელი ვარ. რაც შეეხება ჩემს ძმას ის მამას პროფესიას მოყვება, ფოტოგრაფია. უჰ ქართულიც დამავიწყდა, თუ რამე შემეშალა დამინდე საქართველო. ძალიან მინდოდა საზღვარგარეთ სწავლა, ჩემი ოცნება ახდა. ყოველთვის კარიერას ვაყენებ პირველს. კარიერას დიდი მნიშვნელობა აქვს ჩემთვის. მაგალითად მამაჩემი, მან სიყვარული აირჩია, დედაჩემს ხო ჰქონდა და ჰქონდა არჩეული. ასე რომ არიან ბედნიერები. მეც მინდა ერთი ასეთი სიყვარულის ისტორია, მაგრამ ჯერ არა. ასე მთელი დღე ფიქრებში გავიდა დრო. და ტანსაცმელების ჩაწყობა ჩემოდანში. დავემშვიდობე ჩემს კურსელებს. და წამოვედი აეროპორრტში, ბილეთი ადრე მქონდა დაკვეთილი. ისე არ იციან რომ მივდივარ, სიურპრიზს ვუკეთებ, ძალიან გაუხარდებათ. ავედი თვითმფრინავში, დავიწყე ჩემი ადგილის ძებნა. ჩემი 13 ნომერია, მაგრამ ვიღაც ზის.
-უკაცრავად?
-გისმენთ? (შეხედა სერიოზული როჟით)
- ო ღმერთო ჩემო რა სიმპატიურია..(ჩაიბურტყუნა ლილემ გაუღიმა და შეეცადა ნაზად ეთქვა...)ეს ჩემი ადგილია, ინებეთ აი ბილეთიც მაქვს.
-აა ბილეთი არ არის საჭირო. დაბრძანდით მე თქვენს გვერდითა სკამზე ვზივარ.
-ამმ მადლობა... და მოვკალათდი ჩემს ადგილზე.
---
-აი ჩამოვედი, ჩავისუნთქე ხარბად საქართველოს ჰაერი. ჩემს ქვეყანაზე საუკეთესო ქვეყანა არ არსებობს!
-მაგაზე დაგეთანხმებით პატარა ქალბატონო (გაიღიმა, სიმპატიურმა ბიჭმა აეროპორტიდან)
-კი 1 წელია ინგლისში ვარ და ძალიან მომენატრა მართლაც.
-მე დიდიხანია უკვე, ბოლო ვიზიტი იყო.
-ეჰ მე როდის მეღირსება, ძალიან კარგია.
-თქვენი სახელი?
-ლილე...
-მე იკა, სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც.
-კარგად აბა...
-დროებით უნდა მეთქვა, მაგრამ ვიცოდი რომ აღარასდროს შევხვდებოდი მას... ღიმილი ჰქონდა საოცრება... ნუ ჰქონდა! აზრი აღარ აქვს. ჯობია ტაქსით წავიდე...სახლში.
---
-არა ჯერ ნიკასთან არ წავალ, დედიკოს და მამიკოს ვნახავ. პირდაპირ მთაში დავაწვები... მოგზაურობა ძალიან დამღლელი იყო. საბოლოოდ მეღირსა ჩასვლა, ადგილამდე. ახლა მათი რეაქცია იქნება ნუ რავიცი! ძალიან გაუხარდებათ... კარებზე დავაკაკუნე. დედამ გააღო კარები. რომ დამინახა შოკში იყო. ისე ძალიან გაუხარდა რომ რავიცი.
-დედიი როდის ჩამოხვედი? რატომ არ გამაგებინე დაგხვდებოდი აეროპორტში.
-აუ დეე სიურპრიზი მინდოდა გამეკეთებინა.
-ოხ გიჟო, გოგო რას შვრები აბა ? როგორ ხარ. როგორც წახვედი მანეკენივით, არც ერთი კილო არ მოგიმატია.
-ვაიმე დედი რადროს კილოზეა საუბარი? მამიკო სადაა? მომენატრა.
-სძინავს. ადი მიდი გააღვიძე.
-ამ დროს ? ღადააობბ? ... ავირბინე მის ოთახში.
-მაამიიიი როგორ ხაარ?
-ვაიმე ლილეე, აქ რაგინდა როდის ჩამოხვედი? ხომ მშვიდობაა?
-ხო მამი მშვიდობაა, არდადეგები მაქვს მომენატრეთ. ჯერ ნიკაც არ მინახავს, პირდაპირ თქვენკენ წამოვედი.
-ჩემი პრინცესა, როგორ მომენატრაა. ჰა რაქენი? არ დაკერე იქ? ამერიკელი ბიჭები?
-ოხხ მამი კაი რაა, რა დაკერვა.
-ანუ არ გყავს ხო შეყვარებული?
-არა მამი, რომ მეყოლება პირველი შენ გეტყვი, ხოიცი არა?
-კაი მამი, ეხლა გაიქეცი და დაიძინე. თორემ დაღლილი იქნები ვიცი.
-კაი მაა.. (გადავეხვიე, ვაკოცე ორივეს და გავეშურე ჩემი ოთახისკენ. შხაპი მივიღე და დავწექი არ მასვენებდა იმ ბიჭზე ფიქრები, მისი გაღიმება... უჰჰ... "იკა" ხშირად მომსვლია ასე... მინახავს ბიჭი ერთხელ და ძალიან მომწონებია. მაგრამ აზრი? მას ხომ აღარასდროს ვნახავ.) (იმდენად დაღლილი იყო ლილე, უცებ ფიქრებში ჩაეძინა)
---
-ოთახში შემოცვენილმა მზისსხივებმა გამაღვიძეს, დავაჭყიტე თვალები, რა მალე გათენებულაა. ხელპირი დავიბანე ჩავიცვი და ჩავედი დაბლა.
-დილამშვიდობისაა დედიი-მამიი
-დილამშვიდობისა პრინცესაა.
-მამი, დედი სადაა
-სამსახურიდან დაურეკეს და გაიქცა.
-ამ დილაადრიან?
-ხო მამი ვუთხარი, რომ არ ემუშავა მაგრამ იცი შენ ჯიუტი დედაშენი
-ხო მამი მეც ჯიუტი ვარ, მასსავით.
-ჩემი პრინცესა, დედიკოს ჰგავს.
-ხო მამი. სად არის? გაბო ძია? და დეიდა?
-თბილისში არიან.
-ვაიმე მიკვირს აქ რომ არ არიან.
-რატომ? (ამ დროს ტელეფონი აწკრიალდა.)
-მამი გირეკავენ.
-ხო მოიცა აბა... სამსახურიდან დარეკეს,აუცილებლად ოფისში უნდა წავიდე, წამოხვალ?
-კი მამი რათქმაუნდა აბა აქ რავაკეთო? მარტო...
მამაჩემს პატარა ოფისი აქვს აქ მაგდამ თბილისში დიდი, აქედან აგანაგებს ... ასე რომ ვთქვათ. ძალიან დამაინტერესა, პირველად მივდიოდი, დავიწყე კაბიმეტების დათვალიერება, ამ დროს შევამჩნიე ერთ-ერთი კაბინეტი, რომელიც ძალზედ მოწესრიგებული იყო. თვალში სასიამოვნოდ მოხვდა, იქ კი ჩემი სუსტი წეერტილი დავინახე, საოფისე სკამი. ვააიმეე ბორბლებიანი... ხამივით შევახტი და ბზრიალი დავიწყე, თან რაღაც ფურცლებს ვკუჭავდი, და ნაგვის ურნაში ვყრიდი. ბოლოსს გავჩერდი დავწყნარდი და. შევტრიალდი ფანჯრისკენ. ისეთი ლამაზი ხედი იყო, ვტკბებოდი. უცებ ბოხი ხმა მომესმა...
-ქალბატონო იქნებ ჩამობრძანდეთ ჩემი სკამიდან, და რაც დაკუჭეთ ფურცლები გაასწოროთ!. (ლილე ნელნელა შემოპროწიალდა, და ენა ჩაუვარდა...მის ძალიან სიმპატიური ბიჭი იდა, იქნებოდა ასე 25 ან 26 წლის.)
-ვაუ ? კიდე რას ბრძანებთ?
-ჩემი კაბინეტი რომ დატოვო.
-(ლილემ ჩაიკისკისა) მე იცი ვინ ვარ?
-არმაინტერესებს.
-ჰმმმ რა უზრდელი ხარ.
-მე ვარ უზრდელი?
-ხო შენ.
-კარგით ახლა გაბრძანდით.(ამ დროს ალექსანდრე შემოვიდა).
-ლილე რა თავხედობაა? იქნებ ადგე მაგ სკამიდან! (ლილე უცებ წამოხტა.)
-მამი მოხვედი?
-ხო მოვედი მივდივართ, საქმე და დამიმთავრდა.
-აა კარგი მამი. (და გავიდა კაბიმეტიდან.) (ანანო თავხედურად გამოვიდა ჰალსტუხი შეუსწორა, ძალზდდ სიმპატიურ ბიჭს და უთხრა.
-ისევ შევხვდებით! (გამოვიდა კაბინეტიდან და ჩაიბურტყუნა "იდიოტი")
ესეც გაგრძელება (მხოლოდ მთებშია ბედნიერება) ოღონდ ახალი სათაურით და ახალი პერსონაჟებით! ვინც ჩემს ისტორიებს კითხულობთ! შემომეჭამებით! ყველა კარგები ხართ ! და მიყვარხართ ^^ !