როგორც იქნა დასრულდა დღესასწაულები.ნამდვილად არ მიყვარს,თუმცა ჩემ პატარა დას ჯერ კიდევ არ ეწყება სკოლა.განა ეს სამართალია? როგორ არ მიყვარს,როცა შუა დღემდე კოტრიალობს საწოლში,შემდეგ კი ნერვებს მიშლის.
როგორც ყოველთვის,დილას ჩემი ტელეფონის მაღვიძარა მაღვიძებს.გამოვრთავ ხოლმე და მეორე გვერდზე გადავტრიალდები,თუ ძალიან მეძინება,მაგრამ წინა ღამით საკმაოდ კარგად გამოვიძინე,ამიტომ ადგომაც არ გამჭირვებია.
დილა ყოველთვის უხალისო და მუქია ზამთარში.ყოველ შემთხვევაში მე ასე მეჩვენება.საინტერესოა როგორ ჩადის მზე და როგორ ამოდის,ეს ბავშვობისას სულ მაინტერესებდა,ჩემს ყურადღებას სულ იპყრობდა ეს ცვალებადობის ფაქტი და ვაღიარებ,რომ მაინც და მაინც არც ახლა მესმის.
როგორც უმრავლესობას,არც მე მიყვარს დილას საუზმობა,არც ის დღე ყოფილა გამონაკლისი,პირდაპირ სამეცადინოს მივუჯექი,ინგლისური უნდა მომემზადებინა.დილას ტვინი მართლაც კარგად მუშაობს.ეს არ ვიცი მითია თუ სიმართლე,მაგრამ საკუთარ თავს ასე ვაძლევ ხოლმე მოტივაციას.ცხოვრება ხომ ამ უკანასკნელის გარეშე უბრალოდ მდურე რამ იქნებოდა.

-ადექი უკვე?-თავზე დამადგა ჩემი დაქალი,რომელიც ბოლოს რამდენიმე დღის წინ ვნახე,სოფელში იყო წასული და ისიც კი არ მითხრა როდის ჩამოვიდოდა.
-ჰო,ავდექი და ვმეცადინეობ-არც ავმდგარვარ ისე ვუპასუხა.
-კარგი და უბრალოდ მომენატრე.
-ნუ ხარ ასეთი სენტიმენტალური.ჰო გნახე იმ დღეს?-მხრები ავიჩეჩე.
-მას შემდეგ საუკუნე გავიდა.
-არა მგონია,მაგრამ ყავას დედაჩემი მოგიდუღებს,თუ გინდა..
-მიხვედრილო...არ ადგები და არ მაკოცებ.
-კარგი,ჰო..-ღიმილით ავდექი და ლოყა მივუშვირე.

პარასკევი დღე იყო და მეგონა საღამოს სერიალს „გრეის ანატომიას“ ვუყურებდი „ლაივში“,მაგრამ დედაჩემმა დამირეკა და შემახსენა,რომ მის ლექციას უნდა დავსწრებოდი ექვს საათზე.
-რა? გაგიჟდი? რა მინდა.. სალომე წაიყვანე...
-კარგი რა.საინტერესო თემაა.
-არ მაინტერესებს შენი მათემატიკა რა..-ხმას ავუწიე და საათს შევხედე,უკვე ხუთი ხდებოდა.
-მოხვალ,არ გამამეორებინო.
-ჩემს გემოვნებაში რომ ჯდებიან ეგეთი ბიჭი ან ბიჭები თუ გყავს,არაა ბაზარი.
-ნუ დაიწყე რა!
-კაი რა...ამოვიდა ყელში,რუსუდან..
-არ გინდა,თიკო...ასეთი ოფიციალურიც ნუ იქნები!-კატეგორიული ტონით თქვა დედაჩემმა.
-კარგი წამოვალ.
-ექვსს წუთები რომ დააკლდება აქ იყავი.
გარდერობი ისევ ავრიე,არადა დედაჩემმა დამილაგა ახალ წელს.ყველაზე მეტად ამის გაკეთებას ვერ ვიტან და კიდევ წიგნების მიალგებას,თუმცა ახლა რაღაცნაირად ვახერხებ,უფრო კომფორტული მაგიდა მიყიდეს და ეს საქმეც ასე თუ ისე მოგვარდა.
ჩემი უჯრიდან გადმოვყარე ტანსაცმელი და რაც ხელში მომხვდა ჩავიცვი,მაინც და მაინც პრანჟია გოგო არ ვარ,მაგრამ ბიჭურსაც ვერავინ დამარქმევს.სიმართლე ვთქვა,საქმიანად გამოვეწყვე და კარები გავაღე.საშინელებაა,როცა ზამთარია და საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობ,თუმცა ზაფხულშიც არაა სახარბიელო,ზამთარში შესაშური გათბობა მაინც აქვთ.

-სად ხარ?
-საავადმყოფოსთან ვარ..ავტობუსი ნელია და რას მირეკავ ყოველ წამს.
-რა კიდევ ...
-ჰო,მაშინ მიყიდე მანქანა ..-წავიწუწუნე და გვერდით მჯდარმა ქალმაც გადმომხედა.
-მალე რა.ვთიშავ.
-გათიშე..-სულ ვკამათობთ ხოლმე მე და დედაჩემი.ბოლოს დედათი როდის მივმართე ისიც კი არ მახსოვს.

როგორც იქნა,ვაკის პარკთან გამიჩერეს..დედაჩემის უნივერსიტეტში ბოლოს როდის ვიყავი არ მახსოვს..ახლა უფრო მახინჯი მომეჩვენა „ილიაუნის“ შენობა.ასეთ დიდ მოღვაწესა და მწერალს არ შეეფერება-მეთქი -გავიფიქრე..ისე რომ გაერემონტებინათ ცუდი არ იქნებოდა,მაგრამ შიგნით კი დაუდგამთ უშველებელი ნაძვის ხე.

-წამო აქეთ..-რუსიკო წინ წამიძღვა.
-აუ,საიდ?-ისევ წავიწუწუნე.
-ნუ ხარ წუწუნა.
-აქ ტარდება? აქ ხომ არავინაა ჩვენს გარდა?-გადავხედე პატარა ოთახს,რომლის თითქმის ნახევარ კედელს უშველებელი დაფა იკავებდა.
-არა..ეს ჩემი კაბინეტია.
-ოჰ,მოუწყვია ქალს..-ჩამოვჯექი დივანზე და ორ კაბინეტის სკამს შურით გადავხედე.
-რა იყო მოგინდა?
-არა,არ მომინდა...ახლა წავიდეთ..
-ჯერ უნდა ვჭამო..სოკო მეკუთვნის ახლა,მაგრამ არ მაქვს და ამიტომ სამ ვაშლს დავჯერდები.
-აუ...-ტელეფონი ამოვიღე და ინტერნეტი დავიჭირე..-ინტერნეტი მაინც გქონიათ.
-აბა..აბა...ეს უფრო ნელია და დაბლოკი ისე სწრაფია რო..
არაფერი მიპასუხია,შევიჭყიტე „ფეისბუქში“ და უაზროდ მივაშტერდი ტელეფონის ეკრანს.ცოტა ხანში დედაჩემაც დაასრულა „ლანჩი“ და გარეთ გამომიყვანა.ორი სართული ჩავიარეთ.რამდენიმე სტუდენტი მიმოდიოდა,ერთი მაღალი ბიჭი მომხვდა თვალში,მაღლები არ გადაშენებულან-მეთქი-გავიფიქრე.არ ვარ მაღალი გოგო,დედაჩემი ამბობს,მაღალი ხარო,მაგრამ ეგ მასთან შედარებით,თორემ მე ასე სულაც არ ვთვლი..ჰო,თუმცა ბიჭი მაღალი თუ არაა,ზედ არ ვუყურებ...

-აუდიტორია ვერ მოგვცეს და აქ გვაქვს..-შემიყვანა ოთახში,სადაც ნაფოტები ეყარა.
-არქიტექტორებისაა...-განმიმარტა და ქურთუკი გაიხადა.
ორი სტუდენტი გავიდა,სხვაგან ვიმუშავებთო..მე და რუსუდანი მარტო დავრჩით.
-ცხელა..-მანტო გავიხადე და სკამზე ჩამოვჯექი..-აქ აღარ იჭერს ინტერნეტი.
-არც უნდა იჭერდეს..-თავისი პლანშეტი დადო მაგიდაზე და დიდეკრანს მიაშტერდა...-უნდა შევაერთო.
-თანამედროვე დედიკო...ისე ამ ნაგავში როგორ უნდა ჩაატარო ლექცია....
-რომელი საათია?-საათს დახედა და თან მე მომაშტერდა.
-მეგონა რამე საჯარო იყო,ვიდეოკამერით რომ მოსულხარ..როგორც ჩანს,ჩვეულებრივი ლექციაა.რას მომიყვანე?!-წარბები მაღლა ავსწიე და გაბრაზებული სახით შევხედე დედაჩემს.
-აუ,გეყო რა...

წუთები გადიოდა და არავინ მოდიოდა,ნახევარ საათში ავიშალოთო-რუსიკომ,მაგრამ კარები გავაღე თუ არა ვიღაც მეტრა-სამოციანი გოგო შეგვეფეთა,ლოყები აწითლებოდა და ჩანთის ზონარს აწვალებდა.
-მოხვედი?-შეხედა დედაჩემმა გოგოს.მივხდი,რომ მისი სტუდენტი იყო,რომელმაც დაურეკა მომხსენებელს და გაიგო,რომ ნახევარ საათში ისიც მოვიდოდა.
-მე წავიდე?-ჩუმად ვკითხე რუსიკოს და,რა თქმა უნდა,უარი მივიღე.დავჯექი და ტელეფონში დავიწყე ქექიალი,ასევე დროს ვუყურებდი და ვუყურებდი...ზუსტად ნახევარ საათში კარი შეიღო და ვიღაც შემოვიდა კიდეც.
-რატომ დააგვიანე?-დედაჩემმა ხმა გაიმკაცრა.უკან გავიხედე და უცნობი ოდნავ დავლანდე.
-სამსახურიდან არ გამომიშვეს.
-ჩემი გოგო მოვიყვანე,მინდოდა მოესმინა..და რამდენ ხანს ალოდინე.
-ასე კარგად არ ვარ მომზადებული..
-არაუშავს,არც მან იცის,მეთორმეტე კლასელია..-დედაჩემმა მაგიდაზე ანიშნა,დაჯექიო.
ბიჭმა ისევ წუწუნი დაიწყო..არც შავგვრემანი იყო და არც ქერა..დაბნეული იყო და განადგურებული ვარო-იმეორებდა..ეტყობოდა,რომ საშინლად იყო დაღლილი.დედაჩემმა ჩაწერა დაიწყო და უთხრა,რომ დაეწყო,ისიც დასთანხმდა,თუმცა სხვა რა გზა ჰქონდა.დაბალი ხმით საუბრობდა..ჰო,თემა იყო ფაზის სიმრავლეზე..ათიოდე წუთში ამის ახსნა დაიწყო..თუმცა მე უკვე ვიცოდი,დედაჩემს ოერჯე ჰქონდა ეს ახსნილი,ამიტომ დარწმუნებული ვიყავი,რომ განსაკუთრებულ ვერაფერს მოვისმენდი.
ადამიანთა სიმაღლე ახსენა.ზოგი მეტრა-ოცხმოთზე მაღლა თვლის მაღლადო,ზოგი ორ მეტზე მაღლაო..კინაღამ ჩავერთე,მე მეტრა-ოცხმოთდახუთზე მაღლა ვთვლი-მეთქი...შემდეგ მისმა სიმაღლემაც დამაინტერესა,თუმცა მაინც და მაინც კარგად ვერ დავლანდე..ვიფიქრე,ლექციის ბოლოს ფეხზე რომ ავდგები,შემდეგ უკეთ გავარკვევ,ჩემს სიმაღლესთან შედარებით-მეთქი.
ბიჭს,როგორც გაირკვა,გუგა ერქვა...და გუგა საშინლად საუბრობდა,დაღლილისა და მოთენთილი ადამიანის ხმა ჰქონდა...ადამიანს ჩაეძინებოდა კიდეც,მაგრამ მე არ მეძინებოდა,ასე თუ ისე,ბევრი შტერი მასწავლებლისთვის მქონდა მოსმენილი და ეს ჩემთვის ძნელი არც კი იყო..
ბოლოს,როგორც იქნა,დაასრულა და ჩემი ფიქრებიც გაჩერდა..
-ცხოვრებაში არაფერია ზუსტი..-დედაჩემმა თქვა და პლანშეტრს მიუახლოვდა-ცუდი არ იყო,მაგრამ ყველაფერი არ აგიხსნია..იმაზე,რაც შენთვის ადვილი იყო,არ გაგიმახვილებია ყურადღება..
-ჰო,არ ვიყავი კარგად მომზადებული..განადგურებული ვარ..
მეტი სიტყვა არ იცის-მეთქი გავიფიქრე...და შემდეგ ისიც ვაღიარე,რომ რამდენიმე წამს რაღაც-რაღაცები გავიფიქრე გუგაზე,თუმცა ამისთვის ყურადღება არც კი მიმიქცევია,ფიქრები თავისიც მიდი-მოდის და მას,როგორც ყოველთვის,დიდ მნიშვნელობას არ ვანიჭებ.
რამდენიმეჯერ შემომხედა კიდეც,მაგრამ შემდეგ თვალი ამარიდა გუგამ..მაგრამ ეს არაფერი,მე თითქმის ყველაზე ასე ვფიქრობ...ეგოისტიც ვარ ხოლმე და მინდა ყველა ბიჭმა მიყუროს,იმისდა მიუხედავად,მომწონს ის თუ არა..
გუგას საკონტაქტო ინფორმაცია სტუდენტმა გოგომ დაუწერა დედაჩემს..“ფეისბუქიც“ მივაწერეო-ეს გავიგე თუ არა,გავიფიქრე,რომ უნდა დამემატებინა,მაგრამ ესეც არაფერი..მე ხომ უბრალოდ სულელური აზრები მაქვს ხოლმე,ფაზის ადამიანი ვარ და მუდამ ფაზის სიმრავლეებში ვფიქრობ...მათემატიკურადაც ავხსენი ჩემი მდგომარეობა...მათემატიკაც არ ყოფილა ზუსტი მეცნიერება,აბა რა...ზუსტი ხომ არაფერია...
-ჩვენ წავალთ-ნანიმ თუ ნონამ,სტუდენტმა გოგომ,თქვა და ფეხზე ადგა,გუგაც მიჰყვა,მეც ფეხზე ვიდექი,მაგრამ თვალით მაინც ვერ გავზომე მისი სიმაღლე..თუმცა ერთი რამ დავასკვენი,ის მაღალი არ უნდა ყოფილიყო.
გამოვტყდები,რომ საკუთარი კრიტერიუმები მაქვს,რომლებითაც ბიჭებს ვაფასებ..სიმაღლესთან ერთად მომწონს ნავარჯიშები,ფიტნეს-ბიჭები,ასევე წარმატებულები,განათლებულები,ზრდილობიანები...და ამასთან ერთად ჩემს ხასიათებში უნდა ჯდებოდეს...ეს იდეალური მაკეტი არ არის,რა თქმა უნდა,მაგრამ ისეთი ბიჭის პოვნა,რომელსაც ეს ყველაფერი ერთად აქვს,მერწმუნეთ,ძნელია,ძალიან ძნელი...
-წავედით..-დედაჩემმა ნივთები ჩაალაგა და კარები მიხურა.
-ასე მეც ვიბლუყუნებდი..-ნიშნის მოგებითვუთხარი.
-იბლუყუნე მერე..-ირონიითვე მიპასუხა.
-პრობლემა არაა..
-ისე ეს გამოგადგება ენაცმეცნიერებაში,ერთი სტატია უნდა დავწეროთ.
-შენ არა,მე..-ისევ ირონიით აღსავსე მზერა ვესროლე.

სახლში 240 ნომერი სამარშრუტო ტაქსით მივედით..ცხრა იქნებოდა,როცა ლეპტოპთან მოვკალათდი და გრეის ანატომია ჩავრთე...სევდიანი მომენტები მშვენივრად დააგვირგვინა რიჩარდისა და ეივრის დედის მომენტმა..პირველად ვნახე ფილმში,რომ ქალმა მსგავსი რამ გაუკეთე კაცს..ჩემი ქმარი გინდა იყო, რიჩართ ვებერო...ამაზე სიცილით გავსკდი..იმდენი ვიცინე,რომ შესაშურ ხასიათზეც კი დავდექი.
შემდეგ საშხაპეში შევედი და საყვარელი გელით დავტკბი.გარეთ გამოსულს მინდოდა,რომ გუგა მეპოვნა,მაგრამ დედჩემის მეგობრებში ვერ ვნახე...ასე მალე ვერ შევიდოდა-მეთქი-გავიფიქრე და საწოლში მოვთავსდი..დეას,ჩემს დაქალს,მივწერე და შემდეგ ფილმის ძებნა დავიწყე.მინდოდა რამე მენახა,თუ,რა თქმა უნდა,არ ჩამეძინებოდა.
ფილმი „ტყუილის გამოგონება“ ჩავრთე და საკმადო ვიცინე..

შაბათ დილას ფიტნეს კლუბში წავედი,დილას მქონდა ვარჯიში..იქაც თვალებით ვეძებდი გუგას.ვიცოდი,რომ იქ არ იქნებოდა,მაგრამ მაინც..დედაჩემმა თქვა, რაღაც ძალოსნურ სპორტში ჩემპიონი გახდა,ფიზიკურად ძალიან ძლიერიაო,მაგრამ ეს იმას კი არ ნიშნავდა,რომ ის ზუსტად იმ დარბაზში ვარჯიშობდა,სადაც მე...

ზოგჯერ კარგია,როცა ყველას თანაბრად ასხივებს..მზეც ხომ თანაბრად გვათბობს,მაგრამ ზოგჯერ რაღაც იცვლება,გიჩნდება რაღაც ახლის შეცნობის სურვილი...უცნობი სურვილი,ფაზის სურვილი..ადამიანის სურვილებიც ხომ ფაზისა..და საერთოდ ადამიანი ფაზია...
„ნაუშნიკებით“ გავუდექი სახლისკენ მიმავალ გზას,ავტობუსში ჩავჯექი და უკანა ადგილი დავიკავე...თვალები ისევ რაღაც ფაზის არსებას ეძებდა...და რა იყო ის ან ვინ იყო...
იმ საღამოს ყველაფერი აირია,ჩემი პატარა და,რომელიც ჩემთან ერთად გადადიოდა ქუჩაზე,თითქმის უძრავ მანქანას მიასკდა..ბავშვი წაიქცა,სახე შეძრწუნებული ჰქონდა,ფეხსაცმელი გაძვრომოდა და სისხლი სდიოდა.
-კეტი არ უნდა ჩაეცვა..-მომესმა უცნობი ქალის ხმა.
უკან ვიდექი გაშტერებული და არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.იმ მომენტში აზროვნებაც კი არ შემეძლო.
-დავეხმარები..-გამოჩნდა ვიღაც მამაკაცი,რომელიც ჩანთას ძირს აფორთებდა.
-არა...ხელი არ ახლო..არ შეიძლება..-მისკენ წავედი და ფერდაკარგული ჩემი დის წინ ჩავიმუხლე.
-სალომე,არ იტირო..ყველაფერი კარგად იქნება!-ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.არ მინდოდა,რომ ისედაც შეშინებული ბავშვი უფრო შემეშინებინა.სალომე მეორე კლასელია,თუმცა ჩემთვის მაინც პატარა აღუა.
-დედა მოვა?-მხოლოდ ეს იკითხა დ ათვალები დახუჭა.
-ჰო,ჰო..რა თქმა უნდა..ვინმემ სასწრაფოს დაურეკოს-ფეხზე წამოვდექი და გვერდით მდგარ ქალს მივაშტერდი.მანქანია მძღოლი კიდევ ვერ შემემჩნია.ის კუთხეში იდგა და თავჩაღუნული ვიღაცას ურეკავდა.ეტყობოდა,რომ დაბნეული იყო და ხნის ამოღებას ვერ ბედავდა.
-თქვენ მიეჯახეთ არა? თვალები სად გქონდათ?
-მანქანა დაძრული მქონდა,ის კი..ვერ შევამჩნიე..
-ასეთი პატარაა?-შეტევაზე გადავედი,მაგრამ ვერ ვიოკებდი ბრაზს.
-უკაცრავად..დაგეხმარებით,როგორც შემიძლია.კაპიუშონიანი ბიჭი უშნოდ იდგა,ეტყობოდა,რომ ჩემთვის თვალის გასწორება არ უნდოდა.მის ხმაში სირცხვილის პიკი იგრძნობოდა.
-უბრალოდ არ ვიცი რუსიკოს რა ვუთხრა..ის ჩემთან ერთად იყო...ახლა კი..-დამნაშავესავით დავიწყე.
-დაწყნარდი,შენთან ვიქნები..-ბიჭი გვერდში ამომიდგა,მაგრამ ხელით არ შემხებია.
-მალე მოვლენ?-ვიკითხე პაუზის შემდეგ.
-ჰო,აი,მოდიან.
მძღოლიც გამოგვყვასაავადმყოფოში.სალომე გასასინჯად შეიყვანეს,მე კი მოსაცდელში ვიჯექი და თითებს ვიმტვრევდი,მძულდა ცხოვრება და ის მომენტიც,როცა ეს მოხდა..
-ფეხი მოტყდა,ალბათ..-ნაცნობმა ხმამ გაიჟღერა.
-დედაჩემს უნდა დავურეკო..-შეშინებულმა ვთქვი და ტელეფონი ამოვიღე.
-არ დაგირეკავს?
-არა..-ძალები მოვიკრიბე და რუსიკოს შევაპარე ამბავი.სიმართლე ვუთხარი,ის პირდაპირი ქალია და საქმის გაჭიანურება არ უყვარს.დედაჩემი ასეთი ცივი და უხეში,ალბათ,იმიტომაა,რომ მეუღლე ადრეულს ასაკში დაკარგა.მხოლოდ თერთმეტის ვიყავი,როცა მამაჩემი გულის შეტევით გარდაიცვალა.
-ჩემი ბრალია..-ვთქვი ისე,რომ გვერდით არ გამიხედავს.
-სულაც არა..მისმინე,დაწყნარდი..დედაშენს მე დაველაპარაკები..
-არ ვიცი...სალომე მეცოდება..ის ხომ ასეთი პატარა და ასეთი ენერგიულია...სიცოცხლით სავსეა..საწოლში ვერ გაძლებს..
-მისმინე..ბევრი რამ ხდება ისე..უბრალოდ ზოგჯერ ისეთი რამეები ხდება,რაც არავის ბრალი არაა.
-არ ვიცი რა ვიფიქრო..
ამ დროს ექიმიც შემოვიდა,ჩვენკენ წამოვიდა..
-თაბაშირში ჩავუსვამთ და..
-ანუ მოტეხილობაა?-სახეზე ხელები ავიფარე,ფეხზე წამოვდექი და შემდეგ ისევ სკამზე დავკექი,უფრო სწორედ,დავენარცხე.
ნახევარი საათ განუძრევლად ვიჯექი,ხმას არ ვიღებდი დაკედლებს ვაშტერდებოდი..ათასი რამის თქმა შეეძლო მათ,თუმცა არ ვუსმენდი...ცოტა ხანში რუსიკოც მოვიდა,შეძრწუნებული ჩანდა ქალი..
-ვწუხვარ..-მისკენ წავედი..წინ მივიწევდი,მაგრამ მუხლები მეკეცებოდა...
-მეც ვწუხვარ..-კაპიუშონიანი ბიჭი გვერდში ამომიდგა და ხელი მხარზე დამადო.
-რა მოხდა?-რუსიკომ თავი მოთოკა და იკითხა.
-აგიხსნით-ბიჭი დედაჩემს გვერდით მიუდგა,მე კი დავტოვე და მეორე მხარეს გავედი,თუმცა მალევე რუსიკოს კივილმა გამომაფხიზლა.
-რა მოხდა?-გავკვირვებული წავედი მისკენ.
-ის გუგაა...ჩემი მაგისტრი...ის გუგაა..-იმეორებდა გაგიჟებული ქალი.
-კაპიუშონი ეკეთა და..-თავის მართლება ვცადე.
-არაა საჭირო,თიკო..-დედაჩემმა მტკიცედ მითხრა.
-წადი აქედან,ვერ აგიტან აქ.
-მე დახმარება მინდა...შემიძლია ხარჯები დავფარო.
-დაზღვევა მაქვს ისეთი,რომ შენც არც კი დაგესიზმრება..-ამაყად თქვა რუსიკომ და ბიჭს კიბეებისკენ ანიშნა,წადიო.

მთელი ღამე თეთრად გავათენე.სალომეს სტკიოდა,თაბაშირს ვერ გუობდა...ტიროდა..რუსიკოს საშინლად იყო და ყველასა და ყველაფერს სწყევლიდა..დედა ხომ მაინც ყველაფერს მუქად აღიქვამს..წარმოუდგენელია,თუ რამხელა ტკივილს გრძნობდა იგი იმ წამებში..
-სალომე ჩემო გოგო...-ქალი ცრემლებს ძლივს იკავებდა.
-რუსიკო...სალომე..-ჩამოხლული ვიყავი და ხელს ხელზე ვუჭერდი დედაჩემს.
ძლივს გათენდა,ძლივს შემოანათა მზემ პალატარაში...ფარდა გადავსწიე და გარეთ გავიხედე..მზის სხივები შემოდიოდა,იმისდა მიუხედავად,რომ ზამთარი იყო...
-როგორ ხარ,სალომე?-პალატაში ექთანი შემოვიდა.
-უკეთაა-დედაჩემი ფეხზე წამოდგა და დაღლილი სახით შეხედა შემოსულს.

-როგორ ხარ,თიკო?-დეა გადამეხვია.
-საშინლად...
-წამო,დაბლა ვისაუზმოთ და..
-კარგი..-დედაჩემს გავხედე და დეას გავყევი.

-მისი მაგისტრი იყო გუგა...ჩემი და მიდიოდა და..-შეძრწუნებული ვუყვებოდი დეას..
-დამშვიდდი...

ცხოვრება ხშირად ბედის ირონიად გვევლინება..მუდამ გვახსენებს თავს და ერთი მოდუნებაც საკმარისია,რომ გაგანადგუროს,თუმცა მსგავსი სიძნელეები უფრო ძლიერებს გვხდის და გვახსენებს,რომ მას უნდა ვებრძოლოთ...
სალომე მალე გამოწერეს,თავის ოთახში დავაწვინეთ,ისეთი საყვარელი და უმწეო იყო,რომ სულ ტირილი მინდებოდა,მაგრამ არ ვიმჩნევდი,სულ რომ არაფერი,მალე ფეხზე დადგებოდა.მნახველები მოდიოდნენ მასთან და სახლს სიმშვიდე სულ დაემარკა,თავის გიჟ მეგობრებს ურეკავდა და მოჰყავდა.

ერთი კვირა საშინლად მოსაწყენად გავიდა..სულ ის დღე მახსენდებოდა და კოშმარებშც კი მესმოდა სალომეს ხმა..ასევე გუგასაც ვხედავდი..ვხედავდი,რომ მამხნევებდა და მხარს მიჭერდა.მასზე არ ვბრაზობდი,ეს შემთხვევით მოხდა.
იმ დღეს დედაჩემის ხმა მომესმა,ვიღაცას ხმამაღლა ესაუბრებოდა ტელეფონზე,სახე დაძაბული ჰქონდა,ხელები უკანკალებდა,ისიც კი შევნიშნე,რომ ოფლი ასხამდა.
-მეორეჯერ აღარ დარეკო!-ხმამაღკა თქვა და ტელეფონი გათიშა.
-რუსიკო,რა მოხდა?
-ის იდიოტი იყო..ლექციებზე ჩემი შიშით ვეღარ მოეთრევა...ეგ დებილი..რად უნდა მაგას პრავა..
-რა უნდოდა?-ვითომ გაბრაზებული სახით შევხედე.
-რამით ხომ არ შეგიძლიათ დაგეხმაროთო..
-სალომე მირბოდა...მთლად მასეც არაა..-შევეცადე გუგა დამეცვა.არ ვიცოდი რატომ ვაკეთებდი ამას,თუმცა სამართლიანობის სიყვარულით ვამართლებდი.
-ჰო,მარა..ძლიერი დამნაშავეა,სალომე წევს,ის კი არა..

სალომემ ყავარჯნებით დაიწყო სიარული,საშინლად სასაცილო და ამავდროულად საყვარელი იყო.ყოველ დღე ვცდილობდი,რომ როგორმე მესიამოვნებინა..საყვარელ წიგნებსა და სათამაშოებს ვყიფულობდი მისთვის.ისიც ბედნიერი ჩანდა,მაგრამ ერთ დღეს მამაზე მკითხა.სალომე სულ პატარა იყო,როცა ოთარი გარდაიცვალა,მაგრამ მაინც ახსოვდა.
-როგორ მიყვარდა მამა.
-ჰო,ვიცი..
ჩემი თავი გამახსენდა,სალომეზე დიდი ვიყავი,როცა ის დავკარგე..პირველად რომ გავიგე,არ გავნადგურებულვარ,ჩემს რაღაც არსებას გაუხარდა კიდეც,რადგან მამაჩემი ძალიან კაპრიზნი,ცივი და უხეში იყო,ხშირად წვრილმანების გამოც კი გიჟდებოდა ხოლმე..თუმცა შემდეგ გავაცნობიერე,რომ გული საშინლად დამწყდა და მწარედ ავტირდი.მახსოვს როგორ ვამშვიდებდი რუსიკოს,მაგრამ თავადაც კი მჭირდებოდა ნუგეში.
-ნეტავ აქ იყოს..
-ჰო-თავი დავუქნიე.
-გენატრება?
-ძალიან..შენ?-იმ მომენტში საშინელი ნოსტალგია მომაწვა.იმ საღამოსვე მის საფლავზე წავედი.მინდოდა მენახა და ყვავილი დამედო მის განსასვენებელზე.

-სამწუხაროა..ადამინები მიდიან..-მომესმა ხმა და უკან მივიხედე.
-ვაიმე..შენ..-გუგას დანახვაზე ფერი შემეცვალა,ალბათ.
-ჰო,დედაჩემი წევს აქ.
-დედაშენი?
-ო..მაშინ სამი წლის ვიყავი..თითქმის არ ვიცი რა არის დედის სითბო..და შენ?
-მამაჩემი..მაშინ თერთმეტის ვიყავი..-გამიკვირდა რატომ გავიხსენი ასე,ამ თემაზე საუბარი ხომ მუდამ მიჭირდა.
-ვწუხვარ..-ჩაიმუხმა და საფლავს დახედა..-საშინელი გრძნობაა..-იმ წამს მისი ხელი ჩემს მხარზე ვიგრძენი..თბილი იყო და ცდილობდა, დავემშვდიებინე.
-მადლობ..-არ შემიხედავს,ისე გავუღიმე.
-მისმინე...დედაშენი არ მიკარებს და...
-დაწყნარდი,თავი მოარიდე..ძლიერის ბრალია ჰო ხვდები?
-ჰო,ვიცი...ის წევს და...
-უბრალოდ არაფრის გაკეთებაა საჭირო-გავუღიმე და ფეხზე წამოვდექი.
-შენი სახელიც არ ვიცი..
-თიკო..შენ კი გუგა..-გავუღიმე და სიბნელისკენ წავედი.
-ჰო არ გაგაცილო?
-არა.
-დროებით.
მისი დროებით საშინლად მესიამოვნა,გამიხარდა და ბილიკს გავუყევი..ბნელოდა,მაგრამ თითქოს რაღაც ნათელს ვხედავდი,ჩემს წინ გუგას თვალები იყო და თითქოს თავბრუს მახვევდა...მიხაროდა,რომ ვიღაც მამხნევებდა...
სახლში მისულს მაშინვე ჩამეძინა,დილას ადრე უნდა ავმდგარიყავი და გართობის დრო ნამდვილად არ მქონდა.
მშვიდად მეძინა..სიზმარიც არ მიანხავს,თუმცა ისედაც იშვიათად ვხედავ...შესანიშნავი დილა უფრო გაალამაზა მოწერილმა..
„როგორ გეძინა?“-როგორც ჩანს, გუგამ „ფეისბუქში“ მიპოვა და,როგორც ჩანს,გაღვიძებაც დამასწრო.
„მშენივრად,შენ?“-მივწერე და ფეხზე წამოვდექი.
იმ საღამოს ბევრი ვისაუბრეთ,შემდეგ მითხრა,რომ ჩემთვის სიუპრიზი ჰქონდა,ამისთვის კი შეხვედრაზე უნდა დავთანხმებულიყავი.ვიუარე,ვუთხარი,რომ არ მეცალა,არადა,ძალიან მაინტერესებდა სად წამიყვნდა..სიმართლე რომ ვთქვა,ინტერესი მკლავდა.
მეორე დღესაც მთხოვა და ასე გრძელდებოდა მთელი ერთი კვირა,დეას რომ მოვუყევი,გამომლანძღა,რატომ ეუბნები უარსო,მაგრამ მე მაინც ჩემს აზრზე ვიყავი.არ მინდოდა გუგასთან შეხვედრებით რუსიკო გამენაწყენებიან,თანაც ვიცოდი,მას რა დამოკიდებულება ჰქონდა ჩემს თაყვანისმცემელთან.
ცხოვრება უცნაურია,ზოგჯერ იმ ადამიანს არ აძლევ შენთან ახლოს მოსვლის უფლებას,რომელსაც აინტერესებ და სჭირდები.
იმდენი ხანი გავიდა,რომ სალომე ფეხზე დადგა კიდეც,უკვე ყავარჯნების გარეშე დადიოდა და ლამის იყო ეხტუნავა.

-მიხარია..ძალიან მიყვარხარ-შუბლზე ვაკოცე ჩემს დას.
-უნდა ავღნიშნოთ...საღამოს ყველანი ერთად ვიკრიბებით და რამე ამოვიტანოთ..-მხიარულად თქვა რუსიკომ.
-შესანიშნავია-გავუღიმე და ჩემს ოთახში გავედი,ცოტა ხანს გუგას ვწერდი,შემდეგ კი სამეცადინოს დავუბრუნდი.
საღამოს მთელი ოჯახი ერთად შევიკრიბეთ,სალომეს მეგობრებიც იყვნენ მოსულები და რამდენიმე ნათესავი.ყველა მხიარულობდა,მე კი თავს ცუდად ვგრძნობდი,რაღაცამ მაწყინა,მგონი,ამიტომ ვიჯექი და გაზგასულ ნაბეღლავს ვწრუპავდი.
-მოდი,ვითამაშოთ..შენ დაგვიჭირე..-სალომემ ფეხზე წამომაგდო.
-კარგი რა...-ნაწყნენმა შევხედე.
-მიდი რა!-რუსიკომ მთხოვა,მაგრამ მიბრძანა..მისი მზერა ჩვეულად ბრძანებლური იყო.
-კარგი ჰო..-ბოლოს დავნებდი და პატარებს გავეკიდე.

-იქნებ ეს ბედისწერა იყო..ჰო იცი როგორც ხდება ხოლმე..-დაიწყო დეამ.
-დეა,კარგი რა..ამის გჯერა..ეს უბრალოდ დედაჩემს გააღიზიანებს..არ მინდა ეტკინოს..
-თიკო,შენი მიმოწერა სულ სხვა რამეზე მეტყველებს.
-არ ვიცი..უფრო სწორედ ვიცი,მაგრამ რუსიკო..
-ცოტა ხნით დაივიწყე რუსიკო..გადაუვლის.
-კარგი,მაგრამ არ შემიძლია..ვკითხავ დედაჩემს.
-რა ხარ რა...
-ის დედაჩემია.

მთელი საღამო მოწყენილი ვიყავი..უნივერსიტეტიდანაც საშინელ ხასიათზე დავბრუნდი.სახლში სული მეხუთებოდა და გათბობა გამოვრთე..საშინლად ვღელავდი.მეშინოდა რუსიკოსთან მოახლოებული საუბარი...მტკიოდა,რომ მას ვატკენდი,მაგრამ გუგა მაინტერესებდა,თვეების განმავლობაში ვწერდი...და უბრალოდ არ ვიცოდი ეს როგორ მიმეტანა რუსიკომდე.
იმ საღამოსაც ვერ ვუთხარი,არ შემეძლო..თავი მისკდებოდა და მალევე ჩამეძინა.

თითქოს ჩვეულ კალაპოტს დაუბრუნდა ცხოვრება,მაგრამ განსხვავება ის იყო,რომ გუგას ყოველ საღამოს ვწერდი და ამის გამო რამდენიმე საათით გვიან ვიძინებდი.მედიცინის მაინც არ მჯეროდა,უფრო სწორედ,არ მაინტერესებდა იგი,ამიტომ ძილს არასდროს ვაქცევდი ყურადღება.მომავლისკენ ნაკლებად ვიხედებოდი.
-არ გძინავს?-იმ დღესაც შემოიჭყიტა რუსიკო ჩემს ოთახში.
-არა..-გავუღიმე და ფეხზე წამოვდექი.
-რას შვრები?-ინტერესით შემომხედა დედაჩემმა.
-რაღაც მინდა გითხრა,მაგრამ არ შემიძლია..
-კარგი რა,თიკო..ჰო შეგიძლია გახსნილი იყო? მითხარი,დედაშენი ვარ..-თავი მოისაწყლა და გვერდით მომიწვა რუსიკო.
-კარგი...მაგრამ დამპირდი,რომ არ მეჩხუბები?-ვკითხე დედაჩემს.
-კარგი..კარგი,რა გჭირს?
-დე,უცნაურია..-დავიწყე მოყოლა..დედაჩემი ფეხზე წამოდგა,კარებთან მივიდა..მაინტერესებდა მისი რეაქცია..არაფერი უთქვამს,გარეთ გავიდა და შემდეგ ისევ დაბრუნდა..ისევ არ მეძინა და გარინდული ვიწექი.
-უთხარი,რომ მოვიდეს და სალომეს რამე მოუტანოს...მაშინ ცუდად მოვიქეცი და რამეს გავაწყობ..დაპატიჟე..-მისგან მსგავს პასუხს არ ველოდი..გამეღიმა და ლოყაზე ვაკოცე.
-მიყვარხარ,თიკო..
-რა თბილი ხარ...-დედაჩემს ჩემს ნათქვამზე გაეცინა და ოთახიდან გავიდა.

დილას მთელი დღე ველოდი,როდის შემოვიდოდა გუგა ფეისბუქში..შემდეგ მივწერე და დედაჩემის თხოვნა გადავეცი..მას გაუხარდა და მითხრა,რომ ჩემი ნახვა და დედაჩემთან შერიგება მისთვის ნატარება იყო.
„არ გინდა რა“-მივწერე და ტელეფონი მოვისროლე,დედაჩემს უნდა დავხმარებოდი მზადებაში.

-რას იცვამ?-ხუთი საათი იქნებოდა,როცა დამირეკა დეამ.
-არ ვიცი...
-რამე უნდა იყიდო..აი,თვალები რომ შენზე დარჩეს.
-არ გინდა..თუმცა კარგი აზრია...
-გამოგივლი..

-მიცანი,პატარა?-შინაურულად ჰკითხა გუგამ სალომეს.
-შენ ის..ჰო...
-აი,ეს შენ..რაღაც შეფუთული მიაწოდა გუგამ.
-მადლობ...-თავის ოთახში გავარდა სალომე,დედაჩემი კი არ ჩანდა.
-ძალიან ლამაზი ხარ...-გამიღიმა გუგამ და ლოყაზე მაკოცა.
-მადლობ...დედაჩემს უნდა შეხვდე ჯერ.
-ნუ ღელავ..-თვალი ჩამიკრა და სივრცხე მოათვალიერა.
-კარგი..-ამოვისუნთქე,როცა რუსიკო გამოჩნდა..
-სალამი ..ლექციებზე იარე და ბოდიში...-მოკლედ უპასუხა რუსიკომ.
-მადლობთ...-მისკენ გაიწია გუგამ,მაგრამ დედაჩემი არ შერხეულა.

საღამომ ჩვეულებრივ ჩაიარა..გუგამ სთხოვა,რომ ჩემთვის სიუპრიზის გაკეთების უფლება მიეცა,დედაჩემიც დასთანხმდა.

-რა რომანტიკულია..მერე რა მოხდა?-მკითხა ჩემმა შვილმა,ჩემმა გიომ.
-მერე...მერე მამაშენმა წამიყვანა გიტარისტის კონცერტზე..
-საიდან იცოდა,რომ გიყვარდა?
-იცოდა,რომ მოყვარულის დონეზე მეც ვუკრავდი.
-ვისი კონცერტი იყო?
-თემურ ყვითელაშვილის..
-მოგეწონა?
-ძალიან..
-დე,რა კარგი მახსოვრობა გაქვს..
-პატარა,კარგი რა...
-მერე რა მოხდა?
-მერე ერთმანეთს ყოველ დღე ვხვდებოდით..
-ყოველ დღე?
-მთლად ყოველ დღე არა,მაგრამ სულ ერთმანეთზე გვეფიქრებოდა.
-მერე? მამამ როდის გთხოვა ხელი?
-რა განათლებული მყავხარ..-გამეცინა..
-მითხარი რა..აღარ ვარ პატარა,შვიდის ვარ..-ხელებით მაჩვენა გიომ.
-კარგი...ახალ წელს მთხოვა,როცა ერთად ვიყავით ნიუ-იორკში..
-მართლა?
-ჰო,გიო..როცა ბურთი დაეშვა და ყველა კოცნიდა,ის ცალ მუხლზე დაიხარა და მკითხა..
-ვაიმე...რა რომანტიკულია...
-დღესაც ახალი წელია,გიო...დღეს რვა წელი გადის..
-მართლა? და მამა რომ არაა სახლში.
-ჯერ მხოლოდ ცხრა საათია..მამაშენი მალე მოვა..
-სად იყო?
-მივლინებაში,პატარა..რით ვერდაიმახსოვრე?
-რაღაც უცხო სიტყვაა და...მიყვარხარ,დე..

ცხოვრება უცნაური..ზოგს ჰგონია,რომ ვნება და თავგადასავალი არის ძალიან სასურველი რამ,ჰგონია,რომ მათ გარეშე სიყვარული სისულელეა,მაგრამ ასე არა...ჩვენი თავგადასავალი ჩვენი ოჯახია და ამით ბედნიერები ვართ...
ძა;ლიან სცდება ის,ვინც ფიქრობს,რომ ოჯახური ცხოვრება გრძნობებს აუფერულებს,პირიქით,ის ჭეშმარიტ სიყვარულს ამყარებს და უფრო სასურველსაც კი ხდის..

-მამა როდის მოვა?-საათს ახედა გიომ.
-მალე ...
-როდისაა ეგ მალე?
-არ ვიცი,პატარა..უბრალოდ მალე..
-კარგი,მაშინ რამეს შევჭამ..-სამზარეულოსკენ წავიდა.
-კარგი..-გავძახე და საათს ავხედე..მოუთმენლად დავუწყე ცქერა მათ ისრებს...
დრო იწლებოდა,გიო ოთახიდან ოთახში გადიოდა..წუწუნებდა და ბუზღუნებდა...მვამშვიდებდი და ისევ ვიმეორებდი,მალეო,მაგრამ გუგა არ ჩანდა...
-ოცდაორი წუთი აკლია..-გიომ ნაწყენი ხმით წამოიძახა..და ამ დროს ზარიც გაისმა...გიო გაიქცა და მეც გავიქეცი..
გულაფანცქალებული ვუყურებდი გუგას და სიყვარულისგან ვიწვოდი..
-მომენატრე,პატარა..-აკოცა გიოს,გულში ჩაიკრა და შემდეგ მე მომიბრუნდა..
-იმ დღეს ოცდაორი წლის იყავი,თიკო..
-მერე?
-ამიტომაც მოვედი ამ დროს..
-ანუ აქ იყავი?
-ჰო,ათზე ჩამოვედი და ძმაკაცთან შევიარე.
-უნამუსო ხარ..
-მოდი აქ...-ხელები წელზე მომხვია და გულზე მიმიკრა..-მიყვარხარ...
-წამოდით,საახალწლო სუფრა გველოდება,თან რამე საბავშვო ფილმსაც ვუყუროთ...-ტიტინი დაიწყო გიომ.
-წავედით..-გუგამ გამიღიმა და თვალებით მანიშნა,წავედითო.
-მაშინაც ასე უყურებდი?-გიომ ინტერესით შეხედა მამას.
-ჰო..და როდის?-გაიკვირვა გუგამ.
-ვიცი,რომ მისამდე მისასვლელად რუსიკო ბებია დაკერე.
-რა? უთხარი?-შემომხედა გუგამ და გამიღიმა...
-ჰმ....
-უთხარი,თიკო?
-ჰო,გუგა...
-რა რომანტიკული იყო..მეც ეგრე უნდა ვქნა...-აღფრთოვანებით თქვა გიომ.
-ეგრე ქენი..-ხელში აიყვანა გუგამ ბავშვი და სუფრას მიუჯდა..-მოდი,თიკო..ნუ იბუტები..
-არ ვიბუტები,თუ შენც არ იბუტეტები...
-ახლა ჩემეული ვერსია უნდა მოვყვე და მითხარი თუ დაემთხვევა...თქვა გუგამ და საათს გახედა...
-ჯერ გარეთ გავალ..მეკვლე უნდა ვიყო...
-კარგი...
ყველანი ერთად ვითვლიდით წუთებს,შემდეგ კი წამებს...

ორი საათი იქნებოდა,როცა გიო მამამის ეჯდა კალთაში და ეძინა...გუგა გაშტერებული სახით მიყურებდა.
-მომენატრე,თიკო..
-მეც...
-რაღაც მინდა გითხრა..
-რა?
-ეს ის გზა იყო,რომელიც შენკენ მოდიოდა..ეს ყველაფერი ჩვენი დასაძლეველი იყო...ეს ყველაფერი ბედისწერის მაგვარ რამეს ემორჩიელბოდა..ჩვენმოვიპოვეთ ბედნიერება...
-მიყვარხარ,გუგა..
-მეც მიყვარხარ,თიკო..
-დამპირდი,რომ ამ სიტყვებს მუდამ მეტყვი.
-მეორე აზრი არ არსებობს..მუდამ,მუდამ გეტყვი..
-მაშინაც,როცა დავბერდები?
-ჰო,მაშინაც..ყოველთვის გეტყვი..
-უნდა მჯეროდეს?-გამომცდელად ვკითხე.
-ჰო,მე ხომ ის გზა გამოვიარე,რომელიც შენადე მოდიოდა..
გამეღიმა და თავი მხარზე ჩამოვადე...ჩუმად ვიყავით და ხმის ამოღებას არ ვაპირებდით,სანამ რუსიკოს ხმა არ გაისმა..
-ჰეი,გვრიტებო..
-რუსუდან..-ფეხზე წამოხტა გუგა..
-ნუ,დგები..ჩემი მაგისტრი აღარ ხარ..
-სულში ზის..-სიცილი ამიტყდა.
-რომელ გზაზე საუბრობდით?
-გვისმენდი?-ინტერესით ვკითხე დედაჩემს.
-ჰო..კარები ღია დაგრჩენოდათ და შემოვიპარე..
-რა?
-კარგი,თიკო...ნუ ხარ ასეთი გაკვირვებული...-გაეღიმა გუგას.
-კარგი...გილოცავ,დე...
-მოდი აქ..-ხელები გაშალა რუსიკომ.

-მეც გამიძელი არა?-გაეღიმა რუსიკოს და გვრიტებივით მჯდომ წყვილს თვალი ჩაგვიკრა.
-ჰო...მე გამოვიარე გზა,რომელიც თიკოსკენ მოდიოდა..
-და ამ გზაში მეც ვიყავი არა? მთავარი დაბრკოლება ვიყავი არა?
-ჰო...-გაეღიმა გუგას და გულზე ძლიერად მიმიკრა.
-ბე,გავისეირნოთ...თოვს..დადო...-ოთახში გიოს ტიტინი გაისმა.
-კარგი,ოღონდ თბილად ჩაიცვი...-თავზე ხელი გადაუსვა რუსიკომ.
___
თავებად ვდებდი ადრე.