დილით რომ გავიღვიძე, მოვწესრიგდი და დაბლა ჩავედი. ყველა მისაღებ ოთახში იყო. ზოგი ტახტზე წამოწოლილიყო, ზოგიც მაგიდაზე. ყველას ბორჯომი ეკავა და შუბლზე ჰქონდათ მიდებული.
- აეე, ლოთების ბანდა რაშვებით დღეს?
-აე გოგო რას ღრიალებ ცოტა ჩუმად გასკდა თავი.- შემომიღრინა ლუკამ
-აუუ, ჩემი სიხარული ხო იცი როგორ მიყვარხარ?-თხოვნით გამომხედა დამიმ
-რა უნდა მთხოვო? -მობეზრებულად გადავატრიალე თვალები
-მიდი ძაან გთხოვ რამე წვნიანი გააკეთე რაა-შემეხვეწა დამი- აუ ოღონდ ჯერ ბორჯომი მომიტანე რა გთხოვ
-თქვენ სვით და ახლა მე უნდა მოგიაროთ?
-აუ მიდი გთხოვ თუ გიყვარვარ და რასაც გინდა იმას შეგისრულებ!-ეხლა ლუკამ მთხოვა
-ანუ, რასაც მინდა?-გავხედე ეჭვისთვალით
-ხო ნებისმიერ რამეს ოღონდ ეხლა მიდი რამე გააკეთე
-კარგი, ნებისმიერი რამ-ჩავლაპარაკე ჩემთვის
სამზარეულოში გავედი და წვნიანი მოვამზადე. შემდეგ ბორჯომი და წვენი გამოვიღე მაცივრიდან და ისიც მაგიდაზე დავულაგე, ჩემთვის კი ყავა გავაკეთე და დავუძახე-საჭმელი მხად არის და მოდიიიით-ყველა იმწამსვე სამზრეულოში გაჩნდა და დაიწყეს სიყვარულის ახსნები-ხო იცი როგორ მიყვარხარ, ჩემი და ხარ, ვგიჟდები შენზე და ასე შემდეგ
-კაი გეყოთ!! რაც მთვარია ნებისმიერ სურვილს მისრულებთ სულ ყველა -გავხედე კმაყოფილმა
-მეცნობა მე ეს მზერა-გაეცინა ლუკას-აბა სად გნდა წასვლა?
-ხომ ვამბობ ყველააზე კარგად მიცნობთქო-გავხედე ყველას და გავაგრძელე-მოკლედ სვანეთში მივდივართ!-დავიყვირე და ტაში შემოვკარი.
-მაშინ ჩემთან წავიდეთ მუცოში, თან ჩემი ბიძაშვილებიც იქ არიან-შიმოგვთავაზა დამიმ. ყველა დავეთანხმეთ და გადავწყვიტეთ, რომ საღამოს უნდა წავსულიყავით და დავიშალეთ. მე ჩემს ოთახში ავედი და ტანსაცმელი ჩავალაგე, შემდეგ მაღაზიებში გავიარე საყიდლებზე. საღამოს ყველა მზად ვიყავით. მანქანებში გადავნაწილდით, მე და ალექსანდრეს ერთად მოგვიწია ჯდომა მთელი გზა ერთმანეთზე ვცვლიდით ინფორმაციას მასზე უკვე საკმაოდ ბევრი რამ ვიცოდი. ერთმანეთს უფრო დავუახლოვდით საკმაოდ თბილი ურთიერთობა გვქონდა, რომ ჩავედით უკვე კარგად იყო დაბნელებული. ყველა მისულიყო და ჩვენ გველოდებოდნენ. დამის ძალიან დიდი სახლი ჰქონდა, სახლი კი არა სასახლე, ისეთი ლამაზი იყო . ახლომახლო მხოლოდ ორი სახლი იდგა, როგორც გავიგე მეორე სახლი დამის ბიძაშვილების იყო. რადგან უკვე გვიან იყო გადავწყვიტეთ დაგვესვენა და მეორე დღეს წავსულიყავით დამის ბიძაშვილებთან .
დამის უკვე ყველაფერი მოეწესრიგებინა, აქ ჩემი ოთახიც წინასწარ მოემზადებინა.ოთახში რომ შევედი ძალიან მომეწონა ყველაფერი თეთრ და ნაცრისფერ ფერებში იყო. კედლებზე კი ჩემი და დამის სურათები იყო იმის შედეგ გადაღებული , რაც გავიცანი.ოთახი დიდი იყო. ერთი კედელი მთლიანად შუშის ჰქონდა, საიდანაც ულამაზესი ხედი იშლებოდა. ძალიან მომეწონა,ოთახში ყველაფერი იყო,რაც შეიძლებოდა დამჭირვებოდა. ოთახის თვალიერებას რომ მოვრჩი ტანსაცმლის ამოლაგება გადავწყვითე, მაგრამ კარადის კარი რომ გამოვხსენი სულ სავსე დამხვდა. მე წუწუნი დავიწყე და დამისთან გავედი ბუზღუნით შევედი
-ძამიკო ვერ მითხარი თუ ყველაფერი იყო? ამდენ რამეს ხომ არ ვათრევდიი-შევხედე გაბრაზებულმა.
-დაიკო არ გითხარი იმითომ რო მეგონა შენი რააცეები დაგჭირდებოდა, რატომ მიბრაზდები ფერია?-მომეხვია და თავზე მაკოცა
-კარგი არაუშავს. წავალ მაშინ დავწვები-მოვეხვიე,ლოყაზე ვაკოცე და ისევ ჩემს ოთახში ავედი,ვიბანავე ლოგინზე დავწექი და ფიქრი დავიწყე. დედაზე, მამაზე, დამიზე. იმაზე თუ რამდენი რამ შეიცვალა მისი გამოჩენით, ახალი მეგობრები, ალექსანდრე, მასთან ყველაზე განსხვავებული ურთიერთობა მქონდა ვხვდებოდი რომ მას სხვებივით ვერ ვუყურებდი, იმასაც ვხვდებოდი რომ ძალიან მომწონდა. ფიქრები არ მასვენებდა ვერ ვიძინებდი,ამიტომ გადავწყვიტე რომ ეზოში გავსულიყავი. ავდექი,პლედი ავიღე და ჩუმად გავიპარე რომ არავინ გამეღვიძებინა.ეზოში ჰამაკში ჩავწექი და ულამაზესი ხედით ტკბობა დავიწყე. ისე ვიყავი გართული გარემოს თვალიერებით რომ ვერ მივხვდი როგორ მომიჯდა გვერდით ალექსანდრე,თავისკენ შემატრიალა და თვალებში ჩამხედა, მეც ვუყურებდი და მის თვალებში ვიკარგებოდი,ცოტახანს ჩუმად ვიჯექით,ხმას არცერთი არ ვღებდით სიჩუმე ისევ მან დაარღვია.
-რას მიშვები?-ეზოს თვალი მავლო, ისევ მე შემომხედა და განაგრძო-რატომ მაგიჟებ, რაც შენ გამოჩნდი ყველაფერი აირია ჩემში,ყველა უგულოს მეძახდა, ყველას ეშინოდა ჩემი , რაც შენ გამოჩნდი კი ყველაფერი შეცვალე ხალისიან გავხდი, ამხელა კაცი ვცანცარდი, პატარა ბიჭი გავხდი 18წლის თინეიჯერი-ცოტახანს ისევ გაჩუმდა. მე აღარ მიყურებდა სივრცისთვის ქონდა თვალი გაშტერებული ცოტახანი დუმდა. შემდეგ შემომხედა ამღვრეული მწვანე თვალებით და მითხრა
-მომწონხარ! კი არა და მიყვარხარ! ვგიჟები შენზე ვიცი რომ ჯერ ცოტახანია რაც გიცნობ, მაგრამ უშენოდ არ შემიძლია, ვერ გავძლებ შენს გარეშე. მიყვარხარ!-მითხრა და გაჩუმდა .თვალებში მიყურებდა, მე კი იმ სიტყვებს ვიაზრებდი ვერც მივხვდი, როგორ დამეტაკა ტუჩებზე. ავფართხალდიი, მაგრამ ვერაფერი გავაწყვე მისი ძლიერი მკლავები მაკავებდა, ფართხალს თავი დავაანებე და მეც ავყევი, უკვე ჰაერი აღარ გვყოფნიდა, მომშორდა და ისევ თვალებში ჩამხედა.
-მიყვარხარ სვანო!!-მე ვდუმდი და როგორც იქნა ხმა ამოვიღე
-მეც მიყვარხარ ალექსანდრე!-ეს რომ ვუთხარი ისე გაუხარდა ფეხზე წამოხტა და მეც წამიყოლა, იქამდე მატრიალა ჰაერში სანამ თავბრუ არ დამეხვა -ალექანდრე! დამსვი თავბრუ მეხვევა!-ვუთხარი სიცილით, მინდოდა ხმა გამემკაცრებინა, მაგრამ არ გამომივიდა. მთელი ღამე ვლაპარაკობდით, ისე დაგვათენდა ვერ გავიგეთ, გადავწყვითეთ რომ როგორც კი გავიღვიძებდით მაშინვე გვეთქვა ბავშვებისთვის. ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და ოთახებში ავედით. დილით გვიან გამეღიძა დაბლა რომ ჩავედი ყველა მისაღებში იყო
-დილამშვიდობის-მივესალმე ყველას
-დილამშვიდობის
-რა არის გოგო მთელი ღამე არ გეძინა? რას გიგავს თვალები?-გამომხედა სალიმ
-გვიან დამეძინა ხომ იცი ჩემი ამბავი პირველ დღეს ვერსად ვერ ვიძინებ-მოვიტყუე უცებ და ალექსანდრეს გავხედე, მანაც გამღიმა და შეუმჩნევლად თვალი ჩამიკრა
-ყავა არავის გინდათ?-გავხედე ყველას
-აუ გაგახარა ღმერთმა, აი ოჯახის გოგო. ვის ოჯახშიც ეს შევა რა, ესენი ხო ვერ ავყარე ფეხზე უსაქმურები-გამომხედა დამიმ და მითხრა რომ ყველას უნდოდა
სამზარეულოში შევედი და ყავის მომწადება დავიწყე, თან მოსალოდნელ საუბარზე ვფიქრობდი მეშინოდა ბიჭების რეაქციი,ს უკვე წყალი უნდა დამესხა ფინჯნებში, როცა უკნიდან ხელები მომეხვია, ვიცოდი ვინც იქნებოდა. ჩაიდანი დავდგი, მეც შევტრიალდი და ხელები ყელზე შემოვხვიე, ალექსანდრემაც არ დააყოვნა და დეწაფა ჩემს ტუჩებს, მალევე მოვშორდი
-მეშინია ალექსანდრე-ავხედე ქვემოდან
-რისი სიცოცხლე?
-ლუკას, დამიანეს და ნიკას რეაქციის-თვალები ამიწყლიანდა
-ნუ გეშინია ფერია ყველაფერი კარგად იქნება. მიყვარხარ!
-მეც მიყარხარ! გადი ყავა უნდა გამოვიტანო
-კაი არ ინერვიულო ხო?-ჩამომხედა თბილად
-კარგი არ ვინერვიულებ-მეცვაკოცე
-გამოდი და დავილაპარაკოთ-მოწყვეტით მაკოცა და სამზარეულოდან გავიდა
ყავის გაკეთება დავამთავრე და ტკბილეულთან ერთად გავიტანე ოთახში
-რა გემრიელიაააა!
ალექსანდრემ ტუჩების მოძრაობით მითხრალრომ არ მენერვიულა. შემდეგ ჩემთან მოვიდა ხელი ძლიერდა ჩამკიდა და გამოაცხადა
-მე და ალექსანდრას სალაპარაკო გვაქვს თქვენთან-ყველა სმენად იქცა
-გისმენთ!!-ერთად თქვეს დამიმ და ლუკამ ალექსანდრემ ხელი მომიჭირა და თქვა
-მოკლედ გეტყით მე და ალექსანდრას ერთმანეთი გვიყვარს და ერთად ვართ!-ეს რომ თქვა დავინახე ბიჭების ძარღვები როგორ დაებერათ. ყველას ლუკამ დაასწრო წამოდგა და ალექსანდრეს უთხრა
-სალაპარაკო გვაქვს!!-ისეთი მკაცრი ხმა ქონდა, რომ უარესად შემეშინდა. ბიჭებსც მას მიყვნენ ალექსანდრემ შუბლზე მაკოცა და ჩამჩურჩულა- არ ინერვიულო პატარა

მაპატიეთ დაგვიანებისთვის ვერ ვდებდი იმედი მაქვს მოგეწონებათ