სარდაფის მტვერს იმდენად იყო შეჩვეული სუფთა ჰაერზე ძლივს ჩერდებოდა. თავიდან კი სიამოვნებდა როდესაც ნესტოები სასიამოვნო სუნს შეიგრძნობდა თუმცა მერე აღიზიანებდა. უკვე მეორე დღეა მიწისქვეშ ერთპატარა ფანჯრიან სარდაფში ცხოვრობს.ადრეც იყო 3 დღით გამომწყვდეული, მანამ არ ამოიყვანა ჯუბომ სანამ სასწრაფო არ გახდა გამოსაძახებელი.2 კვირა ისე უსასრულოდ გაიწელა მისთვის ეგონა 2 საუკუნე ატარებდა დროს ყოვლადსაზიზღარ ადამიანთან.უნივერსიტეტში პირველიკვირა იარა, სალისაც ნახულობდა ხოლმე თუმცა როგორც მისმა უფროსმა უბრძანა სულ რაღაც ორი წუთით.მერე სახლში მოდიოდა დრო მეცადინეობაში გაჰყავდა ისევ ყოვლადსაძულველ ადამიანთან ერთად ვახშმობდა და ბოლოს დემურიზე ფიქრში ეძინებოდა.
შუქებმა ნელა შემოანათა ბნელ ოთახში, კუთხეში მობუზულმა ალექსანდრამ მუხლები აკეცა თითქოს არ უნდოდა ის სინათლე მას შეჰხებოდა.
-შეგიძლია გამოხვიდე აღარ ხარ დასჯილი.ჯუბოს ბარიტონი გაისმა შემდეგ კი მძიმე ნაბიჯებით გაემართა სხვა ოთახისკენ. ხელში ჩაკუჭული სურათი გაშალა დაკეცა და შარვლის უკანა ჯიბეში ბრთხილად ჩაიცუდა, ნელი ნაბიჯებით გავიდა გარეთ და კიბეები სწრაფად აირბინა ოთახში შიკეტა და საწოლის კუთხეში ჩამოჯდა.სურათი კვლავ ხელში დაიბრუნა გაშალა და სახეებს დააკვირდა.ფოტოზე ორი ადამიანიიყო მათ შორის ერთ-ერთი ჯუბო გახლდათ მის გვერდით კი საშვალო სიმაღლის ლამაზი შავგვრემანი გოგონა იდგა ხელები ერთმანეთზე ჰქონდათ შემოხვეული და იცინოდნენ.სურათის უკანა მხარე ნახა წარწერით „2010 წელი ქეთი და ჯუბო“ მეორე კუთხეში ხელმოწერები იყო ასევე მათი ინიციალებით იყო მორთული ფოტოს უკანა მხარე.კარზე კაკუნის ხმა გაისმა სურათი საბნის ქვეშ შემალა და ფეხზე წამოდგა,გასაღები გადაატრიალა და კარი ოდნავ შეაღო.
-ჩამოდი ვივახშმოთ!.ჯუბოს სახე რომ ამოიცნო სული ზიზღით აივსო.
-კარგი.არ შეწინააღმდეგებია. კარი ისევ მიცურა ოთახში ერთი დატრიალდა და შემდეგ ჩავიდა.ვახშამი დიდხანს არ გაგრძელებულა 15 წუთში ისევ თავის ოთახში ამობრუნდა და წიგნები ჩანთაში ჩაალაგა.
დილა როგორც ყოველთვის ცუდად დაიწყო, გარეთ წვიმდა სახლი კი ამდენი სიძულვილით იყო აღსავსე, კარგი დღე როგორ უნდა ყოფილიყო მისი საყვარელი ადამიანები მის გვერდით არ არიან.ლექციები 1 საათში ეწყებოდა ამიტომ წყალი გადაივლო ჩაიცვა და ჩანთით ხელში პირველ სართულზე ჩავიდა.ერთხელ გახედა ჯუბოს და თვალებით კითხა უფლება ჰქონდა თუ არა სასწავლებელში წასულიყო მანაც თავი დაუქნია და მძღოს ხელით ანიშნა მანქანა მოემზადებინა. სასწავლებეში ადრე მივიდა ამიტომ კაბინეტში პირველმა შეაბიჯა და უკანა მერხზე მოთავსდა.დერეფნიდან ნაბიჯების ხმა შემოესმა უფროსწორედ სირბილის, სალი მორბოდა, გამწარებულიი ეცა მის დაქალს და ხელები მოხვია.
-რატო არ დადიოდი? მოხვდა რამე? ხოარაფერი დაგიშავა იმ დარტყმულმა?.კითხვები მიაყარა და გვერდით მიუჯდა.
-მეტი აღარ შემიძლია.კვნესით აღმოხვრა და მისი ხმა დიდხმაზე რომ არ გაჟღერებულიყო პირზე ხელი მიიფარა და ცრემლები ისე გადმოუშვა.-სარდაფში ვყავდი 2 დღით გამოკეტინი, წინაზე 3 დღე ვყავდი.
-სარდაფში? გოგო არგადამრიო რასქვია სარდაფში ადამიანი ხარ ცხოველი კი არა.სახიდან ხელები მოაცილებინა და თავი მხარზე დაადებინა.-რატომ ჩაგკეტა?.
-ოთახში ვიყავი ასული და ვტიროდი, რამექნა მეტირებოდა ადამიანი ვარ მეც, რო ამოვიდა რატომ ტირიო მეც ვუთხარი რომ თქვენ მომენატრეთ მერე ვიჩხუბეთ და სარდაფში ჩამათრია.გულამოფსკვნილი ტიროდა და სალფეთქით ცრემლებს ძლივს იწმენდდა.-ისე მეშინოდა, იქ სულ ბნელოდა, კიდევ რაღაც ხმები ისმოდა გავგიჟდები გესმის სადაცაა გავაფრენ!.ხელებს თავზე ირტყავდა და პანიკებში იყო ჩავარდნილი.
-ეგ ცხოველი! ეგ არაკაცი რას გიშვება ჩემო გოგო! .ცდილობდა დაემშვიდებინა თუმცა თვითონაც ისეთი შეძრწუნებული იყო საუკეთესო დაქალის ამბით თავს ვერ იკავებდა და ტიროდა.
-კარგი მორჩა ლექტორი მოდის.სახე უცებ შეიცვალა ცრემლები მოიწმინდა და წიგნი გადაშალა.

მესამე ლექცია ქონდა სალის როცა ლევანის და დემურის დაურეკა.
-ახლავე მოდით აქ ახლა კარგი დროა ალექსანდრა ნახოთ მაგის დაცვა საჭმელად არის წასული მძღოლს კი ჩაეძინა.ტელეფონში ჩასჩხავლა და მათ პასუხს არც კი დალოდებია იმწამსვე გათიშა.“გოგონების საპირფარეშოში ახლავე“ ალექსანდრას ესემესი მოუვიდა ამიტომ ლექციიდან თავქუდმოგლეჯილი გამოვარდა და საპირფარეშოსკენ გაიქცა. ეგონა რამე ცუდი მოხვდა და ამიტომ მუხლები ეკვეთებოდა.კარი ბრთხილად შეაღო და სარკესთან მდგარი სალომე დაინახა.
-რახდება?.გაოცებული მივიდა მომღიმარ დაქალთან.
-ალექსანდრა.კუთხეში შეყუჟული ლევანი სირბილით წავიდა უმცროსი დისკენ და გულში ჩაიკრა.
-ლეო.ერთი ამოიკნავლა და თავი გულზე დაადო.იმწუთაზვე გაუქარწყლდა მისდამი წყენა როცა მისი ძმის მონატრებული სურნელი შეიგრძნო.გულმა გამალებით დაუწყო ძგერა როცა თვალით მონატრებული სილუეტი ამოიცნო.ამდენიხანი ეს ორი ადამიანი ვერ ენახა ახლა კი მათ წინ იდგნენ და თბილად იღიმოდნენ.
-რას გიშვება ის ახვარი!.დიდიხანი ხელს არ უშვებდა ლევანი თავის დას და ყურში ხმაგამტყდარი უჩურჩულებდა.-გპირდები მოგაცილებ გპირდები, ცოტაც მოიცადე და ყველაერი კარგად იქნება ჩემო პატარა.თავზე ხელს უსვავდა და გზადაგზა შუბლზე კოცნიდა.
-მეტი აღარ შემიძლია! მეშინია რაწამს რა წამოუვლის თავში! მაშინ სარდაფში ჩამკეტა ჯერ 3 დღით მერე კი 2 დღით, მეშინია ლეო ძალიან მეშინია.თავს ისტერიულად აქნევდა და თავის ძმას აჰყურებდა.
-სულ ცოტახანი და კარგად იქნები რამოდენიმე დღე გაძელი ჩემო გოგო და მერე ყველაფერი იდეალურად იქნება.ცრემლები წასკდა როდესაც ალექსანდრა ასეთ მდგომარეობაში დაინახა თან ეს ყველაფერი ხომ მის გამო ხდებოდა. 2 ნაბიჯით უკან დაიხია ხელი ლოყაზე გადაისრიალა და დემურის გახედა. გული ვერ ძლებდა მას რომ არ შეხებოდა ამიტომ ნელი ნაბიჯებით წავიდა დადეშქელიანისკენ და ხელები შემოხვია.დემურიმაც თავისი ტორები გოგონას ირგვლივ გადააცურა და მის მკლავებში ღრმად ჩაფლო.
-როგორ მენატრებოდი ჩემო ერთადერთო.ჩუმად ჩასჩურჩულა ალექსანდრას ყურში და გულზე ისე აიკრა ვერც გამოსწიწკნიდა ადამიანი ერთმანეთს.ალექსანდრას საპასუხოდ არაფერი უთქვამს უბრალოდ მასთან ახლოს იყო მეტი რა უნდოდა.
-ჩემი წასვლის დროა მაშინია არავინ დაგვინახოს.უხერხულად შეიშმუშნა უმცროსი ხუციძე და დემურის მოცილდა.
-კარგი წადი ოღონდ იცოდე და ჩემი გჯეროდეს მალე ძალიან მალე ერთად ვიცხოვრებთ და სულ ჩემს გვერდით იქნები.შუბლზე მიაკრო გავარვარებული ტუჩები თავის უმცროს დას და ხელი ძლივს გაუშვა.
-კარგი, მიყვარხართ!.ომახიანად წარმოთქვა და თავი გარეთ გაყო ირგვლივ ყველაფერი შეათვალიერა და დერეფანს გაუყვა.ამის შემდეგ თითქოს გამოცოცხლდა ძალა შეემატა და სტიმული მიეცა.ამაყად შეაბიჯა კაბინეტში ჩანთას ხელი დაავლო და ლექტორი მოატყუა შეუძლოდ ვარ სახში უნდა წავიდეო.გარეთ გასვლისას მზეც გამოსულიყო თითქოს ამდენხანს ალექსანდრასთან ერთად ტიროდა ახლა კი როცა ნათელი წერტილი უფროსწორად წერტილები ნახა გამოცოცხლდა და მზემაც გამოანათა.ღიმილით ჩაიარა კიბეები ჩიხში რაბუსის ავტომობის თავლი მოავლო ნომრით “DE-777-MO” გულში კიდევ ერთხელ ჩაეღვარა სითბო და მერსედიესის მარკის ავტომობილს მიუახლოვდა.მძინარე მძღოლს მინაზე მიუკაკუნა და ისიც ფეთიანივით წამოხტა. უკანა კარი გაუღო და შეშინებული მზერა შეავლო ალექსანდრას.-ნუ გეშინია არ ვერტვი ჯუბოს.თვალი ჩაუკრა და კარი მიიხურა.
-მადლობა.თავის ადგილს მუჯდა მძღოლიც და მადლიერების თვალებით გადახედა. სახლში მისული გაღიმებული სახით შევიდა სამზარეულოში და მაკასთან ერთად სადილის მომზადებას შეუდგა.თავისთვის სალათი გაიკეთა და „მოქაქანე“ ქალი გვერდით მიისკუპა.
-მაკა რაღაც მინდა გაჩვენო.ლუკმა საყლაპავში ძლივს გადაუშვა.
-მიდი შვილო მკითხე.პირი სალფეთქით მოიწმინდა და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა.
-ეს ვინ არის?.ჯიბეში ჩაკუჭული სურათი გაუწოდა სადაც ჯუბო და ვიღაც ქეთი იყო ასახული.
-ეს სად ნახე?.გაოცებული სახით ახედა ალექსანდრას.
-სარდაფში.თავი ჩახარა.
-მანდ რა გინდოდა?.
-არაფერი ისე რაღაც დამჭირდა.თავი მოუკატუნა და ისევ სურათს დახედა.-დამაინტერესა ვინ არის ეს გოგონა მგონი ქეთი ქვია.
-ჩემი ჯუბიკოს საცოლე იყო.ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა ქალმა.
-დაიღუპა?.
-არა შვილო ცოცხალია ღმერთმა დაიფაროს,მეც არ ვიცი რა მოხვდა ერთ დღეს ჯუბომ გამოაცხადა რომ ქეთი მისი ცხოვრებიდან გაქრა და მეტი არაფერი მაგრამ რატო ან რისთვის არავინ არ იცის.
-არ უთქვამს რატომ დაშორდა?.
-ასე თქვა ახლა ბევრი პრობლემები მაქვს და ამიტომო, შარშანწინ დაშორდა.
-ასე უბრალოდ ადგა და მიატოვა?.
-ხო შვილო ასე უბრალოდ ადგა და მიატოვა მარა რა პრობლემები უნდა ჰქონოდა მარტო ღმერთმა იცის.
********************************************
-აბა რა გეგმა გაქვთ?.მისაღბ ოახში იყვნენ მეგობრები შეკრებილნი და ალექსანდრას გამოყვანის გეგმას აწყობდნენ.
-მოკლედ მე შევძლებ რომ მაგის მძღოლს დავებაზრო და მოვისყიდო პროსტო ის 2 მუტანტი უნდა მოვაყუმაროთ.ხელებიი ერთმანეთზე გაახახუნა ლევანიმ და ოთახში ნერვიულად მოსიარულე სალის ახედა.
-მაგათ მე საბა და ანდრიკო მივხედავთ.ფეხზე წამოდგა გურწა და რადიატორს აეკრო.
-მე ალექსანდრას მივხედავ, მანქანით დავხვდები უნივერსიტეტის შესასვლელში და წამოვიყვან.თქვა დემურიმ.
-სვანეთში დაგხვდებით მე და სალი იქ კი ვახო მიხედავს ყველაფერს გზაში ხალხს გამოგაყოლებთ და თუ რამე საშიშროება იქნება გადაამოწმებს.საუბარში ჩაერთო აკოც.
-მაშინ ასე ვქნათ ყველაფერი დაგეგმილია პროსტო ახლა შეცდომა არ უნდა დავუშვათ.განაგრძო ვახომ.
-მე მაინც მირჩევნია ალექსანდრა ლევანიმ წამოიყვანოს.ეჭვისთვალით გადახედა აკომ დემურის.
-პრობლემა გაქვს რამე?.ძრაღვები დაჭიმა დადეშქელიანმა.
-არ გენდობი აგე პრობლემა.ჯიბეებშიხელჩაწყობილი წამოემართა აკო.
-და რატო არ მენდობი?.დემურიც წამოდგა და სახე ახლოს მიუტანა.
-რატო უნდა ვენდობოდე ჯუბოს კაცს?.კმაყოფილი სახით გადახედა ირგვლივ მსხდომს.
-აკო რა ჯუბოს კაცი?.გაოცებული სახით იყურებოდა ლევანი.
-ჰმ ასეც ვიცოდი.
-რაზე ამბობ?.
-არავინ არაფერი იცის არა?.
-ახლა ამის დრო არ არის.
-როგორ არა არის სწორედ ახლა უნდა ითქვას ყველაფერი მერე გეგმის დროს რამე რომ არ შეიცვალოს და სხვაგან რომ არ გადაუხვიო.
-დემური რეებს ლაპარაკობს?.ახლა დემოს შეუბრუნდა ლევანი.
-დაჯექი და ყველაფერს აგიხსნი, ოღონდ მომისმინე მაშინვე არ წამომეჭიმო.
-თქვი ახლა.
-დემური ჯუბოს კაცი იყო და შენ მაგიტო ჩაგიბრატდა.მისი სათქმელი აკომ თქვა.
-მე და დემური დიდიხანია ძმაკაცები ვართ და ისიც ვიცოდი რომმ ადრე ჯუბოსთან კაი ურთიერთობა ქონდა პროსტო მერე ჩაურტყა ნივიჟუ.უთხრა აკომ.
-ვიცოდი რომ ჯუბოს ალექსანდრა უნდოდა აპირებდა რომ გაეტაცა და ხელი გაესვარა ამიტომ მასთან გარიგება დავდე, ვუთხარი რომ ალექსანდრას ჩემი ხელით მივუყვანდი ოღონდ მას უნდა მოეცადა ამას კი გიმალავდი.შეეცადა ყველაფერი მოკლედ ეთქვა თუმცა იმდენად ნელა საუბრობდა დიდად გაეწელა.
-შენსგამო წაიყვანა ალექსანდრა შე ახვარო?.გამწარებული წამომართა ლევანი და დემურის საყელოში წვდა.
-ვიცი რო ბრაზობ მარა დამამთავრებინე! მე ეს გარიგება მოტყუებით დავდე არ ვაპირებდი ალექსანდრას მიყვანას უბრალოდ დროს ვწელავდი! ერთხელ კი გავიფიქრე რომ მართლა მივუყვანთო ამას კი ვაღიარებ და ვაპირებდი კიდეც მაგრამ მერე.....სიტყვა გაწელა და თავი დაბლა ჩახარა.
-რა მერე? რა მერე?.
-მერე ის რომ ალექსანდრა დამევასა და ბოლოს შემიყვარდა.
-ჩემი და შეგიყვარდა შე ? ჩემს ღვიძლ დაზე როგორ გაიფიქრე ეგ? სხვანაირი თვალით რატომ შეხედე?! ხოიცი რომ ეგენი ჩვენთან არ მოსულა არა? ხოიცი?!.კედელზე ჰყავდა აკრული ლევანის და დარტყმას აპირებდა თუმცა მაინც არ ქნა.
-რამექნა ? თავიდანვეშენსკენ ვიყავი მინდოდა დრო მოგეგო შენს დასთან ურთიერთობები დაგელაგებინა და წერსიერად აგეხსნა ვაღიარებ დამნაშავე ვარ არ უნდა მექნა ასე მაგრამ ხედავ სადამდე მივედით? აქამდე შეიძლებოდა ალექსანდრა ცოცხალიც კი არ ყოფილიყო! რამექნა? გამაგებინე? მეყურა როგორ ინგრეოდა მისთვის ცხოვრება? სულ თავს დავტრიალებდი სანამ გავიცნობდი მანამდეც, ხოდა შემიყვარდა რავქნა მეც ადამიანი ვარ!.საყელოდან ხელი ჩამოაწევინა და ყველაფრის ხელებიის შლით ახსნა დაიწყო.
-ხოიცი არა ერთმანეთის დებზე სხვა თვალით შეხედვა არ შეიძლება! ეგრე თუ მოხვდა ყველაფერი აირევა! აქ ესეთი კანონები მოქმედებს.კატეგორიული სიმკაცრით ესაუბრებოდა ლევანი.
-სულ ფეხებზე ეგ კანონები! ან საეთოდ ვინ შეადგინა რა კანონი რის კანონი როცა მიყვარს.
-ყველაფერი აირევა შენზე თუ გაიგეს აბა რა მოხვდება პატივისცემას დავკარგავთ.
-არ გაქვს უფლება პატივისცემაზე მელაპარაკო სხვათაშორის შენც არღვევ კანონებს და კარგადაც ხვდები რასაც ვგულისხმობ.დემურიმ თვალი სალისკენ გააპარა და ისევ ლევანის მიუბრუნდა.
-ამაზე მერე ვისაუბრებთ!.ერთი შეუღრინა და ალექსანდრას ოთახისკენ წავიდა.
-ისევ საქმეში ვარ?!. უკნიდან დემურის ხმამ გააჩერა.
-ხო საქმეში ხარ!.მანაც წამიერად გახედა და ოთახში შევიდა.სალიც უკან მიჰყვა კარი გაცოფებულმა შეგლიჯა და გასაღებით გადაკეტა.
-ახლა მომისმინე დემურის უყვარს ალექსანდრა ალექსანდრასაც უყვარს დემური და შენც კარგად იცი რომ სიყვარულზე არანაირი კანონი არ მოქმედებს შეიგნე ბოლოსდაბოლოს, დემურის ის ნაჩალიჩარი ვიცი ცუდი საქციელია თუმცა ის შენს დახმარებას ცდილობდა და მიეცი უფლება რომ იყოს თავის საყვარელ ადამიანთან და ეგ თქვენი სულელური კანონი გვერდით გადადე.ერთიანად მიაყარა სალიმ და ბოლოს ღრმად ამოისუნთქა.
-ჯანდაბაშიც წასულა ეს დედამ***ნული კანონები.თავისთვის ამოიგმინდა და სალის ტუჩებზე დააცხრა.კედელზე ააკრო გაიგნებული გოგონა და წელზე ხელი შეუცურა. ბარძაყზე უხეშად მოუჭირა თითები და ცალი ხელით თავი დაუკავა.დიდხანს ცდილოდა გაბრძოლებოდა ბერიძის ქალბატონი თუმცა ბოლოს დანებდა და კოცნაში აყვა.-მართალი ხარ კანონი სიყვარულზე არ ვრცელდება.ბაგეები ყელთან გადაუსვვა ლავიწზე კბილი დაარსო და წამის მეასედში გაუჩინარდა სალი კი გახევებული ისევ კედელს იყო აკრული და გონზე ვერ მოდიოდა.



ვიცი რომ ძალიან ძალიან ცუდი გოგო ვარ ბოდიშს გიხდით რომ ასე ძალიან დავაგვიანე მაგრამ რამექნა ქალაქგარეთ ვიყავი იქ კი ინტერნეტი ძალიან ჭირს.. კიდევ დიდ ბოდიშს გიხდით ამ ერთხელ მაპატიეთ და მერე უფრო შემართებით განვაგრძობ.. იმედია მოგეწონათ ეს თავი და ველი თქვენგან შეფასებას მომიტევეთ შეცდომები და რავი მიყვარხართ უძალიანმაგრესად ჩემო ტკბილებო და გემირიელებო.