დილით მის ოთახში შემოღწეულმა მზის სხივებმა გააღვიძა, რომელიც თვალებში აჭყიტებდა. ზლაზნით წამოდგა ფეხზე, ფანჯარა გააღო, ნიავმა დაუბერა და უსწორმასწოროდ მხრებზე დაყრილი თმები აურია, ზღვასავით ლურჯი თვალებიდან ობოლო ცრემლი გადმოუვარდა, როგორ ვერ იტანდა ამ დღეს! ეზიზღებოდა!მოწყენილი დაეშვა საწოლზე და ამ დროს ტელეფონი აწკრიალდა.
-გოგოო რაშვები? მხიარულად ჩასძახა ყურმილში ანამ.
-ეხლა გავიღვიძე.მიდი რა გამო ჩემთან ხო იცი დღეს მთელი დღე როგორ ვიქნები.
-კაი რა მარუ, ცრემლები არდამანახო ხო იცი ვერ ვიტან!
-5წუთში ჩემთან გაჩნდი.
ტელეფონი დადო და გაეღიმა მეგობარზე. არა ანა მხოლოდ მეგობარი არ იყო მას ხომ ანას მეტი არავინ გააჩნდა ამ ტანჯულ ცხოვრებაში, რამდენი ტკივილი გამოიარა, რამდენი განსაცდელი მოუვლინა უფალმა, მაგრამ მაინც ასეთი ძლიერი და ამაყი როგორ იყო ვერ ხვდებოდა. ამ ფიქრებში იყო გართული ზარის ხმა რო გაიგონა, წამოდა კარის გასაღებად და ამ დროს ვიღაცა შეაფრინა და მაგრად ჩაეხუტა. ვინ იქნებოდა თუ არა ანა!
-ასე უცებ როგორ მოდი ჩემო გადარეულო გოგო მოფრინდი?
-ჰოოოო მომენატრე! იცი როგორ ძალიან მიყვარხარ მარუსა!! მარრრრ!თვალებს აფახურებდა ანა.
-ოჰოჰ რაიყო ახლა რაგინდა? მომღიმარი სახით უთხრა მეგობარს.
-ჩემი ბიძაშვილი ჩამოვიდა გერმანიიდან დღეს და საღამოს რესტორანში ვქეიფობთ და შენ ხო ხო შენ რას მიყურებ? უეჭველი წამოხვალ!! ფლიზ თუ გიყვარვარ!
-ანუუუუ მშვენივრად იცი რო არმიყვარს ხმაური, გართობა, ხალხმრავლობა და ასე შემდეგ და მემგონი ამის თქმა არუნდა მჭირდებოდეს შენთან! ის გიჟი ლუკაც კიდე რაღა მანდამაინც დღეა დაბრუნდა ან ვაბშე ამდენ ხნის მერე რამ ჩამოიყვანა აქ?
-ოოო რავიცი მე ვერც ჩავიგდე ხელში რო გამოვკითხო ყველაფერი!! წამოოო რა მიდი ნუმახვეწებ ერთხელ რო გაერთო რამოხდება დალპები სახლში! მოწყენილმა და გაბრაზებულმა გახედა მარის.
-არვიცი, ვინები იქნებიან კიდე?
-ლუკა და მისი ძმაკაც-დაქალები, ხო კიდე გერმანიაში გაიცნო ორი და ისინიც იქნებიან არც მე არ ვიცნობ.
-კარგი ხო რაგაეწყობა წამოვალ,მაინც არმინდა დღეს სახლში მარტო ყოფნა.
-უჰუჰჰ რამაგარია!! რას იცმევ?! როგორც გჩვევია ჯინსის შარვლით და კეტებით არწამოხვიდე თორე გავგიჟდები იცოდე! კაბა ჩაიცი იქნება ვინმეს მოეწონო ტორე დამირჩი ეს ანგელოზივით გოგო შინაბერა!!
-ოჰჰჰჰჰ რადროს ჩემი შინაბერობაა 21 წლის ვარ ჯერ ეხლა ვიწყებ ცხოვრებას! გაუღიმა მაგრამ ვინ იცოდა რამდენი სევდა იმალებოდა ამ ღიმილის უკან.
-ოო კაბას იცმევ და მორჩა! ამ ერთხელ ჩემი ხათრით!
-კარგი ხო ჯანდაბას შენი თავი ჩავიცმევ.
-ოკები, წავე ეხლა და საღაოს 8ზე გამოგივლი და მზად იყავი, ყურში ჩაკივლა ლოყაზე აკოცა და კარებში გავარდა.
მარიამი იჯდა და ფიქრობა, ვერც გაიგო ისე უცებ გავიდა დრო, საათი 7ს უჩვენებდა. უცებ შევიდა აბანოში, წყალი გადაივლო, გამოვიდა და კარადის წინ დადგა, დიდხანს არც უფიქრია რა ჩაეცვა. მუხლამდე შავი კაბა ჩაიცვა უკან ცოტა ამოღებული, მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა და ფეხზე შავი მაღლები მოირგო , გრძელი ყავისფერი თმა გაიშალა, ჩანთა აიღო და სარკეში ჩაიხედა, ამ დროს მობილუზე ანამ
მიწერა "მოვედი ჩამოდი ქვემოთ გიცდი". მარიამმიც ჩავიდა და მანქანაში ჩასკუპდა, დაქალს ლოყაზე აკოცა.
-რალამაზი ხარ შეოხერო, ეგრე არ ჯობია?
-კარგი რა ანუშა შენ ვიზე რას ამბობ რალამაზი ხარ მეშინია ვინმემ არმომტაცოს შენი თავი თორე რა მეშველება მერე??!გაუცინა
არც ჩვენი ანა ჩამორჩებოდა მარის სილამაზით. მხრებამდე ხვეული თმა გაეშალა, გრძელი წითელი კაბა ეცვა წინ ამოღებული და ქვემოთ ჩახსნილი, მისი მწვანე თვალები კონტურით გამოეკვეთა, ფეხზე კი ვერცხლისფერი მაღლები მოერგო. ძალიან ლამაზი იყო!
ცოტა დააგვიანდათ, როცა დარბაზში შევიდნენ ყველას მზერა მათკენ იყო მიმართული. მარიამი დიდი ხნის უნახავ მეგობარს მოეხვია და სხვბიც გაიცნო. აი ის ორი ძმაკაი კი არსად ჩანდა. ერთად იდგნენ მარი, ლუკა და ანა და ლაოარაკობდნენ ტოცა დარბაზის კარი გაიღო და შემოვიდა კი არა შემოფრინდა ერთო ბიჭი რომელიც მათკენ წავიდა, ანამ როცა დაინახა გულნა სხვანაირად დაუწყო ძგერა.
-აბა რახდება აქ უჩემოდ?
-კიდე კაი მოაღწიე სადხარ ამდენი ხანი? ის სადა? ლუკა კითხა ბიჭს
-რავიცი ტოო დამაგვიანდებაო.
-კაი ხო მოდი გაგაცნო ჩემი ანუციუსი და მარიციუსი.გოგოებოო გაიცანით ეს ჩემი არაბიოლოგიური ძმა მიშოა!!
-სასიამოვნოა თქვა მიშომ და ანას ხელი გაუწოდა ანამ რეაგირება ვერ მოახდინა ისე უცებ მოკიდა თავისი ტორები მიშომ
ანამ სათუთ ხელებს, ანას გულის ცემა აუჩქარდა მისი შეხებისას და გაწითლდა, ხელი გამოგლიჯა დაიქაურობას გაეცალა. მარიამს მისი რეაქცია არგამორჩენია. მიშო გაიცნო და მისი ადგილისკენ წავიდა.
ფიქრებმა შემოუტია, უჰაერობამ შეაწუხა და ჩქარი ნაბიჯებით აივნისკენ წავიდა, როგორც კი გავიდა მისდა უნებურად ცრემლები წამოუვიდა, იქვე კუთხეში ჩაიკეცა და ატირდა, აღარ ახსოვს რამდენი ხანი იყო ასე თბილი ხელის შეხებამ დააბრუნა ამ სამყაროში, ნელ-ნელა აწია თავი ზემოთ და მის წინ მდგომის შავ თვალებში ჩაიკარგა...

გავაგრძელო?