დედაჩემი წინააღმდეგია! 5
დილით თავის ტკივილმა გააღვიძა ანასტასია..
-რატომ დავლიე! - თავზე ხელი მოიჭირა.. თმა არეული ადგა და შხაპის მისაღებად სააბაზანოში შევიდა.. ცხელმა წყალმა ცოტა მოადუნა და შედარებით გაუქრო თავის ტკივილი.. -ნეტავ სად ხარ? - ხმამაღლა დასვა კითხვა და სადღაც ერთ წერტილს მისჩერებოდა.. - მოხვალ? - შედარებით ხმადაბლა იკითხა.. მაგრამ პასუხი არ იყო.
ცოტა ხანს კიდევ იყო და შემდეგ გამოვიდა..
-ნიკო.. - დაურეკა ტასომ.
-ჰო, პატარა.. - დაბოხებული ეჩვენა ბიჭის ხმა.
-სად ხარ?
-საავადმყოფოში, რა იყო? შენ როგორ ხარ? თავი გტკივა? - უცებ დააყარა კითხვები..
-საავადმყოფოში რა გინდა? რომელ საავადმყოფოში ხარ? - ხმა აუკანკალდა - რამე გჭირს?
-არა, სიხარულო.. დღეს საღამოს გნახავ და მოგიყვები.. სასტავიც შეკრიბე, ტასო, სიხარულო.. ახლა უნდა წავიდე... დაგირეკავ მერე..
-კარგი ნიკ.. - გაუთიშა და მეგობრებს დაურეკა...
‘სასტავში’ იყო:ტატო, ლილა, სანდრო, ნინა, ნიკო და ტასო..
ტატო და ლილა ერთმანეთს დიდ ხანს ეტრფიან, მაგრამ არც ერთი ‘ტყდება’.
ლილე სულ გაბუსხული დადის, რადგან ტატოს ხან ერთი გოგო ჰყავს, ხან მეორე..
ტატოს კი სულ ეღიმება მის ეჭვიანობაზე, უნდა მივიდეს და დაუკოცნოს ის ლამაზი დიდი ტუჩები, მაგრამ თავს იკავებს..
ნიკო? მოსწონს მომავალი სიძე.. არაა წინააღმდეგი, იცის რომ ზედმეტს არაფერს იზამს ამიტომ დაწყნარებულია..
სანდრო და ნინა?
საინტერესო წყვილია.. წყვილი? საკითხავია..
ორივე ხვდება, რომ ერთმანეთი უყვართ, მაგრამ არ არიან შეყვარებულები..
სულ ტომი ადა ჯერივით არიან.. ისეთი საყვარლები.. ბრაზიანი ნინა ისეთი საყვარელი ეჩვენება სანდროს, თვალებს, რომ აბრიალებს და ლოყები საყვარლად უწითლდება.
-აბა რავა ხართ? - მიესალმა ტატო ყველას.
-რავი, შენ? - ჰკითხა ნინამ.
-მაგრად - გაუღმა იქ მყოფებს..-ტასი შენ რას შვრები? რა გჭირს? - შეხედა ანასტასიას.
-ვნერვიულობ, ნიკოს რაღაც სჭირს..
-ჰა? - წამოიყვირა ნინამ.
-მოვა მალე და გვეტყვის.. - თქვა ტასომ და მომლოდინედ მიაჩერდა კარს..
მალევე გაისმა კარზე ზარის ხმა და ნიკოც შემოვიდა..
-ნიკო რა ხდება? - უკვე ვერ ისვენებდნენ.
-ბიჭო, კლუბში, რომ ვიყავით და დამირეკეთ.. მაგ დროს საავადმყოფოში ვიყავი..
-რატომ?
-მოვდიოდი და გოგო გადმომიხტა გზაზე და დავამუხრუჭე, მაგრამ.. ტვინის შერყევა აქვს და რავი... იცი რა ლამაზი გოგოა?! -ბოლოს მაინც ვერ მოითმინდა და რაღაც თქვა..
-ვაიმე, - წამოიკივლა ტასომ.. - რა ჰქვია?!
-ნინი დადიანი, არ მიშვებდნენ და ჩემი საცოლეა-მეთქი მოვატყუე..
-ნინი? დადიანი? ჰა? - წამოიკივლა და ტელეფონი მოიმარჯვა.. - ეს არის? - სურათი აჩვენა.
-კი, შენ საიდან იცი? _ გაკვირვებულმა გახედა.. -ე ს.. შენი.. - ენა დაებნა..
-ჰო, ის ნინია რომ გიყვებოდით.. ვაიმე..
-ბიჭო რომელ საავადმყოფოშია? - სხვებიც ჩაერთნენ.
-ახლა როგორაა? - ჰკითხა ტასომ ისევ.
-შდარებით კარგადაა. დამაძინებელი გაუკეთეს.
-წავიდეთ რა. - გადახედა იქ მსხდომებს ანასტასიამ.
-ჰო, აბა რა... - წამოიშალნენ და წავიდნენ.. სავადმყოფოსთან გააჩერეს და ყველა შევიდა.. ექიმები გაკვირვებულები უყურებდნენ.
-უკაცრავად ბავშვებო ვისთან ხართ? - ღიმილით ჰკითხა ექიმმა.
-ნინი დადიანთან..
-ყველას ერთად ვერ შეგიშვებთ.. -თავი გააქნია ექიმმა.
-აუ, ექიმო..
-ცოტა ხნით მაშინ.
-მადლობა. - უთხრეს და შევიდნენ..
-ანასტასია? - გაუუკვირდა ნინის.
-როგორ ხარ სიხარულო?!
-არამიშავს, აქ რა გინდა? - გაკვირვებულმა შეხედა და იქ მყოფებს თვალი მოავლო..
-ეს ჩერჩეტი დაგეჯახა.. - ნიკოზე მიუთითა.
-არაფერი მომსვლია. – გაუღიმა.
ცოტა ხანსაც ისაუბრეს და ექიმიც შემოვიდა.
-ბავშვებო, დრო ამოიწურა. მხოლოდ საქმროს შეუძლია დარჩეს..
-საქმროს? - გაკვირვებულმა დაჭყიტა თვალები.
-ჰო, საქმროს. საერთოდ არ შორდებოდა პალატას, სულ აქ იყო. - გახედა ნიკოს. - კარგით მე დაგტოვებთ.
ბავშვები გავიდნენ და ნიკო დარჩა პალატაში.
-ამიხსნი? - მკაცრი მზერა მიაპყრო.
-მე.. არ მიშვებდნენ პალატაში და რაც მომაფიქრდა ის ვთქვი - უცებ აუხსნა..
-აა, კაი.. - თითქოს არაფერი ისე უთხრა.. - აუ, ადგომა მინდა..
-არ შეიძლება.
-დედა?
-ნუ გეშინია, იცის, რომ ანასტასიასთან დარჩი..
-მოატყუეთ? - წამოიკივლა.
-რა იყო?
-არა, არ უნდა მოგეტყუებინათ! მე არ ვატყუებ!
-არა უშავს..
- არაუშავს - გამოაჯავრა.
-მესმის!
-გესმის!
-ნინი!
-წყალი მინდა.. - ჩმად თქვა და შეეცადა ჭიქას მისწვდომოდა, მაგრამ ვერ შეძლო.. - მომაწოდე რა.. -ნიკომაც მიაწოდა...
კიდევ ერთი დღე დაჰყეს საავდამყოფოში და შემდეგ გამოუშვეს...
ნიკო უკვე ხშირად სტუმრობდა ანასტასიას. ტასოც სულ ეხუმრებოდა ქორწილი არ გამომაპაროთ-ო.
ამაზე ნინი წითლდებოდა.
**
-ნინი, ჩაიცვი ! 8-ისთვის გამოგივლი, - გაისმა ტელეფონში ნიკოს ხმა.
-ნიკოლოზ სად მივდივართ?
-სადღაც.
-ნიკოლოზ!
-კლასიკურად ჩაიცვი.
-კარგი - გათიშა და მომზადება დაიწყო...
ლამაზი კაბა ჩაიცვა.. ზემოთ თვლებით გაწყობილი, ქვემოთ უბრალოდ სადა შავი ნაჭერი..
მკლავების გარეშე იყო, რაც ძალიან სექსუალურს ხდიდა.. მსუბუქი მაკიაჟი და საოცრად ლამაზი იყო..

ნერვიულად იწვალებდა თითებს... ტელეფონზე ზარის ხმა რომ გაიგო თავიდან შეხტა, შემდეგ მომღიმარი ნიკოს სურათი, რომ დაინახა ეგრევე უპასუხა.
-დაბლა გელოდები.
-მოვდივარ - ჩუმი ხმით თქვა და სახლი დატოვა.
საოცრად ესიმპატიურა კლასიკურ სტილში ნიკოლოზი, მანქანას, რომ მიყუდებოდა და სიგარეტს ეწეოდა.. ნინი რომ დაინახა გაშრა.. აუჩქარდა გულისცემა, არც ნინი იყო დიდად სახარბიელო მდგომარეობაში, სუნთქვა გაუხშირდა, გული ისე უცემდა ეგონა ახლა ამომივარდებაო..
ნელა წავიდა ნიკასკენ, ნიკამ ხელი მოხვია და ნაზად ეამბორა ტუჩთან ახლოს. გზაში სიწყნარეს მხოლოდ იქ გამეფებული მელოდია არღვევდა. ნინიმ ნერვიულობისაგან თითები ლამის დაიტეხა..
ლამაზ ორსართულიან შენობასთან გააჩერა ნიკუშამ მანქანა და გადმოიყვანა.. წელზე ხელი მოჰხვია და ნელა ავიდნენ მეორე სართულზე..
ოთახის შუაგულში მაგიდა იყო ორ კაცზე გაშლილი, შუაში სანთელი და ერთი წითელი ვარდი..
დასხდნენ და ერთმანეთს უყურებდნენ თვალებში.
-ნი, - დაიწყო ნიკუშამ საუბარი.. - არც ისე დიდი ხანია, რაც ვიცნობთ ერთმანეტს, მაგრამ საოცრად საყვარელი და ლამაზი იყავი პირველად რომ გნახე, იმდენად მესაყვარლე, რომ არ მინდოდა შენგან წასვლა.. ხვდები , რომ არ ვარ შენ მიმართ გულგრილი და მეცც ვხვდები, რომ არც შენ ხარ გულგრილი.. უბრალოდ არ მინდა ვიყოთ ერთმანეთისგან ასე შორს და მინდა ჩემი პატარა იყო.. ნნინი, მიყვარხარ! - გული... ისე ძგერდა თითქოს მართლა უნდა გადმოხტესო, სუნთქვა გაუხშირდა ორივეს, ნიკა პასუხის მოლოდინში ძარღვებდაბერილი ნერვიულად იჯდა.. - ვხვდები, რომ დაბნეული ხარ! არ მინდა გაუაზრებლად თქვა რამე, ამიტომ დროს მოგცემ.. ნი ნი - დამარცვლით თქვა მისი სახელი, მაგრამ ამაშიც გამოიხატებოდა მისი სითბო..
ნინიმაც კარგად იცოდა , რომ უყვარდა..
იცოდა.. ხვდებოდა , რომ ეს ადამიანი იყო, რომელთანაც ისურვებდა მთელი სიცოცხლის გატარებას.
-ნიკა, - თვალებში ჩააჩერდა.. მე არ მჭირდება დრო! ისედაც დამაკლდა უკვე რამდენი.. - თავი გააქნია და გაიღიმა.. - მეც მიყვარხარ! - მტკიცედ თქვა.. ნიკა მიუახლოვდა და ნელა შეეხო მის ბაგეებს..
-შენ ხარ ის, ვისთანაც მინდა მთელი სიცოცხლე გავატარო, შენ ხარ ის, ვის გამოც ფეთქავს გული...
-სულ შენთან ვიქნები.. - უთხრა და ჩაეხუტა. რაღც ცივი იგრზნო თითზე.. დაიხედა და ძალიან ლამაზ ოქროს ბეჭედს დააკვირდა.
-ეს... -გაბადრული აკვირდებოდა ბეჭედს..
-ხო არ მოვატყუებ ექიმს..- გაიკრიჭა..
-მიყვარხარ! მიყვარხარ! მიყვარხარ! - უფრო აჟიტირებული ჩაეხუტა.
**
ტასო მოწყენილი იჯდა ოთახში და ტიროდა...
ენატრებოდა გაბრიელი..
გაუსაძლისი გახდა მონატრება..
აღარ იცოდა რა ექნა..
არც იცოდა სად იყო..
ტკივილს და მონატრებას სასმელში იკლავდა..
**
-ტასოო - ჩაჰყვირა ტელეფონსი ნინიმ.
-ვაიმე, რა გაყვირებს - სიცილით უთხრა.
-რა ხმა გაქვს?! დალიე? თუ იტირე?! - უცებ შეეცვალა სახე.
-არც ერთი და არც მეორე.. ჰე რას მეუბბნებოდი?!
-კაბის არჩევა დაიწყე ქორწილისთვის..
-რა?! - დაიიკივლა ტასიკომ.. - ვაიმე, გილოცავთ - გახარებულმა ლოგინზე დაიწყო ხტუნვა..
**
კაბა..
მაკიაჟი..
ვარცხნილობა..
ერთი მთლიანი ქაოსი..
ნერვიულობაში გათენებული ღამეები და ბოლოს ისევ ბედნიერება..
ერთი დღე დარჩა ქორწილამდე..
აჟიტირებული იყო ყველა..
ყველას ძალიან უხაროდა..
საოცრება იყო ნინი ლამაზ საქორწინო კაბაში..
-მოვიდნენ - შეჰკივლეს გოგონებმა..
-ვაიმე, - ნერვიულად დაიწყო თთების მტვრევა.
-დაწყნარდი არ იღელვო რა...
-წავედით - ერთიანად წამოიძახეს, ჯერ გოგონები წავიდნენ, შემდეგ უკან ნინი იდგა და მათ მიჰყვებოდა..
-ერთი, ორი და სამიი- დაიყვირეს გოგონებმა და გვერდზე გაიწიეს..

ნიკუშა და ნინი ერთმანეთს უყურებდნენ და უხილავი ძაფები იყო მათ შორის..
ნელა მიუახლოვდა ნიკა და წელზე ხელი მოჰხვია, ცოტა კაბა კი უშლიდა, საოცრად დიდი იყო...
-ჩემი ყველაზე ლამაზი ცოლი - ყურთან დასჩურჩულა და იქვე სველ კოცნაც დაუტოვა, შემდეგ ნელა შეეხო ბაგეებზე..
ყველაფერი ძალიან ლამაზი იყო..
ხელისმოწერა..
ჯვრისწერა..
რესტორანში ისხდნენ..
ყველა ულოცავდა და ყველას ბედნიერი სახეები ჰქონდათ..
განსაკუთრებით კი ნელიკო.. როგორ უხაროდა შვილს რომ ასეთ ბედნიერს ხედავდა..
მოულოდნელად აუჩქარდა გულის ცემა ანასტასიას და ცივმა ოფლმა დაასხა..
უკან გაიხედა და მისკენ ზურგით მდგომი მამაკაცი დაინახა..
იცნო..
აშკარად ის იყო..
ვიღაც გოგოს ესაუბრებოდა..
სისხლმა ტვინში აასხა..
როგორ იეჭვიანა იმ წამს..
როგორ უნდოდა მისულიყო და ჩახუტებოდა..
მაგრამ...
-არც კი გაბედო მისვლა! - უჩურჩულა მილენამ მკაცრად..
თვალები აუწყლიანდა.. როგორ უნდოდა ახლა არ ეტირა..
წამოდგა და საპირფარეშოში გავიდა..
ტუში სულ ჩამოეთხაპნა. წყლით მოიბანა და ხელახლა წაისვა.
შეეცადა არაფერი შეემჩნია და ამაყად გავიდა დარბაზში.
-ტასი, გამაგრდი, რა.. - მივიდა ნინი.. - არც მე ვიცოდი გეფიცები.. - მოწყენილი ესაუბრებოდა ტასოს..
-არაუშავს.. დაიკიდე.. წამო გავერთოთ.. - გაუცინა და საცეკვაოდ წავიდნენ.. მთელი დარბაზი ცეკვავდა.. ყველა ძალიან მხიარულად იყო.
იგრძნო ვიღაცის საოცრად ნაზი და დაძარღვლული თითები და ეგრევე დაეხორკლა ტანი, მაგრამ ვინ აცალა?
-მოშორდი! - წაიკითხა შეტყობინება.. მილენა იყო...
იცოდა, რომ , თუ არ მოშორდებოდა რაღაც საოცრებას დამართნიდა მათ..
-გამიშვი გთხოვ - მისუსტებული ხმით უთხრა..
-დედაშენის გეშინია? - მკაცრი, ბოხი ხმით ჰკკითხა.
-უბრალოდ გამიშვი! - ხრიწიანი ხმით თქვა და ძვლივს გადააგორა ყელში გაჩხერილი ბურთი.
-დავბრუნდები! - ყურში უჩურჩულა, იქვე კოცნა დაუტოვა და გაეცალა..
დედამისს მკვლელი მზერა სტყორცნა და დარბაზიდან გავიდა..

ანასტასიას კაბა:



დიდი ბოდიშით დაგვიანებისთვის.. იმედია, კარგი გამოვიდა..