დღეები გადიოდა.ისეთი არაფერი მომხდარა დღემდე. დილას მარის ტელეფონმა დარეკა.ნამძინარევი ხმით უპასუხა.
-ალო, გისმენთ!
-მარო როგორ ხარ გოგო?
-ვა ბელს კარგად შენ როგორ ხარ? ჩამოდი? როგორ დაისვენე?
-კი ჩამოვედი. აბა რა დღეა დღეს?
-დღეს.. მოიცა არარსებობს როგორ დამავიწყდა გილოცავ ჩემოლამაზო გოგო!
-მადლობა მარო! იცოდე ანას ხელს მოკიდებ და საღამოს ვგუგუნობთ ბოლომდე ყველაა!
-აუუუ კაი რააა!
-წავედი მე ანას დაურეკავ და ვეტყვი თორე შენ ისე წამომსვლელი არ ხარ! ზარმაცოოო
-ოჰოჰჰ.
გაუთიშა და ცოტახანში ანა შემოვარდა ქარბორბალასავით ოთახში.
-აბააააა რომელ კაბას იცმევ მარუსი? ამას თუ ამას?კარადასთან იდგა და კაბებს ხელით ანახებდა.
-გიჟი ხარ რა.
-ვიცი სიცოცხლე. აბა რომელი?
-სულერთია.
-კარგი ხო მე აგირჩევ . მერე ჩემთან გავიაროთ და მეც ჩავიცმევ აბა ასე ხო არ წამოვალ . დაიხედა მოკლე შორტზე, ბრეტელებიან მაიკაზე და კეტებზე და გაიკრიჭა.
მარიამმა მუხლს აცდენილი ლურჯი კაბა მოირგო, მკერდი ლამაზად იმზირებოდა, როგორც ჩვევია მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა, თმები ბოლოში ოდნავ დაიხვია და გაიშალა , ფეხზე კრემისფერი მაღლები მოირგო და ამავე ფერის ჩანთა დაიკავა. ანა გაბრწყინებული უყურებდა.
-რალამაზი მყავხარ მარ!
-არა საჭირო ეს კომპლიმენტები ხოიცი არმიყვარს ქალო.
-ხოკაი წავიდეთ ეხლა ჩემთან მეც გამოვიპრანჭო.
-კაი წამო გავიდეთ.
ანასთან ავიდნენ მარა სახლში არავინ იყო.
-ლუკა გასულია ალბათ.
ანას ოთახისკენ წავიდნენ, ანა კარადასთან მივიდა და დიდიხნია ძებნის შემდეგ ამოარჩა ჩასაცმელი.თეთრი წინ ამოღებული კაბა ჩაიცვა საიდანაც ნათლად ჩანდა ორი ბურთი, ფეხზე ატმისფერი მაღლები მოირგო , თმები გაიშალა , ჩანთა ასევე ატმისფერი ფერის აიღო.მართლაც ანგელოზზ გავდა. ჩაჯდნენ ანას ბრაბუსში,გზად მაღაზიაში შეიარეს ანაბელს საჩუქარი უყიდეს და რესტორანში წავიდნენ.იქ მისულებს სხვა მათი კურსელებიც დახვდათ. ( ანაბელი ანას და მარის კურსელია) ერთმანეთი ნახეს და წავიდა ქეიფი. მარიამი ნაცნობ მზერას გრძნობდა მაგრამ ვერ გაეგო ვის ეკუთნოდა ეს მზერა. ხვდებოდა მარა არუნდა დაჯერება რო აქიყო ისიც უბრალოდ მისი წარმოსახვა ეგონა, იფიქრა გარეთ გავალ ჰაერზე გამოვფხიზლდებიო და აივანზე გავიდა ცოტახანი იდგა და ღრმად სუნთქავდა მალე ისევ იგრძნო მზერა შეეშინდა შეტრიალება იდგა და მოვლენების განვითარებას ელოდა , მის ყელთან სუნთქვის ხმა ესმოდა თვალები დახუჭა და გამოფხიზლება ცადა დიახ არმოგესმათ გამოფხიზლება რადგან თავი სიზმარში ეგონა რაიცოდა რა შარში იყო. ალექსანდრემ სხეული ხელის ნახი მოძრაობით მისკენ შემოაბრუნდა და გულზე მიიკრა მარიამმა აზროვნების უნარი დაკარგა ეს ხომ მისთვის უცხო იყო არავისთვის მოუცია მასთან ასე ახლოს მისვლის უფლება ეხლა კი ყველაფერი თავდაყირა დადგა . ალექსანდრემ ნელ-ნელა სხეული უკან დააჩოჩა ჯიქურ უყურებდა ლურჯ თვალებში და მისკენ მიიწევდა მარიამს უნდოდა იქაურობას გაცლოდა მაგარ ვერ მიდიოდა რაღაც ძალა აჩერებდა, უეცრად ტუჩებზე იგრძნო შეხება. ალექსმა ნელა შეახო მისი ტუჩები მარიამის ტუჩებს და მოშორდა.
-შენ ალექსანდრე დევდარიანის გოგოხარ და იქნები სიკვდილამდე დაიმახსოვრე!
უთხრა და იქაურობას გაეცალა , მარიამმა ვერაფერი გაიგო რახდებოდა მის თავს, იდგა ერთ ადგილას გაშეშებული და ჰორიზონტს გასცქეროდა . ალექსანდრე დევდარიანმა პირველი კოცნა მოპარა! ჰო ასე მეამიტურად მიისაკუთრა ისე რომ მარიამისთვის არც უკითხია! მარიამი დიდხანს იდგებოდა ასე მაგრამ შევიცდა და დარბაზში დაბრუნდა, ანას ეძბდა მაგრამ ვერ ნახა, ანაბელს დაემშვიდობა და სახლში წავიდა. აიი ანა კი რატო ვერ ნახა ეს უკვე სხვა საქმეა.
მარიამი აივანზე რომ გავიდა ანასთან მისი კურსელი ლაშა მივიდა რომელსაც დიდიხანია უკვე ანა მოწონს და ცეკვაც თხოვა ანაც დათანხმდა რას ვკარგავ ასე ვიჯდე გავერთობიო და წაყვა. მაგრამ მალევე თავი დაიწყევლა რო საერთოდ ადგა ლაშა უხერხულად დააცოცებდა მის სხეულზე ხელებს ეს არ სიამოვნებდა მაგრამ როგორც კი მიშო დაინახა რომელსაც ძარღვები დასკდომაზე ქონდა და ისეთი მზერით უყურებდა გეგონებოდათ მოკლავდა ამ ანგელოზ გოგოსო. მის გასამწარებლად აყვა ანაც ლაშას ცეკვის ბოლოს მხურვალედ აკოცა ლოყაზე და იქაურობას გაეცალა. საპირფარეშოში შევიდა და ფიქრობდა ოჰოჰ როგორ გავამწარე როგორ მიყურებდა ის პირველყოფილიო!! და ამდროს კარები ჩამოაგდეს რასაცქვია, მიშო შემოვარდა და გაავებული უყურებდა ანას.
-რაგინდა გოგო გინდა გამაგიჟო?
-უკაცრავად? შენ რატო უნდა გაგაგიჟო ? ვინ ხარ ვაბშე რო გაგაგიჟო?
-ენას ნუ მიტლიკინებ ლაწირაკო! მიწას არ აცილებულხარ!გსიამოვნებდა ის *ირი ხელებს რო გიფათურებდა?
-არავინაც არ მიფათურებდა ხელებს! და ლაშაზე წესიერად ილაპარაკე მშვენიერი ბიჭია!!ძალიანაც მომწონს!
-ჰო არა?
-დიახ!
-მაშინ ვნახოთ!
-რა უნდა ვნახ...
ვეღარ მოახერხა რამის თქმა მიშო დააცხრა ტუჩებზე .იქვე შემოსვა,ანაბელი კოცნაში აყვა. მიშო მოწყდა მის ტუჩებს და ირონიული მზერით უთხრა.
-ლაშა მოგწონს არა? ნეტა შენმა ლაშიკომ ასეთი კოცნა თუ იცის! უთხრა და იქაურობას გაეცალა .აი ანა კი დატოვა გაოგნებული და ამას დამატებული პირველი კოცნაც მოპარა ამ პირველფოფილმა. სწრაფად დატოვა შენობა სახლში წავიდა და დაიძინა.
დილით თავის ტკივილმა გააღვიძა ქალბატონი ანა. ოთახიდან პენუარით გავიდა რომელიც ლანდავდა, თან ლუკას უძახოდა.
-აუ ლუციუს მინერალური წყალი მინდა თავი მისკდება მომე რა.
-რას სვამდი მერე მაგდენს?
-აუუ არდაიწყო ეხლა რა.
ჯერ კიდევ თვალებდახუჭული მიდიოდა, ლუკას კალთაში მოკალათდა და თმებზე დაუწყო თამაში.
-ხელი გააჩერე გოგო.
-ოო მოიცა რა.
-რაგჭირს შენ?
-არაფერი რაუნდა მჭირდეს? შენ ჭირვება ნახე ის პირველყოფილი, უსირცხვილო, ხეპრე რო დავინახო სადმე, ჩემი ხელით მოვკლავ!
-ჩემზე ხო არ საუბრობ ალქაჯო?
როგორც ეს გაიგონა ფეხზე წამოდგა და თვალები ჭყიტა. მიშო დაინახა რომელიც მის წინ სავარძელში მოკალათებულოყო და ირონიულად უყურებდა.მისი ნათქვამი დააიგნორა და ლუკას მიუბრუნდა.
-ლუკა შეუძლება გავიგო ამ დილაუთენია ამ არსებას რა უნდა ჩემს სახლში? იქნება ტიტველს მინდა სიარული!
-რაღა გაკლია! მიშომ უპასუხა ირონიით.
-როგორ თუ რაღა მაკლია? ეს თქვა და დაიხედა ტანზე და ლოყები აუწითლდა.ორივეს გაბრაზებული მზერა ესროლა.
-წავედი მე ჩემ სახლში ვეღარ გავჩერებულვარ ჩემ მეორე სახლში წავალ!
-ჰო ჰო მიდი მასე წადი და როგორ მიხვალ სახლამდე ვნახავ მეტიჩარავ!
-უზდელი ხარ!!!!!!
ანა ოთახში შევიდა და ცოფებს ყრიდა. უცებ ცაიცვა და სახლიდან შეუმჩნევლად გავიდა. მარიამთან წავიდა მისი მეორე სახლი იქ იყო.
მარიამი კი ამ დროს ახალი ამდგარი იყო და გუშინდელზე ფიქრობდა,ძაანაც ბრაზობდა და ნერვები ეშლებოდა მის უსუსურობაზე როგორ ვერ შეწწინააღმდეგა, ამ ფიქრებში იყო როცა ზარის ხმა გაიგონა. წამოდგა და კარი გააღო რათქმაუნდა იცოდა მისი გიჟი გოგო იქნებოდა. ანა მივარდა და ჩაეხუტა.
-რაიყო გოგო ნუ გამჭყლინტე. როცა ცუდად ხარ მაშინ მეხუტები ასე რამოხდა?
-მე არც კი ვიცი საიდან დავიწყო მარრ.
-შენ კი არა მე საიდან დავიწყო.
-შენ? რა შენ საიდან დაიწყო ? რამოხდა? ხო მშვიდობაა?
-კი.
-მითხარი და გეტყვი.
-არა ჯერ შენ მითხარი.
-აუ არა ჯერ შენ.
-ოოო.
-მიშომ მაკოცა..
-ალექსანდრემ მაკოცა..
ორივემ ერთად თქვეს და ერთმანეთის გაკვირვებულ სახეებისთვის რო შეგეხედათ გულიანათ გაცინებდით .
-რააააააააა???! ორივემ ერთად წამოიყვირა.
შემდეგ ამბაბი გაცვალეს და ცოტა დამშვიდნენ.
-წამო ჩვენ საყვარელ კაფეში დავჯდეთ . არმოგწყინდა სახლში?
-კი წამო.
მარიმაც ჩაიცვა და კაფეში ჩავიდნენ.უკვე პიკი იყო იქ მისულევბს ალექსანდრე და მიშო რო დახვდათ ვიღაც ვულგარულად გამოწყობილ გოგოჩკებთან.მარიამა ისე მოეშალა ნერვები ალექსანდრესთის ცხვირ პირის გაერთიანება მოუნდა თან ფიქრობდა."რა სულელი ხარ მარიამ აბა რა გეგობა რადგან გაკოცა და ერთი ორი სიტყვა მოგიგდო მთვრალზე შენი მონა მორჩილი გახდებოდა? არა არმაინტერესებს საერთოდ მიდი არსებობა , ჩემ შავ-თეთრ ცხოვრებაში მისი ადგილი არცა ვსიო მორჩა".!
-მარიამ რავქნათ?
-რაუნდა ვქნათ ანა მშიშრებივით წავიდეთ? დაიკიდე დააიგნო რო აქ არიან და თავიანთ არსებობაშიც ეჭვი შეეპარებათ მალე.
-დაბრუნდა ჩემი მარიამი.
-გეყოს დავჯდეთ.
ყავა და ალუბლის ნამცხვარი შეუკვეთა მარიამმა, ანამ ატმის. მიირთმევდნენ თან რაღაცაზე საუბრობდნენ და ხმამაღლა კისკისობდნენ.ისევ გრძნობდა მზერას, მისი ვინაობაც იცოდა რათქმაუნდა.
ალექსანდრემ სიცილის ხმა გაიგონა და
სისხლი გაეყინდა როცა მარიამი დაინახა. აქ მის ნახვას არ ელოდა. მიშოს რაღაც გადაუჩურჩულა და გოგოებთან ერთად გავიდნენ.ანამ მშვენივრად დაინახა როგორ წავიდნენ მიშომ არც გამოხედა იქით აიგორებდა.ამაზე კიდე ნერვები მოეშალა და დამშვიდებას ცდილობდა.
1კვირაში უნივერსიტეტი იწყებოდა.მარიამსაც და ანასაც საფიქრელად ბევრი დრო აღარ დარჩებოდა.
-მარუუ ხვალ არ წავიდეთ საშოპინგოთ?
-რავი წავიდეთ, მაქ კიდე ცოტა დანაზოგი მეყოფა.
-რაებს ლაპარაკობ გოგო აგერ არვარ თუ რამე?
-არა ანა!
-კარგი ხო. აგრძელებ ისევე მუშაობას იმ ბარში?
-ჰო აბა რავქნა სხვა გზა არმაქ.
-არმმწონს ეგ ადგილი.
-არც მე.
ერთმანეთი გადაკოცნეს და სახლებში წავიდნენ.
მეორე დღეს მარიმ კარგ ხასიათზე გაიღვიძა და ანას დაურეკა.
-ანუუ გამო ჩემთან ხო თქვი საშოპინგოთ წავიდეთო.
-მარი შენ ხარ?
-კიი მევარ და დროზე ადექი და მოდი ჩემთან! მალეეეე
-მოვდივარ.
10წუთში ანაც გამოვიდა და მარის გაუარა და წავიდნენ საშოპინგოთ.როცა მაღაზიაში შევიდნენ და მარი ფერადი ტანსაცმლისკენ გაემართა ანას გაოცება უნდა გენახათ თითქმის ყბა ჩამოუვარდა.
-მარი ნამდვილად შენ ხარ?
-კი უბრალოდ გადავწყვიტე შევცვალო ჩემი ცხოვრება, ბევრი ვიფიქრე და ჩემებს ჩემი ასე ცხოვრება არგაუხარდებოდათ.
-მაგას გიძახი 3წელია და ეხლა ჩაწვდი მაგის აზრს?
-ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს.
ბევრი რაღაცეები იყიდეს დ. სახლწბში წავიდნენ.
1კვირა თვალის დახამხამებაში გავიდა.ესეც ასე წავიდნენ უნივერსიტეტში ისეთი არაფერი მომხდარა ლექციებს დაესწრო მარიამი , შემდენ ანას დაემშვჯდობა სახლში წავიდა და ცოტა იმეცადინა, წყალი გადაივლო, დაისვენა და საღამოსკენ სახლიდან გავიდა.
ღამის კლუბში მუშაობდა მიმტანად. ფული ხო ჭირდებოდა , სხვა სამსახური ვერ იშოვა და დროებით ამასაც ჯერდებოდა. ასე გრძელდებოდა მისი ცხოვრება , ისეთი არაფერი ხდებოდა .
ერთდღეს როცა სამსახურში წავიდა, უფროსმა გააფრთხილა დღეს განსაკუთრებული სტუმარი გვყავს კარგად მლემსახურე არ უყვარს რო ალოდინებენო. მარიამიც გაემართა მისი მაგიდისენ შეკვეთა მიქონდა. ბიჭი ზურგით იჯდა გოგოებში ამიტომ რათქმაუნდა სახეზე ვერ უყურებდა.შეკვეთა მიიტენა.
-ინებეთ.
ბიჭმა თავი აწია და ისევ ჩაიკარგა მარიამი მის შავ თვალებში. როგორ უნდოდა ეხლა იქიდან გამქრალიყო ან მიწა გასკდომოდა და შიგ ჩაეტენა. იმწამსვე ირონიულ მზერას სეხედა რომლითაც ალექსანდრეს თვალები უმზერდნენ. ალექსანდრეს ძაან გაუკვირდა მისი იქ ყოფნა მაგრამ მისი ფიქრები დააიგნორა.ამ დროს გამაღიზიანებელი ხმა გაიგონა მარიამმა.
-სანნნნ რას უყურებ ამ *ახპას? როცა მე გყავარ გვერდით.
-ტასო გაჩუმდი!
მარიამი უხმოდ გაეცალა იქაურობას დ. საფირფარეშოში შევიდა და ცრემლები წასკდა. რატო აქ ასეთი ცხოვრება ხო შეიძლებოდა სხვებივით ეცხოვრა მია მშობლებთან საყვარელ ძამიკოსთან ერთად უზრუნველად, ხო არ დაჭირდებოდა აქ მუშაუბა დ. დამცირების ატანა. წრემლები მოიწმინდა და გარეთ გავიდა. მკვრივ სხეულს შწეჯახა აზედა და ალექსანდრე შერჩა ხელში არაფერი უთქვია ისე გაეცალა იქაურობას. აი ალექსს კი ძარღვები დაეჭიმა , მართალია სიბნელი იყო მარა მისი ჩაწითლებული თვალები მხედველობიდან არ გამორჩენია და კიდევ ერთხელ შეძულდა მისი თავი. სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა.
სამსახურიდან გვიან მოუწია გამოსვლა, ტაქსი აღარ მოძრაობდა უკვე, ანასთანაც აღარ დარეკა ფეხით წავალ არ გავაღვიძებო. დაჟინებული მზერა იგრძნო, მაგრამ ეს არ იყო სანდროს. ვიღაც ხელზე შეეხო და უხეშად შეაბრუნა . მასში ვიღაც უცხო მამაკაცი რომ ამლიცნო თან მთვრალი ცოტა არ იყოს შეეშინდა.
სანდრომ დაინახა მარიამი სამსახურიდან რო გავიდა დაუკან გაყვა როცა დაინახა რ ვიღაც ნაბი*ვარი ძალით კოცნას ცდილობდა მისი ფერიისთვის , ხო მისი ფერიისთვის ,მარი მისად მაშინ ჩათვალა როცა პირველად დაინახა აივანზე კუთხეში მობუზული. მივარდაა და უმოწყალოდ ურტყამდა მუშტებს ერთი ორჯერ მასაც მოხვდა. მარიამი აზრზე ვერ მოდიოდა ჯერ რახდებოდა. სანდროს ტუჩი დ. არბი ქონდა გახეული და სისხლი მოდიოდა ,ხელები სულ გადატყაული ქონდა. შეეშინდა ხელი მოკიდა და სახლისკენ წაიყვანა.ის ლეში კი იქ დატოვეს.
-ხმა არგავიგო.
სახლში შევარდა რაც ჭირდებოდა აიღო , მისაღებში გავარდა და სანდროს ჭრილობები დაუმუშავა.მხოლოდ ეხლა ამოიღო ხმა ალექსანდრემ.
-მადლობის მაგიერია ეს?
-ინფექცია შეგეჭრებოდა. მოკლედ მოუჭრა.
-ყველა ასე ამოგყავს სახლში ვისაც გალახულს დაინახავ?
-არა!
-საიდან იცი ამდენი?
-მე უბრალოდ არაფერი დაივიწყე!
-თქვი.
-უბრალოდ ბავშვობაში ძაან მინდოდა ექიმობა.ალექსანდრე დაიფიცებდა რო მის თვალებში დიდი ტკივილი და სევდა დაინახა , მაგრამ მისი მიზეზი არიცოდა . თვალები აუცრემლიანდა მაგრამ ცრემლებს უფლება არმიცა გარეთ გამოსულიყვნენ!
-მერე ?რქმოხდა?
-არაფერი ზოგჯერ ისე არხდება როგორც ჩვენ გვინდა! ისევ შეეცვალა გამომეტყველება.
წახვალ? თუმცა რას გეუბნები ასე სად უნდა წახვიდე ძლივს დადიხარ. მდივანზე საწოლი გაუშალა და თვითობ თავის ოთახში წავიდა როცა ხმა გაიგო.
-ტკბილი ძილი ფერია.
-ძილინების სანდრო!
მარიამს ბევრი ფიქრის შემდეგ ჩაეძინა, დილას გაეღიძა წამოდგა და მისაღებში გავიდა , სანდრო არსად ჩანდა , გული დაწყდა ასე გაუფრთხილებლად რო წავიდა .ლოგინიც აელაგებინა ,მისი იქ ყოფნის კვალი არაფერს ეტყობოდა მათრობელა სუნამოს გარდა რომელიც გამეფებულიყო.
ალექსანდრეს დილას ადრე გაეღვიძა მარიამს დახედა გაეღიმა მის ძილზე , საბანი გადააფარა შუბლზე აკოცა და სახლი დატოვა.

ველი შეფასებებს.