.ფიქრობა რომ მისი და ცოცოხალი იყო იმედი ბოლომდე ცოცოხლობდა მასში სანამ არ დაინახა დერეფნის ბოლოს კედელზე მიყრდნობილი გაბრიელი რომელიც ჩაცუცქულიყო და თავი ხელებში ჩაერგო ისიც ტიროდა ,ბიჭის გვერდით აკო იდგა და ზლუქუნებდა კოსტა კი ერთ წერტილს უყურებდა ისინი მხოლოდ მაშინ დაბრუნდნენ ფიქრებით საავადმყოფოში როცა მარიამის განწირული ღრიალი გაიგონეს
-არააააა გაბრიელ შე ნაგავო შენი ბრალია მხოლოდ შენი- კივილს არ წყვეტდა მარიამი- ჩემი და შენ მოკალი შენი ბრალია - მარიამი გაბრიელს მივარდა და თავი ააწევინა . მარიამი გაფითრდა როცა ბიჭის ჩაწითლებულ თვალებს წააწყდა არ ელოდა იცოდა რომ გაბრიელი ინერვიულებდა მაგრამ ასე თუ მოხდებოდა რა ეგონა ბიჭს რომელსაც მთელი თბილის იცნობდა ,იცნობდნენ მისი შეუვალი ხასიათის ტიროდა ,ტიროდა გულამოსკვნილი და გოგონას სულ ვერ ამჩნევდა რომელიც ცდილობდა ფეხზე წამოეყენებინა
-ადექი და თვალებში შემომხედე მაინტერესებს სინდიდისი თუ გაგაჩნია-მარიამის ხმამ გაბრიელი გამოარკვია სხვა სამყაროდან გამოათრია და დააბრუნა სამყაროში სადაც ლიკა არ იყო
-მარიამ.......... ლიკა...- ხმას ვერ იღებდა ბიჭი თითქოს ერთი ხელის მოსმით ამოაგლიჯეს გული. მარი ტიროდა აღარ იცოდა თავისი დის გამო ვისთვის მოეთხოვა პასუხი ბოლოს მხოლოდ და მხოლოდ ერთი რამ მოაგონდა -მარიამ მე ისი ვერ დავიცავი ლიკა...-გაბრიელმა წინადადების დამთავრება ვერ მოასწრო რომ მარიამის ხელი მის სველ ლოყას რომ შეეხეთქა და წითელი კვალი დატოვა მის სახეზე
-მისი სახელის წარმოთქმა არ გაბედო შენი ბუნძური პირით შენ არა მარტო ჩემი და არამედ მეც მომკალი სიცოცხლე აღარ მინდა შენ ის ნათელი წერტილი მოკალი რომელიც ცხოვრების აზრად მიმაჩნდა სად არის მისი სხეული მაინც მომეცი-მარიამს ხმა აღარ ჰყოფნიდა ვეღარ ყვიროდა რადგან ხმა ჩაწყვეტოდა მადენი კივილით . ბიჭს კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა როცა საკაცეზე დასვენებული ლიკა გამოიყვანეს მას სახეზე თეთრი ზეწარი ჰქონდა გადაფარებული ხელი კი ძირს ჩამოვარდნოდა მაჯაზე ვერცხლის სამაჯური უბრწყინავდა რომელზეც მხოლოდ ორი ნივთი კონწიალებდა ერთი ასო გ-ს ფორმა ჰქონდა მეორეს კი მ-სი .უსულო სხეულის დანახვისას მარიმ იკივლა და ბოლო ეერგიაც გამოეცალა მხოლოდ ლიაკს უყურებდა რომლისტვისას გაბრიელს ზეწარი მოეგლიჯა და გულში იხუტებდა თან განწირული ხმით ღრიალებდა გოგონას სახელს სანიტრები გაბრიელს ეჭიდავებოდნენ და ლიკას წაყვანას ცდილობდნენ მაგრამ მერე იისნი აკომ და კოსტამ შეაჩერა და გაბრიელს თავი დაანებეს მარი ისევ იდგა ლიკას სხეულს ვერ ეკარებოდა მკოლოდ ტიროდა და მის სახელს ჩურჩულება მალე ექთანი და ექიმი გამოჩნდა .ექთანს ნემსი მოფქონდა რომელიც ყვითელი სითხით იყო სავსე ისინი გაბრიელს მიუახლოვდნენ მაგრამ გამძვინვარებულს ვერევინ გაუბედა დამამშვიდებლის გაკეთება ის კვალვ გოგოს სხეულს ჩაფრენოდა და არავის ატანდა მაგრამ ყველასგან მოულოდნელად გაბრომ ისტერიკა შეწყვითა ლიკას სხეული ბუმბულივით აიტაცა ხელში და გასასვლელისკენ დაიძრა . ფოიეში შეკრებლი ადამიანები ამ სცენას უყურებდნენ და გული ეწვოდათ ნუთუ ასეთი სიყვარული კიდევ განმეორდება .ყველა გაშეშდა ბიჭს უყურებდნენ მარის გული წასვლოდა და პალატაში მიჰყავდათ . გაბრიელი კიდევ გრძნობდა ლიკას სხეულის ჯერ კიდევ შერჩენილ სიმხურვალეს კიდევ კოცნიდა რადგან აცნობიერებდა ვეღარასოდეს შეხვდებოდა მას ,აცნობიერებდა რომ მათ შორის სიკვდილი ჩადგა მაგრამ სიყვარული უცვლელი დარჩა ბიჭს მიჰყავდა თავისი საყვარელი სხეული თვითონაც არ იცოდა სად ან რატო მხოლოდ ის იცოდა რომ ლიკა მხოლოდ მისი იყო და ვერავინ ვერ წაიყვანდა მას ბიჭს უყვარდა გოგო და ამას ვერასდროს ვერავინ შეცვლიდა სიკვდილიც კი ვერ დაუშლიდა მის სიყვარულს იმის მიუხედავათ რომ ლიკა მოსტაცა.
●●●●●
დიდი დარბაზის შუაგულში იდგა დიდი კუბო რომელშიც მშვენიერი გოგონა ესვენა , კუბოს დახურულ ნაწილას კი ბიჭი იყო დამხობილი და გოგონას უყურებდა ბოლოჯერ უყურებდა გოგონას უხვთო სილამაზეს დარდით იყო გაჟღინთული ბიჭის სული ირგვლივ მხოლოდ შავი ფერის ნივთები იყო ვარდებიც კი შავი იყო მხოლოდ კუბოში მძინარე გოგონას ეცვა წითლი კაბა ღრმა დეკოლტით ყელზე შებმული დიდი ყელსაბამით რომელიც ყელს უფარავდა თმა ტალღოვნად ეყარა მხრებზე ნამდვილი მძინარე მზეთუნახავი იყო იმ განსხვავებით რომ ის ვეღარასდროს გაიღვიძებდა რაც არ უნდა მომხდარიყო
-სიკვდილსაც თავისთავის მშვენიერება უნდაო ნათქვამია-ვიღაც კაცი ქალებს ელაფარაკებოდა ქალები კი თანხმობის ნიშნად თავს უქნევდნენ
-უმცროსი და რატომ არ ასის -იკითხა ერთ ერთმა ქალამ
-თქვეს ბავშვთა სახლში წაიყვანეს რადგან არასრულწლოვანი იყო და არ გამოუშვესო-თქვა ვიღაც ქალმა-სამაგიეროდ შეყვარებული მოვიდა ნახეთ რა ბიჭია როგორც ჩანს ძალიან უყვარდა ლიკა კუბოს არ მოსცილებია რო შეეძლოს ალბათ იქაც გაჰყვებოდა- გაიცინა ერთმა უგვანო კაცმა . როცა გაბრიელამ თავი ასწია და გაიგონა რასაც ამბობდნენ კუნთები დაეჭიმა და მზად იყო ის კაცი მიეხრჩო მაგრამ აკომ და მოსტამ მკლავებზე წაავლეს ხელი
-გაბრო არ გინდა ლიკას არ მოეწონებოდა რო დაენახა რის გაკეთებასაც აპირებ-აკომ დაამშვიდა
-გაბრო მარტალია აკო არღირს ამ ბებერი ძროხის აყოლა -კოსტამ თითქოს დააწყნარა ბიჭი
-არიამი სად არის ბიჭებო?-გაბრომ ისე იკითხა ლიკასთვის თვალი არ მოუცილები
-ბავშვთა სახლში წაიყვანეს ჩერ 17 ისაა და ამიტომ-აკო
-მინდა რომ ლიკას გვერდით ისიც იყოს როცა ბოლი გზაზე გავაცილებ-ჩაწყვეტილი და დაღლილი ხმით თქვა გაბრიელმა-ისედაც ძალიან გაბეაზებულია და დიდ დაკრძალვაზე რომ არ მოუშვან ალბათ ფსიქიატრიული გარანტირებული აქვს .ამ საქმეს მიხედეთ თქვენი იმედი მაქვს მე თვითონაც მოვახერხებდი მაგრამ ლიკას ვერ ვთმობ და......-კიდევ უნდოდა რაღაც ეთქვა მაგრამ ხმა გაუწყდა ვეღარ დაამტავრა სატქმელი მაგრამ ამას თაქმაც არ სჭიდებოდა ყველაფერი ცხადი იყო
-რას ამბობ გაბრო არ გრცხვენია მეგობრები რისთვის ვართ-აკომ ხელი დაჰკრა მხარზე დამერე ის და კაოსტა გაუჩინარდნენ.
მალე შემოსასვლელში ჩოჩქოლი ატყდა და მღელვარებამ დარბაზს გადაუარა გაბრიელმაც იქით გაიხედა და მამამისი დაინახა რომელსაც დიდი თეთრი ვარდევის ტაიგული მოჰქონდა .მის დანახვაზე გაბრიელს სისხლი გაეყინა ლიკას სიკვდილში თავს იდანაშაულებდა და ხლა როცა მამამისი დაინახა როელიც რაღაც დოზით დამნაშავე იყო მოუნდა ჯერს საკუტარი თავი მოიკლა და მერე მამამისი .კაცი ბიჭს უახლოვდებოდა როცა მასთან მივიდა არაფერი უთქვამს მიხვდა რასაც ფიქრობდა გაბრიელი ამიტომ აღარ დაამძიმა მისი სული.
ბიჭები უკვე ბავშვტა სახლის შესასვლელთან იდგნენ როცა ერთ- ერთი აღმზრდელი კარებიდან გამოვარდა და ბიჭებს უთხრა მარიამი გაიქცაო და წარმოდგენა არ გვაქვს სად შიძლებოდა წასულიყოო .აკომ მაშინვე გაბრიელს დაურეკა
-გბარო მარი ხო არ მოსულა მანდ გაქცეულა და არ ვიცით სასდ რაის-აკომ ეს რომ თქვა კოსტამ ერთი კარგი მუჯლუგუნი უთავაზა
-არა ბიჭებო არ მაოსულა და საერთოდ რას ნიშნავს გამოიქცა-გაბრიელს ხმა გაუტყდა ჯერ ისედაც დაქანცული ამ ამბავმა კიდევ უფრო დაზაფრა. კიდევ ცოტახანი ისაუბრეს აკომ და გაბრომ და მალე დაკიდეს ყურმილი
-შენ ბიჭო სულ გამოსირდი რეებს ეუბნები ისედაც განადგულებულია ლიკას სიკვდილის გამო და შენ კიდევ ზევიდან უმატებ ნამდვილად გეხერხება ადამიანის გამხნევება-განერვიულებულმა კოსტამ თამაში შეიცურა ხელი და უხერხულად დატრიალდა
-რა დავაშავე ის უთხარი რაც მოხდა-აკომ მოიწყიან იუარა ძმაკაცის შენიშვნა
-რა დაასავე შენ რა დამცინი და ამ კითხვას იმიტომ მისვამ-კოსტამ თვალები დაუბრიალა აკოს -წამოდი დროზე მარიამი მოვძებნოთ თორემ მასაც რომ რამე დაემართოს ყოველ თვე გაბრიელის ლიკას და მარის სასაფლაოზე მოგვიწევს სიარული -კოსტამ ეს რო თქვა თავი ჩაქინდრა
-მართალი ხარ მაგრამ ეჭვი მეპარება რომ გაბრომ ახლა გადაიტანოს ლიკას სიკვდილი ამითომ ცოტა ფხიზლად ვიყოთ ტავს რამე არ აუტეხოს-აკომაც კოსტას მიბაძა ისიც მანქანაში თავჩაქინდრული დაჯდა
-მართალი ხარ აკო გუშინ დავინახე ლიკა კუბოსზე დამხობილი როგორ ამბობდა ჩემს გამო მოკვდიო და ტავს არ ვიცოცხლებო შენს მაგივრად მე უნდა ვიწვე მანდო გული გამეთუთქა დედას გეფიცები რო შემეძლოს ლიკას მაგივრად მე მოვკვდებოდი თუ მეცოდენებოდა რომ ეგენი ბედნიერები იქნებოდნენ-კოსტამ მანქანა დაქოქა აკომ შეამჩნია როგორ ჩამოუგორდა ცრემლები ლოყაზე
-მართალი ხარ კოსტა მეც მაგას ვფიქრობდი არ შემიზლია გაბროს ყურება ლიკას რო დატირის ღმერთო რა უბედურება დაატყდა თავს გახსოვს ბიჭო პირველად რომ ვნახეთ საავადმყოფოში ის სროლების და აყალმაყალის მერე რათქვა ხო იცი „რო გავიღვიძე ანგელოზი მადგა თავზეო და ჩემს გულის ცემეს ამოწმებდაო“ -აკომაც დაიწყო ტირილი
-კი მაგას რა დამავიწყებს მაშინ პირველად ვნახე არასერიოზული და ბავშვივით აცერცეტებული-გაევიცინა კოსტას და ცრემლები მიწმინდა
-მოიცა ,მოიცა ის თუ გახსოვს ძალით რომ დააჭირა ღილაკს თითი და მაშინვე რო შემოვარდა ლიკა პალატაში ჩვენ რო დაგვინახა შერცხვა რა დამავიწყდება მაის აწითლებული ლოყები-აკომაც გაიცინა და ცრემლები მოიწმინდა
-ეგ ხო მაგრამ მე ყველაზე მეტად იმაზე მეცინებოდა გაბრიელი რო უხერხულად იყო ლიკასთან და როა აღარ იცოდა რა ექნა არადა ჩვეში პირველი მეცალთანე ეგ იყო . ამაზე დიდიხანს დავცინოდი -კოსტამაც სიცილს უმატა
-არმითხრა ძამაო რა ბედნიერები ვყოფილვართ ,მაგ დროს ახლა ვხვდები-აკომ სიცილი შეწყვიტა. დიდი ხანი ხმა არცერთს არ ამოუღია სიჩუმე აკომ დაარღვია
-მგონი ვიცი მარი სად უნდა იყოს
-სად ?-იკითხა კოსტამ
-მე რომ მის ადგილას ვიყო ან ლიკასთან წავიდოდო ან სახლში სადაც მისი ნივთები მეგულება -აკომ ფიქრის ნიშნათ თავი დაბლა დახარა
-მართალია იქიდან გამომდინარწე რომ იცის ლიკასთან რო მივიდეს ისევ ბავშვთა სახლში დააბრუნებენ ბინაში წავიდოდა-კოსტანტინემ მაშინვე გზიდან გადაუხვია და ლიკას სახლს მიადგა. ბინაში სულ ფართხა ფურთხით ავიდნენ და როცა მარიამი ლიკას ტანსაცმელზე ჩაფსკვნილი და მტირალი დაინახე მათაც ტირილი დაიწყეს.მარის მათთვის ყურადღება არ მიუქცევია არც შეეძლო რომ მათთვის წინააღმდეგობა გაეწია ძალა აღარ ჰყოფნიდა უბრალოდ ტირილიც კი აღარ შეეძლო.
●●●●●
მიწა წყლით იყო გაჟღენთილი ბალახზე კი ცვარი იდო ნისლიანი დღე სუფევდა ყველაფერი ისე იყო როგორც ლიკას უყვარდა ასეთ ამინდში ხშირად ურბენიათ მას და გაბრიელს არ ციოდათ რადგან ერთმანეთი ყავდათ და ის ათბობდათ არ სწყუროდათ რადგან ერთმანეთით იკლავდნენ წყურვილს არ ეშინოდათ რადგან ერთმანეთი ყავდთ და ახლა როცა გაბრიელიმა ლიკა სასაფლაომდე მიაცილა ეშინიოდა ,ცოიდა,წყუროდა. გაბრომ ლიკას ბოლო ანმბორი აჩუქა და ცივ სამარეს მიაბარა.ხალხი მალე დაიშალა მხოლოდ გაბრიელი იდგა წითელი ვარდით ხელში . სასფლაოს ჭიშკარს მოადგა მანქანა საიდანაც გადმოვიდა გოოგნა შავი თმით და თავიდან ბოლომდე შავებში ჩაცმული მასაც წითელი ვარდი ეჭრა .ქარი მის თმას აფიალებდა.
-გაბრიელ წადი და ჩემი დის საფლავზე აღარასოდეს დაგინხო- თქვა გოგონამ მკაცრი ხმით რომელშიც ნაკლებად იყო მწუხარება გაბრიელი ამან გააოცა
-მარიამ მესმის შნი ვხვდები ახლა სარაც გრძნობ ვიცი რომ მე მადანაშაულებ და მართალიც ხარ მაგრამ ......-გაბრიელს სიტყავა მარიმ გააწყვეტიან
-ვიცი რომ მართალი ვარ-მისმა ხმამ მთკიცედ გაიჟღერა -მინდა წახვიდე ჩემი დის ხსოვნას ნუ შეურაწჰყოფ რადგან ის შენ გამო მოკვდა და არ შეიძლება მკვლელს თავისი მსხვერპლი უყვარდეს-მარის სახეზე ერთი ნაკვთიც კი არ შერხევია თითქოს ერთ დღეში გაიზარდა გოგონა
-მარიამ გთხოვ ნუ მეუბნები ამას ჩემთვის ისიც საკმარისია რომ ლიკას ვერღარ ჩავეხუტები ვეღარ გავიგობენ მის ხმას და ვეღარ შევისუნთქავ მის სურნელს ძალიაბ გთხოვ ნუ წამართმევ მის საფლავს-გაბრიელმა მუდარა გაური ახმაშ
-ჰა -ჩაიცინა გოგომ-ეგ შენთვის დიდი პატივია რომ ლიკას საფლავს მიუახლოვდე შენთვის სასჯელი მხოლოდ ერთი არსებობს ეს კი სიკვდილაი მაგრამ არა მოიცა უკეთესი მოვიფიქრე სიკვდილი შენთვის ხსნა იქნება უნდა იცოცხლო და დაიტანჯო არ უნდა გეღირსოსო მოსვენება ჩემი დის სახე გედგას სულ თვალწინ და იცოდე რომ ის შენს გამო მოკვდ და თუ სინდისი გაგაჩნია სამუდამოდ არ მოგასვენოს მან გწყევი და იმ დღეს ვწყევლი ჩემმა დამ რომ გადაგაეჩიან სავადმყოფოში მიგიყვანა და გიმკურნალა შნ კი არა ქენი თავი შეაყვარე და მოკალი გწყევლი და იცოდე რომ არასდროს ,არასდროს გეღისოს მოსვენება და კიდევ ერთხელ გეუბნები რომ ცემი დის საფლავს არ გაეკარო-მარიმ მონოლოგი დაასრულა შვება იგრძნო მაგრამ გაბრიელის სული უფრო დაამძიმა ბიჭი გაოცებული უყურებდა გოგოს და მხოლოდ ახლა შამჩნია დიდი მსგავსება მარის და ლიკას შორის , დაიხარა წითელი სისიხლისფერი ვარდი ლიკას საფლავს დაადო მისი საფლავის მიწას ეამბორა მუჭში მოაგროვა და ხმა ამოუღბლად გაეცალა იქაურობას. მისი სახის დანახვაზე ბიჭენი გაშრენ ასეთი გაბრიელი არასდროს ეენახათ . მარიამი გის საფლავზე დაემხო როგორც კი ბიჭების მანქანა დაიძრა და წავიდა გულამოსკვნილი თიროდა ნისლამ მოიცვა გოგო თითქოს სურდა არავის დაენახა მისი უსაზღვრო ტკივილი