დილა გათენდა რაღა დილა 12 საათია უკვე,ანდრიას დაჟინებული თხოვნით სკოლაში არ წავედი,როგორც ჩანს თვითანაც მოსულა უკვე,ელენეც თან ახლავს.. ავდექი სანამ ქვევით ჩავიდოდი ვიბანავე,ტატუზე მაზი წავისვი დაა ქვევით ჩავედი.
-ვაიმე კაწი ხოკარგად ხარ? არუნდა გეთქვა რა მოხდა და როგორ?
-კარგად ვარ შენ რაშვები
-რავი მე არაფერს
-არ გშიათ? ანდრია მოდი ერთი ეს წვენი გამიხსენი რა
-აუ კიი მშია
დავჯექით სამივე,და გემრიელად დაიწყეს, ჩემი გაკეთებული ტოსტის ჭამა,დედამაც დარეკა მოგვიკითხა რას შვებითო რა თქმა უნდა არ გვითქვამს არცერთს გუშინდელი ამბავი,თორემ ფეხით ჩამოვიდოდა თბილისში,მამამაც დარეკაკა,დაბადების დღისთვის საჩუქარს მიგზავნის,შემპირდა შემდეგ დაბადების დღეზე შენთან ვიქნებიო,რასაოცარია ეს დაბადების დღე ყველაზე მნიშვენლოვანია ჩემთვის და მაინდამაინც ახლა არიქნება არც დედა, არც მამა და არც ლიზა..კარზე ზარიაფოსტალიონი იყო,გაგვიკვირდა არველოდით
-კაწია ამაშუკელი რომელიხართ?
მეგონა ანდრია რამე საოცრებას იტყოდა,მაგრამ არცკი გამოუხედავს ისე იყო ელენესთან ლაპარაკში გართული
-მე ვარ
-ეს თქვენთვისაა
-უკაცრავად საიდან არის?
-საავადმყოფოდან
-მადლობთ
-ხელი უნდა მოაწეროთ,რომ მიიღეთ ფოსტა
-სრულწლოვანი,რომ არვარ
-უფროსები?
-არარიან მაგრამ ჩემი ძმა ხდება სრულწლოვანი,რამოხდება მან რო მოაწეროს ხელი?
-მალე ხდება?
-კი
-კარგი
ანდრიას დავუძახე,ხელი მოაწერა ფოსტალიონს გავუღიმე და კონვერტი გავხსენი,შეშინებული ვიყავი არვიცოდი რატო გამომიგზავნეს,ორი წერილი დამხვდა,პირველი ექიმის იყო რომელიც მწერდა,რომ მეორე წერილი იმ ბიჭმა მოიტანა დღეს დილით მერომ მიმიყვანა საავადმყოფოში,ჟრუანტელმა დამიარა,მეორე წერილს სანამ გავხსნიდი ,9ჯერ მოვკვდი და გავცოცხლდი
-მე ჩემოთახში ავალ
-ხო მშვიდობაა?
-კი კი მალე ჩამოვალ..
ოთახში ავირბინე,ლოგინზე მოვკალათდი და წერილი გავხსენი
გამარჯობა, მე სანდრო ვარ,შენ სანახავად მოვედი მაგრამ ექიმს გაწერილი ყავდი უკვე,ისიც გავიგე რომ გიკითხავს ვინ ვარ,ამ წერილს იმიტომ არ გწერ რომ მადლობა გადამიხადო,იმისთვის რომ საავადმყოფოში მიგიყვანე,დამიჯერე დასამადლებლად არგამიკეთებია,შენ არმიცნობ და არც მე გიცნობ,შეიძლება რაღაც გვაკავშირებდეს კიდეც ასე მოულოდნელად,რომ გიპოვე იმედია მალე გამოჯანმრთელდები კაწია! თავს მიხედე და იცოდე,რომ რაც არუნდა ჩაგივარდეს ქვევით,როცა ცუდად ხარ და თან საშინლად წვიმს ქვევით ჩასვლაზე არც უნდა გაიფიქრო.. მივხვდი სადაც ცხოვრობდი მაგრამ ჩემი ხელით არ მომიტანია წერილი, შეიძლება ისევ შევხვდეთ,მე გიცნობ შენ კი არმგონია გახსოვდე,სანამ დაგემშვიდობები კიდევ ერთ რაღაცას გეტყვი,იმ დღეს ძალიან შემაშინე ესე ჩემ ცხოვრებაში არაფრის შემშინებია,მე მეგონა ხელებში ჩამაკვდებოდი ჟაკეტის ჯიბეში სამაჯური დაგიტოვე,დიდი არაფერი ჩემმა პატარა დამ გამიკეთა ცუდად,რომ ვიყავი და მითხრა თილისმააო,ხოდა ახლა შენ გადმოგეცი ჩემი თილისმა,იმედიმაქვს მალე გამოჯანმრთელდები,თავს გაუფრთხილდი,სანდრო!
წერილის კითხვა,რომ დავასრულე ჟაკეტი მოვძებნე და ჯიბე შევამოწმე იქ მართლაც იყო ლურჯი ფერის ძაფით დაწნული სამაჯური,ხელზე გავიკეთე,ჩემდა უნებურად გამეღიმა წერილი საიმედო ადგილას შევინახე და გახარებული ქვევით ჩავედი.. თომაც მოსულა,ისე,რომ ვერ გავიგე..
-ოჰ თომჩ
-ოჰ კატერინა,რამოხდა რა გახარებულიხარ?
-გავიგე ის ბიჭი ვინც იყო ვინც სააავადმყოფოში მიმიყვანა?
-ახალი სმპათიური ყმაწვილი..(ანდრია)
-ოოოო ანდრიაა,თუ არ გაინტერესებთ არ გეტყვით
-კი კი მოყევი
-მოკლედ მარტო სახელი ვიცი,სანდრო ქვია და ისიც ვიცი,რომ თავისი თილისმა დამიტოვა..წერილში კიდე ეწერა,რომ გაიგო რო ვიკითხე და ამიტომ მომწერა წერილი,ჩემსანახავად მოსულა მაგრამ უკვე წამოსული ვიყავი..
-დააა აპირებ მოძებნო?
თომას ხმა ჩაუწყდა
-არა იცის სადაც ვხვოვრობ,თუ მოხდება ისე რომ უნდა ვნახო ისედაც ვნახავ,თუ არადა არა
-და თილისმა უნდა ატარო? (ელენე)
-კი რატომაც არა,ეს Bიჭი რომ არ ყოფილი,არვიცი ეხლა აქ ვიქნებოდი თუ თქვენ ჩემ პანაშვიდზე
-ოოო ნუ იდიოტობ
-ვისუნდა სადმე გავლა?
-სად?
-ჩვენ ხო კინო მოყვარულები ვართ,ხოდა ახალი კინო გამოვიდა,წავიდეთ ვუყუროთ
ყველა დამთანხმდა კინოში წავედით,ჯერ თომა დაჯდა,მერე მე,მერე ელენე და ბოლოს ანდრია,ოხ ეს ჩემი ძმა,სინამდვილეში ამათი კინოში წამოყვანა მაინც სანდროს გამო მინდოდა იქნებ შემხვედროდა სადმე,მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვიცნობდი,ვიცოდი რომ ის თუ მიცნობდა მოვიდოდა...