დროზე მოვედი აზრზე. მეშინოდა ესეც ლაშასავით არ ეცემა, ამიტომ სასწრაფოდ მოვკიდე ხელი და იქაურობას გავეცალეთ.
-დაწყნარდი!-იოანეს აზრზე მოყვანას ვცდილობდი.
-მოვკლავ!-ისევ ყვიროდა და დემეტრესკენ მიიწევდა.
-იოანე!-მეც ვუყვირე.
  ხელი მაგრად მომიჭირა და მთელი ძალით ჩამიკრა გულში.
-ვეღარ მოვითმინე.-უხეში ხმა დაურბილდა.-მაპატიე, ალბათ შეგაშინე.
-არაუშავს, ერთხელ უკვე გადავიტანე შენი გადაკეტვა.-გამეცინა და მეც მოვხვიე ხელები.
-რატომ გელაპარაკებოდა ასე?
-არ ვიცი, მაგრამ ვხვდები რომ არც მე ვარ ბოლომდე მართალი. ფესტივალზე გავიცანი და ამის მერე მხოლოდ ერთხელ შევხვდი და აღარც გამხსენებია. ალბათ მის თვალში ისე გამოჩნდა, თითქოს მივაგდე. ალბათ მართალიცაა.
-რა საჭირო იყო შეხვედრა?-აშკარად მოეშალა ნერვები.
-უბრალოდ. ვიფიქრე ახალი ნაცნობობა არ მაწყენდა, თან...
-ჩემი დავიწყება გინდოდა?
-მაშინ კი.
-ახლა აღარ გჭირდება.-მძიმედ ამოისუნთქა და მკრთალად გამიღიმა.-აღარ მინდა შენი დაკარგვა.
-არც მე.
  პლიაჟზე ვიყავით. ქვებზე წამოვწექით. იოანე ნაზად შემეხო ხელზე.
-მინდა მთელი ცხოვრება ერთად ვიყოთ.-თქვა იოანემ თავისთვის, როცა ვარსკვლავი ჩამოვარდა.
-სურვილებს ხმამაღლა არ ამბობენ.-გამეცინა.
-მე ეს მხოლოდ ჩემს სამყაროს გავაგონე.-გაღიმებულმა გამომხედა.
  სახე ახლოს მოწია და ნაზად მაკოცა ლოყაზე. ოდნავ წამოიწია და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა. ფრთხილად მკოცნიდა, რაღაც საოცარი ჰაეროვნებით. ნელ-ნელა კისრისკენ გადაინაცვლა და მეც სიამოვნების ზღვაში დავცურავდი.
-საბოლოოდ დაგნიშნე.-წამოიწია და გაიცინა.
-რა?-კისერზე მოვიკიდე ხელი.-აუ, იოანე...-მაშინვე მივხვდი რა დანიშვნაზეც იყო ლაპარაკი.
-კარგი, ნუ მიყურებ ეგეთი თვალებით.-იოანემ თავი ჩახარა და დარცხვენილი თვალებით ამომხედა.
-იდიოტი ხარ.-გამეცინა.
-მაგ სიტყვით გაგიცანი.-თბილად გაეღიმა.
-ჰო, მახსოვს. ჩემი საყვარელი კულონი მოკალი.
-ჰო ავანაზღაურე ჩემი დანაშაული.-გაეცინა.
-კი.-მეც ავყევი.
-შენახული გაქვს?
-ჩემი საყვარელია. მარტო ეგ მაგონებდა შენ თავს.
-ასე გენატრებოდი?
-უზომოდ.
-მეც...მთელი არსებით.-თვალებში მიყურებდა.-ხელი მომეცი.-გავუწოდე.
  ნაზად შემეხო, შემდეგ თავის გულთან მიიტანა ახლოს და თბილად გამიღიმა.
-გრძნობ?
-კი...
  იოანეს აჩქარებული გულისცემა პირდაპირ ხელის გულში მირტყამდა. ჟრუანტელმა დამიარა. ასე მეგონა ჩვენი გულისცემა შეერთდა.
-ახლა რომ მითხრა მოკვდიო, მოვკვდები.-იოანეს ჩაეცინა.
-ეგ მეორედ არ თქვა!-ძალიან გავმწარდი და ანერვიულებულმა გულზე დადებული ხელი მუშტად შევკარი.
-კარგი, ოღონდ არ მცემო.-ისეც იცინოდა.
-ვერ ვიტან სიკვდილზე როცა ლაპარაკობენ. ისედაც ვიცი რომ ყველას დასასრული ეს არის, მაგრამ ჯერ ადრეა, არ მინდა ამაზე ფიქრი.-ცრემლები მომადგა.
-კარგი, ბოდიში.-სახეზე ნაზად მომისვა ხელი.
  ჩუმად ვიჯექი. იოანეს ჩემს მუხლებზე ედო თავი. ოდნავ შემაჟრჟოლა. იოანეს ეს, რა თქმა უნდა, არ გამორჩენია. სასწრაფოდ გაიხადა ჟაკეტი და მომახურა.
-ამ ჟაკეტს ვერ ავცდი.-გამეცინა.
-ისე გიხდება, გაჩუქებ.-იოანეც ამყვა.
-შენი საყვარელია.
-შენ აშკარად ამ ჟაკეტზე მეტად მიყვარხარ.
-რა პატივში ვარ.-უკვე ხმამაღლა ვიცინოდი.
  სახლში ღამის 12-ზე მივედი. ამდენი ხანი იოანესთან ერთად არასდროს გამიტარებია. უბედნიერესი ვიყავი.
-დაგვიბრუნდა გოგო პაემნიდან?-ნუცა სიცილით შემომეგება.
-დიახ.-დებილივით ვიღიმოდი.
-კარგი დრო გაატარეთ, გეტყობა.
-მშვენიერი, დაუვიწყარი, საოცარი...არ ვიცი.-მთელი სხეულით ვხურდი და გული ისევ ჩქარა მიცემდა.
-ეგაა სიყვარული.-ნუცა ისევ მხიარულად მიცინოდა.
-არ მჯერა, ნუცა, არ მჯერა, მე და იოანე ერთად ვართ.-დებილი გოგოსავით ვწიოდი.
  ყველაფერი მოვუყევი, დემეტრეზეც. ვიჭორავეთ და დავწექით. გათენებისას ჩამეძინა. გულისცემა არ მიწყნარდებოდა. იოანეზე ფიქრები არ მასვენებდნენ. ჩვენ ერთად ვართ და ეს არის უდიდესი ბედნიერება, რაც კი ოდესმე განმიცდია.
-ადექი!-ნუცა დამახტა.
-რა? რამე ხდება? ნუცა?-თავი წამოვყავი და გიჟივით დავიწყე აქეთ-იქით ყურება.
-10 საათია.-უაზროდ მეღრიჭებოდა.
-უკვე?-მეორე მხარეს გადავტრიალდი და თავზე წამოვიფარე.
-ადექი, მალე, იოანე გარეთ გელოდება.
-რა?-ორ წამში ფეხზე ვიყავი და ტანსაცმელს ვქექავდი.
-ჰაჰა, ასე უნდა აგაგდო დღეიდან.-ნუცას ხარხარი აუტყდა.
-იდიოტო!-ვუყვირე და ლოგინზე დავჯექი.
-ესაა სიყვარულის ძალა.-არ ჩერდებოდა.
-მოკეტე.-მეც გამეცინა.
  პლიაჟზე გავედით. ნინო ჩვენთან ერთად, რა თქმა უნდა, არ იყო. ასე მგონია მარტო ვართ წამოსულები. პრინციპში, ვის არ გაუხარდება ასე ყოფნა.
-რა სექსუალური ხარ.-ვიღაცამ ჩამჩურჩულა.
  მაშინვე ვიცანი იოანეს დაბალი, ბოხი, ოდნავ ჩახლეჩილი ხმა და მთელ სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა.
-აქ რა გინდა?-გაკვირვებულმა შევხედე.
-რავი, ნუცამ ცუდად ვარ, პლიაჟზე მარტოა და გაუარეო, ხოდა მეც აქ ვარ.-გაეცინა.
-ნუცა აქ იყო...
-მაგარი საყვარელი დაქალია.-გაეღიმა.
-აუ, რა იდიოტი გოგოა.-დავიბღვირე.
-შენთვის ყველა იდიოტი როგორაა.-გაეცინა.
-მიყვარს ეს სიტყვა და...-მეც ავყევი.
-ანუ პირველადაც სიყავრულით მიწოდე იდიოტი.-იოანე ქვებზე წამოჯდა და ზღვას გახედა.
-არა პირველად მართლა იდიოტი ვიგულისხმე.-გამეცინა, იოანეც ამყვა.
-ისე, შენი ნომერი რომ ჩამაწერინო, მგონი ცუდი არ იქნება, თორემ დავიტანჯე.-ქვევიდან ამომხედა.-სულ ყველაფერს რომ თავი გავანებით, ჩემი შეყვარებული ხარ და ცოტა უხერხულია, შენი ნომერი რომ არ ვიცი.
-ჰო, მართალი ხარ.
  ვამჩნევდი ლუკას ვნებიან მზერას, რომლითაც ის მიყურებდა, თუმცა მოვიტყუები რომ ვთქვა, იგივეს არ განვიცდიდი-მეთქი, როცა მის დაკუნთულ სხეულს ვაკვირდებოდი. ყველანაირად მიზიდავდა. 
-დღეს არ მუშაობ?-ვკითხე, როცა ჩემს შეზლონგზე ჩამოჯდა.
-კი, 2 საათიდან.-გამიღიმა.
  სველი სხეული, არა...ამას ჩემი გული ვეღარ გაუძლებს.
-რა გჭირს, ანუკა?-ჩემკენ გადმოიხარა.
-აა...არაფერი.-თავი გვერდზე გავწიე.
-სახეზე სულ წითელი ხარ.-გაეცინა.
-მზეზე დავიწვი ალბათ.-ვცდილობდი სიმშვიდე შემენარჩუნებინა.
-ან მე გიზიდავ ზედმეტად.-ისე მიმზიდველად მიღიმოდა, გული მიჩქარდებოდა.
-იდიოტო.-დავიბღვირე და შეზლონგიდან წამოვდექი.
  ზღვისკენ წავედი. იოანე დამეწია და ჰაერში ამიტაცა.
-შენ ხო არ გაგიჟდი, ამდენ ხალხში.
-ფეხებზე არ გკიდია?-გაეცინა.
  წყალში შევედით. მეგონა ჩვეულებრივ ჩამომსვამდა, მაგრამ შევცდი...წყალში ჩამაგდო.
-რამე დაგიშავე?-გაბრაზებული ვუყურებდი.
-კი...თავი შემაყვარე.-გამიღიმა.
  წყალში მკერდამდე ვიყავი ჩასული. უცებ წელზე ერთდროულად ნაზი და ვნებიანი შეხება ვიგრძენი. თვალები დავხუჭე და ტუჩზე ვიკბინე.
-რა მგრძნობიარე ხარ.-იოანეს გაეცინა.
-ნერვებს ნუ მიშლი.-შეწუხებული სახით გავიხედე გვერდზე.
  პლიაჟზე პირველამდე ვიყავით. სახლში როცა ავედი, ტკბილად მძინარე ნუცას თავზე დავახტი.
-რა გინდა?-მკვლელის თვალებით ამომხედა.
-რა გამიჩალიჩე!-აწითლებული ვიყავი.
-არ გაგიხარდა?-გაეცინა.
-გამიხარდა, მაგრამ...-ვეღარაფერი ვთქვი.
-ხოდა მოკეტე.
  მოიღრუბლა და გაწვიმდა, ამიტომ პლიაჟზე აღარ გავსულვართ. 8 საათისთვის იოანემ მომწერა.
"-გამოხვალ?
-კაფესთან?
-ხო, გელოდები."
  უცებ ჩავიცვი ღია დახეული ჯინსი, თხელი გრძელმკლავიანი ნაცრისფერი ზედა და კედები. წვიმა შესუსტებული იყო. 9-ის წუთებზე უკვე კაფესთან ვიყავი. იოანე კედელს აყუდებული დამხვდა.
-რა გჭირს?-ვკითხე, როცა მისი ოდნავ ამღვრეული სახე დავინახე.
-ის გუშინდელი აღარ გამოჩენილა?
-არა და აღარც გამოჩნდება. წესით ახლა უკვე თბილისშია.
-ძალიან კარგი.-გამიღიმა.
-აშკარად რაღაც გაქვს სათქმელი.-გამომცდელად შევხედე.
-კი, ნამდვილად.
-რამე მოხდა?
-ზეგ ამერიკაში ვბრუნდები.-აშკარად ცუდ ხასიათზე იყო.
-რა?-ძალიან გამიკვირდა.-საბოლოოდ არ ჩამოსულხარ?
-ვფიქრობდი, დავრჩები-მეთქი, მაგრამ მამაჩემი ცუდადაა.-ხმა აუკანკალდა.-ძალიან ცუდადაა.-ცრემლები მოადგა.-მამაც რომ დავკარგო, ვერ გადავიტან.-ატირდა.
  იმ მომენტში გული გამიჩერდა. ვერაფერი ვუთხარი. უბრალოდ მივედი და მაგრად ჩავეხუტე.