დილით ჩიტის ჭიკჭიკი მაღვიძებს და უსიამოვნოდ ვდგები.
-დღეს წავიდე სამსახურში?-ვბუტბუტებ და თან სააბაზანოში შევდივარ.-კი, უნდა წავიდე! პირადი ურთიერთობები არ უნდა აისახოს სამსახურზე.


***
სამსახურში შევდივარ და ლაშას და ანასტასია ვხედავ. ძალიან მრცხვენია, ჩემი საქციელის. დაუფიქრებლობა მახასიათებს, მაგრამ ასეთ დღეში არასდროს ჩავარდნილვარ.
-გამარჯობა! - მათთან მივდივარ მორცხვად.
-როგორ ხარ? -ღიმილით მეკითხება, ანასტასია. არაფერს, მაგრძნობინებს. კიდევ, უფრო დაიმსახურა, ამ გოგომ, ჩემი სიმპათიები.
-კარგად, შენ როგორ ხარ? ანასტასია, გუშინდელზე ბოდიშს გიხდი!-ვეუბნები მას.
-რაც მოხდა, მოხდა!-მხარზე ხელს მადებს.-წამოდი, ყავს დავლიოთ!-მიღიმის ის.
-საქმეები აქვს!-მესმის ლევანის ხმა.
-სხვა დროს იყოს! - ვამბობ მე. მგონი, შურისძიებაზე, შვებულება ავიღე! ჩემი კაბინეტისკენ მივდივარ და ლევანი მეწევა:
-თათბირი დანიშნე, ათ წუთში ყველა თათბირზე იყოს და იცოდე, დრო არ გადაიტანო!-თითს მიქნევს ლევანი.
-კარგი! - მხოლოდ ამას ვამბობ, რადგან ჩემს გუშინდელ საქციელზე, ძალიან ბევრს ვფიქრობ და საკუთარ თავს ვადანაშაულებ! ანდა სხვა ვინ უნდა დავადანაშაულო, როდესაც მარტო მე ვარ დამნაშავე?!


***
თათბირზე ყველა ვართ შეკრებილები და ლევანიც მალევე შემოდის:
-დავიწყოთ!-გვეუბნება და ადგილს იკავებს.-ნენსი, საბუთები მომაწოდე 2014 და 2015 წლების.
-ახლავე!-ფეხზე ვდგები და გამახსენდა, რომ საბუთები ავრიე. გუშინდელს, დღევანდელიც მიემატება და საბოლოოდ აჯანყდება ლევანი. შურისძიებასაც, ეს არ წარმოადგენს? თუმცა მე ხომ, მხოლოდ შურისძიება მინდა და ლევანის აჯანყება, არა! აი, ჩემი კიდევ ერთი დაუდევრობა, თუმცა ამ ჩვევას ვერ გადავეჩვევი.
-ეს არის!-საქაღალდეებს ვაწვდი, ლევანს.
-კარგი, დაჯექი!-მიმითითებს სკამზე. საბუთებს ათვალიერებს და სახეზე გაურკვევლობა აწერია. ნენსი, გაიქეცი! ეს სიტყვები მიტრიალებს გონებაში, მაგრამ ნენსი არასდროს გაიქცევა ბრძოლის ველიდან!
-ნენსი, დანარჩენი საქაღალდეებიც მომიტანე!-მიბრძანებს ლევანი. ფეხზე ვდგები და კვლავ, თაროსკენ მივდივარ.
-აიღე!-ვუდებ მაგიდაზე.
-კარგით, რა მინდოდა მეთქვა, თქვენთვის... უნდა ვითანამშრომლოთ, კომპანიასთან, რომლებიც სულ ახალი დაფუძნებულია და იმედია წარმატებას მივაღწევთ, სულ ეს არის თავისუფლები ხართ!-ამთავრებს ლევანი. ფეხზე ვდგები და მეც თანამშრომლებთან ერთად ვაპირებ გასვლას, რომ ლევანის ხმა მაჩერებს:
-ნენსი, რჩება!
-რა გინდა?-უკან ვბრუნდები, კითხვით. კაბინეტი თანამშრომლებისგან რომ დაიცალა, მაშინ დაიწყო ლაპარაკი:
-რა არის ეს?-საქაღალდეებზე მიმითითებს.
-საბუთები!-ვპასუხობ მე.
-მართლა? მე კი, სხვა რამე მეგონა!-ირონიულად იძახის ის.-შენი შეცდომის გამო გითხრა რა მოხდა?
-ვიცი, გუშინ ცუდად მოვიქეცი!-დამნაშავის ხმით ვამბობ მე.
-მაგაზე შენ ხმა არ ამოიღო!-ხმას უწევს ლევანი.-მაგის გარდა, კიდევ ერთი შეცდომა!- საბუთებს წევს მაღლა. წლები რომ არიე შენი, წყალობით თანამშრომლებს ვერ გავაცანი ჩემი გეგმები და მხოლოდ, იმის თქმა მომიწია, რომ თანამშრომლობას ვიწყებთ, ახალ კომპანიასთან, რომელიც ბოლოსკენ უნდა მეთქვა!-მიხსნის ლევანი.
-არაუშავს, კიდევ ერთი თათბირი ჩავატაროთ, მე არ მეზარება თანამშრომლებისთვის იმის თქმა, რომელ საათზე გვიბარებს, ბატონი ლევანი!-დიდ გულზე მოვედი მე.
-მართლა? ლაპარაკი, არც მე მეზარება, როცა საქმე მოითხოვს და შეცდომებისთვის სამსახურიდან, ძალიან ბევრი გამიშვია, ამიტომ არც შენ იქნები გამონაკლისი!-მეუბნება მშვიდად.-ახლა, კი დროზე მოაწესრიგე საბუთები!-ამბობს მკაცრად.
-კარგი, ხო!-ვნებდები მე. ნენსი, არ გახასიათებს, დანებება! აშკარად, გუშინდელმა, ჩემმა საქციელმა მოახდინა, ჩემს თავზე ეფექტი. ჩემს კაბინეტში გავდივარ და სკამზე ვჯდები. საქაღალდეებიდან, ფურცლებს ვალაგებ და ცალ-ცალკე ვახარისხებ წლების მიხედვით.

***
-მოვაწესრიგე საბუთები!-კარს ვაღებ, დაუკაკუნებლად.
-შენ, ხომ გითხრეს, ჯერ დააკაკუნე და მერე შემოდიო!-იძახის ლევანი.-გაბრუნდი და თავიდან შემოდი!
ბუზღუნით უკან ვბრუნდები და კარებს ვიხურავ. კარებზე ვაკაკუნებ და ვინაზები:
-შეიძლება, ბატონო ლევან?
-შემოდი, ნენსი!-ისიც იწყებს თამაშს.
-მოგიტანეთ, საბუთები!-ვეუბნები მას.
-ძალიან კარგი! იმედია, უშეცდომოდ გააკეთე, თუ არდა თავიდან გააკეთებ, არც ეგ არის პრობლემა!-იძახის ლევანი.
-მე, როგორ მსიამოვნებს, შენი დავალებების შესრულება ეგ იკითხე ახლა!-ვამბობ და მაგიდას ვეყრდნობი.
-შეგიძლია, განცხადება დაწერო და წახვიდე სამსახურიდან!-იძახის უცერემონიოდ.
-მაგას მე გადავწყვეტ!-ვიძახი მე და სკამის საზურგეს ვეყუდები.
-მაგას შენ მოგანდობ და თუ საჭიროდ ჩავთვალე, უკვე ჩემს თავზე ავიღებ!-ამბობს ლევანი.
-სიამოვნებით, საყვარელო!-ვეუბნები მას და ენაზე ვიკბინე ,,საყვარელო" რომ წარმოვთქვი.
-კარგი, ძვირფასო!-ბოლო სიტყვას ირონიულად წარმოსთქვამს ის.-ხო, მართლა დღეს, კომპანიის უფროსებს შეხვედრა გვაქვს, რესტორანში საქმეზე, თანაშემწეებთან ერთად, ხოდა წამოხვალ!-კი არ მთავაზობს, მიბრძანებს.
-ჯერ კითხე, მინდა წამოსვლა?!-ვამბობ მე.
-შენთვის თუ არ მიკითხავს ანუ ესეა საჭიროდ! -მიხსნის ის. მე ფეხზე ვდგები და მასთან ახლოს მივდივარ. -ძაფი გაქვს, პერანგზე!-ვამბობ მე. ხელში მაკრატელს ვიღებ და არარსებულ ძაფისკენ მივიწევ. საყელოსკენ ვიხრები და სადამდეც ვწვდები და ვასწრებ, იქამდე ვუჭრი პერანგს.
-ნენსი, ახლა გირჩევნია, აქედან აორთქლდე!-იძახის და რაღაცის გაკეთებას აპირებს, რომ ამ დროს ნატაშკა, შემოდის კაბინეტში:
-ბატონო, ლევან დავასრულე ეს საქმე და გადახედეთ!-რაღაც ფურცლებს მაგიდაზე უდებს და უკან ბრუნდება. კედელთან ვიტუზები და ლევანი ჩემთან ახლოს მოდის. ბაგეებისკენ აპარებს თვალს და ჩემსკენ იხრება, რომ უცებ თავს უკან ვწევ და თავით ვასკდები კედელს:
-მტკივა!-ვამბობ და თვალებიდან ცრემლები მცვივა.
-ნუ, იფართხალებდი და არ გეტკინებოდა!-იძახის ლევანი.


-----------------------------------------------------------------
იმედია მოგეწონათ და ძალიან დიდი მადლობა! გელით!