სახლში დაღლილი მივდივარ და საწოლში ვარსკვლავის ფორმით ვწვები. ახლა დაიწყო შურისძიება! ალბათ, თქვენთვის ნათელია თუ რატომ ვძიობ შურს. თუ არადა გეტყვით, რომ როდესაც ადამიანი მაბრაზებს, მას აუცილებლად უნდა მოვუშალო ნერვები, ნებისმიერი ხერხით.
***
-ლილიანა, მიდიხარ უკვე?-სამსახურში შესულა ვეუბნები მას.
-კი, ძალიან მომენატრება აქაურობა!-თვალს ვალებს გარემოს.
-უცხოეთში მიაღწევ წარმატებას და შენ ნუ ნერვიულობ!-მკლავზე ხელს ვუსვამ.
-იმედია!-ამბობს ის.
-წავალ თანამშრომლებს დავემშვიდობები!
-კარგი!-ვეუბნები და უკვე ჩემი კაბინეტისკენ მივმართები. სურათის ჩარჩოში, ჩემს ფოტოს ვსვამ და მაგიდაზე ვდებ. ჩემი და ლევანის სურათიც დაამშვენებდა, მაგრამ ჯერ არა, ჯერ უნდა დავიკმაყოფილო სურვილი შურის ძიებით! მაგიდაზე დადებული ტელეფონი რეკავს და ლურჯ ღილაკს ვაწვები: -თანამშრომლები გააფრთხილე სამ საათზე თათბირია! - იძახის ლევანი.
-შენ რა ჯერ ასისტენტებს, არ კითხულობ ხოლმე? ლეილა დეიდა ჯერ ზრდილობის ითხოვს! - გავიხსენე, რასაც ყველაზე მეტათ აფასებს, ჩემი დედამთილი.
-ასე ძალიან გინდა, ჩემი მოკითხვა? - მეკითხება ლევანი. კი, მინდა! თანაც ძალიან! იმის მიუხედავად რომ არაფერს ვიმჩნევ, ძალიან მინდა ლევანმა ყურადღება გამოიჩინოს ჩემდამი, როდესაც ნაჩხუბრები ვართ! ყურმილს ვკიდებ და დერეფანში გავდივარ:
-ბატონმა ლევანმა, თათბირი 4-ის ნახევარზე დანიშნა!-თანამშრომლებს ვაფრთხილებ და ცოტა დრო გადამაქვს. ლევანმა კი სამზე დანიშნა, მაგრამ არაუშავს,დაველოდებით! ნახევარი საათი არაფერს უზავს! კაბინეტში ვბრუნდები და ლილიანაც შემოდის:
- ნენსი, მივდივარ უკვე!
-წარმატებები და ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ!-ვეუბნები მას.
-გმადლობ! წავალ ბატონ ლევანსაც დავემშვიდობები!-მეუბნება და გარეთ გადის!
***
სამი საათია და მეც თათბირზე შევდივარ:
-ბატონო ლევან, ნუთუ არავინ მოვიდა?- ვიცხადებ მე.
-ნენსი, ყველა გააფრთხილე?-მეკითხება გაბრაზებული.
-ხო, ყველა! დაველოდოთ ჯერ!-ვეუბნები და მის გვერდით ვიკავებ ადგილს.-ისე აქამდე, რატომ არ მოვდიოდი, მომწონს აქაურობა!
-წამოსულიყავი მერე, ვინ გიშლიდა!-ამბობს ის.
-მეც მაგას ვიძახი!- ვუბღვერ მას.
- თათბირი, რომ დამთავრდება საჭმელს შეუკვეთავ!- მავალებს ის.
- რას ინებებს, ჩემი ქმარი? -ვენაზები აფერისტულად.
- აქამდე ყოფილს მეძახდი და ახლა მგონი გამოგრჩა! - აღნიშნავს ის.
- არ შემარჩინო! - ვეუბნები მას.
-თუ გინდა შეგარჩენ!-ირონიულად იღიმება ლევანი.
-ჩემს ნებაზე,როდის აქედან დადიხართ ბატონი ლევანი? - ვიცხადებ მე.
- ეს წუთები დაგემორჩილები!-ამბობს ის.
-ზედმეტი არ მოგვივიდეს ეგ დამორჩილება! - ღიმილით ვიძახი მე.
- ხანდახან ზედმეტიც საჭიროა ეგ შენც ხომ იცი? -მეუბნება მე. ეს რა მეფლირტავება?
-მთავარია ნორმებს არ გავცდეთ.-ვეუბნები მას და თმას ვისწორებ.
- და საერთოდ სად არიან, ისინი?- ფეხზე დგება გაბრაზებული.
-მოვლენ, საყვარელო! -მეც ვდგები და მკლავზე ხელს ვხვევ. მგონი ძალიან გაბრაზდება, რომ გაიგებს არასწორი დრო რომ გაგვაგებინე თანამშრომლებს.
-როდის აქიდან მეძახი ,,საყვარელოს''? - მეკითხება ის.
-რაც დავშორდით! -აღვნიშნავ მე.
-უცნაური დაშორება გვაქვს! - იძახის ლევანი
. -ჩვენ ხომ, სულ განსხვავებული წყვილი ვიყავით! - ვამბობ მე.
-წარსულში ნუ იტყვი!-მისწორებს ლევანი.
-რახან შენ იტყვი!-ირონიულად ავღნიშნავ მე.
-მე არა შენ იტყვი!-წვერზე ისვამს ხელს.
-იმედებს ნუ დაამყარებ! - ფანჯრის რაფასთან მივდივარ და ზედ ვჯდები.
-იმედები ფუჭია! ხომ იცი იმედებს ტყუილად არ ვამყარებ!- ახლოს მოდის ჩემთან.
-გამარჯობა! - ოთახში შემოდის ნატაშკა და უკან სხვები მოყვებიან. უკვე გავიდა დრო? მაჯის საათზე ვიყურები და საათის ისრები ოთხის ნახევარს აჩვენებს.
- სად იყავით აქამდე? - ხმამაღლა ეუბნება ლევანი მათ
. -ჩვენ ზუსტად მოვედით!-იძახის ნათია.
-ნახევარი საათი დააგვიანეთ! -საათს გახედა ლევანმა.
-ქალბატონმა ნენსიმ, ოთხის ნახევარზედაგვიბარა! -იძახის თამარი. თამარ აღარ გააგრძელო! ლევანი მე მიყურებს და აღარ ვიცი სად წავიდე!
-შენ ეგრე მითხარი!-თავის მართლება დავიწყე მე. -ესეიგი ქალბატონმა ნენსიმ გითხრათ ხომ? -იძახის ის.-კარგი! დღეს გვიანობამდე დარჩები სამუშაოდ, საქმეები გვაქვს!-მიბრძანებს ლევანი. ესეც ჩემი სასჯელი!

***
თათბირი დასრულდა და თანამშრომლებს გარეთ უხმობს. მეც მივდივარ, თუმცა ლევანისხმა მაჩერებს:
-ნენსი, სად მიდიხარ?-მეკითხება გარეთ.
-ჩემს კაბინეტში!-ვეუბნები მას, ისე თითქოს ვერ ვხვდებოდე რას მეუბნებოდეს.
-დარჩი!-მიბრძანებს და მეც სხვა გზა აღარ მაქვს.
-იცი, ტელეფონი გაფუჭებულია, არასწორად ისიმის ხმა, ხან კი საერთოდ არ ისმის!-ჩემს დანაშაულს, ტელეფონს ვაბრალებ.
-ახსნა გთხოვე?-იკვირვებს ის.
-არ გითხოვია? ძალიან კარგი!-სკამზე ვჯდები მე.
-არც ის მითქვამს, ჯადექი-თქო!-იძახის და თითით მანიშნებს, რომ ავდგე. მგონი, აქეთ მაწვალებს ის!
-ახლა შეიძლება დავდჯე?-ვეკითხები ლევანს.
-ჯერ არა! საჭმელი შეუკვეთე!-მეუბნება ის.
-რა შევუკვეთო?-ვეკითხები და მავიწყდება წამის წინ მოცემული შენიშვნა და სკამზე ადგილს ვიკავებ.
-ადექი!-მეუბნება და თვალებს მიბრიალებს. ლევანის თვალებს, აშკარად ის გამომეტყველება უხდება, როდესაც სიყვარულს ასხივებს.
-კარგი, ხო! რას შეჭამ?-ისევ ვუმეორებ კითხვას.
-არ ვიცი, რამე შეუკვეთე! ძალიან მშია!-სკამის საზურგეს ეყრდნობა ის.
-კარგი, ჩემს კაბინეტში შევუკვეთავ!-ვეუბნები და ჩემი კაბინეტისკენ მივდივარ. რა შევუკვეთოთ? რა არ უყვარს ლევანის? პიცა! პიცა კი უყვარს, უბრალოდ ისეთ რამეს დავამატებინებ, რომ ალერგია ქონდეს! ზეთისხილი! მობილურზე ნომერს ვკრეფ და პიცას ვუკვეთავ ზეთისხილით. მგონი, ჯობს აქედან ავიბარგო და სხვა ქვეყანაში წავიდე, რომ ლევანმა არ მომკლას! ნახევარ საათში შეკვეთაც მოდის და პიცის ყუთს თავსახურს ვხდი. ისე შეუსრულებიათ დავალება, როგორც ვთხოვე! ზეთისხილი საერთოდ არ ეტყობა, თუ ძალიან არ დააკვირდები! პიცით ხელში გავდივარ, ლევანის კაბინეტში და კარებს ვაღებ:
-ესეც ჩვენი პიცა!-შევძახე მე.
-ჯერ ერთი, კარებზე უნდა დააკაკუნო და ისე შემოხვიდე და მეორეც, ვინ გითხრა, რომ ეს პიცა ჩვენია?!-იძახის და ირონიულად შემომყურებს.
-აბა ვისია?-გულუბრყვილოდ ვიძახი მე.
-ჩემი!-სიტუაციაში მარკვევს ლევანი.
და მე?-უკმაყოფილო ვრჩები.
-მე უნდა ვიზრუნვო, რა შეჭამს, ჩემი თანაშემწე?!-სახიდან ისევ არ იშორებს ირონიულ გამომეტყველებას.
-არა! ისეთი გემრიელი პიცაა, მხოლოდ შენთვის მემეტება!-ვეუბნები მას. ერთ წამს გამომცდელად მათვალიერებს და მერე ისევ ხელით მანიშნებს უკან გავბრუნდე. მეც დერეფანში გავდივარ და ნატაშკას ვხედავ:
-მიდიხარ უკვე?-ვეკითხები მას.
-ხო რა იყო?-კაბას ისწორებს ის.
-არაფერი ისე!-ვამბობ მე. როგორ არაფერი, მეც მინდა სახლში! დღეს სამწუხაროდ დავისაჯე, თათბირის გამო და გვიანობამდე ვარ აქ! ისევ ჩემს კაბინეტში ვბრუნდები და სამსახურის ტელეფონს დავყურებ, რომელიც სიმღერას არ წყვეტს:
-გისმენთ!-ვამბობ მე.
-ნენსი, წყლის ჭიქით ხელში, ჩემთან!-ყურმილში ჩაჰყვირის ლევანი. მეც წამსვე წყალს ვასხამ და ლევანის კაბინეტისკენ მივიდვარ. ჯერ ვაკაკუნებ და როცა თანხმობა არ ისმის, ისევ ვაკაკაუნებ:
-ამოიღებ ხმას?!-ვუყვირივარ მას.
-შემოდი!-ნებართვაც ისმის და მეც კარებს ვაღებ. შესულს ლევანს თვალები ჩაწითლებული აქვს და აცემინებს. კმაყოფილი მეღიმება და შემდეგ ისევ ვისერიოზულებ სახეს:
-ლევან, რა მოგივიდა? კარგად ხარ?-ვითომ შეწუხებული ვამბობ მე. არა, გულის რაღაც კუნჭულში მართლა ვწუხვარ, გამჟღავნების უფლებას კი შურისძიება არ მაძლევს. სასიკვდილო რომ ყოფილიყო, რა თქმა უნდა ამას არ ვიზამდი, მაგრამ მე ხომ მასზე გაბრაზებული ვარ? ვარ!
-ამაში ზეთისხილი იყო?-კითხულობს შეწუხებული.
-ზეთისხილი იყო?-კითხვას ვუბრუნებ მე.
-მე შენ გეკითხები!-მეუბნება, მკაცრი ტონალობით.
-დავურეკავ და შენიშვნას მივცემ! არავინ არ ასრულებს დავალებას ისე, როგორც სხვას უნდა!-ვითომ და გაბრაზებული ვამბობ მე.
-ისევე, როგორც შენ!-აღნიშნავს ლევანი.
-შენ თუ ცუდათ ხარ, ცუდათ იყავი!-ვეუბნები მას.
-შემოდი და წყლის ჭიქა ხელში გეკავოს-თქო, ეგ კი არ მითქვამს!-ხელში დაკავებულ ჭიქაზე მანიშნებს, რომ მივაწოდო.
-აიღე!-ვაწვდი მე. წყლის ჭიქას, ერთი მოყუდებით ცლის და კვლავ მე მიყურებს.
-ჩემს უკან, თაროზე საბუთები რომ აწყვია, აიღე და დაახარისხე!-დავალებას მავალებს ლევანი.
-ეს ხომ ძალიან ბევრია!-პრეტენზიას ვიძლევი მე.
-შეგიძლია დღესვე წახვიდე სამსახურიდან!-მეუბნება ის.
-ჯერ არ მოვსულვარ და უკვე წასვლაზე მელაპარაკები, რა კარგი დახვედრა გცოდნია და არ ვიცოდი!
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ და რაც უფრო მალე შეასრულებ დავალებას მით უფრო მალე წავალთ სახლში!-იძახის ის.
-წავალთ არა, ცალ-ცალკე წავალთ!-ვუსწორებ მე.
-მართალი ხარ, მე არ დაგელოდები, ამიტომ შენ მოგიწევს გვიან წასვლა!-ის კი მე მისწორებს.
-რა კეთილი უფროსი ხარ!-ვამბობ მე და გარეთ გამოვდივარ. კაბინეტში შევდივარ და მაგიდაზე საბუთებს ვაწყობ. დღეს ვერ მოვრჩები ამის დალაგებას და თან უფრო კარგი აზრი მაქვს! ფურცლებს ვიღებ და უარესად ვრევ. წლების მიხედვით არ ვახარსიხებ და 2015 წლის საქაღალდეში 2014 წლის საბუთებს ვდებ და ასე ვანაცვლებ ფურცლებს. რამდენიმე საათში გავდივარ გარეთ, ლევანმა რომ არაფერი იეჭვოს და ლევანის კაბინეტის კარებს ვაღებ.
-შენ არ გითხრეს, დაუკაკუნებლად არ შემოხვიდეო?!-შევლისთანავე მესმის ლევანის ხმა.
-დამავიწყდა! აი, დავახარისხე!-ვამბობ და თაროზე ვაწყობ საქაღალდეებს.
-სწრაფად გიმუშავია, ამიტომ კიდევ ერთ დავალებას მოგცემ!-მეუბნება ის.
-დღეს სახლში არ უნდა წავიდე?-უკმაყოფილოდ ვიძახი მე.
-ნენსი, სამუშაო!-მშვიდად მეუბნება ლევანი. ხო, დავალება! ყველა თანამშრომლის ნომერს გადამიწერ ცალკე ფურცელზე!-მავალებს ის.
-რა? რა სისულელეა? მაგას არ ვიზამ! დამღლელი პროცესია!-დარწმუნებული ვარ, არაფერში სჭირდება და ტყულ უბრალოდ მავალებს.
-სამსახური დამღლელია!-აღნიშნავს ის.
-ყველა სამსახური არა!-ვუსწორებ მას.
-დროზე!-თითით მანიშნებს, რომ გავიდე. ამის გადამწერი მე არ ვარ და ამიტომ პრინტერთან მივდივარ და ვაქსეროქსებ ფურცელს, სადაც თანამშრომლის ნომრები წერია. რამდენიმე წუთში ყველაფერი მოწესრიგებული მაქვს, დარღვევების გარეშე და ისევ ლევანის კაბინეტში შევდივარ, ოღონდ ამჯერად დავაკაკუნე.
-აი, გავაკეთე!-წინ ვუდებ ფურცელს.
-მე გადაქსეროქსება არ მითხოვია! მე გადაწერა გთხოვე!-შენიშვნას მაძლევს ლევანი.
-რა მნიშვნელობა აქვს? დარწმუნებული ვარ, არაფერში გჭრდება!-ვაპროტესტებ მე.
-მე მივდივარ!-ფეხზე დგება ის.
-სად მიდიხარ?-გაუაზრებლად ვეკითხები მე.
-ყოფილი ცოლის მოვალეობებს, ნუ ცდები!-თითს მიქნევს ის.
-ისე გკითხე, როგორც თანაშემწე!-თავის გამართლება დავიწყე მე.
-ხოდა, როორც თანაშემწეს გეუბნები, იცოდე გადაწერ და სახლში არ წახვალ, მანადე სანამ არ დაამთავრებ!-მეუბნება ის.
-სახლში, რომ დავასრულო?-ახლი იდეა მომდის თავში.
-მე გაგაფრთხილე!-ამბობს და გარეთ გადის. ორივე ერთმანეთზე ვძიობთ შურს, როგორც ჩანს! მაგრამ მე ვჯობივარ, აშკარად! სამუშაოს მივხედოთ, სანამ თავზე დამათენდა!

--------------------------------------------------------------
დიდი მადლობა ყველას, ჩემო საყვარლებო! უზომო ბედნიერებას მანიჭებთ! გელოდებით, დიდი სიხარულით!