ვუყურებდი როგორ ამოდიოდა მზე,მინდოდა საავადმყოფოში მისვლა და თომას ნახვა,მიუხედავად ყველფარისა ჩემ თავს უფლებას ვერ მივცემდი რომ ის არ მენახა, განა ასეთი ადვილია დაივიწყო ადამიანი რომელიც 5თვის მანძილზე ყოველ წამს შენს გვერდით ატარებდა? არვიცი მე არ შემიძლია დავივიწყო ყველაფერი,ხმოლოდ და მხოლოდ იმიტომ,რომ თომას ვუყვარვარ.. ცოტახანში ელენე მოვიდა ჩემთან,თომას ამბის მოყოლა არ მინდოდა,მიუხედავად იმისა რომ ელენე ჩემი დაქალია,ვფიქრობდი რომ ეს მხოლოდ მე და თომას გვეხებოდა.. მაგრამ მაინც მოვუყევი,ამდენი წელია ვდაქალობთ და უბრალოდ არ შემეძლო ელენესთვის რამე დამემალა,ისე როგორც არასდროს ელენე მხრაში დამიდგა,მამხნევებდა,წუთითაც არ დავუტოვებივარ მარტო,აი ამაშია მთელი საიდუმლო რომ შეიძლება ჩვენ სულ ერთად არვართ მაგრამ მაინც სულ ერთად ვართ,შეიძლება რაღაც მომენტში სიტუაცია დაიძაბოს მაგრამ ამლევე განიმუხტება ეს ყველაფერი..ანდრია ოთახში ამოვიდა,ჩემდა გასაკვირად ელენესთვის ყურადღებაც არმიუქცევია,როგორც შემდეგ გაირკვა ანდრიას დაურეკავს მისთვის რომ ჩემთან მოსულიყო..
-კაწი ჩაიცვი და გავიდეთ
-სად?
-საავადმყოფოში
-კარგი,ელენე წამოხვალ?
-კი,კი მარტო ხომ არ გაგიშვებ?
-მალე ოღონდ რა
-კაი ანდრია
ანდრია გავიდა,ღია დახეული ჯინსი და თეთრი მაიკა ჩავიცვი,თმა გავიშალე და თომას სანახავად წავედი..საავადმყოფომდე სანამ მივიდოდით ძალიან ვნერვიულობდი არვიცოდი როგორი სიტუაცია დამხვდებოდა.. ელენეს მთელი გზა ჩემი ხელი ეჭირა,ანდრია კი აფორიაქებული იყო..საავადმყოფოში მივედით და პირდაპირ თომას დედასთან მივედი..
-კაწი? როგორ ხარ შვილო
-თქვენ როგორ ხართ? თომა როგორაა? მოვიდა გონს?
-არა კაწი გონს ჯერ არმოსულა,ექიმები არაფერს მეუბნებიან თომას მამა სტაბილურადაა ოპერაციამ ნორმალურად ჩაიარა გართულებების გარეშე,მაგრამ თომას ორგანიზმი ძალიან სუსტია
-შეიძლება შესვლა? სულ ხუთი წუთით..
-იცი ის რეამინაციაშია არმგონია შესვლის ნებართვა მოგცენ,მარტო მე მიშვებენ და ისიც 3წუთზე დიდხანს არ მაჩერებენ..
ექიმი გამოჩნდა გრძელ დერეფანში,მივხვდი ჩვენკენ მოდიოდა
-სანიკიძის მშობელი თქვენ ხართ?
-დიახ
-შეგიძლიათ შებრძანდეთ,მხოლოდ ცოტახნით
-იცით ეს თომას საუკეთესო მეგობარია,მისი ნახვა ძალიან უუნდა ის რომ შევუშვათ ჩემ მაგივრად?
-რას ამბობთ,მე ვერ შევალ თვენს მაგივრად
-მე ყოველდღე აქ ვარ კაწი,ყოველდღე მაძლევენ მისი ნახვის უფლებას,მიდი შედი
-მადლობთ
-კარგი ოღონდ,თმა შეიკარით და შესაბამისად უნდა ჩაიცვათ
ქუდი დამაფარეს,ფეხზე ამოსაცმელები ჩამაცვეს რაღაც მომაფარეს და შემიშვეს..
თომა,გატიშული იწვა, ზალიან ბევრი რამ ეკეთა სხეულზე,ასეთი რომ დავინახე თავი ვერ შევიკავე და ცრემლები წამომივიდა.. დასუსტებული იყო,ფერიც არ ქონდა სულ სხვანაირი თომა იყო,თითქოს ის არიყო.. ახლოს მივედი ხელი ისეთი გაყინული ჰქონდა,უეცრად გავიფიქრე არა მსგავს სისულელებზე არუნდა ვფიქობდე,ის გაიღვიძებს! აუცილებლად გაიღვიძებს!
-მჯერა თომა რომ გაიღვიძებ,მჯერა!
ხელზე ხელი დავადე,ცრემლებს ვერ ვიკავებდი, მახსენდებოდა გუშინდელი დღე და თომას სიტყვები,ვბრაზდებოდი მაგრამ ასეთ სიტუაციაში რომ ვხედავდი მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი მალე გამოსულიყო მდგომარეობიდან,მეტი არაფერი არმინდოდა.. გამოსვლა რომ დავაპირე და ხელი ავიღე,თომას ხელდიან პულსი აუჩქარდა ექიმი შემოვიდა და მთხოვა გარეთ გამოვუსლიყავი,არვიცი რა დაემართა ველოდებოდი ექიმს რომ გამოსულიყო და რამე ეთქვა,ანდრიამ ჩAმიხუტა და მითხრა
-ყველაფერი კარგად იქნბეა,ის აუცილებლად დაგვიბრუნდება ისეთი როგორიც იყო..
ექიმი გამოვიდა და ყველანი მასთან მივედით,ველოდით რომ რამეს გვეტყოდა რამე ისეთს რაც გაგვახარებდა და იმედს მოგვდემდა
-უბრალოდ პულსი აუჩქარდა ამას შეიძლება ის გონზე მოეყვანა,თუმცა არაფერი არ შეცვლილა
-კიმაგრამ ხოამბობთ პულსის აჩქარებას შეეძლო გონზე მოეყვანაო?
-კი მაგრამ
-ეს აქამდე თუ არ მომხდარა ეს ნიშნავს რომ რაღაც ხელჩასაჭიდი გვაქვვს
-ვწუხვარ,მისი მდგომარეობა უცვლელი რცება..
-კაწი აქ ყოფნას აზრი არ აქვს შვილო,გაგაგებინებ თუ რამე შეიცვლება
-ცოტახანს კიდევ დავრჩები
-არა კაწი ხოარ გავიწყდება გუშინ რაც დაგემართა,სახლში მივდივართ
თომას დედას ჩავეხუტე,არვიცოდი ამ ქალითვის რაუნდა მეთქვა,რაიმედი უნდა გამეჩინა მისთვის ისეთი რომ ასეთ სიტუაციას გამკლავებოდა..
სახლში წამოვედით ელნე მანქანასთან გველოდებოდა,სადარბაზოსთან რომ მიედი სანდრო დავინახე.. ელენემ ანდრიას სთხოვა მაღAზიასი გაყოლოდა,მიხვდა რომ სანდრო ცემგამო იყო მოსული ...
-ხიფათიანო,როგორ ხარ? გუშინ ძალიან შემაშინე
-ბოდიში გათიშული ვარ დამავიწყდა მადლობის გადახდა
-კარგი რა,შევთანხმდეთ რომ მადლობებს აღარ გადამიხდი
არაფერი არმითქვამს
-კაწი,გინდა სადმე გავიაროთ?
-არვარ ხასიათზე
-ზუსტად მაგიტომ
-ანდრიას გავაფრთხილებ
ანდრიას დავურეკე და ვუთხარი,რომ ცოტას გავივლიდი სანდროსთან ერთად და მალე დავბრუნდებოდი სახლში..არ შემწინააღმდეგებია ალბათ ელენემ დაარწმუნა..
-მომიყვები რამოხდა?
-ჰა?
-აქ არ ხარ ხიფათიანო
-ბოდიში
-ბოდიში ბოდიში,კაწი რაგჭირს
-რამჭირს? მართლა გაინტერესებს? საუკეთესო მეგობარს ვისაც ვეძახდი იმან სიყვარული ამიხსნა,ხო აი ასე ადგა და გამომიცხადა მიყვარხარო და მე რაუნდა მექნა? რაგავაკეთო თუ ვერვფიქრობ ვერავიზე იმ დღის შემდეგ რაც პირველი წერილი მომწერე,იმ დღის შემდეგ რაც ჩემ დაბადებისდღეზე შემხვდი! თომასთან ერთად მთელი 5თვე გავატარე აი ასე ხო სულ ერთად ვიყავით,მასზე ახლო მეგობარი არ გამაჩნდა,ახლა კი ოპერაცია გაუკეთეს და გონს ვერ მოდის! და კაცმა არიცის მოვა თუარა ოდესმე გონს..მამაჩემი მივლინებაშია 2 წლით,ვუყურებ ჩემ ძმას რომელსაც ახლა ჭირდება ის,ლიზას რომელიც თუ მამამ ღAმე ტკბილი ძილი არ უსურვა ვერ იძინებს,და დედაჩემს რომელსაც სიგიჟემდე ენატრება,მაშინ როცა მარტო რჩება გრძნობებისგან ინთავისუფლებს თავს და ტირის,აი ეს ყველაფერი მჭირს ერთდროულად. მივხვდი რომ ასე არუნდა მელაპრაკა სანდროსთან,მივხვდი რომ რაცვუთხარი არუნდა მეთქვა,იმისგამო რომ მე ასეთ დღეში ვარ ,არუნდა მეთქვა მსთვის ეს ყველაფერი. გაჩუმებული გაფართოებული თვალებით იდგა და მიყურებდა
-მაპატიე,შენთვის ეს ყველაფერი არუნდა მეთქვა,ბოდიში,სახლში უნდა წავიდე მოვტრიალდი და ვიგრძენი როგორ მომიჭირა მაჯაში ხელი დამიმატრიალა თავისკენ -რისთვის მიხდი ბოდიშს?იმისთვის რომ საუკეთესო მეგობარს სიყვარულით ვერ უპასუხე? ამიხსნეი რისთვის მიხდი ბოდიშს,იმისთვის რომ ჩემზე გეფიქრება? ეგ ჩემი ბრალია დიახ ჩემი,იმიტომრომ მომეწონე საშინლად მომეწონე,ჩემი თავიდან ვერამოგიგდე ხო არავინ მიყვარდება,არავის ვუყურებდი სერიოზულად მაგრამ შენ იმდღის მერე ვერ ამოგიგდე თავიდან,რაც საავადმყოფოში მიგიყვანე,მეუნდა გიხდიდე ბოდიშს ამისთვის! რაც შეეხება მამაშენს,მე მამა საერთოდ არმყავს 13 წლის ვიყავი როცა ავტოკატასტროფაში დაიღუპა,დედაჩემი კატოზე იყო ფეხმძიმედ,ამიტომაა კატო ჩემზე დამოკიდებული ამიტომ მეძახდა თავიდან მამას და არა ძმას, მე ვხედავ ყოველღამე დედაჩემი როგორ ათვალიერებს სურათებს და ტირის..მევიცი რასაც განიცდის შენი ძმა,შენი და,შენ და დედაშენი.. შენ იცი მაინც რომ ნახავ მამაშენს,და მემხოლოდ სასაფლაოზე გასვლა შემიძლია,მე უნდა გიხდიდე ეხლა ბოდიშს
ცრემლები წამომივდა,იმდენად ძლიერად მიჭერდა ხელზე რომ ტკივილს ვეღარ გავუძელი,მიხვდა და ხელი გამიშვა ხელზე სიწითლე მქონდა და საშინლად მტკიოდა თუმცა არვაპირებდი რამის თქმას.
-მაპატიე
-არაუშავს
-მანახე ხელი
-არაფერია
-კაწი
-უნდა წავიდე
-თუ შენც იგივეს გრძნობ რატომ არ ვართ ერთად?
-მე გამიხარდება თუ ისევ გნახავ,მაგრამ არ შემიძლია ასეთ სიტუაციაში ვიყო ვინმეს გვერდით
-არხარ დარწმუნებული რომ იგივეს გრძნობ?
-დამიჯერებ რომ გითხრა,ასეთი დარწმუნებული არასდროს ვყოფილვართქო?
-მაშინ მიეცი თავს უფლება იყო ბედნიერი,მესმის თომაზე ნერვიულობ და არგინდა მის გამო ამ ნაბიჯის გადადგმა,თუმცა მე მზად ვარ დაგელოდო თუ შენ დრო გჭირდება
-არა არმჭირდება,მაპატიე სანდრო ახლა არ შემიძლია,არშემიძლია ასე მოვიქცე
-არ შეგიძლია ბედნიერი იყო? მხოლოდ იმიტომრომ თომასთან არ იქნები მართალი? ბოდიში მაგრამ ის სწორი იყო შენმიმართ?
-არმინდა ჩემი ბედნიერება სხვისი უბედურების მიზეზი გახდეს
-არასწორად მსჯელობ,შენი ბედნიერებით თომას მეტ ტკივილს ვერ მიანიჭებ,მისთვის უკვე მტკივნეული იყო შენი უარი,ამაზე მეტად მას გული არ ეტკინება
-მართალიხარ მაგრამ
-თუ მართალი ვარ მაგრამ რატო სჭირდება?
უბრალოდ მინდა ვიგრძნო ბედნიერება,ვიცი რომ სანდროს გარეშე ბედნიერი ვერ ვიქნები,თუ ახლა გავუშვებ ვიცი რომ აღარასდროს მოვა,თუ ჩემ ბედნიერებას ავირჩევ თომა ,რომ გაიღვიძებს უარესად გახდება არმინდა ჩემ გამო რამე დაემართოს და თუ სანდროს გავუშვებ ვერასდროს ვიქნები მე ბედნიერი..
-სანდრო ასეთი დარწემუნებული ჩემს გრძნობებში არასდროს ვყოფილვარ,იყო საბა რომელიც მეგონა მომწონდა მაგრამ შევცდი უბრალდო გატაცება იყო,ხოლო შენმიმართ რასაც ვგრძნობ ნამდივლია,ჩემდა სამწუხაროდ ალბათ ბედნიერება შორსაა ჯერ ჩემგან,მე არშემიძლია თომას ასეთ მდომარეობაში ვუყურო და კიდევ ჩემ ბედნიერებაზე ვიფიქრო,რაცარუნდა იყოს ის, რომ ჩემადგილას ყოფილიყო თავის ბედნიერებაზე ფიქრს წამითაც არ დაიწყებდა,მიუხედავად იმისაა,რომ ვიცი ახლა თუ გაგიშვებ ხელს ვეღარასდროს ჩაგჭიდებ,არ შემიძლია ამ ნაბიჯის გადადგმა მაპატიე.. ვუთხარი და გამოვიქეცი ისე,რომ უკან არმომიხედავს..მეორე დღეს ანდრიას ბოლო ზარი იყო,რათქმაუნდა დავაწერე თავის თეთრ პერანგზე დიდი ტექსტი თუმცა არაფრის ხალისი არმქონდა,იმიტომ რომ ანდრია ამას ვერმიმხვდარიყო დებილივით ვიცინოდი მთელი დღე, ანდრიამ საატესტატოებიც ჩააბარა ჩემდა გასაკვირად ძალიან კარგად,ჩემი დღე სკოლა მასწავლებეი სახლით მთავრდებოდა. ელენე მოდიოდა ანდრია და ის უფრო დაახლობვნდნენ მაგრამ არსად სიარულის თავი არმქონდა,სდანდროს ნახვის შემდეგ 10 დღე გავიდა ის აღარ გამოჩენილა,თომას მდგომარეობა იგივე დარჩა,2დღეში ერთხელ მივდივარ და ვუყურებ დასუსტებულ,მისავათებულ თომას.. დედამ ვერგაიგო რამწირს უბრალოდ ვთხოვე ანდრიასთავის არაფერი ეთქვა,არც ლიზას ვეუბნები რამეს,უბრალოდ საშინაო დავალების გაკეთებაში ვეხმარები ხოლმე.. კიდევ 10 დღე გავიდა,თომას მდგომარეობა დამძიმდა,აპარატზე შეაერთეს მამამისი კარგადაა,თომას წყალობით რა თქმა უნდა,ახლა მასაც ვინობ უკვე მაგრამ მის დანახვაზე სულ იმას ვფიქრობ,ის რომ ცუდად არგამხდარიყო ახლა თომა აქ არ იწვებოდა მეთქი.. ერთ კვირაში გამოცდები მეწყება..სანდრო ისევ არჩანს,ანდრიამ ელენეს სიყვარული აუხსნა და ახლა ისინი ერთად არიან. ლიზა დაქალთან წავიდა აგარაკზე ბევრი არები არმაქ სკოლაში და ბოლო კვირა მაინც არვივლიო გამოაცხადა.. დედა მამას ელაპარაკება ყოველდღე,მე კი ვცდილობ მეცადინეობას გადავაყოლო გული..
15 ივნისი-პირველი გამოცდა ფიზიკა ქულა-9.45
16ივნისი-მეორე გამოცდა ქიმია ქულა-10
17ივნისი-მესამე გამოცდა ბიოლოგია ქულა-9.87
18ივნისი-ბოლო მეოთხე გამოხდა გეოგრაფია ქულა-10
ბოლო გამოცდის შემდეგ საავადმყოფოში მივედი თომასთან,გაიგე ექიმი როგორ ეუბნებოდა თომას მშობლებს დროა აპარატიდან გამოვაერთოთო,კრიტიკული სიტუაციაოო ღვიძლი ზრდას არ განაგრძობსო.. როდესაც მისმა მშობლებმა დამინახეს დედამისი ჩამეხუტა და ტირილი დაიწყო,მეკითხებოდა რაუნდა ექნა,მე პასუხი არმქონდა ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი რომ თომას უნდა ეცოცხლა,
მასთან შემიშვეს,ვუთხარი გამოცდების ამბავი,გამოსვლისას კი ვთხოვე გაეღვიძა და მე ყველა სურვილს შევუსრულებდი ოღონდ რამე ენატრა მას.. ექიმმა მე გამიყვანა და დამელაპარაკა,მითხრა არც ღვიძლი განაგრძობს ზრდას და უვკე ერთი თირკმელი გათიშული აქვსო, ტვინის უჯრედები კვდება და გულის კუმშვა მცირდებაო,ფაქტიურად მთხოვდა აღარ გაგვეწვალებინა თომა,და გამოგვეერთებინა ააპარატიდან,მთხოვდა ეს მისი მშობლებისთვის ამეხსნა,რაზეც უარი მიიღო,ვერ დავუშვებდი მსგავს რამეს..
სახლში ანერვიულებული მოვედი,გრძნობებს ვეღარ ვმალავდი ანდრიას ყველაფერი მოვუყევი და მთელი დღე მასთან ერთად გავატარე,მთელი დღე ჩემი ოთახიდან არც ის და არც დედა არგაუსლან ვერ მაწყნდარებდნენ,ვტიროდი მთელი დღე,გაუჩერებლად 3 დღე სახლიდან არ გავსულვარ.. 3 დღეს თომას დედა მოვიდა,დედაჩემს რაღაც უთხრა და წავიდა მალევე ამოვიდა დედა ჩემოთახში
-კაწი
-რამოხდა დე? რაგითხრა? თომა უკეთაააო?
-არა კაწი,ძალიან ვწუხვარ მაგრამ დღეს თომას აპარატიდან გამოართებენ,მთხოვა საავადმყოფოში წაგიყვანო რომ მას გამოემშვიდობო
-რააა? ეს შეუძლებელია დედა რაღაც გეშლება,ეს ასე არიქნება დედა დამიჯერე ეს შეცდომაა..რაღაც ვერგაიგე ალბათ კარგად.. პანიკაშიჩავვარდი,დედამ ანდრიას დაურეკა ანდრია მაშინვე სახლში გაჩნდა, ვერ გავჩერდი ვერ გავჩუმდი არაფერი მინდოდა თომასთან წასვლის გარდა. ანდრიამ სავადმყოფოში მიმიყვანა,უკვე პალატაში გადმოეყვანათ მაგრამ იქამდე არ გამოართებდნენ აპარატიდან სანამ მე არ დავემშვიდობებოდი მას.. პალატაში შევვარდი,ვტიროდი ვეხუტებოდი,თომას ვთხოვდი არწსაულიყო,ვთხოვდი დაბრუნებულიყო ჩემთან,მემისგარეშე ვერ გავძლებდი,მე არმიდნდოდა მიმეცა უფლება წასულიყო მაგრამ ვერც მისი დატოვება შევძელი..თომა აპარატიდან გამოაერთეს.. ვერ ვაზროვნებდი,ვერაფერს აღვიქვამდი დასაფლავებაზე დედაჩემი შემოვიდა ოთახში მახოსვს,როგორ მომიტანა შავი კაბა,როგორ ამიწია თმა გამიკეთა თომას ნაჩუქარი სამკაული და წამიყვანა.. სახეზე ფერი არმედო,ვნახე როგორ დაასაფლავეს თომა,მაგრამ ვერ ვიაზრებდი რომ მას ვეღარასდროს ვნახავდი.. ყველა წავიდა მხოლოდ მე და ანდრია დავრჩით,ვთხოვე ცოტახანს მარტო დავეტოვებინე..ვტიროდი თომას ვუყვიროდი,რატომ დამტოვე მეთქი,რატომ წავიდა? სად წავიდა? რატომ არდარჩა ჩემთან? რატომ არ დაღცა თავის მშობლებთან? ამყველაფერს ვეკითხებოდი მას როდესაც ვიგრძენი უკნიდან მხარზე შეხება,სანდრო იყო..
-ვიზიარებ
-შენ ? მადლობა
-წამოდი წავიდეთ,გვიანია
-არმინდა ცოტახანს კიდევ დავრჩები
-ხვალ ისევ მოდი,ახლა წავიდეთ
-შენ სად მოდიხარ?
-არვაპირებ ისევ გაგიშვა,თომამ წერილი დამიტოვა.
-რაწერილი?
-წერილი სადაც შენზე მწერს
-მანახე წერილი
წერილი გავხსენი
-სანდრო გამარჯობა მე თომა ვარ,კაწის საუკეთესო მეგობარი,იცი დიდიხანია შემიყვარდა შენ შეიძლება არც გახსოვდე მაგრამ მე ძალიან კარგად ვიცი ვინხარ, შენხარ ბიჭი რომელიც ჩემ კატერინას შეუყვარდა,ამწერილს თუ მიიღებ ესეიგი მე ან ქვეყნიდან წავედი ან დედამიწიდან.. ვიცოდი რომ შეუყვარდებოდი,ვიცოდი რომ წრფელი სიყვარულით შეუყვარდებოდი,მე მის თვალებში ვხედავდი ამას,მაგრამ არმინდოდა დამეჯერებინა,არმინდოდა ის ვინმესთვის გაეყო,მაგრამ მივხვდი,ჩემ კატერინას არასდროს შევუყვარდებოდი როგორც ბიჭი.. ახლა კი ერთი თხოვნა მაქვს არასდროს მიატოვო ის,რაცარუნდა იბუზღუნოს არასდროს დატოვო მარტო.. დაუდექი გვერდში და გადაატანინე ის ტკივილი რასაც ჩემ გამო იგრძნობ თომა!.
წერილი,რომ წვიკითხე მეგონა შვებას ვიგრზნობდი მაგრამ არა,მან უფრო მომანატრა თომა,მაგრამ გამახარა რომ ის ჩემზე ზრუნავდა,ყოველთვის ზრუნავდა და ზუსტად ვიცი,რომ სადაც არუნდა იყოს ის ყოველთვის განაგრძობს ჩემზე ზრუნვას,მე კი ყოველთვის ვიფიქრებ მასზე და ყოველთვის დაველაპარაკები ისე თითქოს ჩემს გვერდით იყოს, მაგრამ ის არსადაც არ წასულა ყოველთვის დარჩება ჩემი თომა ჩემს გულში,მასნაირად ვერასდროს ვერავინ,გამიგებს და მიმიღებს ისეთს როგორიც ვარ...