/შიზოფრენია/

***
მინდა ჩემ ცხოვრებას წვიმა დაყვებოდეს ფონად.

***
ამდენ ფიქრებში სულ დავიკარგები.

***
და მე ვგრძნობ, როგორ ვქრები შენი სიყვარულიდან.

***
ჩემთვის, მალულად, სულ მინდა გიყვარდე.

***
სად წავიდე?
სად წავიდე რომ ეს ყველაფერი ცოტა ხნით მაინც გაქრეს და სხვა რამით შეიცვალოს.
სად წავიდე რომ ამ ფიქრებისგან გამისუფთავდეს ტვინის უჯრედები.
სად წავიდე რომ დამავიწყდე?
რომ ვერ მომაგნო?
რომ გული ვერ ამომიტრიალო შენი ქცევებით?!
რომ შენი დანახვისას არ ვფიქრობდე-ღმერთო რა საშინელი ადამიანი ვარ?!
სად წავიდე რომ მეშველოს, ვისუნთქო, თვალები გავახილო და სულ ოდნავ მაინც დამავიწყდეს ეს ყველაფერი.
როგორ გავიქცე, როგორ გაგექცე...

***
ყველფრის მიუხედავად, საკუთარ თავში დაღლას ვგრძნობ და ეს მაღელვებს.
დავიღალე, ძალიან დავიღალე, ანა.
დამასვენე, ოდნავ მაინც დამასვენე.

***
დაბრუნდი რა, ჩემთან მოდი, ფიქრებში მოდი.
ცოტა ხნით,
თუნდაც სიზმრებად.

***
მიყვარხარ.

***
ისე წახვედი
მჯერა რომ არ დაბრუნდები.

***
აღარ მინდა, შენი მოსვლა აღარ მინდა.

***
გჯერა?

***
აღარც მე.

***
რაც შენ წახვედი აღარაფრის აღარ მჯერა, გესმის?

***
როგორ გითხრა, როგორ აგიხსნა...

***
მიყვარხარ.

***
მეასეჯერ გეუბნები მე ასე ჯერ...

***
აღარც ვიცი მინდა თუ არა ამ ყველაფრის დამთავრება.

***
მენატრები, სიგიჟემდე მენატრები.

***
და ანა, სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.

***
ნახვამდის.

/აგონია/

შეგრძნება იმაზე მეტად არის მძაფრი ვიდრე მგონია, ან ვიდრე ამის შეგრძნებაა შესაძლებელი.
სადღაც ვარ უაზროდ გაჭედილი და ვერ ვექანები.
ოდნავ მაინც რომ გადავდგა ნაბიჯი, ყველაფერი დაიფშვნება, მილიმეტრებად, უჯრედებად, ბირთვებად და ყველა ეს შლა ჩემს გულში გაივლის, ყველაფერს წვრილმანებად ვიგრძნობ, მეტკინება.
არადა, უკვე ისე მტკივა, ვეღარ ვუძლებ. გვერდიდან ვუყურებ საკუთარ თავს და ვერ ვხვდები სად ვარ.
გამოფხიზლდი, შეხედე, უყურე, უყურე-მეთქი, შეხედე რას გავხარ?!
საერთოდ რამეს გავხარ?
ადამიანს თუ არა საერთოდ რამეს თუ გავხარ?
რაღაც უნდა შეიცვალოს, უნდა დასრულდეს.
გამოფხიზლდი.

/სინანული/

ვზივარ ფანჯრის რაფაზე და საკუთარი თავი მძულს.
იმდენად რომ მინდა რამე საშინელება გავუკეთო საკუთარ თავს.
მაფიქრდება ყველაზე საშინელი, არაადამიანური, სასტიკი იდეები.
შავი ფერის ფიქრებით მაქვს ტვინი გამოტენილი და მინდა ეს ყველაფერი რეალობად ვაქციო.
ქორწილი მახსენდება და ისტერიულად ვიცინი.
ვიცინი, ვიცინი, ვიცინი.
გიჟივით მეცინება, ყველა მე მიყურებს.
მე ისევ ვიცინი, სიმწრისგან ცრემლები მომდის და ყელში რომ მეღვრება მთელი კანი მეწვის.
ისე თითქოს დასერილ კანზე მაყრიდნენ მარილს,
ისე თითქოს დანაშაულში მამხელდნენ,
სკამზე მდგარს სკამს მაცლიდნენ, მაშიშვლებდნენ, ჩემს საიდუმლოებებს სახალხოდ ამხელდნენ...
და ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი თავი ყველაზე დამნაშავედ.
როცა შეგრძნება გახრჩობს რომ რაღაც უმიზეზოდ გტოვებს, თითქოდ კარგავ იმას რაც არასოდეს უნდა დაგკარგოდა,
თითქოს გულს გგლეჯენ, სულს გიწიოკებენ, ჩაგყვირიან რომ შენ ბოროტი ხარ, ბოროტი და ძალიან ძალიან ძალიან ბოროტი.

/აღსარება/

ჩემგან შენამდე და შენგან ჩემამდე,
უჰაერო სივრცეა.
აი, წარმოიდგინე წრე.
წრეში ჩვენი სიყვარულია, დანარჩენი, რაც ხდება, წრის ირგვლივ ტრიალებს.
ეძებს, ეძებს, ეძებს და ვერაფრით ძვრება შიგნით, ვერაფრით ეტევა.
ჩვენ კიდევ უკვე რამდენი ხანია ამ წრეზე დავდივართ.
ერთმანეთს ვერაფრით ვეწევით და არც გაჩერებას ვაპირებთ, ამასობაში დრო გადის, ვიღლებით, ინტერესსაც ვკარგავთ, რაღაცეების შენარჩუნების აღარც ძალა გვრჩება და აღარც სურვილი და ეს წრეც რღვევას იწყებს, უფორმო ხდება და ირგვლივ მოსიარულე სიბინძურეები ერთბაშად აწყდება ჩვენი წრის ჯებირებს და ზუსტად ასე იწყებს ჩვენი სიყვარული დამახინჯებას.


/აბსტრაქცია/

ფრთები.
როგორც იქნა,
ჩემი ფრთები...

/შენ/

როცა ვხვდები რომ არაფრით შემიძლია შენამდე მოსვლა,
როცა ვხვდები რომ მონატრებისგან უკვე ავად ვარ,
როცა ვხვდები რომ მავიწყდება როგორ მოდიხარ ჩემამდე,
როცა ვხვდები რომ ერთი ღამეც და შეიძლება გაღვიძებულს აღარ გიყვარდე, მე ვგრძნობ ყველაზე ძლიერ ტკივილს საკუთარ თავში,
რომლის არც ახსნაა შესაძლებელი და არც რაიმესთან გათანაბრება, რომ შევადარო.
სამაგიეროდ მე შემიძლია ვხატო,
გხატო,
წარმოგიდგინო და ზუსტად ისეთი როგორიც ჩემს თავში ხარ ჩემ სიახლოვეს გადმოგიტანო.

/კეთილს+ბოროტი/

კეთილს+ბოროტი და ამ კომბინაციით ვიღებთ ზუსტად იმ გრძნობის ეფექტს რაც ჩვენ შორისაა.

/./
დამესიზმრე.
თბილისს ხატავდი და მე გიყურებდი.

/დასკვნა/

მინდა მოგილოცო,
წარმატებით მოახერხე ჩემი გაგიჟება.