გონიოში 1თვე ვერ გავძელით, ანდრიას წასვლაზე ვცდილობდი აღარ მეფიქრა არც იმაზე,რომ დათა თურმე ჩემ თომას იცნობდა მაგრამ ანდრია თავს ვერ იკავებდა თითქოს შიგნიდან რაღაც ღრნიდა, მეც სანდროც და ელენეც ვცდილობით არ შეგვემჩნია არაფერი და ბოლომდე გვემხიარულა,მაგრამ სადაც არუნდა იყო 1თვე მაინც მოსაბეზრებელია ყოფნა 15დღესი თბილისში დავბრუნდით, დედაც ჩამოსული დაგვხდა ჩემდა გასაკვირად ლიზასაც თბილისში იყო,თითქოს გაიგეს რომ ანდრია მიდისო ლიზა ძალიან ემოციურია და უყვარს ყველაფრის პირდაპირ თქმა და გამოხატვა ამიტომ არ ცდილობდა არაფერი შეემჩნია პირიქით გაბრაზებულიც კი იყო ანდრიაზე და ელენეს ხო ზედაც არ უყურებდა.. ანდრია რომ წავიდოდა მე სანდრო და ლიზა წყნეთში ასვლას ვაპირებდით,თათია და ნიკუშაც მოდიოან..ანდირა და ელენე საბუთების საქმეს აგვარებენ,მე ლიზასთან ერთად მეტ დროს ვატარებ,იქნებ როგორმე გადაუაროს ბრაზმა მაგრამ ამაოდ,სანდრო წყნეთის ამბებს აგვარებს,მამა იქიდან ნერვიულობს,დედა არაფერს იმჩნევს სახლში სრული კატასტროფაა! იმდენად ვითრგუნებოდი ამ გარემოთი ცოტახნით გავლა ვამჯობინე..
-დე მე მალე მოვალ
-სად მიდიხარ?
-გავივლი
სახლიდან გამოვედი,დავინახე როგორ გაქონდათ ნივთები თომას სახლიდან გული შემეკუმშა,მათთან შევედი
-ნანა დეიდა გამარჯობა
-კაწი შვილო როგორხარ?
ნანა აღარ იყო მომღიმარი,აღარ უბრწყინავდა თვალები,აღარ იკეთებდა მაკიაჟს მისთვის ყველაფერი სულ ერთი გახდა.
-რახდება რატომ გამოგაქვთ ნივთები?
-მხოლოდ თომას ნივთები გაგვაქ
-ვერგავიგე
-არა ყველაფერი არა,ტანსაცმლის რაღაც ნაწილი ამბობენ გაჩუქება კარგიაო,გადავწყვიტე მზრუნველობა მოკლებულ ბავშვებს წავუღო..
-შეიძლება რაღაც გთხოვოთ?
-რაც გინდა კაწი,შენ ჩემი მეორე შვილი ხარ თომას ყველაზე ახლო მეგობარი როგორ შემიძლია რამეზე უარი გითხრა
-შეიძლება,თომას რაღაც ნივთები მე წავიღო?
-კი შვილო ადი თომას ოთახში და რაც გინდა ის წამოიღე იქიდან
თომას ოთახში ავირბინე,ისგარეშე იქ ისეთი სიცარიელე და სიცივეა,მისი წასვლის შემდეგ აღარაფერი აღარაა ნორმალურად,მის საწოლზე ჩამოვჯექი,თვალები ამიცრემლიანდა ოთახში თომას ნახატები იყო,მის საწერ მაგიდასთან მივედი,მისი ნახატები ავიღე და დათვალიერება დავიწყე.. თავიდან მარტო ბუნება იყო,რამდენიმე ნახატის შემდეგ კი...
ყველა ნახატი ჩემი იყო,ყველა ნახატზე მევიყავი,ლუკას წვეულებაზე როგორიც ვიყავი,დილით სკოლაში როგორც მივდიოდი,ყველა ნახატზე მე ვიყავი.. რატომ არ მეუბნებოდა თომა ამას? რატომ დამიმალა? ნახატებ ავიღე და პარკში ჩავდე,ასევე თომას ლეპტოპი,მისი ნაცრიფერი მაიკა რომელიც მაშინ ეცვა როცა გავიცანი და მისი ჟაკეტი.. გამოსვლისას ცრემლები მოვიწმინე და ქვევით ჩამოვედი,კართან დედამისი და მამამისი დამხვდნენ
-მადლობა ნანა დეიდა ყველაფრისთვის
-რისი მადლობა შვილო,გავიგე ანდრია ესპანეთში მიდისო მართალია?
-დიახ,ელენესთან ერთად იქ ისწავლის..
-მერე შენ? შენ როგორ ხარ ამ ყველაფრის შემდეგ?
-თომას დაკარგა ჩემთვის ყველაზე დიდი ტკივილია,ტკივილი რომელიც ალბათ არასდროს გამიქარწყლდება და იარა რომელიც არასდროს მომიშუშდება,რაც შეეეხება ანდრიას წასვლა,უბრალოდ მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ რომ ის მალე ჩამოვა.
ნანა ჩამეხუტა და ისე დამემშვიდობა,მე სახლში დავბრუნდი ოთახში ავედი,ნახატები ჩამოვკიდე მხოლოდ ისინი სადაც მე და თომა ერთად ვართ,იმ ფოტოების გვერდით რომელშიც ასევე მე და თომა ვართ,, მისი ლეპტოპი ჩავრთე,იქაც ჩემი და მისი სურათი დამხვდა,მის ლეპტოპში ყველა მისი საყვარელი მუსიკა იყო ჩაწერილი ყოველ დღე მის მუსუიკას ვუსმენ,ეს მე მაძლიერებს და თან შიგნიდან მამტვრევს.. სანდრომ დამირეკა გავისეირნოთო,არმქონდა გასეირნების თავი რადგან რამდენიმე საათში ანდრია მიფრინავს.. ქვევიდან ყვირილის ხმა მომესმე სანდროს ვუთხარი მერე დაგირეკავთქო..
მესმოდა ლიზას ყვირილი,მაგრამ ვერ ვარჩევდი რას ამბობდა,ოთახიდან გამოვვარდი დავინახე როგორ ტიროდა,უყვიროდა და ურტყამდა ანდრიას..
-ლიზა
რატომ მიდიხარ? ეხლა გინდა ხო,რომ დაგვტოვო მაინდამაინც! მაინდამაინც ახლა როცა კაწი ასეთ დღეშია,მაშინ როდესაც ის მხოლოდ იმიტომ ცოცხლობს რომ შენ აძლიერებ,იცი მაინც რას ნიშნავს როცა ვიღაცას კარგავ? არა ანდრია არიცი,აი კაწიმ იცის! მთელი ბავშვობა შენ მექცეოდი ისე როგორც მამა,იმიტომ რომ ის სულ საქმეზე იყო,სულ სხვაგან იყო! ახლა შენც დაგვტოვებ ისე როგორც მამამ დაგვტოვა 2 წლით? მხოლოდ იმიტომრომ რომ ელენე არ დაკარგო? მხოლოდ იმიტომ რომ ელენე მოგენატრება? და შენ გგონია დედას არ ენატრება მამა? შენ გგონია ის არ განიცდის მამას გარეშე ყოფნას? ძალიან ცდები ანდრია მაგრამ მათი სიყვარული ძლიერია,აი შენი ელენე ეერთი პრიკაზებით ავსებული გოგოა რომელიც მხოლოდ იმაზე ფიქრობს რაც თვითონ გაუსწორდება,არ მეგონა ამ ნაბიჯს თუ გადადგამდი.
ვუყურებდი ლიზას,რომელიც ასეთი გამწარებული არასდროს ყოფილა ტირილისგან ხმა ჩამწყდარი აქვს მაგრამ მაინც განაგრძობს ანდრიას ლანძღვას
-ლიზა! დავუყვირე მე
მივედი და მოვასორე ანდრიას,ლიზა მომეხვია ჩამეხუტა და ტიროდა,დედა ცუდად გახდა ასეთ ჩხუბზე ლიზასს ვთოხვე თავი ხელში აეყვანა და დედასთვის მიეხედა მე ანდრიას დაველაპარაკებოდი,ლიზამ არვიცი როგორ შეძლო დამშვიდება მაგრამ დედას ხელი მოკიდა და ოთახში შეიყვანა
-კაწი ლიზა მართალია(ანდრია)
-არა,დამშვიდდი ის უბრალოდ არ მოელოდა რომ ასე მალე მოუწევდა შენი გაშვება,შეეგუება ამ აზრს,მალე გადაავიწყდება რომ ასე გაგლანძღა,რადგან ვიცი რომ დაბრუნდები ძალიან მალე!
ანდრია გაჩუმდა და თავი დახარა,თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა და ვერ მეუბნებოდა
-რახდება ანდრია? რამე გინდა მითხრა?
-ხო, იცი პირველი 4 წელი ჩამოსვლას ვერ შევძლებ ამ სიყვების გაგებაზე მეგონა დავიშლებოდი,მეგონა გული გამიჩერდა რა უნდა გამეკეთებინა არვიცოდი,რასნიშნავს პირველი 4 წელი? რამდენი წლით მიდის? მხოლოდ ახლა რატომ მეუბნება ამას? ყველაფერი ჩემთავს რატომ ხდება?
-რას ნიშნავს ანდრია პირველი 4 წელი?
-ხო 7წლით მივდივართ
-შენ მიდიხარ 7წლით?
-ხო ლენემ ხოუნდა დაამთავროს ბაკალავრიც და მაგისტატურაც მინდაო
-აა ანუ ელენეს უნდა?
-რავქნა კაწი გავუშვა? არგავყვე? არ ვიზრუნო ჩემ ბედნიერებაზე?
ამას არმოველოდი ანდრიასგან,ამსიტყვებს არველოდი ის ჩემი ძმა ანდრია არარის,არვიცი ასე რამ შეცვალა ასე უცებ.. რამდენიმე დღის წინ სულ სხვანაირად ლაპარაკობდა,და ახლა სულ სხვანაირად ლაპარაკობს,ანდრია ასეთი არასდროს არ ყოფილა,ახლა რადაემარტა რამოხდა?
-მართალიხარ ანდრია,შენ ბედნიერებაზე უნდა იზრუნო,წადი ოღონდ ლიზას უთხარი სიმართლე და ნუ დატოვებ მოტყუებულს რომ 2-3 წლით მიდიხარ,რომ შემდეგ ჩამოხვალ და აღარსდროს მიატოვებ,ეს არგაბედო და არუთხრა!!
-შენ გაბრაზებულიხარ ჩემზე?
-არა პირიქით მე მადლიერი ვარ,შენ რომ არ ყოფილიყავი მე ვერგადავიტანდი თომას სიკვდილს
-თომა,თომა და ისევ თომა კაწი შეეეგუე ის მოკვდა (ელენე)
-შენ ვინ გიტხრა,რომ უფლება გაქვს ჩაერიო ჩემი და ჩემი ძმის საუბარში?
-ესე რატო ელაპარკები კაწი(ანდრია)
-იმედიმაქვს ეს სიზმარია,და მელაანდდება ანდრია შენი ესეთი ლაპარაკი
სანდროს ზარი შემოვიდა
-ხო სანდრო
-სახლთან ვარ
-ჩამოვდივარ,არ ამოხვიდე აქ გაჩერება შეუძლებელია ვუთხაი და გავთიშე,ლიზა და დედა გავაფრთხილე რომ მივდიოდი..
-მოიცა კაწი არ მაცილებ?
-კი როგორ არა,სანამ წახვალთ მე სანდროს ვნახავ და ორივეე გაგაცილებთ
-სანდროც?(ელენე)
არმინდოდა ანდრია გამენერვიულებინა,ამიტომ ელენეს არაფერი ვუთხარი ისე გავაღე კარი და ქვევით ჩავედი.
სანდროს მოვეხვიე,და აი ვიგრძელნი შვებაც
-წამო გავიაროთ ხიფათიანო
-აუ სად?
-რაღაც უნდა განახო
ჩემ სახლთან ახლოს,დიდი კედელი იყო სანდრომ იქ მიმიყვანა,კედელზე ნახატი დამხვდა,მე და სანდრო ვიყავით ეს ის დღე იყო ჩემი დაბადებსდღე YOLO-ში რომ ვლაპარაკობდით,ნახატის ქვევით ინიცილი დაგხვდა $-ეს თომას ინიციალი იყო..არვიცოდი ეს როდის დახატა,არვიცოდი აპირებდა საერთოდ ჩემთვის რამის თქმას თუ არა
-კაწი
-გაგიჟებული ვარ
-მე ვიცოდი ამ ნახატის შესახებ
-რააა?როდის გაიგე?
-გახსოვს გონიოში დათა რომ გამაცანი?
-კი
-აი მან მითხრა
კიმაგრამ თომასთან ესე ახლოს არიყო,რომ სცოდნოდა ამის შესახებ
-თომამ მარტო მე არ დამიტოვა წერილი,დათასაც დაუტოვა იქ მხოლოდ ეს ეწერა,ოდესღაც შეხვდები კაწის და გაიცნობ სანდროს,ხოდა მიეცი ეს მისამართი მას..
-მან ყველაფერი თAვიდანვე იცოდა?
-როგორც ჩანს
-და რომ არ გამართლებულიყო მისი აზრები? მისი სიყვარულისთვის მეც რომ სიყვარულით მეპასუხა?
-მან იცოდა რომ ეს არმოხდებოდა
სანდროს ლოყაზე ვაკოცე,ის კიმომეხვია და თავი თავზე დამადო.. ლიზამ დამირეკა უნდა გავიდეთ და მოდიო
-ანდირას ვაცილებთ,ხო წამოხვალ
-აბა რას ვიზამ
მე და სანდრო ქვევით ველოდებოდით,დედას,ლიზას ანდრიას და ელენეს..დედას მანქანით წავედით,წინ ანდრია იჯდა უკან მე ლიზა სანდრო და ელენე..
აეროპორტში მივედით,ჯერ დედა დაემშვიდობა ორივეს,მერე სანდრო,ლიზამ წარბ შეკრულმა გადაკოცნა ანდირა მან კი გულში ჩAიკრა,ელენეს მხოლოდ მშვიდობიანი მგზავრობა უსურვა მხოლოდ იმიტომ რომ ანდრიასთან ერთად მიდიოდა,მე ჯერ ელენე გადავკოცე,და ანდრიას ჯერიც დადგა
-კაწ
-არაფერი მითხრა
-არა უნდა გითხრა,დღეს რაც გითხარი, არვიცი რატო გითხარი მაპატიე გთხოვ,არგამიშვა არვიცი რამე მოიფიქრე მე შენგარეშე არვიცი როგორ ვიქნები
-შენ იქნები ძალიან კარგად,და იქნები ბედნიერი შენც ეს არგინდოდა? როცა ჩამოხვალ მე ისევ შენი და ვიქნები,მე მაშინ სკოლა დამთავრებული მექნება უნივერსიტეტიც,და შენ შეიძლება ჩემი ძმისშვილებიც კი ჩამომიყვანო მაგრამ მე ისევ აქ დაგხვდები ლიზაც აქ დაგხვდება რომელიც ბაკალავრის ბოლო კურსზე ისწავლის,მამაც აქ იქნება რომნელიც ჩვენგან აღარ წავა,სანდროც ჩემ გვერდით იქნება.. არაფერზე ინერვიულო უბრალოდ წადი და იყავი ბედნიერი..
-მიყვარხარ ანდრიამ მითხრა და ჩამეხუტა ,არვიცი თავი როგორ შევიკავე რომ არ მეტირა,მაგრამ ფაქტია შევიკავე! ლიზამ ტირილი დაიწყო,ანდრიას ვუთხარი არ მოტრიალდე ისე წადითქო,არმინდოდა დაენახა როგორ ტიროდა ლიზა..
ანდირა წავიდა დავინახე როგორ ავიდნენ ზევით,და უცებ გაუჩინარდნენ
-სახლში დავბრუნდით
კარები გავაღეთ და იქ ანდრია დაგხვდა, გაოცებული დავჩი ვერ მივხვდი რახდებოდა რატომ დაგვხვდა ანდრია სახლში,ლიზას სახე გაუბრწყინდა მე სანდროს დავეყრდენი და ვგრძნობდი,რომ რაახ რიგზე ვერ იყო
-ანდრია რახდება?
-დე,მე ვერ წავედი,მე არ შემიძლია დაგტოვოთ თქვენ ელენესთან ყოფბიშ გულიშთვის,მან მითხრა მივდიარო და თუ იქ წავალთ ერთად ვერ ვიქნებითო,ამიტომ დავთანხმდი ესანეთში წასვლაზე!მხილოდ აეროპორტში ნისვლისას გავაცნობიერე რამხელა შეცდომას დავuშვებდი ჩემი წასვლით,ელენე წავიდა დავშორდით,რომ ვყვარებოდი ასე არმოიქცეოდა ამიტომ დავშორდით მაპტიე ლიზა,შენც კაწი აარასდროს მიგატოვებთ მე თქვენ,მეც და ლიზაც ანდრიას ჩავეხუტეთ,აეთი ბედნიერი აასდროს ვყოფილვარ მამამ სიურპრიზი გაგვიკეთა დ. რსმდენიმე დღეში ისიც ჩამოვიდა ახლა ყელაფერი მაქვს ბედნიერებისთვის,ანდრია ჩვენთანააა ელეენზე არ ფიქრობს,ლიზას თვალები უბრწყინავს მამა რომ ჩამოვიდა,დედა უბედნიერესია..მე? მე სანდრო მყავს სანდრო რომელიც სულ,ჩემს გვერდითაა რომელიც ყოველთვის ჩემთან იქნება და რომელიც მარლა ჩემი სიყვარულია,ვგიჟდები მის გრძელ ხუჭუჭა თმაზე,ვგიჟდები მასთან ერთად სიარულზე,მის ფერდით ყოფნაზე წელს ორივე ვაბარებთ ეროვნულ გამოცდებს მე იურიდიულზე სანდრო კი სოც.პოლზე ირივე თბილისის სახელმწიფო უნივერსიეტს ვწერთ პირველ ადგილზე.. ვიცი რომ სულ ერთად ვიქნებით,ვკამათობ მაგრამ იმდონემდე არასდროს მივდივართ რომ დაშორდეთ,ვიცით რა გვიყვარს,რა არგვიყვარს,რას და როგორ ვგრძნობთ.ანდრიას რაც შეეხება ანუკასთან ახლო ურთიერთობა აქვს მაგამ სერიოზულ ურთიერთბას არაპირებს სწავლაზეა გადართული,მომავალი ბიზნესმენი ანდრია ამაშუკელი! დღეს დილით ადრე ავდექი სახლში დავიბარე უნდა წავიდე და მალე მოვალთქო, არავინ იცოდა ზუსტად სადმივდიოდი,მხოლოდ მე ვიცი,თომას სასაფლაოზე ავედი,ერთი ვარდი ავიტანე ცრემლების შეკავევა არც მიცდია,ველაპრაკე ყველაფერი ნოვუყევი დამშვიდობების დრის კი,მისი ნაჩუქარი კულონი მოვიხსენი და დავუტოვე..სააფლაოდან ჩამოვედი დათა შემხვდა
-დათა
-კაწი როგორ ხარ?
-კარგად შენ?აქ რაგინდა
-მადლოა კარგად,თომასთან მოვედი ყოველდღე მოვდივარ
-შენ არ მიარი ახლოს არ ვყოფილვართო?
-აუცილებელი არიყო ყველაფერი ისე მეთქვა როგორც იყო,მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ შენი ნდობა მომეპოვებინა
-გაასაგებია,გამხიარდა შენი ნახვა
-მეც კატერინა
აღარ მივტრიალებულვარ ბოლოს მეგონა დათაში ჩასახლებული თომამელაპრაკებოდა ზუსტად ამ იმედით წამოედი სასაფლაოდან,შევხვდი სანდროს დ. გავუყევით ქუჩას,მე ბედნიერივარ ყველაფრით თუმცა არასდროს დავჯერებ რომ თომა წავიდა რადგან ის ყოველთვის ჩემან იყო,არის და იქნება.