ისევ შემიყვარე 3 ნაწილი (3)
–ნია უკან მივტრიალდი დანელია და ლადო იდგნენ იკრიჭებოდნენ –როგორ ხარ? –კარგად თქენ როგორ ხართ?–მშვიდად ვკითხე –არაგვიშავს,რას შვები სად დაიკარგე? –რავი ლადო ვუშაობ და ვარ რა,სადაა სალომე? –მოვა,ველოდები.ლექციაზე ადიხარ? –კი –ეე ხოარღადაობ ბიჭო ნია უნიში მოვიდეს და არ ავიდეს ლექციაზე?–გაიკრიჭა დანელია და შემომხედა მე ვითომ არაფერიო ისეთი სახე მივიღე და ფართეთ გავუღიმ თუცა ირონია უფრო მეტი იყო ვიდრე ღიმილი.ხმა აღარ ამომიღია,თუმცა იმდენი რამ მქონდა სათქმელი ალბათ რომ მომოღო პირი დილამდე არ გავჩუმდებოდი,თუმცა როგორც ყოვლთვის ამჯერადაც დუმილი ვარჩიე. მალე ლანაც მოვიდა და ლექციაზე შევედით,ერთ–ერთი ლექცია ერთად გვიტარდებოდა. –რაო? –როგორც ყოველთვის სისულელეები–გამეეცინა და ხელი ავიქნიე –გაბრიელზე გეკითხები გოგო–თვალები დაუწვრილდა და გაბრაზებულმა გადმომხედა –აა უი,გაბრიელი ხო–გამეცინა–რავი გოგო ვილაპარაკეთ გავისირნეთ როგორც ყოვლთვის –მეტი არაფერი?–სახის გამომეტყველებას არ იცვლიდა –მომწონხარო–სახე მომეღრიცა? –მერე? –რა მერე ლანა? ხომ იცი რო იგივეთი ვრ ვუპასუხებ? –რატო მერე? ვიზე ნაკლებია? როდემდე უნდა იგლოვო ეგ ბუნების შეცდომა? –ეგ რა შუაშია?–გავბრაზდი –მე რაღას მატყუებ გოგო?გამაგიჟებ შენ მე! ერთხელ და სამუდამოდ რო დაუსვა წერტილი მაგ ბიჭს არ გინდა? –და რა გავაკეთო? –რეებს გებოდიალება რა მეგობრობა რის მეგობრობა ჰა? ეგეთ ნაგავ არსბასთან როგორ უნდა იმეგობრო?!–წამოენთო ლანა –კარგი რა ლანა,არ მინდა ახლა მაგაზე ლაპარაკი,ყელშია უკვე –ხელი ავიქნიე მობეზრებულმა ლანამ მხოლოდ თავი გააქნია ნწ,ნწს ძახილით და შემდეგ ლექციის ბოლომდე არცერთ არ ამოგვიღია ხმა. მესამე ლექციიდან წამოვედით,ეზოში ბავშვები ისხდნენ დანელია არ ჩანდა,გიგამ დამიძახა,არ მინდოდა აგრამ მაინც მივედი მათთან.არ ვიცი რატომ მაგრამ უკვე დისკომპორტს ვგრძნობდი მათ გარემოცვაში. –რა იყო შენ აღარ გვკადრულობ? –ეგ რა შუაშია სალომე? –აბა რანაირად იქცვი? ზედ არ გვიყურებ,ვითომ უცხოები ვიყოთ –როგორ ხართ? –რასაც გეკითხები იმაზე მიპასუხე –ვაიმე რა გინდა სალომე? არ უნდა და ნუ უნდა ხოვერშევეტენებით?–გაბრაზებულმა შემომხედა თეონამ –ეე კარგით ეხლა გეყოთ–ჩაერივნენ ლადო და გიგა ღიმილით –იცი რა? მართალი ხარ სალომე,არ შემიძლია თქვენი ყურება მის გარეშე! ეს უნივერსიტესი ეს ეზო,გარემო და თქვეენ მის თავს მახსენებთ და ეს აუტანელ ტკივილს მაყენებს! – თვალები ცრმლით ამევსო და ტუჩები დამებრიცა,ხმაც ამიკანკალდა,ერთიანად ვკანკალებდი თავის კონტროლი მიჭირდა. მათი სახეები არ დამინახავს,მხოლოდ ბუნდოვნად,მოვტრიალდი და წამოვედი,მეტი არაფერი მითვამს,ხოლოდ ტირილიღა შევძელი,არავის არაფერი უთქვამს,სახლში რო მოვედი გული ამომიჯდა და პატარა ბავშვივით ვქვითინებდი. ვხვდებოდი რომ ასე ცხოვრების გაგრძელება საბოლოოდ მომიღებდა ბოლოს. გაბრიელმა დამირეკა ცოატახანში –გისმენ–სრუტუნით ვუპასუხე –სად ხარ ნია? –სახლში ვარ –გამოხვალ? –კი –კარგი მაშინ გამოგივლი და სადმე დავსხდეთ –კარგი ვანაში შევედი პირი დავიბანე,მოვწესრიგდი,ამასობაში გაბრიელმაც მომაკითხა.მანქანაში წინა სავარძელზე ვიღაც ლამაზი გოგო იჯდა –ნია გაიცანი ეს თიკოა ჩემი თანამშრომელი –სასიამოვნოა–ღიმილი გავხედე თიკოს –ჩემთვისაც–მანაც ღიმილით მიპასუხა –თიკოს სახლში მივიყვან აქვე ცხოვრობს–გადმოხედა –კარგი–თავი დავუქნიე –მანამდე საბუთებს გავუტან ალექსანდრეს ისიც აქვე ცხოვრობს–გაეცინა –კარგი,კარგი–მე და თიკოსაც გაგვეცინა რამდენიმე მეტრის შემდეგ გააჩერა მანქნაა და გადავიდა მე და თიკო კი მანქნაში დავრჩით –შენ გაბრიელთან მუშაობ ხო?–ღიმილით ვკითხე –კი,კი ისეთი თვალებით უყურებდა გაბრიელს,რომ უეჭელი იყო სიგიჟებდე იყო მასზე შეყვარებული,მისი თვალები რომ გენახათ ყველაფერს მაშინვე მიხვდებოდით,ჩემზე უკეთ ხომ არავინ იცს როგორია შეყვარებული ქალი. –თიკო –ხო ნია –დიდი ხანია გაბრიელთან მუშაობ? –3 წელია უკვე –მოიყევი მასზე–გავუღიმე ეს იმიტომ ვუთხარი რომ კიდევ უფრო განმემტკიცებინა ჩემი ეჭვები –არაჩვეულებრივი ადამიანია,ძალიან კეთილი,თბილი და რავიცი კიდევ უამრავი კარგი თვისება აქვს–გაეცინა,ხელებს ისრესდა აშკარა იყო რომ ნერვიულობდა,სწრედ ასეთი შეყვარებული ქალი,როცა მის საყვარელ ამაკაცზ ეკიტხებიან სრულიად იცვლება და თვალები ბედნიერებისგან უბრწყინავს,მე ხომ ვიცი არა? ისეთი ბედნიერი იყო... საოცრად –თიკო –რა?–გაეცინა –გაბრიელი გიყვარს ხომ?–გამეცინა და ესე პირდაპირ ვაჯახე ხმა არ ამოუღია,გაოცებულმა შემოხედა,მცირეხნიანი პასუზის შემდეგ ჩაეცინა –პირველი ხარ ვინც ასე სწრაფად მიხვდა–გაეცინა –ანუ სწორად გამოვიცანი–მეც გამეცინა –ასე ძალიან მეტყობა? ღმერთო რა სირცხვილია–თავი ხელებში ჩარგო და ხმამაღლა გაეცინა –ნუ გრცხვენია,სიყვარული სმაარცხვინო კი არაა პირიქით,ამაყი და ბედნიერი უნდა იყო ასეთი კარგი ადამიანი რომ გიყვარს –მას კი შენ მოსწონხარ–ისევ გაეცინა –რა სისულელეა–ხელი ავიქნიე ვითომ ალიან გამიკვირდა ეს ამბავი –სულ შენზე ლაპარაკობს ნია –კარგი რა,ჩვენ უბრალოდ მეგობრები ვართ,ახლა საჭელად მივდივართ კაფეში,ხოდა შენც წამოხვალ–თამამად განვუცხადე და გამეცინა მის სახეზე –არა, რა სისულელეა მე რა მინდა მანდ –რას ქვია რა გინდა? ზუსტადაც რომ გინდა! გაბრიელი იმდენად კარგი რომ შენს გარდა სხვისთვის არ მემეტება–გამეცინა ისევ ამასობაში გაბრიელიც დაბრუნდა –ძალიან ხო არ დავაგვიანე? –არა–თავი გავაქნიე სიცილით–თიკო შენც წამო ჩვენთან ერთად –არა ნია არ მცალია–გაბრიელს გადახედა დაბნეული თვალებით –კარგი რა,გაბრიელ მიდი უთხარი რო წამოვიდეს–ჩავაჯინდი –წამო ხო თიკო თან შენ რო გიყვარს ისეთ სალიამს აკეთებენ–გაეცინა თიკოსაც გაეცინა და დაგვთანხმდა,დრო არაჩვეულებრივად გავატარეთ,საოცრად მსიამოვნებდა მათ გვერდში ყოფნა და კიდევ უფრო მეტად ის მახარებდა,რომ თიკოს მიეცა შანსი გაბრიელთან მეი დრო გაეტარებინა –თიკო –ხო ნია –მომიყევი შენზე რამე ისეთი,მინდა უკეთ გაგიცნო–რა თქა უნდა ეს გაბრიელის გამო ვთქვი –რავიცი ისეთი არაფერია მოსაყოლი თვალები ისე დავუბრიალე 1 საათი ენა არ გაუჩერებია,მგონი მთელი თავისი ცხოვრება მოგვიყვა. გაბადრული სახით ვუსმენდი და შიგადაშიგ გაბრიელის სახეს ვაკვირდებდი,ისიც იღიმოდა. –ვაიმე!–წამოვხტი ფეხზე –რა მოხდა? –ორივემ დაფეთებულმა შემომხედა –ახლა გამახსენდა ჩემს დას გასაღები არ აქვს,მშობლები სახლში არარიან სასწრაფოდ უნდა გავიქცე!–მგონი კარგად ვიცრუე და ქურთუკს და ჩანთას დავწვდი ორივეს დავემშვიდობე და ყმაყოფილმა ღიილით დავტოვე იქაურობა,ის რომ არცერთს ხმის ამოღების საშუალება არ მივეცი. მეტროთი წამოვედი 5 საათი იყო უკვე, დანელიას სამსახურთან უნდა გაევლო და იქ რომ გავიარე გარეთ იდგა და სიგარეტს ეწეოდა. გული ამიჩქარდა,სახეზე წამომახურა,თუმცა არაფერი შევიმჩნიე და ისე დავაპირე გასვლა –ვა ნია–გამიღიმა –ხო აკო–მეც გავეკრიჭე –დღეს უკვე მეორედ –რა მეორედ?–ვითომ ვერ მივხვდი –მეორედ ვნახეთ ერთურთი–გაეცინა და სიგარეტი ჩააქრო –აბა–მეც გამეცინა და თავი დავუქნიე –სად იყავი? –პაემანზე,თუმცა არ გამოვიდა–გავეკრიჭე –რა?–გაეცინა გაკვირვებულს –ჰო აი ასე მარტივად –ნორმალურად მითხარი –აკო იცი რა? –რა ნია? არაფერი მითქვამს,მცირეხნიანი პაუზის შემდეგ დამეცინა –არაფერი –ვერ გავიგე–დაბნეულმა შემომხედა –ვერც გაიგებ–კბილებში გამოვცარი ირონიულად და გამეცინა ისევ –ხო ფხიზლად ხარ? –არა,იმდენი მოვწიე ახლა რომ გიყურებ მგონია რომ ძაან გრძეი ცხვირი გაქვს და მეშინია არ წაიქცე –გადავიხარხარე –რას მეკაიფები ეხლა?? –ეჰ აკო,აკო–თავი გავაქნიე –რა გამოცანებით მელაპარაკები –შენ ხარ ს*რი!–გამეცინა–აი ეს მინდოდა მეთქვა–ააყად გავხედე პირდაღებულ დანელიას, კურტუმოსქნევით და ღიმილით წამოვედი ჩემი თავით უზომოდ კმაყოფილი. |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
