მეხუთე თავი

როგორც იქნა ნინიკოს მოფერებისა და მოკითხვის შემდეგ ქალბატონებმა ჩემთვისაც მოიცალეს, ძნელი მისახვედრი არ იყო, ვინ იქნებოდა ნინიკოს დედა, ქალბატონ თამარსაც ძმისა და შვილის მსგავსად თვალები ლურჯი-მომწვანო ჰქონდა. ეს ნიშა აშკარად გამოარჩევდათ დანარჩენი ნათესავებისგან. ქალმა თბილად ჩამიხუტა, ისე მომიკითხა და მომეფერა თითქოს წლებია ვიცნობდი, უხერხულობის შეგრძება, რომელიც მათთან შეხვედრისას გამიჩნდა, რამოდენიმე წუთში გამიქრა, იმდენად შინაურულად მიმიღეს, თითქოს საკუთარ სახლში ვიყავი.
- როგორი ლამაზი ყოფილხარ, შვილო, ღმერთმა დაგლოცოს, ასეთი მსგავსება არ მინახავს, თითქოს მთლად ჩვენი ხარ, არა თამარ?!.... - ვინ იცის მერამდენედ ეკითხებოდა მოხუცი ნინა შვილს და თვალებში ცრემლებჩამდგარი აკანკალებული ხელებით მეფერებოდა.
- კი დედა, კი, ალბათ ამიტომაც შეეწყვნენ ერთამანეთს ასე კარგად... - თბილად ეთანხმებოდა თამარიც.
ცნობისმოყვარედ, დაჟინებული მზერით მიმზერდნენ დანარჩენი მანდილოსნებიც, მომეტებულ ყურადღებას მიჩვეული არ ვიყავი და არც მიყვარდა, ცოტა არ იყოს თავი უხერხულადაც კი ვიგრძენი.
ვიდრე მამაკაცები მოვიდოდნენ ქალბატონები სუფრას აწყობდნენ, დახმარება მეც მოვინდომე, თუმცა ახლოს არ მიმიკარეს.
- რას ამბობ, შვილო. ამდენ ქალებში რა ძალაა სტუმარს თუ არ გამუშავებთ?! - შეიცხადა მოხუცმა, სხვა გზა არ მქონდა, აშკარად ხელს ვუშლიდი, იქვე გვერდზე გავედი და ულამაზესი ხედით ვტკბებოდი. მთის წვერიდან ხელისგულივით მოჩანდა არაგვის ხეობა, წვრილ ხაზად მიიკვლევდა აბობოქრებული მდინარე გზას. დედა მართალი გამოდგა, საკმაოდ ციოდა, ქარი თმებს მიწეწავდა, ვერ გაიგებდი თოვდა თუ წვიმდა. თუმცა მე სიცივეს ვერ ვგრძნობდი, შინაგანად თითქოს ცეცხლი მეკიდა, ისე ამაფორიაქა ლევანის რეაქციამ ადგილს ვეღარ ვპოულობდი.

როგორც იქნა დაბრუნდნენ მამაკაცებიც და სუფრასთან მიგვიწვიეს. ამდენ ხალხში ვერც დავიმახსოვრე ვინ-ვინ იყო, ნინიკო ყველას ბიძებად, დეიდებად, დეიდაშვილ-ბიძაშვილებად მოიხსენიებდა, უცნაურად მეჩვენებოდა ამდენი ბიძისა და დეიდის ყოლა, თუმცა ხმამაღლა კითხვის დასმას ვერ ვბედავდი, საუბარში თანდათან გავარკვიე, რომ სუფრასთან ოთხი თაობის ნათესაობა შეკრებილიყო, ალალი ბიძა კი მხოლოდ ლევანი გახლდათ. მე თამარსა და ნინიკოს შორის მოვხვდი, წინ ლევანი და რამოდენიმე უცნობი მამაკაცი მესხდნენ, ამხელა სუფრაზე ისე აღმოჩნდა, რომ მათთვის ერთად-ერთი გარეშე სტუმარი მე გახლდით, ალბათ ამით იყო ის მომეტებული ყურადღებაც გამოწვეული რასაც ჩემთან მიმართებაში სუფრასთან მსხდომი ახალგაზრდა მამრობითი სქესის წარმომადგენელები იჩენდნენ. არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა, თუმცა აშკარად იგრძნობოდა, რომ მათი მხრიდან ელემენტარული თავაზიაობის ჟესტის გამოვლინებაც კი საოცრად აღიზიანებდა ბატონ ლევანს, მის უხეშ რეაქციებს კი სიტუაციის საკმაოდ დაძაბვაც მოჰყვა.
- მარიამ, არაფერი გითქვამს შენი ოჯახის შესახებ, რა გვარის ხარ, სადაური? ... - თითქოს სუფრასთან არსებული უარყოფითი მუხტის გაფანტვა სცადა გვერდით მჯდომმა ერთ-ერთმა სავარაუდოდ მისივე ასაკის მამაკაცმა.
- მოსაყოლი ბევრი არაფერია, წარმოშობით მთიული ვარ.... - ღიმილით ავღნიშნავ მე.
- რას ამბობ, რა გვარი? - ინტერესით ჩამეკითხა ქალბატონი ნინა.
- ძლივს ვიღაც მომეწონა, და იმდენ კითხვას დაუსვამენ ვიდრე ნათესავი არ გამოდგება!.... - მხიარულად აღნიშნავს ერთ-ერთი ახალგაზრდა.
- აბა, ბიჭო. ხომ არ შეიძლება მთელი საქართველო ბიძაშვილებად ვითვლებოდეთ!... - ხუმრობაში არ ჩამორჩა იქვე მჯდომიც.
ვიგრძენი მათი კომენტარებისგან როგორ გავწითლდი, თავი დავხარე და დაჟინებით მომზირალ ყმაწვილებს თვალი ავარიდე.
- კაიშაური! - ღიმილით შევხედე მოხუცს.
ჩემს სიტყვებს უცნაური რეაქცია მოჰყვა. თამარმა შეცბუნებულმა გახედა ძმას. თითქოს თვალებით ესაუბრებოდა წინ მჯდომს.
- კაიშაურები დიდი გვარი არაა... - ჩაფირებული საუბარს აგრძელებდა ლევანის გვერდით მჯდომი მამაკაცი -შალვა კაიშაურის ვინ ხარ?
უცნაურად გამიხარდა უცნობისგან დიდი ბაბუის სახელის გაგება, თვალები სიხარულით გამიბრწყინდა:
- შალვა ჩემი დიდი ბაბუაა გახლდათ...
მამაკაცმა გაოცებულმა გახედა ლევანს: - იცოდი?! - მართალია ჩუმად იკითხა, მაგრამ მისი კითხვა მაინც გავიგონე.
შალვას ხსენებაზე თვალები ცრემლებით აევსო ნინას, მისმა ცრემლებმა ჩემზეც იმოქმედა, იმდენად შემძრა, მეც კი ავტირდი. გაოცებული, გაფართოებული თვალებით გვიმზერდა ნინიკო. ალბათ არანორმალურად ეჩვენებოდა ჩვენი ქცევა, თუმცა ამ ემოციისთვის სახელის დარქმევა მეც მიჭირდა.
- შალვას ორი ვაჟი ჰყავდა, შენ რომლისა ხარ შვილო? - ხმის კანკალით მკითხა მოხუცმა.
- მე ჯაბას შვილიშვილი ვარ! - საკუთარი ხმა მეთვითონვე მეუცხოვა, ისეთი დაძაბული ვიყავი, მოხუცი კიდევ რაღაცას მეკითხებოდა, თუმცა მის სიტყვებს ყურადღებას აღარ ვაქცევდი, ჯიუტად მივჩერებოდი წინ მჯდომ გაფითრებულ ლევანს, რომელიც ისევ თვალებით ესაუბრებოდა დას. უტყვი საუბარი რამოდენიმე წუთს გაგრძელდა, თითქოს ისევ თამარი მოვიდა გონს.
- აი თურმე ვის ჰგევხარ, ქეთის!... - მღელვარებისგან ხმა უთრთოდა ქალს -მთელი დღეა ვფიქრობდი ვის მაგონებდი, დაჯერება მიჭირს, ქეთი კაიშაურის ქალიშვილი აფციაურებს სტუმრობს.... - გულში ძლიერად მიკრავდა თამარი, მოხუცზე ნაკლებად არც ის ღელავდა, ვგრძნობდი როგორ ცახცახებდა ემოციებისგან.
შეუძლებელი იყო ეჭვი შეგპარვოდა, ეს ხალხი ჩემს ოჯახს იცნობდა, იმაზე კარგადაც კი ვიდრე - მე.
უცებ გამიელვა: - იქნებ მამაჩემსაც იცნობენ, იქნებ?.... - საკუთარი ფიქრების პანიკურად შემეშინდა, თვალი წინ მჯდომ ლევანს შევავლე - შეუძლებელია! - თითქოს განგაში ატეხა გონებამ. ვიგრძენი სისხლი როგორ გამეყინა ძარღვებში.
- შეუძლებელია! - უნებურად ხმამაღლა წამომცდა, თუმცა აღარ მაღელვებდა რას ვამბობდი. საფეთქლებს ნერვიულად ვისრესდი, ვცდილობდი აზრებისთვის თავი მომეყარა.
ისეთი სიჩუმე ჩამოვარდა, საკუთარი გულისცემაც კი მესმოდა, რამდენჯერ მიფიქრია რა განცდა მექნებოდა მასთან შეხვედრისას, ახლა კი წინ მეჯდა, მისი დაბნეული მზერა იმაზე მეტყველი გამოდგა ვიდრე წარმომედგინა, ჩემზე ნაკლებად არეული არც ის ჩანდა. არ ვიცი რა მინდოდა, ალბათ ველოდი, რომ ერთ სიტყვას მაინც მეტყოდა, არადა იმტენად მეტკინა, იმდენად მეწყინა... სწორედ ამ დროს ჩემმა ტელეფონმაც დარეკა, დედა იყო. მისი ზარი ასე ძლიერად არასოდეს გამხარებია.


- ხო, დე.. - ხმა მიკანკალებდა.
- რა გჭირს? ტირიხარ?! - მისი შეშფოთებული ხმა გულზე დამამშვიდებლად მომედო.
- არა, რას ამბობ... - ბოდიშის მოხდით სუფრას გამოვერიდე და შედარებით წყნარ ადგილზე გავედი - უბრალოდ ცივა და ცოტა მაკანკალებს... - ჩემი ჭკუით მოხერხებულად ვიცრუე.
- თბილად არ ჩაიცვი, ქურთუკი ხომ გაგატანე? - დედა როგორც ყოველთვის ღელავდა და მეც ეგოისტურად ბედნიერი ვიყავი. ეხლა გვერდით რომ მყოლოდა აუცილებლად ჩავეხუტებოდი და ალბათ ბევრსაც ვიტირებდი.
- მარიამ, რამეს მიმალავ?! - გამომცდელად მეკითხებოდა ის.
- არა დე, რას უნდა ვმალავდე, არ მეგონა ასეთი სილამაზე თუ დამხვდებოდა... - ხელოვნურად მხიარული ხმით ვპასუხობ.
- მართლა? წარმომიდგენია... კარგად ერთობი?
სწორედ ამ დროს თავზე ლევანი წამომადგა: - იქნებ მალაპარაკო?! - მკაცრი ხმით კი არ მთხოვა, ფაქტიურად მიბრძანა.
ტანში უსიამოვნოდ გამცრა, მესმოდა დედა ისევ რაღაცას მეკითხებოდა, პასუხის გაცემა ვერ მოვასწარი, ტელეფონი ხელიდან გამაცალა მამაკაცმა:
- გამარჯობა ქეთი!
გვერდზე გასვლა არც კი მიფიქრია, მუქარით ვუმზედი მას, მამაკაცის ხმის გაგონებაზე დედა გაჩუმდა, თითქოს იაზრებდა, ან იქნებ ხმის ტემბრს იხსენებდა, თავს დავდებდი, ტელეფონის მეორე მხარეს ტიროდა. ვხედავდი როგორ უცახცახებდა ხელები ლევანსაც, თითქოს მისალმება, მხოლოდ ეს ორი სიტყვა იყო საკმარისი, აღარაფერი უთქვამს ტელეფონი ისევ მე მომაწოდა.