19.ივლისი. შუადღე.


ალექსანდრე დედასთან და თავის მეჯვარესთან ერთად მაჩის ბიუროში ელოდებოდნენ თათიას.
სანდრო ძალიან ნერვიულობდა.. ჰალსტუხს შეიხსნიდა და ისევ შეიკრავდა ხოლმე. მხოლოდ იმიტომ ნერვიულობდა ,რომ თათია აგვიანებდა. სანდროს აზრით რაც უფრო მალე მაოწერდნენ ხელს მით უფრო მალე დაშორდებოდნენ ერთმენთს. არც თათიას უნდოდა დროის გაწელვა, მაგრამ ყოველთვის როცა წამოსვლას დააპირებდნენ , ტირილს იწყებდა და მაკიაჟიც შესასწოებელი ხდებოდა... ალექსანდრემ უკვე ორი კოლოფი სიგარეტი მოწია და მესამის დაწყებას რომ აპირებდა, დაიანხა ტათია და დედამისი როგორ გადმოვიდნენ მანქანიდან... ნელ-ნელა ჩააქრო და გუგას დაუდგა გვერდით... სანდროს დედამ ჰალსტუხი ისევ შეუსწორა და თატიასკენ მიატრიალა. დიდი ხანი უყურებდნენ ერთმანეთს უხმოდ და ასე გაგრძელდებოდა მთელი დღე გუგას რომ არ გენემუხტა სიტუაცია:

- შევიდეთ?!
- კი. - სანდროს დედამ ნაზად გაუღიმა თათიას დედას და ხელით ანიშნა კარისკენ.

სანდრო გუგას არ შორდებოდა და ხანდახან გადახედავდა ხოლმე, თითქოს დახმარებას თხოვდა , მაგრამ გუგა მკაცრი სახით უყურებდა მთელი დღე სანდროს და არც ელაპარაკებოდა მხოლოდ ერთხელ ამოიღო ხმა, მაშინაც შეახსენა სანდროს მის დანაშაული და უფრო მეტად აანერვიულა ის.

***
- ამ ქალმა უკვე ტვინი წაიღო! - გადაუჩურჩულა სანდრომ გუგას. გუგამ ისევ სახით მიანიშნა რაც უნდა ექნა და ამიტომაც სანდრომ გულში გააგრძელა ამ ქალის ლანძღვა. - *იქნებ გაჩუმდეს?! საერთოდ არ ვარ თანახმა და არც მინდაა რომ ცოლად მოვიყვანო და შენ კიდევ უფრო მიშლი ნერვებს... *

ფიქრიც გააწყვეტინა ამ ქალმა სანდროს და კითხვით მასთან გადავიდა.
- თანახმა ხარ ცოლად შეირთო თათია მხეიძე?
- *ხომ ვთქვი რომ არა! * .. თანახმა ვარ!

***
მაჩის ბიუროდან ,რომ გამოვდნენ სანდროს ეგონა, აქ დამთავრდა ყველაფერიო და შვება იგრძნო.. სწრაფი ნაბიჯებით მივიდა მანქანასთან და იმ წამს როცა მანქანის კარი გააღო დედამისმა დაუძახა, ოდნავ გაბრაზებული ხმით... კარი მაგრად მიაჯახუნა სანდრომ და დედამისთან მივიდა.

- სირცხვილია ალექსანდრე!
- რაგავაკეთო ისეთი შენ რომ არ შეგრცხვეს?
- ერთხელ მაინც გაუღიმე თათიას... მთელი დღე შენ გიყურებს.. და ჩვენთან უნდა ჩავისვათ.. სახლში მიგვყავს დღეიდან იცი?!
- ... შემეშვი! - ცოტა ხმამაღლა მოუვიდა სანდროს. თუმცა მაინც მივიდა თათიასთან და დამცინავად გაუღიმა თან დედამისს გადახედა და მოვალეობა მოხდილმა კარი გააღო და მანქანაში ჩაჯდა.
თათია დაბნეული იყო , მაგრამ მაინც ნაზად უღიმოდა სანდროს დედას.
სახლში წასვლამდე თათია დედამისმა გააჩერა და ცოტა უხეშად დაემშვიდობა.
ეწყინა ასეთი დამშვიდობება მაგრამ მაინც აუღელვებლად ჩაჯდა მანქანაში.

***
სახლში მისვლის თანავე სანდრო თავის ოთახში შევიდა და მაშინვე ნიას დაურეკა.
- ბოდიში , რომ ვერ გპასუხობდი.. არ მეცალა.
- არაუშავს.
- მოხდა რამე?
- არა. მომენატრე და მინდა რო გნახო.
- დღეს?! სხვა დროს რო წავიდეთ სადმე?
- რაღაც ხდება და არ მეუბნები?
- არა.. უბრალოდ ძაან დავიღალე.
- კარგი. მიყვარხარ.
- მეც!

ამდროს სანდროს დედა თათიას ყველაფერს ათვალიერებიენბდა და ცდილობდა ცოტა გაემხიარულებინა.
- იცი დღეს ჩემი დაბადების დღეა. (თათია)
- მართლა?! ... ტორტს გამოგიცხობ და გამხიარულდები, შენ გესიამოვნება და შენს პატარასაც.
- კარგი.. - ისევ ლამაზად გაუღიმა თათიამ.


***
თათია მხეიძე დღეს გახდა 19 წლის. სანამ ალქსანდრეს გადაეყრებოდა მანამდე ჩვეულებრივი გოგო იყო, რომელიც კარგად სწავლობდა და არც საკუთარ ოჯახზე ფიქრობდა. დედასთან და დასტან ერტად ცხოვრობდ პატარა საკუთარ სახლში.

ალექსანდრე ბაგრატიონი კი ერთი თავში ავარდნილი ტიპი იყო ადრეც და თათიასთან შეხვედრამ უფრო დაანერვოზა.
სანდროს მამა ერთი წელია რაც გარდაცვლილია და მთელი მისი ქონება და აქციები სანდროს გადააბარა. სანდრო დედისეერთაა და ყველა მას აღმერთებდა. სულ მამასთან ერთად იყო.

თათიამ და სანდრომ ერთი ღამე გაატარეს ერთად და არც მოელოდნენ ასეთ მოვლენებს.
მაშინ ძალიან მთვრალები იყვნენ.
ერტად ცხოვრების იდეა კი თათიას დედას მოაწვა თავში. მოითხოვა ,რომ ხელი მოეწერათ და ბავშვის გაჩენამდე თათია სანდროსთან იქნებოდა.

სანდროს ყველაზე მეტად ნიას დათმობა უჭირდა. დიდი ხანია ნია და სანდრო შეყვარებულები არიან. ვერც ვერაფერს უმხელდა სანდრო.


***
ალექსანდრე დედამისის გაკეთებულ საჭმელებზე გიჟდებოდა , მაგრამ ახლა დიდი ხანი უყურებდა თეფშს... თათიასაც გახედავდა ხოლმე. არცერთი ლუკმა არ უჭამია.. ადგა, ჩაიცვა , თავისი ლაიკაც გაიყავნა გარეთ და სასეირნოდ წავიდნენ. თათია კი მორცხვად ელოდებოდა თავის ტორტს.

***
სხვადასხვა ოთახებში მოთავსდნენ და ერთმანეთის დანახვაც არუნდოდათ. ცოტახანში გაითავისეს ის ,რომ კიდევ დიდი ხანი მოუწევდათ ერთად ცხოვრება და ისე ზიზღით აღარ უყურებდნენ ერთმანეთს ,როგორც აქამდე.
თუმცა ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ აქვთ.

(ღირს გაგრძელება?)