მომგებიანი ბილეთი
-ვერ მიმატოვებ!-ვუყვირი კახის.
-ქეთე, მინდა უფრო მსუბუქ საქმეს მოვკიდო ხელი, როგორიცაა მაღაზიის ძარცვა!-ამიხსნა მან.
-კრეკერები არ დაგავიწყდეს, წამომიღო!-ირონიით ვეუბნები კახის.
-აუცილებლად!-თვალებს ავიწროვებს ის.
-არ გაპატიებ, ახლა, როდესაც ხუთ წუთში ბანკთან მივალთ, შენ მეუბნები, რომ აღარ გინდა ბანკი გაძარცვო!-საჩვენებელ თითს ვწევ.
-მანქანას დაგიტოვებ!-თქვა კახიმ და ავტომობილი გააჩერა, რომ გადასულიყო.
-ჩემი მოპარულია და აბა ვის უნდა დაუტოვო?!-ვეუბნები და ვანიშნებ რომ მალე გადავიდეს.
-არ მინდა რა, ნაწყენი რომ იყო!-მიხსნის ის.
-არა ნაწყენი არ ვარ, შენნაირი ადამიანებისგან არაფერი მწყინს, ვისაც შეუძლია ერთ წამში გიღალატონ! ყოველ ჯერზე, ერთად მივდიოდით გასაძარცვათ და ახლა შენ მიცხადებ, რომ ასი ლარის და შოკოლადების წამოღება გირჩევნია, ათასობით ფულს!-განვუმარტავ მე. მძღოლის ადგილს ვიკავებ და ბანკის მიმართულებით მიმყავს. მარტოც გაართმევ თავს, ბანკის ძარცვას, მერე კი საცხოვრებელ ადგილს შეიცვლი, როგორც ყოველთვის! ბანკთან მისული, კუთხეში ვაჩერებ მანქანას და თავზე ნიღაბს ვიცვამ. ხელში პისტოლეტს ვიმარჯვებ და შეუმჩნევლად გადავდივარ მანქანიდან. შენოში შევდივარ და ხალხის გასაშეშებლად და შესაშინებლად ვყვირი:
-ძარცვაა, ყველანი დაწექით!-გაორმაგებულად მესმის ეს სიტყვები და მარჯვნივ ვიხედები, სადაც ორი შენიღბული ადამიანი, იგივე პოზაში დგანან, როგორც მე და შემოსილნი არიან მძარცველების სავით. და რა ვიცი, რომ მძარცველები არ არინ? რაღაც უნდა მოვიმოქმედო! გეგმაში ეს ორი კაცი არ გვყავდა! სროლის ხმა მესმის და მუცლის არეში გაუსაძლის ტკივილს ვგრძნობ. თვალები მებინდება და მხოლოდ ეს ს იტყვები ჩამესმის ყურში:
-გაიყვანე... მე ფულს... დროზე... -და გონება მეკარგება.

***
თვალებს ვახელ და შემდეგ ისევ ვხუჭავ. ტკივილს ვგრძნობ, ვცდილობ გავიხსენო ყველაფერი. კახი, ბანკი, დაჭრა... ძალას ვიკრებ და თვალებს ვახელ. ჩემს სხეულს დავყურებ, რომელიც მუცლის ადგილას ბინტითაა შეხვეული. გვერდზე ვაცეცებ თვალებს, სადაც ორი სილუეტი მომჩერებია. იარაღს დავეძებ, თუმცა არსად ჩანს. ახლა, ამ მდგომარეობაში ვერ გავუსწორდები მათ.
-გისმენთ!-ვთქვი მე.
-რა მამაცი ყოფილა, გისმენთო...-გაეცინა ერთს, რომელსაც ჯერ კიდევ ბუნდოვნად ვხედავდი.
-გეყო, კიდევ კარგი, სერიოზული არაფერი ყოფილა და არაფერი მოუვიდა, თან ასეთ მდგომარეობაში გამიჭირდა ოპერაცია გამეკეთებინა.-მეორემ გაკრა ხელი მას, ვინც მამაცად შემამკო. მხედველობა დამეწმინდა და ახლა ორივეს კარგად ვხედავდი. ორივეს შავი ტანსაცმელი ეცვა და ერთი ოდნავ დაბალი იყო მეორეზე. სიმაღლეს კი არცერთი უჩიოდა.
-შენ დაიჭ...-დაიწყო ლაპარაკი იმან, ვინც ჩემი დამცინავი შეაჩერა.
-მივხვდი უკვე, რაც მოხდა!-მე კი ის შევაჩერე. დაბალი ტონალობით ჩავილაპარაკე, რადგან ლაპარაკი მიჭირდა.
-ჭკვიანიც ყოფილხარ...-ხმა ამოიღო მეორემ, რომლის ხმაც პირველი გავიგე.
-გე...-რაღაცის თქმა დავაპირე, თუმცა დაღლილობას ვგრძნობდი და თვალები ისევ მიმელულა.


--------------------------------------------------------------
გპირდებით რომ შემდეგი თავები უფრო დიდი იქნება. ეს პირველი თავი იყო და... მაინტერესებს თქვენი აზრი! ძალიან მომენატრეთ და მომენატრ თქვენი შეფასებების წაკითხვა! გელით!