.....

ნელ-ნელა მიდიოდა საჭირო აუდიტორიისკენ.., კარი ფრთხილად შეაღო, შევიდა და უბრალო მისალმებით შემოიფარგლა.. ირგვლივ მი-მოიხედა და გადაწყვიტა უკანა რიგში დაეკავებინა ადგილი, რადგანაც იქიდან ყველაფრის დანახვას შეძლებდა.. სემინარი ჯერ არ იწყებოდა, ამიტომ დრო ჰქონდა ვინმეს მაინც გამოლაპარაკებოდა.. ათვალიერებდა და არავინ მოსდიოდა თვალში.. ცოტა ხანში დაინახა, როგორ შემოვიდა ის ბიჭი, რომელსაც ხელი ლამის მოაძრო წუთების წინ.. ბიჭმა ირონიულად გაუღიმა, მაგრამ მარიამს ეს არ ანაღვლებდა.. საბედნიეროდ ბიჭი მისკენ არ წასულა.. ნამდვილად არ ჰქონდა ახლა მისი ნერვები, თანაც ბრძანება აქვს და დროს ამდაგვარ იდიოტებზე ვერ დახარჯავს..
- ჩემს ადგილზე ზიხარ წითელ თმინაო - მარიამს ფიქრებიდან ბოხი, მაგრამ მაინც სასიამოვნო ბარიტონი აფხიზლებს..
- მაშინ, როგორც ჩანს, ახალი ადგილის პოვნა და მისაკუთრება მოგიწევს - ჩვეული სიმკაცრით უპასუხა ბიჭს და ნელ-ნელა თვალიც გააპარა მისკენ.. მის წინ საკმაოდ სიმპატიური ბიჭი იდგა.. ბიჭი კი იღიმოდა, მაგრამ, მის თვალებში საოცარი სევდა იკითხებოდა... პირველად ხედავდა მარიამი ადამიანის თვალებში ამხელა სევდას.. თვითონაც ვერ გაიგო რატომ დააკვირდა ამას.. დაინახა როგორ შეკრა ბიჭმა მუშტი, მაგრამ მალევე გახსნა და მარიამის მოპირდაპირედ დაჯდა..
სემინარი მარიამისთვის არც ისე უინტერესოდ მიდიოდა, ყოველთვის უყვარდა ახალი ინფორმაციის მიღება.. ხანდახან თუ გააპარებდა თვალს მის მოპირდაპირედ მჯდარ ბიჭისკენ..
- ღმერთო.. მარიამ რა სულელი ხარ.. რაში გაინტერესებს რატომ აქვს სევდიანი თვალები.. შენ აქ შენი საქმე გაქვს.. აქ ყველა ეჭვმიტანილია, რა ფერის და როგორი თვალიც არ უნდა ჰქონდეს - შემოუძახა მარიამმა თავის თავს და მთელი ყურადღება სემინარის ხელმძღვანელზე გადაიტანა.. ბიჭიც გააპარებდა ხოლმე მარიამისკენ თვალს, მაგრამ ამას მარიამი ვერც კი ამჩნევდა.. დრო სწრაფად გავიდა, მარიამმა ნივთები აიღო და კარში გაუჩინარდა.. ცოტა ხანს დერეფანში იბოდიალა, იმ იმედით, რომ რაიმეს ყურს მოკრავდა, მაგრამ უშედეგოდ..
- ო, ღმერთო არა, ისევ ის იმბეცილი - გაიფიქრა მარიამმა, როდესაც დილანდელი ინციდენტის მონაწილე დაინახა.. გოგონას მიუახლოვდა და ის ის იყო რაღაც უნდა ეთქვა, რომ მარიამმა დაასწრო
- მისმინე, აქ პრობლემები არ მჭირდება, უბრალოდ თავი შორს დაიჭირე..
- მე, მინდოდა...
- რომ იცოდე, საერთოდაც არ მაინტერესებს რა გინდოდა და რა არა, მხოლოდ ერთი თხოვნა შემისრულე, მომერიდე - ბოლო სიტყვა დაუმარცვლა მარიამმა და თავისი გზა გააგრძელა..
- იდიოტი, თავი ვინ ჰგონია.. ნეტავ ჯარში იყოს, იმდენჯერ ჩავაგდებდი გაობახტში.. სულს ამოვხდიდი ვარჯიშში, მაგრამ სამწუხაროდ ასე არაა.. - გაიფიქრა მარიამმა და გზა გააგრძელა.. ჯერ წასვლას არ აპირებდა, რადგან მთელი შენობის დათვალიერება განიზრახა.. ნელა მიუყვებოდა დერეფანს და ყველა დეტალს აკვირდებოდა, უცებ გაჩერდა და ერთ დაფას შეხედა, რომელზეც ათამდე სტუდენტის ფოტო იყო გამოკრული, წარწერით ''ღმერთმა ნათელში ამყოფოს თქვენი სულები''.. მარიამს გაუკვირდა.. ათი სტუდენტი, როგორ, ან რანაირად.. შებრუნებას აპირებდა, როდესაც ვიღაც სათვალიან გოგონას დაეჯახა და სწრაფი რეაქციით მისი დაჭერაც მოახერხა..
- კარგად ხარ? - ღიმილით ჰკითხა მარიამმა
- კი, გმადლობ - გოგონამაც გაუღიმა..
- მარიამ მათეშვილი - ხელი გაუწოდა გოგონას..
- ანა კევლიშვილი - ხელს ხელი შეაგება გოგონამ.. ამ დროს მარიამმა რაღაც სილუეტს მოკრა თვალი, სახეც კი ვერ შეამჩნია მისი..
- დავინახე, როგორ ათვალიერებდი ყველაფერს და მინდოდა, რომ რაიმეთი დაგხმარებოდი... - უთხრა ანამ და მარიამიც დაუბრუნდა ამ სამყაროს..
- მე, ეს ვერ გავიგე.. როგორ დაიღუპნენ ეს ბავშვები - ანის სურათებისკენ ანიშნა
- სიმართლე გითხრა, ეს ყველაფერი არც ჩვენ გვესმის.. ეს სტუდენტები სხვადასხვა ასაკის, ჯგუფის და საერთოდაც, სხვადასხვა ფაკულტეტებიდან არიან.. - მარიამს გაუკვირდა ძალიან და მეტის გაგება მოუნდა.. - ბოლო ერთი წლის მანძილზე დაიღუპა ყველა - სევდიანად ჩაილაპარაკა ანამ..
- ამ ბოლო ერთი წლის? კი მაგრამ, როგორ? - ხმა ჩამწყდარმა იკითხა მათეშვილმა..
- ვირუსით.. ამბობენ ვირუსითო.. მაგრამ უცნაური ისაა, რომ ეს რაღაც უცნაური ვირუსი იყო, ფაქტობრივად ყველას ფილტვები დაეკეტა, ვერცერთმა ექიმმა ახსნა.. ზოგი იმასაც ამბობს, რომ მათზე ექსპერიმენტი ჩაატარეს.. - აი აქ დაიბნა მარიამი.. ყველაფერი ერთმანეთს დაუკავშირა.. იქნებ იარაღი, რომელსაც ამზადებენ, სულაც არაა სასროლი.. იქნებ ეს ბიოლოგიური იარაღია, შესაძლოა ვირუსიც კი.. გული ყელში მოებჯინა.. საშინლად გაბზრადა, გული აუცრუვდა ყველაფერზე, ჩვენს საუკუნეში, რომელშიც ცხოველებზეც კი აკრძალეს ცდები, ვიღაც შეშლილი ფსიქოპატები ადამიანებზე ატარებენ ექსპერიმენტებს.. მაგრამ ეს ძომ უბრალოდ ვარაუდია, მეტი არც არაფერი..
- ბოლო წელიწადში ანუ, ეს ხომ საშუალოდ თვეში ერთი მაინც გამოდის - ჩაილაპარაკა მარიამმა.. - იცი, მე უკვე უნდა წავიდე.. აუცილებელი საქმე მაქვს.. აი ჩემი ნომერი - სავიზიტო ბარათი გადასცა - იმედია ვიმეგობრებთ..

...

- კავშირზე გამოდი გიგი - აღელვებულმა ჩასზახა რაციაში, რომელსაც თან ატარებს ჩანთით..
- დიახ ქალბატონო სეჟანტო - მოესმა გიგის ხმაც..
- სასწრაფოდ მოდი, შემოსასვლელში დაგელოდები
- არის ქალბატონო სერჟანტო
- აქ არა გიგი, აქ მეგობრები ვართ მხოლოდ.. გელოდები, კავშირის დასასრული - რაცია გათიშა და შეინახა.. მალევე გაჩნდა გიგი მარიამთან.. მარიამმაც ყველაფერი უამბო..
- და ეს ხომ მხოლოდ ჭორებია - გაუკვირდა ბიჭს
- თუნდაც ასე იყოს გიგი, მე და შენ არ გვაქვს უფლება, რომ ეს ამბავი უყურადღებოდ დავტოვოთ.. ეს შეიძლება პიდაპირ კავშირში იყოს ჩვენს საქმესთან.. შეიძლება ვიღაც ფსიქოპატი ახალგაზრდა სტუდენტებს ''საცდელ ვირთხებად'' იყენებდეს.. ამას ვერ დავუშვებთ.. ისინი ვიღაცის დები და ძმები არიან, ვიღაცის შვილები, ცოლები, ქმრები ან მეგობრები, ამის უფლება არ გვაქვს, ვერ დავტოვებთ გამოუძიებლად.. მე და შენ კარგად ვიცით, რომ ბიოლოგიური იარაღი უფრო საშიშია, ვიდრე სხვა ნებისმიერი ტიპის..
- ეს ხომ ვარაუდის დონეზეა მარიამ.. მაგრამ კარგი, გამოვიძიოთ და ვინც არ უნდა იყოს ის ნაბ...ი, პასუხი ვაგებინოთ.. - დაამშვიდა გიგიმ მარიამი..
- საღამოს აქ ისევ დავბრუნდეთ და ყველაფერი დავზვეროთ.. მანამ კი ამ სტუდენტებზე გავარკვიოთ რაიმე, თუნდაც ის, იცნობდნენ თუ არა ერთმანეთს, ან ჰქონდათ თუ არა რაიმე საერთო..
- არრის სეჟანტო - სამხედრო ჩესტი აიღო გიგიმ..
ცოტა ხანში მარიამი თავის ლეპტოპს მიუჯდა და სცადა უნივერსიტეტის სიატემა გაეტეხა, რათა სტუდენტების ვინაობა დაედგინა.. თუმცა როცა დაფიქრდა, გააანალიზა, რომ ეა სულელური იდეა იყო.. ათასობით ადამიანიდან იპოვო ათი? რომლის არც სახელი იცი და არც არაფერი.. მაგრამ მაინც გაიგებდა და ისე არ დატოვებდა ამ ამბავს.. იპოვიდა ვინმეს, ვისაც მათი ვინაობა ეცოდინებოდათ... შემდეგი დღიდან ამაზეც იზრუნებდა... გიგის დაემშვიდობა და სახლში წავიდა.. საბეშნიეროდ მოსწონდა მარიამს იქაურობა.. მშვენიერი ოჯახი იყო.. სრულყოფილი, თბილი და პატიოსანი ოჯახი.. მეტი მას არც არაფერი სჭირდებოდა.. მათთან ერთად ისადილა, მერე გამოიცვალა და საღამო ჟამს გიგისთან დარეკა..
- მზად ხარ?.. - ჰკითხა გიგის
- დიახ..
- ყველაფერი წამოიღე, რაც დაგვჭირდება..
- არის ქალბატონო სეჟანტო..
ცოტა ხანში გიგი და მარიამი უნივერსიტეტის შენობაში იპარებოდნენ.. დიახ, იპარებოდნენ.. რა თქმა უნდა, მათ შეეძლოთ ვითარების ახსნა და პირდაპირ შესვლა, მაგრამ მაშინ ყველაფრის თქმა მოუწევდათ... სავენტილაციო მილში აძვრნენ.. მარიამმა ლეპტოპი გახსნა და ყველა სათვალთვალო კამერის დისტანციურად გათიშვა შეძლო.. ახლა თავისუფლად ივლიდნენ.. უფრო მეტად მიწისქვეშა სართული აინტერესებდათ და იქითკენ წავიდნენ.. მათ თან ჰქონდათ აპარატები, რომლებითაც, გარშემო ყველა იარაღს დააფიქსირებას შეძლებდნენ.. მთელი დაბლა სართლი მოიარეს, მაგრამ უშედეგოდ.. აპარატი იარაღს ვერ აფიქსირებდა, მარიამს კი ეჭვი ბიოლოგიურ იარაღთან დაკავშირებით უფრო უმყარდებოდა.. რადგანაც ვერაფერი ნახეს, სახლში დაბრუნება გადაწყვიტეს.. წასვლისას მარიამმა კიდევ შენიშნა ჩრდილი.. გიგის ანიშნა და მისკენ წავიდა, თუმცა ვერაფერი იპოვა.. სახლში იმედგაცრუებულნი დაბრუნდნენ..
.....

დილით ადრე ადგა, ივარჯიშა და უნივერსიტეტში წასასვლელად მოემზადა.. უკვე რამდენი ხანია იქ დადის.. არა და ადრე სულ სხვა ფაკულტეტზე სწავლობდა.. მას შემდეგ კი, რაც მისი და, მისი ერთადერთი ნათესავი, საეჭვო ვითარებაში დაიღუპა, მის ფაკულტეტზე გადავიდა, რათა ყველაფერი უკეთ გაეგო და შური ეძია დამნაშავეებზე, კვალმა კი იმ უნივერსიტეტამდე მიიყვანა.. ადრე ძალიან თბილი ადამიანი იყო საბა თოდუა, მაგრამ ახლა გაცივდა.. უფრო სწორად, ბოროტმა ადამიანებმა გული შურისძიების წყურვილით აღუვსეს.. ლიზა(ასე ერქვა მის დას) სულ რაღაც ცხრამეტი წლის გოგო იყო, იურიდიული ფაკულტეტის სტუდენტი.. სულ მთლად უეცრად გახდა ცუდად და წამებში გამოეცალა ძმას ხელიდან.. ლიზა ამ ათი მსხვერპლიდან მეექვსე იყო.. პოლიცია ვერაფერს შვრებოდა, რადგან ეს ძალიან ჰგავდა ვირუსულ ინფექციას, მაგრამ თავად ძალიან კარგად ესმოდა, რომ აქ რაღაც სხვა იმალებოდა..

როგორც იქნა საბა უნივერსიტეტში ავიდა, აუდიტორიაში შევიდა და რას ხედავს, მის ადგილზე ვიღაც წითური ზის.. სთხოვა ადგომა, მაგღამ გოგონასგან უარი მიიღო.. არ იცის რატომ, მაგრამ დაუთმო.. ეს პირველი შემთხვევა იყო ლიზას გარდაცვალებიდან, როდესაც ვიღაცის მიმართ გულკეთილობა, თუ ასე ითქმის, გამოეჩინა.. ადგილი იმიტომ მოსწონდა, რომ იქიდან ყველაფერი ჩანდა.. უნივერსიტეტში ყოფნის მანძილზე, მან ცოტა რაღაც თუ გაარკვია, მხოლოდ ჭორის დონეზე იცის, რომ დაღუპული სტუდენტები რაღაც ექსპერიმენტის მონაწილენი გახადეს.. სემინარის მიმდინარეობისას საბამ რამდენჯერმე გაიხედა გოგონასკენ.. იყო რაღაც, რაც მასში მოეწონა..
სემინარიდან გამოსულმა თვალი მოკრა, როგორ უყურებდა დაფას და ვიღაცისგან ინფორმაციას იღებდა..
- იქნებ ისიც ჩემსავითაა - გაიფირა მაშინვე - არა, სისულელეა, დაივიწყე საბა.. ასეც რომ იყოს, შენ მაინც შენი საქმე გაქვს და მარტო ხარ - შენიშნა, რომ მარიამმა შეამჩნია, ამიტომაც ჩუმად წავიდა.. საღამოს რომ შეიპარა უნივერსიტეტში, მაშინაც დაინახა ''წითელ თმიანი'' იქ, მხოლოდ სხვა ფორმაში და თანაც ბიჭთან ერთად.. არ ქონდა იმის სურვილი, რომ რაღაცეების გარჩევა დაეწყო, ამიტომ იქიდანაც ჩუმად გავიდა.. რატომღაც მოსწონდა ''წითელ თმიანი'', ის სხვებს არ ჰგავდა, ჰქონდა რაღაც განსხვავებული.. თავიდან ფიქრები მოიშორა და სახლში წავიდა.. სახლში, სადაც რამდენიმე თვეა უკვე, არავინ აღარ ელის..



******

ამის დაწერა რომ გადავწყვიტე, არ მეგონა, თუ ამდენი გამოხმაურება ექნებოდა.. იმედი.მაქვს, რომ მოგეწონებათ.. თქვენს შეფასებებს ველოდები.. ყველას ძალიან დიდი მადლობა.. მიყვარხართ

პ.ს
ქრისტე აღსდგა მეგობრებო, გილოცავთ!