დილით ნინი მზის სხივებმა გააღვიძა, ზანტად წამოდგა და ოთახი მოათვალიერა, ნიკო ვერსად ნახა, სამაგიეროდ კომოდზე დაწყობილი წერილი დაინახა და პარკი, რომელშიც აშკარად რაღღაც იდო.
‘ჩემს ფერიას’ - ეწერა ფურცელზე, პარკი გახსნა და მარწყვი დაინახა... თვალები გაუბრწყინდა..
-გაიღვიძე ფერია? - ნიკო შემოვიდა სინით ხელში, იქვე დადო და ცოლს ჩაეხუტა, შემდეგ მუცელზე აკოცა.
-ჩემი სუპერ ქმარი.. - ხელები მოხვია და ნელა აკოცა..
**
-მამიკო საქქალთველოსი ვბრუნდებით? - ბანცალით შემოვიდა ახლად გაღვიძებული დემეტრე.
-ბიჭო, საქართველოში რით ვერ ისწავლე სწორად თქმა? - შეუბღვირა დამიანემ.
-ოო, ვერ ვიძახი და რას სემწამე უიმე, - ხელი აიქნია.
-ბავშვებოო, წავედით.
-წავედით წავედით! - ახტუნავდა დემეტრე.
-როგორ ხტუნაობ მიკვირს. - თავი გააქნია დამიანემ.
-რატომ?
-იმდენს ჭამ კი დაგედო ღპი - ჩაიფხუკუნა პატარა ავაზაკმა.
უკვე სამი წლის იყო ორივე და მალე ოთხის გახდებოდა.
სამშობლოში ბრუნდებოდნენ.
ანასტასია საოცცრად ნერვიულობდა.
-ანასტასია, დაწყნარდი. - მოეხვია გაბრიელი.
-მეშინია.
-ნუ გეშინია, შემომხედე! ყველაფერი კარგად იქნება.
-დედა..
-ვერაფერს დაგიშავებს, თუ მოუნდება გვექნება კონტაქტი და ურთიერთობა, თუ არა და ჩვენთვის ვიქნებით ჩვენ. - დასჩურჩულა და ნელა შეეხო მის ბაგეებს.
-კარგი, - ცოტა დამშვიდებულმა ამოსთქვა.
**
აეროპორტში ყველა მოუთმენლად ელოდა, ბავშვებიც კი ვერ ჩერდებოდნენ..
-ერთი, - ჩუმად ამოსთქვა ნინამ.
-ორი, - თქვ ლილამ.
-სამი, - ხმამაღლა თქვა ნინიმ.
-მოდიან, მოდიან - ტიტინებდნენ ბავშვები..
ბედნიერები ჩაეხუტნენ ყველას..
ბავშვები ერთმანეთს არ შორდებოდნენ..
ისეთი ამაღელვებელი შეხვედრა ჰქონდათ ყველა მათ შეჰყურებდა.
ბედნიერება... ბედნიერება და ისევ ბედნიერება.
**
-ტას, რაც შენ წახვედი სულ არ იღიმის და მოწყენილია მილენა დეიდა..
-გახსოვს? დედაშენი წინააღმდეგი იყო, მაგრამ ახლა ძძალიან სჭირდები..
-ვნახავ, - სევდიანად ჩაილაპარაკა.
**
-ბებიასთან მივდივართ.. - მხიარულად ღიღინებდა დემეტრე.
ტასო თითებს იმტვრევდა, დამიანე ჩუმად იჯდა არ ავლენდა ემოციებს, მაგრამ ძალიან უხაროდა.
გაბრიელი კი დაძაბული იჯდა.
-მოვედით, - ხმა აკანკალლებულმა თქვა ტასომ.
ბიჭები მხიარულად გადმოვიდნენ..
ღილაკს თითი მიაჭირა და კარი ნელლა გაიღო.
ერთხანს დედა-შვილი თვალებში უყურებდა ერთმანეთს შემდეგ მილენამ ძალიან მაგრად მოხვია შვილს ხელები და ატირდა.
-ტასო, დე..შენ ხარ! - ცრემლიანი თვალებით ერებდა სახეზე.
-დე, მე.. გვერდით გაწია მის უკან ამოფარებული ბავშვები, რომ დაინახა მილენამ.
-ეს.. - ცოტახანს უყურა, შემდეგ ანასტასიას შეხედა.
-შენი შვილიშვილები..
-ტასო მე.. - სევდიანი მზერით შეხედა. - მე მაპატიე.. გთხოვ მაპატიე, რომ გიკრძალავდი.. უბრალოდ..
-დედა! - შეუბღვირა და ბავშვებზე მიუთითა.
-კარგი ხო, კარგი, - გაიღიმა და ბავშვებს მოეხვია.
-ბებიკო, - დემეტრემ მოხვია თავისი ბუთქუნა ხელები.
-ბებია, - დამიანეც სიხარულით მოეხვია.
-ჩემი ბიჭები...
**
-გაბრიელ, მე მაპატიე, რომ გიკრძალავდით ურთიერთობას, მე უბრალოდ... ძალიან მრცხვენია, შენ მართლაც ძალიან კარგი ადამიანი ხარ! ვიცი, რომ ძალიან გიყვართ ერთმანეთი, მემართლა მთელი გულით გთხოვ პატიებას. – პატარა ბავშვივით იდგა და პატიებას სთხოვდა.
გაბრიელს გაეღიმა.
-რა ხდება? - ტასო შეეჭრა.
-პატიებას მთხოვს, - სერიოზულად უთხრა გაბრიელმა, - მგონი ვერ ვაპატიებ. - თავი გააქნია.
-მე.. - ლუღლუღი დაიწყო მილენამ.
-აუ, რა საყვარელი ხარ, - გაიცინა ტასომ და მოეხვია, - რა თქმა უნდა გაპატიებთ, ოღონდ ერთი პირობით. შენი ხაჭაპურები მომენტრა და უნდა გამიკეთო.. - სიცილით უთხრა და ჩაეხუტა.
-ჩვენც მოვდვართ მოიცა.. - გამოვადნენ პატარები და მოეხვნენ.
-გაბო, მოდი შენც. - დაუძახა ტასომ და ისიც მივიდა
ერთმანეთსე ჩახუტებულები ისეთი საყვარლები იყვნენ და...
მგონი ჯობს მყუდროება აღარ დავურღვიოთ და დავტოვოთ ეს ბედნიერი ოჯახი...