ჭავჭავაძელები

როგორც ყოველთვის ვზივარ და ჩვენს ისტორიაზე ვწერ.
ალბათ უნდა მომხდარიყო, რომ არ მომხდარიყო არ შედგებოდა,
არ იქნებოდა.
ვერ გამოვიდოდა!
მჯერა უშენოდ უარაფრობის,
უშენოდ არც დღე მინდა და არც ღამე.
ეს არასდროს შეიცვლება.
არასდროს განმეორდები ჩემში სხვისი სახელით,
სხვისი სუნთქვით,
სხვისი მზერით,
სხვის თვალებით.
გახსოვს, რომ მითხარი ვიცი ვერ ვაჯობებ ჩემს თავს და ვერ დაგივიწყებო..
არ აჯობი რა!
არ ქნა ეგ!
არ გინდა.
არ წამშალო.
არ გამაქრო
და
სხვა რაც გინდა ის ქენი!!
უბრალოდ დამტოვე,
რა უჭირს ვიყო,
თუ კი
მეც მენდომება და
შენც გენდომება.
*************************
როგორ დაიწყო?
სად ?
როდის?
როგორც დაიწყო,
სადაც დაიწყო.
როდისაც დაიწყო.
რა აზრი აქვს, მთავარია,რომ დაიწყო და აღარც დამთვარდა.
ასეა თუ შენი ბედია ვერავინ დაგაშორებს
თუ არა და
კალთები, რომ დაახიო წამსვლელი მაინც წავა!!
**********************************
ჩემი ყველაზე ბავშვური და ლამაზი მოგონება ჯერ კიდევ იმ პერიოდიდან იწყება, როცა 12 წლის ბავშვს უცებ "შემიყვარდა", გაუაზრებლად. ალბათ ამას ერქვა წრფელი სიყვარული.
კიბეებზე ავდიოდი ჩაფიქრებული. უცებ ვიგრძენი,როგორ არ მქონდა საშუალება გამეგრძელებინა გზა. ზემოთ ავიხედე, საკმაოდ ბავშვური და სიმპატიური სახე მიმზერდა.
საითაც გავიწიე, იქით წამოვიდა და საშუალება არ მომცა, რომ გამევლო. ბოლოს გაბრაზებულმა შევუბღვირე და გამატარა. თვითონ კიბეები სიცილით ჩაიარა და ეზოში ისე გავარდა გეგონებოდა დასახვრეტად მისდევდა ვინმე. ეს ალბათ იმის ბრალი იყო,რომ სათამაშოდ ეჩქარებოდა.
ასე გავიცანი გიორგი ამაშუკელი.
შემიყვარდა სერიოზულად და მოულოდნელად, ისე,რომ მეც ვერ ვიაზრებდი რა იყო ეს ფენომენი, როცა შემეძლო საათობით მელაპარაკა მასთან, თუნდაც პლანეტებზე :)
*******************
ყავით ხელში, ვზივარ და ვიხსენებ ბოლო 4 წელს და წარმომიდგენია, როგორი იქნება ამხელა დროის შემდეგ გიორგისთან შეხვედრა და რაღაცნაირად არ მინდა!
- ელენე შენ გელაპარაკები!! - ყვირის წყობიდან გამოსული გვანცა - იცოდე, ქორწილში მაგის გამო, რომ არ წამოხვიდე , გავაფრენ!! - მე მობეზრებული სახით ვუყურებ და ერთი სული მაქვს, როდის დაამთავრებს მონოლოგს. თან თავს ვუქნევ თანხმობის ნიშნად
- ეგ რას ნიშნავს - "კაი წამოვალ", თუ "კაი გააფრინეს" ??
-გააფრინე გვანცა - ვკვდები სიცილით და ვხედავ, როგორ გამოდის ყურებიდან ბოლი სიბრაზით :)
- ელენე რა გჭირს? ჩემი ქორწილია, მე ვარ გვანცა , შენი დაქალი !
ბოლოს მივხვდი, რომ ძალიან ბანძი ვარ. ჩემი დაქალის ქორწილია და მე წასვლაზე ვწუწუნებ!
******************
გასაოცარია, რომ მანამდე არსად მენახა ორი ამაშუკელი . იმ წელს გადმოვიდნენ ჭავჭავაძეზე.
ორივეს მაგრად დავუახლოვდი. ისიც მახსოვს, როგორ აბარებდა დედაჩემი მათ ჩემს თავს. ისიც მახსოვს, როგორ მევლებოდნენ თავს ბიჭები. ხელს მკიდებდნენ და მაფრთხილებდნენ ჩვენთან ხარ ჩაბარებული, ჭკვიანად იყავიო.,
ძმა არასდროს მყოლია., დედის ერთა განებრივრებული ბავშვი ვიყავი. ცეკვა მე, ცურვა მე , სიმღერა მე, ყველაფერი მე.
მერე გიო და დემნა მყვადა. უკვე მართლა სერიოზულად განებივრებულს ისიც მაშინებდა ფაიფურის არ გავმხდარიყავი ..
თუმცა ამპარტავნობამდე შორი იყო ძალიან !

***გადარჩენა*****
ზაფხული იყო თუ სწორად მახსოვს 2007 წელი.
ღამე იყო. ბუნდოვნად ჩამრჩა გონებაში, როგორ გამოვარდა მოსახვევიდან მანქანა და აზრზეც ვერ მოვედი ისე გადამათრიეს გზიდან. გიჟს გავდა გიორგი, თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა და სავარაუდოდ კარგი არაფერი მელოდა.
- ახლა, ზუსტად ამ წუთში, ჩემს წინ ლამის გაქრი! თვალებს ვერ გაახელ გოგო? - ასეთი შეშინებული არასდროს მინახავს .
- რატომ მიყვირი? - შევიცხადე საოცრად ბავშვურად - ვერ დავინახე თორემ სიკვდილი არც მე მინდა.
- ჭკუიდან გადაგყავარ ! - თავი გადააქნია და მიმიხუტა.
*********************
ზოგჯერ ძალიან მენატრება შენი ხმა, სუნი, თვალები, შენი ფიცხი ხასიათი,
"თბილისურს + დერსკი " დგომა , აუღელვებლობა და ისიც ძალიან გაბრზებულზე ძარღვებდაბერილი თავს,რომ იკავებდი ჩემთან ზედმეტად,რომ არ წამოგცდენოდა რამე და ვინ მოთვლის კიდევ რამდენი რამ მენატრება!
ტყუილი კი არ ვთქვი, როცა გითხარი უშენობა უარაფრობას უდრის მეთქი.
დაბრუნდი რა...
თორე ფერებით ვერ ვხედავ სამყაროს
მართლა!

*************შანსი************
ერთხელ ძალიან მაწყენინა.
უბანზე ვისხედით . თავი ვეღარ მოვთოკე და ეგრევე გავცილდი.
იქ წავედი სადაც ძიირითადად ვიკრიბებოდით ხოლმე.
იმდენი ვიტირე, იმდენი , რომ ბოლოს ეჭვიც შემეპარა ჩემს ჯანმრთელობაში.
ძალიან დიდ ხანს,რომ აღარ გამოვჩნდი ანუკიმ ძებნა დამიწყო, მაგრამ ვერ "მიპოვა". სპეციალურად ალბათ, თორე ზუსტად ვიცი, იცოდა სადაც ვიქნებოდი.
რამდენიმე ხნის შემდეგ ვიგრძენი,როგორ დამიჯდა წინ ვიღაც.
ვიღაც რა, გიორგი იყო.
- ამომხედე - მითხრა ცივად. თავი უარის ნიშნად გავაქნიე , არ მინდოდა აჯღავლებული ვენახე ( სხვა სახელი ვერ მოვუძებნე ჩემს მდგომარეობას).
- ელენე შემომხედე ! - სიმშვიდეს ჯიუტად არ კარგავდა.
- აუ ელენე კარგი რა ! - ხმაში შევატყვე ,რომ ჩაეღიმა. თავი ფრთხილად ავწიე და გონებაში დავხატე სურათი , თუ რას ვემსგავსებოდი თვალებ დასიებული.
- დაკმაყოფილდი?- გამოვცერი კბილებში..
- რა გატირებს ?- იკითხა აუღელვებლად. თან ოდნავ დასვრილ კეტს იწმენდდა დიდი მონდომებით. წიკები ქონდა სასწაული. პატარა ლაქა,რომ ქონოდა ტანსაცმელზე პსიქოფატს ემსგავსებოდა. უსუფთავესი იყო. ძალიან მაღიზიანებდა ზოგჯერ ეს ზღვარ გადასული ჰიგიენა.
- შეეშვი რა ამ კეტების წმენდას. მაცოფებს შენი მშვიდი აჩემებები. ბიჭი და ასეთი წიკიანი არ გამიგია - ისეთი გამწარებული ვიყავი ბრაზისგან ნაპერწკლებს ვყრიდი. ამომხედა გამიღიმა და ისევ მიუბრუნდა თავის საქმეს.
- მე გკითხე რა გატირებსთქო და თემა ნუ გადაგაქვს !
- რა აზრი აქვს შენთვის? - ბოლო დონეზე დავქაჩე თვალები.
- რომ გეკითხები ესეიგი აქვს , მარტივი ლოგიკაა - თვალი ჩამიკრა.
- რა გინდა? - გადავაქნიე თავი მობეზრებულმა.
- რა ამპარტავნობაა ელენე, შენ ხარ დამნაშავე და კიდე აქეთ მებუტები? - გაოცებისგან შუბლზე აუვიდა თვალები - არ მჯერა . ხელს შეგახებ რა , ხომ ნამდვილი ხარ - სიცილით იკეცებოდა და უკვე სერიოზულად დავფიქრდი, რომ ეს ბიჭი ვერ იყო დალაგებული.
- შემეშვი!! - ფეხზე ავდექი და წამოსვლას ვაპირებდი, რომ მიმაბრუნა. ჩემი სახე ხელებში მოიქცია , ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი გრძელი თითებით მომწმინდა.
- შენ თვალზე ,რომ კიდევ ერთხელ დავინახო ცრემლი, იცოდე გავაფრენ და შენ რომ იცოდე ჩემი გაფრენა ძალიან საშიშია- თვალები მოჭუტა და გამიღიმა - და თუ ჩემს გამო იტირებ კიდევ, სუიციდის მსხვერპლი ვიქნები. - ხელი გაფრთხილების ნიშნად დამიქნია და ჩამეხუტა.
- არავინ არაა ელენიკო შენი ცრემლების ღირსი დამიჯერე. ეგრე არასდროს დაიმცირო თავი.
- ცუდი ბიჭი ხარ რა! - გაღიზიანებულს უფრო მომეშალა ნერვები .
- გეთანხმები, მაგრამ რატომ? - დამხედა გაკვირვებულმა
- იმიტომ, რომ სულ მირიგებ და არ მაცდი ნორმალურად გაბრაზებას!
ეს ანუკის შანსი იყო.
***********
გახსოვს?
როგორ არ უნდა გახსოვდეს თუმცა..
რა ბედნიერები ვიყავით ერთად..
ასეა.
ალბათ არავინ უნდა გააღმერთო, ღმერთის გარდა.
მე კი დაუფიქრებლად გაგაღმერთე და
დაგემონე სამუდამოდ.
*************************



- გიო და ელენე?
ჰოო, აი ეგ რთული თემაა. ალბათ ვერც ავხსნი. ერთმანეთი უყვარდათ ძალიან. აი მთელი თბილის მაგ ორს განიხილავდა. სულ ერთად იყვნენ. და თან სულ ბედნიერები ( იცინის)
მე გიორგი ეგეთი არასდროს მინახავს რა. აი რაც ეგ გოგო გაიცნო ვაბშე ჩამოენგრა ეს ზღვარ გადასული პრინციპები. მაგრამ მარტო ელენესთან იყო ეგრე.
მე, რომ მისი ძმა ვარ ეგ უკვე ნიშნავს,რომ გიორგი საუკეთესოა ( სიგარეტს აწვავს საფერფლეს)
აუ ისე ხო, რამე სი***ბა არ დაბეჭდოთ. დავხურავ რედაქციას იცოდეთ ! ( ლოყაზე მბრწკენს, თვალს მიკრავს და გადის)
" დემეტრე ამაშუკელი "


- ხშირად გვიკითხავს მათთვის, თუმცა ბოლომდე არასდროს ამბობდნენ. ვერც იტყოდნენ ისე უყვარდათ ერთმანეთი. გიორგი ყველაფერს აკეთებდა ელენესთვის, რასაც არ გააკეთებდა სხვა შემთხვევაში.
ელენე საერთოდ გადავიდა ჭკუიდან. აი ვიზუალურად არ ეტყობოდა , მაგრამ სულ გაბრწყინებული დადიოდა.
არ უნდა დაესრულებინათ ასე ცუდად.
"ანუკი თოდუა"



- სერიოზულად ვფიქრობ და ვერ ვამბობ, რაც სათქმელია. ან მე რა უნდა ვთქვა.
ერთხელ მახსოვს ელენე ისეთი გაბრაზებული იყო 1 კვირა არც ენახებოდა. სახლიდან არ გამოდიოდა ჭკუიდან გადაგვიყვანა ყველა. ბოლოს გიორგი 12 სართულიდან თოკით დაეშვა და პირდაპირ ოთახში შეუხტა ახლა რომ არ ჩაგეხუტო, გავიგუდები, ჰაერი არ მყოფნისო ( იღიმის)
მე ვიცი, რომ ეგეთი სიყვარული არ სრულდება.
"გვანცა ომიაძე "

- სერიოზულად მეკითხები? ( გაკვირვებისგან თვალებს ქაჩავს) აუ რა ყველა მოცლილი მე უნდა შემხვდეს (ხმადაბლა ამბობს და იცინის)
ძალიან თუ გაინტერესებს სერიოზული წყვილი იყო .
აი ისეთი , მეორე რომ ვერ გაივლიდა მსგავსი , იმიტომ,რომ დედამიწა ვერ დაიტევდა ამხელა სიყვარულს ( ჩაფიქრებით გამიღიმა და მალევე გამეცალა)
" თაზო ნაკაშიძე"


- ჩვენც შეგვშალეს ბოლოს . მთელი ბავშვობა ერთად ვიზრდებოდით. ბაზარი არაა ორივე სერიოზული ტიპი იყო. იუმორზე აღარ ვლაპარაკობ ( იცინის). გიორგი ისეთი იყო ერთი სიტყვით მოგთელავდა. ელენე ხო ვაბშე .
ყველანაირად მაგრები იყვნენ რა.
ჩვენ მართლა ჭავჭავაძელები ვიყავით. სასტავი ,რომელიც უძლებდა დროს! ( სიმწრის ღიმილს უფრო გავდა მისი სახის გამომეტყველება)
ვერ გავქაჩეთ ბოლომდე.
" ირაკლი მაისურაძე"
********************
დემნა და გვანცა..
გვანცა და დემნა.
სასწაული , ორი ფენომენი.
დემეტრემ,რომ გვანცას სიყვარული აუხნა ეგ ყველაზე შოკი იყო თბილისის ისტორიაში. მიმიქარავს ცხელი წ....ბი და ის, ხოხობი რომ იპოვეს მკვდარი :))
- ან ცოლად გამომყვები, - უთრა სიცილით და მწვანე თვალებში ჩააშტერდა - ან მიქელა დაგვწერს ჯვარს - სამწუხაროდ გვანცას საერთოდ არ ეცინებოდა.. ჰო დემეტრე ცოტა ვერ იყო დალაგებული.
- კაი ტოო, მართლა არ მომყვები? - დააღო პირი დემნამ. მერე ჩაიდუდღუნა ეს რა დღეში ვარო და მუხლზე დაჩოქილმა თხოვა ცოლობა.. + ბეჭედი აუქნია წინ. ულამაზესი, ბრილიანტის. გვანცა ისევ გაუნძრევლად იდგა და უკვე ბიუსტის დადგმა გადავწყვიტე მისთვის.
დემეტრე ადგომას აპირებდა გვანცა,რომ დაიხარა და ძალიან დიდი "სინაზით" აკოცა.
- მანამდე გექნა ეგრე , რომ ჩამომანგრიე ეს მთასავით კაცი - იცინოდა დემნა ..
და ეს ყველაფერი ხდება 50 კაცის წინ +15 დამხმარე პერსონალი, უმაგრეს რესტორანში და გვანცას 23 დაბადების დღეზე.
**ქორწილი***
- მაცადე გვანცა ვემზადები - ჩავკივლე ტელეფონში.
- ელენე იცოდე არ დააგვიანო. - არადა ყოველთვის პუნქტუალური ვიყავი და რატომ მიჭამს ეს გოგო ტვინს ვერ ვგებულობ.
- ისე ეფექტური იქნება - ვიღიმი ბოროტულად. არა ნამდვილად არ ვაპირებ ქაჯივით შევარდნას შუა ჯვრის წერის დროს.
მონასტერში მისულმა დემნას უკმაყოფილო სახე,რომ დავინახე თმა ყალყზე დამიდგა. ორი კვირა გვახვერწნინა და ბოლოს მაინც ჩოხა ჩავაცვით. სულ ისეთი შთაბეჭდილება მქონდა,რომ კეტებით და ჯინსის შარვლით წამოვიდოდა თავის ქორწილში. ასეც აპირებდა მაგრამ მალევე გადავარწმუნეთ. თაზუკა იყო მისი მეჯვარე. არანორმალური. რომ დამინახა იმხელა ხმაზე შეიცხადა მაედან, რომ ჩამოვარდე მე არ დაგიჭერო, რომ ხალხი შეშინებული მიყურებდა. ანუ ჩემს ფეხმასაცმელს გაუსვა ხაზი.
გვანცა იყო ყველაზე მაგარი დედოფალი.
საბოლოო ჯამში "ტრადიციულს + თანამედროვე - ჩხუბი " ქორწილი იყო.
ჯვარი სვეტიცხოველში დაიწერეს და წამოვედით თუ არა დემეტრემ ეგრევე გაიძრო თეთრი ჩოხა და მაინც ჯინსი ჩაიცვა.
გადამრია!
ტიპიური თბილისელი ხარმეთქი სულ ლანძღვით ვეძახე.
თაზუკა ცეკვავდა უზომოდ ბევრს, ფაქტიურად არც გაჩერებულა. მერე მეც ამაცეკვა.
ბოლოს ტანგო აღარ ვეცეკვე და საჯაროდ მლანძღა. უჟმური ხარო .
მერე სულ ცოტახნით გავედი გარეთ, სუფთა ჰაერზე. საათს დავხედე 12 სრულდებოდა და გიორგი კიდევ არ ჩანდა.ან აქ იყო და მევერ შევამჩნიე.. ისე მომაწვა ნოსტალგია და წყენა, ლამის დავტბორე რესტორანი. მერე გამახსენდა,რომ ჩემი ცრემლების ღირსი არავინ იყო და თავი დამეფასებინა ^^
ცას ავხედე. იმდენი ვარსკვლავი იყო თვალები ამიჭრელდა..
ჩემი ვარსკვლავიც იქ იყო..
სხვათა შორის!
******ახსნა******

- შენ ხომ იცი ,რომ ძალიან მიყვარხარ - შემაპარა ფრთხილად.
- კი მეც ძალიან მიყვარხარ - ვუთხარი გულწრფელად და ჩავეხუტე.
- მე ცოტა სხვანაირად მიყვარხარ - საჩვენებელი და ცერა თითით მაჩვენა რამდენი იყო ცოტა და გამიღიმა. წარბები გაურკვევლობის ნიშნად შევკარი. შუბლზე მაკოცა
- შარში ვარ - თავი გადააქნია.
- მისმინე გიორგი - გავუღიმე - მე დებილი არ ვარ და ძალიან კარგად ვხვდები რასაც გულისხმობ მაგ სიყვარულში. - ირონია შევაპარე ხმას.
- მერე? - თვალები დააწვრილა
- ყოჩაღ შენ ! - ტაში დავუკარი - მაგარი ხარ - ხმა არ ამოუღია ერთი ამომხედა და ზურგი მაქცია - მეც რომ მაგარი ვარ არაუშავს?- დავამატე სიცილით.
იმ დღეს მაჩუქა ვარსკვლავი. დაიმახსოვრეო მითხრა
ხომ ხედავ ბანალური გამხადე, დებილი მგონია თავიო.
მართლა ჩემი მეგონა ისე მიხაროდა.
*************ჰალუცინაცია***************
მოაჯირს ნერვიულად ვეყრდნობოდი .
- ნეტა აქ , რომ იყო რას იტყოდი - ჩავიჩურჩულე
- ეს რამ მომჭრა თვალი? ნუთუ შენ ანათებ ელენე? - იცინის ნაცნობი ხმა .
თაბრუ მესხმის, ტანში მცრის და საგრძნობლად მიწევს ტემპერატურა.
უკვე სერიოზულად მაგოიმებს ჩემი თავი.
- ჰალუცინაცია გაკლდა ელენე გელოვანო და ეგაა ბედნიერების მწვერვალზე ხარ - ვცრი კბილებში. თვალებს ისე მაგრად ვაჭერ ერთმანეთს სუნთქვაც მავიწყდება გახელასთან ერთად.
- გაახილე ელენე თვალები - მიმეორებს ხმა. - და თუ ისუნთქებ მადლობას გეტყვი - ამატებს სიცილით.
ძლივს ჯერ ერთ თვალს ვახელ , მერე მეორეს და შოკს ვიღებ სერიოზულს.
ძალიან მაგარი გააჩალიჩა.
- შეენ? - პირი დავაღე მოულოდნელობისგან.
- აღიარე,რომ შოკი ვარ - ხელები გაშალა და დატრიალდა.
ბოლოს " ნი ნარმალნი" ტიპიათქო გავიფიქრე და საოცრად ავმჩატდი.
*******************
- მიყვარხარ მაგრად რა !
- ბაჩო ხომ იცი..
- არ ვიცი !- შემაწყვეტინა ლაპარაკი - არ მაინტერესებს არავის აზრი.
- ძალიან გთხოვ რა არ ღირს!- არ ვკარგავდი სიმშვიდეს
- ელენე შანსი არ გაქვს ჩემს იქით, იცოდე პროსტა - თითი გაფრთხილების ნიშნად დამიქნია და გამეცალა.
მე არა, სამაგიეროდ ბაჩომ გააგებინა ყველას. გიორგი მაინც ძალიან მშვიდი იყო. ზედმეტადაც კი.
- სიყვარულს ვერავის დავუშლი ელენე - მითხრა ერთხელ. იმ დღეს ბაჩო შემხვდა , არეული იყო ძალიან. მაგ შენ ამაშუკელს გადაეცი,რომ მე მაინც ვერ მომიშორებსო. და გამეცალა.
იმის მერე არსად შემხვედრია.
ბოლოს გავარკვიე,რომ გიორგიმ ძალიან მშვიდად აუხსნა, ჩხუბის გარეშე..
თბილისი მეორე დღესვე დაუტოვებია ჭელიას!
***************ბეტონის გემო*****************
ბევრი ბავშვი ვირეოდით დერეფანში. ბოლო ზარი ახლოვდებოდა . არ ვიცი, როგორ მაგრამ კიბეებზე ჩასვლისას ფეხი გადამიბრუნდა და პირდაპირ სახით ჩავეხუტე ბეტონს. ანუკი იხეოდა სიცილით. იმის მაგივრად ,რომ ავეყენებინე თვითონაც მომიწვა .
გიორგის შეშინებულ სახეს, რომ მოვკარი თვალი მივხვდი,რომ მორიგი მონოლოგი მელოდა.
- აქ რა გინდა? - შევიცხადე საოცრად.
- უხდები ასფალტს - გამოსცრა კბილებში, ხელში ამიყვანა და მანქანაში ფრთხილად შემსვა. ანუკიმ მოგვაძახა მე დავრჩები მოვაგვარებ სიტუაციას და გნახავთ მერეო.
მუხლებიდან სისხლი მომდიოდა თქრიალით, არადა სისხლზე ცუდად ვხდები. სუნი,რომ ვიგრძნო ეგრევე ღებინება მეწყება, ესეიგი სუნთქვა უნდა შევიკავო.
აფთიაქთან გააჩერა, სტერილური ბინტი და რაღაცეები იყიდა, მანქანაში შემოხტა და ფრთხილად დაიწყო დამუშავება.
- ძალიან გტკივა?
- არა, მაგრამ როგორ მოხდა შენ რომ სისხლს ხელს კიდებ? - გამეცინა. შანსი არ იყო, ეგეთი რაღაც გაეკეთებინა სხვა შემთხვევაში.
- რა გავაკეთო აბა, გიყურო ,როგორ არ სუნთქავ? - გამიღიმა და ლამაზი ბანტი შეკრა.
- მადლობა , მაგრამ ვერ გავიგე იქ როგორ აღმოჩნდი.
- აღმოვჩნდი - თვალი ჩამიკრა.
სახლში მისულს დედაჩემმა მუხლებ დაბინტული , რომ დამინახა გალურჯდა.
- რა გჭირს დედიკო ეს?- დამხედა მუხლებზე და თვალები გაუფართოვდა.
- წაიქცა ნანუკ. არ იდარდო დავუმუშავე - გადაკოცნა გიორგიმ და ოთახში დამაწვინა.
- აუ დედა კარგად ვარ , ნუ მიყურებ ეგეთი სახით. - შევუბღვირე და ადგომა ვცადე. კრახით დასრულდა ჩემი მცდელობა. ვერ გავშალე მუხლი.
- მეტის ღირსი ხარ - ცეცხლზე ნავთს ასხამდა ნანუკა. გიორგი მშვიდად მიღიმოდა.
- გიო ხომ მალე მომირჩება?- ავხედე აცრემლებულმა და დედაჩემს "ნე ვიჟუ" ჩავურტყი.
- მოგირჩება არ იდარდო. - გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა.
- მოდი რა გიო ნიკუშა არაა სახლში და მე და შენ დავლიოთ ყავა თან შენ, რომ გიყვარს ის ნამცხვარი მაქვს - გამოკივლა დედაჩემმა სამზარეულოდან.
- აუ დედა მეც მინდა ყავა - ავწუწუნდი.
5 წუთში მე , დედაჩემი და გიორგი სასტუმრო ოთახში ვისხედით და გულიანად ვიცინოდით.
****
- ელენე ნახე რ მაგარი გემოვნება მაქვს .
- რატო , რამე იყიდე ახალი?
- არა - გაიწია და მაღაზიის ვიტრინაში ჩემი თავი დამანახა.- ნახე რა მაგარი გოგო მიყვარს - გამეცინა და ჩავეხუტე. იმ სიტუაციაში სხვა ვერაფერი გავაკეთე მართლა.

*********
- რა დაემართა?- მესმის გვანცას შეშინებული ხმა
- რომ დამინახა, ჭარბი ემოციისგან გული წაუვიდა.. - შეშინებული სიცილით იცინის გიორგი და ვგრძნობ რომ მიყურებს.
- რა გაცინებს ავადმყოფო?- უკვე ისტერიკულიც მეჩვენება გვანცას ხმა.
- დამშვიდდი კარგად იქნება , უბრალოდ გული წაუვიდა ზედმეტი ემოციისგან. - მომესმა ანუკის ხმა. ასე მეგონა ექსპერიმენტს ატარებდნენ ჩემზე.
- აუფ დავამთავრეთ ბაკალავრიატი , მაგისტრატურას ვაგრძელებთ და არ ვიცით რა ვქნათო ?- წაგესლა ირაკლიმ.
- იცოდე რამე რომ დაგჭირდეს ჩემთან ხარ მოსასვლელი და საოპერაციო მაგიდაზე დასაფენი, ასე რომ ბევრს ნუ იგველებ. - არ შეარჩინა ანუკიმ.
- ისე ძმაო საღოლ , ერთი შეხედვით მოთელე. - გაისმა დემნას ხმა.
- ცოლად რომ მოიყვანს მერე ნახე მოთელვა.- იცინის თაზო.
თვალები ნელ-ნელა გავახილე და ზუსტად 6 წყვილი "გუგა" რომ შემეფეთა ლამის თავიდან წამივიდა გული. სავარძელზე ვიწექი და მცდელობაც არ მინდოდა, ფეხზე ადგომის.
- კიდევ კარგი, - ამოისუნთქა გვანცამ.
- გიორგი წაგიყვანს სახლში. - თვალი ჩამიკრა დემნამ .
- არ მინდა ჩემით წავალ - ვთქვი თვალების ბრიალით . გიორგი ჩუმად იდგა და სერიოზული სახით მიყურებდა.
- ხომ ხედავ სუსტად ხარ , ფერი არ გადევს.
- კარგი ხო.
ძლივს წამოვდექი და გასასვლელისკე წავედი. უკან მომყვებოდა გიორგი.
გასაღები ამოიღო და ვერცხლისფერ S კლასის კარები გამომიღო.
- როგორ ხარ ელენე? - მკითხა მშვიდად და გამომხედა. დაახლოებით გზის ნახევარი გვქონდა გავლილი. დამშვიდებული და დახვეწილი მეჩვენა.
- ნორმალურად შენ?- სიმკაცრე გავურიე ხმაში. ჩაეცინა
- არამიშავს.
ესეც ჩვენი მოკლედ დიალოგი. მანქანა სადარბაზოსთან მიაყენა. არც შემიხედავს ისე გადავედი, არ მინდოდა ცრემლები დაენახა.
- ელენე - მომაძახა და გამიღიმა - დაპირება ისევ ძალაშია!
***********პირობა**************
- რომ გაიზრდები რაუნდა გამოხვიდე?- გამეკრიჭა გიორგი
- მსახიობი.
- ეე არა რა.
- აბა?
- ჩემი შვილების დედა - თავზე მაკოცა.
- მპირდები?
- გპირდები!
*****************
17 წლის ვხდებოდი. ოქროს დაბადების დღე მქონდა. არცერთი შეტყობინება, არც ზარი, მხოლოდ ნიკუშამ და ნანუკამ მომილოცეს.
მეწყინა , როგორ არავის გავახსენდითქო და ეგრევე გადავწყვიტე დამეძინა.
6 საათი სრულდებოდა რაღაც საოცარმა ხმამ რომ გამაღვიძა.
- ელენე გელოვანს ვთხოვ გამოცხადდეს ეზოში. - გიორგი ეზოში იდგა და ბოლო ხმაზე ყვიროდა.
- არ ხარ ნორმალური.- შევუბღვირე ფანჯრიდან
- შენ ხომ ხარ და ჩამო რა - გაისმა ხმა.
- შემეშვი! - საშინლად გავბრაზი და ფანჯარა მივკეტე. რამდენიმე წუთის შემდეგ საშინელი სიგნალების ხმა გავიგე და მივხვდი ვისი ხელიც ერია ამ საქმეში
არ მახსოვს როგორ და რა ჩავიცვი მაგრამ ზუსტად სამ წამში ეზოში ვიდექი.
-შენ სირცხვილი არიცი რა არის?- ნაპერწკლებს ვყრიდი თვალებიდან.
- მადლობა მომიხადე გოგო.. - კვდებოდა სიცილით.
- რა დავაშავე ?
- დაბადების დღეს გილოცავ - გამიღიმა. - და ნუ იბღვირები. - ბოლოს იმდენი ქნა მაინც გამაცინა.
რესტორანთან გააჩერა მანქანა. მთელი უბანი იქ იყო .
- ყველა შენ გილოცავს - თვალი მოავლო გიორგიმ ხალხს.
- გიკსოოოოონ ძმა ხარ - იხეოდა შუაზე მთვრალი თაზო.
არც ერთი ზარი და შეტყობინება და ბოლოს მაინც მთელი თბილისი მე მილოცავდა დაბადების დღესაც და გიორგის თავსაც.
ბოლოს არაფერს გაცლიანო და ყელზე ლამაზი კულონი გამიკეთა.
- ეს ჩემგან ჩემი შვილების დედას- გამიღიმა და ძალიან მაგრად ჩამეხუტა.
*************************
- რატომ წამოხვედი დედიკო ასე მალე?- შეიცხადა ნანუკმა.
- გული წამივიდა- ვუთხარი მშვიდად.
- გიორგი დაინახე და გაიშოტე ძირს ხო?- კვდებოდა სიცილით ნიკუშა.- დედას გავს ემოციური და ტემპერამენტიანი.
- მასხარა - ჩაიდუდღუნა ნანუკამ .
- დავწვები მე რა და ხვალ წავალ სახლში. მამა მანქანა იქ დგას რესტორანთან და წამოიყვანე გთხოვ
- მე რატომ ვხედავ ბინის წინ?- გაეღიმა ნიკუშას.
გიორგი!!!!
******************
სუხიშვილებში ცეკვავდა გიორგი.. სულ გადარბენაზე იყო, სულ გასტროლებზე. ყველა მის კონცერტს ვესწრებოდი. ყველა მიცნობდა და ყველას ვიცნობდი. ლიტვიდან იყვნენ ახალი დაბრუნებულები და ეგრევე ფილარმონიაში იცეკვეს სოლო კონცერტზე. ნანახიც არ მყავდა 2 კვირა/
- ელენე გიოს მოენატრე ძალიან - სცენიდან კულმინაციისას მესმის ნინო სუხიშვილის ხმა და მილიონი თვალის მოშტერებას ვგრძნობ.
კულისებში იყო გიორგი . სანამ მივიდოდი მისმა მეგობარმა დავით ნაცვლიშვილმა მითხრა მთელი 2 კვირა შენზე ლაპარაკობდაო. წინ დავუდექი გაღიმებულ გიორგის და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე,
- სიცოცხლე ხარ ჩემი. - შუბლზე მაკოცა..- შუბლზე იცი ვის კოცნიან?
- ვის?- გამეღიმა
- ანგელოზებს.
***************
ისევ წასული იყო 2 თვით საფრანგეთში. სერიოზული დეპრესია დამეწყო. პირველი დღეს შემეტყო უგიორგობა.
- ნანუკაააა - ისმის ნიკუშას ხმა- ელენე გლოვობს რაღაცას და მე რატომ არ მეუბნება ?
- ააა გიორგია წასული 2 თვით გასტროლებზე და ეტყობა მაგიტომ - ისე გამოძახა დედაჩემმა ვითომ იქ არ ვმჯდარიყავი. მერე მამაჩემმა ხელში ამიყვანა და წამის შემდეგ ყელამდე წყალში ვტივტივებდი.
ყოველთვის ეხერხებოდა ჩემი გართობა.
- ამომიყვანე ეხლა - სიცილით რომ გული ვიჯერე ხელი გავუწოდე , მაგრად მოვქაჩე და თვითონაც ჩემს გვერდით გაადინა ტყამპალი.
- ორი ერთი ჭკუის მამა-შვილი .-იცინოდა ნანუკა.
- მამა მელოტდები? - ვკითხე თმას რომ იმშრალებდა. გაშეშდა და გამწვანდა.
- შანსი არაა - დააგდო პირსახოცი დ თმას დაუწყო თვალიერება.
- კაი რა - მისი შეშლილი სახის დანახვისას ვერ შევიკავე სიცილი. - გაგეხუმრე ახალგაზრდა ხარ ჯერ.
- კი აბა ახალგაზრდა დაიდო მამა-პაპური ღიპი- გამომექომაგა ნანუკა.
- რა შურიანი ხარ ნანა - მაიკა აიწია მამაჩემმა და ახლა მუცელს დაუწყყო თვალიერება- ცხიმის ნასახსაც ვერ ვხედავ. ეს შენხარ ,რომ ვეღარ გიძლებს სასწორი და ჩემზე გადმოგაქვს იერიში.
მერე ძალიან დიდხანს ვისმენდი ,როგორ ჩხუბობდნენ , იმაზე თუ რომელი უფრო მსუქანი იყო.
*********************
3 საათი იყო,რომ გავიღვიძე. იწვოდა ჭავჭავაძე. რაც ფანჯარა იყო სახლში ყველა გავაღე. თეატრში მაგვიანდებოდა. 4ზე მქონდა რეპეტიცია.
- როგორ ხარ ელენიკო?- ოთახის კარი შემომიღო ნიკუშამ და კარადას მიეყრდნო.
- რავი მაა, შენ?
- გოგო - ბოროტულად გამიღიმა - გიორგი დაბრუნდა ანუ
- კი დაბრუნდა
- ესე იგი მალე მოვესწრები შვილიშვილს.
- კაირა!
- რაა არაა ეგრე?
- არა!
- კი!
-არა
-კი!
- ნიკუშაა! - თვალები დავუქაჩე, დანებების ნიშნას ხელები ზემოთ ასწია და კარებში გასულმა მომაძა მე ვარქმევ სახელსო.
მაგიჟებს ეს კაცი.
- დედა მე მივდივარ მაგვიანდება. - მივაძახე კარებში გასულმა.
მანქანასთან მისულს გამახსენდა,რომ ტელეფონი სახლში დამრჩა.
კიბეები ზლაზვნით ავიარე და ვიგრძენი, რომ ისევ არ მქონდა გავლის საშუალება.
ისევ გიორგი და ნაცნობი სიტუაცია.
ისევ სიმპატიური ოღონდ გაზრდილი და დახვეწილი სახის ნაკვთები.
ბოლოს გამატარა თან სიმღერით ჩაიარა კიბეები "მე ისევ მოვალ , დავბრუნდები"ო
ცოტახანში ეზოში ფეხბურთისთვის სამახასიათებელი ყიჟინი სტვენა და სეტკების ხმა გაისმა.
მანქანაში ჩავჯექი თუ არა ისე სწრაფად გავიარე სტადიონთან გიორგი გაოგნებული მიყურებდა.
აზრზე არ ვიყავი რა, მაგრამ ზუსტად ვიცი ,რომ რაღაც ისე ვერ იყო ჩემში.
****************************************************
გიორგისთან და დემნასთან ვქეიფობდით. გოგოები ოფიციალურად ვითვლებოდით სტუდენტებად. მე თეატრალურზე ვსწავლობდი, გვანცა სამართალზე, ანუკი სამედიცინოზე.
იმდენი ვიცინეთ უკვე კივილში გადაგვდიოდა..
დემეტრე და ირაკლი რაღაცას თამაშობნენ კომპიუტერში და ისეთ ხმაზე ყვიროდნენ , მეზობელი ამოვიდა რამე ხომ არ გჭირთო.
- ის გახსოვთ თაზუკამ ნუგზარას ნივას რომ ბორბალი შეხსნა და დამალა?- იცინოდა გვანცა .
- ტიპი ორი კვირა ეძებდა - დაამატა თაზომ და თავი ააქნია , იმის ნიშნად ვერ ვიყავი დალაგებულიო.
- გვანცა,რომ დაეცა და დემნამ წყალს რომ შეაყუდა - უკვე სიცილისგან ლურჯ გვანცას მართლა აღარ შეეძლო მეტი.
- გიორგი რომ სერენადებს გიმღეროდა.. იმ რუპორისთვის იმდენი ვიჩალიჩეთ მოგვატარა მთელი თბილისი - შემოგვიერთდა დემნა..
- და ნიკუშას ახალ ნაყიდ მერსედესზე, რომ ცეკვავდა თაზო დავლურს - იცინის თოდუა
- ორი კვირა მოსაკლავად დასდევდა მამაჩემი - მეცინებოდა მეც.
-რა ნი ნარმალნი ტიპი იყო - ხელი გადახვია გიორგიმ თაზოს.
უბანზე გავედით ბოლოს . ბირჟას ვამაგრებდით ჭავჭავაძელები. მაღაზიაში გადასვლა დავაპირე მზესუმზირა და ტკბილეული უნდა მეყიდა. მაგრამ ვერ გადავედი.
მეორე დღეს რესპუბლიკურში გამჭიმეს ტვინის შერყევით და მოტეხილი ფეხით.
**********
მანქანამ გა-და-მი-ა-რა, ამ სიტყვის მთელი მნიშვნელობით.ერთადერთი ფარების შუქმა,რომ მომჭრა თვალი ეგ დამრჩა მეხსიერებაში.
ცოტახანი სიმსუბუქეს ვგრძნობდი, მერე თითქოს მაგრად დავენარცხე მიწაზე..
თვითმხილველი ბავშვების გარდა არავინ იყო. არ უჩივლეს მძღოლს, როგორც ვიცი ახალგაზრდა ბიჭი იყო, სანდრო ზამთარაძეო..
საავადმყოფოში ორი კვირა გამაჩერეს, უფროსწორად დამაბეს.
გიორგი გვერდიდან არ მშორდებოდა. და ზოგადად არავინ მტოვებდა.
- შენი უგონო სახე,რომ დავინახე გადამეკეტა შენ თავს ვფიცავარ - მიღიმოდა გიორგი და უსაზღვროდ ბევრს მკოცნიდა.
- ნუ იგონებ ხოლმე რა..- გამეღიმა
- არ ვიგონებ, მართლა - ცოტა ეწყინასავით..
- გიო ..-შემომხედა- ჩამეხუტები?
- იცი ჩემს ცხოვრებას რა ქვია? - მკითხა ღიმილით
- არა, რა ქვია?
- შენი სახელი - ბედნიერებისგან ვერაფერი მოვიფიქრე უკეთესი. ოდნავ წამოვიწიე და ვაკოცე.
პირველად ვიგრძენი, რომ ელენეს+გიორგი უსასრულობაში იკარგებოდა.
************************
- ელენე + გიორგი = ბედნიერებას. - წარმოვთქვი კედელზე მიწერილი სიტყვები და გამეცინა
- რა იყო , არაა ეგრე? - ღიმილით გადმომხედა გიორგიმ და ხელი გადამხვია.
- უსასრულობის ნიშანს მივამატებდი - ვთქვი ჩაფიქრებულმა.
- მე,რომ შენ მყავხარ ეს უკვე ნიშნავს უსასრულობას.
......
სახლში ძალიან გვიან მივედი. რეპეტიციით დაღლილს არაფრის თავი მქონდა.
აბაზანასი ძლის შევლასლასდი და ზემდეტად მესიამოვნა, გრილი წყლის შეხება სხეულზე.
ცოტახანში, საღამურებით ვიწექი სავარძელზე , კომპიუტერი მუხლებზე მედო და უაზროდ დავბოდიალობდი სოც. ქსელში.
კარებზე ზარი გაისმა.. საათს შევხედე 12 სრულდებოდა.
ერთი გაფიქრება ისიც ვიფიქრე, დანა ხომ არ ავიღო, მაინც ყოველი შემთხვევისთვისთქო, მერე ჩემს ფიქრებზე გამეცინა და კარები გავაღე.
სახეზე ალბათ 300 კითხვის ნიშანი დამეწრა, კედელზე მიყრდნობილი გიორგი,რომ დავინახე. თავხედურად მიღიმოდა. დაახლოებით 3 წუთი თვალებ გაფართოებული და პირდაღებული ვუყურებდი , მერე ჩემი თავის შემრცხვა და თვალები ავახამხამე.
ისიც კი ვიფიქრე, კარებს მივხურავ და თავიდან გავაღებ ,ხომ არ მელანდებათქო.
- რაო ელენე?- თავი ოდნავ გადახარა გვერდით და კუპრივით შავი თვალები აუციმციმდა. ოდნავ მოშვებული და მოვლილი წვერი, სქელი ტუჩები, თეთრი მწყობრი კბილები, წამოზრდილი თმა და სპორტულები კიდევ უფრო მიმზიდველს ხდიდა.
ვაღიარო უნდა, რომ გიორგი ძალიან სიმპატიური იყო.
" რა ფიქრები გაწუხებს ელენე, მგონი ფსიქოლოგი არ გაწყენდა" ჩამყვირა ალტენეგრომ.
- აქ რა გინდა?- თვალები უფრო გამიფართოვდა სიბრაზისგან.
- რა სტუმართმოყვარე ხარ, მადლობა მოპატიჯებისთვის - არც მაცადა პასუხისგაცემა ისე შემოვიდა სახლში, სავარძელში მოკალათდა და ინტერესით მომაჩერდა.
****************************************************************
ცეკვას შეეშვა. აღარ მინდა , დროა სწავლას მივხედოო.
ვერ წარმომედგინა გიორგი სუხიშვილების, ბოხოხის, ჩოხის, აზიაცკების და საერთოდ ცეკვის გარეშე. თვითონაც ძალიან უჭირდა, მაგრამ არ ვიცი რამ დააძლევინა ეს..
- მივდივარ - ირაკლისთან ვიყავით ბავშვები, გიორგიმ რომ ჩუმად ჩაილაპარაკა.
- სად მიდიხარ ?- გაოცებისგან თვალები დაექაჩა გვანცას. მე ძალიან ბევრი კითხვის ნიშანი მეხატა სახეზე.
- მოსკოვში..- შემომხედა ნაღვლიანად.
- როდის?- კითხა ანუკიმ
- ხვალ დილით.- საგრძნობლად ამიწია ტემპერატურამ, ასე მეგონა ცეცხლი მეკიდა.. ხმას არ ვიღებდი სპეციალურად. არც ბიჭები ლაპარაკობდნენ. ალბათ იცოდნენ უკვე..
- ესეიგი დიდი ხნის გადაწყვეტილი გაქვს?!- თავი მოვაბი სათქმელს. ძალიან მეწყინა ახლა,რომ ვგებულობდი ასეთ ამბავს.
- ეგრე გამოდის - ჩაილაპარაკა სევდიანად.
- რამდენი ხნით მიდიხარ?- კითხა გვანცამ ჩემს მაგივრად. მიხვდა,რომ ლაპარაკის თავი აღარ მქონდა.
- სასწავლებლად მივდივარ - ფრთხილად ავდექი. ერთხელ შევხედე მხოლოდ და წამოვედი.
ტკივილი,
მონატრება,
უჟანგბადობა,
სიცარიელე
ყველაფერი იყო ამ შეხედვაში.
მეორე დრეს გიორგი მართლა წავიდა.
"მე,რომ შენ მყავხარ ეს უკვე ნიშნავს უსასრულობას"- თვალი მოვკარი დიდ ტრაფარეტზე წაწერილ ნაცნობ სიტყვებს.
ტკივილისგან გამცრა. ეს საიდანღა მოახერხათქო გავიფიქრე.
მთელმა თბილისმა აიტაცა ეს ფრაზა.
ძალიან დიდხანს არ ამოუსუნთქავს დედაქალაქს.
ალბათ მასაც უგიორგობა ტკიოდა.
*******************************************************************************************************
ხელები გულზე დავიკრიფე და შევეცადე მშვიდი სახე მიმეღო. ისე გამაღიზიანა ამისმა საქციელმა ლამის თავზე დავაფშვენი ყვავილებიანი ლარნაკი.
- მანქანის ჩქარა მართვა არ შეიძლება - თქვა ისე სხვათაშორის და სახლს მოავლო თვალი.
- ჰო არა?! სხვის სახლში შეჭრაც არ შეიძლება- ვუთხარი და ცალი წარბი ავქაჩე. ჩაეცინა და ხელით მანიშნა დაჯექიო.
მის წინ ჩამოვჯექი და თვალი გავუსწორე.
- რაო,გული არ მიგდის?- ნერვებს ძლივს ვთოკავ და უემოციოდ ვუყურებ - მაცხია რამე სახეზე?- გამომეტყველება შეეცვალა. დარწმუნებული ვარ , მართლა შეეშინდა რამე ხომ არ მაცხიაო.
- კი.. უსინდისობა - გამოვცერი კბილებში.
- ვაახ, ნაგლობის კურსებს სად გადიოდი?
- იქ სადაც შენ , ოღონდ მე უკეთესად ვსწავლობდი.
- აშკარად ცხელა იუმორთან - ჩაიცინა ირონიულად.
- რამე გინდა?
- კი..
- რა?
- შენ!
- რას ლაპარაკობ? ! - დავაწვრილე თვალები
- არ მეგონა ასეთი გაზრდილი თუ დამხვდებოდი. - ჩაილაპარაკა სევდიანად.
- თუ გინდა დაგამშვიდებ და გეტყვი,რომ როგორიც დამტოვე ისეთი ვარ. - ოდნავ გამეღიმა. ვერ ვთოკავდი ემოციას.
დანაღვლიანდა.
- არხარ ვალდებული დამამშვიდო.
- არ უნდა წასულიყავი ისე!
- სხვანაირად არ შემეძლო.
- სხვანაირად ყოველთვის შეიძლება მოქცევა. ეს ადამიანები ვართ დაუკვირვებლები ! - ხელები გულზე დავიკრიფე და გაბრაზებულმა შევხედე.
- შენ რა გგონია, არ მიყვარდი? - ძარღვები დაებერა.- შენზე მეტად არავინ მყვარებია, ვიცოდი ,რომ გამიჭირდებოდა, მაგრამ რა მექნა სხვა გზა არ იყო. - ხელი მაგიდას დაარტყა და შემომხედა. ცრემლებს ძძლივს ვიკავებდი - მე შენი მჯეროდა, მჯეროდა,რომ დაბრუნებულს არ მაქცევდი ზურგს. მჯეროდა რომ არ მიმატოვებდი, მაგრამ თქმაც ვერ გავბედე, არ მინდოდა შეგცოდებოდი..
- რას გულისხმობ?
- არვიყავი კარგად ელენე - ღრმად ჩაისუნთქა - სიმსივნე მქონდა კუჭზე..
ცუდად გავხდი, სუნთქვა შემეკრა და ძალიან ხმამაღლა მომინდა ტირილი. ისე, რომ ყველას გაეგო მთელი ოთხ წლიანი ტანჯვის შედეგი, რომ მე გიორგი ისევ მიყვარდა და ისევ შემეძლო მეთქვა..
მის გარეშე ნამდვილად არ ქონდა აზრი ცხოვრებას.
**********************************************************************************************************
ოთხმა უგიორგო წელმა ჩემი ცხოვრება მთლიანად ტავტოლოგიად აქცია.
სრული კოშმარი იყო ყოველი დღე.
ცარიელი მე,
შეშლილი ბავშვები,
დემნას სევდიანი თვალების და არაფრის მთქმელი სახის დანახვაზე ჭკუა მეკეტებოდა. ისტერიკა მქონდა, ყოველ იმ ადგილას გავლისას რაც მის თავს მახსენებდა.
მერე შევეჩვიე .
შევეჩვიე სიცარიელეს, უარაფრობას და არასრულფასოვნების შეგრძნებას.
ბოლოს მისი სახელის გაგონებაც აღარ მინდოდა.. არა იმიტომ,რომ მძულდა..
პირიქით უფრო მეტად ,რომ მიყვარდა ეს იყო საშინელება ჩემთვის.
ყოველთვის მიჭირდა პატიება.. წყენა დიდხანს მყვებოდა და შემეძლო ადამიანი საერთოდ დამეკარგა , მხოლოდ იმის გამო,რომ პრინციპებს არ ვღალატობდი.
ალბათ პრინციპულობის გამო იყო ,რომ როცა ბავშვებს ვხედავდი,როგორ ელაპარაკებოდნენ, მე პირიქით ვერიდებოდი..
თუუმცა როცა რეალურად დავინახე და გაჩნდა შანსი რომ მენახა მაშინვე დამავიწყდა ყველა წყენა და ერთადერთმა სურვილმა მომიცვა.. რომ მე მხოლოდ მისი შეგრძნება მინდოდა..
********************************
-ნეტა ჩვენს შორის ეს 4 წელი არ იყოს - ამოვიდუღდუღე დიდი ხნის დუმილის შემდეგ.
- და რამეს ცვლის ეგ?! მე გამიგონია ,რომ სიშორე უფრო აძლიერებს სურვილს და მონატრებასო- გამომხედა ღიმილით.
- შენგან განსხვავებით მე გამომიცდია. - საპასუხოდ გავუღიმე. ცოტახანი ჩუმდად ვიყავით ორივე მერე გვერდით დავუჯექი და ჩავეხუტე.
- მე და შენი ცხოვრება რას გავს თუ იცი? - ხელები მაგრად მომხვია და ჩაფიქრებულმა მკითხა . უარის ნიშნად თავი გავაქნიე და ვეცადე არ მეტირა.
- ყველაზე სევდიან რომანს, რომელიც მაშინ გრძელდება , როცა წიგნს ცრემლით ხურავ.. წიგნის ბოლო ჩემი წასვლა იყო. გაგრძელება ჩვენ ვართ - შუბლზე მომადო თბილი ტუჩები.
- მიყვარხარ - ვუთხარი ჩურჩულით და უფრო ავეკარი გულზე.
- ელენეს + გიორგი = უსასრულო ბედნიერებას !!
************************************************************************************************
დემნა და გვანცა 2 კვირაში ჩამოვიდნენ საფრანგეთიდან.
დემეტრე ამბობდა ჩემი ჯიბის ჭიაა, გამაკოტრაო .
ალბათ მთელი ცხოვრება არ დავიღლებოდი ამ ბავშვების ნათელი თვალების ყურებით.
მე ხომ მსოფლიოში ყველაზე საუკეთესო სამეგობრო მყავდა..
ვქეიფობდით..
- მეორე გიორგის და ელენეს დედამიწა ვერ დაიტევს.. ამხელა სიყვარული სად წაიღოს მერე - ჩაილაპარაკა თაზომ ღიმილით და ბედნიერი თვალებით გადმოგვხედა.
*************************
ოთხი წლის მანძლზე, ფაქტია ბევრი ბიჭის მზერის ობიექტი ვიყავი..
ისიც ფაქტია,რომ მე ცალ ფეხზე მეკიდა თითოეული . გასაოცარი ისაა,რომ ყველა ჩემი მხედველობიდან მეორე დღესვე ქრებოდა.
საოცრად მეღადავებოდა ვიღაც.. სერიოზულად მაშინ დავფიქქრდი ჩემს ვიზუალურ მხარეზე,როცა არცერთი თაყვანისმცემელი აღარ შემრჩა.
შოკი მქონდა.
ერთხელ ერთი კურსელი ამეკიდა. რაღაც როლს თამაშობდა ჩემთან ერთად. ძალიან მიყვარხარო და უნდა ვიბრძოლო შენთვისო.
გარეკილი ქონდა! ეგეთი შეუგნებელი საუკუნეში ერთი იბადება და ის ერთიც მე შემხვდა.. არანორმალური ბედი რომ მაქვს მიტომ.
ერთჯურედიანი იყო!! ვერაფრით მოვიშორე. გინდა თუ არა მეც იქეთ მოვდივარ უნდა გაგაცილოო. საბედნიეროდ დემნა დამხვდა მანქანით და ეგრე უბრალოდ "მოვტეხე" სანდრო.
დემნამ ისე გააყოლა თვალი მივხვდი,რომ კარგი არაფერი ელოდა.
- რა უნდოდა ?- ცალი წარბი ამიწკიპა
- მე რავი არაფერი ისეთი გაგაცილებო..
- მივაცილებ მაგას მე ..
მიაცილა.. მეორე დღეს ტრავმატოლოგიურში :)
***************
- სადმე არ წავიდეთ დასასვენებლად? - იკითხა მთქნარებით გვანცამ.
ხოდა ამ კითხვით გლობალური საკითხი ჩამოაგდო. ბევრი ბჭობის შემდეგ გადავწყვიტეთ,რომ ჩემთან წავსულიყავით სოფელში.
ძალიან დაღლილობაზე ისე მაგრად " გაასწორა" სიგრილემ ,რომ იმაზეც დავფიქრდი სულ აქ დავრჩებითქო.
- ვახ თინა ბებოოოოოო - ხელები გაშალა თაზუკამ და 60 წლის ქალი ხელში 2 საათი აფრიალა. მიტომ უფრიალობდა გული 2 დღე.
- კაი ბებია დამსვი. რა არი,რო გავირებულხარ - ძალიან საყვარელი აქცენტით გვეფეებოდა თინა.
- ჯიგარი ქალი ხარ თინა არუნდა ამდენი ბაზარი - თინას სახეზე სიცილით იკეცებოდა თაზუკა. მაგრამ თინა აღარ უსმენდა ჩვენი თვალიერებით იყო გართული.
- ასე უნდა გოგო დავიწყება - ქოთქოთებდა ბებიაჩემი და თან სათითაოდ გვკოცნიდა ყველას.
- აგი ისაა ხო? - საჩვენებელი თითი ჰაერში ააფრიალა გიორგის დანახვაზე და მივხვდი "ისაა"ში რასაც გულისხმობდა. სიცილით დავუქნიე თავი და მხარზე მივეყრდენი გიოს.
- მევარ მე თინა ბებო. როგორ ხართ?- იღიმოდა გიორგი.
- კარგად ვარ ბებო კარგად. დედა რავა გაზრდილან . დახე რა კარგი ძმები არიან ერთმანეთზე ლამაზები - მოკლედ თინა მთლიანად ნოსტალგიამ მოიცვა და კარგა ხანი ასე გვეფერებოდა.
- დედა სულ გამოვშტერდი ამხელა ქალი. ქე მოგშივდებოდათ. - ხელი შემოირტყა სახეზე და უცებ ისე დაბზრიალდა თაბრუ დამესხა.
- ბებო ნელა არ დაეცე - მეღიმებოდა მის საქციელზე.
- თაზო ბებია წამოდი შეშა მომატანინე და თან წამეჭორავე .
- ვახ თინაჯან , აი აგერ დემეტრე წაიყვანე, მერომ მომადექი ამ დაკავებულ კაცს. თან ცოლი მოიყვანა და ის უფრო წაგეჭორავება- სავარძელზე მიწვა თაზო და სავარაუდოდ ძილი ქონდა გადაწყვეტილი.
- რაოოო?- წაიკივლა თინამ - ახლა უნდა ვგებულობდე ამას? ვინარი ბებო ის ბედნიერი - არა თინამ ირონია არ იცოდა,
- კი ბედნიერი - ჩაეღიმა ნახევრად მძინარე გვანცას. დემნას გაეცინა და თავზე აკოცა.
- რატო არ წამოიყვანე ბებო?
- თინა მოდი აქ - ხელი გადახვია თაზომ და ანიშნა გვანცაზე- აი ის ბედნიერი.- თინას გულმა დაარტყა ლამის. ისე უხაროდა ბედნიერებისგან ტიროდა. მერე ისევ აქოთქოთდა შენ როდის უნდა გათხოვდეო
- კარგი რა ბებოო - ჩავეხუტე და გემრიელ ლოყებზე დავუწყე წვალება.
- თინა ბებო ნახეთ მალე მე და ელენეს ქორწილში ძალიან მაგრად გეცეკვებით - თვალი ჩაუკრა გიორგიმ. თინა მოლბა, მოითაფლა, უფრო შეუყვარდა ამაშუკელი.
მოკლედ თინამ თაზო და დემეტრე გაუშვა შეშაზე. ირაკლი დიდი ხანი იყო წასული ღვინოზე და ბოლოს მოაღწია სახლამდე
ხოდა გოგოებმა ვისარგებლეთ თავისუფალი დროით და დასასვენებლად წავედით ოთახში.
უსაზღვროდ ბევრი დავლიეთ და ძალიან გავერთეთ.
- სმენა იყოს რა - ფეხზე წამოხტა ირაკლი და რაღაც საოცარი სახე "დაკერა"- კაროჩე დიდი ხანია ვფიქრობ და - ისეთი მთვრალი იყო თავს ვერ იმაგრებდა - ნინა მიყვარს რა
- ვინ ნინა ბიჭო?- ფერი შეეცვალა გვანცას.
- ჩვენი ნინა - გაიკრიჭა ირაკლი
- აუ ჯანაშიაზე ამბობს ეს? - გაეღიმა ანუკის. ამაშუკელები გაოგნებულები იყვნენ.
მე შოკში ვიყავი.
-გაიმეორე- ტელეფონი ავიღე და ვიდეოს გადაღება დავიწყე.
- ნინა მიყვარს ჯანაშიააააა. სადაა ცოლად უნდა მოვიყვანო -იხეოდა შუაზე ირაკლი.
- გადაღებულია. - გავიღიმე და ვიდეო შევინახე. გოგოები კმაყოფილი სახით ისხდნენ.
- რა პონტია არუნდა გეთქვა აქამდე ?~?
- რავი თაზო ვერ მოვაბი თავი.
- ნინამ იცის?- ხელი გადამხვია გიორგიმ
- ნუ რაღაც პონტში- თავი ჩახარა ირაკლიმ
- რაღაც და ასეთ და ისეთ პონტში არ ვიცი მე. ელუშ ამოიყვანე რა დურში - თვალი ჩამიკრა დემნამ.
ნინას ნომერი ავკრიბე.
- გავახსენდი ბიძაშვილს?- გაისმა ნინას მხიარული ხმა.
- რას ვიზამთ ყველა შენნაირი მოცლილი კი არაა მამიდაშვილო - გამეცინა - ნინა სადახარ?
- რავი თბილისში ვიგუდები ,შენ?
- ხოდა თუ იგუდები მიდი და ხვალ წყნეთში ამოდი. ბავშვები ვართ.
- აუ ხო რა მომენატრეთ თან - ცოტა დაბნევა შეეტყო ხმაში.
ნინას დავემშვიდობე და გაბრწყინებულ ირაკლის გავუღიმე.
*********************
მეორე დღეს ყველა პახმელიაზე ნაბეღლავით ხელში დავაბოტებდით.
- აუ ელენე- ამოღერღა გიორგიმ ძლივს - ყინულები მომიტანე რა - მეც სიცილით თავი დავუქნიე. ყინულები ნაჭერში გავახვიე შუბლზე დავადე და ლოყაზე ვაკოცე.
- ამდენი არ უნდა დალიო ხოლმე .
- მართალი ხარ შენ ხოიცი - ხელი მომხვია და მიმიხუტა - შენ ხარ ჩემი პახმელიის წამალი.
- მარტო პახმელიის?
- აარა ყველაფრის წამალი ხარ შენ - თავზე მაკოცა და თვალები დახუჭა.
- აუ ჯოკერი ვითამაშოთ - შემობანცალდა გაღიმებული ანუკი.
- შენ იცი პახმელია რა ხილია?- იკითხა თაზომ და თავზე ხელი მიიჭირა.
- კაირა თაზო უნდა მოკვდე ეგრე?
- მთავარია შენ იცოცხლო გვანცა .
- კაით ეთამაშეთ რა დავიღალე თქვენ მაგივრად - ერთადერთი ჭკვიანური ირაკლიმ თქვა.
- ხომაგრამ ერთი პატარა პრობლემაა - ბოროტულად ჩაიღიმა გვანცამ - შენ თამაშობ!
- აუფ , რო არა?
- რო არა? - გვანცამ ინტრიგნულად ჩამომართვა ტელეფონი და მისი აღიარება აჩვენა. ბიჭები ვეღარც იცინოდნენ უკვე. ირაკლი ლურჯი იყო ფაქტიურად.
- რამდენი დამილევიააა.
- ხოდა ითამაშე თუ არ გინდა ,რომ პირდაპირ ნინას ვაჩვენო. თან დღეს ამოსვლას აპირებს.
ირაკლი უფრო გალურჯდა.
თამაშზე დავითანხმეთ დაჟე წავაგებინეთ კიდეც .
ირაკლიც ნინასთვის სიყვარული უნდა აეხსნა.

ბიჭები დაგვემუქრნენ ერთხელ პახმელიაზე არ ვიქნებით და გაგანადგურებთო.
ღამეა სადაცაა 14 ივლისი გათენდება.
ვერ ვისვენებ. წყალი მომწყურდა და დაბლა ჩავბლაყუნდი. ღიღინღიღინით გამოვაღე მაცივარი და წყალი პირდაპირ ბოთლიდან დავლიე.
- მეც დამისხი რა- მომესმა გიორგის ხმა და ლამის იქვე გავიშოტე ისე შემეშინდა. ფანჯარასთან იდგა და მიღიმოდა.
- გული გამიხეთქე - წყალი ხელის კანკალით ჩამოვასხი და მივაწოდე.
- რატომ არ გძინავს? - მკითხა და გულზე მიმიხუტა.
- რავი თუ სწორად მახსოვს ჩემი შეყვარებული გახდა 26 წლის და არ მაძინებს მისი ბოდიალი ოთახიდან ოთახში - გამეცინა. მასაც.. უფრო მიმიხუტა.
- ხოო და რა უნდა აჩუქო შეყვარებულს ?- თავზე დამხედა. ფეხის წვერებზე ავიწიე და ფრთხილად ვაკოცე.
- ეს!.
- საუკეთესო საჩუქარია. - გაეცინა.
- გილოცავ .- ჩავიჩურჩულე თვალებდახუჭულმა.
ზუსტად ამდროს შუქი აინთო, ბავშვები ველურებივით შემოჯლიგინდნენ და აბლოდისმენტებით დაგვაჯილდოვეს. გიორგის ცალი ხელი ჩემს წელზე ქონდა შემოხვეული და იცინოდა.
ბედნიერად იცინოდა!
- რა ყველა ბუმ და ღამურამ ერთად მოიყარეთ თავი. რა კივილი აგიტყდათ დამაძინეთ რა - შემოფლატინდა თაზო და ტორტზე გაახსენდა მთავრი. მერე იყო მოლოცვები და შუაღამემდე ქეიფი. მერე ნინაც შემოგვიერთდა.
მე და გვანცას იდეას განხორციელება ელოდა.
ცოტახანში ისევ შეზარხოშებულზე ირაკლი წამოდგა და ძალიან პირდაპირ შესავლის გარეშე გამოაცხადა.
- ნინა, მიყვარხარ რა!
ნინა გამწვანდა. ფაქტიურად მინდვრის ფერი დაედო.
- კაი რა , რა ნიძლავი წააგო ასეთი- არ გაუტარა სერიოზულში
- აუკაროჩე ნინა აფუჭებ ყველაფერს- ლამის აყვირდა ირაკლი. ნინასთვის ეს ისეთი მოულოდნელი იყო ძალიან დიდხანს გაოგნებული იდგა. ხმა აღარ ამოუღია არცერთს.
ნინა წავიდა გარეთ, არ გაყოლია ირაკლი. იცოდა რომ მარტო უნდოდა ყოფნა.
- მეც მიყვარხარ - რამდენიმე ხნის შემდეგ შემოვიდა ნინა და ირაკლის ჩაეხუტა.
- უფ კაი კაცო- იცინოდა დემნა და უკვე მე-20 სადღეგრძელოს სვამდა სიყვარულისას
კიდევ კარგი თინა სხვაგან იყო წასული თორემ ამას მისი გული ვერ გაუძლებდა..

იმ საღამოს ნანუკამ დამირეკა მოვდივართ ხვალ დილითო.
სიხარულისგან გავგიჟდით.
ნიკუშამ სიურპრიზი გაგვიკეთა და ყველას მშობლები შეკრიბა.
ყველა ერთად ვიყავით.
უბედნიერესები.
უმაგრესები და ძალიან, ძალიან გაბრწყინებულები.
- გენაცვალოთ თინა ბებო, რა კარგები ხართ - ცრემლებს ღვრიდა ბებიაჩემი და უფრო გვაყვარებდა თავს
************************8
თბილისში დაბრუნებულებმა უბანი ავაწრიალეთ.
სახლში ვიყავით ჩემთან და ფოტოებს ვათვალიერებდით.
ერთზე მთელი სამეგობრო ვართ. სიცილით ვიგუდებით ყველა. თაზო ნუგზარას ნივაზე ზის. ბავშვები მიყრდნობილები ვართ. გიორგი მე მიყურებს და ძალიან მეკრიჭება, LEE-ს შარვალი აცვია და შავი ზედა. დუდას გვანცაზე აქვს ხელი გადახვეული. ირაკლის ნინაზე . ანუკი თაზუკას გვერდით ზის.
მეორე ფოტოზე დაბინტული ბიჭებბი არიან დაფიქსირებულები.
********************
მარიამობა იყო. გიორგისთან ვართ. ძალიან მთვრალები როგორც ყოველთვის,
მაგრამ ამჯერად უთავმოყვარეოდ მთვრალები.
ღამეა 10 საათი.
ირაკლიმ აიტეხა ნინა უნდა მოვიყვანო ცოლადო.
მოიყვანა.
აიღო ქორწინების სახლი, მაჩის ბიურო , მამაოც გააღვიძა და აი ასე გიჟურად დაიწერა ჯვარი.
- ვინმე ამიხსნის რატომ მიკეთია ბოლტი?- დილით მესმის ირაკლის ხმა მეორე ოთახიდან.
- კი ირუშ- იხევა სიცილით დემნა- ცოლი მოიყვანე და .
- დედა მიშველეთ- ამოიგმინა ირაკლიმ.
- რა ძალიან სპონტანური ხარ . - იცინოდა გიორგი და ბოლტებზე აკვირდებოდა ცოლ-ქმარს.
- ნინა გუშინ ძალიან მთვრალი ვიყავი და დღეს ავარჩიოთ უკეთესად დაჟანგული- ბჟირდებოდა ირაკლი.
ჩვენც გვეცინებოდა.
ძალიან ვერ ვიყავით მართლა..
************
ახალი წელია, ერთად ვართ ყველა.
გვანცა ძალიან გაბერილი იყო .. 6 თვეში.
ჩვენ ყველაზე ბოლოს მივედით, გიორგიმ ლიფთით მაკატავა და.. თაბრუ მესხმოდა ძლივს ვიდექი ფეხზე.
სახლში იმდენი ვიდექით ფაქტიურად ადგილი არ იყო გასავლელი.
მერე ერთმა ძმაკაცმა ვიკომ წამოაყრანტალა : გიორგი ნინი შემხვდა ძალიან მომენატრა სად დაიკარგაოოო . თან ბოლო სიტყვა სპეციალურად გამიწელა.
ვერ იყო დალაგებული მგონი.
ზედმეტი ქაჯობის გარეშე, ავდექი და წამოვედი. უკან გამომყვა ობიექტი.
მანქანაში გამათბობელი ჩავრთე და ნელა გავუყევი გზას.
უკანა ხედვის სარკიდან დავინახე როგორ მომყვებოდა გიორგი. ნერვები მომეშალა და უფრო მოვუმატე სიჩქარეს.
გვერდით მომიდგა და ასე მივდიოდით პროწივზე.
- ელენე გააჩერე.
- არაა!
- კაი რა!- თქვა სიცილით.
- ნინი გელოდება წადი!- მივაყვირე და შევეცადე გამესწრო. ნუ მთვარია მცდელობა მქონდა.
- რა ბავშვი ხარ - იცინოდა ისევ და ეს უფრო მაღიზიანებდა. ცხოვრებაში არასდროს გამოსულა წყობიდან. ვერ იტანდა ხალხს რომელიც თავს კარგავდნენ ასეთ სიტუაციებში.
გაწონაწორებული შეყვარებული მყავდა ნუ!!
დიდი ხანი მდია. ბოლოს მანქანა გავაჩერე და გადმოვედი.
-რა გინდა?-ვკითხე და ხელები გულზე დავიკრიფე.
- მალე ახალი წელი დგება.. წამო რა - ხელკავი გამომდო, მაგრამ ხელი ავუკარი.
- არმინდა !
- ელენე კარგი რა- იცინოდა - რაზე ბრაზდები?
- რაზეც!
- მეყო 4 უშენო "ახალი წელი" წამორა
- კიდე აქეთ გაქვს პრეტენზია?- თვალები გაოცებისგან შუბლზე ამივიდა.
- ხო მაქვს!- თვალები დამიქაჩა- ნაშაზე ჭედავ, თავს ვიღაც პუტანკასთან იცვლი და არც გიტყდება..- მითხრა მშვიდად და რეაქციას დაელოდა.
- არაფერსაც არ გიჭედავ. შეგიძლია უჩემოდ გაატარო 5 ახალი წელი.
- წამოდი!!
- არა!
- ელენე გთხოვ წამოდი. 15 წუთში ახალი წელი დგება - მცდელობა ქონდა გაღიმების მაგრამ არგამოუვიდა.
- არა!!
- ხოდა სულ ნუ მოვა მაშინ, რაღა აზრი აქვს!- ხელი მიარტყა მანქანას და ზურგი მაქცია.
მართლა უიმისოდ დადგა ახალი წელი. ბედობაც..
მესამე დღეს დამადგა ოდნავ ნასვამი და ძალიან ჩამეხუტა.
- ეგ აღარ მოიქცე მეორედ თუ მართლა გიყვარვარ- მითხრა და ლავიწთან დამიტოვა ცხელი კოცნა.
****************
ბიჭებს ბავშვობაში ძმაკაცი მოუკვდათ.. იმ დღის შემდეგ10 წელი იყო გასული.
მერე ბიჭებს დაურეკეს და ყველა წავიდა.
ცოტახანში გიორგის ნომერი დაფიქსირდა ჩემს მობილურზე.
- ჰო გიოო
- უკაცრავად , თქვენ გიორგის ახლობელი ხართ?- მეკითხება უცნობი ხმა .
- დიახ, რაშია საქმე?
- ოთხი ბიჭი მოიყვანეს რესპუბლიკურში , გთხოვთ ახლობლებს შეატყობინოთ- მეუბნება ისევ უცნობი ხმა და მითიშავს. წნევა მივარდება და ტემპერატურა მიწევს.
ჩემი მანქანით სამ წუთში ვიყავით რესპუბლიკურში.
პალატაში იწვნენ . შიგნით რომ შევედით სიცილით კვდებოდნენ.
- რახდება აქ?- გვანცამ ლამის ტირილი დაიწყო
- კაირა არინერვიულო ჩემო გაბერილო - გაუღიმა დუდამ და მუცელზე მოეფერა. ..
- არ გრცხვენიათ?- ხელები გულზე დაიკრიფა ანუკიმ და სიბრაზისგან გაწითლდა.
- ნწუ- ჩაბჟირდა თაზუკა და შემოსულ მედდას პრანჭვა დაუწყო.
- ირაკლიი რა მოხდა?- წყობიდან გამოდიოდა ნინა.
- არაფერი ისეთი- იცინოდა ირაკლი და თმას უსწორებდა ნინას.
მე მშვიდად ვიდექი და ვიღიმოდი.
- შენ არაფერს იტყვი? - მკითხა დემნამ.
- აუ შენც არ იყვირო რა- სახე დამანჭა თაზომ.
- არა რატო უნდა ვიყვირო- მხრები ავიჩეჩე და გიორგის გახეთქილ წარბს თითის წვერი გადავუსვი- პროსტა არ ხართ ჯანმრთელები - გამეცინა და ლოყაზე ვაკოცე გიორგის.
მერე გამოგვაგდეს, ამდენი ხანი არ შეიძლება ყოფნაო.
გააგიჟეს ექიმი. კაცი თავში ხელებს ირტყავდა ესენი ვინ მომიყვანეთო.
მეორე დღეს სახლში დაგვადგნენ დაბინტულები..
ურევდნენ ცოტას!!
********
21 თებერვალი იყო.
ციოდა.
არ ვიცი რამ წამოგვიარა.
- წამო ჯვარი დავიწეროთ- მიღიმის გიორგი
- წამო!- მეც არ ვუფიქრდები და სამებაში მივდივართ.
იქედან სიცილით დემნასთან დავაწექით და ძალიან მაგრად ვიქეიფეთ.
ნიკუშამ,რომ გაიგო , საღოლ მამა შენ შუმახერა ხარო. ნანუკა აკივლდა. თინა გაგიჟდა და რავი..
გაგიჟდა თბილისი ზოგადად!!
მამაოც გაგიჟდა. თქვენ ვინ ყოფილხართო გვეუბნებოდა და პირჯვარს გვსახავდა.
მეორე დღეს თვალი რომ გავახილე პირველი გიორგი შემეფეთა .
- ზდაროვა ცოლო!!
გ.სხირტლაძე
2016 წ.

გამარჯობა ბავშვებო!
ამ საიტზე ახალბედა ვარ და ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ჩემთვის თქვენს აზრს
მანამდე ჩემს მეგობრებს ვაკითხებდი, ხოლმე და დიდი ენთუზიაზმით ვუსმენდი მათ კრიტიკასაც და აღფრთოვანებასაც ამჯერად მინდა თქვენ გაგაცნოთ ჩემი ისტორიები
იმედია არ დაგეზარებათ და წაიკითხავთ