(სახლში შესულებმა, ყავა მოიდუღეს და სალაპარაკოდ დასხდნენ, ხან ვისზე დაიწყეს საუბარი, ხან ვისზე თუმცა ბოლოს ისევ ძმებს უბრუნდბოდნენ)
- რა ცავიცვააა ? (იკითხა ვიქტორიამ)
- სადად ჩავიცვათ, რესტორანში ხომარ მივდივართ?იტყვიან თვალი დაგვადგესო (სიცილი აუტყდათ) არაა მაინც რომელი ძმა უფრო სიმპატიურია ვიკ ?
- ნუუუუ მეკითხები ეგეთ რაღაცეეებს რა აი მთვარე დავტოვოთ დედამიწაზე თუ მზეო ეგეთი რაღაცაა (ისევ ცხვირი აიბზუა სიფრიფანამ)
- სერიოზულად გადაირიე (გაეცინა ჟანეტს) ხომ მაგრამ მე რომელზე ვინადირო ხომუნდა ვიცოდე?ამიტომ გირჩევ მითხრა რომელი მეტად მოგწონს (ისევ ახარხარდნენ)
- კარგიიი რა აღარ შემიძლია (პატარა ხელებს მუცელზე იჭერდა ვიკი და იკრიჭებოდა) ის ლუციუსი შენი იყოს, ძაან უჯმურია, დაინახე ?არც კი მოგვესალმა
- ჰოო (ორაზროვნად ჩაილაპარაკა ჟანეტმა, მერე დედამის დაურეკა სკაიპით, შემდეგ ისევ ძმები გაჭორეს, მერე ემეტის ჯერი დადგა, ბოლოს როგორღაც გაიყვანეს დრო, ვიქტორიამ გაშვებული კრემისფერი კაბა მოირგო უკან ზურგ ამოღებული, ძალიან სადა და ჩვეულებრივი, კეტები ამოიცვა და მზად იყო..ჟანეტი კი მართლა გადაყვა საკუთარ თავს, სამი რამ გამოიცვალა ვერ ჩამოყალიბდა წუწუნებდა, ბოლოს არაფერი მაქვსო ტიროდა ორ სართულიანი გარდეროფის წინ)
- თავბრუ დამეხვა გოგო რამე ჩაიცვი (ნერვის ძაფი გაუწყდა საწყალ ვიკის)
- და მაინც რააა (ისევ წუწუნი დაიწყო)
- ღმერთო დამღალე იცი?წეღან ამბობდი სულერთია რას ჩავიცმევთო ახლა ამდენი ტანსაცმლიდან ვერაფერი ჩაგიცვამს, აი მაგალითად ეს ჩაიცვი და მომეშვიიიი (მიაწოდა კოჭებამდე შავი სადა კაბა, ორივე მხარეს მუხლამდე შეხსნილი, სიარულის დროს რომ მის გრძელ ფეხებს აჩენდა და მეტად ამაღლებდა, ახლა იმაზე დაიწყო წუწუნი ამას ფეხზე კეტი არ მოუხდებაო)
- აუტანელი ხარ, რამე ჩაიცვიიიიი, დიახ ალოო (საუბარი მობილურის ზარმა შეაწყვეტინა)
- ეი პატარა მოვდივარ მალე გამოდი რა გთხოვ ოღონდ, ჟანეტს ბოდიში მოუხადე ძაან დაღლილი ვარ ეგრევე სახლში დავაწვეთ (ემეტი იყო, ვიკის შეყვარებული)
- ემეტ ჟანეტი შეყვარებულია, დღეს მასთან ვრჩები, ქალური ამბები და რჩევები ხომ გესმის საყვარელო??
- რააა? რა ვარ ? (თვალები გადმოუცვივდა ჟანეტს)
- კაი მეც მიყვარხარ ბიჭუნიიი, ღმერთოოო პირველად მოვატყუე ემეტი (გათიშა თუ არა აღელდა)
- რომელ მოტყუებას გულისხმობ ?სატანისტ ძმებთან რომ ვახშმობთ თუ შეყვარებული რომ მყავს (ირონია არ დააკლო ჟანეტმა)
- მე ვიტყოდი სიმპპათიურ ძმებთან რომ ვახშმობთ (თვალები აუციმციმდა და წეღანდელი ემეტი სულ დაავიწყდა, მობილური ისევ აწკრიალდა, არ დაუხედავს ისე უპასუხა)
- ხო ძვირფასო?
- ოჰოოო აი ეს მესმის, ერთი დღის გაცნობილს თუ ძვირფასოს მეძახიი მალე იმაზე მეტნი გავხდებით ვიდრე შენ გგონია(ბოხი ბარიტონი გაისმა მობილურში და დაკიდა, ვიკი წამით გაშეშდა მობილურზე აღნიშნულ ნომერს დახედა და ამოიცნო ნომერი რომელსაც სახელად "დეამინი" ეწერა)
- მაგრამ მე ნომერი არ ჩამიწერია (ამოიჩურჩულა)
- მე მითხარი რამე? (აბაზანიდან ჟანეტი გამოვიდა)
- ჟანეტ მე ნომერი არ ჩამიწერია (საწოლზე მოწყვეტით დაეშვა)
- რა ?რამოხდა? (მობილური მიაწოდა და ჟანეტიც რომ გაშეშდა მერე მართლა მიხვდა რომ არ მოლანდებია)
- დაგვენ..ა დაო
(ორივე ჩუმად ისხდა ისევ მობილური რომ აწკრიალდა, ჟანეტმა მობილური გამოგლიჟა გაგიჟებულ ვიკის და მკაცრად უთხრა)
- ეს რა ხუმრობაა?
- კიდევ დიდხანს უნდა ისხდეთ ?საჭმელი გაცივდა ნუ გადმომიყვანთ, გელოდებით (ისევ მოკლე პასუხი და გათიშვა)
- მანიაკები რომიყვნენ ? (ამაზე წამით დაფიქრდნენ დ ამერე სიცილი აუტყდათ, სულ დაავიწყდა ვიკის წეღანდელი გულის გახეთქვა ისევ დაიწყო) ოდესღაც ხომ მაინც უნდა მოვკვდე ?რამნიშვნელობა აქვს არ ჯობს ახალგაზრდა ლამაზი და მშვენიერი, ორ უძლიერეს უსიმპათიურეს ბიჭს ჩავაკვდე ხეელბში ??
- ღმერთოოოოო ვიკი (ხელები მაღლა აიშვირა და თითქოს ღმერთს მიმართა ჟანეტმა, ჭკუა ასე რატომ დააკელიო, ბოლო ბოლო მოწესრიგდნენ და გავიდნენ სახლიდან)
- კარს კეტავ?
- აქვე არ ვართ?
- იქნებ კანიბალები არიან და შევჭამონ, შენს სახლს კიდევ ქურდები გაიტანენ (გურწფელად თქვა ვიკიმ)
- რამნიშვნელობა აქვს, თუ შეგვჭამეს მერე ჩემს დაკეტილ სახლს ძმებიც გაიტანენ ამიტომ ქურდებმა წაიღონ მირჩევნია ნივთები (ისევ ახარხარდნენ, კარგ ხასიათზე დადგნენ მაგრამ აი კარებთან ორივეს მოეკეცა მუხლები)
- ვინ დარეკავს ? (თვალები გააფაციცა ჟანეტმა)
- მე არა
- არც მე (უცბად კარი გაიხსნა და სმოკინგში გამოწყობილი დეამინი გამოვიდა, ისეთი სიმპათიური იყო ორივე კინაღამ მოკვდა)
- ჰოდა მე გავაღებ (გაიკრიჭა ყურებამდე)ძალიან ლამაზები ხართ (ყურადღებიანიო იყო ჩვენი დეამინი)
- ღმერთოოო როგორ შემაშინე (საწყალი ვიკი ჰაერში შეხტა)
- რა გარეთ დგახართ, მობრძანდით (სახლში შეიპატიჯა გოგონები და მათ უკან გაყვა, ვიკიმ ჟანეტს გადაუჩჲრჩულა - თუ რამეა უკანა გასასვლელიც არის, დეამინმა რათქმაუნდა გაიგონა და სცადა არ ახარხარებულიყო, სად აპირებდნენ გაქცევას?ან ვისგან?სცოდნენოდათ ვინ იყვნენ ძმები და სცოდნოდათ რომ ვერასოდეს ვერავინ გაექცეოდა მათ, სასტუმრო ოთახში შეიყვანა სადაც ბუხარი გიზგიზებდა, სახლი იმდენად დიდი იყო ორივე პირღია ათვალიერებდა)
- მგონი ცოცხლად არ გვჭამენ
- მეცეგრე მგონია, ბუხარში შეგვწვავენ
- მოხარშულს ვამჯობინებდი გოგონებო (უკნიდან შამპანურის ბოთლით ამოუდგა გოგონებს დეამინი)
- ვხუმრობდით (ცალყბად გაიცინა ვიკიმ)
- ჰო აბა რა, მოკლედ კაცები ვართ ოჯახში ამიტომ ცოტა გაგვიჭირდა რაღაცეები, ვიკი სამზარეულოში თუ დამეხმარები გამახარებ, ჟანეტ იქნებ დაბლა ცახვიდე სარდაფია 1980 წლის გამოშვების წითელი ღვინო წამოიღე ადვილად მიაგნებ ღვინოები წლების მიხედვითაა დახარისხებული (ისე მიომაჯადოვებლად გაუღიმა გოგონებს ორივე ისე დათანხმდა არც კი გაუაზრებია, დეამინმა წინ ვიკი გაუშვა და უკან გაჰყვა თან ათვალიერებდა კოჭებიდან ამოყვა, - გრძელი ფეხები აქვს, გაეღიმა, მერე უკაანალის შესწავლას მოანდობა 3 წუთი, მოშიშვლებულ წელზე ძლივს გადაიტანა ყურადღება და ნერწყვი ხმაურიანად გადაყლაპა, მგონი გადაკეტილიც ჰქონდა რომარა სიფრიფანას ბავშვური კითხვა)
- დემიან ?ჩვეულებრივ საჭმელს ჭამთ ?
- რაა ? (სახე მოეღრიცა, მერე მიხვდა რაც იგულისხმა და ცუდათ გახდა იმდენი იცინა) მოიცა მოიცა ვამპირები გგონივართ ?? (სიცილს ვერ წყვეტდა)
- უფფფ (გაიბუსხა სიფრიფანა) აბა ომერი როგორ მოხვდა ჩემს მობილურში?
- რა ნომერი ? (ვითომ ვერ მიხვდა)
- შენი ნომერი?
- შენ არ გამომართვი ?
- რაა?რას მადებილებ?
- მართლააა სანამ შეხვიდოდი ჩავიწერ იქნებ ვერ მოვაგნოვო
- მგრამ თქვენ ხომ აქვე ცხოვრობთ ? (გურწფელად იკითხა ისევ გოგონამ
(სიცილის შეკავება კიდევ სცადა დეამინმა მაგრამ არ გამოუვიდა წითელი ფერი ედო სახეზე)
- შენ სულ ასეთი ხარ? (იცინოდა დეამინი)
- შემეშვი დეგენერატო (ხლა ვიკი გაბრაზდა და სამზარეულოდან გასვლა სცადა, დეამინი წინ რომ აესვეტა)
- როგორ იქცევი?ბავშვი ხომარ ხარ ?უბრალოდ გავიხუმრე (უფრო ახლოს მიიზიდა გოგო და ფლირტი გაუბა, სიფრიფანამ წარბები ეშმაკურად აათამაშა ისიც მიეკრო ბიჭს, მერე ხელი კისერზე აუცურა თავისკენ მისწია და როდესაც კარის მანძილი განსაზღვრა, უცბად დაუძვრა ბიჭს ტორებისგან და გაიქცა, დეამინს მის ბავშურ ქცევაზე ჩაეღიმა და რატომღაც ვიკი რომელიც მეორე სართულის კიბეებზე არბოდა და ეგონა დეამინი უკან გამოეკდიებოდა წინ დაუხვდა)
- არაააარსებობს აი ახლა კი მართლააა ამის დედაც (გაჩერდა და ბიჭი აათვალიერა) შენ რა ადამიანი ხარ აბა ამოღერღე (კისერი გადაწია და ცალი თვალით დაუწყო ყურება ცალი კი მოჭუტა)
- არ გარბიხარ? (გაეცინა დემიანს)
- არაა, რომ გდომოდააქამდე შემჭამდი (ისევ ის ბავშვურობა, ისევ ის ღიმილი დეამინს ვინარ უნახავს მაგრამ ასეთი უცნაური ?/არაა ჯერ არავინ, ერთი შეხედვაც საკმაარისი იყო ემოეცნე, ახლა კი მთელი დღეა ამ ქალბატონს უყურებს და ვერ გაუგია ეს რა არსებაა)
- რატომ ცდილობ მოვლენებს გაუსწრო? ნელნელაგაიგებ ვინ ვარ
- და შენ რატომ ცდილობ პირველივე დღესვე გამოავლინო თავი?არ ჯობდა რომ ჯერ კარგად შეგჩვეოდით და მერე გამოგეყო ბჭყალები ? (დეამის ისევ გაეცინა)
- რა მოსაბეზებელი ხარ, პირდაპირი ადამიანი ვარ რა ვქნა? წამო წამო სამზარეულოში მჭირდები (ისედაც სიფრიფანა სხეული კიდევ უფრო მსუბუქად აიტაცა ხელში, მერე ერთი მოძრაობით ზურგზე მოიგდო და სამზარეულოსკენ გააქანა ისე რომ მისი პატარა მუშტებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, პირიქით კვდებოდა სიცილით ასეც არ გინდა მტკივაოო ეხუმრებოდა, ჟანეტი ?ჟანეტი ამდროს შიშისგან კვდებოდა)
- ყველა ღვინო ვნახე მის გარდა, რაღა 1980 ამის დედაც (თითის წვერებზე შედგა და მაღლითა თაროებს დაუწყო სინჯვა)
- გინადა დაგეხმარო ? (გოგონა შეხტა და ბოთლი გაუტყდა, კედელს აესვეტა)
- შემაშინე
- დავინახე რომ დახმარება გინდოდა
(ჯერ კიდევ გულზე ჰქონდა ხელები საწყალ გოგოს მიბჯენილი და მძიმედ სუნთქავდა, ახლა უკეთ დააკვირდა მამაკაცს, რაანიირი მამაკაცური იყო, დაკუნთული, შავგვრემანი შავი თვალები ულავდა, სახეზე არაფრისმთქმელი გამომეტყველება აღებეჭდებოდა, თუმცა თვალებში დიდი სევდა ედგა)
- კიდევ დიდხანს მიყურებ ? (არადა ლუციუსიც გაიტაცა გოგონას საოცარმა გარეგნობამ)
- რა უხეში და უტაქტო ხარ
(გაბრუნება სცადა, ბიჭმა ხელი რომ სტაცა კედელზე რასაც ქვია მიახეთქა და თვალებში ჩააშტერდა)
- ასე აღარ მომმართო, თორემ გავბრაზდები (მერე მის ბაგეებს დაეწაფა და გაშმაგებული კოცნიდა, ჟანეტმა ორივე ხელი მკერძე მიაბჯინა და მისი მოშერება სცადა, ხელებს ურტყავდა და რაც უფრო ცდილობდა მითუფრო გაშმაგებული კოცნიდა, ბოლოს მოეშვა მიენდო და მამაკაციც განაზდა, ახლა ნაზად აკოცა და მოშორდა თვალები დახუჭა და გაეღიმა)
- გემრიელი ხარ
(ადგილიდან გაუჩინარდა)
- რ.. რა..რაიყო ეს? (ტუჩებზე თითს ისმევდა საწყალი გოგო და აქეთ იქით იყურებოდა)
........................................................................
- აღარ დამსვავ იდიოტო? (დეამინი თან საჭმელს ურევდა ქვაბში და თან ზურგზე მოკიდებულ სიფრიფანას ტრაკზე წაარტყამდა ხოლმე)
- ახლა კიდევ წაგარტყამ ურჩობისთვის, რა გითხრაი??იდიოტო კი არა ბატონო დეამინ თქოო (ვითომ მკაცრად წარმოთქვა არადა თვითონვე ეღიმებოდა)
- ჰაა დაჯექი დაჯექი და ეს თეფშები მისაღებში გააცუხცუხე
- შენ რაღაც ძაან გამიშინაურდი ხომიცი, არც კი გიცნოოობ და დადექი და შენ თვითონ გაიტანე შენი თეფშები
- არაფერს გაჭმევ იცოდე (თითი დაუქნია დეამინმდა)
- მოვედი (კარში ჟანეტი გამოჩნდა, სახე ჭაშლილი და ღვინის ბოთლი მიაწოდა დეამინს)
- რა გჭირს?
- დავირალე ძლივს მივაგენი (იცრუა გოგონამ, დეამინმაც და ვიკიმაც გაკვირვებით შეხედეს, როგორც იქნა ყველაფერი დაასრულეს და სუფრას შემოუსხდნენ მხოლოდ ლუციუსი არ ჩანდა, სუფრა 6 კაცზე იყო გაშლილი დეამინმა პირჯვარი გადაისახა და თითქოს ირონიულად წარმოთქვა)
- დაეე იყოს ნება შენი
(კარში ლუციუსი და ორი ახმახი მამაკაცი შემოვიდა, ლუციუსს არც კი შეუხედავს ოფროსფერ თმიანი ჟანეტისთვის, თვალებში ისევ სიწითლე ჩასდგომოდა და ნაღველი, მუშტები დაეჭიმა და კიდევ უფრო ბოხი ბარიტონით რაღაცას ჩურჩჲლებდა ძლივს გაარჩია ჟანეტმა სიტყვები
"- ყველაფერი რომ დასრულდება, დედამიწაზე დაგვტოვებთ ?
- ლუციფერ დაგავიწყდა ვინ ხარ ?"
(ეს სიტყვები საკმარის აღმოჩნდა საკმარისზე მეტიც ჟანეტისთვის)





მოგესალმებით ბავშვებოოოო <3 იმედია მოგეწონებათ კიდევ გავზრდი თავებს გეფიცებით :დდ <3 <3