დრო ჩვეულებრივად გადიოდა, დღეები ერთმანეთს მიყვებოდა. თითქოს ყოველი დღე ერთმანეთს ჰგავდა მაგრამ ამავდროულად ძალიან განსხვავდებოდა. ქეთის სულ უფრო და უფრო ცოტა დრო რჩებოდა უნივერსიტეტის დამთავრებამდე. უკვე ზამთრის მეორე თვე იყო. ციდან პატარა, თეთრი ფიფქები ცვიოდა, ნაზი სიო კი მათ აქეთ-იქით ფანტავდა. ქეთის ძალიაან უყვარს ფანჯრიდან ყურება, მითუმეტეს ამ დროს. ახლაც ზის ფანჯრის რაფაზე, ნაოშნიკებში Me. Myself & I - ს უსმენდა და ქუჩაში მოხეტიალე ხალხს უცქერდა. ამ დროის განმავლობაში გიორგის მეგობრებს უფრო მეტად დაუახლოვდა და ხშირად მიდიოდნენ ხოლმე ერთად გასართობად, მაგრამ ყოველთვის ახსენდებოდა როგორ დადიოდნენ ერთად "განუყრელი ოთხეული" როგორც მათ მშობლები უწოდებდათ და გული სწყდებოდა. მართალია ძალიან უყვარდა სხვა მეგობრებიც, გიორგის მეგობრებიც მაგრამ თამო და ალექსანდრე მისთვის რაღაც სხვა იყო. ერთად გატარებული ზაფხული სვანეთსა და ბათუმში, ქუჩაში ცეკვა, გიჟური "თავისებური" გართობა უბრალოდ ტკბილ მოგონებებად დარჩა. ალბათ ასეა, ყველაფერს აქვს დასასრული და ყველაფერი კარგი წარმავალია. დრო როგორც ყველაფერს კურნავს, ასევე ანგრევს.ალექსანდრეს ხშირად ნახულობდნენ ხოლმე, პატარა თამოსაც ხშირად იტოვებდნენ. თამო ძალიან კარგად იყო ამერიკაში. სწავლობდა, ერთობოდა, მაგრამ როდესაც ალექსანდრეს უხსნებდნენ მაშინვე სახე ეცვლებოდა, თითქოს თვალები სატირლად ემზადებაო მაგრამ მასში სიამაყის დიდი დოზა თავს იჩენდა და ამ ყველაფერს არ იმჩნევდა. ბევრჯერ ყოფილა ისეთი შეთხვევა როდესაც თამოს სკაიპში დაურეკია და ამ დროს ალექსანდრე გიორგისთან და ქეთისთან ყოფილა. ამდროს ყოველთვის იმალებოდა ალექსანდრე და ჩუმად უსმენდა. მისი ხმის გაგონებისას რთული შესამჩნევი არიყო ალექსანდრეს ტანზე, თუ როგორ აყრიდა ტაო და სახეზე ფერი ეცვლებოდა. ახალმა წელმა ჩვეულებრივად, ძალიან სასიამოვნოდ ჩაიარა და აი უკვე "განუყრელი ოთხეულის" დაბადებისდღეები მოახლოვდა. გიო, ქეთი და ალექსანდრე მეგობრებთან ერთად რესტორანში აღნიშნავდნენ. თამო კი სახლში ახლო მეგობრებთან ერთად.





ქეთის მონაყოლი:
21 იანვარს, საღამოს 8 საათზე რესტორანში უნდა ვყოფილიყავით. 7-ზე გიორგის დავურეკე და მისგან მივიღე ასეთი პასუხი რომ დააგვიანდებოდა, ან შეიძლება სულაც არ მოსულიყო. არ ვაჭარბებ - არაფრის სურვილი აღარ მქონდა, გამზადებულივე საწოლზე დავწექი და ერთი სიტყვით "დავიკიდე" ყველაფერი. თუმცა, მალევე ალექსანდრეს ზარმა მომიყვანა გონს.
- ქეთ სად ხარ?
- გიორგი არ მოდის და რავი მგონი არც მე
- რას ქვია არმოდის?
- აი ეგრე არ მოდის
- აუმითუმეტეს ქეთ უხერხულია არც ერთი რომ არ იქნებით მიდი გამო რა
- კარგი.
დაბლა ჩავედი, ტაქსი გავაჩერე და რესტორნისკენ გავეშურე. იქ მისულს ძალიან ბევრი ხალხი დამხვდა, მილოცავდნენ, მეხვეოდნენ. მე კი უბრალოდ მივედი და მაგიდასთან დავჯექი. გიორგის რამდენჯერმე დავურეკე მაგრამ არ იღებდა. უკვე ძალიან ვნერვიულობდი როცა დარბბაზში გიორგი შემოვიდა.
- რა ლამაზი ხარ ჩემოპატარაა
- სად იყავი? _ ბუზღუნით ვუთხარი და ხელები პატარა ბავშვივით გადავიჯვარედინე.
- გაიგებ მალე _ ლოყაზე მაკოცა და სცენნისკენ წავიდა
- რას აკეთებს ეს იდიოტი_ გავიფიქრე და ჩამეცინა
- მოკლედ, ყველას ძალიან დიდი მადლობა მინდა გითხრათ იმისათვის რომ მოხვედით და მოგვილოცეთ. ახლა კი მინდა ერთი სიმღერა შემოგთავაზოთ. _ გიორგი დაჯდა, გიტარა მოიმარჯვა და სიმღერა დაიწყო. ნაცნობი მელოდია- "ჩემი იქნები" სხვას არასდროს არაფერს მღეროდა. ნაცნობი არაამქვეყნიურად ტკბილი ხმა და რათქმაუნდა ნაცნობი ცრემლები ამ ხმის გაგონებისას.არვიცი ნინა, თამარი და გოგი იქ საიდან გაჩნდნენ მაგრამ იდგნენ და რაღაც უცნაური ღიმილით მიყურებდნენ. სიმღერა როგორც კი დაასრულა, ადგა, ღრმად ამოისუნთქა და ძალიან დაბალი, თბილი და ტკბილი ხმით თქვა ორი სიტყვა " ქეთუს მიყვარხარ " გაუცნობიერებლად ავვარდი სცენაზე და ჩავეხუტე რასაც ხალხის ტაში მოჰყვა, ყურადღება არ მიმიქცევია იმისათვის რომ ამდენი ხალხი გვიყურებდა, მის მკლავებში გავიტრუნე და მისი სურნელით ავივსე ფილტვები.ცოტახანში ჩემი ხელები ნაზად მოიშორა, გამიღიმა, ჯიბიდან რაღაც პატარა ყუთი ამოაძვრინა, გახსნა და თითქოს ცოტა ანერვიულებულმა მკითხა:
- ქეთუს ცოლად გამომყვები?
გაოგნებული ვუყურებდი, ხალხხი ტაშს უკრავდა, ორ წუთში კი ტაში და ყვირილი კიარა ბუზის გაფრენის ხმა ისმოდა, ყველა მე მელოდებოდა , გიორგის სახეზე ფერი აღარ ედო,მართლა ძალიან ნერვიულობდა, თითქოს არ იცოდა რას ვეტყოდი.მე კი გაქვავებული ვიდექი და სიტყვასაც ვერ ვამბობდი. ბოლოს მოვეხვიე და ჩუმად ვუთხარი
- გამოგყვები ძალიან მიყვარხარ
- ჩემი ქეთუსიიი
ახლა უკვე ტაში კიარაა სრული ქაოსი იყო დარბაზში, ყველა ერთმანეთს ეხუტებოდა ოღონდ არვიცი რატომ, მიმტანებიც კი. ნინა, თამარი და გოგი მოვიდნენ და ორივეს ცალცალკე ჩაგვეხუტნენ. შევამჩნიე რომ ნინას თვალები აცრემლიანებული ჰქონდა, რაც ძალიან დიდი იშვიათობა იყო. მის სახეზე ცრემლი არ მინახავს არასოდეს.
- ნინაჩკა ღადაოობ? ხოიცი რომ თავიდან ვერ მომიშორებ დეე რა გატირებს?
- ეგ ვიცი მარა.... გიორგი მეცოდება შვილო შენს ხელში _ როგორც ყოველთვის სიტუაციის განმუხტვა სცადა, რაზეც ყველამ გულიანად ვიცინეთ.
- ქეთუს რაღაც უნდა განახო
- რიიაა?
- გამო გარეთ და განახებ
გარეთ გასულს ეგრევე თვალში მომხვდა შავი ბრაბუსი სუულ ვაბოდებდი ამ მანქანაზე მაგრამ ახლა თვალებით იმის ძიება დავიწყე თუ რაუნდა ეჩვენებინა გიოს ჩემთვის
- იტყვი თუ ხო?
- მემეგონა მიხვდი ისეთი უყურებდი იმ ბრაბუსს
- რაა?
გიომ პასუხის ნიშნად გასაღები ამოიღო, მომაწოდა და მითხრა ღილაკზე დამეჭირა. დავაჭირე თუარა ბრაბუსი გაიღო
- გიო მეღადავები?
- რატო?
- აუ შეიძლება გავატაროო?
- არა საყურებლად გაჩუქე ქეთუს _ ძალიან თბილი და ამავდროულად დამცინავი ტონით მითხრა რაზეც სიცილი ვერ შევიკავე
- იდიიოოტოო. აუუ მართლა ჩემიააა?
- კიი ქეთუს კიი
- აბა რატომ არ მჯერა?
- დაიჯერე და გეჯერება. მოოიცა ხალხი იშლება წამო შევიდეთ
ყველას დავემშვიდობეთ, ნინამ გადაწყვიტა მის დაქალთან თაკოსთან დარჩენა.
- წამო მე გაგიყვან დეე
- შენ რითი გამიყვან?
- ხოხ _ წარბებათამაშებულმა გადავხედე გიოს და ნინა გარეთ გავიყვანე, გიორგი სიცილით მოგვყვებოდა უკან
- შეეგებეთ ქალბატონო ნინა ჩემს პიპოპაპოს _ პიპოპაპოზე გიორგი ცუდად გახდა იმდენი იცინა
- შვილო შენ თუ ამხელა მანქანას პიპოპაპოს ეძახი აბა მინი კუპერს რას დაუძახებ. გილოცაავ ქეთ ჭკუის მომატებაში და გიო მიკვირს როგორ ახერხებ ქეთის სულ ასე გაბედნიერებას და საიდან იცი ყველაფერი ის რაც უყვარს
- ბედია დედა ბეედიიიიიიიიიიიიიიი _ სიცილისგან ვიკეცებოდით სამივე
ნინა თაკოსთან დავტოვეთ მედა გიო ჩემთან წავედით და თამოს დავურეკეთ
- ზდააროვა ჯიგარო
- სიძეე რაჭირს ამას რა ხასიათზეა
- ვაიმე შენხოარიცი ეგ "სიძე" როგორ აგიხდება მალე
- რას ბლადუნობ ?
- რაას დაა _ კამერასთან ახლოს მივიტანე ბეჭედი და ვანახე
- ეე რალამაზია
- ლამაზი კია მარა დააკვირდი რომელ თითზე მიკეთია შე ჩლუნგო
- არააააააააააააააააააააააააააააააააააა.........