ალექსანდრე
გაოგნებული ვიყავი, ამ გოგოს რა გრძნობები არ გააჩნია? არც გამომლანძღა ეს როგორ გააკეთეო?არც კი დაუყვირია? და ასე უცებ დამიჯერა? ჰაჰ, დარწმუნებული ვარ მალე მოვარჯულებ. რალამაზი თვალები აქ მაგ ბოქსიორს ჰა? კარგი კი მხია და. ჩემთვის მივდიოდი და თან მასზე ვფიქრობდი თუმცა რატომ ისიც კი არ ვიცი. ნიკას დავურეკე და ბარში გავედით?
-რაშვები ? რა გჭირს სახეზე? ვინმეს ეჩხუბე?
-აუ რავი ერთი ნუ გამახსენებ რა. შენ რაშვები?
-აუ რავი აგერ ლუკამ დამირეკა და გამოვალო.
-მაგის მოსვლას რა აზრი აქვს 2წუთი ჩვენთან დაჯდება და მერე ვინმე ნაშას ააგდებს.
-კაი რა ხოიცი როგორიცაა არა.
ლუკაც მალე მოვიდა სამივეს ეს ამბავი რომ მოვუყევი, სიცილით გაიგუდნენ კი ვერ გავაჩერე, ჯერ ანის პასუზებზე იცინოდნენ ხოლო შემდეგ დარტყმაზე კი საერთოდ გადაბჟირდნენ. ეგ კიარა ჩემ თავს რომ ვუსმენდი მეც მეცინებოდა.
-რაო, კუს კუს გოგოებიც გცემენ უკვე?
-აუ ამას ამოვათხი ახლა ენას?
-აბა თუ დამიჭერ?
-აუ ნიკა გეყო უკვე რა, ლუკა შენ მაინც უთხარი რამე
-მე რა ვუთხრა , ხოიცი ამას ეგეთები არ უნდა მოუყვე, ეხლა ყოველ წამს მაგას გაგახსენებს.
ამბობდა და სიცილს ვერ იკავებდა ნიკას გამომეტყველებაზე. მალე სახლში წავედი, არაფრის თავი მქონდა თავი დავდე თუარა დამეძინა.
..............

დილით ანის ადრე გამოეღვიძა, ივარჯიშა, იბანავა თუმცა კლდიაშვილზე ფიქრები მაინც არ ანებებდა თავს. ვერაფრით ამოიგდო თავიდან.ბოლოს მოწესრიგდა, გარეთ გავიდა, ლიზასთვის უნდა დაერეკა როდესაც ალექსანდრე მანქანით დახვდა:
-ვაიმე რა კარგი დღე იყოს ვინმეს რო არ ჩაეშხამა?
-აბა გოგო ნუ იტყვი. ანთხევ უკვე შხმას ხო ახვლედიანი?
-ჰა ჰა ჰა.
-შენ ჯობია მანქანაში ჩაჯდე და ბევრი არ ილაპარაკო.
-ვაიმე ლაპარაკსაც მიკრძალავენ, ძალადობას აქვს ადგილი.
იცინოდა, და ამ დროს ალექსანდრეც ითიშებოდა, მისი ღიმილი სიცილი ყველაფერი მასზე მოქმედებდა. სკოლაში მიდიოდნენ, ხმას არავინ იღებდა.როდესაც ანის დაურეკეს:
-ხო ლიზ.
-ანი როგორ ხარ?
ანიმ მაშინვე შეატყო რომ რაღაც უჭირდა მის დაქალს
-ლიზ რა გჭირს? ხმაზე გეტყობა.
-ანი გთხოვ, არ ინერვიულო. დაჯექი და ისე გეტყვი.
-ვზივარ ადამიანო, ამოიღე ხმა
-გიორგი გამოუშვეს.
მხოლოდ ორი სიტყვა და ისევ ყველაფრის გადატრიალება, ყველაფრის გახსენება და ტკვილი გაუსაძლისი ტკივილი. ანი ხმას არ იღებდა. ალექსანდრე აღელდა, ხვდებოდა რომ ყველაფერი რიგზე არიყო.
-ანი კარგად ხარ?
ანის არც კი გამოუხედავს, ქანდაკებასავით იყო. ხმას არ იღებდა , არ მოძრაობდა. უბრალოდ ცრემლების სდიოდა და ვერაფრით იკავებდა.ტელეფონი გათიშა. თუმცა არაფერს აკეთებდა.ალექსანდრე ანერვიულდა.
-ანი რამე მაინც მითხარი? ანი?გესმის ჩემი? რა მოხდა?
მანქანა გააჩერა. გადავიდა ანის კარი გაუღო, თვალებში ჩახედა რომელიც ტკივილის მეტს არაფერს ეუბნებოდა. ღმერთმა იცის ეხლა როგორ ტკიოდა ანის და მისი ყურებით რას გრძნობდა ალექსანდრე.
-თუ ღმერთი გწამს ხმა ამოიღე. გამაგებინე რა ხდება? რა გაიგე?
ანი მანქანიდან გადმოვიდა, უკვე ჰაერი აღარ ყოფნიდა, აღარ იცოდა როგორ უნდა მოქცეულიყო, რა უნდა გაეკეთებინა. ცრემლებიკი მოდიოდა და მოდიოდა, ვერ ჩერდებოდა, ხვდებოდა რომ მალე ისტერიკაში ჩავარდებოდა. თუმცა ისევ უნდა მოეთმინდა, და ისევ უნდა ებრძოლა. და ამ დროს რას გრძნობდა ალექსანდრე? აღუწერელ სიძულვილს იმის მიმართ ვინც ასე ტკენდა ანის. არიცოდა რა უნდა გაეკეთებინა. ცდილობდა დაემშვიდებინა თუმცა ეს შეუძლებელი იყო. ამ დროს ანის ტელეფონმა დარეკა, ამჯერად ალექსანდრემ უპასუხა:
-ლიზა მითხარი რა ჭირს ანას, ტირის ვერ ვამშვიდებ. ისტერიკაშია.
-ღმერთო ასე არ უნდა მეთქვა.
-რა მოხდა მეტყვი?
-არა მე ამის უფლება არ მაქ. უბრალოდ გეტყვი როგორ უნდა დაამშვიდო.ანის ჩანთაში ნახე ნემსი და წამალი, ეს დამამშვიდებელია და მხარზე გაუკეთე. მანქანით ხართ?
-კი
-ხოდა მანქანაში ჩააწვინე. სახლში მიიყვანე, მე მის დას და ბიძაშვილს დავურეკავ. დროზე ქენი სანამ უფრო ცუდად გამხდარა.
გაუთიშა, უცებ მოძებნა საჭირო ნივთები, თან ანის ამშვიდებდა და თან მანქანაში სვამდა. ნემსი ფრთხილად გაუკეთა. მანქანა დაძრა, ანის ჩაეძინა, კარგად იმოქმედა დამამშვიდებელმა. თუმცა რამოდენიმე წუთში ანის ბოდვა დაეწყო:
-ხელი გამიშვი, გამიშვი. გაეთრიე აქედან, მომცილდი, მომშორდი, თავი დამანებე.
ჯერ უბრალოდ ბოდავდა ალექსანდრეს კარგად არ ესმოდა, ხოლო ბოლოს კი გამოკვეთილად ამბობდა და ალექსანდრე ტვინში აასხა. როცა მიხვდა რაშიც იყო საქმე მაშივნვე მოთოკა თავი რამეს რომ არ შეჯახებულიყო. ანის სახლთან გაჩერდა, ანი გადმოიყვანა და სახლში შეიყვანა. ნანკას და ელენესს ეტყობოდათ რომ ნერვიუობდნენ, როცა ანი დაინახეს გულზე მოეშვათ, გოგოს მიცვივდნენ და ოთახში დააწვინეს:
-ალექსანდრე დიდი მადლობა, არვიცით შენ რომ არა ახლა როგორ ან სად იქნებოდა.
-რისი მადლობა, იმედია უკეთ იქნება.
-დიახ.
ალექსანდრე გააცილეს,თუმცა...
ძალიან დიდი ბოდიში ამდენი ხანი რომ არ ვწერდიიი. გთხოვთ დაწერეთ მოგეწონათ თუ არა