მომაკვდინებელი ფიქრები მაშინვე მშორდება როდესაც ლუციფერის ოთახს გვერდს ვუვლი და საშინელი ხმები მესმის.ფუ უკვე დაიწყეს.საქმე არ მაქვს და ისევ დაძინების მცდელობებში ვიღლები.აუ არ დაიღალნენ მაინც?
გადავწყვიტე დაბლა ჩავიდე.სამზარეულოში შესული ვვოცდები.რამხელაა.
მაცივართან მივდივარ მერე აქეთ-იქით ვიყურები თითქოს ქურდი ვიყო და რაიმეს ვიპარავდე მერე ვხსნი და შიგნით ვიხედები.აჰა ლუდი არის ეს მაინც გადამატანინებს ამ ღამეს.
მაგიდასთან ვჯდები და კმაყოფილი ვწრუპავ ჩაციებულ ლუდს თან ჩემს ინციდენტზე ვფიქრობ დალახვროს ეშმაკმა! ეს როგორ დამემართა?მორიგი შეტევაა მაგრამ დიდი ხანია აღარ მქონია და მიკვირს ამასთან დაკავშირებით ვლადიმირს უნდა ვესაუბრო.
ფიქრებიდან დენიელი მაფხიზლებს
-გრძელი ღამეა არა?
ის უკვე ჩემს წინ ზის როგორ ვერ შევამჩნიე?
-ძალიან გრძელი
ვვოხრავ და წამით ვჩუმდები
-მომიყევი შენზე
მეუბნება ის და ეს სიტყვები მზაფრავს.დიახ ჩემი წარსულის მეშინია
-არა
ვსისინებ და გვერძე ვიხედები თითქოს მის მზერას ვერ ვამჩნევ
-მოსაწყენი საქმეა
ახლა მე ვაფხიზლებ ჩაფიქრებულ დენიელს
-მოსაწყენი?
მეკითხება ის
-ხო მოსაწყენია,არაფერი ხდება.ეს საქმე ჩემთვის არაა ჩემთვის უფრო ბანდები,იარაღი აი ეს ჩემთვის ზედგამოჭრილია მაგრამ არაფერი ხდება
-ასე გგონია?თვით ეშმაკთან მუშაობა მოსაწყენი არასდროსა დამიჯერე. გამოცდილება მკარნახობს მოგეწონება
თვალს მიკრავს ეშმაკურად მე კი ვფრუტუნებ.ნუთუ ამასაც სჯერა?
-ის მართლა ეშმაკია ევა
მეუბნება სერიოზული სახით და წამით ვიჯერებ მაგრამ მერე ქვეცნობიერი მკიცხვას ‘’ეშმაკი დედამიწაზე?!ალბათ ხუმრობ’’ მეუბნება ის და ზემოდან დამდგომია ისე თითქოს მასწავლებელია რომლის დავალების გაკეთებაც დამავიწყდა.
-ლუციფერი სრულიად არ ჩანს მოწყენილი მე კი ლამისაა თავი მაცივარს ვურტყა
ვეუბნები ბავშვურად.მეც და მასაც გვეცინება.
-ის არასდროსაა მოწყენილი
-შევატყე
ვამბობ და თვალებს ვატრიალებ.მას მხიარულად ეცინება.აი რა მჭირდება უდარდელი მხიარული სიცილი.იმდენს ვიცინით გვავიწყდება რაზე ვიცინოდით და კიდევ ვიცინით მალე სიცილი მღლის.რა კარგია მასთან საუბარი რა პოზიტიურია თითქოს საღეზე ღიმილით დაიბადა.იმხელა პოზიტივს ასხივებს რომ მყოფნის.
-კარგი უნდა დავწვე მეძინება
ვეუბნები მშივდად მაგრამ ვატყუებ ისევ შეშინებული ვარ და ვლადიმირს უნდა დავურეკო.
საათს ვუყურებ ჰმ შუაღამეა სამი საათი.
არაუშავს გავაღიძებ.იმის გაფიქრებაზე როგორი სახე ექნება რომ გავაღვიძებ წინასწარ მეღიმება.
მაღლა ავდივარ და ოთახს ვუახლოვდები.სიმშვიდეა.როგორც იქნა.
ტელეფონს ვიღებ და ვლადიმირს ვურეკავ
-ვლად გაიღვიძე სწრაფად
ვბუტბუტებ ჩემთვის და მეორე სართულის კიბეზე ჩამომჯდარი ხელებს ნერვულად ვაწვალებ.
მიპასუხა
-როგორც იქნა
-რა გინდა?
მპასუხობს აღრენილი
-მჭირდები
-როგორ?
ალბათ თვალები შუბლზე ასდის
-დღეს შეტევა მქონდა
უკვირს.ხმას ვერ იღებს
-ისევ?
ჩურჩულებს ხმადაბლა
-კი და ამ დროს მანქანაში ლუციფერი იჯდა
ამოვთქვი სასოწარკვეთილი ხმით.
-არა!
ლამის ყვირის და გამწარებულის გინება მესმის
-ნუ გეშინია გამოვფხიზლდი.არაფერი დაშავებიათ
-კიდევ კარგი
მესმის შვებით როგორ სუნთქავს
-მოვაგვარებთ
-არ ვიცი დიდი ხანია აღარ გამხსენებია
-ვიცი,ვიცი
-კარგი,კარგად
ტელეფონს ვთიშავ და გრძელ დერეფანში დავდივარ.მინდა ჩემს ოთახში ვიჯდე და გემრიელად ვიცრემლო მაგრამ სახლში არ ვარ.ჩემს ანარეკლს შევყურებ და არ მჯერა რომ მე ვარ.სახე გამთეთრებია ავადმყოფს ვგავარ,ადამიანურობის კვალი არ მემჩნევა თუმცა მე ხომ დიდი ხანია ადამიანობა დავკარგე.
ჩემი ოთახისკენ მივიდივარ მაგრამ ისევ ლუციფერს ვეჯახები და შეშინებული ვუყურებ თვალებში. ალბათ ისევ ძალიან საშინლად გამოვიყურები
-შემაშინეთ
ვთქვი ხმადაბლა
-თქვენც შემაშინეთ
ორაზროვნად ჩაილაპარაკა ლუციფერმა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-კარგი ოთახში შევალ
-კარგი
გამატარა და როგორც იქნა ჩემს საწოლში გავიშხლართე ბედნიერებისგან ვკისკისებ მერ ემახსენდება რომ სხვის სახლში ვარ და პირზე ხელს ვიფარებ რომ ლუციფერმა არ გაიგოს.დერეფნიდან მისი სიცილის ხმაც მესმის.ყურები ლოკატორივით აქვს.
მერე წარმოვიდგენ როგორ იცინის და ლოყები მიხურს.ღმერთო ამას როგორ ახერხებს?
-------------------------------------------
ლუციფერი:
ასეთი ცვალებადი ადამიანი არასდროს მინახავს ადამიანები ძირიტადად მოსაბეზრებლები არიან..მთელი დილა ბრაზობდა, საღამოს ისეთ კარგ ხასიათზე იყო ყურებამდე იღიმებოდა მაგრამ მერე,მერე გაითიშა სრულიად მოსწყდა სამყაროს და კინაღამ გვიმსხვერპლა მე რა ის ქალი და თავისი თავი.
მერე დავინახე რომ ტიროდა და საოცრად შევშფოთდი.კლუბში ძალიან გაცოფებული ვიყავი იმდენად რომ კინაღამ გარდავისახე.ჯანდაბა კინაღამ მაგრამ ძალიან ახლოს ვიყავი.
დავინახე როგორ იჯდა კიბეზე და ვიღაცას ესაუბრებოდა.გავიგონე რომ ვიღაცას ‘’მჭირდები’’ უთხრა და გავცოფდი.ადამიანები ამ სიტყვებს მხოლოდ იმ ადამიანებს ეუბნებიან რომლებიც უყვართ.აი ხედავთ მე ლუციფერი აღარ ვარ მე სიყვარულზე ვფიქრობ?წარმოუდგენელია და ვისზე ვბრაზბო?ადამიანზე რომელიც ჩემი პირადი მცველია.ფსიქოლოგთან მიღებაზე უნდა ჩავეწერო. კიდევ გავიგე რომ მახსენა ’’კი და ამ დროს მანქანაში ლუციფერი იჯდა’’ სასოწარკვეთილი და ნაღვლიანი ხმა ჰქონდა იმდენად რომ შემეცოდა მინდოდა მოვხვეოდი მაგრამ ჩემს თავზე გავბრაზდი მე ლუციფერი ვარ მე ბნელეთის პრინცი ვარ ვერავინ მიმორჩილებს ქვეყნად არავის შესწევს ამის ძალა და ამ პატარა გოგოს შესწევს?თუმცა უნდა ვაღიარო ძალიან მომწონს მისი წითური თმა და წმინდა ცისფერი თვალები რომლებშიც მხოლოდ ნაღველი და სიმკაცრე იკითხება გავარკვევ რა სჭირს მის წარსულს გამოვიკვლევ.
მტკიცე გადაწყვეტილება კარგი მაგრამ ახლა რა უნდა ვქნა ის ქალი მთლიან ლოგინზე არის გაშხლართული.მერე ჩემს ჩანაფიქრზე ვიღიმები და გვერდით დეკერის ოთახის კარს ვაღებ. მას უკვე სძინავს და სასწაულად ბავშვური იერსახე აქვს ცოტა ხნით ადგილზე ვშეშდები მერე კი გვერდით ვუწვები და მისკენ ვბრუნდები მის უშფოთველ წყნარ სახეს შევყურებ და უკვე მეცინება მის შემდგომ რეაქციაზე.





პ.ს ბოდიშ დაგვაინებისთვს და მადლობა მკითხველებს პოზიტიური კომენტარებისვის