გამორჩეული ხარო-მიმეორებდა- მეტრომდე გამყვა ეს გამორჩეულობა. ფიქრები ყალყზე დადგნენ, შემდეგ ბარათი, გავსებული ვაგონი, სიჩუმით მონუსხული საზოგადოება. ყველა ელოდება,როდის გაწევ მხარს რომ-გაიაროს. ყველა უსიტყვოდ აწუხებს ერთმანეთს. სუნთქვა შემეკრა, ვიღაცას მივეხუტე, თავი მხარზე ჩამოვდე, თვალები დავხუჭე,სიჩუმე წარმოვიდგინე. სილამაზეა სიჩუმე, სითბოა. ყველაფერია. მისკენ ილტვი, მოითხოვ,გიზიდავს... მაგრამ სხვა რამეცაა, იმიტომ მოითხოვ სიჩუმეს,რომ ხმაური გაწუხებს. საინტერესოა ხმაური რომ არ გვაწუხებდეს, გაგვახსენდებოდა-მისი არსებობა? მე არ გამახსენდებოდა. ყველა ადამიანი ჩემთვის სასურველ ენაზე რომ საუბრობდეს, ხმის ტემბრიც სწორად ისეთი ჰქონდეს,როგორიც მომწონს და მთლიანად ჩემზე იყოს დამოკიდებული, შევიყვარებდი ხმაურს, აუცილებლად შევიყვარებდი.

აქ კი, თითქოს, ერთმანეთის შეწუხების რიგში დგანან. სიტყვებს უნაცვლებენ,ხმას უწევენ,არამდგრადები და გაუკვევლები არიან. ამაზე ისე ვსაუბრობ, მე თითქოს ჩემი კუთვნილი ვაგონი მქონდეს. თითქოს ახლა, ამ ჩახუთულ,ხალხით სავსე სივრცეში არ ვიჩყლიტებოდე. თითქოს მე არ ვცვლიდე სიტყვებს ან ტონს არ ვიცვლიდე. თითქოს გამორჩეული ვიყო.
გამორჩეული ხარო-მითხრა...-მაგრამ მაგან რა იცის. ახლა არ მიყურებს, როგორ ვეხუტები სრულიად უცნობს,ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ,თორემ აუცილებლად იტყოდა რომ მეც,ესკლატორზე დგომისას-მასზე ვარ დამოკიდებული. ისევე როგორც ხალხზე ჩემი სივრციდან. ჩემი ამოუწურავი,სიურპრიზებით სავსე სივრციდან.

მარჯანიშვილი-ხალხის მასა არარსებულ ადგილს ითვისებს- ვაგონის ბოლოდან ისმის იუმორის იმიტაცია - ,,გაიწევს ხალხო!“- ოდნავ მეღიმება, თუმცა შემდეგ მახსენდება რომ ხნიერ, ღვინის სუნით აყროლებულ კაცს ვეხუტები და უნებურად გადამდის სიცილი. ამაშიც არ მიმართლებს. ერთადერთხელ იყო შემთხვევა, ერთ საოცრებას მივეხუტე-აღარ მინდოდა მოვშორებოდი. იგრძნო მემგონი, ჩაეღიმა. სიტყვები ვერ გავცვალეთ-აბა რა მეთქვა.
მუსიკის ხმა ისმის, ვაგზლის მოედნიდან, გადავხტე მინდა-ვეღარ ვსუნთქავ. ჩემი საყვარელი სიმღერაა,ხმებიც ნორმალური-იხვეწებიან ნელნელა. მსიამოვნებს განვითარების ეტაპებს რომ მივსდევ. ახლახანს შემისრულდა ოცდაოთხი წელი და მთელი სიცოცხლის განმავლობაში მხოლოდ ის ვიცი- დო-ს შემდეგ რა ნოტი მოდის. ესაა მთელი ჩემი ნიჭიერება.
მამაჩემი ამბობდა უნიჭო ადამიანი არ არსებობსო. ყველაში მოიძებნება რაღაც-ღმერთს არავინ მოუვლენია უსაჩუქროდო. მიუხედავად ჩემი ურწმუნობისა,ყოველთვის მჯეროდა მისი სიტყვების. საერთოდ, საყვარელი ადამიანების სიტყვებს უნებურად ვირწმუნებთ ხოლმე. დღეები კი გადის, შემდეგ კვირები,თვეები,წლები. ალბათ საუკუნეც გავა და მე მაინც ვერ მივხვდები რაა საჩუქარი-ღმერთისგან.როგორ საოცრად ჟღერს... ხანდახან ლამაზ რაღაცებს ვამბობ , ისე-მეც ვერ ვხვდები, სიამოვნებისგან აუთრთოლდებათ სახე, რას არ იტყვი ხოლმეო-დამცინიან. რა იციან ამათმა... არაფერი არ იციან, ერთმანეთს აწუხებენ უბრალოდ.


თმა მაქვს გრძელი და შავი მელანივით მუქი. ერთადერთი ეგ მალამაზებს. თვალები გამოკვეთილი,ისიც შავი ფერის. ზოგჯერ ეშინიათ ხოლმე რომ მიყურებენ,საერთოდ მჯერა რომ ჩემს თვალებში, მომავლის დანახვა შეიძლება. ტუჩები-სქელი მუდამ წითელი ფერის. ზოგჯერ მეც მიჩნდება სურვილი ვაკოცო. მთელი ჩემი აღწერილობით,საშუალო სიმაღლითა და სიგამხდრით, ნორმალური გარეგნობის მასას მივეკუთვნები-თუმცა განსაკუთრებული არაფერი ვარ. აი განსაკუთრებული ის ფერია, მზე რომ იღებს, ჩასვლის წინ.
ისანი-როგორც იქნა, ჩემი ოცნების სადგური. ჯერ იმიტომ რომ თავისუფლდები და შემდეგ იმიტომ რომ ბევრი ძველი, გახუნებული ფეხსაცმელი იყიდება. რომ ჩავუვლი ხოლმე, ყოველთვის ვყიდულობ რამეს. ერთხელ გადავაწყდი ფერად, ნახევრად გაღეღილ ჩექმას, წინ რომ ყველაფერი გადაქერცლილი ჰქონდა. დავავლე ხელი და წამოვიღე სახლში. არ ჩამიცვამს,ორი ზომით დიდი იყო. საერთოდ ფეხსაცმლის ნახევარს-არ ვხმარობ. ჩემს გარდერობში მსგავსი ,,ძონძებისთვის“ ადგილი ყოველთვისაა. ადგილი ყოველთვის ყველაფრისთვის მოიძებნება, უბრალოდ ჩვენ ვერ ვთმობთ.
ჩაფიქრებული მივსდევდი მარმარილოს კიბეებს როცა ვიღაც შემეჯახა და ჩემი ფლეილისტი ქოლდფლეის ,,magic”-ზე შეჩერდა. გავიბუსხე და თვალები ზემოთ ავწიე. ცისფერი თვალების ტალღამ უცებ დამარტყა. შემდეგ კი იყო-ჩახუტება...
- დაბნეული,როგორც ყოველთვის...
გამიღიმა, ტუჩთან ნაკეცი გამოუჩნდა.
- ეგ თვისება ჩემი თილისმაა.
აბურდული თმა მთელ სახეზე მქონდა ჩამოშლილი და არც ვაპირებდი გასწორებას.
ის კი, ლამის მესამედ გამეპრანჭა.

საერთოდ ,,როგორ ხარო“-ეკითხებიან როცა დიდი ხნის მერე ნახულობენ ვინმეს.
- უკეთ ხარ?
- სამი წელი გავიდა-ოდნავ შემეცვალა სახე-სამი წელი...
- ეგ არაფერს არ ცვლის, ტრამვა ტრამვაა დღესაც შეიძლება იარსებოს და მთელი ცხოვრების მანძილზეც.
- ჰო, მაგრამ მაინც სამი წელი გავიდა.

ჩაეღიმა,მკერდზე მიმიხუტა.
- ისევ ისეთი, ისევ ... -მიყურებდა-
- შენ კი თმა გაგზრდია. ცოლი ხომ არ მოიყვანე?
გულიანად გაგვეცინა ორივეს.
გარეთ ქაოსის ხმაური იყო, ვეცადეთ მყუდრო ადგილი გვენახა.
სადღაც დავჯექით, კუთხეში.
- გახსოვს? -გადაიხარხარა-ერთხელ შემხვდა.
- რაო?
- არაფერი,რა უნდა ეთქვა. ცოტაც და ატირდებოდა.
- ყველა კი არ ტოვებს შეყვარებულს ნიუ იორკში სრულიად მარტო- ფულის და წამოსასვლელი ბილეთის გარეშე.
- შენ რომ ის გოგო გენახა, ვის გამოც მასე მოვიქეცი... ჰმ...რომ გენახა...
- დიდი მკერდი... ტრა...
- არა არა. თვალები ჰქონდა... თვალები ჰქონდა საოცარი. აი სადღაც შენი მსგავსი. ჰო,აი სადღაც მასეთი.

მზერა ავარიდე, სიგარეტი ამოვაძვრინე ჯიბიდან.
- არ ეწეოდი.
- ახლა ვეწევი... - ნაპასი დავარტყი და უფრო მეტად მომეკიდა დეპრესიული განწყობა.
- შენ?
- რა მე?
- შენზეც მომიყევი...
- მე...მე...-არაფერი.
- ადრე გულწრფელი მახსოვდი.
- ადრე შეყვარებულიც გახსოვდი ალბათ... რა დოზით-ეგეც გემახსოვრება და ვისზე-ეგეც.
- დიდად არ გიდარდია.

ხველება დავიწყე, დიდი ძალა დამჭირდა ამომესუნთქა.
- უკეთ ხარ?
- კი,შემეშვი რა.

გაღიზიანებული ფეხზე წამოვდექი, სიგარეტი სანაგვეში ჩავაგდე და უხმოდ დავტოვე...

<<
რამდენი წამი გავიდა.
ალბათ ძალიან ბევრი... მაგრამ წუთებში რომ იანგარიშო, ცოტა გამოდის. ახლა წუთები მაწყობდა. სულ რამდენიმე წუთი და ვნახე... შემეხო... ვიგრძენი... სამი წლის მერე ვიგრძენი. ისევ იმ სუნამოს ხმარობდა, ისევ ისეთი დამაჯრებელი იყო. მომნუსხველი. მშვენიერი სანახავები ვიყავით ალბათ. მომღიმრები, მობაასეები. მატარებელიც ჩვეულებრივად მიდიოდა და ხალხიც ჩვეულებრივად სუნთქავდა. ყველაფერი სტანდარტულად იყო. ჩვენ შევხვდით, ის მე შემეხო და მე... თავი სკდებოდა ფიქრისგან, სხეულში სირცხვილმა გაჟონა. საკუთარი თავის სირცხვილმა.
,,ყველაფერი სტანდარტულად იყო“, გავიფიქრე და წავბარბაცდი... მეტროს კედელთან ჩავიკეცე. ,, ჩვენ ვიცინოდით“. გავშრი, ფიქრის ძაფები ავრიე,გავიხლართე... ,,როგორ“?
ხალხი ისევ სუნთქავს, უკვე მესამე ვაგონი მიდის უჩემოდ.
ჩვენ დავშორდით ერთ გამორჩეულად ბნელ ღამეს, წვიმა ოდნავ რომ ამჩნევდა თავის კვალს ტროტუარებს, ბედი ისევ რომ იცინოდა და ღადაობდა ჩვენზე... მთლიანად შეჭმული ვყავდი გრძნობას. დაავადებული. საავადმყოფოს სუნსაც კი ვგრძნობდი ხოლმე ზოგჯერ. გათეთრებული ვიყავი, თოლიასავით. არავინ არ არსებობდა. არც მათი მახინჯი სახეები,არც მათი აყროლებული სამოსის სუნი მაწუხებდა, არც ვფიქრობდი არავისზე. ის იყო სინათლე. ჩემი სინათლე...

არ წვიმდა იმ საღამოს ზუსტად ვიცი,მაგრამ მე მაინც წვიმიანი მახსოვს. ციოდა ძალიან. ჩვენ ვაპირებდით უცხოეთში წასვლას ერთი თვით. ბარგი ორი კვირით ადრე ჩავალაგე. მთელი დანაზოგი ხელში მოვიქციე და ბედნიერი შევვარდი მასთან.
ჩვენ მივდიოდით...
ამდენი ადამიანია ამქვეყნად. ამდენი სენია, ამდენი მიბნედილი სახე,ამდენი გაჭირვებული... ყოველდღიურად ათასობით და ათიათასობით ადამიანი კვდება. ზოგ ქვეყანაში ომია, ზოგიც იძირება... და ჩემი ბედნიერება სრულყოფილია. ეს უსამართლობაა. მე ვეღარ გადავდივარ მდგრად მდგომარეობაში, მთლიანად ამღვრეული ვარ.
არადა მახსოვს, რომ არ წვიმდა იმ საღამოს, მაგრამ მაინც დავსველდი...
,, მაპატიე მეგი. უშენობას ვგრძნობ, მაშინაც კი,როცა ჩემს გვერდით გძინავს. ყოველ თეთრს დაგიბრუნებ“
- ეს რა არის?...
ჩვეულებრივი კრუნჩხვა.
- ეს...
თითები ცხვირთან მივიტანე, ავქვითინდი.
- ეს მე... მთელი წლები...

რომ გამომეღვიძა მივხვდი რომ ვეღარ ვნახავდი.
ყოველი თეთრი დამიბრუნა.
მეორე დღეს ჩვენს საერთო მეგობრებთან გამეღვიძა. ის დღეები შეუმჩნევად ღამდებოდნენ და თენდებოდნენ. არაფერი არ ეყარა ჩემში.

- რა ქნა კი მაგრამ? ამიხსნით რა ქნა?
ვეკითხებოდი გაფითრებული,ტუჩებდამსკდარი.
- ასე აჯობებსო თქვა. არ ვჭირდებიო...
ელენე თმას მიწევდა
- ეს დღეები ვმუშაობდი...
წამოვიწიე, წყალი მოვსვი.
- ვერ ვაქცევდი საკმარის ყურადღებას. ფულს ვაგროვებდით. ვჩხუბობდით ხოლმე ხანდახან. ვერ ვხსნი... ყველა წყვილი ჩხუბობს. ასე არ არის ელე? ყველა ჩხუბობს ხომ? ამის გამო არავინ მიდის... მაგრამ ის წავიდა. რატომ?

ისევ კრუნჩხვა.
- ვერაფერს ხვდებოდი?
დათო რომელიც შორიდან მადევნებდა თვალს, ისე მიყურებდა, როგორც პაციენტს უყურებენ, როცა კიბოს მესამე სტადიაშია გადავარდნილი.
- სხვა ჰყავდა ეს პერიოდი. ვაფშე ვერაფერს ხვდებოდი? გვინდოდა გვეთქვა მაგრამ მე ვეტყვიო.
- სხვა?!
ორი წლის მანძილზე პირველად დავუშვი რომ შეიძლებოდა სხვა ჰყოლოდა.
- ჰო ანუ... სხვა ჰყავდა და...
- არა არ ჰყავდა. ჰყავს. მასთან ერთად წავიდა. ჩვენ გვეგონა იცოდი, საერთოდ არ გვეგონა ისევ თუ გქონდათ ურთიერთობა. ეს თვეები ვერ გნახულობდი...
- ჰო, მე ვმუშაობდი... ფულს ვაგროვებდით...

ისევ კრუნჩხვა. გავითიშე.
<<

მომდევნო ვაგონს გავყევი...
მე რომ წამები დავითვალო ბევრი გამოდის. წუთები მირჩევნია. რამდენი წუთი ვიცინოდი? ათი ვითომ?... ეს ცოტა არ არის...
სკამზე დავეხეთქე,ჩემს ანარეკლს მოვკარი თვალი.

სადგურები მიდიოდნენ,ხალხი რჩებოდა.
ყველაფერს გავცდი...
,,ისევ ის სუნამო ესხა“.

-ჩადიხართ გოგონა?
თვალები გამეხილა.
მემანქანე მედგა წინ. სიბნელე იყო.


ან იქნებ წვიმდა... ჰა?!...