ყველაზე მეტად იცით რას ვაფასებ ლაშაში? ნდობას.. ერთი წამითაც კი არ შეეპარება ჩემში ეჭვი.. და ალბათ ეს, ბედნიერების ერთ-ერთი საიდუმლოა!

-რაო გიომ? -მკითხა ჭამის დროს კაფეში.
პირისკენ წაღებული ”მარგარიტას” ნაჭერი თეფშზე დავაბრუნე და წვენი მოვსვი. ნერვიულობისგან პირი გამიშრა..
-არ მეტყვი? -მაოცებდა მისი სიმშვიდე.
-ხომ არაფერს დაუშავებ? -ვკითხე მორიდებულად.
-არაფერს დავუშავებ. -გაეცინა ლაშას. -და ჩვენ ხომ შევთანხმდით, რომ ჩემი არ უნდა გეშინოდეს? თავიდან ვიწყებთ?
-არა, არა.. მოგიყვები ყველაფერს. -ბეჯითი ბავშვივით წამოვიმართე, თითქოს გაკვეთილი უნდა მომეყოლა. -რამოდენიმეჯერ მომადგა სასტუმროში.. -გული ამიჩქარდა, ბოლომდე მეგონა, რომ ლაშა აფეთქდებოდა. -მითხრა, რომ ისევ ვუყვარვარ.. -ცოტახნიანი პაუზის შემდეგ გავაგრძელე. -რომ დავრჩენილიყავი მასთან.
-მერე? -ჩაეცინა ლაშას.
-მე ავუხსენი, რომ შენთან ძალიან ბედნიერი ვარ და ძალიან მიყვარხარ.
-და გაიგო? -სახეზე კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა.
-თავიდან ვერა, მაგრამ ბოლოს გაიგო. -თავი დავხარე და პიცას დავუწყე თამაში.
-ის გოგო საერთოდ არ უყვარს?
-დიანა? მგონი არა.. არადა, დიანას ძალიან მაგრად უყვარს. -ვთქვი დანანებით.
-გეცოდება?
-დიანაზე მეტად გიო მეცოდება, მინდა ბედნიერი იყოს. -მგონი ზედმეტი წამოვროშე, დამნაშავეს თვალებით ავხედე ლაშას. მან გამიღიმა და ჩემთან გადმოჯდა.
-შენ ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ. -მისი თითები ჩემს თითებში ახლართა, მე გამეღიმა. -პიცა აღარ გინდა? -უარის ნიშნად თავი გავუქნიე. -სხვა რამე გშია?
-არა, ნაყინი მინდა.
-სად ვჭამოთ? -თითებხე მაკოცა და ფეხზე წამოდგა.
-სადმე გავისეირნოთ და თან ვჭამოთ... ოღონდ ცოტახნით, რაღაცნაირად დავიღალე. -მეც წამოვდექი და გასასვლელისკენ წავედით.


-ძალიან მაინტერესებს სქესი. -გემრიელად ჩავკბიჩე მარწყვის ნაყინი და ლაშას მკლავზე ხელი ამოვდე.
-რაც მთავარია ჯანმრთელია და ვინც უნდა ის იყოს. -გაეცინა ლაშას.
-ბიჭი არ გინდა? -გავხედე გაოცებულმა.
-არ აქვს მნიშვნელობა სქესს, მართლა.
-ზედმეტად არასტანდარტული კანონიერი ქურდი ხარ. -გამეცინა მე.
-სტატუსი არ უნდა ცვლიდეს ადამიანს.
-მაგრამ უმეტესობას ცვლის. მარტო ქურდებს არ ვგულისხმობ.
-ჭკვიანი გოგო ხარ, კირა, და გამოიყენე შენი თავი კარგ რაღაცეებში. წინ უამრავი წელი გაქვს და შეეცადე გონივრულად გამოიყენო, რაც არ უნდა მოხდეს. -უცებ დასერიოზულდა ლაშა.
-მაგას რატომ მეუბნები?
-უბრალოდ.. მინდა შენი თავი იპოვო და დალაგდე. ვხედავ, როგორ ცდილობ, მაგრამ ბოლომდე ჩამოყალიბებული არ ხარ ჯერ.
-შენი გვერდში დგომით ყველაფერს მოვახერხებ. -გავუღიმე და ხელი ჩავკიდე. -მთავარია, შენ მყავხარ და მყავდე სულ.
-ხო, მე გყავარ. -მანაც გამიღიმა და ძლიერად ჩამკიდა ხელი.
-ამ ბოლო დროს აღარ ვყოფილვართ სულელურ წვეულებებზე. -გამახსენდა და გამეცინა მე.
-ხო, ცოტა დაძაბული სიტუაციაა და არ გვეწვეულებება.
-ლაშა, ხომ ყველაფერი კარგად იქნება?
-რა თქმა უნდა. -თავხე ხელი გადამისვა. -ისე რატომ არ მოგწონს ეს წვეულებები?
-მაღიზიანებენ ეს ქურდის ცოლები. თავი ინტელიგენციის დედები, რომ გონიათ.. რატომ გადაწყვიტეს, რომ მთელი სამყარო მათ ეკუთვნით ვერ ვხვდები. -მხრები ავიჩეჩე მე. -არა, ნუ ყველა ეგეთი არ არის. მაგალითად მე. -გამეცინა. -და კიდევ რამოდენიმე.. მაგრამ უმეტესობა გამაღიზიანებელია. განსაკუთრებით ისინი, ქურდული ვარსკვლავის ყელსაბამს, რომ დიდი სიამაყით ატარებენ. -ხელი ავიქნიე უკმაყოფილოდ. ლაშა მისმენდა და იცინოდა. -ზედმეტად დაბალი დონეა, ზედმეტად.. მართლა არ მესმის მსგავსი კატეგორიის ხალხის. მერე კიდევ სულ ჭორები, ჭორები, ჭორები. დავიჯერო არ იღლებიან?
-სხვა საქმე არ აქვთ და რა ქნან? -მითხრა სიცილით.
-იმის გარჩევას ვის რა ფასიანი ქურქი აცვია, არ ჯობია სხვა რამე საინტერესო განიხილონ?
-არ ვიცი, კითხე.
-არა, რა გაცინებს? მე მართლა ნერვებს მიშლიან.
-მაინც არ კონტაქტობ მათთან და რას დაეძებ?
-პრინციპში, არც არაფერს. ისე ჩვენზე რას ჭორაობენ ნეტა? -ვიკითხე ფხუკუნით.
-ალბათ ჟმოტი ქმარი ვარ, ქურქებს რომ არ გყიდულობ.
-ვაიმე, წარმომიდგინე მე ქურქში. -ისე ვიცინოდით ორივე, ცრემლები მოგვდიოდა თვალებიდან.
-პარადოქსია..
-მადლობა, რომ ასეთი ხარ. -ცრემლები მოვიწმინდე და ამოვისუნთქე.
-ასეთი როგორი?
-სხვებს არ გავხარ.
-შენც მადლობა, რომ ოქროს ქურდული ვარსკვლავი არ მომთხოვე. -ისევ გაეცინა ლაშას და ხელები მომხვია.

-რაღაც ამ ბოლო დროს მარტივად ვიღლები. -კედები გავიხადე, საწოლთან მივყარე და წამოვკოტრიალდი.
-ორსულობის დროს იცის, ამიტომ შეეცადე ნაკლებად დაიტვირთო. -ჩემი მიყრილი კედები აიღო და გარდერობის ოთახში გავიდა.
-აუ, იცი რამდენი მაქვს სამეცადინო? -ცოტა ხმამაღლა ვუთხარი, რომ გაეგონა ჩემი ხმა.
-მერე როდის აპირებ დაწყებას? -გამომძახა იქედან.
-ხვალ, დღეს ჩვენი დღეა.. შორტი და მაიკა წამომიღე, გთხოვ.
-ბილიარდის თამაში არ გინდა? -გამოვიდა სპორტულებით და ჩემი ტანსაცმელი მომაწოდა.
-ემას ეთამაშე, მე გიყურებთ. -პერანგი გავიხადე და მაიკა გადავიცვი.
-სახლშია?
-წესით კი, არსად არ აპირებდა დღეს გასვლას.. მოიცა მივწერ. -ემას მივწერე და პასუხის მოლოდინში შარვალი გავიხადე და შორტი ამოვიცვი. -კი, მეოთხეზე არიან ეგ და ებბი. -მოსულ სმსს დავხედე და ლაშას ვაცნობე.
-ებბი კარგი გოგოა ხომ?
-კი, ძალიან კარგი გოგოა. -გამოცვლილი ტანსაცმელი გარდერობში გავიტანე და უკან გამოვბრუნდი.
-ბედნიერია ემა?
-რა? -შოკისგან ადგილზე მივიყინე.
-ბედნიერია ემა ებბისთან? -გაყინული ვიდექი და ჩუმად ვუყურებდი. ეს მამაკაცი ჩემს გაოცებას არ წყვეტს. -რატომ გაჩუმდი?
-მე..მე.. -ენა დამება, ვერ გავიგე რა მეპასუხა.
-ვიცი ემას ორიენტაციის შესახებ, ბრმა ხომ არ ვარ?
-მე მეგონა...
-ხო, სასიამოვნო არ არის ჩემთვის, -შემაწყვეტინა წინადადება. -მაგრამ ჩხუბით რას შევცვლი? ჩემი შვილია, მიყვარს ისეთი, როგორიც არის.
-შენ კიდევ ვერ ხვდები რა საოცარი ადამიანი ხარ! -წამოვიძახე აღფრთოვანებულმა და კისერზე მოვეხვიე.
-ახლა მითხარი, ბედნიერია ემა? -გამიღიმა და ცხვირზე მაკოცა.
-კი, ძალიან ძალიან ბედნიერია.

მთელი საღამო თამაშობდა ლაშა
ბილიარდს ემასთან და ებბისთან ერთად, ერთხელ მეც შევუერთდი, მაგრამ მალე დავიღალე და მხოლოდ ერთი პარტიის თამაში მოვახერხე. შემდეგ ოთხივემ ერთად ვივახშმეთ, ბევრი ვილაპარაკეთ, სამომავლო გეგმებიც განვიხილეთ. ჩემი წამოწყებული პროექტი, ჩვენი აგარაკი მომიწონა ლაშამ. გვიანობამდე აღარ გავჩერებულვართ, რადგან ისევ სუსტად ვგრძნობდი თავს.

-ხვალაც ხომ არ წავიდეთ ექიმთან? -გვერდით მომიწვა ლაშა.
-რატომ?
-რაღაც ძალიან სუსტად ხარ და ფერიც არ მომწონს.
-არაფერია, უბრალოდ ემოციურად დატვირთული დღე იყო და მაგის ბრალია. რამე რომ ყოფილიყო დღეს ხომ გვეტყოდა არა?
-მოდი ჩამეხუტე და დავიძინოთ. -მისკენ მიმაჩოჩა ლაშამ და ხელები მომხვია.
-ძალიან ბედნიერი ვარ. -ტუჩებზე მოწყვეტით ვაკოცე, კომფორტულად მოვკალათდი მის მკლავებში და თვალები დავხუჭე.
-ტკბილი ძილი.. -ბოლოს ლაშას ბოხი, მაგრამ თბილი ხმა
ჩამესმა და სიზმრების სამყაროში გადავეშვი.


დილით თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, წამითაც ვერ ვიფიქრებდი, რომ დღეს ასეთი დასასრული ექნებოდა.. დღეს კი არა, მგონი საერთოდ ჩემი ცხოვრება დამთავრდა.
ლაშას წასვლის შემდეგ სამეცადინოდ დავჯექი. ებბი და ემა აგარაკზე ავიდნენ, ბოლო დეტალების დასასრულებლად.. მთელი დღე ვმეცადინეობდი, ლაშამ ორჯერ დამირეკა მოსაკითხად.
მერე? მერე... არ ვიცი. საღამოს სამზარეულოში ვისხედით მე და ემა. ებბის ეძინა... უცებ ლაშას ორი ძმაკაცი მოვიდა და სასწრაფოდ სახლის დატოვება გვთხოვეს. ლაშას ადგილ-სამყოფელს არც ერთი გვიმხელდა.
ნერვიულობისგან ფეხები მიკანლალებდა, ძლივს მივედი მანქანამდე. საჭესთან ებბი დაჯდა და აგარაკისკენ დავიძარით, იქაურობის შესახებ არავისთვის იყო ცნობილი.
-უკვე მერამდენედ ვრეკავ, რატომ აქვს გამორთული? -ნერვიულად ამოვიხავლე და ტელეფონი მანქანის სავარძელზე მოვისროლე.
-დამშვიდდი, მალე გამოჩნდება. -მაწყნარებდა თვითონაც ანერვიულებული ემა.
-რამე, რომ დაემართოს.. რამე, რომ დაემართოს გავგიჟდები.... -სულ ვკანკალებდი, მუცელი შემეკუმშა, მეგონა მთელი ორგანოები ჩამეპრესა. -ებბი, ერთი წამით გააჩერე, ვეღარ ვსუნთქავ. -ძლივს ამოვთქვი და მანქანის კარებს დავსწვდი. წესიერად გაჩერებული არც ყავდა მანქანა, რომ გადავხტი და ჰაერის ჩასუნთქვა ვცადე.
-ღრმად ისუნთქე. -მომვარდა ემა.
-ნერვული შეტევა აქვს. -თქვა ებბიმ.
-კირა, ასე ძალიან ნუ ნერვიულობ, ბავშვზეც იფიქრე.
-ლაშას გარდა ვერაფერზე ვერ ვფიქრობ. -ძლივს ამოვთქვი, როდესაც თავისუფლად სუნთქვა შევძელი.
-უკეთ ხარ? -მკითხა ებბიმ.
-სუნთქვა შემიძლია. -ვთქვი უემოციოდ და მანქანაში ჩავჯექი.
-თავს მოერიე და დაწყნარდი რა გთხოვ. -მითხრა ემამ, როდესაც ისინიც ჩასხდნენ.
უკანა სავარძელზე წამოვწექი და ვცადე, რომ კარგზე მეფიქრა, რომ ლაშა კარგად იყო და გვიან მოგვაკითხავდა და წაგვიყვანდა სახლში. მაგრამ ამ საშინელ წინათგრძნობას ვერაფერს ვუხერხებდი.. გული ძალიან ცუდს მიგრძნობდა, ძალიან, ძალიან ცუდს..
უცებ საშინლად ამტკივდა მუცელი.
-ემა, მუცელი მტკივა. -სახე დამემანჭა ტკივილისგან, რადგან სულ უფრო და უფრო ძლიერდებოდა.
-კირა, დენა გაქვს? -შორტზე დამხედა ემამ და წამოიკივლა. -ებბი, მალე საავადმყოფოში წადი..
ხელი მოვისვი უბესთან და რომ დავხედე სულ სისხლში ვიყავი.. მერე აღარ მახსოვს, ყველაფერი გაშავდა და გონება გამეთიშა..

აზრზე რომ მოვედი პალატაში ვიწექი და გადასხმას მიკეთებდნენ. თვალები დავახამხამე და ნელ-ნელა დამიბრუნდა მხედველობა. ემა და ებბი სავარძლელზე იყვნენ ერთმანეთზდ მიწოლილები, ეძინათ.
წამოდგომა ვცადე, თუმცა თავი საშინლად მტკიოდა. ღილაკი მოვძებნე და გაჭირვებით მივაჭირე თითი. ექთანი მალევე შემოვიდა..
-როგორ გრძნობთ თავს? -მკითხა ჩუმად, თუმცა გოგონებმა მაინც შეიღვიძეს.
-თავი მტკივა ძალიან.
-გამაყუჩებელს გაგიკეთებთ.
-ბავშვი როგორ არის?
-ძლიერი სისხლდენა გქონდათ და სამწუხაროდ ნაყოფის შენარჩუნება ვერ მოხერხდა...