ავარია!
-ლიზა!
-გადმოიყვანეთ!
-ფრთხილად!
-რა დაემართა?
-ვინ დაეჯახა?
-აშკარად უცხოელია.
-მანქნაში სასწრაფოდ.
-ლიზა ჩემო ცანცარა გაიღიმე.
-ფეხები ვერ ვგრძნობ ფეხები-ტკივილით ამოიტირა ლიზამ.
საავადმყოფოში.
-ექიმო მითხარით რომ გაივლის ხომ გაივლის?-შეშინებული მივარდა გაბრიელი ექიმს.
-იცით მე დაზუსტებით ვერა,მაგრამ...
-100%-იანი პასუხი მჭირდება ხომ გაივლის?
-გავლის შანსი დიდია მხოლოდ მის მონდომებასა და მოთმინებაზეა დამოკიდებული.
-შეიძლება შევიდე?
-დიახ!-გაბრიელმა პალატის კარებთან ჰაერი ღრმად შეისუნთქა და შეაღო.იქ კი ლიზა ძირს დაცემული დაინახა,რომელიც ჩუმად ტიროდა და ხელებს ძირს ურტყამდა.
-ლიზა!-უცბად მივარდა წამოაყენა და საწოლში ჩააწვინა-ჩემო ლამაზო რას აკეთებ იქნებ რამე გეტკინოს.
-შენთან ლაპარაკი არ მინდა.
-რას ამბობ ცანცარა?
-რაც გაიგე შენთან ლაპარაკი არ მინდა-მეთქი ალექსანდრეს დაურეკე დღესვე გამოფრინდეს.
-ლიზა დამშვიდდი მაპატიე ვიცი რომ ყველაფერი ჩემი ბრალია.არ ვიცი რა გითხრა ვიცი რომ იდიოტი და გამო****** ვარ.მაპატიე ჩემს გამო წარმომიდგენია ჩემ გამო...
-არა წარმოდგენაც არ გაქვს გაბრიელ.ვერ გავივლი გესმის?მთელი ცხოვრება სავარძელზე მიჯაჭვული უნდა ვიყო მიდი და ჩემს მაგივრად იყავი ასე.ვერასდროს გავივლი.
-გაივლი აუცილებლად გაივლი.რომ შემეძლოს ადგილს სიამოვნებით გაგიცვლიდი პატარავ.
-ხელი გაწიე!
-გთხოვ ასე ნუ მექცევი.
-იცი?მძულს!
-...
-მძულს რომ მიყვარხარ.მძულს რომ მჭირდები.ყველაზე მეტად იცი რა მეზიზღება?
-...
-ის რომ შენ არ მძულხარ.-თვალი აარიდა ლიზამ და სადღაც სივრცეს გახედა ცოტა ხანში კი სიმღერა დაიწყო.
-რა ლამაზი დღეაა,რა ნატელი მზეაა იმიტომ რომ დღეს ჩემი დაბადების დღეაა უჰუუუ გაბრიელ რა მაგარი საჩუქარი მაჩუქე ყოველთვის ვოცნებობდი ინვალიდობაზე და ვარდისფერ ინვალიდის ეტლზე.
-გთხოვ ეგრე ცინიზმით ნუ მიყურებ.
-წადი!
-ლიზა მე....
-გადი პალატიდან!
-არ გავალ!
-გაბრიელ წადი.
-...
-გადი-მეთქი-ბოლო ხმაზე უღრიალა.გაბრიელიც გავიდა,იქვე სკამზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო.ლიზა საწოლზე გაშეშებული იწვა და დაჟინებით უყურებდა ჭერს.ცემლები კი დაუკითხავად მოდიოდნენ.როცა აცნობიერებდა რომ სიარული არ შეეძლო ყველაფერს გადახაზურს წარმოიდგენდა.ერთ წამს გადაეკეტა და არ ცხოვრობდა,სუნთქვა შეწყვიდა,მისი სხეული მკვდარივით ესვენა საწოლზე.სადღაც წავიდა შორს ძალიან შორს.არც სურდა დაბრუნება და იმის გაცნობიერება,რომ იყო ინვალიდი.მისი დამოუკიდებლობა,თავისუფლება უმალ გადაიხაზა და მთელი ცხოვრება სავარძელზე მიჯაჭვული იქნებოდა.ყველაზე პოზიტიურ,მებრძოლ და იმედებით სავსე ადამიანსაც კი როგორიც ლიზაა ყველაგზაზე უარი თქვა თავის არსებაში.ბრძოლა არ შეეძლო თუ უბრალოდ არ უნდოდა?ტელეფონის წკრიალმა გამოიყვანა ფიქრებიდან.ალექსანდრე რეკავდა.ნერვიულად აიღოტელეფონი და შიშიტ ყურთან მიიტანა.
-ლიზა ჩემო გოგო როგორ ხარ?მითხარი რა გტკივა?ეხლავე მოვდივარ მალე გადმოვფრინდები.არ შეგეშინდეს მე შენტან ვარ.ყველა მოვდივართ ჩემო სიხარულო ჩემო ცეცხლისფერო მალე მოვალთ და იმ გამო***** უთხარი მანდ არ დამხვდეს.-ერტხანს ჩუმად უსმენდა 5 წუთი დუმილის შემდეგ ემოციები მოაწვა
-ძამიკო ვერ ვგრძნობ ძამიკო,ფეხებს ვერ ვგრძნობ.ვერ გავივლი გესმის?არ შემიძლია არა ვერ ვუძლებ ასე უმოქმედოდ ყოფნას.სუნთქვა აღარ მინდა ასეთს ზამიკო.მოდი და წამიყვანე გევედრები-განწირული ხმით ელაპარაკებოდა თან ცრემლებს ღვრიდა.
-გაივლი ჩემო ცეცხლისფერო აუცილებლად გაივლი.არ იტირო გესმის ყველაფერი კარგად იქნება ეხლა კი ეგ ცრემლები შეიშრე და დაიძინე ხვალ აუცილებლად შენთან ვიქნები.
-მამაც წამოვიდეს!-’’მამა?’’თითონაც გაუკვირდა რა თქვა ლიზამ.აპატია?არ იცოდა უბრალოდ სურდა რომ იმ წამს მამა მასთან ყოფილიყო და მაგრად მოხვეოდა.
-აუცილებლად ჩემო ლამაზო ყველა მოდის ნუკიც.
-რატომ უთხარი?ისე ბედნიერი იყო.
-ვერ დავუმალე.კარგი ჩასხდომა იწყება მალე შენთან ვიქნებით ყველა.-ლიზამ ტელეფონი გათიშა და თვალები მაგრად დახუჭა.ისევ ცრემლები.გადმოვარდა თუ არა ერთი ცრემლი უცბად შეიშრო.თითქოს გაკერპდა,გაქვავდა,გაცივდა.არა!არ შეეძლო ასეთი უგულობა,ის ხომ თბილი,გიჟი,ცეცხლისფერი ლიზა ი ყ ო.
ოთახში თავჩაღუნული გაბრიელი შემოვიდა.
-ლიზა.
-...
-ლიზა გთხოვ
-...
-ლიზა რამე მითხარი თორემ გეფიცები თავს მოვიკლავ.
-...
-აი აქვე და ახლავე-უცებ ხელი დაავლო ნემსს და გულისკენ მიმართა.ლიზამ უცბად გამოიხედა და ხელით შეაჩერა.ნემსი ხელიდან გააგდებინა და თვალი აარიდა.-ლიზა ხმა ამოიღე ნუ ხარ ჩუმად ნელ-ნელა მკლავ შენი სიჩუმით.
-ყველაფერი მძულს შენში.შენი იაფასიანი ’’სიყვარული’’ მძულს,შენი თვალებიც კი მძულს რომელთა ღირსი არ ხარ,შენი ხმის ტემბრი მძულს,შენი ყოველი მოქმედება მძულს გესმის?
-თუ გძულვარ აქ რატომ ჩამოხვედი.
-მაშინ გკითხე რომ მეთქვა დაგხატე-მეტქი დარჩებოდი თუ არა შენ მითხარი კიო მე კი არ გითხარი რომ დაგხატე.
-დამხატე?
-კი.
-ლიზა გიყვარვარ?
-მძულხარ
-ვიცი რომ გიყვარვარ.
-მძულხარ.
-არ გძულვარ
-მძულხარ.
-მაპატიე.
-რა?
-რომ ჩემგამო ასეთ დღეში ხარ
-ისიც არ იცი პატიება რისტვის უნდა მოიხადო
-?
-ავარია ჩემი წყალობით მოხდა შენ კი პატიება შენი მექალთანეობის,გარ******ისთვის,იაფასიანი გრძნობების გამო უნდა მთხოვო.
-კარგი მაპატიე ასეთი გამო***** რომ ვარ
-რა ადვილად იხდი პატიებას.წადი!
-ლიზა გთხოვ!
-წადი-მეთქი და შენს ნა*** მიხედე გაიგე?
-ლიზა მას არც კი ვიცნობ
-ოჰ შენ და შენი ერთჯერადი ქალები.
-ვითომ არ მიცნობ
-მართალი ხარ არ გიცნობ
-ლიზა!-უკვე მკაცრად
-ოე ხმას დაუწიე და გაეთრიე აქედან
-კარგი-უხმოდ გავიდქა გარეთ



მეორე დღე
-სად არის ჩემი შვილი რომელ პალატაშია სასწრაფოდ მითხარით
-დამშვიდდით ვისი მშობელი ბრძანდებით?
-ლიზა კლდიაშვილის
-მე-19 პალატაში მიბრძანდით-აკო ჩქარი ნაბიჯებით მირბოდა ლიზას პალატასთან ასევე იყვნენ ყველა.ბოლოს პალატას მიაღწია იქვე მჯდომი გაბრიელისთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია ისე შევიდა შვილთან.
-შვილო!-ცრემლი წამოუვიდა ლიზას უმოქმედო სხეულის დანახვაზე
-მამა!-აპატია!
-ჩემო ლამაზო რა დაგემართა?ხომ კარგად ხარ?მითხარი რა გტკივა.
-მამა!მამა!მამა!
-გისმენ შვილო შენთან ვარ.
-არ წახვიდე მამიკო-ტიროდა.
-არსად მივდივარ მამი.
-სხვებ სად არიან?
-ეხლავე დავუძახებ.-კარები გააღო შიგნით კი დემე და ნუკი ერთად შემოცვივდნენ.
-ცემო პატარა,შემო საყვარელო-უცბად მიეხუტა ნუკი დას.
-ჩემი მზისფერი-შუბლზე ნაზად აკოცა დემემ.
-ალექსანდრე სად არის?
-საქმეს არჩევს.
-ოჰ გაბრიელი კიდევ აქ არის?ასეც ვიცოდი.-წამოჯდა
-ლიზა რას აკეთებ?
-დემე ეტლი მოწიე აქეთ-ლიზა ეტლში ჩაჯდა და პალატიდან გავიდა და დერეფნის ბოლოს ე.წ ’’რაზბორკა’’ რომ დაინახა უცბად დაატრიაალა ბორბლები.
-დროზე გაჩედით თორემ სათითაოდ გცემთ
-ლიზა?
-ალექსანდრე რა გინდა ამ უბედურთან?
-ლიზა მან ხომ....
-ბიჭო მე დავეჯახე მანქანას და ამასთან რა გინდა კაცო გადავირიე
-გაბრიელ ლიზამ გიშველა ტორე შემომაკვდებოდი- ალექსანდრე მიეხუტა თავის დაიკოს.
-სიძე შე ძველოო რამდენი ხანია არ მინახავხარ.მომენატრე ხო იცი შენ?-მიუბრუნდა ლიზა ანდრიას.
-აუ მეც მაგრად ცოლიდა აიი ძააან მაგრად.ჰოდა ჩამოვედიიი
-კაი ქენი ძამია :დ
-წამომყევიი სახლშიიი დედა გავახაროოოთ-აღიღინდა ლუკა
-აუ მართლა რა წავიდეთ თორე გადამრევს აქაური ხალხი.
-გვალ გადავფრინდებით დაიკო-ლოყაზე ხმაურიანად აკოცა სანდრომ დას და ეტლი მიაბრუნა.-მაინც მხიარულად ხარ ჩემო ლამაზო?
-როგორც ყოველთვის ჭირში თუ ხინში
-გპირდები,გპირდები რომ აუცილებლად გაივლი გესმის?
-იმას ნუ მპირდები რაც შეუძლებელია მოხდეს
-ლიზა არ არის შეუძლებელი მხოლოდ უნდა იბრძოლო
-მერედა ძალა ამ ბრძოლისთვის?
-გექნება.
-......
-ძაან არ შეეჩვიო ამ ეტლს მალე მოგიწევს გადაგდება.
-ვეცდები.



დრო გადიოდა.უკვე საქართველოში გადაფრინდნენ.თეა პანიკებში ჩავარდა ლიზას ასე დანახვისას.ლიზა სულ ვარჯიშობდა და ფეხზე წამოდგომას ცდილობდა.გაბრიელი ჩამოვიდა მის სანახავად,მაგრამ ალექსანდრე არ უშვებდა.ნუკიმ და ანდრიამ მტკიცეს გადაწყვიტეს რომ სანამ ლიზა ფეხზე არ დადგებოდა მანამდე ქორწილს არ გადაიხდიდნენ.სასტიკად უმოქმედოდ მიდიოდა ლიზას ცხოვრება.ანი საულ მასთან იყო წამითაც არ ტოვებდა იგივეს ვიტყვი ნიაზეც და ნუკისა და ნუკაზე ხომ საერთოდ
ლიზა მთელი დღეები ხატავდა და არ ჩერდებოდა.



ავარიიდან 1წლის შემდეგ.
-აუუ გაბიი მანგო მომიტანე რაა-აწუწუნდა ლიზა
-არ დამაჯინო ორი წამით-აბუზღუნდა გაბრიელი
-ვარჯიში არ გაწყენდა ღიპი გეტყობა უკვე
-რა ღიპი გოგო გაგიჟდი?
-აა ნახე რამხელა ღიპი გაქ-სიცილით თქვა ლიზამ და არარსებულ ღიპზე დასცხო ხელი
-ან მე დავბრმავდი ან შენ გაგიჟდი.
-ჰე ჰე მიდი ახტი უცბად.
-ალექსანდრე შეხედე შენი ძვირფასი დაიკო როგორ მაჩმორებს?
-ღირსი ხარ გაბიი ღირსი-გაეცინა სანდროს.
-ტიტუუ ეს ვინების ხელში ჩავვარდი მიშველეთ ხალხნოოო-ერთი კარგად იღრიალა.
-გაბრიელ ხმა დაადუმე ძვლივს დავაძინე კატუშა-ქოთქოთით შემოვარდა ნუკი
-ცოლო შენ არ იდარდო მე მივხედავ ამას-კმაყოფილმა გადახედა ანდრიამ საყვარელ ცოლს და მერე გაბრიელს სასიკვდილო მზერა ესროლა-ბიჭო გეყოლება შენ შვილი და დავიწყრბ ბოლო ხმაზე ღრიალს და კაკანს მერე ვნახოთ რას იტყვი.
-მე რო შვილი მეყოლება შენ არ გაგაკარებ თორე გადამირევ ბავშვს.
-შენ გეყოლოს და ვნახოთ მომაკარებტუ არა ნიძლავი ნათლია მე ვიქნები.
-არც გაბედო გაბრიელ ამას შვილს როგორ მოვანათლიებ-გამობერილ მუცელზე ნაზად მიიდო ხელი ლიზამ და სიცილი ატეხა.
-მამიდა მამიდა სენ ლო სვილი გეკოლება მე დავაძინებ ქოლმეე-უცებ მივარდა პატარა დამიანე მამიდას და მუცელზე მოეფერა
-ჩემო სიმპატიურო ბიჭო აბა რა შენ დააძინებ გაბრიელი საჭმელს მოუმზადებს ხოლმე და ასე
-ოჰ მოუნდა.მამიტო შენ ქო წკიანი გოგო იქნები და ალ დაუჯელებ სენს გატუტუცებულ დედიტოოს?-მუცელზე აოცა ლიზას
-ვინაა გატუტუცებული ბიჭო ჰა?დედიტო არ მოუსმინო შენ ამას თითონაა ტუტუცი.
-ჰე ეხლა გაარკვიეთ ბავშვი ვის დაუჯეროს-კისკისით თქვა მარიმ და თავის მუცელზე მიიდო ხელი-სანდრო ნახე ინძრევა.დამი დედი ნახე შენი დაიკო ინძრევა-სახე გაუბრწყინდა მარიამს.
-ხალხნოო მიშველეთ ნინას მშობიარობა დაეწყო-ანერვიულებული შემოვარდა ოთახში დემე.
-რაააა?-ყველა ერთიანად წამოხტა და ნინასკენ(დემეს ცოლი)გაიქცნენ.


1საათის შემდეგ
-ბიჭიაა ბიჭიიიიი
-უჰუუუუუუ გიო დაიბადაააა
-დემეეე ნინა გილოცაავთ
-მადლობა ჩემო მზისფერო-ნაზად აკოცა შუბლზე დას.




ღამის 4საათი.
-აუუ გაბიიი მალინა მინდა
-....
-გაბიი-ხელით გააჯანჯღარა ქმარი
-მმ...
-მალინა მინდა-მეთქი
-რა მალინა გოგო გაგიჟდი?-წაიბურდღუნა
-ოო მიდი რა.
-ნუ გამაგიჟე სად ვიშოვო რამის 4საათზე მალინააა?
-იქნება სადმე მიდი გთხოოოვ
-მამიტოო მალე გამოდი მანდედან თორე დედაშენმა შემიწირა.
-მიდიი დროზეეე
-მაკოცე და კი
-რო მომიტან მერე გაკოცებ
-თუ არ მაკოცებ არ მოგიტან
-ჰო კაი-უცბატ შეეხო მის ტუჩებს და მალევე მოსწყდა
-ეგ რა იყო გაფიცებ
-კოცნა!
-კოცნა ეგ კი არა აი ეს არის-უცბად დაეწაფა გაბრიელი ლიზას ტუჩებს და საკმაოდ მომთხოვნად კოცნიდა ლიზაც რა თქმა უნდა აყვა.გაბრიელი ლიზას ზევიდან მოექცა-მე ჩემი მალინა უკვე გავსინჯე.-კიდევ შეეხო ლიზას ბაგეებს და განძრევის საშვალებას არ აძლევდა.ლიზას კი ეცინებოდა.
-რა გაცინებს?
-შენ
-როდიდან გავხდი სასაცილო?
-დიდი ხანია.
-მიყვარხარ ჩემო დედოფალო
-მე უფრო მიყვარხარ.
-აპა კი-ისევ მიუბრუნდა გაბრიელი ლიზას ტუჩებს
-გაბრიელ ბავშვი-წამოიკივლა ლიზამ
-რა ბავშვი
-ბაშვი ბავშვი
-რა გჭირს ნუ გამაგიჟე
-რა უგუნური ხარ ადამიანო მსობიარობა დამეწყო
-უკვე მამიტო?
-ჰო მამიტო უკვე უკვე აააააა დროზე ცუდად ვარ
-ახლავე მოდი ხელში აგიყვან-გაბრიელმა ლიზა ხელში აყვანილი მანქანამდე მიიყვანა ფრთხილად ჩასვა და გაზს მიაჭირა ტან ხელი ლიზაზე მაგრად ეჭირა.
-ნუ გეშინია მამიტო მივუსწრებთ.
-ცოტა ჩემზეც იფიქრე თორე ვეჭვიანობ-ტკივილისგან ძვლივს გაიცინა ლიზამ
-ნუ გეშინია ჩემო დედოფალო მივალთ მალე.-მანქანა მალევე გააჩერა სამშობიაროსჱთან და ლიზა ხელში აყვანილი სეიყვანა შიგნით.
-გაბრიელ ხომ შემოხვალ?
-არ ვიცი მე....
-შემოხვალ!
-არ შემიძლია ლიზა..
-მე კიდე შენს გარეშე არ შემიძლია
-...
-ხომ შემოხვალ?
-შემოვალ!



20წუთის შემდეგ.
-ლიზა ნახე ლიზა რა პატარაა ლიზა.ხელში მიჭირავს უკვე ჩემი ნამცეცა.მამიტო როგორ მიყვარხარ ვერც წარმოიდგენ
-დაიბადა გაბრიელ ასე უკითხავად დაიბადა ჩვენ