* * *
ბოლო წუთამდე მქონდა იმედი,რომ სიზმარში ვიყავი და ესეც მორიგი კოშმარი იყო.თუმცა რეალობა მწარედ იდგა ჩემს წინ.საშინელ თავბრუსხვევას ვგრძნობდი,ჩემი თავის მიკვირდა თურმე რა ძლიერია ადამიანი როცა განსაცდელის წინ დგას.
-გთხოვ.ვეცადე ადამიანურობა გამეღვიძებინა მასში
-ნუ.მთხოვ არაფერი არ შეიცვლება.ეხლა წაცუნცულდები და ყველაფერს მალევე მოაგვარებ.ხო გაგაფრთხილე და კიდევ გაფრთხილებ როგორც კი პოლიციაში მიხვალ მაშინვე დამირეკავენ და იცი რაც მოხდება.
-შენ არ გიყვარვარ.
-მართალი ხარ ან როდის უნდა შემყვარებოდი?
-აბა ამას რატო აკეთებ?იმის გამო რაც 10 წლის წინ მოხდა?გთხოვ თუ გინდა დაგიჩოქებ ოღონდ შემეშვი.
-გსმენია რამე ჟინზე?სირვილზე?ხოდა მინდიხარ რა.გარდა მაგისა მსიამოვნებს სხვისი ცხოვრების მართვა.
-ავადმყოფი ხარ და იცოდე ამას ასე არ დავამთავრებ.სწრაფად გავსწორდი და გარეთ გამოვვარდი.

* * *
სამმა დღემ მოლოდინის რეჟიმში განვლო.ყველანი დადას პალატასთან ვათენებდით და ვაღამებდით.ვიცოდი რის გაკეთებასაც ვაპირებდი ყველა ჩემთვის საყვარელ ადამიანს დამაკარგინებდა.ჩემი მიზანიც სწორედ ეს იყო რო ჩემზე გული აცრუებოდათ,რაც ნაკლები ხალხი იდარდებდა ჩემზე მით მეტად მეტკინებოდა.
-გონზეა და თქვენი ნახვა უნდა.გვახარა ექიმმა
-შეიძლება ყველა შევიდეთ?
-ზოგადა არა მაგრამ რასაც ვუყურებ სულ აქ ხართ.მხოლოდ 5 წუთით.
პალატაში ყველაზე ბოლოს შევედი და კართან გავჩერდი.ვიცოდი მხოლოდ მის გამო დაუფიქრებლად დავთმობდი სიცოცხლეს."ან ახლა ან არასდროს"შემახსენა მეორე მემ.
-შენ არ მოხვალ?მომესმა ერისთავის მისუსტებული ხმა.ნელა დავიძარი საწოლისკენ და პარალელურად ყელსაბამი მოვიხსენი.დამეფიცება ადამიანის თვალების ასე ცვლილება არასდროს მინახავს.როგორც იქნა მივაღწიე საწოლამდე,ყელსაბამი ხელში ჩავუდე და სწრაფად მოვტრიალდი.
-გაჩერდი.დასჭექა დადამ.ეს რა არი?
-იმდენად არ მყვარებიხარ რო ინვალიდი მიგიღო.ამოვთქვი და პალატას თვალი მოვავლე.
-წადი.საკმაოდ მშვიდად ჩაილაპარაკა დადამ და ყელსაბამი ძირს დააგდო.ვერც გავიაზრე ისე მეცა მკლავში მათე და გარეთ გამომათრია.
* * *
-რას ბოდავ გოგო?იღრიალა მათემ
-გამიშვი.საკმაოდ მშვიდად ვიყავი
-ეს ვინ ყოფილხარ.როგორ შევცდი შენში.ამოთქვა ზიზღით და ხელი მკრა.
-მათე გეყოფა.ჩაერია ლაშა
-გაეთრიე აქედან.შენ იცი რა ქენი?ძლივს დაბრუნებული ძმაკაცი ხელახლა მომიკალი.
-მე სიმართლე ვუთხარი.ხმა ამიკანკალდა
-ქალი რომ არ იყო ვიცი რისი ღირსიც ხარ.იცოდე გზაზე არსად გადამეყარო და არც არასდრის გამოჩნდე ჩვენს ცხოვრებაში თორე ლილიანას თავს გეფიცები მოგკლავ.
-მათე.ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა როგორ მინდოდა როგორც ადრე ისე ჩავხუტებოდი და დახმარება მეთხოვა.
-შენ მოკვდი ყველასთვის.წაეთრიე იღრიალა მათემ და გასავლელამდე გამათრია.
* * *
-არ მჯერა არა.იმეორებდა ლილიანა და ტიროდა
-შეწყვიტე მაგ უმადურის გამო ტირილი
-გაგიჟდი მათე?რას ამბობ ხვდები?ჩვრნს ნაინაზე ლაპარაკობ უცხოზე ხო არა.
-თურმე უცხო ყოფილა და მორჩი გესმის?მაგის სახელი არავინ ახსენოს ჩემს სახლში
-ის ჩემი დააა
-იყო ლილიანა იყო
-არ გაქ უფლება.იკივლა ქალმა
-იქნებ შენც მისნაირი ხარ?იქნებ არც შენ გიყვარვარ და სხვა რაღაცეებს აქცევ ყურდღებას.დაიღრინა კაცმა
-სიბრაზემ დაგაბრმავა მათე.ტკივილიანი ხმით ამოთქვა ლილიანამ და გასასვლელისკენ წავიდა
-იცი რამდენი დრო დასჭირდა აზრზე მოსასვლელად?როგორც იქნა ცხოვრება დაიწყო და შენმა დაწალმა ყველაფერი არია.
-მე არ ვიცი რა არია და რა არა ნაინამ,მაგრამ.ის იყო და იქნება ყოველთვის ჩემი ცხოვრების ნაწილი.შენ კი ისე მომაყენე შეურაწყოფა არც დაფიქრდი.ყველაზე მტკივნეულ ადგილას დამარტყი მათე.
-ლილიანა მისმინე
-არა შენ მისმინე თუ ფიქრობ რო მე აქ შენი ფული მაკავებს ძალიან ცუდი.ქალმა ხელიდან კალიცო გამოიძრო და მაგიდაზე დადო.
-რას აკეთებ?ძმა დაეძაბა მათეს
-წავალ და დავისვენებთ.ერთხელ და სამუდამოდ დამთავრდება იმაზე ხაზის გასმა რო შენ მილიონერი ხარ და მე ღარიბი.
-ლილიანა მორჩი,მაპატიე გთხოვ იბრალოდ გაცოფებული ვარ და არ ვიცი რას ვლაპარაკობ.
-ცხოვრება კიდე ბევრჯერ გაგაბრაზრბს მათე.ყოველ ჯერზე ჩემზე იყრი ჯავრს?
-მაპატიე გთხოვ.სწრაფად ჩაიკრა გულში ქალი ლილიანაც აღარ გაძალიანებია მჭიდროდ მოხვია ქმარს ხელები და ცრემლები წამოუვიდა.
* * *
მეორე ომი რაც თურმე ცხოვრებაში მელოდა ჩემი მშობლებისთვის კობას შესახებ თქმა იყო.არასდროს დამავიწყდება მამას ტკივილიანი თვალები
-ნუ გამაგიჟე ნაინა რომელი კობა ვის გამოც 10 წელი კოშმარში ვიცხოვრეთ?ღრიალებდა დედაჩემჯ
-მიყვარს დე
-დაგავიწყდა მამაშენი სიკვდილის პირას რო იყო?რა დაგემართა ნაინა რა გჭირს?
-გამიგე დე გთხოვ
-მეტი არაფერი გაქ სათქმელი?ფეხზე წამოდგა ზურა.
-მა მისმინე.
-ჩაალაგე და წადი.შენ ჩემი შვილი აღარ ხარ.მიბრძანდი კობასთან და იმან მოგხედოს
-მაგდებ?ხმა ამიკანკალდა
-დღესვე დატოვე ჩემი სახლი.დაიყვირა მამამ და ოთახიდან გავიდა.
-დეეე მომისმინე გეხვეწები დე.წავიწიე რო ჩავხუტებოდი ეხლა ყველაზე მეტად ეგ მჭირდებოდა.თუმცა ცივად მომიშორა და მანაც მარტო დამტოვა.

* * *
სამი თვე გავიდა ტანჯვის სამი თვე.ყველამ გაიგო კობას შესახებ.მშობლებმა ვერ გამწირეს და შემირიგდნენ.წარმოდგენაც არ მინდოდა დადას რეაქციის,მისი სიმშვიდე ხო საერთოდ მაგიჟებდა.კობა თითქმის არ მნახულობდა, დიდად არც ინტერესდებოდა ჩემი მდგომარეობით.საერთოდ აღარ ვჭამდი და აღარც წამლებს ვსვამდი.უსაშველოდ გავხდი და გავფითრდი.რაც ქორწილის დღე ახლოვდებოდა მით უფრო ცუდად ვხდებოდი.აუტანლად მომინდა ლილიანას ნახვა და მასთან საუბარი,ვიცოდი მათე სამსახურში იქნებიდა ამიტომ თავისუფლად დავაკაკუნე კარზე.
-ნაინა.ჩემს დანახვაზე მზერა ტკივილიანი გაუხდა ლილის.
-შემომიშვებ?ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი
-რა გიქნა იმ არაკაცმა?ხელი მომხვია და ოთახში შემიყვანა.
-ჩამეხუტე გთხოვ.ისე მაკლიხარ
-ნაი რას აკეთებ?გთხოვ სიმართლე მითხარი.ნახე რას გავხარ.რამდენი დღეა არ გიძინია?
-ბევრი.მეშინია დაძინების
-დაწყნარდი.ჩემო გოგო როგორ დამეტანჯე.თმაზე მეფერებოდ და ვგრძნობდი როგორ გადავდიოდი მორფეოსის სამყაროში.
* * *
ღრმად მეძინა თუმცა ნაცნობი სურნელი ნამდვილად ვიგრძენი.დაჟინებულ მზერასაც ვგრძნობდი თუმცა ვერაფრით ვფხიზლდებოდი.ბოლოს სამზარეილოდან კამათის ხმა მომესმა და საბოლოოს მოვედი აზრზე.სწრაფად წამოვდექი და სარკეში საკუთარ ანარეკლს მოვკარი თვალი.გული გადამიქანდა ძველი ნაინასგან მარტო სახელიღა იყო დარჩენილი.
-რას აკეთებს ეგ აქ?
-მათე დაწყნარდი.ვერ ნახე რას გავს?ცდილობდა ქმრის დაშოშმინებას ლილიანა
-მაპატიე სიძე ჩემი ბრალია.ოდნავ გავიღიმე და დადას მწველი.მზერა დავაიგნორე.
-მე შენ რა გაგაფრთხილე?ტონს აუწია მათემ
-მივდივარ უკვე.
-სარკეში ბოლოს როდის ჩაიხედე?ხმა ამოიღო ერისთავმა.ყველაფერს ველოდი ამ კითხვის გარდა და დაბნეულმა გავხედე
-არ ვიცი.
-მათე დაგვტოვე ცოტა ხანს.ფეხზე ადგა დადა მკლავში ხელი ჩამავლო დ საძინებელში გამიყვანა.დიდი სარკის წინ დამაყენა და თვითონაც უკან დამიდგა.
-შეხედე.ბრძანება გაისმა მის ხმაში.სად არის ის ნაინა მე რო ვიცნობდი? წესით ბედნიერი უნდა იყო
-გამიშვი გთხოვ
-ჯერ არა ჯერ ადრეა.გაცადე შენც და იმ ნ.......ც.დროა ყველაფერი მომიყვე.
-მოსაყოლო არაფერია დადა.არ მიყვარდი და მორჩა
-იცოდე ჯერ კიდე ვარკვევ რაღაც რაღაცეებს და რო გავიგო რამეს მიმალავ მოგკლავ იცოდე.არასდროს შემოწყვეტია შენი სიყვარული,ხო ხედავ ხეიბარიც არ ვარ გარდა მაგისა მე შენ კარგად გიცნობ.
-დადა
-ნუ მაიძულებ ის ცხოველო გავაღვიძო ჩემში რაც დიდი ხნის წინ მივაძინე.ყველაზე ნაკლებად მინდა შენ გატკინო.თუ რამეა უბრლოდ მითხარი
-გიყვარვარ?ცრემლებად ვიღვრებოდი
-სიცოცხლეზე მეტად ნაინა
-ჩემს გამო რას იზამდი?
-ყველფერს.დაეჭვებულმა გამომხედა
-გამიშვი გთხოვ სულ გამიშვი შენი ცხოვრებიდან.მე არ ვარ შენი ღირსი.ხელი ვკარი დ ტირილით გავვრდი სახლიდან.დადამ ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და კარგად ნაცნობ ნომერზე დარეკა.
-დახმარება მჭირდება.ყველაფერი გამირკვიე ვინმე კობა წიკლაურზე გელოდები.

* * *
მაგიდის ირგვლივ ისხდნენ სამივე და სვამდნენ.
-შეეშვი ძმობას გაფიცებ რა.
-მათე.შეუღრინა ლაშამ
-რა მათე?დაგავიწყდა რამდენი გამოაიარა ამან?
-მგონი რაღაც ხდება მაგ გოგოს თავს.ამოიოხრა დადამ
-არ გამოიყურებოდა კარგად.ჭიქა მოიყუდა მათემ
-მხოლოდ თქვენ იცით რად დამიჯდა ეს სამი თვე.თუ გავარკვიე რო მართლა უყვარს ის მაშინ შევეშვები,მაგრამ თუ სხვა რამეა ჩემი ხელით გავუთხრი საფლავს იმ არაკაცს.დაიღრინა დადამ
-ყველგან და ყოვლთვის ვართ შენს გვერდით.
უცებ მათეს მობილირი ამღერდა.
-ხო სიხარულო.რა?როგორაა?სად ხართ?მოვდივარ.
-რა მოხდა?ფეხზე წამოხტა ლაშა
-ნაინამ სცადა.გაისმა მათეს ხმა და თითქოს დადასთვის ყველაფერმა დაკარგა აზრი.