- როგორციქნა, რატომ არ მპასუხობდი? ნიტას ნომრიდანაც იმდენჯერ დავრეკე სათვალავი ამერია. ( ლენა )
- ტელეფონი მანქანაში მქონდა და ახლა ვნახე.
- ვიღაცამ მითხრა, რომ არ წავიდოდა და ჩვენთან ერთად გაერთობოდა. ( ლენა )
- პატარა საქმე გამომიჩნდა.
- სხვა არაფერი გაქვს სათქმელი? ( ლენა )
- არა, საუბრის დასასრული.
- საუბრის დასასარული კიარა, ერთ დღესაც ვეღარ გადამირჩები მასეთი სინაგლის გამო, ხვალ მოდიხარ სკოლაში? ( ლენა )
- რამე ხდება?
- ჰაჰა შენ სწავლის გამო როდისმე გაგივლია სკოლაში? ( ლენა )
- კი, დაბალ კლასებში ცხოვრება, რომ მიხაროდა.
- დადა დადა შენ არ შეიცვლბები. ( ლენა )
- ეს იყო ყველაზე დიდი სიმართლე, რაცკი შენგან მომისენია.
- ჰაჰა კაგრი ხვალ ნიტაც აპირებს წამოსვლას, ალექსანდრემ ვერაფერს ვერ გვეტყვიან მე და დადა მოვაგვარებთ ყველაფერსო. ( ლენა )
- აი თურმე რაში ყოფილა საქმე.
- ხოდა წამოდი. ( ლენა )
- კარგი ლენა კარგად.

პასუხს აღარ დაველოდე და ტელეფონი გავთიშე, რამდენიმე საათი მანქანით უაზროდ ვიარე, შემდეგკი სახლში ავედი.

- დადა მოხვედი დე?

დედაჩემს შუბლზე ვაკოცე და ჩემს ოთახში შევედი, მუსიკას ბოლომდე ავუწიე და სასწაულ მუღამში შევედი, როდესაც ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა.

- დადა ხართ?

ძალიან ნაცნობი ხმა იყო, მაგრამ ვერ მივხვდი ვინ რეკავდა.

- კი დადა ვარ.
- რა კარგია, დადა მე ვარ ნიტა. ( ნიტა )

ძალიან გამიკვირდა, მის გარდა ყველას ველოდი, ძალიან შეშინებული ხმა ჰქონდა ამიტომ ოდნავ მეც ავღელდი.

- კარგად ხარ ტო?
- დადა შეგიძლია მოხვიდე? ( ნიტა )

მისმა ასეთმა პასუხმა კიდევ უფრო დამაბნია.

- მე? შენთან? კარგად ხარ?
- ჯანდაბა, არა არ ვარ კარგად მოდი და წამიყვანე აქედან, ძალიან მეშინია. ( ნიტა )
- სად ხარ?

ნიტამ ზუსტად ისიცკი არ იცოდა სად იყო, რამდენიმე წუთიანი ახსნების შემდეგ როგორციქნა მიმახვედრა მიხალოებით სადაც უნდა მომეძებნა, მანქნა სწაფად დავძარი, ცოტახანში ისევ გაისმა ტელეფონის ხმა.

- დადა. ( ნიტა )
- მოვდივარ ნიტა, საშიში არაფერია.
- კი ვიცი, მაგრამ არ გათიშო შენ რომ გელაპრაკები ვმშვიდდები. ( ნიტა )

ამ სიტყვეის მოსმენა სასწაულად გამისწორდა და გამეღიმა, იქამდე არ გავთიშე ტელე სანამ შავ მოკლე კაბაში მდგომი ნიტა არ დავინახე, მანქანა შორს გავაჩერე და ფეხით ჩუმად მივუახლოვდი, ჩემდა სასწაულად ჩემს „ლანძღვას“ სასწაულად მივუსწარი.

- იდიოტია, ნამდვილი იდიოტი, ხომ ვუთხარი არ გამითიშოთქო, ალბად თავში აუვარდა მას, რომ დავურეკე, ნეტავ საერთოდ არ დამერეკა. ( ნიტა )

მივუახლოვდი და დაბალი ხმით ვუთხარი.

- თუ გადაიფიქრე ჩემთან ერთად წამოსვლა, წავალ.

ჩემი ხმის გაგონებაზე შეკრთა და ჩემსკენ ნელა მობრუნდა.

- დადა. ( ნიტა )

გიჟივით ჩამეხუტა, სულმთლად კანკალებდა, ჩემს სინაგლეს არ ვუღალატე და თავისი სიტყვები შევახსენე.

- არადა ცოტახნისწინ ჩემმა შეხებამ ძალიან გაგაბრაზა, ახლაკი თვითონ მეხუტები ლამაზო.

ამის მოსმენაზე სწრაფად მომშორდა.

- არ მეგონა ასეთი თუ იქნებოდი, აქამდე მეგონა, რომ ნამდვილი დადა სულ სხვანაირი იქნებოდა, მაგრამ შევმცდარვარ დადა. ( ნიტა )

რამდენიმე წუთი ხმას არცერთი ვიღებდით, მისმა სიტყვებმა დამაფიქრა და მივხვდი, რომ მართლა ზედმეტი მომივიდა ამიტომ სიტუაციის გამოსწორება ვცადე.

- კარგი ვიხუმრე ტო, მოდი ჩემთან.

ხელი მოვკიდე და ძლიერად ჩავეხუტე, კიდევ ერთი საკვირველბა იყო, რომ წინააღმდეგობა არ გაუწევია.

- მანქანა სად არის? ( ნიტა )
- იქით გავაჩერე, მოიცა ახლავე მოვიყვან.

ნიტას სწრაფად გავუშვი ხელი და წასვლა დავაპირე.

- არმინდა, ერთად წავიდეთ. ( ნიტა )

არ შევეწინააღმდეგე და ხელით ვანიშნე საითაც უნდა წავსულიყავით, ჩემს საყვარელ BMW - ში ჩაჯდომამდე ხმა არცერთს ამოგვიღია, შემდეგკი სიჩმე ისევ ნიტას შეშინებულმა ხმამ დაარღვია.

- შენ კიდევ ვერ დამშვიდდი? ასე რამ შეგაშინია? თბილისია ტო.
- კლუბიდან, რომ გამოედით ალექსანდრე დავიყოლიე, რომ მარტო დავეტოვე, ვუთხარი, რომ ცოტას გავისერინებდი და სახლში მარტოც მოვახერხებდი მისვლას, მაგრამ ოდნავ მთვრალი ვიყავი, თანაც მარტო ნაცნობი არავინ მყავდა, ისიცკი არ ვიცოდი სად ვიყავი, რამდენი წელია საქართველოში არ ვყოფილვარ, ამიტომ თბლისი სულმთლად დამავიწყდა, სასმელისგან თავბრუ მეხვეოდა, არვიცოდი რა გამეკეთებინა, არც ალექსანდრეს ნომერი მეწერა და არც ლენასი. ( ნიტა )

ამის მოსმენაზე, გაკვირვებულმა შევხედე.

- რა ჩემი ნომერი გეწერა?
- არა კლუბში, რომ ვიყავით ლენამ დარეკა შენთან რამდენჯერმე, ამიტომ მხოლოდ შენი ნომერი ვნახე, მათი ნომრები არ ჩამიწერია, რადგან ახალი ტელეფონის ყიდვას ვაპირებდი ამ დღეებში, შენთან ამიტომ დავრეკე დადა. ( ნიტა )
- ხოო მეკი მეგონა, რომ მოგენატრე.

ნიტამ მომხედა და ჩვეული ღიმილით გამიღიმა.

- ეგ ვიხუმრე, ძალიან მიკვრის ალექსანდრემ უცხო ქალაქში მარტო როგორ დაგტოვა.
- ჩემი ბრალი იყო, იქამდე არ მოვეშვი სანამ მიზანს არ მივახწიე. ( ნიტა )
- კარგი, ცოტახანში სახლში იქნები, ამიტომ სანერვიულო აღარაფერია.
- მადლობა დადა. ( ნიტა )
- რა მადლობა, ღადაობ ტო?
- ჰაჰა სხვა პასუხს არც ველოდი. ( ნიტა )
- მუსიკისთვის ხომ არ მოგვესმინა?
- ასე მალე მოგაბეზრე თავი? ( ნიტა )
- ჰაჰა არა ლამაზო უბრალოდ ვიფიქრე სიჩქარე და ხმამაღალი მუსიკა დაგეხმარებოდა უარყოფითი ენერგიის მოსაშორებლად.
- ზოგჯერ ზედმეტად თბილი ხარ, უფრო ხშირად კი ნაგლი, ასეთი მოულოდნელობებით ვაღიარებ, რომ საკმაოდ მაბნევ დადა. ( ნიტა )

პასუხი არ გავეცი, თვალი ჩავუკარი და მუსიკას ბოლმდე ავუწიე, სულ რაღაც თერთმეტ წუთში ნიტა უკვე სახლთან იყო.

- ხომ არ გამოგყვე? იქნებ სართულიც აგერიოს და დაიკარგო.
- ჰაჰა ისევ ეს ჩვეული იუმორი. ( ნიტა )
- კარგი კარი კარგად.
- კარგად დადა. ( ნიტა )

ნიტა კორპუსისკენ წავიდა, მეკი მანქანა დიდი სიჩქარით დავძარი და ისევ ჩვეულ სიტუაციში დავბრუნდი - მუსიკა და სიჩქარე.

აბა როგორ მოგეწონათ ეს თავი? ყველამ დაწერეთ საკუთარი აზრი კომენტარის სახით. ( იმ ადამიანებს განსაკუთრებული მადლობა, ვინც საკუთარ აზრს ყოველთვის წერს, თქვენ მე საოცარი პოზიტივით მავსებთ. )