ერთხელ, ბიბლიოთეკაში იჯდა, ანინა ტალახაძე და მთლიანად წიგნში იყო ჩაფკლული. წინ ვიღაც დაუჯდა, არცკი შეუხედავს ზედ. ბოლოს, დაჟინებულმა მზერამ, რომ შეაწუხა, იკადრა თავის აწევა. არ ელოდა, გაეღიმა.
-გავიდეთ რა. ტუჩის მოძრაობით ანიშნა კაცმა და ფეხზე ადგა. იმ წამსვე, მიყვა ტალახაძე.
-სამსახუღში არ ხარ? იკითხა ანინამ , როგორცკი შენობიდან გავიდნენ.
-არა.
ცოტა არ იყოს, ეწყინა მკლე პასუხი და გაბუსულმა ჩაიბურტყუნა.
-ზარმაცი ხარ და მაგიტომ.
-იქნებ მომენატრე! ურცხვად დააშტერდა ქალს, პასუხის მოლოდინში.
-ნუ იცი, ხოლმე პირდაპირ მოხლა, ყველაფრის. გაწითლდა და გრძელ სკამზე ჩამოჯდა.
-გიხდება ეგ კაბა. არ შეიმჩნია ანინას პასუხი.
-მადლობა. ისევ შეეფარლა ლოყები.
ეგოისტურად მსიამოვნებს, შენი სიწითლე. კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა ქალდანმა.
-იქნებ სხვებიც მაწითლებენ. არ დაინანა ირონია ტალახაძემ და გამარჯვებული მზერიტ შეხედა ზურას.
- ახლა, თუ არ გაჩუმდები, ისეთ კომპლიმენტებს მოგითხრი, რომ დაგარწმუნებ ჩემი სიტყვების სისწორეში. წარბშეკრულმა ჩაილაპარაკა და გვერდით დაუჯდა.
***
თავისი მეგობრები და და გააცნო ზურამ, ტალახაძეს. გადარეულებმა, ადვილად გაუგეს ახალ წევრს და წამში გააბრუეს, კითხვებით. არც ანინას გაჭირვებია მათი მიღება. არც ზედმეტი კითხვები ყოფილა და არც, ზედეტი პასუხები. თითქოს ყველაფერი შეიცვალა. მთავარი, სადარდებელის გარდა.
***
ანინა და მართა (ზურას და), ქალდანების სახლის, ეზოში ისხდნენ და დასასვენებელ ადგილს არჩევდნენ. საბოლოო გადაწყვეტილება უნდა მიეღოთ, ეზოს კარი, რომ გაიღო და ზურა შემოვიდა. შავგვრემან, ლამაზმანთან ერთად. ტალახაძეს ფერი ეცვალა და ნერვიულობისგან ადგილს ვერარ პოულობდა. ცდილობდა არ შეემჩნია. იმედგაცრუების და შიშის გრძნობამ წამში მოიცვა, მისი არსება.
-სვანეთი თუ რაჭა? ტიტინებდა მართა. ხმა, რომ არ გასცა, ანინას მზერას გააყოლა თვალი და გაეღიმა, ძმისა და დეიდაშვილის დანახვაზე. გოგონები არც შეუმჩნევიატ, ისე გავიდნენ სახლის მეორე მხარეს.
-ჩემი ძმა გიყვარს გოგო? არც, აცია და არც, აცხელა მართამ. პირდაპირ აჯახა და გაიტრუნა.
-რა? ა.. არა
-აბა ახლა! ხომ, არ გავიწყდება შენ, მომავალი ფსიქოლოგი, რომ ვარ?! აქაოდა 20 წლის ღლაპია, მოვატყუებო ხო. ისეთი სახე გაქვს, მეშინია არ მომიკლა დეიდაშვილი.
-მე უბრალოდ. სირცხვილისგან არარ იცოდა სად წასულიყო.
-შენ უბრალოდ, ჩვენ დეიდაშვილზე იეჭვიანე. არ დააცადა ტალახაძეს და კმაყოფილმა გადაიკისკისა.
-არ ვიცი მართა! იქნებ, შევეჩვიე.
-არ იცით და იყავით მასე! გასვანდა უმცროსი ქალდანი და წამოდგა. წამოდი გაგაცნობ ნინას, ერთი შეუბღვირა და გზა განაგრძო.
***
დასვენება, რაჭაში გადაწყდა.
შეუდარებელი ბუნება, ეზო, ჰამაკი, კოცონი და გიტარა.
შესანიშნავად ისვენებდნენ.
იმ სარამოს, არეული ამინდი იყო, წვიმდა. ყველა სახლში იყო შეყუჟული. მართას გარდა. აივანზე იჯდა და გაღიზიანებული იყურებოდა. არ ესმოდა, რატომ ართულებდა, ორი ადამიანი საქმეს, როცა ყველა ხვდებოდა, რომ ერთმანეთის მიმართ გულგრილები არ იყვნენ.
-მიყვარს! გაიგო თუ არა ანნას ხმა, მაშინვე მიაბრუნა თავი. გაუკვიირდა, გაუხარდა.
-მართლა ხო?
-ჰო, მიყვარს. მაგრამ, რარაც მაბრკოლებს, სევდიანად ჩაილაპარაკა და გვერდით ჩამოუჯდა.
-ანინა, რაც არ უნდა გაბრკოლებდეს, შენი თუ არა, ზურას ბედნიერებისთვის იბრძოლე. ხომ იცი, რომ უყვარხარ.

მერე იყო მართას ხვეწნა-მუდარა. "გოგო უთხარი, დავიტანჯე." და ა.შ. ტალახაძე კი სულაც არ ჩქარობდა, სიყვარულში გამოტყდომას.

თბილისში ყველაფერი ძველებურად გაგრძელდა.
***
ბატეთის ტბაზე იყვნენ, ასულები. გვერდი გვერდ ისხდნენ, პატარა დისტანციით. ვინ იცის, რაზე ფიქრობდა, ორი, ერთმანეთზე შეყვარებული ადამიანი.
რიგრიგობით და დროდადრო, თუ გახეედავდნენ ერთმანეთს.
-მეშინია, ასეთი ადგილების! დუმილი ანინამ დაარღვია და უხერხულად მოიფუზა.
-რატომ?გაუკვირდა ქალდანს.
-ხედავ, როგორი იდუმალი და ლამაზია? მისტიურია. ჩურჩულებდა ანინა.
-ანინა, ბატეთი შენ გგავს! ან, შენ გავხარ მას. ერთნაირები ხართ. ერთი შეხედვით, შენც იდუმალი და მისტური ხარ. მხოლოდ ერთი შეხედვით. რეალურად კი, საერთოდ არ ხარ საშიში. გესმის? იქნებ ბატეთიც მასეა?! არ არის საშიში. იქნებ ბატეთიც, რამდენ დარდს და ტკივის ინახავს. ამოიოხრა გეგამ და ბალახზე გადაწვა.
-ჰო, დარდს და სიყვარულს. ჩაიფრუტუნა ქალმა.
-შენ? შენ სიყვარულის გეშინია? ისევ წამოდგა ქალდანი. სივრცეს გახედა, რომელიც ტყით მთავრდებოდა.
-საკუთარი თავის უფრო. ჰო, ვაღიარებ, მიყვარხარ! საკუთარ თავზე მეტად. მაგრამ შენ, გაცილებით მეტს იმახურებ, ვიდრე მე ვარ. დაასრულა და საწყალი თვალებით გახედა სვანს.
მერე გულის გამაწვრილებელი დუმილი. აუტანელი და გამაღიზიანებელი... ქალდანს წესით, უნდა გახარებოდა ანინას აღიარება, თუმცა არაფერი მსგავსე არ ეტყობოდა. წამოდგა.
-სათანადოდ არ გიყვარვარ ეტყობა, თორემ უშენობისთვის ვერ გამიმეტებდი. მკაცრი და ნაწყენი ხმით უთხრა და ფეხზე წამოაყენა.
ბატეთის ტბა!
ორი შეყვარებული ადამიანი.
გაურკვევლობა და წყენა ერთმანეთის მიმართ...