დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა.
- გაიღვიძე დადა დაგვაგვიანდება. ( ლენა )
- რა?
- სკოლა გველის სკოლა, ადექი მალე. ( ლენა )
- მეღადავები გოგო? რა სკოლა? დამაძინე.
მოულოდნელად ჩემდა გასაკვირად ნიტას ხმა გავიგე.
- ნუ წუწუნებ ძილისგუდა, მალე ადექი. ( ნიტა )
- ხო და გამოგვიარე, გელოდებით. ( ლენა )
გოგოები პასუხის გარეშე დავტოვე და ტელეფონი შორს გადავაგდე, ამ დროს ოთახში დედაჩემი შემოვიდა.
- დადა ადექი, მამაშენი გელოდება. ( )
- მეღადავებით ტო, მაგას რაღა უნდა?
ასეთ პასუხზე პატარა ბავშვივით დამტუქსა და მანიშნა სწრაფად ავმდგარიყავი, გაბრაზებულმა სწრაფად ამოვიცვი ჩემი სვეწკური ჯინსი და სამზარეულოში გავედი.
- ყავა გამიკეთე.
დედაჩემა თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და აი მამაჩემის ხმაც გავიგე, რომელიც ოთახში მელოდებოდა.
- რა მოხდა გია?
უსიტყვოდ მანიშნა დავმჯდარიყავი.
- არ მინდა, ასე მირჩევნია მეჩქარება.
- დადა დაჯექი მეთქი. ( გია )
უაზრო გამომეტყველება მივიღე და მის წინ ჩამოვჯექი.
- ამხელა კაცი ხარ შვილო და ჯერაც ვერაფერი ისწავლა შენმა ტვინმა. ( გია )
- მოიცა მოიცა, აქ ჭკუის სასწავლებლად დამიბარე?
მამაჩემთან ყოველთვის დაძაბული ურთიერთობა მქონდა, ერთერთი ცნობილი და მდიდარი ბიზმესმენი იყო, ძალიან უნდოდა მეც მის საქმეს გავყოლოდი და მასავით მევლო სხვადასხვა პიჯაკებით წვეულებებზე, მაგრამ გავიზარდე და მე სულ სხვა გზა ავირჩიე, ისკი ყოველთვის აგრესიული იყო ჩემნაირი ბიჭების მიმართ, აღიზიანებდა ის რომ მთელ დროს ქუჩაში ძმაკაცებთან ერთად ვატარებდი, არ მოსწონდა ჩემი „სახელი“ - სურდა მეც მისი გზა ამერჩია მაგრამ მე სულ სხვა დიდება მოვიპოვე ქუჩაში და ბნელ სამყაროში.
- შვილო რაღაც ხდება, რაც აუცილებლად უნდა იცოდე. ( გია )
მის ნათქვამზე გამეცინა და ირონიით სავსე პასუხი მიიღო.
- რაიყო ისევ მოგატყუეს და „მოხიეს“ ?
მოულოდნელად დედაჩემის სასიამოვნო ხმაც გაისმა.
- დადა, წესივრად.
მამაჩემა ჩაიცინა და საუბარი განაგრძო.
- მოკლედ, სულ ცოტახნისწინ საზღვარგარეთიდან რამდენიმე მანქანა გამოვგზვნე. ( გია )
- ვა ეს მანქანების თემა როდისღა მოიფიქრე?
ჩავიცინე და ადგომა დავაპირე.
- დადა მოეშვი სისულელეებს და მომისმინე. ( გია )
ამ დროს ჩემი ტელეფონის ხმა გასმა, ეს ლენა იყო.
- რამდენიმე წუთში შენს კოსპუსთან ვიქნებით და ქვემოთ ჩამოდი. ( ლენა )
- არ მცალია.
- მასე ხო, კარგი. ( ლენა )
ლენასთან ნამდვილად ზედმეტი მომივიდა, ამიტომ ჩემს პასუხს აღარ დაელოდა და ტელეფონი გათიშა.
- გია მალე მითხარი რა გინდა, მამა- შვილური საუბრებისთვის დრო ნადმვილად არ მაქვს.
მანიშნა დავმჯდარიყავი, ღრმად ამოისუნთქა და ისევ განაგრძო საუბარი.
- აღმოჩნდა, რომ ეს მანქანები კანონის დარღვევით ყოფილა გაფორმებული და გამოგზავნილი, უფრო მეტიც მოპარული, გესმის დადა ეს რას ნიშნავს? ( გია )
მამაჩემს გაკვირვებულმა შევხედე.
- თუ მოპარული იყო, საზღვარზე როგორ შეძლეს გადმოტანა?
- გემით გადმოტვირთეს, საკმაოდ სერიოზული სასტავი ყოფილმა ამიტომ ნაცნობების დახმარებით ეგ არ გასჭირვებიათ - მაგარი მაყუთი იშოვეს, მოპარული მანქანებიკი ჩემსკენ გამოგზავნეს. ( გია )
- ამხელა კაცი როგორ გაგასულელეას? რამენი წელია ბიზნეში ხარ, ახლა სწავლობ გია საქმის კეთებას?
გია ფეზე ადგა და ნერვიულად დაიწყო ოთახში სიარული.
- ზაზა. ( გია )
- რა ზაზა?
- რადა ზაზას დახმარებით მოვიდა ეგ მანქანები ჩემმამდე, მან მირჩია, რომ დიდი მაყუთის შოვნა შეიძლებოდა, გამაგებინე ბავშობის მეგობარს რატომ არ უნდა ენდო შვილო? მის სიტყვებში ეჭვი რატომ უნდა შემპარვოდა? ( გია )
- ანუ ზაზამ გიღალატა ტო.
- ხო ზაზამ, უფროსწორად მისმა შვილმა. ( გია )
- გოგიმ? ეგ ტიპი საერთოდ რა შუაშია?
- ხოიცი ბავშოვიდან მამამის მოსედევს და ბიზნესის წარმოებას სწავლობს შენგან განსხვავებით, ხოდა მისი ნაცნობობით გამოჩნდა ეგ მანქანები. ( გია )
- ჰაჰა ანუ ჰოპ და გაგყიდეს მამა-შვილმა?
დედაჩემი გაბრაზბული სახით შემოვიდა ოთახში.
- რა გაცინებს დადა. ( )
უპასუხოდ დავტოვე და ოთახიდან სწრაფად გავედი.
- მე ჯერ არ დამიმთავრებია საუბარი. ( გია )
თითქოს გიას ნათქვამი არ გამეგო, სახლიდან გიჟივით გავვარდი და მანქანა დიდი სისწაფით დავძარი სკოლისკენ, უკვე მეორე გაკვეთილი იყო დაწყებული თუმცა ამას ჩემთვის არასდროს ჰქონია მნიშვნელობა მაშინ მივიდოდი, როდესაც გამისწორდებოდა, კლასში შევედი და ჩემი ადგილისკენ ისე წავედი მასწავლებლისთვის არც შემიხედავს, რამდენიმე წამში მისი სასწაული ხმაც გავიგე.
- არ დაჯდე. ( მასწავლებელი )
- კარგი.
ჩვეული ღმილით გავუღიმე და ჩემი კუთვნილი ადგილი დავიკავე.
- ქცევის წესები დაგავიწყდათ ბატონი დადა? ვერ გაიგეთ რა გითხარით? ( მასწავლებელი )
- თქვენკი თავაზიაი საუბარი შეგისწვლიათ.
ჩემს პასუხზე ყველას გაეცინა.
- ახლავე დატოვე კლასი. ( მასწავლებელი )
- თორემ შეგიყვარდებით?
- რა თქვი? თავხედო, როგორ მიბედავ? შენთვის არ უსწავლებით უფროსეფთან ქცევის წესები? ( მასწავლებელო )
- იქნებ თქვენ შემასწავლოთ?
ძალიან გაბრაზებული ვიყავი, ჩემს ხელში კი ეს უდანაშაულო მასწავლებელი აღმოჩნდა, ქალი იმდენად დაიბნა, რომ ხმა ვეღარ ამოიღო და მაშინვე დირექტორის კაბინეტისკენ დააპირა წასვლა, ზედმეტი პრობლემები ნამდვილად არ მჭირდებოდა, ამიტომ რამდენმე წამში მის გვერდით აღმოვჩნდი.
- მივდივარ მივდივარ.
- ძალიანაც კარგი, ჩემს გაკვეთილზე აღარ დაგინახო. ( მასწავლებელო )
- მაგას მე გადავწყვეტ, თქვენკი ხშირად გაიღიმეთ, რადგან მაგ დროს იმაზე მომხიბლავი ჩანხართ, ვიდრე სინამდვილეში ხართ.
კლასი სწრაფად დავტოვე და მანქანისკენ წავედი, ამ დროს ნიტას ხმა გავიგე.
- თავხედი და უზრდელი ხარ. ( ნიტა )
- შენღა მაკლდი.
- ასე მოქცევა როგორ შეგიძლია? ( ნიტა )
- ნიტა რა გინდა?
- იმედები ძალიან გამიცრუე, ნაგლი და თავში ავარდნილი ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ხარ. ( ნიტა )
- რა იმედები? მეღადავები გოგო? საერთოდ ვინ გაიძულა ჩემზე იმედების დამყარება?
ნიტა ჩემმა სიტყვება ძალიან გააბრაზა, პასუხის გაცემა ზედმეტად ჩათვალა და სკოლისკნ სწრაფად წავიდა. მივხვდი, რომ დღეს ყველასთან ზედმეტი მომივიდა, მაგრამ იმდენად გამაბრაზა მამაჩემის საყვრელმა საუბარმა, რომ ყველა შემხვედრი სულერთი აღმოჩნდა.
მანქნანა სწრაფად დავძარი, ისიცკი არ ვიცოდი სად მივდიოდი, უბრალოდ მუსიკას ავუწიე და ფიქრებმა გამიტაცა - ჩემი პრობლემები არ მოყოფოდა? ამხელა კაცი რამ გაასულელა? როგორ მოტყუვდა? საერთოდ რისთვის მომიყვა ეს ყველაფერი? მე რისი გაკეთება შემიძლია? პრობლემების მოგვარების ჩემეული ხერხები არასდროს მოსწონდა, ახლა რა მოხდა? ნუთუ მართლა ასე რთულად იყო საქმე? - ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე, რომ სახლში მივსულიყავი და გიასთვის მომეთხოვა ყველაფრი წესივრად აეხსნა. რამდენიმე წუთში სახლში ვიყავი, მაგრამ არავინ დამხვდა, ტელეფონი ავიღე და დედაჩემთან დავრეკე.
- სად ხარ?
პასუხის მაგივრად დედაჩემის ტირილი გავიგე.
- რა მოხდა ტო, რატომ ტირი? კარგად ხარ? სად ხარ?
უამრავი კითხვა დავუსვი, ხმის ამოღება ძლივს მოახერხა.
- საავადმყოფოში დადა.
- მანდ რა გინდა? რა ხდება? იტყვი თუ არა ბოლოსდაბოლს, შეწყვიტე ტირილი.
- გია, შვილ
სიტყვის დამთავრება არ დავაცადე, ტელეფონი სწრაფად გავთიშე და იმ საავადმყოფოსკენ წავედი, სადაც მამაჩემის ექიმები მუშაობდნენ - საავადმყოფოში გიჟივით შევვარდი და დერეფანში ექიმთან ერთად მდგარი დედაჩემი შევნიშნე, მათკენ წავედი და ექიმს გიჟივით მივვარდი.
- რა მოხდა? როგორ არის? სად არის მამაჩემი? რა დაემართა?


შემდეგი თავის დამატებას აღარ ვაპირებ, იქიდან გამომდინარე, რომ ვერ ვხედავ იმ აქტიურობას რომელიც საჭიროა ისტორიის გასაგრძელდებლად. ყველას მადლობას ვუხდი ვინც აქამდე კითხულობდა და ყველაზე უფრო დიდი მადლობა მათ, ვინც საკუთარ აზრს კომენტარის სახით ყოველთვის წერდა - თქვენ ხართ ყველაზე მაგარი მკითხველები. ამ სიტორიას აღარ დავამატებ, მაგრამ შემიძლია გირჩიოთ ჩემი წინა ისტორიის წაკითხვა „ შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები“ - იმედია მოგეწონებათ.