11:00
პანდორა: დილა მშვიდობის, ზურა, როგორ ხარ? გინერვიულია, წუხელ რომ უცებ გავქრი, მაგრამ ჩემი ბრალი არ იყო. დენი გამოირთო და იმიტომ მოხდა ასე. ახლა არ გაგიკვირდეს, აჭარაში დენი რატომ გამოირთოო. ჩვენთან მოხდა მოკლე ჩართვა. ხელოსანმა მხოლოდ ამ დილით გააკეთა და მაშინვე კომპიუტერს მივუჯექი. შენ კი აქ არ ხარ... ახლა უნდა წავიდე, დღეს სარფში მივდივართ. საღამომდე არ ვიქნები. კარგად.) - ეს იყოს კოცნა. მე მოვიგონე შენთვის.

12:46
ზურა: აქ ყოფილხარ და ვერ გნახე... როგორ ხარ? ჰო, ვინერვიულე, უცებ რომ წახვედი. ახლა მშვიდად ვარ. ძალიან მინდოდა, შენთან ჭორაობა გვიანობამდე, მაგრამ არ გამომივიდა. იმედია, ამაღამ ვიჭორავებთ. კოცნა მომეწონა. )))))))))))

15:55
ზურა: ნატალი, იქნებ, გულმა გიგრძნოს, რომ მენატრები და ცოტა ადრე დაბრუნდე, სარფიდან? გელოდები.

18:25
ზურა: ნეტავ, ახლა სახლში რომ წავიდე და ამ საღამოს არ გამოვჩნდე, ინერვიულებ? მითხარი, სულერთია შენთვის, დამელაპარაკები თუ არა?

19:33
ზურა: უკვე 8-ის ნახევარია. ნატალი, მე შინ უნდა წავიდე. იქიდან გეჭორავები, საღამოს. ასე რომ, თუ ახლა მალე გამოჩნდები, არ გეგონოს, აღარ მოვალ.

22:40
ზურა: როგორც იქნა, გამოჩნდი! )))) როგორ ხარ? სარფი როგორ მოიარე? ნეტავ, შენთან ერთად ვიყო!..

პანდორა: ჩემო კარგო, უცებ აგითვისებია სიახლე და "კოცნებს" ხშირად მიგზავნი. ეტყობა, მოგეწონა. გუშინ ძალზე საინტერესო ადგილზე გავჩერდით. იმას მიყვებოდი, როგორ გაიცანი შენი მომავალი მეუღლე.

ზურა: ჯერ მომიკითხე მაინც, როგორ ვარ?

პანდორა: უი, მაპატიე, როგორ ხარ?

ზურა: კარგად!

პანდორა: ჰოდა, ვიცოდი, რომ კარგად იყავი და იმიტომ აღარ შეგეკითხე. :))) თბილისში ცხელა?

ზურა: რა თქმა უნდა, ცხელა. იწვის ყველაფერი. ლამის ხეებს ცეცხლი მოეკიდოს. შენ კი ხარ გრილად და ამინდებიც სწორედ საზღვაოა, არა?

პანდორა: კი, კარგი ამინდია. აქაც ცხელა. შენ რომ არ მიშლიდე ნერვებს, მშვენივრად ვიქნებოდი...

ზურა: რაოოოო??? ნერვებს გიშლი? ესეც ახალი ამბავი... რად მდებ ასე მძიმე ბრალს?

პანდორა: იმის მაგივრად, რომ დავისვენო და ყველანაირი ვალდებულებისგან თავისუფალი ვიყო, იძულებულს მხდი, რომ ყოველ საღამოს )და არა მარტო საღამოს) კომპიუტერთან ვიჯდე და შენ გესაუბრო... ახლა წესით, დამსვენებლები კაფეებსა და ბარებში სხედან და ერთობიან. მე კი ჩახუთულ ოთახში ვზივარ და კლავიატურაზე ვაკაკუნებ. აბა, ესაა საქმე?!

ზურა: ძალიანაც კარგი, თუ შინ ხარ და მე მესაუბრები. აბა, ახლა პატიოსან ქალს გარეთ რა უნდა? :))) ვინმე თვალს დაგადგამს, გადაგეკიდება, მოსვენებას არ მოგცემს და მერე, სისხლი უნდა დავღვარო. გეკითხები, რატომ? ასე ჯობია, დამიჯერე...

პანდორა: ოჰ, ოჰ, გამომივიდა ესეც სისხლისმსმელი... :))) ნეტავ, შენ რომ არ არსებობდი, როგორ ვცხოვრობდი? ვინ იყო ჩემი დამცველი?

ზურა: გოგო, მე რომ არ ვიყავი, მაშინ სხვა იყო. ახლა ხომ ვარ? ჰოდა, რასაც გეუბნები, დამიჯერე. სხვისთვის არ მემეტები და არც იფიქრო, რომ მიღალატო.

პანდორა: საერთოდ, ღალატობენ მას, ვისი კუთვნილებაც არიან. მე შენ ვერაფრით ვერ გიღალატებ,
რადგან შენი არა ვარ და არც სიტყვა მაქვს მოცემული, რომ ოდესმე გავხდები...

ზურა: მაგას უკვე შენ აღარ წყვეტ, ჩემო სიხარულო, ეგ ჩემი გადასაწყვეტია და ფაქტობრივად, გადაწყვეტილია...

პანდორა: ვინ მოგცა მაგის უფლება, რომ არჩევანის საშუალებას არ მაძლევ?

ზურა: ჩემო გოგონა, რაღაც სხვანაირად ალაპარაკდი და არ მომწონს შენი ჭიკჭიკი. რაშია საქმე? რამ შეგცვალა?

პანდორა: სულაც არა! მე თავიდანვე ასეთი განწყობილებით ვიყავი. საქმე ისაა, რომ შენ მისაკუთრებდი და ახლაც ამას ცდილობ. ხომ არ ფიქრობ, რომ ცოლიანი მამაკაცისა და გასათხოვარი ქალის ურთიერთობა ძალზე რთული იქნება? 32 წლის როცა ხარ, ქალი გათხოვებაზე ფიქრობ და არა -საყვარელზე. შენ რას მთავაზობ?

ზურა: ეგ ყველაზე რთული კითხვაა, რომელიც კი ოდესმე დაუსვამთ ჩემთვის. პასუხის გაცემა მიჭირს. ერთადერთი, რაც ზუსტად ვიცი, ის არის, რომ შენი დაკარგვა არ მინდა.

პანდორა: მაშინ, ახლა მე წავალ, ცოტას გავისეირნებ და მერე დავიძინებ. შენ კი მოიფიქრე, რა გინდა და ხვალ მითხარი. თუ ერთი ღამე არ გეყოფა მოსაფიქრებლად, როცა შენ გენდომება, მაშინ მითხარი პასუხი. ახლა კი - კარგად! )))

ზურა: ახლა ვზივარ და გული მაქვს გახეთქვაზე. ეს რა მითხარი?! სიტყვებიც არ მყოფნის იმის გამოსახატავად, რასაც განვიცდი. ეს არის ერთმანეთში არეული სინანული, სიყვარული, შური, აღფრთოვანება, აღშფოთება, გაოცება, სევდა და დარდი... ახლა ჩემს მეგობარს დავურეკავ, სადმე წავალ, ცოტა ტვინს "გავანიავებ", ცოტას დავლევ და მთვრალ გონებაზე უფრო კარგად გადავწყვეტ, რა გავაკეთო. დროებით, ხვალამდე!

25 აგვისტო, პარასკევი.

11:22
ზურა: დილა მშვიდობისა, ჩემო სიხარულო... თავი მისკდება, ისეთი "პახმელია" ვარ. წუხელ ბევრი დავლიე. მენატრები. როდის გამოჩნდები? უკვე სამსახურში ვარ, მაგრამ ახლა წავალ და ლუდს დავლევ, რომ ცოტა აზრზე მოვიდე. შენ ალბათ პლაჟზე ხარ, არხეინად წამოწოლილი, მე კი ისეთი საფიქრალი გამიჩინე, თავგზა მაქვს აბნეული.

15:26
ზურა: არ გამოჩენილხარ... ეს ფსიქოლოგის ფსიქოლოგიური სვლებია, ალბათ, რომ უფრო შემაყვარო თავი... გელი. )))
18:05
ზურა: შინ მივდივარ. მთელი დღე არ გამოჩენილხარ. საღამოს რომ ტელეფონის ნომერი არ მითხრა, იცოდე, ჩამოვალ და თავზე დაგადგები... გპირდები... ცუდი გოგო ხარ! არ გკოცნი, რადგან არ იმსახურებ.
23:08
ზურა: როგორც იქნა, გამოჩნდი. რატომ მანერვიულებ?
პანდორა: როგორ ხარ?
ზურა: როგორ ვიქნები შენს ხელში?! ცუდად ვარ. წუხელ წახვედი და საფიქრალი დამიტოვე. დღეს კი მთელი დღე არ გამოჩნდი. ასე უნდა?!
პანდორა: აბა, შენი აზრით, პლაჟზე არ გავიდე? რისთვის ვარ აქ ჩამოსული?!
ზურა: კარგი, ისევ ნუ ვიჩხუბებთ, გთხოვ...
პანდორა: როდის ვიჩხუბეთ? მე არ მახსოვს...
ზურა: იცი, არასდროს არავისთან მქონია ასეთი ურთიერთობა. შენთან თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ. მოდი, გავაგრძელოთ ურთიერთობა; რომ ჩამოხვალ, შევხვდეთ და მერე გადავწყვიტოთ, ვის რა გვინდა. თანახმა ხარ?

პანდორა: კარგი, მოვილაპარაკეთ! მომიყევი შენი ამბავი, რომელიც გუშინწინ დაიწყე.
ზურა: ჰო, იმას ვამბობდი, რომ ჩემი მომავალი მეუღლე სტუდენტობის პირველსავე დღეს გავიცანი. პირველ სექტემბერს უნივერსიტეტში რომ მივედი, აუდიტორიაში შესვლა ცოტა დავაგვიანე. მივდივარ დერეფანში და ვხედავ, რომ კუთხეში გოგონა დგას და ტირის. მივხვდი, ისიც ჩემსავით, პირველკურსელი იყო. დავინტერესდი, რატომ ტიროდა. მივედი და ვკითხე - ლამაზ თვალებს რატომ იწითლებ ცრემლებით-მეთქი (მაშინაც მეხერხებოდა, კომპლიმენტების თქმა)? შემომხედა და მითხრა: აუდიტორიას ვერ მივაგენი, რა მეშველება ახლაო?.. სიცილით მოვკვდი. ვკითხე, რომელ ფაკულტეტზე, რომელ ჯგუფში სწავლობდა და დავეხმარე, რომ ადგილზე მისულიყო. როდესაც აუდიტორიის კართან მივიყვანე, ვუთხარი: რომ არ დაიკარგო, ლექციების შემდეგ ისევ ამ კართან დამელოდე და დაგეხმარები გზის გაგნებაში-მეთქი. სრულიად შემთხვევით, რამდენიმე საათის შემდეგ იმ აუდიტორიასთან გავიარე და რას ვხედავ? ის გოგონა იქ დგას და მოთმინებით ინაცვლებს ფეხს. რომ დამინახა, გახარებული წამოვიდა ჩემკენ - მეგონა, დაგავიწყდა, აქ რომ გელოდებოდიო. ხომ არ ვეტყოდი, შემთხვევით გამოვიარე-მეთქი! ისეთი სახე მივიღე, თითქოს მართლა მასთან მივდიოდი. ხელკავი გამოვდე და უნივერსიტეტის ეზოში გავიყვანე. აქედან მე თვითონ წავალო, - მითხრა და გახარებული დამემშვიდობა. აი, ასე გავიცანი ხათუნა. გარეგნობით კარგი გოგონა იყო და მომეწონა კიდეც. თუმცა, მთელი წლის მანძილზე, გამარჯობის მეტი არაფერი მითქვამს მისთვის.
პანდორა: როგორც ჩანს, დედის კალთაზე იყო მიბმული და გაუჭირდა დამოუკიდებლად გზის გაგნება. :)))
ზურა: ის რაიონიდან იყო ჩამოსული და იმიტომ იყო დაბნეული. მაგრამ სასწავლო წლის ბოლოსთვის, უკვე ჩაცმულობაც სხვანაირი ჰქონდა, ქცევაც - გაცილებით თავდაჯერებული. მოკლედ, დამოუკიდებელი გახდა, უცებ მოერგო ქალაქს და ვერაფრით განასხვავებდი, თბილისში გაზრდილი გოგოსგან. პირველი კურსი დავხურეთ. არდადეგების შემდეგ რომ დავბრუნდით, გაცილებით დაქალებული და დასრულებული ჩანდა. მასთან ურთიერთობის გაღრმავებას არ ვჩქარობდი. რამდენიმე ხნის შემდეგ შევნიშნე, რომ ვიღაც ბიჭი აკითხავდა და შინ ერთად მიდიოდნენ ხოლმე. ერთ დღესაც, წინ გადავუდექი და ეჭვიანი ქმარივით ვკითხე - ვინ არის ის ბიჭი, ლექციების მერე რომ გაკითხავს-მეთქი? - შეყვარებულიაო, - მიპასუხა. სოფელში ერთად გაიზარდნენ, წინა წელს ის ბიჭი ვერ მოხვედრილა უმაღლესში და იმ წელს "გეპეიში" ჩარიცხულა. ერთმანეთი თითქმის ბავშვობიდან ჰყვარებიათ. ამან გამახელა და უკვე მასთან დაახლოება გადავწყვიტე. როდესაც პაემანი დავუნიშნე, უარი არ უთქვამს. გამიკვირდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე. ჰო, იმის თქმა დამავიწყდა, რომ მეორე კურსზე გადასვლასთან დაკავშირებით, მამისგან საჩუქრად ავტომობილი მივიღე. ხშირად ვასეირნებდი ხათუნას თბილისის ქუჩებში და ვგრძნობდი, რომ მოსწონდა ჩემთან ურთიერთობა. მერე მოვთხოვე, რომ იმ ბიჭისთვის აეკრძალა მასთან მოსვლა და აღარ შეხვედროდა. დამემორჩილა. მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო, მეორე კურსის პირველი სემესტრი რომ დავხურეთ, ზამთრის არდადეგებზე, მეგობრებთან ერთად, ბაკურიანში გავიპარეთ. ის გამოიპარა, რადგან მშობლები არ უშვებდნენ, თორემ, მე რა გაპარვა მინდოდა?! ადგილზე რომ ჩავედით, ბინა ვიქირავეთ. სულ შვიდნი ვიყავით: 3 ბიჭი და 4 გოგო. გოგონები წყვილ-წყვილად განაწილდნენ ოთახებში, ბიჭები კი ერთ ოთახში მოვთავსდით. ერთ საღამოს, იმ გოგოს, ვინც ხათუნასთან ერთად იყო ოთახში, ვთხოვე, რომ ცოტა ხნით მარტო დავეტოვებინეთ. შუაღამემდე ვილაპარაკეთ. თურმე, მშობლებს გაუგიათ, რომ მათი ქალიშვშილი ბაკურიანში გაპარულა და სწორედ იმ ღამეს თავზე დაგვადგნენ. როდესაც მათი მოსვლის ხმა გაიგონა, ძალზე შეშინდა. დედამისს დანახვისთანავე უთხრა, - გავთხოვდიო. არადა, გეფიცები, გულშიც არ მქონია, ასე ადრე ცოლის მოყვანა და თითიც არ მქონდა დაკარებული. ხომ არ ვიტყოდი, - გატყუებთ-მეთქი? ჰოდა, დავიბრალე, რომ ხათუნას ქმარი ვიყავი და რა თქმა უნდა, ვეღარ გადავთქვამდი. ჩემს ოჯახს შევატყობინე, ცოლი მოვიყვანე-მეთქი. დედაჩემი მოსაბრუნებელი გახდა, მაგრამ რაღას იზამდა?! რამდენიმე დღის შემდეგ, ხათუნასთან ერთად, მივადექი ოჯახს. ერთ თვეში კი დიდი ქორწილიც გადავიხადეთ.
პანდორა: მოკლედ, ივანე კოტორაშვილივით, ძალით დაგაქორწინეს?
ზურა: ასე გამოდის. იმას ვერ ვიტყვი, რომ მისი საწინააღმდეგო მქონდა რამე. უბრალოდ, ჯერ არ ვაპირებდი ცოლის მოყვანას და ეგ იყო. ჩვენი ურთიერთობა კარგად წარიმართა, მაგრამ გარკვეული პერიოდის შემდეგ შევნიშნე, რომ ხათუნას პრეტენზიები გაუჩნდა. ძალზე ბევრს ითხოვდა, იცოდა, რომ მამაჩემი კარგ ადგილზე მუშაობდა და შესაბამისად, ფულიც ჰქონდა. ამის გამო ითხოვდა ყველაზე ძვირად ღირებულ ტანისამოსს, ნივთებს... როდესაც დაბადების დღეზე სუნამო ვაჩუქე, უკმაყოფილოდ გააქნია თავი და მითხრა - ამას სჯობდა, ოქროს სამაჯური გეჩუქებინა, ხომ იცი, რომ არ მაქვსო. ერთხელ ვიკამათეთ ამის თაობაზე და ასეთი რამ მითხრა: - მე შენ ცოლად იმიტომ გამოგყევი, ფული რომ გქონდა და ვიცოდი, არაფერს მომაკლებდი, თორემ, უფულო შეყვარებული მყავდა და ის მიყვარდა მაინცო... შოკში ჩავვარდი. ახლა ვნანობ, რომ ამ სიტყვების შემდეგ არ გავცილდი. მაშინ უკვე შვილიც გვყავდა, მაგრამ ბავშვს ყურადღებას არ მოვაკლებდი. ამ ამბის მერე მის მიმართ გრძნობა გამინელდა. კარგა ხანს არც კი ველაპარაკებოდი. მხოლოდ აუცილებელი ფრაზებით შემოვიფარგლებოდი და ეგ იყო. ამ ამბიდან მეორე დღეს, 2 წლის განმავლობაში პირველად ვუღალატე ცოლს და სინდისის ქენჯნა არ მიგრძნია. გადავწყვიტე - რადგან მას მხოლოდ ფული აინტერესებდა, მიიღებდა კიდეც, ხოლო სიყვრაულსა და სითბოს სხვას გავუნაწილებდი. მალე ერთი კარგი გოგონა მოვძებნე, რომელსაც შევუყვარდი და ჩემი ფული კი არა, მე თვითონ ვაინტერესებდი და მასთან ურთიერთობა ავაწყვე. ხათუნა ეჭვიანობდა, სცენებს აწყობდა, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი. როგორც კი ჩხუბს დაიწყებდა, ფულს ვაძლევდი და უცებ მშვიდდებოდა. აღარ აინტერესებდა, სად დავდიოდი. მისი გონება იმაზე ფიქრით იყო დაკავებული, თუ რაში დაეხარჯა ის ფული... დღემდე ასე ვცხოვრობთ. მე ჩემთვის, ის - თავისთვის. მთავარია, ფული არ მოაკლდეს. თუ ეჭვიანობს, მხოლოდ იმიტომ, რომ არ დამკარგოს და ფული არ შემოაკლდეს.
პანდორა: ასე გულახდილად თუ გილაპარაკია ვინმესთან ამ თემაზე?
ზურა: არა, არ მილაპარაკია. ამის საკუთარ თავთან აღიარებაც კი მიჭირს ხოლმე. არ გამიმართლა და ვერ შევარჩიე ცხოვრების მეგზური...
პანდორა: ყველაფერი კარგად იქნება, ჩემო ზურა. ახლა კი, უკვე ღამის 4-ის ნახევარია და დავიძინოთ. ხვალ განვაგრძოთ ჩვენი საუბარი. კარგად! )))
ზურა: კარგად, ჩემო სიხარულო, ხვალამდე. ))))))))) მე უფრო მეტი გაკოცე... აი, ასე!
26 აგვისტო, შაბათი.

10:34
ზურა: გამარჯობა, ნატალი... დღეს შაბათია და ვისვენებ. თუ შენც მთელი დღე შინიდან არ გახვალ და ვისაუბრებთ, კარგი იქნება.
პანდორა: დილა მშვიდობის! როგორ გეძინა?
ზურა: კარგად, შენ? ასე ადრე რატომ ადექი?
პანდორა: მიჩვეული ვარ ადრე ადგომას და დილაობით ვერ ვიძინებ. არსა მიდიხარ?
ზურა: არა, სად წავალ? ვერ გშორდები.
პანდორა: ნუ სულელობ...
ზურა: არ ვსულელობ, სიმართლეს გეუბნები. გულში მიზიხარ და არსად გაგიშვებ აქედან.
პანდორა: გადაკეტავ გულის კარებს, რომ გულიდან არ გაგექცე?.. :)))
ზურა: დიახაც...
პანდორა: :))) მოდი ჩემთან...
ზურა: ნუ მაგიჟებ ახლა, თორემ იცოდე, მართლა წამოვალ... მოდი, წამოვალ შენთან და ეს შაბათ-კვირა ერთად გავატაროთ.
პანდორა: არა, არ ჩამოხვიდე! ერთ კვირაში მე თვითონ ჩამოვალ... მერე ტყეში წავიდეთ და ქოხი ავიშენოთ. რას იტყვი?
ზურა: მე რა უნდა ვთქვა? მთავარია, შენ იყო... და მე... და მეტი არავინ... დიდი ხნით... დაუსრულებელი ალერსის წვიმით... კოცნის სეტყვით...
პანდორა: ღამით, როდესაც ვიძინებ მე, იღვიძებენ ჩემი სიზმრები. მათთან ერთად მოდიხარ შენც, სასთუმალთან ოცნებასავით ჩამომიჯდები და მერე მე მთელი ღამე ვგრძნობ შენს თბილ ხელებს ჩემს სხეულზე. ვგრძნობ, როგორ ტკბილად მეჩურჩულები და შენი ტუჩები ეძებს ჩემს სუნთქვას, რომელსაც ჯერ არგანცდილის საამური სურნელი ახლავს. დილით, როდესაც ვიღვიძებ მე, იძინებენ ჩემი სიზმრები. მათთან ერთად, შენც მიდიხარ და მიგაქვს ჩემი ოცნებები და ფიქრები. მერე მე მთელი დღე ველოდები დიდი მზის ჩასვლას, რათა დავიძინო მე და გაიღვიძონ ჩემმა სიზმრებმა...
ზურა: ნატალი, შენ შემოგევლე, ძალიან მიყვარხარ... გესმის?
პანდორა: კარგი, ახლა, წავედი. კარგად...
ზურა: სად წახვედი, გოგო?! როგორ გეხერხება ჩემი გაგიჟება!.. ახლა საღამომდე რა მოიცდის?! ღმერთო, "ნა სამომ ინტერესნომ მესტე"! კარგი, გკოცნი...
22:38
ზურა: სად ხარ, ნატალი? როდის მოხვალ?
პანდორა: აქ ვარ!
ზურა: ვააა, გულმა გიგრძნო?! როგორ ხარ?
პანდორა: როგორ ვარ და კარგად. რამდენიმე ჭიქა კონიაკი მაქვს დალეული და თავს მშვენივრად ვგრძნობ.
ზურა: ვა, სად დალიე?
პანდორა: მე, ჩემმა მეგობარმა და მეგობრის დეიდამ გადავწყვიტეთ, თითო ჭიქა დაგველია, თითოს მეორე მოჰყვა, მერე - მესამე და ასე შევჭიკჭიკდით... ლოთი კი არ გეგონო...
ზურა: ნატალია, შე ლოთო! :))) ხვალ "პახმელია" იქნები... დავიწვი, აქ ისე ცხელა. აქ მაინც მყავდე, ქალაქიდან გავიდოდით და საღამომდე არ ჩამოვიდოდით. რომ მიმატოვე აქ ასე უპატრონოდ და წახვედი, რა ვქნა ახლა მე?
პანდორა: ცივი შხაპი მოგიხდება.
ზურა: ცივი შხაპი კი არა, შენი კოცნა უფრო მომიხდებოდა...
პანდორა: უი, რატომ თავი არ მომიკვდება, რა მითხარი, ბიჭო, ეგ?! ახლა გავიბუტები, იცოდე...
ზურა: არა, არა, არ გაიბუტო... მოდი, იმ დედა-შვილის ამბავი მომიყვი, ხომ გახსოვს, სად გაჩერდი? როცა გოგონას შეყვარებული დედამ სახლში დაიბარა. რა მოხდა მერე?

პანდორა: ამის შემდეგ, გოგონამ სიტყვა დედას დაუთმო. მან კი მოყოლა სწორედ იქიდან განაგრძო, როცა შვილის შეყვარებული მასთან სახლში მივიდა: ჩვენ ბევრი ვისაუბრეთ. მინდოდა, გამეფრთხილებინა, რომ ჩემი გოგონასთვის არაფერი დაეშავებინა. პატარა ბავშვივით თავჩაღუნული იჯდა და მისმენდა. პირველსავე შეხვედრისას შემიქანდა გული. ის გარეგნულად ძალზე კარგი მამაკაცია. ვესაუბრებოდი და თავში ათასი სისულელე მომდიოდა. ჩემს თავს ვიჭერდი იმაში, რომ არ მინდოდა, წასულიყო. ბევრი ვისაუბრეთ და რომ წავიდა, გული დამწყდა. ვერაფრით ამოვიგდე თავიდან მისი გამოხედვა, თვალები, სახე, აღნაგობა და მანერები. ჩემი შვილი შინ რომ დაბრუნდა, მისთვის თვალებში შეხედვის მერიდებოდა. ვგრძნობდი, რომ უკვე მიყვარდა მამუკა. თითქმის მთელი თვის განმავლობაში კრინტიც არ დამიძრავს იმაზე - არ შეხვდე-მეთქი. წინათ სულ ამას ჩავჩიჩინებდი, ახლა კი, ხმასაც აღარ ვიღებდი. როდესაც მამუკა ტელეფონზე რეკავდა და ყურმილს მე ვიღებდი, ხმა მიწყდებოდა, მუხლები მიკანკალებდა. საკუთარ შვილზე ვეჭვიანობდი. დიდი ხანი დამჭირდა საიმისოდ, რომ გადაწყვეტილება მიმეღო. ბოლოს მივხვდი, რომ მამუკასთან ურთიერთობის გარეშე ჩემს ცხოვრებას აზრი არ ექნებოდა და გადავწყვიტე, გადმომებირებინა. საქმე ის იყო, რომ თავს გასამართლებელი მიზეზიც მოვუძებნე. რადგან ის ჩემს შვილზე გაცილებით უფროსი იყო, ამის გამო გადავწყვიტე მათი დაშორება. ჩემს თავსაც კი არ ვუმჟღავნებდი, რომ სინამდვილეში, მისი სიყვარული მკლავდა. გადაწყვეტილება რომ მივიღე, როგორც იქნა, შვებით ამოვისუნთქე და ჩემი შვილის შევიწროება დავიწყე.
ზურა: ნატალი, სულ ნახევარი საათით გავალ და დავბრუნდები, მაპატიე. რომ მოვალ, გეტყვი, სადაც ვიყავი.
პანდორა: კარგი, წადი, ხვალამდე გემშვიდობები. ახლა, მაინც უკვე გვიანია. ნეტავ, სად მიდიხარ ამ შუაღამისას?
02:05
ზურა: ახლა დავბრუნდი, ჩემო სიცოცხლევ, მაგრამ როგორც ჩანს, შენ უკვე ტკბილად გძინავს... კარგი, ხვალამდე.
27 აგვისტო, კვირა.
08:12
ზურა: ჩემო კარგო, ახლა ქალაქიდან გასვლა მიწევს, მაგრამ საღამოს აუცილებლად დავბრუნდები და ვისაუბროთ. დროებით. ))))
11:25
პანდორა: კეთილი მგზავრობა... საღამომდე.
22:30
ზურა: ვა, უკვე აქ ხარ?! როგორ ხარ? ასე ადრე რატომ ხარ საიტზე?
პანდორა: შენ გელოდი! :)))

ზურა: მე მელოდი თუ სხვას ელაპარაკებოდი?.. ნუ მაეჭვიანებ, იცოდე!.. არავინ შეგიყვარდეს... ისე, არასდროს არავინ გყვარებია? ბოლოს როდის იყავი შეყვარებული?
პანდორა: რომ მოგიყვე, შესაძლოა, არ მოგეწონოს... გინდა, იცოდე?
ზურა: მე შენ შესახებ ყველაფერი უნდა ვიცოდე, მომიყევი!
პანდორა: კარგი, მოგიყვები. ყველაზე სერიოზული სიყვარული ამ 4 წლის წინ მეწვია, სრულიად მოულოდნელად. ერთ დღეს ციხის ადმინისტრაციიდან დამირეკეს, მითხრეს, რომ პატიმარს ფსიქოლოგთან შეხვედრა უნდოდა და მთხოვეს, მივსულიყავი. პატიმარი, მკვლელი და რეციდივისტი იყო. იცოდნენ, რომ დანაშაული ჩადენილი ჰქონდა, მაგრამ ვერ უმტკიცებდნენ. თვითონ მოუთხოვია, ფსიქოლოგის დახმარება მჭირდებაო, მათაც იფიქრეს, რომ შეიძლებოდა, ამ სიტუაციის მათთვის ხელსაყრელად გამოყენება. ვიდრე პატიმართან შემიყვანდნენ, კარგა ხანს მესაუბრნენ და მითხრეს, რომ ჩემი ძირითადი ამოცანა მისგან ჩვენების მიღება იყო.
ზურა: მერე, დათანხმდი?
პანდორა: დავთანხმდი, სხვა გზა არ მქონდა. მაგრამ შევასრულებდი თუ არა მიცემულ პირობას, - ეგ სხვა საკითხი იყო. როგორც მოძღვარს არა აქვს უფლება, საიდუმლოს გათქმისა, ისე - ფსიქოლოგს. არასოდეს მიმუშავია პატიმართან. ჩემთვის პროფესიული თვალსაზრისით, ძალზე საინტერესო შემოთავაზება იყო და არავითარ შემთხვევაში უარს არ ვიტყოდი. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ვიდრე პატიმართან საკანში შემიყვანდნენ, სარკეში თმა შევისწორე და ისე გავყევი ციხის თანამშრომელს. გავიარეთ ბნელი დერეფანი. იქ ისეთი პირქუში გარემოა, ადამიანი ძალაუნებურად ითრგუნები. საკნებიდან მამაკაცების ხმები ისმოდა. შიშის გრძნობა დამეუფლა და ციხის თანამშრომელს ვთხოვე - იქნებ, სადმე, მაგალითად, უფროსის კაბინეტში მოეცათ პატიმართან საუბრის საშუალება, მაგრამ გადავიფიქრე, რადგან მის სამფლობელოში გაცილებით გულახდილი საუბარი გამოგვივიდოდა. შიში დავთრგუნე, იმ იმედით, რომ საკნის კართან დაცვა იქნებოდა და საშიშროება არ მელოდა. დიდი, მძიმე კარის საკეტი ჩხაკუნით გაიღო და საკანში შევაბიჯე...
ზურა: გული მიმდის. მერე?
პანდორა: ხომ იცი, ბრაზილიურ ტელესერიალებში როგორ ხდება ხოლმე? სერია ყოველთვის ყველაზე საინტერესო ადგილზე წყდება. ასე იქნება ახლაც... დროებით დაგემშვიდობები და ხვალ მოგიყვები დანარჩენს. ახლა კი - )))
ზურა: ოჰ, ნატალი, როგორ გიყვარს ჩემი წამება!.. მეტი რა გზა მაქვს?!. კარგად! მეც გკოცნი...

28 აგვისტო, ორშაბათი.
10:35
ზურა: დილა მშვიდობისა, ჩემო ნატალი, მარიამობას გილოცავ, ჩემო კარგო. აქ რომ იყო, ერთად აღვნიშნავდით, მაგრამ მომიწევს შენი სადღეგრძელოს უშენოდ შესმა... იმედია, შემოხვალ დღისით მაინც და ცოტას გავისაუბრებთ. აბა, დროებით...
10:42
პანდორა: მე მინდოდა, მომელოცა პირველს, მაგრამ დავაგვიანე. უკვე ყოფილხარ საიტზე და წასულხარ. თანაც, სულ 4 წუთით გამასწარი. გილოცავ, მარიამობას. საღამოს შევხვდებით...
13:22
ზურა: გული დამწყდა, რომ ვერ დაგელაპარაკე. ნატალი, საღამოს მეგობრებთან ერთად აღვნიშნავ დღესასწაულს და ცოცხალი თუ მკვდარი, 12 საათზე შინ ვიქნები. გთხოვ, მაგ დროისთვის შენც მოდი, რააააა...
23:46
პანდორა: მე უკვე აქ ვარ, მაგრამ არ ჩანხარ. მგონი, არც გახსოვს, რომ მთხოვე, მოდიო... დაგელოდები...
00:02
პანდორა: ზურა, ნამდვილად დაგავიწყდი, თორემ მოხვიდოდი. მე კი, თან თამადა ვარ და თან შენ გწერ მესიჯებს. როცა მოხვალ, მომწერე და ხმას გავიგებ. გელი.
00:14
ზურა: მოვედი! სად ხარ, ჩემო ბარტყო?
პანდორა: აქ ვარ. რატომ დააგვიანე?
ზურა: სულ 14 წუთი დამაგვიანდა. არ მეჩხუბო. :)))
პანდორა: უჰ, როგორ გეშინია ჩემი ჩხუბის!
ზურა: ჰო, არ მეშინია, მაგრამ მაინც რატომ უნდა ვიჩხუბოთ? მითხარი, როგორ იყავი დღეს? წეღან ყური მოვკარი, რაო? თამადა ვარო?
პანდორა: კი, თამადა ვარ! სტუმრები გვყავს და ჩვენც დღესასწაულს აღვნიშნავთ...
ზურა: აკი გითხარი, ლოთი ხარ-მეთქი? :))) იცოდე, არ შემარცხვინო. ვინ არიან სტუმრები?
პანდორა: ვეცდები, კარგად მოვიქცე. შეგიძლია, იეჭვიანო, რადგან სტუმრებს შორის მამაკაცებიც არიან...
ზურა: აუფ, ახლა გინდა, რომ გადავირიო? ნატალი, ხომ იქცევი ჭკუით? ჩემი ხარ, იცოდე და არ გაპატიებ ღალატს.
პანდორა: 7 ჭიქა ჯერ არ მეტყობა, ხომ? :)))
ზურა: :))) ჯერ არა.
პანდორა: წინასწარ გაფრთხილებ, გამაჩერე, თუ ზედმეტი გაკადრე რამე...
ზურა: რას ამბობ, გოგო, რა უნდა მაკადრო? ცუდი სიმთვრალე გაქვს?
პანდორა: ცუდი სიმთვრალე მქონდა, მაგრამ დღეიდან გამოვიცვლები, გეფიცები!
ზურა: თუ "ჭედავ" ხოლმე, მიდი, "გაჭედე". მაინტერესებს, რას გააკეთებ.
პანდორა: შეიძლება ძალადობის მსხვერპლი გახდე! :)))
ზურა: :))) ნუ გეშინია, ავიტან... უცხოები ხომ არ ვართ? შეგიძლია მითხრა ის, რასაც ფიქრობ...
პანდორა: ბიჭო, უცხოები ვართ, აბა, რა ჯანდაბა ვართ? ყველაფერს ვერ გეტყვი...
ზურა: მიდი, შაუბერე!
პანდორა: მუ მაქეზებ...
ზურა: მიდი-მეთქი! :))) ლოთო, სად წახვედი, ვნერვიულობ...
პანდორა: არაფერსაც არ გეტყვი... ან რა უნდა მეთქვა? დამავიწყდა... :(((
ზურა: ოჰ, შე ცუღლუტო! ახლა მანდ ვიყო ან შენ იყო აქ!
პანდორა: რას იზამდი?
ზურა: ისე ჩაგეხუტებოდი, რომ ვერავინ "ამადღლიზავდა"...
პანდორა: ზურიკო, ნუ აღვიძებ ვულკანს და ცეცხლს ნუ ეთამაშები...
ზურა: მოდი, ჩემო ვულკანო, ჩემთან...
პანდორა: რა იყო, მიჩალიჩებ? :)))
ზურა: კი, მინდა "აგაგდო", მომწონს, როცა გულახდილი ხარ. შემოგევლე, მართლა მინდა, რომ ერთად ვიყოთ. იცი, რამდენს მოგეფერებოდი? ძალიან ბევრს!
პანდორა: ძუუ-რიიი-კოოო!
ზურა: ძურიკო კი არა, ზურიკო!
პანდორა: არა, მე ასე მინდა და ამის მერე ძურიკოს დაგიძახებ, მოფერებით.
ზურა: მიყვარხარ, ნატალი!
პანდორა: აბა, დედა დაიფიცე...
ზურა: ჩემი პატარა, სულელი ბაიკო ხარ! სიტყვები არ მყოფნის, არ ვიცი, როგორ მოგეფერო... მე უფრო ვნებიანი კოცნა მოვიგონე: *) აი, ეს და ძალიან ბევრს გკოცნი... ნატალი, ხმას რატომ არ იღებ? შენ მაგარი "ბუხოი" ხარ, მგონი... სად ხარ, გოგო, გადავირიე...
პანდორა: შენ ამათი გადარევა უნდა ნახო, კომპიუტერს დავამტვრევთ, თუ სუფრასთან არ დაჯდებიო, მეუბნებიან.
ზურა: არ წახვიდე, ნატალი, თორემ მოგიკვდები...
პანდორა: არ მივდივარ, რამდენიც უნდათ, იჩხუბონ, მე შენთან მინდა...
ზურა: მე კი შენთან... აქ რომ იყო, იმდენს გაკოცებდი, ვერ დაითვლიდი...
პანდორა: არ დავითვლიდი, მაგრამ მაინც არ მეყოფოდა... დილიდან საღამომდე მაკოცებდი?
ზურა: დილიდან მეორე დილამდე...
პანდორა: და კიდევ, მეორე საღამომდე, ჰოოო?
ზურა: ჰო, ჰო და კიდევ ბევრ "საღამომდე"...
პანდორა: ეჰ, რა ბავშვივით, უაზროდ ვიქცევი!
ზურა: რატომ უაზროდ?
პანდორა: აბა, თვალით უნახავ კაცს ასე რომ ველაპარაკები, მთელი დღე მასზე რომ ვფიქრობ და მასთან ყოფნა მინდა, ამას შეიძლება, აზრიანი საქციელი ვუწოდოთ? მხოლოდ ერთი რამ
ვიცი, რომ ეს სურვილია და არა სიყვარული...
ზურა: ეს არც შეიძლება, სიყვარული იყოს, სანამ ერთმანეთს თვალებში არ ჩავხედავთ, სანამ ერთად არ ვიქნებით, სანამ უერთმანეთოდ ყოფნა აღარ შეგვეძლება... მე ნამდვილ სიყვარულზე გეუბნები, თორემ ისე ახლაც მიყვარხარ. ის გრძნობა კი, რაც ზემოთ ჩამოთვლილის შემდეგ მოდის, სულ სხვაა...
პანდორა: შენ მაგის სურვილი გაქვს?
ზურა: ძალიან დიდი სურვილი... შენ?
პანდორა: ალბათ ჩემი სურვილი გაცილებით დიდია, რადგან შენ უკან მაინც დგანან ის ადამიანები, ვისაც შენი ოჯახი ჰქვია. ჩემ უკან კი სრული სიცარიელეა...
ზურა: შენც იქნები ჩემს ზურგს უკან, ვიზრუნებ შენზე, გაგიფრთხილდები... შენ მარტო "ჰო" თქვი და შენი ცხოვრება ისე წავა, როგორც შენ გაგიხარდება...

პანდორა: მერე, რა პასუხს აძლევ "ოფიციოზს"?
ზურა: საიდან მოიტანე ეს სიტყვა? მაგარი ტიპი ხარ! "ოფიციოზში" ალბათ ცოლს გულისხმობ, არა? მას თავისი ადგილი აქვს და არავითარი პასუხის გაცემა არ სჭირდება... მე მას არაფერს ვკითხავ...
პანდორა: ახლა შენ გვერდით უბედნიერეს ადამიანად ვიგრძნობდი თავს... შენი ფრთის ქვეშ შევიყუჟებოდი, მოგეხუტებოდი... არ დამცინო, თორემ აღარაფერს გეტყვი...
ზურა: ჩემი ბარტყი ხარ! ეგ დროც მოვა, სიხარულო, შენ არ გინდა, თორემ ახლაც წამოვალ, თუ ნებას დამრთავ...

პანდორა: იცი, რომელი საათია? დილის 5-ია... მთელი ღამე გავათენეთ. დავიძინოთ...
ზურა: კარგი, როგორც გინდა. ძილი ნებისა. დილით შეგეხმიანები...
პანდორა: უკვე დილაა, გამარჯობა!
ზურა: :))) ბევრს გკოცნი...
29 აგვისტო, სამშაბათი.
10:05
ზურა: ახლა გავიღვიძე... და მაინც მიყვარხარ...
13:56
ზურა. ისევ გძინავს, გოგო? გაიღვიძე, მენატრები:
14:45
პანდორა: აქ ხარ? რას აკეთებ საიტზე უჩემოდ? ვის ელაპარაკები?
ზურა: არავის, შენ გელოდები...
პანდორა: სახლში ხარ?
ზურა: არა, სამსახურში. გამოიძინე?
პანდორა: კი, გამოვიძინე, მაგრამ თავი მტკივა. წავალ ახლა და საღამოს შეგეხმიანები*)*)*)*)
ზურა: მეც გკოცნი და გელოდები.
22:09
ზურა: აქ ხარ? გამიხარდა!
22:17
ზურა:. მაჩვენებდა, რომ აქ იყავი :(((( არა უშავს, მოხვალ და მერე გამიხარდება. ისე მინდა შენთან საუბარი, რომ სიგიჟემდე ვარ მისული. ძალიან შეგეჩვიე და ძალიან მიყვარხარ. სკოლის მერე ასე არ ვყოფილვარ. ღრუბლებში დავფრინავ, როცა შენზე ვფიქრობ. არადა, სულ შენზე ვფიქრობ! ძალიან მჭირდება შენი სუნთქვა ჩემ გვერდით, შენი შეხება, შენი შეგრძნება, შენი სიყვარული და საერთოდ, შენ მჭირდები, ჩემო სიცოცხლევ... არ ვიცი, თვალით უნახავი ქალი რამ შემაყვარა ასე თავდავიწყებით, მაგრამ გრძნობებს ვერ ვერევი. შენ ის ხარ, ვინც მე ასე ძალიან მჭირდება... მოკლედ, მიყვარხარ! თანაც, ძალიან... ვზივარ და კომპიუტერის მონიტორს მივჩერებივარ. საქმეები მოიცდის...
23:01
პანდორა: ძალიან დავაგვიანე?
ზურა: კი, ძალიან მენატრებოდი... კარგი სიმთვრალე გქონია, როგორი გულახდილი იყავი წუხელ...
პანდორა: ასეთ სიტყვებს ნუ მეუბნები. მე მეშინია შენი... მოდი, რამდენიმე დღე ნუ დავეკონტაქტებით ერთმანეთს, ცოტა ტვინები გავაგრილოთ...
ზურა: გაგიჟდი? ვერ ავიტან, არ არსებობს, მაგაზე არც იფიქრო!
პადორა: იქნებ გადაგვიაროს?
ზურა: არ არსებობს! ეს ჩვენ აღარ გადაგვივლის... მე გავაფრენ, რომ ვერ დაგელაპარაკო... მაგაზე არც იფიქრო, არაფერი გამოვა... შენთან მინდა...
პანდორა: ასე, ყოველდღიური კონტაქტით უფრო გავაგიჟებთ ერთმანეთს. ვერ წარმოვიდგენდი, რომ ამ საიტზე გაცნობილი ადამიანით ასე სერიოზულად დავინტერესდებოდი. ვკაიფობდი "პოლნი ხოდით" და მგონი, გავები... ისე, რა საოცარია, ცხოვრება, არა?
ზურა: მართლაც... ახლა შენს ერთ კოცნაში 10 წლის სიცოცხლეს მივცემდი...
პანდორა: სხვა თემაზე ვილაპარაკოთ...
23:22
პანდორა: სად წახვედი? მიმატოვე? იცოდე, ვიტირებ... ახლა მოვაღებ პირს და: ააააა... უუუუუუ... უჰუ, უჰუ, უჰუ... აღარ მიყვარხარ! ყველა კოცნა დამიბრუნე, ახლავე!

ზურა: არ იტირო, პატარავ, აქ ვარ! მითხარი, ვინ გაგაბრაზა! ხომ იცი, მე რა მაგარი ვარ! ყველას გავლახავ! მე ვერავინ მომერევა!
პანდორა: არსად არ გითქვამს, აქამდინ,
არსად არ დაგიკვეხნია,
ვაჟკაცს, ქალებში მკვეხარსა,
თავზე დაეცეს მეხია...
ზურა: გოგო, ნუ მწყევლი... არ ამიხდეს და მართლა არ დამეცეს მეხი. :))) მაინდ არ მომიყვანო, თორეეეემ...
პანდორა: მოდი, თუ მომავალი ხარ,
მომწყინდა შენი ლოდინი,
თუ ამაღამაც არ მოხვალ,
მიწამც დაგიგოს ლოგინი...
ზურა: რა დაგიშავე? რად მწყევლი? კი ვიცი, ლექსის წერას რა აწყებინებს ადამიანს... მესმის შენი, მესმის...
პანდორა: არაფერიც არ გესმის... რომ გესმოდეს, ახლა აქ იქნებოდი, ჩემ გვერდით... ეს ლექსები კი ხალხურია...
ზურა: ნუ გადამრიე, გოგო, ავდგები და მართლა წამოვალ, აი, ნახავ, თუ არა!
პანდორა: ერთი რამე მინდა გითხრა. მხოლოდ ახლა და ამას მეორედ არ გავიმეორებ...
ზურა: გისმენ...
პანდორა: საკმაოდ მწარე გამოცდილება მივიღე ცხოვრებისგან. დიდი ტკივილი ჯერ კიდევ ვერ ჩავაბარე წარსულს... ცუდად რომ მომექცე, იცოდე, ჩემს მკვლელობაზე აწერ ხელს... კარგად დაფიქრდი, ვიდრე რაიმე გადაწყვეტილებას მიიღებდე...
ზურა: ნუ გეშინია, ჩემო პატარავ, მე შენ გულწრფელად მიყვარხარ და გულს არასოდეს გატკენ... მომიყევი შენი ტკივილის შესახებ, ვგრძნობ, იმ ამბავთან არის დაკავშირებული, 2 დღის წინ რომ დაიწყე მოყოლა. გისმენ. იქ გაჩერდი, პატიმართან, საკანში რომ შეგიყვანეს...
პანდორა: საკანში 1 მაგიდა, 1 სკამი და 2 "ნარი" იყო. ნესტიანი და კედლებჩამონგრეული ოთახი იყო, მაგრამ მიუხედავად ამისა, შიგ სანიმუშო სისუფთავე სუფევდა. მაგიდის კიდეზე იყო ჩამომჯდარი ჩემი პაციენტი და ინტერესით მაკვირდებოდა. თვალი თვალში გავუყარე. ერთმანეთს მზერა გავუშტერეთ, თითქოს ვეჯიბრებოდით, რომელი უფრო ჯიუტი ვიყავით. ჩემ უკან კარი რომ დაიხურა და ჩაიკეტა, მხოლოდ მაშინ მოვაცილეთ ერთმანეთს მზერა და ის უცებ წამოდგა. - აგერ დაბრძანდითო, მითხრა და ერთ "ნარზე" მიმითითა. ჩამოვჯექი. თვითონ ჩემ მოპირდაპირე მხარეს დაჯდა. ოთახი ისეთი ვიწრო იყო და ისე ახლოს ვისხედით ერთმანეთთან, რომ უხერხულობას ვგრძნობდი. მისი სუნთქვაც კი მესმოდა...
ზურა: შეიძლება, გული გამიჩერდეს, ისე ვეჭვიანობ...
პანდორა: წელში გავსწორდი. ის კი "ნარზე" ავიდა, ლოტოსის პოზაში დაჯდა და ზურგით კედელს მიეყრდნო... როგორც იქნა, შევხვდითო - მითხრა, თვალები მოჭუტა და თან ისე კარგად და კეთილად გაიღიმა, რომ მაშინვე დადებითად განვეწყვე მის მიმართ.
ზურა: იცნობდით ერთმანეთს?
პანდორა: მეც ეგ ვკითხე, რადგან ვერ ვიცანი. მითხრა, შენი პროფესიის ადამიანს გაცილებით უკეთესი მეხსიერება უნდა გქონდესო... მე კი ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ პირველად ვხედავდი.

ზურა: გარეგნობით აღმიწერე, მაინტერესებს, როგორი იყო...

პანდორა: შენ მგონი, სერიოზულად ეჭვიანობ. :))) გარეგნობით ძალზე სიმპათიური იყო, ისეთი, ნებისმიერ ქალს რომ მოხიბლავდა: მაღალი, შავგვრემანი, ლამაზი ნაკვთებით, განიერი მხრებით, მეტყველი თვალებით, საფეთქლებთან შეჭაღარავებული თმით. ასაკით 38 წლის იყო, ჩემზე 10 წლით უფროსი. მის ყველა მოძრაობაში სიამაყე და თავდაჯერებულობა იგრძნობოდა. სუფთად ჩაცმული, მოწესრიგებული იყო და საკანში ძვირად ღირებული ოდეკოლონის სუნიც იდგა. ჩემი გონება დაძაბულად მუშაობდა. ვცდილობდი, გამეხსენებინა, სად შეიძლებოდა, მენახა ეს ადამიანი, მაგრამ ვერაფერი გავიხსენე: მიხვდა ჩემს გასაჭირს: იმედი არ მაქვს, რომ გამიხსენებთ, ტყუილად წვალობთ, დრო მოვა და მე თვითონ გაგახსენებთ, ჩვენი შეხვედრის ყველა დეტალსო, - მითხრა. უსიტყვოდ დავუქნიე თავი. ეტყობა, დაბნეულობა სახეზე მეწერა, რადგან თავად გამამხნევა: მე თქვენთან საუბარი მინდა, უბრალოდ - საუბარი; ჩუმად მომისმინეთ და თუ კითხვა გაგიჩნდებათ, მხოლოდ მაშინ გამაჩერეთო. - ჩვენ სულ 2 საათი გვაქვს დრო-მეთქი, - ვუთხარი. - ნუ დაგავიწყდებათ, რომ ყოველდღე, 2 საათი... ეს "ყოველდღე" კი შესაძლოა, მთელი ცხოვრება გაგრძელდეს, ვიდრე ამათ ფულს გადავუხდიო, - თავი კარისკენ გადააქნია. როგორ, ფულს იხდით-მეთქი? ხმამაღლა გაიცინა: - ჩემო ნატალი, აქ რომ ვსუნთქავ, იმაშიც ფულს ვიხდი, აბა, უფასოდ ვინ რას გამიკეთებს? ისიც ვიცი, რომ შენ ჩემს დასამუშავებლად გამოგიყენებენ, თან ფულს გადავიხდი, თან - ჩვენებას მიიღებენ. ასე ჰგონიათ ამ საცოდავებს. ჩვენს ლაპარაკს რომ უსმენენ, ეგეც ვიცი. ჰოდა, ცოტა ხანში მიხვდებიან, რომ ისეთს არაფერს გეტყვი, რაც მათ აინტერესებთ და მეტყვიან, რომ ფსიქოლოგს ჩემთან აღარ შემოუშვებენ. მერე მე "სტავკას" ავწევ, რომ ისევ შემოგიშვან და ასე იქნება, ვიდრე ფული არ შემომელევა... იმ დღეს 2 საათი ისე გავიდა, ვერც გავიგე.

ზურა: რას გელაპარაკებოდა? დაწვრილებით მომიყევი, ყველაფერი მაინტერესებს...

პანდორა: მაგას ხვალ მოგიყვები, ძვირფასო... ახლა მეძინება. ხომ არ დაგავიწყდა, რომ წუხელ თითქმის გავათენეთ და ვერ გამოვიძინე? თუ მოთმინება გეყოფა, მის თავგადასავალს მოგიყვები და ძალიან საინტერესო ამბავს მოისმენ.
ზურა: მე შენი ამბავი უფრო მაინტერესებს, მაგრამ თუ ერთი მეორის გარეშე არ გამოვა, მეტი რა გზა მაქვს?!
პანდორა: კარგი, წავედი, კარგად! *)*)*)*)
ზურა: მეც გკოცნი და უკვე მენატრები. როდის მოვა "ხვალ"?
ზურა: უკვე წასულხარ... ტკბილ ძილს გისურვებ... უზომოდ ვეჭვიანობ მაგ კაცზე. ვხვდები, რომ მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინა შენზე... ნატალი, მიყვარხარ!
30 აგვისტო, ოთხშაბათი.
11:03
ზურა: დილა მშვიდობისა, ჩემო სიხარულო... უკვე 8 დღეა, წასული ხარ. ასე მგონია, მთელი საუკუნე გავიდა. უკვე სამსახურში ვარ და გელი... ნეტავ, როდის გამოჩნდები?
13:40
პანდორა: აააა, გამოგიჭირე? რას აკეთებ აქ, უჩემოდ?
ზურა: შენ რას აკეთებ? არ მელოდი, არა? როგორ გეძინა, სიხარულო?
პანდორა: მშვენივრად...
ზურა: შუადღის პაემანი გვაქვს... რა კარგია... გარეთ ვაპირებდი გასვლას და კიდევ კარგი, ცოტა დავიცადე...
პანდორა: ალბათ შესვენებაზე გადიოდი. გშია? თუ გინდა, წადი და საღამოს შევხვდეთ...
ზურა: არა, არა, ვისაუბროთ...
პანდორა: რაღაც, შუადღის საუბარიარ გამოგვდის, თითქოს...
ზურა: ნატა, მომიყევი ის ამბავი, გთხოვ...
პანდორა: რომელი? დედა-შვილის პრობლემებზე რომ გიყვებოდი?
ზურა: მე შენს თავგადასავალს ვგულისხმობდი, მაგრამ ეგ მოყევი, თუ გინდა... მთავარია, ჩემთან იყო და მესაუბრო.
პანდორა: მოყოლა იქ შევწყვიტე, როცა დედამ თქვა, რომ თავისი ქალიშვილის შევიწროება დაიწყო: ნათიას კატეგორიულად ავუკრძალე მამუკასთან შეხვედრა. უჩემოდ არსად ვუშვებდი, ვცდილობდი, მაქსიმალურად გამეკონტროლებინა... თუმცა, როგორც მერე შევიტყვე, მაინც ახერხებდნენ შეხვედრას. მე მამუკას თითქმის ყოველდღე ვურეკავდი, საამისოდ კი სხვადასხვა მიზეზს ვიგონებდი. ერთ დღეს კი თვითონ დამირეკა და შეხვედრა მთხოვა. რა თქმა უნდა, სიხარულით დავთანხმდი. ამჯერად შეხვედრა ნეიტრალურ ტერიტორიაზე მოხდა. მამუკამ კაფეში დამპატიჟა. ძალიან ბევრი ვისაუბრეთ. უკვე გვიანი იყო, როცა მამუკამ სახლამდე მომაცილა. მანქანიდან გადმოსვლამდე კი მაკოცა... იმ ღამით არ მძინებია. ვერ ვივიწყებდი მის თვალებს, კოცნას, საუბარს... ბედნიერი ვიყავი და გულწრფელად მეგონა, რომ ჩემი შვილი შეუფერებელ კაცთან ურთიერთობას გადავარჩინე. ჩემი და მამუკას შეხვედრები გაგრძელდა და სავსებით ლოგიკურ გაგრძელებამდე მივიდა - ჩვენ საყვარლები გავხდით. მე საერთოდ აღარ ვეჭვიანობდი ნათიაზე, რადგან ვგრძნობდი, რომ მამუკას ნამდვილად ვუყვარდი; თან მეუბნებოდა, რომ ჩემს შვილს უმტკივნეულოდ დაშორდა. თითქმის მთელ დღეებს ერთად ვატარებდით. ჩემი ქმარი საზღვარგარეთ იყო. იმის გახსენებაც კი არ მინდოდა, რომ ის ოდესმე უკან დაბრუნდებოდა. ვერ წარმომედგინა, როგორ უნდა მეცხოვრა მერე. მამუკას გარეშე ვერ გავძლებდი... ვერც საბაბს ვპოულობდი საიმისოდ, რომ ქმარს გავშორებოდი... მიზეზს კი ხმამაღლა ვერ ვიტყოდი. არავინ მაპატიებდა ამას. ერთ დღეს მამუკას დედამ გვნახა ერთად. ძალზე ცუდად შემხვდა. ვგრძნობდი, როგორი ზიზღით მიყურებდა და ალბათ, რომ არა მამუკას ხათრი და სიყვარული, კარგადაც გამომლანძღავდა. თვალებით მჭამდა და უსიტყვოდ მეუბნებოდა, როგორი ზნედაცემული და უსინდისო ქალიც ვიყავი. მაშინ ვიგრძენი პირველად სინდისის ქენჯნა. მაშინ დავფიქრდი ჩემს საქციელზე და სიკვდილი მომინდა. შინ რომ დავბრუნდი, ბევრი ვიტირე. ნათია მიზეზს არ მეკითხებოდა, მხოლოდ მამშვიდებდა, მაგრამ მისი შეხება, თბილი სიტყვები და ყურადღება უარესად მაგიჟებდა. უხეშად მოვიშორე და ვთხოვე, რომ ჩემს ოთახში არ შემოსულიყო, ვიდრე თავად არ დავუძახებდი... სიტუაციიდან გამოსავალს ვერ ვხედავდი და ეს უფრო მაცოფებდა. ისე ვიყავი ჩაძირული, რომ უკვე ძნელი იყო თავის დაღწევა, მაგრამ ყველაზე საშინელი ის იყო, რომ ამის სურვილიც არ მქონდა...
ზურა: მდააა, მართლაც რთულ სიტუაციაში იქნებოდა, საწყალი ქალი...
პანდორა: ზურა, ხომ შეიძლება, რომ საღამოს გავაგრძელოთ საუბარი? ახლა მე და ჩემი მეგობარი ცოტა ხნით გასეირნებას ვაპირებთ...
ზურა: კარგი, ჩემო პატარავ, წადი და დროზე დაბრუნდი შინ... 11 საათზე ისევ აქ გელი...
23:05
ზურა: აი, შენც მოხვედიიიი... ისეირნე?
პნდორა: კი, ბევრი ვიარე ფეხით და დავიღალე კიდეც. მოდი, დავიძინოთ, რააააა... გთხოვ...
ზურა: არავითარ შემთხვევაში! მენატრები და ასე უცებ ვერ გაგიშვებ. სადმე გაძრომას ხომ არ აპირებ?
პანდორა: რას ამბობ! სად უნდა წავიდე?! ხომ იცი, როგორი ჭკვიანი და დამჯერი გოგო ვარ?!
ზურა: ჰოდა, იყავი ჩემთან ცოტა ხანს...

პანდორა: არა, მეძინება... წავედი, დროებით...
ზურა: არ წახვიდე!
ზურა: მე შენ ისე მოგარჯულებ, რომ ჩემი სიტყვა შენთვის კანონი იქნება... მიფრთხილდი, პატარავ!
31 აგვისტო, ხუთშაბათი.
10:00
ზურა: ხომ წახვედი წუხელ და დამტოვე... ხომ გამოიძინე, ახლა მაინც გამოჩნდი დროულად...
12:58
ზურა: კიდევ არ ჩანხარ... ალბათ, საღამომდე არც მოხვალ... სულ არ გედარდება, რომ გელოდები... კარგი, არ გიბრაზდები... კარგად გაირუჯე, მიყვარს "დაზაგრული" კანი. რომ ჩამოხვალ, განსხვავებას ხომ მაჩვენებ? მოდი, მენატრები...

16:21
ზურა: საერთოდ ვეღარ ვფიქრობ საქმეზე. ნეტავ, შვებულება ხომ არ ავიღო? მაინც ვერაფერს ვაკეთებ და... ჩემი ცხოვრება სულ თავდაყირა დააყენე... სად ხარ? რა უბედურებაა, რაც კარგია, რა ცოტაა! შენ არ მოგენატრე? მე უკვე ვეღარ ვძლებ უშენოდ. ახლა გავდივარ და გვიან ვიქნები, ოღონდ... დამელოდე, 12 საათამდე აუცილებლად შემოვალ... გადაუდებელი საქმე მაქვს და თუნდაც 5 წუთით რომ არ დამელაპარაკო, ისე არ დაიძინო... გკოცნი *)*)*)*)*)*)*)
22:05
პანდორა: აბა, სად ხარ? მესიჯები დაგიტოვებია, მაგრამ შენ არ ჩანხარ... საიტზე დავრჩები და ტელევიზორს ვუყურებ. როცა მოხვალ, დაამესიჯე და ხმას გავიგებ...
23:45
ზურა: მოვედი... ხომ არ დაიძინე?
პანდორა: როგორც იქნა, მობრძანდი... სად იყავი?
ზურა: გზაში...
პანდორა: ამდენი ხანი?
ზურა: შენ რა, ეჭვიანობ? სწორედ ამდენი ხანი ვიყავი გზაში. თბილისიდან ბათუმამდე დიდი გზაა და ნახევარ საათში ვერ ჩამოვიდოდი...
პანდორა: რააააა???? ბათუმში ხარ? გაგიჟდი?
ზურა: ბათუმში ვარ და ახლა რომ არ გამოხვიდე და არ მნახო, შეიძლება ჭკუიდან გადავიდე...
პანდორა: ვინ დაგპატიჟა? როდის გითხარი, ჩამოდი-მეთქი? არავითარ შემთხვევაში არ გამოვალ გარეთ. უკვე გვიანია...
ზურა: ნატალი, ახლა მართლა გავგიჟდები, იცოდე. მინდოდა, სიურპრიზი მომეწყო შენთვის. ისეთი გახარებული მოვდიოდი... შენ კი...
პანდორა: ჩვენ შევთანხმდით, რომ თბილისში შევხვდებოდით... რატომ დაარღვიე პირობა?
ზურა: ნუთუ ჩემი ნახვა არ გინდა? ნუთუ არ გაინტერესებს, ვინ გელაპარაკება და ვინ გიბურღავს ტვინს ყოველდღე?
პანდორა: კი, მაინტერესებს...
ზურა: ჰოდა, აქვე ვარ, 2 ნაბიჯში... გამოდი, გამახარე...
პანდორა: სად ხარ?
ზურა: აჭარაში ჩემი სამსახურის ფილიალია. იქ ვარ, ოფისში. სადაც მეტყვი, იქ მოვალ... ხმა ამოიღე, გოგო, გადავირიე ნერვიულობით... დილით 11 საათზე მინისტრთან მაქვს შეხვედრა, მაგ დროს უკვე თბილისში უნდა ვიყო. დროს ნუ მაკარგვინებ ტყუილად, თითოეული წუთი ძვირფასია...
პანდორა: ვფიქრობ, როგორ მოვიქცე...
ზურა: რად უნდა მაგას ფიქრი? მითხარი მისამართი, მოვალ და სადმე გავისეირნოთ... მშია და იქნებ, ვჭამოთ კიდეც...
პანდორა: კარგი, ზუსტ მისამართს ვკითხავ მასპინძელს და გეტყვი...
ზურა: შემოგევლე შენ! ერთი სული მაქვს, როდის გნახავ...
პანდორა: ............... ეს ჩემი მისამართია:
ზურა: 10 წუთში მანდ ვარ...
1-ლი სექტემბერი, პარასკევი
10:10
პანდორა: დილა მშვიდობისა, ჩემო კარგო. აი, ჩვენი შეხვედრაც შედგა... როგორ იმგზავრე? ალბათ, გიჟივით მიდიოდი. ხომ მშვდობიანად ჩახვედი? ჯერ ისევ გზაში იქნები. სულ 5 საათი გქონდა თბილისამდე ჩასასვლელად. იცი, რომ დამირეკე და მითხარი: ბათუმში ვარო, სუნთქვა შემეკრა. ძალიან ვინერვიულე, სანამ გნახავდი. რომ დაგინახე, უკვე გამიარა. აი, თურმე როგორი ყოფილხარ... მე კი სულ სხვაგვარად მყავდი წარმოდგენილი... ახლა წავედი. მინისტრს რომ შეხვდები, მერე იმედია, შემეხმიანები. გკოცნი.
15:28
ზურა: ჩემო სიხარულო, როგორ ხარ? ბედნიერი ვარ, რომ გნახე. ახლა მოვიცალე კომპიუტერისთვის. ისე მიგეჩვიე, რომ გუშინ დილიდან სულ შენს მოლოდინში ვიყავი. ძალიან მომინდა შენი ნახვა. ვიფიქრე, რატომ უნდა გადამედო სხვა დროისთვის? მთელი გზა თბილისიდან ბათუმამდე ისე გამოვიარე, რომ სულ თვალწინ მედექი. თან, რომ ვიცი შენი ჯიუტი ხასიათის ამბავი, ვფიქრობდი - ვაითუ, ტყუილად ჩავედი ამხელა გზაზე და ჩემთან შეხვედრაზე უარი თქვას-მეთქი. მე გარჯა კი არ მანერვიულებდა, შენი ნახვა მინდოდა და იმიტომ განვიცდიდი. შენ გგონია, მე მშვიდად ვიყავი და არ ვნერვიულობდი, ვიდრე შეგხვდებოდი? ადგილზე რომ მოვედი და გელოდი, 20 წუთში ლამის ნახევარი კოლოფი სიგარეტი მოვწიე. ახლა ისვ საქმეს მივხედავ, ახალი დავალებები მივიღე. თანაც, აქ მაინც არ ხარ. საღამოს კი იმედია, შევხვდებით. გკოცნი ძალიან ბევრს. *)*)*)*)*)*)
19:46
ზურა: დღეს მთელი დღე არ გამოჩენილხარ, სად ხარ? ახლა სახლში წავალ. ძალიან ცხელა. იქნებ, ცოტა ადრე მოხვიდე, საყვარელო?! გელი...
22:37
პანდორა: აქ ყოფილხარ. როგორ ხარ? რაო, მინისტრმა?
ზურა: საღამო მშვიდობისა, ჩემო სიხარულო, მინისტრმა რაო და, ნატალის უთხარი: წესიერად მოიქცეს და ყველაფერი დაგიჯეროს, თორემოოოო...
პანდორა: თორემ რაოოო?
ზურა: თორემ ისეთ გადაწყვეტილებას გამოვიტან რომაო, ნატალის თბილისიდან გასვლა საერთოდ აეკრძალებაოოოო... მერე სულ ჩემ გვერდით იქნები და ასე აღარ მომენატრები... ჰო, ერთი ის მითხარი, გუშინ შენს სახლთან რომ მოვედი და მთელი 20 წუთი მალოდინე, სად იყავი მაგდენი ხანი? ჩემთვის იპრანჭებოდი?
პანდორა: ჰო, ცოტა გაგეპრანჭე...
ზურა: შენ ისეთი ლამაზი ხარ, რომ პირდაუბანელიც მშვენიერი იქნები...
პანდორა: ასე ნუ მეუბნები, თორემ დავიჯერებ, რომ მართლა ლამაზი ვარ და მერე ძალიან გავყოყოჩდები...
ზურა: გაყოყოჩდები და მაგის წამალიც ვიცი... მითხარი, მოგეწონე?
პანდორა: რა მოსაწონი შენ ხარ?
ზურა: გასაგებია... ე.ი. ძალიან მოგეწონე. ძალიან კარგი იყო, რომ გნახე, მაგრამ "ცოტა" იყო. სადარბაზოდან რომ გამოდიოდი, თვალს გარიდებდი, რომ შენ არ მოგრიდებოდა. მერე, მანქანიდან რომ გადმოვედი და ხელი ჩამოგართვი, ისე შემომხედე, ლამის წამაქციე...
პანდორა: ჩვეულებრივად შემოგხედე...
ზურა: ეს არ იყო ჩვეულებრივი მზერა. ეს იყო ერთად აღებული სიმორცხვე, ინტერესი, ალერსი, სითბო და კიდევ რაღაც გაურკვეველი გრძნობა.
პანდორა: მე კი შენს თვალებში მხოლოდ დაჟინებული მზერა დავინახე და თვალი ვერ გაგისწორე...
ზურა: სხვა დროს ღამით გიბანავია ზღვაში?
პანდორა: არა, არასდროს...
ზურა: მოგეწონა?
პანდორა: ცოტა შიშის შეგრძნება მქონდა. ისე, რამ მოგაფიქრა ბანაობა?
ზურა: აბა, ზღვაზე ვიყავით და... თანაც შიშველი, კაბის გარეშე ხომ უნდა მენახე? გიხდებოდა სალათისფერი სარაფანი, მაგრამ "კუპალნიკში" გაცილებით კარგად გამოიყურებოდი.
პანდორა: თავხედობას თავი დაანებე...
ზურა: არ გრცხვენია? ჩემი თავხედობა ვის გაუგონია? არა, ჩემო კარგო, ეს თავხედობა კი არა, სიმართლეა... მანქანაში რომ ჩაჯექი, შენი მოკლე სარაფანი მუხლს ისე ასცდა, რომ ვინატრე, კაბა ცოტა კიდევ მოკლე ყოფილიყო... რა თქმა უნდა, ხელით ვერ შეგეხებოდი. ვიცოდი, თავში რაიმე მძიმე საგანი მომხვდებოდა... ერთადერთი საშუალება იმისა, რომ ჩემი სურვილი ასრულებულიყო, იყო ის, რომ გვებანავა... შენ რა, გიკვირს, რომ ამის სურვილი მქონდა? მე ხომ ჩემი თავისთვის არაფრის უფლება არ მიმიცია?
პანდორა: სხვათა შორის, მეგონა, ბანაობის დროს ხელის მოხვევას მაინც მოინდომებდი. შენ კი არც შემხებიხარ, ახლოსაც არ მოსულხარ...
ზურა: სად მეჩქარება? მაინც ჩემი ხარ და როცა მინდა, მაშინ შეგეხები. მთელი ცხოვრება წინ გვაქვს. :)))
პანდორა: ადამიანი იმედით ცოცხლობს... :)))
ზურა: მაგით რისი თქმა გინდა? შენ გგონია, რომ შენ წყვეტ ურთიერთობებს? არა, საყვარელო... მე ვიცი, რომ შენ ძალიან გაინტერესებდა ჩემი ნახვა, მაგრამ რატომღაც თავს იკავებდი. ახლა კი ისე შეგიყვარდები, როგორც მე მიყვარხარ და კიდევ უფრო მეტადაც... შენ უჩემოდ სუნთქვასაც ვერ შეძლებ... მე მინდა, რომ ეს ასე იყოს და ასეციქნება...
პანდორა: შენ გგონია, რომ ყოვლისშემძლე ხარ? ჯიბრში ნუ ჩამიდგები, თორემ სულ სხვაგვარად წავა საქმე...
ზურა: არაფერში გეჯიბრები, უბრალოდ ვიცი, რომ ეს ასე იქნება. ნატალი, მითხარი, გიყვარვარ?
პანდორა: შენ გგონია, ასე იოლად შეიძლება ადამიანის შეყვარება? მომწონხარ, მენატრები, მომწონს შენთან ურთიერთობა... თუ შენ ამას სიყვარულს დაარქმევ...
ზურა: არა, ეს ის სიტყვები არ არის, რომლის მოსმენაც შენგან მინდა... მინდა, რომ უჩემოდ კვდებოდე...
პანდორა: შენ? შენ კვდები უჩემოდ?
ზურა: უშენოდ მაშინ ვკვდებოდი, ჩემ გვერდით რომ იყავი და ვერ გეხებოდი. პლაჟზე რომ ვისხედით და გითხარი: ჩემთან ერთად დაბრუნდი თბილისში-მეთქი, ისე საყვარლად მოპრუწე ტუჩები, რომ ლამის გაკოცე... ახლაც მიკვირს, როგორ შევიკავე თავი. მითხარი, მომცემდი კოცნის უფლებას?
პანდორა: კი...
ზურა: რააააა???? ახლავე წამოვალ... ეგ რა მითხარი? ასეთი იაღლიში ჯერ არ მომსვლია... მე კი ვიფიქრე, არ დავაფრთხო-მეთქი... ისე შემეშინდა, რომ მიმატოვებდი და გამექცეოდი, მთელი ჩემი ვნება და სურვილები მოვთოკე... იცი, ეს რად მიჯდებოდა? წარმოიდგინე, შუაღამისას, სიწყნარეში, როცა თავზე მთვარე დაგნათის, ზღვის ნაპირზე ზიხარ, გვერდით საოცნებო ქალი ზის ისე ახლოს, რომ ლამის მხრით ეხები, მისი სუნამოს სუნს გრძნობ, ხედავ, როგორ ადის-ჩადის მისი მკერდი... და ამ დროს, თავს აიძულებ, რომ შენს ხელებს გასაქანი არ მისცე და დაგემორჩილონ... ეს იგივეა, რომ ჯოჯოხეთის ცეცხლზე ნელა იწვოდე...
პანდორა: ჰო, ალბათ ასეა.
ზურა: მითხარი, შენ რას გრძნობდი იმ დროს?

პანდორა: მე ვგრძნობდი, როგორი დაძაბული იყავი. ხანდახან ხმაც კი გიწყდებოდა და ჩურჩულზე გადადიოდი. მინდოდა, რომ დრო გაჩერებულიყო და არ გათენებულიყო...

ზურა: ჩემზე არ ბრაზობდი?
პანდორა: რატომ უნდა გავბრაზებულიყავი?
ზურა: იმიტომ, რომ ბრიყვივით ვიჯექი და შორიდან გიყურებდი...
პანდორა: არა, არ გავბრაზებულვარ. პირიქით... ასე ჯობდა, რადგან გაცილებით დიდი სურვილი და ვნება დატოვე... შესაძლოა, იმ კოცნას ყველაფერი გაეფუჭებინა... ისე, თუ დააფიქსირე, რომ თითქოს რაღაცით ერთმანეთს ვგავართ?
ზურა: ისე ვართ, როგორც ყველი და პური. :)))
პანდორა: :))) შენ ყველი ხარ თუ პური?

ზურა: მე ყველი ვარ, შენ კი - პური... იცი, რა ერთგული ყველი ვიქნები? არასდროს გაგცვლი მჭადზე... შენ კი ახლა ისეთი "ზაგარი" გაქვს, რომ გახუხულ პურს ჰგავხარ... :)))
პანდორა: იცი, რომელი საათია?
ზურა: კი, დილის 5-ის ნახევარია. მერე?
პანდორა: წუხელ მთელი ღამე პლაჟზე გავათენეთ, დღეს, აქ... არ დავიძინოთ?
ზურა: ჰო, შენ მართალიხარ, უნდა დავიძინოთ... თანაც, ალბათ ფიქრობ, რომ დიდი სხვაობა არ არის - მანდ ვიქნები თუ აქ, არა? იცოდე, რომ საერთოდ ასეთი მორიდებული ტიპი არა ვარ. უბრალოდ, შენთან მოვიქეცი ასე, რადგან ასე იყო საჭირო... არ მინდა იფიქრო, რომ შენ მხოლოდ ერთი დღისთვის მჭირდები და მხოლოდ სექსი მინდა... რა თქმა უნდლა, უმაგისოდ ჩვენი ურთიერთობა არ გამოვა, მაგრამ მთავარი ეგ არ არის... კარგი, ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ. ახლა კი დაიძინე, ჩემო პატარავ... ის დროც მალე მოვა, როცა ჩემს მხარზე დადებ თავს და ისე დაიძინებ... გკოცნი ძალიან ბევრს და შენთან მინდა...
პანდორა: ძილი ნებისა...
ზურა: კოცნა? კოცნა სად არის?
პანდორა: სად იყო შენი კოცნა გუშინ?
ზურა: ვაჰ, შენს ყბაში როგორ ჩავვარდი? აწი არ დაგინდობ, იცოდე...
პანდორა: ისე, ამხელა გზა გამოიარე და ისე როგორ წახვედი, რომ ერთხელ არ მაკოცე?
ზურა: ნატალი, ცეცხლს ნუ ეთამაშები...
პანდორა: კარგი, ვხუმრობ... ნუ მიბრაზდები...
ზურა: პატარავ, ისე მოგარჯულებ, რომ მღრინავი ვეფხვიდან მოკრუტუნე ფისოდ გადაიქცევი და თვალებში მიყურებ, რომ ჩემი ყველა სურვილი შეასრულო... ამას გპირდები...
პანდორა: ჩემი გამოსწორება არც ისე ადვილია...
ზურა: ვნახოთ... ვნახოთ...
პანდორა: წავედი, კარგად...
ზურა: კარგად, ნატალი... მიყვარხარ!
2 სექტემბერი, შაბათი
14:25
ზურა: ნატუშკები, აქ ხარ? ვააააა... როგორ ხარ, სიხარულო? როგორც იქნა გამოვიძინე... შენ?
პანდორა: მეც... სად ხარ?
ზურა: სახლში ვარ. 12 საათზე გამეღვიძა. ძალიან მშიოდა. მაღაზიიდან რაღაცები ამოვიტანე, სადილი მოვიმზადე და გემრიელად მივირთვი. ახლა კი შენი ვარ, საღამომდე...
პანდორა: საინტერესოა, რა მოიმზადე?..
ზურა: ხახვი და კვერცხი შევწვი... შენ იცი, კვერცხის შეწვა?
პანდორა: რა სასაცილო ხარ... საღამოს სად მიდიხარ?
ზურა: საღამოს მეგობრებთან ერთად სადმე წავალ. დღეს შაბათია, ვისვენებ, თანაც ცხელა და რამეს მოვიფიქრებთ...
პანდორა: მოკლედ, გასართობად მიდიხარ, ხომ?
ზურა: კი, გასართობად მივდივარ... ისე, ამ შუადღისას რა გინდოდა საიტზე? უჩემოდ იპარები ხოლმე, არა? ვის ელაპარაკებოდი? ოღონდ არ მითხრა, რომ მე მელოდი.
პანდორა: არა, შენ არ გელოდი. ჩემს მეგობარს ველაპარაკებოდი, რომელიც ნიუ-იორკში ცხოვრობს.
ზურა: რა ჰქვია შენს მეგობარს? ან აქამდე სად იყო? არ შემინიშნავს, რომ სხვა დროსაც ელაპარაკებოდი...
პანდორა: დაწყნარდი, ნუ ეჭვიანობ, ის ჩემი ბავშვობის მეგობარია, მასაც ნატო ჰქვია, მაგრამ სონას ვეძახით. უკვე 2 წელია, ამერიკაში ცხოვრობს და ერთმანეთს მუდმივად ვეკონტაქტებით. ისიც დასასვენებლად იყო მთელი თვე. ამიტომ ვერ ვუკავშირდებოდი ინტერნეტით და მხოლოდ ტელეფონით ვსაუბრობდით. ახლა შინ დაბრუნდა. მათთან ახლა შუაღამეა და ცოტა ვიჭორავეთ. ახალი ამბები მომიყვა, მეც მოვუყევი...
ზურა: ჩემზე მოუყევი?
პანდორა: შენ რა სახსენებელი ხარ? სიმართლე რომ გითხრა, არ გამხსენებია, რომ შენზე რამე მეთქვა...
ზურა: რააა? ისეთი უმნიშვნელო ვარ შენს ცხოვრებაში, რომ ყველაზე ახლო მეგობარს ჩემზე არაფერი უთხარი? ნატალი, რას ამბობ?
პანდორა: კარგი, ნუ მსაყვედურობ, ხვალ აუცილებლად მოვუყვები... ახლა კი უნდა წავიდე. საღამომდე... ნუ მიბღვერ, გკოცნი ძალიან ბევრს...
პანდორა: სად ხარ? არ მემშვიდობები? გამიბრაზდი? კარგი, იმედია, ცივი წყალი გაქვს...
2 ექტემბერი, შაბათი
23:25
სონა: ნატალი, როგორ ხარ? ისე მომენატრე, ისე მომენატრეეეეე...
პანდორა: სონი, ჩემო კარგო, მეც მომენატრე... ძალიან მაკლდი... როგორ დაისვენე?
სონა: მშვენივრად. ისეთ კარგ ადგილზე ვიყავი, რომ... მთა, ტყე, პატარა სახლები... ძალიან ლამაზი ადგილები... სურათებს გამოგიგზავნი... შენკენ რა ხდება ახალი?
პანდორა: უკვე 10 დღეა, ბათუმში ვარ. კარგი ამინდია. წელს ჩვენთან ძალიან ცხელა. ტემპერატურამ 50 გრადუსს მიაღწია. შვებულება 15 სექტემბრამდე მაქვს.
სიახლე არაფერია?
სონა: ჩემკენ არაფერი. ძველებურად ვცხოვრობ. ჩემი რობერტი მშობლებთან, იტალიაში წავიდა და რამდენიმე დღეში ჩამოვა...
პანდორა: რამ შეგაყვარა ეგ იტალიელი? სავსეა ნიუ-იორკი ქართველებით...
სონა: ნამდვილი ნაციონალისტი ხარ, ქართველმა შენ რა ხეირი დაგაყარა? თუ ყველაფერი დაგავიწყდა უკვე?
პანდორა: ჰო, თითქმის დამავიწყდა...
სონა: ოჰო! შენგან ასეთი რამ პირველად გავიგე... რამე ხომ არ ხდება ისეთი, მე რომ არ ვიცი ჯერ?
პანდორა: კი, ხდება...
სონა: შეგიყვარდა ვინმე?
პანდორა: ვერ გეტყვი, მიყვარს თუ არა, მაგრამ ფაქტია, რომ ჩემი გონება უკვე დაიპყრო...
სონა: ნატალი, შენა?.. ვინ არის?
პანდორა: შენ არ იცნობ... ის კი არა და, მეც არ ვიცნობ... გუშინ ვნახე პირველად...
სონა: კი, მაგრამ ერთ დღეში შეგიყვარდა?
პანდორა: არა, ერთი თვეა ვიცნობ, ოღონდ ინტერნეტით...
სონა: გოგო, ვერ გცნობ,
შენ და ასეთი სისულელეები?
პანდორა: ჰო, ასე მოხდა... დაწვრილებით სხვა დროს მოგიყვები.
სონა: გამაგიჟებ შენ მე, უცნაური ვინმე ხარ. ასეთ თავგადასავლებს საიდან გამოჩიჩქნი ხოლმე? იმედი მაქვს, ღირსელუი ადამიანია...
პანდორა: ცოლიანია...
სონა: ნუ მაცინებ, ეგ იმას ნიშნავს, რომ უღირსია?
პანდორა: არა, ეგ იმას ნიშნავს, რომ ცოლიანია და მხოლოდ "ნახევარი" შემხვდება.
სონა: როგორც ჩანს, უკვე გადაწყვეტილი გაქვს მასთან ურთიერთობა...
პანდორა: არა, გადაწყვეტილი არაფერი არ არის. უბრალოდ, კარგი ადამიანია და მორჩა. ჯერ გადაწყვეტილების მიღებამდე ბევრი დროა.

სონა: კარგი, ჩემო ტკბილო, ახლა მე დავიძინებ, დილით ადრე უნდა ავდგე. ძალიან ბევრს გკოცნი და მენატრები. ნატ, მიაფურთხე ყველაფერს და ჩემთან ჩამოდი... იმ დღესვე გავაგდებ რობას და ერთად ვიცხოვრებთ მე და შენ - ყველაზე ახლობელი ადამიანები. საკუთარი და რომ მყავდეს, შენზე მეტად არ მეყვარებოდა.
პანდორა: რობა რატომ უნდა გააგდო? მე ხომ მის მაგივრობას ვერ გაგიწევ?
სონა: კარგი, არ გავაგდებ. იყოს ეგეც, ლურსმანს მაინც მიაჭედებს სახლში. შენ კი ჩემს წინადადებაზე იფიქრე. გკოცნი. ხვალამდე. სურათები უკვე გამოვგზავნე. პირველი ის სახლია, სადაც ვცხოვრობდი... ეს კი მე ვარ...
23:44
პანდორა: სად ხარ, ზურიკო? რატომ არ მოხვედი?
00:15
პანდორა: უკვე აღარ დაგელოდები, მივდივარ, კარგად... ისე, ნეტავ სად ხარ?
01:35
პანდორა: როგორც ჩანს, ამაღამ აღარ მოხვალ. ღმერთმა იცის, სად წახვედი... ამას ასე არ დავტოვებ, მოღალატევ!

3 სექტემბერი, კვირა.
11:32
პანდორა: ისევ არ ჩანხარ. ხომ მშვიდობაა შენკენ? ცოცხალი ხარ? თუ გადარჩი, დამიმესიჯე. საღამომდე აღარ მოვალ.
17:56
ზურა: ნატალი, სად ხარ? საღამოს ვიჭორაოთ? მიბრაზდები? არა, პატარავ, ნუ გამიბრაზდები... მოგიყვები, სადაც ვიყავი.
22:40
ზურა: ნატალი, მოოო-დიიიი!
23:43
ზურა: ნატალი, სად ხარ? ნუ მანერვიულებ!
00:10
ზურა: გოგო, ნუ გადამრიე! ტელეფონიც გამორთული გაქვს, ვერ გავიგე შენი ასავალ-დასავალი: ნატა, ცუდად იქცევი, არ მომწონს ეს ამბავი.
02:14
ზურა: მდაა, პასუხს მოგთხოვ დღევანდელი დღისთვის... უკვე სამი დაიწყო და ჯერ არ ჩანხარ...
03.45
ზურა: ოთხი ხდება და ისევ არ ხარ...
05:01
ზურა: ექვსი დაიწყო. დაიმახსოვრე ეს დღე, კალენდარზე წითელი ფანქრით მონიშნე...
4 სექტემბერი, ორშაბათი.
09:15
ზურა: ახლა სამსახურში მივდივარ - თათბირი მაქვს და ასე, 12 საათისთვის უკვე საიტზე შემოვალ და ა. შენ, ან შენი წერილი რომ არ დამხვდეს, ძალიან გავბრაზდები... არ გკოცნი, იმიტომ, რომ არ იმსახურებ...
13:05
ზურა: ოოო, რა ჯიუტი ხარ!
20:43
ზურა: ნატალი, არ გაგივა ჩემთან ეგ ოინები... ღამე სახლში რომ არ გავათიე, იმიტომ იბუტები? ამ ამბავთან შეგუება მოგიწევს, ძვირფასო, ვიდრე ჩვენი ურთიერთობა კალაპოტში არ ჩადგება. მე მამაკაცი ვარ და მაგის უფლება მაქვს, შენ კი ჩემი ხარ და ვალდებული ბრძანდები, ჩემი ერთგული იყო... ფისუნიავ, ბრჭყალებს აჩენ?
23:32
ზურა: ეს უკვე მეტისმეტია... თუ დღესაც არ გამოჩნდები, იცოდე, დილით ბათუმში წამოვალ.
პანდორა: აქ ვარ, რატომ ბრაზობ?
ზურა: სად იყავი? რატომ არ შემოდიოდი საიტზე? ტელეფონი რატომ გქონდა გამორთული?
პანდორა: შენი ბოლოს წინა მესიჯი მომეწონა, ნამეტნავად! კარგად მსჯელობ, ღმერთმანი... მახსოვს, ადრე მითხარი, მეგობარი გოგონა მყავსო, ალბათ, მასთან იყავი, ხომ? მე რას მერჩი? თუ ცოლიც გყავს და მეგობარიც, ჩემგან რა გინდა?
ზურა: ის ჩემი მეგობარი გოგონა გათხოვდა და ქმართან ბედნიერად ცხოვრობს. დიდი ხანია, რაც მასთან კავშირი გავწყვიტე.
პანდორა: ჰოდა, ავდგები და მეც გავთხოვდები. მით უმეტეს, რომ მთხოვნელთა ნაკლებობას არ ვუჩივი.
ზურა: შენ თუ გათხოვდები, მხოლოდ ჩემზე! ასე იოლი არ გეგონოს ჩემგან თავის დაღწევა. ვიღაც-ვიღაცებში არ შეგეშალო!
პანდორა: მემუქრები კიდეც? ახალი ამბავი! შენ ჩემზე არავითარი უფლებები არ გაქვს!
ზურა: ისე ნუ გააკეთებ, რომ მანდ ჩამოვიდე და ჩემი უფლებები დავაკანონო.
პანდორა: საინტერესოა, მაგას როგორ მოახერხებ?
ზურა: როცა შენ ამბობ: უფლება არა გაქვსო, იმას გულისხმობ, რომ ჩვენ ფიზიკური ურთიერთობა არა გვაქვს, არა? შენ ფიქრობ, რომ სანამ თავს ერთ ბალიშზე არ დავდებთ, მე შენთვის უცხო მამაკაცი ვარ. ჰოდა, ისე გავაკეთებ, რომ ჩემს მკლავზე გაგათენებინებ ღამეს და ყველა გზას მოგიჭრი, რომ ეგ სიტყვები აღარ მითხრა.
პანდორა: ძალით დამიმორჩილებ?
ზურა: მაგას არ ვიკადრებ, ნებით დამნებდები... ნატალი, ნუ ვიჩხუბებთ, ჩვენ ვართ 2 ადამიანი, რომელსაც ერთმანეთი უყვარს. ნუ დავაწყვეტთ ერთმანეთს ნერვებს. ჯობია, ერთმანეთს დავუჯეროთ და მხოლოდ თბილი სიტყვები ვუთხრათ. შენ იეჭვიანე. ეს ეჭვი უსაფუძვლო არ ყოფილა. გეთანხმები, არ არის ლამაზი ჩემი საქციელი, მაგრამ მამაკაცი ვარ და ჩემი ცხოვრება მქონდა, შენამდე. ახლა შენ ხარ ჩემი ცხოვრების აზრი. რაც შეეხება გუშინდელ ღამეს, ამის გამო ნერვების შლა არ ღირს. სერიოზული არაფერი ყოფილა. გპირდები, რომ როგორც კი ჩვენს ურთიერთობებს დავაკანონებთ (როგორც შენ ფიქრობ), მსგავსი რამ არ განმეორდება.
პანდორა: შენც ხომ იეჭვიანე? როგორ გრძნობდი თავს?
ზურა: გამოგიტყდები, რომ ძალიან ცუდად. მე შენ არავისთვის მემეტები. ის კი არა, იმ კაცზეც ძალიან ვეჭვიანობ, ვისზეც მიყვებოდი...
პანდორა: პატიმარს გულისხმობ? მასზე ეჭვიანობა აღარ ღირს, წარსულს ჩაბარდა. ის სხვა ადამიანი იყო, სხვა სამყაროდან. ეს ჩემი სიზმარი იყო...
ზურა: ჰო, განაგრძე შენიპ ამბის მოყოლა და იქნებ, გამისკდეს გული...
პანდორა: მისი სახელი არ მითქვამს. მას ბაჩუკი ერქვა, შემოკლებით - ბაჩო.
ზურა: კანონიერი ქურდი იყო?
პანდორა: არა, მაგრამ მთელი კრიმინალური სამყარო იცნობდა და პატივს სცემდა, როგორც ნამდვილ ვაჟკაცს. ჯარში იყო ნამყოფი და ამიტომ, კანონიერი ქურდი ვერ გახდებოდა. თურმე მამამისი თანამდებობის პირი და პარტიული მუშაკი ყოფილა. ბავშვობიდან ფუფუნებაში იზრდებოდა. ერთხელ მომიყვა: "სკოლაში ყველაზე გამორჩეული ვიყავი - ჩაცმულობით და გარეგნობით. მასწავლებლების მხრიდანაც გარკვეულ რიდს ვგრძნობდი. თუ რამეს დავაშავებდი, შენიშვნას მორიდებით მაძლევდნენ. ბავშვებსაც ძალიან ვუყვარდი, რადგან მუდამ მათი დამცველი ვიყავი - თუ ვინმეს ჩემი დახმარება სჭირდებოდა, მზად გახლდი, რომ ნებისმიერ რისკზე წავსულიყავი. მეცხრე კლასში ვიყავი, როდესაც სკოლიდან შინ მიმავალი ჩემზე უფროსმა ბიჭებმა გამაჩერეს და მითხრეს: "ზარის" თამაშს ვაპირებთ და ერთი კაცი გვჭირდება, ვინც პირველ კამათელს აგვიყრის, იქნებ დაგვეხმაროო. მათ დავთანხმდი. სკოლასთან ახლოს საერთო საცხოვრებლის შენობა იყო, სადაც სტუდენტები ცხოვრობდნენ. იმ შენობის სარდაფში ჩავედით. პირველი კამათელი რომ ავყარე, დუშაში დავსვი. მითხრეს: ვაა, შენ რა იღბლიანი ყოფილხარ, შენთან რომც შემოგვთავაზო, არ ვითამაშებთო. დავიჟინე: მეთამაშეთ-მეთქი. ბოლოს დამთანხმდნენ: კარგი, რადგან შენსას არ იშლი, ვითამაშოთო და იმ დღეს 1000 მანეთი წავაგე. ეს ძალზე დიდი ფული იყო. თავანის ჩასაბარებლად 10 დღე მომცეს და დამემშვიდობნენ. მივხვდი, რომ მახეში გავები. საგონებელში ჩავვარდი - საიდან უნდა მომეტანა ამდენი ფული? მთელი 9 დღე ვიტანჯებოდი, მინდოდა, მამაჩემისთვის მეთქვა, რაც დამემართა და ფული მეთხოვა, მაგრამ შემეშინდა. მეათე დღეს თავი მოვიავადმყოფე და სკოლაში არ წავედი. ჩემი მშობლები შინიდან რომ გავიდნენ, მამაჩემის ოთახში შევედი და საწერი მაგიდის ის უჯრა გავაღე, სადაც ფულს ინახავდა (ეს იყო პირველი შემთხვევა, როცა მამის საწერ მაგიდასთან მივედი). კინაღამ გავგიჟდი, იმდენი ფული არასდროს მინახავს. მთელი უჯრა ასმანეთიანებით იყო სავსე. ფულის ქვეშ კი გაპრიალებული "ვალტერი" იდო".
5 სექტემბერი, სამშაბათი
02:15
სონა: ნატალიიიი... აქ ხარ?
პანდორა: კი, ჩემო ძვირფასო, აქ ვარ.
სონა: რას აკეთებ ამ შუაღამისას? არ მითხრა, რომ შენი გულის ვარდს ელაპარაკები.
პანდორა: კი, მას ველაპარაკები. შენ როგორ ხარ? რობა ხომ არ ჩამოვიდა?
სონა: 3 დღეში ჩამოვა. დღეში 10-ჯერ მაინც მირეკავს და მეუბნება, რომ ვუყვარვარ. უცხოელი ქმრები სხვანაირები არიან, ქართველებს არ ჰგვანან.
პანდორა: მის სამშობლოში ერთად რატომ არ წახვედით?
სონა: მისი მშობლები ახლახან იყვნენ ჩვენთან სტუმრად და დამპატიჟეს, მაგრამ იქ წასვლას დარჩენა ვამჯობინე. ვიფიქრე, აქ უფრო კარგად დავისვენებ-მეთქი.
პანდორა: მოეწონათ ქართველი რძალი?
სონა: იმათ რა იციან, საქართველო და ქართველი რას ნიშნავს? ერთადერთი, რაც გაუხარდათ, ის იყო, რომ თურმე გარეგნულად იტალიელს ვგავარ - მეც მათსავით შავგვრემანი და ცხელსისხლიანი ვარ...
პანდორა: ეგ საიდანღა გაიგეს, რომ ცხელსისხლიანი ხარ?
სონა: მათი სტუმრობის დროს მე და რობამ ვიკამათეთ. რობა ამბობდა, რომ მისი მშობლები სასტუმროში დაბინავდებოდნენ. მე ვეუბნებოდი - ჩვენთან დარჩნენ, სამსართულიანი სახლი მაქვს და რა ჯანდაბად მინდა, თუ დედამთილ-მამამთილი სასტუმროში გავუშვი-მეთქი? მერე დედამისმა მითხრა: ჩხუბის დროს სწორედ ისე იქნევდი ხელებს და ისე ცხარობდი, როგორც იტალიელიო... უცნაური ხალხია.
პანდორა: ბოლო-ბოლო სასტუმროში დაბინავდნენ?
სონა: არა, ჩემი გავიტანე და მესამე სართული მთლიანად მათ დავუთმე. ჩემი სახელოსნო რომ ნახეს, გადაირივნენ. თურმე მამამთილი ხელოვნების მოყვარული ყოფილა. ჩემი ნახატები რომ ნახა, აღფრთოვანდა. ერთი ნახატი ვაჩუქე და მისი გული სამუდამოდ მოვინადირე. კარგი, დავანებოთ რობას და მის მშობლებს თავი. ინტერესით ვკვდები, როდის გავიგებ შენს ამბავს.
პანდორა: აბა, რა გითხრა, ჩემო კარგო. ჯერ მე თვითონაც ვერ გავრკვეულვარ, რა ხდება ჩემს თავს.
სონა: ვერ წარმოვიდგენდი, თუ ცოლიანი კაცი შეგიყვარდებოდა. თავიდან არ იცოდი?
პანდორა: ვიცოდი, არაფერი დაუმალავს, მაგრამ თავიდან ყველაფერი არასერიოზულად დაიწყო. ორივე ვერთობოდით და ჩვენ შორის უხილავი ძაფები ისე გაიბა, რომ ვერც კი მივხვდით. კაცი უნახავად შემიყვარდა. იცი, 2 თუ 3 დღის წინ ვნახე.
სონა: მერე?
პანდორა: მერე? ოოო, მერე ის, რომ ძალიან მომეწონა.
სონა: "იმას" ჯობია?
პანდორა: სხვადასხვანაირი ტიპები არიან, მაგრამ ვერ გეტყვი, რომელი სჯობია.
სონა: ლამაზ კაცებში ყოველთვის გიმართლებდა...
პანდორა: შეიძლება ითქვას, რომ ასეა...
სონა: იმიტომ, რომ შენც კარგი ხარ. თუ მოუყევი ბაჩოს შესახებ?
პანდორა: ვუყვები.
სონა: მერე?
პანდორა: მერე ამბობს, რომ ეჭვიანობს... ჯერ მხოლოდ შესავალი მოვუყევი, მთავარი ამბავი წინ მაქვს.
სონა: ნუ გააგიჟებ, მსუბუქად მოუყევი.
პანდორა: მხოლოდ ერთი რამ ვიცი: მინდა, ყველაფერი იცოდეს. მერე თვითონ გადაწყვიტოს, როგორ მოიქცეს.
სონა: მე კი მგონია, რომ ჯობს ჩემთან წამოხვიდე... აქ გაგათხოვებ... :)))
პანდორა: ნუ ხარ ცუღლუტი...
სონა: ისე, კარგად დაფიქრდი - რაში გაწყობს ცოლიანი კაცი? ახლა უკვე ისეთ ასაკში ხარ, რომ ოჯახი უნდა შექმნა, შვილები გააჩინო...
პანდორა: ვიდრე ზურას გავიცნობდი, მეც მასე ვფიქრობდი, მაგრამ ახლა გადავიფიქრე. ვინაიდან მას ოჯახი აქვს, მე თანახმა ვარ, მეგობრის სტატუსს დავჯერდე.
სონა: ოჰო, რა შეღავათია?! ხომ არ ფიქრობ, რომ მურმანის ეკალი ბრძანდები? შენ ის ქალი არ ხარ, რომ ამბობდა: ჩემს ცხოვრებაში კაცს არ გავაჭაჭანებო?
პანდორა: როგორც ჩანს, ერთხელ დაშვებულმა შეცდომამ ჭკუა ვერ მასწავლა. მეორედ თუ შემეშლება, მერე მართლა ჩავიქნევ ხელს.
სონა: შენ გადარეულხარ, მგონი... ჯადო ხომ არ გაგიკეთა ვინმემ? როგორც ჩან,ს სიყვარულს მართლა ვერაფერს გაუგებ... ასე მგონია, რომ იმ ადამიანმა მოგცა ის, რაც გაკლდა და ასე გენატრებოდა. ალბათ ძალიან თბილი და ყურადღებიანია, რადგან შენი გული ასე მალე მოიგო. რომ არ გიცნობდე, ამას ჩვეულებრივ ამბად ჩავთვლიდი, მაგრამ შენგან მართლა მიკვირს. ხომ იცი, რომ მინდა, ბედნიერი გიხილო... მე რომ წამოვდეი, შენ მანდ არ უნდა დამეტოვებინე - უჩემოდ ხელიდან სულ წახვედი. :))) ახლა წავალ, თორემ შენც გაგათენებინე ღამე და მეც მთელი დღე მოვცდი.
პანდორა: კარგად, ჩემო საყვარელო, ბევრს გკოცნი...
სონა: მეც გკოცნი, ჩემო კარგო. აბა, დროებით!
06:17
პანდორა: სულში მოლოდინის ალი ანთია და
გარეთ ატმებია, მთვრალი...
შენზე ოცნებებმა ღამე ათიეს და
არც მე მომიხუჭავს თვალი...
განთიადიდანვე შენზე ფიქრს ვუნდები,
შენ თუ გახსენდები, ნეტავ...
არ მოხვალ?
წავალ და არც მე დავბრუნდები,
აღარც ლექსებს გეტყვი მეტად...
11:23
ზურა: ნატალია, დილის 6 საათზე რატომ არ გეძინა? ჩემმა სიყვარულმა ხომ არ დაგიფრთხო ძილი? არ ველოდი ნამდვილად, რომ დილით შენგან თუნდაც ერთი სიტყვა დამხვდებოდა. შენ კი ულამაზესი ლექსი მოგიძღვნია ჩემთვის. მიყვარხარ, ჩემო პატარავ, შენ რომ იცოდე, როგორ მიყვარხარ... გელი, როდის მოხვალ?
16:36
ზურა: მთელი დღე არ გამოჩენილხარ. ალბათ გძინავს. აბა, მთელი ღამე გაგითენებია და ხომ უნდა გამოიძინო?რა საინტერესოა, რას აკეთებდი მთელი ღამე კომპიუტერთან? მე გამისტუმრე, დამაძინე და როგორც გინდოდა, ისე "გულაობდი", არა? რომ მოხვალ, დეტალურად ამიხსნი ყველაფერს. ახლა კი წავედი, დროებით...
22:10
ზურა: როგორც იქნა, გამოჩნდი. როგორ ხარ?
პანდორა: კარგად ვარ. რას აკეთებდი მთელი დღე?
ზურა: ვმუშაობდი. სახლში 8 საათზე დავბრუნდი. თან მოვიყოლე გამზადებული ვახშამი, გეახეი და ახლა შენ გელოდი.
პანდორა: კერძის მომზადებას შენით ვერ ახერხებ?
ზურა: მეზარება, თორემ ისე მაგარი კულინარი ვარ. ყოველ საღამოს რესტორანში ხომ არ ვივლი? - მარტო ვერ წავალ, მეგობართან ერთად რომ წავიდე, უნდა დავლიო, მე კი არ მიყვარს გადაბმული შეიფები. ამიტომ მაღაზიაში გამზადებულს ვყიდულობ. როცა ცოლ-შვილი აქ მყავს, საჭმელს ნინო დეიდა გვიმზადებს. ის ჩემს ცოლს ოჯახის საქმეებში ეხმარება. ახლა ისიც მათთან ერთად არის დასასვენებლად წასულიდა სულ მარტო ვარ.
პანდორა: როდის ჩამოდის შენი ოჯახი?
ზურა: ისინი 20 სექტემბრამდე არ ჩამოვლენ. შენ როდის ჩამოდიხარ?
პანდორა: 10-ში ჩამოვალ. 5 დღე მეყოფა მოსამზადებლად, რომ სამსახურში მოწესრიგებული წავიდე.
ზურა: მე რომ გთხოვო, ჩამოდი-მეთქი? ძალიან რომ გთხოვო?
პანდორა: რაღა დარჩა? დღეს უკვე 5 სექტემბერია. 5 დღეში ჩამოვალ.
ზურა: ეს მთელი საუკუნეა. არ გენატრები?
პანდორა: კი, ცოტა...
ზურა: მე კი ძალიან მენატრები. შენთან მინდა...
პანდორა: მეც, მაგრამ როგორც ჩანს, მე გაცილებით დიდი ნებისყოფა მაქვს, ვიდრე შენ.
ზურა: ნებისყოფა? შეყვარებულ ადამიანს ნებისყოფა ყოველთვის ღალატობს. შეყვარებული ადამიანი გონებით ვერ მოქმედებს. შენ არ გიყვარვარ, ნატალი...
პანდორა: არც არასდროს მითქვამს: მიყვარხარ-მეთქი. ამას შენ მიმეორებ ყოველ წუთს. ასე არ შეიძლება. არ უნდა გააუფერულო ასეთი ლამაზი სიტყვები. თანაც, ჩვენი ურთიერთობა მხოლოდ 2 კვირას ითვლის და ასე მალე ადამიანის შეყვარება არ შეიძლება.
ზურა: ნატალი, მე იმას ვამბობ, რასაც ვგრძნობ და ვფიქრობ. რაც შეეხება დროს, როგორც ჩანს, შენ არაფერი გსმენია ერთი ნახვით შეყვარების შესახებ. ჩემო ნატო, მე და შენ მოკლე როში, ძალიან დიდი ცხოვრება გავიარეთ. ის, რაც ჩვენ შორის 2 კვირის განმავლობაში მიმდინარეობს, ერთი ცხოვრებისთვის სრულიად საკმარისია. ინტერნეტმა დააჩქარა მოვლენები. ისე, ჩვეულებრივი ურთიერთობისას ასეთი დამოკიდებულების ჩამოყალიბებას ალბათ თვეები დასჭიდებოდა. ახლა კი ყველაფერი თავბრუდამხვევი სიჩქარით განვითარდა. უშენოდ ცხოვრება ვეღარ წარმომიდგენია...
პანდორა: მეც ხშირად ვფიქრობ შენზე, ჩვენს ურთიერთობაზე... ვირტუალურ სამყაროში გაცილებით უკეთ ჩანს ადამიანის სული, ხასიათიდა პიროვნული თვისებები. თუ ორმა ადამიანმა ერთმანეთის დადებითი თვისებები დაინახა და ერთმანეთი მოეწონათ, მერე იწყება გარეგნული შეფასება. თუმცა, ისიც უნდა ითქვას, რომ თუ შეხვედრის ან სურათების გაცვლის შემდეგ აღმოაჩენენ, რომ ერთმანეთის გემოვნებას ვერ აკმაყოფილებენ, ყველა პიროვნული ღირსება უკანა პლანზე გადადის და ისინი ერთმანეთს შორდებიან.
ზურა: მაგრამ ჩვენ ხომ ერთმანეთი გარეგნულადაც მოგვეწონა?
პანდორა: დიახ და ახლა იწყება მეორე ეტაპი, როცა უკვე შესაძლებელია, სერიოზული გრძნობა ჩამოყალიბდეს. თუმცა, სტატისტიკის მიხედვით, ასეთი ურთიერთობების 95% კრახს განიცდის, მხოლოდ 5% ამართლებს.
ზურა: კარგი, დავანებოთ თავი ფილოსოფიას ად ახლა ის მითხარი, დილის 6 საათზე ინტერნეტში რას აკეთებდი?
პანდორა: დავიკარგე და ძლივს მოვახერხე გზის გამოგნება. :)))
ზურა: არ ვხუმრობ, სერიოზულად გეკითხები.
პანდორა: შენმა სიყვარულმა დამიფრთხო ძილი და მოსვენებაც დამაკარგვინა...
ზურა: ნატალია, მე კითხვა დავსვი და პასუხს ველი.
პანდორა: სონას ველაპარაკებოდი...
ზურა: ხომ გამაცნობ სონას?
პანდორა: კი, გაგაცნობ, მაგრამ ის ხომ ამერიკაშია და ეს როგორ მოვახერხო?
ზურა: მე და შენ ჩავალთ მასთან და გავიცნობ. ძალიან მაინტერესებს - რაზე ლაპარაკობდით?
პანდორა: ყველაფერზე.
ზურა: ჩემზეც?
პანდორა: არა, შენზე - არა. შენ შესახებ ჯერ არაფერი მითქვამს.
ზურა: გასაგებია... სონა ნამდვილი სახელია?
პანდორა: არა, სონა მე შევარქვი. ძალიან მხიარული და ალალი გოგოა, ცოტათ დაბნეულიც. ამის გამო, თავიდან "ბატი ტასიკო" შევარქვი, შემოკლებით - ტასო, რადგან ხშირად ხვდებოდა ისეთ სიტუაციაში, როგორშიც იმ "მულტიკის" პერსონაჟი. ერთ დღეს რამდენიმე მეგობარი ერთად შევიკრიბეთ და მაშინ თქვა: ნატალი სონას მეძახისო (ტასო ვერ გაიხსენა) და მას შემდეგ ნამდვილ სახელს აღარავინ ეძახის... სეხნიები განუყრელად ერთად ვიყავით და თუ ვინმე საუბრისას გვახსენებდა, აუცილებლად უნდა ეთქვა - რომელ ნატოზე ლაპარაკობდა. ახლა კი ის - სონაა, მე - ნატო.

ზურა: მშვენივრად გადაგიჭრიათ პრობლემა. ასე მგონია, რომ სონა ძალიან კარგი გოგო უნდა იყოს...
პანდორა: ძალიან საყვარელი ადამიანია. 2 წელია, რაც წასულია და მის გარეშე ძალიან მიჭირს. ასე მგონია,რომ მე აქ ვარ, ხოლო ჩემი სული ნიუ-იორკში დაბორიალებს...
ზურა: შენი გულიც, სულიც და შენც მე მეკუთვნი და ძალიან გთხოვ, ჩამობრძანდი ნიუ-იორკიდან... :)))
პანდორა: 5 დღეში ჩამოვბრძანდები.
ზურა: 5 დღე ბევრია... მინდა, რომ მოგეფერო, ჩაგიხუტო და ჩემი მოფერებით ისე დაგატკბო, რომ
ვეღარ მომშორდე...
პანდორა: თრიალეთო, თრიალეთო,
მანდ რომ ერთი ტრიალებსო...
თუ ის კაცი არ დაკოდეთ,
ქალებს გაგიტიალებთო...
ზურა: ამას ჩემზე ამბობ? მიმეტებ? არ გეცოდები?
პანდორა: არა, არ მეცოდები...
ზურა: ნუ მაბრაზებ, სიცოცხლევ,
რაღას მეკამათები?
იცი, ბოლოს ჩაგიხვევს
ჩემი მძლავრი მკლავები...
რომ არ ავყვე ამ ფიქრებს,
მოდი, ერთი დავთვრები,
ჩემს მკვლელსა და მწვალებელს,
აგირიო დავთრები...
როგორ გგონია, შენზე ნაკლები პოეტი ვარ? ახლა კი წადი და დაიძინე, რომ გამიმართე აქ პოეზიის საღამო. "ვოტ"!
პანდორა: როგორ მოხდა, რომ მეუბნები: დაიძინეო? აღარ გინდა ჩემთან ლაპარაკი?

ზურა: მინდა თუ არა, ეს შენი საქმე არ არის. გეუბნები: დაიძინე-მეთქი და უნდა დაიძინო! ასე მინდა მე!
პანდორა: და კვლავ პირველი სურვილით სავსე,
ვით ციხე - მტრებით გარემოცული,
თუმცა თვალები დაბერდნენ გზაზე
და ვერ გიხილეს ჩემთან მოსული...
რა დამაძინებს, რა დამაძინებს,
უკვე მეძინა მე ჩემი წილი,
მაგრამ ამ მიწას ვიდრე ვამძიმებ,
არ გეღირსება შენც მშვიდი ძილი...
ზურა: ეგ ვიცი, რომ მშვიდი ძილი აღარ მეღირსება. შენ ახალი მითხარი რამე. მიყვარხარ...
პანდორა: აი, კიდო, ა... აბა, დაიფიცე!
ზურა: დედას გეფიცები, მართლა ძალიან მიყვარხარ. რატომ არ გჯერა?
პანდორა: ფიცი მას შემდეგ გაჩნდა, რაც ადამიანმა ტყუილი ისწავლა...
ზურა: შენ ახლა შარზე ხარ... წავედი, მეძინება, კარგად. გკოცნი ძალიან ბევრს. *)*)*)*)*)*)*)
პანდორა: ეგ შენი კოცნა "ოჩენ ნუჟნო" რა...
პანდორა: წახვედი? დამტოვე? დღეს რაღაც უცნაურად იქცევი... ეს პირველი შემთხვევაა, როცა ჩემზე ადრე წახვედი და დამტოვე. კარგი, ვნახოთ, ვინ - ვის!..
პანდორა: ვერ ვიძინებ. ვიდრე შენ ტკბილად გძინავს, მე ბაჩოს ამბავს მოგიყვები. როგორც მახსოვს, იქ გავჩერდი, როცა თავანის ჩასაბარებლად მამის საწერი მაგიდის უჯრიდან ფულის მოპარვა გადაწყვიტა და იქვე პისტოლეტი აღმოაჩინა. მისთვის ეს შოკის მომგვრელი აღმოჩნდა: მართალია, მე ფულის აღებას ვაპირებდი, მაგრამ როგორც კი იარაღს მოვკარი თვალი, მაშინვე სხვა აზრმა გამიელვა. ხელში ავიღე პისტოლეტი და რაღაც სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა. ძალის მოზღვავება ვიგრძენი და მივხვდი, რომ კაცს თუ იარაღი გაქვს, ვერავინ მოგერევა. პისტოლეტი ქამარში გავირჭვე, უჯრიდან საჭირო თანხა ამოვიღე და დათქმულ დროს იმავე სარდაფისკენ გავემართე, სადაც ფული წავაგე. განგებ დავაგვიანე, რომ დამინახეს, ახმაურდნენ. ერთმა, რომელსაც "ხარაშოს" ეძახდნენ და რომელიც, როგორც ეტყობოდა, ამ "შაიკის" შეფი იყო, მკითხა: რატომ დააგვიანე? ფული მოიტანე, ბიჭო?.. ვდუმდი და თვალებში ჯიქურ ვუყურებდი. "ხარაშო" მომიახლოვდა და კბილებში გამოცრა: მოიტანე ფული? იარაღი ამოვიღე და შუბლზე მივადე. მეორე ხელით ჯიბიდან ფულის დასტა ამოვიღე და ფეხებთან დავუგდე. ფულის ასაღებად რომ დაიხარა, სახეში წიხლი ამოვარტყი და ძირს გაიშხლართა. ძმაკაცებმა წამოაყენეს. ისევ იარაღი მივუშვირე და ვუთხარი: მეორედ აღარ გაბედოთ ჩემთან მოახლოება, თორემ თქვენს სისხლს დავლევ და პასუხსაც არავინ მომთხოვს, ხომ იცით, მამაჩემი სადაც მუშაობს-მეთქი... ყველა ბანდაშია ერთი ჩამშვები და მოღალატე. ჰოდა, ეს ამბავიც ვიღაცამ გარეთ გამოიტანა და ელვის სისწრაფით მოედო უბანს. ყველა მოწიწებით მექცეოდა. მე კი ისე ვიქცეოდი, ვითომ ვერაფერს ვხვდებოდიო, - ეს ამბავი ბაჩომ ჩვენი შეხვედრის მეორე დღეს მიამბო. ამ ადამიანზე მთელი ღამე ვფიქრობდი. ის ისეთი დახვეწილი და ელეგანტური იყო, რომ მისი სახე, მანერები და ხმა ჩემი გონებიდან არ ამოდიოდა. მესამე დღეს შეხვედრაზე რომ მივედი, სიურპრიზი დამხვდა. რა იყო ეს სიურპრიზი, ამას სხვა დროს გეტყვი. ახლა კი მეც დავიძინებ. კარგად!
6 სექტემბერი, ოთხშაბათი
12:31
ზურა: ეტყობა, გამიბრაზდი და გაგულისებულმა წერე და წერე წუხელ, არა? გინდა, რომ ვიეჭვიანო, ხომ? არაფერსაც არ ვიეჭვიანებ. შენი წარსული სულ არ მაინტერესებს. მთავარია, ვიცი, რომ ახლა ჩემზე გიჟდები. 32 წ ლის ქალს წარსულში ვიღაც რომ გეყვარებოდა, ეგ ისედაც "იასნია". ასე რომ, "ზრია სტარაეშსა, მილაია"... დროებით, დღეს ბევრი საქმე მაქვს და საღამოს შევხვდებით.
14:22
პანდორა: რა დიდი წარმოდგენა გაქვს შენს თავზე! გგონია, რომ შენი სიყვარულით ვკვდები? არც იფიქრო... წავედი...
23:10
ზურა: მოვედი. რატომ არ ხარ საიტზე? სად წახვედი? გო-გო-ნიიი...
00:03
პანდორა: მოვედი! საღამო მშვიდობისა...
ზურა: სად ბრძანდებოდი?
პანდორა: სასეირნოდ ვიყავი. შენ რას აკეთებდი?
ზურა: ასე გვიან რატომ მოხვედი? ხომ იცი, რომ გელოდი?
პანდორა: აღარ მახსოვდა, რომ მელოდი...
ზურა: როგორც ვატყობ, დღეს საუბარს ვერ ავაწყობთ. ამიტომ ჯობია, ისევ ის ამბავი მომიყვე.
პანდორა: რომელი? ჩემი და ჩემი პაციენტის შესახებ?
ზურა: არა, შენი პაციენტი დედა-შვილის შესახებ. შენი თავგადასავალი უკვე აღარ მაინტერესებს.
პანდორა: კარგი... ჰოდა, იმას ვყვებოდი, რომ მაიამ ძალიან განიცადა, როდესაც თავისი საყვარლის დედისგან ზიზღით სავსე მზერა მიიღო. მხოლოდ მაშინ განიცადა სინდისის ქენჯნა. ნათია ვერ მიხვდა დედის ნერვიულობის მიზეზს. კარგა ხანს იჯდა ოთახში მარტო და მერე მამუკას დაურეკა. დაწვრილებით მოუყვა დედის მდგომარეობა და რჩევაც სთხოვა. მამუკამ უგულოდ მოუსმინა, საქმე მოიმიზეზა და დაემშვიდობა. მეორე დილით, როდესაც ნათია ინსტიტუტში წავიდა, მაიამ გადაწყვიტა, სახლი ძირფესვიანად დაელაგებინა. დალაგება კი ნათიას ოთახიდან დაიწყო, თან თავის ცხოვრებაზე ფიქრობდა. ხელში სურათების ალბომი მოჰყვა და მის თვალიერებას შეუდგა. ერთ სურათს დააკვირდა და უცებ, ელდანაკრავივით მოისროლა ალბომი. კარგა ხანს შორიდან ისე უყურებდა, თითქოს მის წინ შხამიანი გველი იწვა. შემდეგ დაიხარა და გაფანტული სურათები მოაგროვა. გულდასმით დაათვალიერა თითოეული მათგანი და თანდათან სახე აუჭარხლდა. ერთ სურათში ნათია და მამუკა ერთად, ხელიხელგადახვეული იდგნენ, მეორეში მეგობრებთან ერთად ნაყინს მიირთმევდნენ, მესამე სურათზე კი ერთმანეთისკენ ტუჩებმიშვერილი იყვნენ გადაღებული. ყველა მათგანს კუთხეში თარიღი ჰქონდა დასმული, საიდანაც ჩანდა, რომ სურათები ერთსა და იმავე დღეს და სულ რაღაც ერთი კვირის წინ იყო გადაღებული. მაიას კარგა ხანი დასჭირდა საიმისოდ, რომ გონზე მოსულიყო. ის დარწმუნებული იყო იმაში, რომ მამუკა და ნათია ერთმანეთს აღარ ხვდებოდნენ, მაგრამ ფოტოები სრულიად საპირისპიროზე მეტყველებდა. მაშინვე მობილურს დასწვდა და მამუკას ნომერი აკრიბა, თუმცა მალევე გადაიფიქრა და ტელეფონი საწოლზე მოისროლა. იფიქრა: ნათიას დაველოდებიო... შვილის მოსვლამდე ადგილს ვერ პოულობდა. სააბაზანოში შევიდა, ონკანი მოუშვა და თავი ცივ წყალს შეუშვირა. ერთ საათში ნათიაც დაბრუნდა. მაიამ დააცადა, რომ ესადილა და შემდეგ გვერდით მიუჯდა. - ნათი, სალაპარაკო მაქვს. - გისმენ, დედა, - გულახდილად მითხარი, რამდენი ხანია, რაც მამუკა არ გინახავს? ნათია აიწურა, ერთიანად გაფითრდა და ქვედა ტუჩი აუკანკალდა... ზურა, შეიძლება, ხვალ გავაგრძელოთ?

ზურა: რა თქმა უნდა, თუმცა ვგრძნობ რომ საოცარი ამბავია და განაბული ვკითხულობდი. გეძინება?
პანდორა: კი, მეძინება.
ზურა: ნატა, შაბათს მე თვითონ ჩამოვალ შენს წამოსაყვანად, კარგი?
პანდორა: როგორც გინდა, მაგრამ შაბათი 9 რიცხვია, მე კი წამოსვლას 10-ში ვაპირებ.
ზურა: ღმერთო, რა ჯიუტი ხარ. რა გიშველო? ერთი დღე რას წყვეტს? შაბათს, 9 სექტემბერს ჩამოვალ, ხოლო უკან კვირას, 10-ში დავბრუნდეთ.
პანდორა: კარგი, მანამდე რამდენიმე დღეა და მოვიფიქრებ.
ზურა: ნატალი, იცი, რაღაც მინდა გკითხრა.
პანდორა: შენ კარგს არაფერს მეტყვი, ამიტომ არ მინდა, არ მითხრა.
ზურა: არა, მაინც უნდა გითხრა...
პანდორა: ახლა მე დავიძინებ და შენ მომწერე - ხვალ დილით წავიკითხავ.
ზურა: მაინც არ იშლი შენსას, არა? კარგი, მოგწერ. შენ კი მშვიდად დაიძინე. გკოცნი, ჩემო პატარავ. ერთი სული მაქვს, როდის ჩაგიხუტებ.



7 სექტემბერი, ხუთშაბათი

03.12
ზურა: ჩემო ნატალი, სულ ტყვილად გგონია, რომ რაღაც საშინელი უნდა მეთქვა. მე მხოლოდ იმის გამეორება მინდოდა, რომ ძალიან მიყვარხარ და არ დავიღლები ამის თქმით. აი, ასე, ჩემო კარგო... შაბათს აუცილებლად ჩამოვალ ბათუმში და წამოგიყვან. დაიმახსოვრე, რომ უჩემოდ ერთ ნაბიჯსაც ვერ გადადგამ. ახლა კი მეც დავიძინებ. ხვალ ბევრი საქმე მაქვს. კარგად. ))))))
12:07
პანდორა: წავიკითხე შენი მესიჯი და გამეცინა. მე მეგონა, რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა გეთქვა... რომ გიყვარვარ, ეგ უკვე ვიცი... საღამომდე...
17:34
ზურა: ვერ მოვიცალე საიტზე შემოსასვლელად. ახლაც ორიოდე წუთით შემოვირბინე, რომ შენი მესიჯი მენახა. მაშ, შენ ამბობ, რომ თუ მიყვარხარ და ამას კიდევ ერთხელ გეტყვი, ეს შენთვის მნიშვნელოვანი იფნორმაცია არ არის? ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იქნებოდა, რომ შენც იგივე გეთქვა... გკოცნი, საღამომდე...
22:32
პანდორა: გამარჯობა. ჩემო კარგო, აქ ხარ?
ზურა: კი, აქ ვარ. როგორ მოხდა, რომ ასე ადრე მოხვედი?
პანდორა: დღეს რაღაც "უპონტოდ" ვიყავი. თანაც, დილით ვერ გამოვიძინე და მთელი დღე უხასიათოდ გავატარე, "ზაგარი" უკვე აღარ მინდა, ისედაც კარგად გავშავდი. პლაჟზე გასასვლელადაც არ მიმიწევს გული. თითქმის მთელი დღე სახლში ვზივარ.

ზურა: უკვე მოიწყინე, ხომ? ვერც მე ვძლებ ზღვაზე დიდხანს - ერთი კვირა და მერე უკვე აღარ მინდა იქ გაჩერება. მით უმეტეს, თუ ოჯახთან ერთად ვარ. თუ მარტო ვარ, მაშინ კიდევ შეიძლება...
პანდორა: მაშინ კარგად ერთობი ალბათ და იმიტომ. ქალები და რამე, არა
ზურა: რა თქმა უნდა. აბა, ზღვაზე მეგობრებთან ერთად თუ წახვალ, ბერივით ხომ არ იცხოვრებ. ამ ზაფხულს კი სერთოდ ვერ დავისვენე. არა უშავს, ზამთარში წავიდეთ სადმე... ხომ მოიცლი?

პანდორა: მოცლით კი მოვიცლი, მაგრამ წამოსვლის რა მოგახსენო...

ზურა: რატომ?
პანდორა: იმიტომ, რომ ზამთრამდე ალბათ არც მემახსოვრები...
ზურა: რას ამბობ, გოგო? ეგ რატომ მითხარი? რას ნიშნავს შენი ნათქვამი?
პანდორა: იცი, მე ძალიან ბევრს ვფიქრობ შენზე, ჩვენს ურთიერთობაზე და უფრო და უფრო ვრწმუნდები, რომ ჩვენ ილუზიით ვცხოვრობთ. ჩვენი ურთიერთობა ერთი პატარა, ლამაზი სიზმარია, რომელიც სულ მალე გაქრება...
ზურა: არ ველოდი ასეთ სიტყვებს... ნატალი, ძალიან სასტიკი ხარ...
პანდორა: სასტიკი მე კი არა, ცხოვრებაა... გახსოვს, სულ პირველად რომ მომწერე: - ჩემო სიცოცხლეო? ეს სიტყვები მრავალჯერ მაქვს გაგონილი, მაგრამ რატომ იმოქმედა ასე შენგან მოწერილმა, არ ვიცი. მაშინ წარმოდგენა არ მქონდა, ვინ იყავი, მაგრამ ამ სიტყვებმა თავისი საქმე გააკეთა. ისინი გასაღებივით მოერგო ჩემს სულს და გახსნა რაღაც, დიდი ხნის წინ გადამალული და მივიწყებული. ამ სიტყვებმა განაპირობა ჩვენი ურთიერთობაც... სიტყვას სიტყვა მოჰყვა... ჩემი და შენი სიტყვები... ეკრანზე მოფრინავდნენ ნაზი, ტკბილი და თბილი სიტყვები, რომლებიც საპნის ბუშტებს ჰგავდნენ. ჩვენ შორის დიდი მანძილი და ღამის მარადიულობა იდგა... ჩვენ კი ერთმანეთს ვწერდით სიტყვებს, რომლებიც გვაღელვებდა, გვაშფოთებდა და ლამაზ სურათებს ხატავდა. როცა შენ გესაუბრები, დრო ისე მიქრის, როგორც არასდროს. საიტზე რომ შემოვდივარ და შენ გხედავ, ვიძაბები, გული სიხარულით მიხტის... ვსაუბრობთ ყველაფერზე და არაფერზე... მთავარია, რომ ერთმანეთს ველაპარაკოთ. თემას მნიშვნელობას არ ვანიჭებთ... ერთმანეთთან ურთიერთობით ვტკბებით და ამ დროს ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ხელით გეხები... შენს სითბოს ვგრძნობ... ეს ჩვენი სამყაროა, მხოლოდ ჩემი და შენი, სადაც თავს კარგად ვგრძნობთ. თბილად, მყუდროდ, მშვიდად... რეალურ ცხოვრებაში ასე მშვიდად ვერ ვიქნებით... ყველაფერი დაინგრევა... სხვები ჩაერევიან... დღისით, როდესაც ვერ გესაუბრები, ჩემი გონება შენით არის დაკავებული. ფრაზები, რომლებსაც შენ მწერ, თავისით მოფრინავენ და გონებაში თანმიმდევრობით ლაგდებიან. მაშინ თვალები მიბრწყინავს... განწყობილება ისეთი მაქვს, თითქოს უნდა გავფრინდე. ყვველაფერი მიხარია... ჩემმა სულმა გაიღვიძა. საღამოობით - ისევ საუბრები. ვცდილობთ, ერთმანეთი ამოვხსნათ... შეკითხვები... პასუხები... სინაზე... ჩვენ ვოცნებობთ და გვეშინია სწრაფად მიმავალი დროის. ვფიქრობთ ხვალინდელ დღეზე, მაგრამ ვერ ვხვდებით, რომ ჩვენი "ხვალე" არ მოვა... დადგება მხოლოდ შენი "ხვალე" და ჩემი "ხვალე"...
ზურა: არა, ნატალი, აუცილებლად დადგება ჩვენი "ხვალე" და ძალიან კარგად ვიქნებით. თუ ხვდები, რომ შენ ახლა სიყვარულში გამომიტყდი? ბედნიერი ვარ, ჩემო სიცოცხლევ... ამ სიტყვებს ყურშიც ჩაგჩურჩულებ ძალიან ტკბილად... ნატალი, ამოიგდე თავიდან სისულელეები და მომენდ. მერწმუნე, ჩემთან კარგად იქნები.
პანდორა: მე კი ვფიქრობ, რომ ჩვენ ერთმანეთს უნდა დავშორდეთ, თუ გინდა, რომ ყველაფერი არ გავაფუჭოთ.
ზურა: მე კი მგონია, მაგაზე ლაპარაკი უკვე გვიანია. ჩვენი ურთიერთობის დანგრევა არც ისე ადვილია. უკურნებელი სენივით შემეყარე და ამას ვერაღერი განკურნავს. ჩემო პატარავ, ძალიან დიდი ხანია, თავი ისე კარგად არ მიგრძნია და უფლებას არ მოგცემ, რომ უბედური გამხადო. რატომ მკრავ ხელს? მხოლოდ იმიტომ, რომ მიყვარხარ და გიყვარვარ?!
პანდორა: იმიტომ, რომ ჩვენს ურთიერთობას მომავალი არა აქვს.
ზურა: აქვს, დამიჯერე, აქვს... მე შენ მიყვარხარ, შენ კი - მე და ამას ვერაფერს მოვუხერხებთ. ნუ ეწინააღმდეგები შენს თავს. მიუშვი გრძნობა და ვნება თავის ნებაზე. შენ მხოლოდ მომენდე. ყველა შენს პრობლემას ჩემს თავზე ავიღებ. ვიცი, შენი უკან დახევის მიზეზი ჩემი ოჯახია. მე მხოლოდ მსუბუქად მოგიყევი მასზე. კაცი ვარ და არ შემფერის წუწუნი და ოჯახური ამბების სხვასთან, მით უმეტეს, საყვარელ ქალთან გარჩევა, მაგრამ მერწმუნე, რომ ჩემი ოჯახი დიდი ხნის წინ დაინგრა. ის ფაქტობრივად არ არსებობს. არსებობს მხოლოდ შვილი. ჩემი და ჩემი ცოლის სარეცელი დიდი ხანია გაიყო. მე ჩემი ცხოვრება მაქვს, მას - თავისი. მდგმურებივით ვცხოვრობთ და მხოლოდ ჭერი გვაქვს საერთო. არ გამოვრიცხავ, რომ მას მეგობარი მამაკაციც ჰყავდეს, მაგრამ ეს არ მაღელვებს, რადგან ის ჩემთვის საინტერესო ქალი არ არის. ჩვენ არა გვაქვს სექსი და ბუნებრივია, წლების განმავლობაშიშ ის მარტო არ გაჩერდება. ამას არ უნდა ვამბობდე, მაგრამ მაიძულებ. მთელი ამ წლების მანძილზე პირველად ვარ ბედნიერი და ამას არ დავკარგავ. გესმის?
პანდორა: კი, მესმის...
ზურა: ჰოდა, დაფიქრდი. რა თქმა უნდა, ყველაფერი ისე იდეალურად ვერ იქნება, როგორც ოცნებაში ხდება, მაგრამ მე და შენ ყველაფერს გავაკეთებთ საიმისოდ, რომ ერთად ვიყოთ...
პანდორა: დავიღალე...
ზურა: შემოგევლე... ახლა ჩემთან რომ იყო, გულში ჩაგიკრავდი და თვალებს დაგიკოცნიდი. ისე მინდა, ის ღამე იყოს, როცა მე და შენ ბათუმში, პლაჟზე ვისხედით... ახლა სულ სხვანაირად მოვიქცეოდი...
პანდორა: :)))) როგორ?
ზურა: როგორ და აუცილებლად მოგეხვეოდი და გაკოცებდი. შენს გლუვ კანს შევიგრძნობდი... იცი, როგორ მინდოდა, რომ შენს ტანზე შერჩენილი წყლის წვეთები, რომლებიც მთვარის შუქზე ბრწყინავდნენ, სათითაოდ შემესრუტა ტუჩებით? ნელა, ძალიან ნელა დავყოლოდი და თითოეული წყლის წვეთი გადამეყლაპა. შენი მკერდი კი მოსვენებას არ მაძლევს მას შემდეგ, რაც კაბის გარეშე, "კუპალნიკში" გიხილე... შენ რომ ჩემი არ გახდე, მოვკვდები...
პანდორა: ზურა, საკმარისია... ამ თემაზე ნუღარ ვილაპარაკებთ.
ზურა: მაპატიე... ამას ლაპარაკი კი არა, მოქმედება უნდა და რაც შეიძლება სწრაფად. შაბათს როგორც შევთანხმდით, ბათუმში მოვდივარ... ხომ, პატარავ?
ზურა: სად ხარ, გოგო? ახლა თუ შენ წასული ხარ, შეიძლება გავგიჟდე.
პანდორა: მაპატიე, სონას ველაპარაკებოდი...
ზურა: მოვიდა? ვააა, მომიკითხე... და როგორია შენი პასუხი შაბათთან დაკავშირებით?
პანდორა: მოვიფიქრებ.
ზურა: მოკლედ, ახლა სონათი ხარ გართული და მოკლე პასუხებს მცემ... წავალ, დავიძინებ და მეგობრებს ჭორაობის საშუალებას მოგცემთ. მართალია, მეუბნები, რომ სონასთვის ჩემ შესახებ არაფერი გითქვამს, მაგრამ 100%-ით ვარ დარწმუნებული, რომ მან დაწვრილებით იცის ყველაფერი... რაც შეეხება შაბათს, ამას მე გადავწყვეტ. უფრო სწორად, გადაწყვეტილია... შაბათს ცხელი ამინდი იქნება ბათუმში და შესაბამისად, ცხელი ღამე... გკოცნი ჩემო სიხარულო, დროებით.
პანდორა: ოცნებას კაცი არ მოუკლავს...სონა: გამარჯობა, ნატალია. მოკლედ, ადრე სულ გეხვეწებოდი, ღამით ისეთ დროს გაგეღვიძა, რომ ლაპარაკი შეგვძლებოდა და ვერ ახერხებდი. ახლა კი მადლობა ზურას, რომ როგორც იქნა, მისი წყალობით დაქალთან საუბარს ვახერხებ.
პანდორა: შენ მადლობას უთვლი, მან კი მოკითხვა შემოგითვალა...
სონა: ვააა, სასიძოს ვახსოვარ?
ნატალი: "ევასები" კიდეც... :)))
სონა: რა იცი?
ნატალი: შენი სურათი გავუგზავნე და გარეგნულად შეგაფასა. თან მითხრა: ვგრძნობ, კარგი გოგოა და გამაცანიოოო... ამერიკაში ჩავაკითხოთო...
სონა: მართლა? აუუ, რა მაგარია... კარგი ბიჭი ყოფილა ეგ შენი ზურა. ვიდრე აქ ჩამოხვალთ, მანამდე გამაცანი, ყველა შენი სუსტი მხარე უნდა გავაცნო და შენი გასაღებები ჩავაბარო. ერთი სიტყვით, ხეზე ცოცვა უნდა ვასწავლო...
პანდორა: იცის, უშენოდაც მშვენივრად ახერხებს კენწეროზე მოქცევას... შენ ვისი "ბიძაშვილი" ხარ?
სონა: შენი "ბიძაშვილი" რომ ვარ, იმიტომ ვამბობ ამას... ხომ იცი, რომ მასთან ურთიერთობა და მისი სიყვარულის მორევში გადაშვება გინდა... მიდი, დაუფიქრებლად, პირდაპირ თავით გადაეშვი.
პანდორა: სონა, გუშინ ბევრი ვიფიქრე და მგონი, მივიღებ შენს წინადადებას - შენთან ჩამოსვლასთან დაკავშირებით.
სონა: მერე ზურა?
პანდორა: ზურა? ისევე ვიცხოვრებ მის გარეშე, როგორც 32 წელი მიცხოვრია...
სონა: არა მგონია, რომ ეგ მოახერხო. შენ უკვე გღრღნის სიყვარულის ჭია და იმიტომ გინდა გამოქცევა... დაფიქრდი, მე შენთვის მხოლოდ კარგი მინდა. ჩემი ოცნებაა აქ, ჩემ გვერდით გიხილო, მაგრამ მერე არ ინანო... მართალია, ტასოს მეძახდი, მაგრამ ახლა უკვე გავიზარდე, დიდი გოგო ვარ და მეც დამეჯერება რაღაც. ჩემო ფსიქოლოგო... რა გეშველება, რა? ასეთი ხართ ყველა ფსიქოლოგი - სხვებს ჭკვიანური გამოხედვით კომპეტენტურ რჩევებს აძლევთ და სწორი გზისკენ მიუთითებთ, მაგრამ როგორც კი საკუთარ პრობლემას წააწყდებით, მთელი თეორია გავიწყდებათ და ბრინჯივით იბნევით... აქეთ-იქით ეხლებით და ბრმებივით ხელის ცეცებით ეძებთ ფონს... გაიხსენე, რაც 5 წლის განმავლობაში გისწავლია და ამ წლების განმავლობაში პრაქტიკულად გამოგიცდია. იქნებ, მაშინ მაინც გამოფხიზლდე ტკბილი სიზმრიდან... შენ შეყვარებული ხარ და მე ვიცი, როგორია შეყვარებული ნატალი - ჩაფიქრებული, ტუჩებგაბუსხული... ასეთი უნახავხარ, იმ შენს ზურას? ალბათ არა, თორემ უკვე გადაგყლაპავდა... გაიღიმე, გოგო...
პანდორა: :))) ვიღიმი...
სონა: არ მომწონს შენი ღიმილი...
პანდორა: ახლა ღიმილიც დამიწუნე...
სონა: მთავარია, ზურამ არ დაგიწუნოს. მე კი ისე მიყვარხარ, რომ... "დაჟე სლოვ ნეტ..." სხვათა შორის, ძალიან მენატრები. მანდ ვიდეოთვალი არ არის, რომ დამენახვო?
პანდორა: არა, არ არის...
სონა: დროზე წადი თბილისში. კომპიუტერი იმიტომ გიყიდე, რომ როცა მომინდება, მაშინ დაგინახო... როდის მიდიხარ?
პანდორა: კვირას.
სონა: მაშასადამე, ზეგ...
პანდორა: ჰო, ზეგ... ხვალ კი ზურა ჩამოდის...
სონა: ვაუ... ზურამ უნდა წაგიყვანოს?
პანდორა: კი... ასე ამბობს...
სონა: ნატალი, რაღაც მინდა გთხოვო...
პანდორა: მთხოვე.
სონა: ზურას მისამართი მომეცი, ინტერნეტის, რა თქმა უნდა...
პანდორა: რად გინდა?
სონა: მინდა, გავიცნო. შევაფასებ და ჩემს აზრს გეტყვი... მართალია, მე შენსავით "ველიკი" ფსიქოლოგი არა ვარ, მაგრამ მაინც მაინტერესებს...
პანდორა: შენ "ველიკი ხუდოჟნიკი" ხარ, ვიცი... კარგი, გეტყვი, მაგრამ იცოდე, ზედმეტი არ მოგივიდეს...
სონა: აბა, რას
ამბობ? უბრალოდ, გავიცნობ... თუ თვითონ არ იქნება წინააღმდეგი, რა თქმა უნდა... ჰო, მართლა, ახლა გავალ და ფულს
გადმოვრიცხავ. დილით დაგირეკავ და კოდს ჩაგაწერინებ...
პანდორა: მაინც არ იშლი შენსას? მაქვს ფული...
სონა: შვებულებაში ხარ და პაციენტები არ გეყოლება. თბილისში რომ ჩახვალ, მშიერი ხომ არ დარჩები? თანაც, ერთი თხოვნა კიდევ მექნება...
პანდორა: რამდენი თხოვნა გაქვს? გისმენ.
სონა: 500 დოლარს გიგზავნი და მინდა, ხვალ ფულს რომ აიღებ, მაღაზიაში წახვიდე, რათა საუკეთესო კაბა და ფეხსაცმელი იყიდო... ფული გულიანად დახარჯე, ერთ კვირაში კიდევ გამოგიგზავნი. ზურას რომ შეხვდები, ისეთ ფორმაში უნდა იყო, რომ დაეცეს და ფეხზე ვეღარ ადგეს...
პანდორა: არა მგონია, რომ მაგას კიდევ მეტად უნდა გავეპრანჭო. თან ისიც არ ვიცი, ვნახავ თუ არა. ახლა პარასკევი თენდება. ის შაბათს ჩამოდის. შესაძლოა, ამაღამ მატარებლით წავიდე ისე, რომ მას არ ვუთხრა...
სონა: აბა, რას ამბობ? არ გრცხვენია? პატარა ბავშვივით იქცევი... ამხელა გზაზე უნდა ჩამოიყვანო და მერე უთხრა, რომ უკვე თბილისში ხარ? რა გემართება? მოკლედ, ფეხს ვერსად გაადგამ და როგორც გითხარი, ისე მოიქცევი...
პანდორა: ტანისამოსის მეტი რა მაქვს? შენ რომ ვერცხლისფერი კაბა გამომიგზავნე, იმას ჩავიცვამ. ძალიან მიხდება.
სონა: არა, მე მინდა, რომ ახალი გეცვას. ახლა კი დაიძინე. მე კი ბანკში წავალ. გკოცნი, ჩემო მშვენიერო. მიყვარხარ... შენზე ახლობელი ვინ მყავს?
პანდორა: ორივე ობლები რომ ვართ, ალბათ იმიტომ შევესისხლხორცეთ ერთმანეთს... მე და მაინც მყავს, შენ კი სუუულ მარტო ხარ. ახლა რობა გყავს და მშურს მისი...
სონა: მარტო რატომ ვარ? შენ ხომ მყავხარ. გკოცნი მაგ ლამაზ ცხვირზე. კარგად, ხვალამდე... ზურაზე ვეჭვიანობ... ჩემზე მეტად ხომ არ გიყვარს?
პანდორა: აბა, რას ამბობ? ყველას დავთმობ ქვეყნად და შენ კი არა... კარგად, მეც გკოცნი...
8 სექტემბერი, პარასკევი
11:02
ზურა: ოოოო, გაგითენებია, ჩემო ნატალი. 6 საათზე წასულხარ საიტიდან. ახლა ალბათ მშვიდად გძინავს... რა ილაპარაკეთ ამდენი? გამჭორეთ, არა? ნეტავ, როგორ გძინავს ახლა? მგონია, რომ გულაღმა წევხარ, ცალი ფეხი მოკეცილი გაქვს, მეორე გამართული, ხელები კი თავს ზემოთ გაქვს აწეული, კისერი გვერდზე მოღერებული, შენი ტალღოვანი თმა ბალიშზეა დაყრილი და თან, იღიმი. ხომ არ ხვრინავ, გოგო? არ გადამრიო... ხვალ გავიგებ მაგას. გკოცნი... უფფფ, როდის მოვა "ხვალ"?
13:45
ზურა: არ გამოჩენილხარ. ისევ გძინავს? მაშ, საღამომდე. ცოტა გვიან მოვალ ალბათ და დამელოდე, უჩემოდ არ დაიძინო... ვგიჟდები ასეთ სიტყვებზე...
სონა: გამარჯობა, ზურა!
ზურა: გაგიმარჯოს! სახელის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, შენ ნატალის მეგობარი უნდა იყო...
სონა: კი, მე ვარ...
ზურა: თუ არ ვცდები, ახლა ნიუ-იორკში შუაღამეა... როგორ ხარ? ძალიან მინდოდა შენი გაცნობა...
სონა: მეც... ნატალიმ მომცა შენი მისამართი და მთელი საღამო გდარაჯობდი, რომ დამეჭირე. როგორც იქნა, გამოჩნდი.
ზურა: მე კი შენი დაქალის მესიჯებს ვდარაჯობ ხოლმე, მაგრამ ის როგორც ყოველთვის, უმოწყალოა. დღეს მთელი დღე არ გამოჩენილა... წუხელ დილამდე გიჭორავიათ.
სონა: ჰო, თითქმის გაათენა ჩემთან საუბარში.
ზურა: ჩვენ შენთან ჩამოსვლას ვგეგმავთ და ალბათ, ზამთარში ჩამოვალთ კიდეც...
სონა: კარგს იზამთ. ნატალი ძალიან მენატრება. სულ ვეუბნები - ფულს გამოგიგზავნი და ჩამოდი-მეთქი, მაგრამ ერთხელ უარი უთხრა საელჩომ და იმის მერე ვეღარ მივიყვანე იქამდე.
ზურა: გპირდები, კაცურ სიტყვას გაძლევ, რომ დაქალს უახლოეს მომავალში გაჩვენებ. მთავარია, თვითონ მოინდომოს.
სონა: შენ უნდა მოანდომო. მაპატიე, რომ "შენობოით" მოგმართავ...
ზურა: არა უშავს, ჩვენ მომავალი მეგობრები ვართ და გავშინაურდებით... რა გითხრა ნატალიმ ჩემზე?
სონა: სიმართლე გითხრა, ბევრი არაფერი. უბრალოდ მითხრა, რომ მოსწონხარ და ისიც ვიცი, რომ ხვალ მასთან ჩასვლას აპირებ.
ზურა: კი, ვაპირებ და ჩავალ კიდეც. უკვე დროა, რომ ჩვენს ურთიერთობაში რაიმე შევცვალოთ.
სონა: ნატალი გაუკრვეველ სიტუაციაშია. მითხრა, რომ ჩემთან უნდა ჩამოსვლა. ვფიქრობ, ვერ გარკვულა, რა უნდა და ვერც შენთან დაკავშირებით იღებს გადაწყვეტილებას. თუმცა ვგრძნობ, რომ შეყვარებულია... ალბათ მართლა კარგი ადამიანი ხარ, რადგან ასე შორიდან შეაყვარე თავი.
ზურა: ჩემო სონა, აქ, ვირტუალურ სამყაროში ძნელი სულაც არ არის ის, რომ ადამიანს თავი შეაყვარო. გაცილებით იოლია, ვიდრე რეალურ ცხოვრებაში. განსაკუთრებით - ქალისთვის... 1-2 ლამაზ სიტყვას ეტყვი, შენს მამაკაცურ სიძლიერეს დაანახვებ და ჩათვალე, რომ შენია...
სონა: და ნატალიც წამოეგო მაგ ანკესს
ზურა: მისთვის ანკესი არ გადამიგდია. ჩვენ ყველაფერი თამაშით დავიწყეთ და აღმოჩნდა, რომ თურმე ერთმანეთს ვეძებდით. მომწონდა მისი ხასიათი, სიჯიუტე, იუმორი. მასთან ურთიერთობა სასიამოვნო იყო, მაგრამ მე რომ ის ფიზიკურად არ მომწონებოდა, ალბათ ყველაფერი იქ დამთავრდებოდა. მისით მოვიხიბლე და მინდა, რომ ჩემი იყოს.
სონა: ის ნივთი არ არის, ასე ნუ ამბობ.
ზურა: სიტყვა "ჩემი" ნიშნავს იმას, რომ მე მეკუთვნოდეს ფიზიკურად, სულიერად. რომ მისი გული და გონება მხოლოდ ჩემით იყოს დაკავებული. ჩემი იყოს მისი სიხარულიც და მწუხარებაც. რაღაც ამბავს მიყვება, ვიღაც ბაჩოზე. ვხვდები, უჭირს ამ თემაზე საუბარი და მაინც დაწვრილებით ჰყვება. რა თქმა უნდა, მაინტერესებს, მაგრამ უზომოდ ვეჭვიანობ.
სონა: ის კაცი წარსულს ჩაჰბარდა. იქ მისი ერთი სიცოცხლე დამთავრდა... შენთან კი მეორე სიცოცხლე დაიწყო.
ზურა: მიხარია, მაგას რომ მეუბნები. ხვალ ვნახავ შენს დაქალს და შენ მაგივრადაც ჩავეხუტები. :)))
სონა: ეს "ც" იმას ნიშნავს, რომ შენ მაგივრად ჩაეხუტები და მერე ჩემ მაგივრადაც?
ზურა: ვინ იცის, რა მოხდება, წინასწარ არაფერს ვგეგმავ. ვნახოთ...
სონა: კარგი, იმედია, თქვენ შესახებ მხოლოდ კარგ ამბებს გავიგებ. ახლა კი წავედი, თავს არ მოგაბეზრებ. დროებით.

ზურა: ძალიან გამიხარდა, რომ გაგიცანი. კარგად... ეს კი ჩემი ტელეფონის ნომერია. გქონდეს, ყოველ შემთხვევისთვის...
სონა: :)))
00:51
ზურა: როგორ ხარ, სიხარულო? ვხედავ, აქ ხარ და მელი...
პანდორა. აქ ვარ, კი... სად ბრძანდებოდი აქამდე?
ზურა: ხომ მოგწერე, რომ დამაგვიანდება-მეთქი? საქმეზე ვიყავი.
პანდორა: ქალებში, ხომ?
ზურა: ოოო, რა ეჭვის ბუდე ხარ! რა მინდოდა ქალებში, გოგო... ხვალ შენთან ვაპირებ ჩამოსვლას და დღეს ქალებში რა მინდოდა?
პანდორა: ჩემთან ჩამოსვლა რა შუაშია?
ზურა: იმ შუაშია, ჩემო ოცნებავ, რომ ამ დილით 6 საათზე გამოვალ თბილისიდან და შუადღისას მანდ ვიქნები. მთელ დღეს ერთად
გავატარებთ. საღამოს რესტორანში წავალთ და ჩვენი პირველი ღამის სადღეგრძელოს შევსვამთ. მერე კი დილამდე და კიდევ მეორე დილამდე ერთად ვიქნებით. ჰოდა, სწორედ ამიტომ სხვა ქალები აღარ მაინტერესებს... აი, ამ შუაშია...
პანდორა: ასეთი არაფერი მსმენია, რომ კაცი წინასწარ გითანხმდებოდეს ასეთ ინტიმურ საკითხზე...
ზურა: უბრალოდ მინდა, შეეჩვიო ამ აზრს და ჩუმად რომ ჩაგჩურჩულებ, ჩემი უნდა გახდე-მეთქი, გული არ წაგივიდეს...
პანდორა: მეც წინასწარ მინდა გითხრა, რომ მერე შენთვის მოულოდნელი არ იყოს და გული არ წაგივიდეს, რომ როცა შენ ყურში ჩამჩურჩულებ: ჩემი უნდა გახდეო, ეს სასაცილოდ არ მეყოფა და გეტყვი: ტყუილად აწყობ გეგმებს-მეთქი...
ზურა: კარგი, შენ იქამდე მიმიშვი, რომ ჩაგჩურჩულო და დანარჩენზე მერე ვილაპარაკოთ. თანახმა ხარ?
პანდორა: ტვინი ნუ წაიღე, თემა შეცვალე, თორემ წავალ და დავიძინებ...

ზურა: არ შევცვლი თემას! უნდა მომისმინო... ჩვენ შორის რაღაც უნდა შეიცვალოს, ასე გაგრძელება არ შეიძლება. ვიტანჯები და ვგრძნობ, რომ შენც იტანჯები...
პანდორა: რამე უნდა შეიცვალოს? ამისთვის ლოგინი რა საჭიროა? დავშორდეთ ერთმანეთს-მეთქი, - გითხარი... ცვლილება არ იქნება?
ზურა: ნუ მიედ-მოედები რაღაცას და ისე ნუ იქცევი, როგორც სასიკვდილოდ განწირული, რომელმაც იცის, რომ სიკვდილი გარდაუვალია და მაინც ფართხალებს, მისი კლანჭებიდან თავის დაღწევას ამაოდ ცდილობს... ჩვენ ერთად ვიქნებით და ეს საკითხი ამოწურულია. ხვალ და ზეგ თუ არა, ერთი კვირის შემდეგ, ერთი თვის შემდეგ ან თუნდაც ერთი წლის შემდეგ მაინც... მე მზად ვარ, დაგელოდო... ასე მგონია, რომ ჩვენ შორის ის ბაჩო დგას და ერთმანეთთან მიახლოების საშუალებას არ გვაძლევს...
პანდორა: თუ 2 ადამიანს შორის ცარიელი, თავისუფალი ადგილი არ არის, იქ ვერავინ ჩადგება...

ზურა: ჰოდა, მეც მაგას ვცდილობ, რომ ეს ადგილი შევამცირო და საერთოდ გავაქრო. მინდა, შენზე ყველანაირი უფლება მქონდეს, რომ მასზე ფიქრიც კი აგიკრძალო. ისე ახლოს მინდა იყო, რომ ჩვენ შორის ჟანგბადის მოლეკულაც კი ვერ ჩაეტიოს.
პანდორა: ჩვენ შორის ბაჩოს გარდა კიდევ დგას რაღაც...
ზურა: ისევ ჩემი ოჯახი... ვერ მოგატყუებ, ჯერჯერობით მაგ მხრივ არაფერი შეიცვლება. ჯერ მზად არა ვარ, რომ ჩემი ცხოვრება ასე ძირფესვიანად შევცვალო. მომავალი კი ყველაფერს დაგვანახვებს. მენდე, ნატალი... მთელი არსებით მიყვარხარ... შენი გულისთვის სიცოცხლეს დავთმობ...
პანდორა: ზურა, მეძინება, უნდა წავიდე... თანაც საფიქრალიც ბევრი მაქვს... გმადლობ, რომ ასე გულახდილი იყავი. სხვა ალბათ ოცნების კოშკებს ამიგებდა... კარგად...
ზურა: მოიცადე, არ წახვიდე... ვგრძნობ, რომ ნაწყენი დარჩი... ტყუილი გირჩევნია, ნატალი? როგორ გითხრა, რომ ოჯახს მივატოვებ... უფრო სწორად, შვილს... ის უჩემოდ ვერ გაძლებს... ის ხომ ავად არის...
ზურა: მაინც წასულხარ... კარგი, რა გაეწყობა, ხვალამდე, ჩემო სიცოცხლევ...
მარი ჯაფარიძე