[თავი 2]
თუმცაღა ხუთიოდე წუთში ლეო უკვე ცისას სახლში იყო და მისსავე საყვარელ სავარძელში იჯდა. მეუნერგია ოთახიდან სულ წამით გავიდა და უკან რომ შემობრუნდა, სავარძელი დაკავებული დახვდა.
''რა თავხედობაა!''-გაიფიქრა ცისამ და გაბუსხული ჩამოჯდა დივანზე.
-აბა, რა გნებავთ?
-თქენ მნებავთ... უფრო სწორად თქვენი ვარდები.-სწრაფად გამოასწორა წამოროშილი და გონებაში დადა გალანძღა. მისი სისულელის გამო იყო აქ და მისი სისულელის გამო უწევდა თავისი ცხოვრების ძვირფასი წუთების ამ მოსაწყენი, არაპოზიტიური ადამიანის გვერდით გაეტარებინა.
-თქვენ ალბათ უკბილო ხუმრობები არასდროს გამოგელევათ და იქნებ პირდაპირ მითხრათ სათქმელი?-წამოწითლდა გოგონა. ორი წამით თვალიც კი ვერ გაუსწორა ლეოს, მაგრამ მერე იფიქრა, რამე სხვა არ ეგონოსო და ისევ ამაყად მოიღერა კისერი.
-ხომ გითხარი, შენი ვარდები მინდა.
შეხეთ, რა უცებ გადავიდა შენობით ფორმაზე! ეს უკვე თავხედობის ზენიტია! ჯერ გოგოს ეუბნება, თქვენ მინდიხართო, მერე თქვენი ვარდებიო და უცებ თქვენი შენი გახდა? ცისამ თავიდანვე ამოიცნო მისი პიროვნება! ერთი ყეყეჩი, ვითომ მხიარული და თვითდარწმუნებული ტიპია, რომელსაც ჰქონია, რომ მის მინდაზე ყველა, შავიც და თეთრიც გაივლის.
-ახლავე აბრძანდით და აქედან წადით!-ვერ აიტანა თავისი ვარდების ამდენჯერ და ასე ხელწამოკვრით ხსენება და წამოიმართა.
-ბრძანდებოდეთ, ბრძანდებოდეთ! მე შენი ვარდების შესყიდვა მინდა... დიდი რაოდენობით.-დაამატა შემპარავად და გოგონას დაჯდომისკენ ანიშნა.-შენი სახელი? ხომ უნდა ვიცოდე, ვინ არის ჩემი პარტნიორი ამ მომგებიან საქმეში?
-მე ვარდებს არ ვყიდი! ტყუილად შეწუხებულხართ.-მკვახედ მიუგო მამაკაცს და სახლის კარები გამოაღო.-კარგად ბრძანდებოდეთ.
-იქნებ ცივილიზებურად დაგველაპარაკა? თქვენც დიდ...-მისი გადარწმუნება სცადა ლეომ, მაგრამ რა ეგონა, ეკლიანი ვარდის ჭკუიდან გადაყვანა ასეთი ადვილი იქნებოდა? ნურას უკაცრავად! ცისამ პირი მაგრად მოკუმა, ერთი რომ არ დაეჭყივლა გემრიელად და ნესტოებითაც ღრმად შეისუნთქა ჰაერი.
-ნახვამდის!
ლეო ამდენსაც არ ელოდა. შეიძლება იყო კომბინიზონიანი, ხვეული, აჩხა-ბაჩხა თმის დასწორებაზეც არ ფიქრობდე და თანაც სამუშაო ფეხსაცმელები გეცვას, მაგრამ ამდენი ჯიუტობაც დაუშვებელია! მინჩხს შეეძლო მისთვის იმდენი ფული მიეცა, რომ თბილისის ცენტრში ეცხოვრა, ეს გოგონასთვისაც არ იქნებოდა უცნობი, მაგრამ ვარდების გაყიდვაზე მაინც მტკიცე უარი განაცხადა. არა უშავს, ყველა ასეთი სულელი კი არ იქნებოდა! ვინმე მაინც მოინდომებდა თავისი სათბურის ან თუნდაც კონკრეტული რაოდენობის ვარდების გაყიდვას და ეს საქმეც მარტივად მოგვარდებოდა.
მამაკაცმა გოგონას დამცინავი მზერა სტყორცნა, ეზო გადაჭრა, ბურტყუნით გააღო რკინის კარი და გარეთ გავარდა.

ოთახის ერთ კუთხეში დადა იდგა გამოღებულ ფანჯარასთან და სიგარეტს აბოლებდა. მეორე კუთხეში კი ამ კაბინეტის ბატონ-პატრონი მისჯდომოდა მაგიდას და ფურცელზე ჩამოწერილ სიტყვებს პლუსებს უწერდა.
ვარდისფერი სავარძლები და დივანი:+
შინდისფერი ხალიჩა:+
განათება:+
ფოტოგრაფები:+
წამყვანი:+
სტუმრები:+
ხელოვნური დეკორაციები:+
ბუნებრივი დეკორაციები:?
აი, აქ კი მოუწია აზარტში შესულს შეჩერება! პლუსების აღზევებას ერთი მინუსი ხომ არ შეუშლიდა ხელს? არა, რამე უნდა მოეფიქრებინა. მცენარეთა დაცვის სამინისტრომ არაო, ბოტანიკურმა ბაღმა, ისედაც რაღაც დაავადება შეეყარა ჩვენს ვარდებს და მათი გაყიდვა არ გვარგებსო, მის სოფელში ამდენი ვარდი არავის ჰქონდა, გარდა ერთი ქალისა, რომლის ვარდებიც სასუქის უქონლობის გამო არც ისე ნორჩად გამოიყურებოდა.
-ბოლოს ხომ მაინც მოგიწია მაგ პუნქტის წაკითხვა?-პასტის წკაპუნი რომ ვეღარ გაიგო, მიუბრუნდა დადა.-გეუბნები, უნდა გადაგერწმუნებინა ის გოგო.
-უნდა გადაგერწმუნებინა!-ძმაკაცის ხმას მიამსგავსა და ისე ჩაიბურტყუნა.-ადვილი გგონია შენ ეგ? არც ფული უნდა და არც არაფერი თავისი ვარდების გარდა! არც მიკვირს. ისე გამოყურება, აშკარად თავისი თავისთვის არ სცალია და სულ ვარდებს ეფოფინება! ნუთუ არ იცის, რომ ჯინსის ფართე კომბინიზონი უკვე გადავიდა მოდიდან?
-შენ ამაზე ფიქრობ? არ აქვს მნიშვნელობა, როგორი გარეგნობის, როგორი სტილის და როგორი ხასიათის გოგოა! ცოლად კი არ უნდა მოიყვანო, გარიგება აწარმოე და მორჩა!
-მაგ მორჩამდე რომ ვერ მივდივარ, პრობლემაც მაგაშია. მართლა საწყალი ის, ვისაც ერთ დღეს მისი ცოლად მოყვანა მოუწევს! ჯერ მარტო ისეთი ველური გამოხედვა აქვს... ტარზანს თუ მოხიბლავს ეგ, თორემ სხვას ვერავის!-ჩაიცინა ლეომ და კვლავ ფურცელს დააკვირდა.
-პროდიუსერი შენ ხარ და მოიფიქრე რამე, თორემ ყველაფერი უკვე დაგეგმილია და დიზაინიც აირ-დაირევა და სტუმრების სიაც. ან უნდა დაივიწყო შენი სიამაყე და მეორედ მიადგე იმ გოგოს... რა ჰქვია?-სახელის გამოყენება დასჭირდა და მაშინღა მიხვდა, რომ თავიანთი გადაცემის მოსალოდნელი ''ჩაფუშვის'' მიზეზის სახელით მოხსენიებაც კი არ შეეძლო.
-არა, გაგიგონია ასეთი რამ? ხომ გითხარი, ყველანაირად ჩამორჩენილია_მეთქი. ცისანა ჰქვია, ცისანა.-გაეღრიჭა ძმაკაცს.
-რატომ, ცისანა კარგი სახელია! ციურს ნიშნავს ერთი ლეგენდის მიხედვით...-მის აზრზე არ აღმოჩნდა ფანჯიკიძე.
-კარგი ერთი, რა ეტყობა მაგას ციურის! ველურია, ველური-ი-ი თავისი ვარდებისავით!-წაიმღერა ლეომ, თუმცა უკვე კარგად იცოდა, რომ დღეს თუ არა, ხვალ მაინც ამ ველურთან მეორედ მისვლა და ვარდებისთვის მათხოვრობა მოუწევდა, რაც საშინლად არ მოსწონდა. ჯერ მარტო იმიტომ, რომ ცისანას უნდა შეხვედროდა და მისი მბრძანებლური ტონი აეტანა.

ცისამ ყვავილების მორწყვა დაასრულა. შუბლზე ხელის ზურგი მოისვა და ჭიშკრისკენ გამობრუნდა, თავისი სახლისკენ მომავალი შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი ორი მამაკაცი რომ დაინახა.
-მოვიდნენ...-შეშინებულმა ჩაიჩურჩულა, მაგრამ არ შეიმჩნია. წელში გასწორდა და სანამ ისინი დაკაკუნებდნენ, მანამდე გააღო კარები.
-აქეთ მობრძანდებით?-უხეშად ჰკითხა წინ მდგომ მამაკაცს.
-ცისანა მეუნერგია, არა?-კითხვაზე კითხვით უპასუხა მან და თან კმაყოფილმა გაიღიმა.
-დიახ.
-საგადასახადოში არ მობრძანებულხართ. როგორც ჩანს, თქვენზე ჩვენმა გაფრთხილებამ ვერ გაჭრა. თუ ხვალვე არ შემოიტანთ თანხას, ამ სათბურს გავაუქმებთ. თქვენ კი ვარდების მოჭრა და სათბურის დანგრევა მოგიწევთ.-მეტად კმაყოფილი ალაპარაკდა მეორეც.
მოიცა, მათ ეგონათ, რომ ცისას ასე შეაშინებდნენ? სულაც არა! ის მედგრად იდგა და გონებაში ყველა სავარაუდო გადაწყვეტილებას ნსჯიდა. ცივი გონებით ყველაფერი უფრო ადვილი იყო. ვარდებს ვერ გაიმეტებდა, ფულიც არ იყო. რა უნდა ექნა? რით გადაერჩინა თავისი სათბური? ისე მიმოიხედა, თითქოს დასახმარებლად ვინმე გამოჩნდებოდა და... გამოჩნდა კიდეც!
ჭიშკართან ძვირადღირებული ავტომობილი გაჩერდა, იქიდან კი ის მამაკაცი გადმოვიდა, რომელიც სამი დღის წინ იყო ცისასთან. მამაკაცი, ვარდების შესყიდვა რომ უნდოდა. ვარდების ნაწილის. თუ მეუნერგია მას ვარდებს მიყიდდა, სათბურის ნახევარს მაინც გადაარჩენდა! სხვა გზა არ იყო, თორემ ნამდვილად არ ეხატებოდა გულზე ამ ვიღაცისთვის ვარდების მიყიდვის პერსპექტივა.
-თქვენ ის არ ხართ?-ჯერ მამაკაცს არაფერი ეთქვა, კითხვა რომ შეაგება.
საგადასახადოდან მოსულებმა უკან გაიხედეს და უცხო მამაკაცის დანახვაზე ცოტა არ იყოს შეცბნენ.
-ვინ ბრძანდებით?-ცისასთვის არაფერი უპასუხია, პირდაპირ ამ ორს მიმართა ''ოდნავ უკეთესმა ვარიანტმა''.
-ჩვენ... ჩვენ საგადასახადოდან ვართ. იცით, ახლა გვეჩქარება. სხვა დროს მოვალთ. ბოდიშით, რომ შეგაწუხეთ.-მოუბოდიშეს ცისას და მოშორებით მდგარი მანქანისკენ დაიძრნენ.
გოგონას უამრავი კითხვა გაუჩნდა, მაგრამ მათთან საუბრის გადადებამ გაახარა და გაცისკროვნებულმა შეხედა მამაკაცს.
-მობრძანდით.-გზა დაუთმო მას, თუმცა ამ უკანასკნელმა ჯენტლმენობის გამოჩენა სცადა და პირველი მაინც ცისა შეუშვა სახლში.

^^^
შუადღე მშვიდობისა, ჩემო ძვირფასებო!
ძალიან გამახარა თქვენმა კომენტარებმა და განსაკუთრებით კი იმან, რომ ცისა ასე გაახარა ჩემმა მცირედმა საჩუქარმა!
მაინტერესებს, როგორ მოგეწონათ მოვლენების ამგვარად განვითარება... ველი თქვენს შეფასებებს!
მეც ვგიჟდები იმ მომენტზე, როცა ამას ვწერ...
''უყვარხართ სოფიკოს''!
პ.ს. პ.ს. პ.ს.
ბევრი, ბევრი გული!