ჩემი უნაკლო BMW სწრაფად დავძარი ადგილიდან, ორი საათის განმავლობაში უაზროდ დავდიოდი და საჭირო ინფორმაციას ვკრეფდი გერმანიში მცხოვრები ბნელი „სასტავის“ შესახებ, ამაში ჩემი ნაცნობობა მეხმარებოდა, ყველას რაღაც დავალება მივეცი და საავადმყოფოში დავბრუნდი.
- როგორციქნა გამოჩნდა. ( ლენა )
- თქვენ აქ რა გინდათ?
- შენ არ გვთხოვე, რომ დავრჩენილიყავით? ( ნიტა )
- მე არასდროს არავის არაფერს ვთხოვ ლამაზო, უბრალოდ გითხარით, მაგრამ თუ სწორად მახსოვს სააბოლოოდ იქამდე მივედით, რომ უნდა წასულიყავით.
- დადა რა გემართება? ( ლენა )
ამ დროს ალექსანდრეც გამოჩნდა.
- გოგიზე ყველაფერი გარკვეულია ძმაკაც. ( ალექსანდრე )
- მშვენიერია, ხვალ ვნახავ.
- მეც წამოვალ. ( ალექსანდრე )
- კარგი.
ყველას უაზროდ გადავხედე და შემდეგ მამაჩემის პალატისკენ წავედი.
- მოიცადე დადა, მგონი მანდ შესვლა არ შეიძლება. ( ნიტა )
- ჩემთვის ყველაფერი შეიძლება, რასაც მოვინდომებ.
პასუხს აღარ დაველოდე და გიასთან შევედი, ჩემდა გასაკვირად გონზე იყო და ჩემმა დანახვამ ძალიან გაახარა.
- დადა. ( გია )
- როგორ ხარ გია?
- უკეთესად შვილო, აქ მოდი. ( გია )
გიამ მანიშნა მის წინ ჩამოვჯდარიყავი, მისი დავალემა უსიტყვოდ შევასრულე და საუბარი განვაგრძე.
- მოკლედ, გერმანიაში მე მივდივარ.
ჩემგან ამ სიტყვების მოსმენა გიას ძალიან გაუკვირდა.
- რა? ეს რა ხუმრობაა? ახლა რა თამაშს თამაშობ დადა. ( გია )
- არაფერს არ ვთამაშობ, შენს მაგივრად მე მოვაგვარებ ყველაფერს, შენკი აქ დარჩები და იმკურნალებ.
- არა არა, რასაც შენ ამობობ სასაცილოცკია, საერთოდ იცი მაინც, რა ხალხთან მოგიწევს შეხვედრა? ( გია )
- ვიცი და ისიც ვიცი, რომ ისინი მე ვერაფერს დამიშავებენ, წავალ რადგან ნინო გადავარჩინო და შენც გია.
პალატიდან სწრაფად გავედი და ნინოს დავურეკე.
- კარგად ხარ?
- კი შვილო, გია როგორ არის? ( ნინო )
- კარგადაა და საერთოდაც ყველაფერი კარგად იქნება.
ტელეფონი გავთიშე და ალექსანდრეს მივუახლოვდი.
- სახლში წადი და გოგოებიც წაიყვანე.
- კარგი, მაგრამ იქამდე დავილაპარაკებთ. ( ალექსანდრე )
ალექსანდრეს თანხმობის ნიშნად ვანიშნე გარედ გავსულიყავით, დერეფანი სწრაფად გავირბინეთ და რამდენიმე წამში ჩემი მანქანის წინ აღმოვჩნდით.
- დაიწყე. ( ალექსანდრე )
- ჰაჰა უფრო კონრეტულად ძმაკაც.
- რა ხდება? ეს ბოლო დღეებია უცნაურად იქცევი. ( ალექსადნრე )
- ჩემს ოჯახს საფრთხე ემუქრება, მამაჩემი საავადმყოფოში წევს, დედაჩემი ღამეებს ტირილში ათენებს, ის საქმე რასაც გიამ მთელი თავისი ცხოვრება შესწირა ინგრევა, გავაგრძელო?
- ეგ ყველაფერი გასაგებია დადა, მაგრამ მგონია, რომ შენი ასეთი საქციელების მიზეზი კიდევ რაღაც არის, ან ვიღაც. ( ალექსადნრე )
- ჰაჰა ყოველთვის შეგეძლო ჩემი გაცინება.
- ყველასთან ზედმეტად ნაგლი ხარ ძმაკაც, თანდათან ამაზრზენი ხდება შენი ყველა საქციელი, ლენასთანაც და ნიტსთანაც აუტანელი გახდი და საკუთარ თავს ვეღარ აკონტროლებ, იმ ტიპებს ემსგავსები ვისაც ჩვენ მთელი ცხოვრება სასტიკად ვუსწორდებოდით. ( ალექსანდრე )
- აი მანდ ფრთხილად, რაც ბევრს ილაპარაკებ უფრო ბევრ შეცდომას დაუშვებ.
- ვიცი არასდროს გიზიდავდა ასეთი საუბრები, მაგრამ მაინც დაფიქრდი ჩემს ნათქვამზე ძმაკაც. ( ალექსანდრე )
ალექსანდრე ჩემს პასუხს აღარ დაელოდა და საავადმყოფოში შევიდა. ვიცოდი, რომ ალექსანდრე მართალი იყო, ცვეტში ჩემი საქციელებით, მართლაც იმ ტიპებს ვემსგავსებოდი, რომლებსაც არასწორი საქცილებისთვის თვითონვე „ვასამართლებდი“, რამდენიმე წუთიანი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე, რომ ცოტახნით სინაგლე დამევიწყებინა და შედეგის მიხედვით გადამეწყვიტა დავრჩენილიყავი თუ არა ასეთი საყვარელი.
ალექსანდრე და გოგოები სახლში გავუშვი მეკი საავადმყოფოში შევედი, ცოტახანში გაირკვა, რომ ჯერჯერობით აქ დარჩენა არ შეძლებოდა, ექიმს არ შევპასუხებივარ, რადგან ძალიან დაღლილი ვიყავი, ჩემთვისაც უკეთესი იქნებოდა თბილ სახლში დასვენება, ნინო სახლში არ დამხვდა, მაშინვე მივხვდი ღამის პირველ საათზე სად შეიძლებოდა მისი მოძებნა და ტელფეონი ავიღე.
- მარინე, დედაჩემი თქვენთანაა?
- კი შვილო, ძალიან ცუდად იყო და ვურჩიე ჩემთან დარჩენილიყო. ( მარინე )
- კარგი, მადლობთ.
ტელეფონი გავთიშე და ჩემს ოთახში შევედი, რამდენიმე წუთში ჩამეძინა, დილით კი ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა.
- საავადმტოფოში ხარ? ( ალექსადნრე )
- არა, სახლში ვარ.
- იქ არ დარჩი? ( ალექსადნრე )
- რამე მოხდა?
- არა არა, ჩემთან ამოდი ცოტა სასმელი, გოგოები ყინულებით ყავას გაგვიკეთებენ ჩვენ, რომ გვიყვარს ისეთს და თან გერმაინაზეც დავილაპარაკებთ. ( ალექსანდრე )
ვაპირებდი, რომ სინაგლე ცოტახანი დამევიწყებინა და ყველასთან ზედმეტად თბილი გავმხდარიყავი, ამიტომ ალექსანდრეს აღარ შევეპასუხე.
- კარგი, ცოტახანში გამოვალ.
წყალი გადავივლე და ჩემი საყვარელი ჯინსი ამოვიცვი, ფეზე კეტები და შავი საროჭკა, რომელიც ძალიან მიხდებოდა და უფრო მიმზიდველს მხდიდა. როგორცკი მანქანა დავძარი მაშინვე ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა.
- ბიჭო შეგიძლია ლენა გამოაყოლო? ( ალექსადნრე )
- მგონი ჩემი დანხვა არ გაუხარდება.
- არაუშავრს, მიდი მიდი სახლიშა, დალაპარაკების შანსიც გექნება. ( ალექსადნრე )
ტელეფონი გავთიშე, რამდენიმე წუთში უკვე ლენას სახლთან ვიყავი.


აბა როგორი იყო? მოგეწონათ თუ არა ეს თავი? დიდი თავების დამატებას რაღაც მიზეზების გამო ვერ ვახერხებ, ამიტომ კარგი იქნება თუ მხლოდ ისტორიას შეაფასებთ.