გამომეღვიძა, ჯერაც ცრემლიანი მქონდა თვალები.. ნეტავ სულ არ გამეღვიძა როგორმტანჯავს ეს ტკივილი. მისაგებსჰი გავედი,არა კი არ გავედი გავლასლასდი ტკივილისგან დასუსტებული.
-გაიღვიძე?_მოდი დაჯექი,თავი ხელსში აიყვანე გთხოვ (რუსკა)
ტირლი ამივარდა,ნერწყვს ვერ ვყლაპავდი რაგაც მიჭერდა ყელში და მახრჩობდა,კართან ვიდექი გაშეშებული. რუსკამ ხელი მომკიდა და დამსვა. თავზე მეფერებოდა,და მისი ცრემლები ხელზე მეცემოდა. ცდილობდა არ დამენახა მაგრამ ვგძნობდი გული როგორ ტანჯვით გვიძგერდა ორივეს..

-გთხოვ დღესაც დარცი ჩემთან რა?
-კი,დაბრჩები,ჩემებს გავაგებინე ყველაფერი. ხო მართლა ნინო დეიდა გირეკავდა, 2 დღეში ჩამოვა.წუხს შენზე დიდიხნით მომიწია დატოვებაო. ვუთხარი რომ გეძინა და ხვალ დავრეკავო.
როგორ არ მინდოდა დედას რამე გაეგო,მაგრამ ჯობდა ყველაფერი მომეყოლა ჩემს ტკივილს დიდი ხანი ვერ დავმალავდი...
ცრემლები მოვიწმინდე, ფეხზე წამოვდექი, სახეზე ჩამოშლილი თმა ავიკეცე და სააბაზნოსკენ გავემართე უხმოდ.
ონკანი მოვუშვი, და სახეზე ცივი წყალი შევისხი. უნებურად ტუჩებზე ხელი მოვისვი,მახსენდებოდა ლევანის ცხელი ვნებით სავსე ტუჩები,ულამაზესი თვალები როგორ ენთებოდნენ ჩემი დანახვისას. ნუთუ ვეღარასდროს დავინახავ მის თვალებს? ამ ფიქრებში გართული,სწრაფ-სწრაფად და ისტერიკულად ვისხავდი წყალს სახეზე და ცრემლები არ მიშრებოდა. ტკივილისგან ცავიკეცე.ხმამაღლა ამივარდა ტირილი,არა, ეს ტირილი კი არა, ღრიალი იყო დიახ! მე " ცხოველი" ვარ ასეთ არა ადამიანურ ტკივილს რომ ვუძლებ..რუსკა მომვარდა ჩემი ფეხზე წამოყენება სცადა მაგრამ ამაოდ. სამზარეულოში გაიქცა, ჭიქით წყალი მოიტანა და რაგაც აბები დამალევინა.თან ბუტბუტებდა-მორჩა,დაწყნარდი ეხლა დამშვიდდები.ცოტა ხნის შემდეგ კიდევ ერთხელ შევისხი სახეზე წყალი და გამოვედი. წამალი მოქმედებას იწყებადა ძილი მერეოდა,წამოვწექი და მკვდარივით დამეძინა.

ლევანი აღარ დამსიზმრებია არადა როგორ ველოდი როგორ მინდოდა მენახა თუნდაც ერთხელ.
დილის 10:00 საათი იყო რომ გამეღვიძა,სამზარეულოსკენ გავემართე,მისაღებში დივანზე რუსკას ეძინა.ფეხ აკრეფით შევედი,მაგიდაზე ლიკას დატოვილი სიგარეტი დავიანახე მოვუკიდე და მოწევა დავიწყე,ასე მეწვოდა გული და მეფერფლებოდა სული. უკნიდან რუსკა მომეპარა დასიგარეტი წამართვა.
-რას შვრები გოგო? შენ ხო სიგარეტი ხელშიც არ გჭერია?
-ახლა მიჭირავს- ჩავილაპარაკეწყენით და დამიბრუნეს ნისნად ხელი გავუწოდე. მაგრამ რუსკამ სიგარტი ჩააქრო და საფერფლეზე დადო.
-მოდი დაჯექი,ყავას გავკეთებ .რამე უნდა შეჭამო,ასე არ შეიძლება დასუტებული ხარ.
მზრუნველად ლაპააკობდა და სამზარეულოში ფუსფუსებდა.მხოლოდ ყავა დავლიე და ავდექი, უნდა მოვემზადო საავადმყოფოში მივდივარ,ვთქვი და ოთახისკენ გავემართე.გრძელი მუქი ლურჯი სარაფანა ჩავიცვი და თხელი მოსაცმელი მოვისხი, გამოვევი რუსკაც მზად დამხვდა. გარეთ გამოვედით ტაქსი გავაჩერეთ და საავადმყოფოში წავედით. როცა მივედით ლევანის სანახავად არ შემიშვეს ექიმები იყვნენ შიგნით. თენგოს პალატაში შევედი,წვეტოვანი ედგა სახე ადგილ ადგილ დალურჯებული ქონდა.
-მოხვედი?-ნერვიულად გაიღიმა.
-როგორ ხარ?
-არამისავს მარიანა შენ როგორ ხარ?
-მე?-თავი დაბლა დავხარე რათა ჩემი ცრემლები არ შეემჩნია.
-ხთხოვ-მითხრა და ზალა გამოცლილი ხელი ხელზე დამადო.
-არაფერია,დზლიერი უნდა ვიყო მე ლევანს ვჭირდები -ვუთხარი და ხელი მოვუჭირე. ლიკაც გზასია მალე მოვა.არაფერს ვკითხებოდი ვიცოდი ძალინ მზიმე იყო მომხდარის გახსენება. ისედაც ყველაფერი გაირკვეოდა შემდგომში.
-კიდევ გნახავ,-ვუთხარი დაგარეთ გამოვედი.
ლიკა უკვე მოსულიყო ჩამეხუტა მაგრად.
-გოგოებო ექიმები გამოსულან გთხოვთ გაართეთ 10 წუთი უნდა შევიდე ლევანი უნდა ვნახო..
ლიკა და რუსო ლაპარაკში გართულ ექიმებთან მივიდნენ და ლაპარაკი შეკითხვების დასმა დაუწყეს,ლაპაკ ლაპარაკშირეანიმაციის ოთახის კარს ჩამოსცილდნენ და ადგილი შეიცვალეს.
უცბათ შევედი, მივედი ლევანთან ახლოს. გმერთო ჩემო ეს რის დანახვა მიწევს პირზე ხელი ავიფარე რომ ხმა არ ამომეღო. სახეზე მოვეფერე-როგორ მენტრებილევან დამიბრუნდი მარტო არ დამტოვო,სახეზე ვკოცნიდი და ვეფერებოდი. უცბად გუმა ძალიან სრაფად დაუწყო ძგერა, დამარჯვენა თვალიდან ცრემლი ჩამოუგორდა. რამის გული გამიჩერდა ვიცოდი რომ ჩემი ესმოდა და განიცდიდა ასეთ მგომარეობაში რომ იყო და ხმის ამოღება არ შეეძლო. ვერ მეხუტებოდა კვლავინდებურად.
ერთდროულად ვუკოცნიდი თვალებს,სახეს.-ლევან ჩემო ერთადერთო სიყვარულო იბრძოლე ჩემი გულისთვის . ძალიან მიყვარხარ.

უცბათ ექიმები შემოვიდნენ და გარეთ გამომიყვანეს.არაფერი უთქვამტ მხედავდნენ როგრ განვიცდიდი. მხოლოდ გამაფრთხილეს ასე აღარ მოვქცეულიყავი.


***
მორჩა გლოვა! ლევანი ცოცხალია და მე მას ვჭირდები.
როდესაც დავმშვიდდი თენგო მოვინახულეთ კიდევ ერთხელ და სახლში წამოვედით.
როცა სახლში მივედი წყალი გადავივლე და მეცადინეობა დავიწყე.
-ჯანდაბა თავში არაერი შედის. არა და გამოცდები 2 დღეში მეწყება. წიგნზე თავი დავდე და ლევანზე ფიქრებმა გამიტაცა.
კარზე ზარის ხმამ გამომაფხიზლა, ო როგორ მეზარება კარის გაღება ვფიქრობდი ჩემთვის,ცოტა ხანს არ ავდექი მეგონა დაიგლებოდა და წავიდოდ მაგრამ არა! იქამდე არ შეწყდა ზარის ხმა სანამ კარი არ გავაღე.
-დიახ გისმენთ?
-ეს თაიგული ინებეთ და ხელი მომიწერეთ-სიბრაზისგან და დაღლილობისგან სახე აწითლებულმა კურიერმა წითელი ვარდები ხელში მომაჩეჩა. ხელი მოვაწერე,კარი ფეხით მივხურე ვარედების სურნელი შევისუნთქე კიდევ ერთხელ შევხედე -ვისგან უნდა იყოს?- ბარათი არ დევს..ალბათ შეეშალათ ჩავილაპარაკე და ვარდები ნაგვისურნაში ჩავყარე..