****
ასე გადიოდა დრო... ლევას თითქმის ყოველდღე ვხედავდი და დაუსრულებლად შეგვეძლო საუბარი ათას რამეზე.. მალე გამოცდები მეწყებოდა და ძალიან დატვირთული ვიყავი ვცდილობდი ბევრი მემეცადინა და წარმატებით დამეხურა სკოლა.
***
გაზაფხულოც დადგა
გამოვედი სახლიდან და ხარბად ჩავიზუნთქე ჰაერი. თითქოს იმ წუთის იქით აღარაფერი აღარ იქნებოდა...
მიყვარს გაზაფხული- ვფიქრობდი ჩემთვის როდესაც მანქანა გაჩერდა ჩემს გვერდით ლევან?-ჩამეგიმა
-დაჯექი გთხოვ -მთხოვა და ტუჩის კუთხე საყვარლად ჩატეხა.
რომ ვთქვა ბევრი ვიყოყმანე თქო ტყუილი იქნება. გავაღე კარი და დავჯექი .
-როგორ ხარ?(მე)
-შენი დანახვისას შეიძლება ცუდად ვიყო?-მითხრა და სახეზე მომეფერა
უცბათ მანქანა ადგილიდან მოწყვიტა, ავნერვიულდი ძალიან მეშინია სისწრაფის,შემატყო ფერი რომ დავკარგე და სიჩქარეს დაუკლო.

-ჩემს გვერდით ნურაფრის ნუ გეშინია- მითხრა ღიმილით და ხელი ხელზე დამადო. სახე გამიწითლდა ხელის შეხებისას
-რა მორცხვი ხარ? -მითხრა და გულიანად გაიცინა.
აალაქ გარეთ გავედით ერთ ლამაზ ადგილას გააჩერა, საიდანაც მშვენიერი ხედი მოჩანდა. ლევანი მანქანას მიეყუდა,მივედი და ჩავეხუტე
-ლევან მიყვარხარ
-რა? რა თქვი?- გაიმეორე ხელში ამიტაცა და დამატრიალა, მიყვარხარ მიყვარხაარ ხმამაღლა ვუთხარი და მაგრად ჩავეხუტე.
-რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ -მითხრა და მოწყვეტით მაკოცა. მკოცნიდა იქამდე სანამ ჰაერი არ გამოილია.ძლივს მოწყდა ჩემს ბაგეებს.დრო და დრო მკოცნიდა და მეხუტებოდა.
-ძალიან მიყვარხარ სულ ჩემს გვერდით იყავი გთხოვ.-არასოდეს გატკენ გულს მარიანა შენ ჩემი საჩუქარი ხარ.

უკვე ბინდდებოდა სახლში რომ მიმიყვანა. დედა სოფელში იყო წასული და ჩემთან დარჩენა რუსკას ვთხოვე. რუსკაც მალე მოვიდა ჩიფსები და წვენები ამოიტანა.. ფარდები ჩამოვაფარეთ და ფილმის საყურებლად მოვკალათდით როდესაც დავიწყე იმის მოყოლა თუ რა მოხდა დღეს. ტელევიზორი გამორთო ჩემსკენ მოტრიალდა და თვალებ გაფართოვებული მისმენდა.
-რა მაგარია მარია-ხმამაღლა დაიყვირა და ხმამაგლა გაიცინა,
-როგორც იქნა აღიარე და აგარ დატანჯავ ჩვენს ბიჭს - ტუჩებ დაპრუწული მელაპარაკებოდა. ჩამეხუტა -მიხარია რომ ბედნიერი ხარ ჩემო გოგო.
ასე ჩახუტებულები ვიყავით სანამ კარზე ზარის ხმამ არ დაარღვია მყუდროება. ერთი მაგრად ჩავისუნთქე და კარისკენ წავედი. ხელში ლიკა შემრჩა
-არ მელოდი? -შემატყო გაოცება ენა გამომიყო და ხმაურიანად მაკოცა.
-რუსკას სალამი-მხარზე ხელი დაარტყა და მდივანზე წამოგორდა.
-მოკლედ გოგოებო მეც თქვენთან ვრჩები -გვითხრა და გაგვიღიმა.
ძალიან გვიყვარდა ერთად ყოფნა.
-გოგოებო თენგოს მშობლები ჩამოდიან და ჩემი გაცნობა უნდათ -ნერვიულად ჩაეღიმა და წამით გაიყურსა
-მაგარია გოგო (რუსკა)
გოგოები კიდევ დიდხანს საუბრობდნენ სამომავლო გეგმებზე..ფიქრებმა გამიტაცა ნეტავ მე როგორ მიმიღებენ ლევანის მშობლები??!
მთელი ღამე ვსაუბრობდით ათას რამეზე. გამთენიისას ჩაგვეძინა.
საშინელი სიზმარი მესიზმრა და გიჟივით წამოვვარდი ფეხზე. რუსკას ღრმად ეძინა ლიკა ვერ დავინახე ვიფიქრე სხვა ოთახში გავიდა დასაძიმებლად . სამზარეულოში გავედი წყლის დასალევად როცა კარებიდანვე დავინახე როგორ ეწეოდა ნერვილად სიგარეტს და ერთ წერტილს მიშტერებოდა.
-რა ხდება?აქ რას აკეთებ?
ვკითხე და კიდევ ჩამოუგორდა თვალებიდან ცრემლები გულში ჩავიხუტე. ჩვენს ლაპარაკზე რუსკაც გამოვიდა ლიკას ფეხებთან ჩაიმუხლა. ამომხედა ნერვიულად და უხმოდ თვალებით მეკითხებოდა
-რა ხდება? რა მოუვიდაო?
ხმა ამოიგე ღონივრად შეანჯღრია ლიკა.
-არ ვიცი ეს როგორ გითხრათ მარიანა -თქვა და ნერვიულობისგან ხეკები დაეკრუნჩხა.
-10 წუთია რაც დამირეკეს,თენგო და ლევანი ავარიაში მოყვნენ.
ამ სიტყვების გაგონებაზე გულში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი. გონება დამებინდა და თვალებში სიშავე ჩამიდგა. ასეთი ტკივილი თუ არსებობა არც მეგონა. ფეხზე ავდექი გადავიცვი და საავადმყოფოსკენ გავიქეცით.როცა მივედით მისაღებში თენგოს დედა და მამა დაგვხვდნენ ჩამოფრენილიყვნენ როდესაც ეს ამბავი შეატყობინეს. ქალი ტირილით თავს იკლავდა მამა ნერვიულად დადიოდა აქეთ იქით. და დრო და დრო იხუტებდა ტკივილისგან დატაჯულ გულში და გამხნევებას ცდილიბდა .. საოპერაციოდან ექიმი გამოვიდა ყველა მივცვივდით. თენგოს მშობლები თქვენ ხართ? იკითხა და ხმადაბლა დაიწყო საუბარი. დაწყნარდით პაციენტს მსუბიქი დაბეჟილობა აქვს პალატაში გადავიყვანთ. ამ სიტყვებზე შემოცვივდნენ ლევანის მშობლები მათ ახლა გაეგოთ მომხდარი. რა ხდება ჩემი შვილი როგირა?-ყვიროდა ლევანის დედა.
-დაწყნარდით ქალბატონო გთხოვთ
-ლევანი კომაშია მრავალი მოტეხილობა აქვს.ჩვენ ყველაფერი გავაკეთეთ.დროა საჭირო.
კომაშია
კომაშია
კომაშია
იმეორებდა ვიღაც ჩემს ყურებთან, ამ სიტყვების გაგონებაზე რეანიმაციის ოთახის კარს მივარდი მაგრამ დამიჭირეს..ფეხებში ძალა გამომეცალა და ჩავიკეცე.
ხომ დამპირდი არ მიგატოვებო,
მარტო არ დაგტოვებო,ტკივილისგან ძალა გამოცლილი ვჩურჩილებდი.
.კიდევ ერთხელ გავიბრძოლე რათა მენახა მისი უმწეო სხეული,კიდევ ერთხელ მეთქვა რა ძლიერ მიყვარს.
ტკივილისგან გონება დავკარგე . როდესაც გონს მოვედი ცრემლები წამომივიდა ლევანის გარეშე არ მინდოდა სიცოცხლე . პალატა დავტოვე და დერეფანში გავედი გოგოები მომცვივდნენ.
რატომ ადექი?
-ჯერ კიდევ სუსტად ხარ.
სული მტკიოდა.
-გამაგრდი გთხოვ-მეუბნებოდა ლიკა და თავზე მკოცნიდა.
-ლევანის გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია,მის გარეშე არაფერი ვარ ვბუტბუტებდი ჩემთვის.. ექიმმა საავადმყოფო დაგვატოვებინეს ჩვეენს იქ ყოფნას აზრი არ ქონდა. სახლში როგორ მივედით არ მახსოვს. დავწექი და ტკივილისგან მოვიკუნტე. გაორება მჭირდა. ერთს სჯეროდა რომ ლევნი არ დაუშვებდა მარტო დაეტოვებინა.ხოლო მეორე-სიბნელეში კუთხეში მიმჯდარიყო და ცუდს ელოდებოდა.ჯანდაბა სიკვდილსაც დავვიწყებივარ. ღმერთო რატომ გამიმეტე ასეთი ტკივილისთვის. რა სასტიკი ყოფილა ცხოვრება. დაღლილს
ჩამეძინა სიზმრებშიც არ მამებებდა თავს ტკივილი. ლევანი მესიზმრებოდა შველას მთხოვდა და მე მისვლა არ შემეძლო.
ცხოველია ადამიანი!-არა ცხოველზე უარესი ასეთი ტკივილის ატანის უნარი რომ შესწევს.

****
-მე თენგოთან უნდა გავიდე მალე დავბრუნდები
-კარგი ლიკა წადი აქ ვიქნები.
ლიკა პალატაში შევიდა უყურებდა და ხმას ვერ იღებდა.ათასი ფიქრი აწვალებდა მაგრამ ყველაფერს დუმილი არჩია.ეფეროდა სახეზე და ნერვიულად აცეცებდა თვალებს.გოგოს ჩაწითლებილი თვალების ხანახვისას კიდევ უარესი სევდა დაეუფლა სიტყვის თქმის ძალა არ შესწევდა.ჯერაც ვერ გაეცნობიერებინა რა ხდებოდა მის თავს..


----
დაგვიანებისთვის ბოდიში