02:03
სონა: რა იყო გოგო, რა ფეთიანივით მელაპარაკე? სიმართლე რომ გითხრა, შენს ზარს არ ველოდი... აბა, მითხარი რა დაგემართა, რატომ ტრი ამ შუაღამისას?
პანდორა: ძალიან ცუდად ვგრძნობ თავს. ხმამაღლა მინდა ვიტირო.
სონა: მოხდა რამე?
პანდორა: კი, საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ დიდი სისულელეა ეს ყველაფერი და წერტილი უნდა დავუსვა. ხვალ დილით თბილისში
მივდივარ...
სონა: რატომ? ზურა ვეღარ მოდის?
პანდორა: კი, მაგრამ მე არ დაველოდები... ყველაფერი დამთავრდა... თუმცა ეს მე გადავწყვიტე ასე და მან ამის შესახებ არაფერი იცის...
სონა: კარგი, დამშვიდდი, ნუ ინერვიულებ, გადაწყვიტე და გადაწყვიტე... როგორც შენ გინდა, ისე მოიქეცი. ახლა ტირი, ხომ? ისევ ისე, ხელის ზურგით იწმენდ ცრემლს? გკოცნი ცრემლიან თვალებში... ხვალ რითი მიდიხარ?
პანდორა: ალბათ "მარშრუტკით"...
სონა: ფული ხომ აიღე დღეს? ტაქსით წადი... იყიდე კაბა?
პანდორა: კი, ვიყიდე... მაგრამ რაღად მინდა?
სონა: სხვა დროს გამოგადგება... ნუ ტირი... ახლა დაიძინე, ხვალ კი დაგირეკავ და გავიგებ, რითი წახვალ. გკოცნი და გეფერები, ჩემო ტკბილო... გაიღიმე, ცხოვრება ხომ მშვენიერია, თუნდაც იმიტომ, რომ ამ შუაღამისას სიყვარულის გამო მოთქვამ... გკოცნი...
პანდორა: კარგად, ცოტა დავმშვიდდი... მეც გკოცნი...
03:17
სონა: ღამე მშვიდობის, ზურა, დილით ბათუმში წასვლამდე თუ წაიკითხავ ჩემს მესიკს, აუცილებლად დამირეკე......... ამ ნომერზე... თუ არადა, დილით მე დაგირეკავ... კარგად...
10 სექტემბერი, კვირა
02:05
პანდორა: გამარჯობა, სონა. როგორ ხარ?
სონა: მე კარგად, მაგრამ მოსაკითხი მგონი, შენ უფრო ხარ. დღევანდელი დღის გმირო, როგორ ხარ?
პანდორა: შენზე გაბრაზებული ვარ. უფრო სწორედ, ვიყავი...
სონა: რატომ, ჩემო სიხარულო? ახლა გაგიარა გაბრაზებამ? შენ მარტო ჩემზე კი არა, მთელ მსოფლიოზე იყავი გაბრაზებული. მათ შორის, შენს საყვარელ ზურაზეც. ერთი სული მაქვს, როდის გავიგებ ყვველაფერს უფრო დაწვრილებით...
პანდორა: ისე ღირსი იქნები, რომ არ მოგიყვე...
სონა: ვინა, შენა? მე? არ მომიყვე? აბა, რას ამბობ? შენ თვითონ თუ გჯერა შენივე ნათქვამის? აბა, ჰე, დაიწყე!
პანდორა: არ მოგიყვები, არა! ტყუილად მელოდები...
სონა: მე რომ დაგირეკე, შენ უკვე "მარშრუტკაში" იჯექი და მითხარი, ბათუმიდან ახლა გამოვდეიო. მერე?

პანდორა: ბარგი წინა საღამოსვე ჩავალაგე. ჰოდა, დილით დავავლე ჩანთას ხელი და უთენია გავიქეცი, რომ 7-საათიანი "მარშრუტკისთვის" მიმესწრო. ძალიან ბევრი ხალხი იყო, მაგრამ მიანც ვიშოვე ერთი ადგილი და თანაც, მძღოლის გვერდით. ვიდრე "მარშრუტკა" დაიძვრებოდა, ხალხის ყაყანმა იმის საშუალება არ მომცა, რომ ჩემს ფიქრებში ჩავძირულიყავი, აზრი მეფანტებოდა. როგორც კი ადგილიდან დავიძარით, მაგრამ "დავიგრუზე", ბოღმა ყელში მეჩხირებოდა და ფეხები უკან მრჩებოდა.
სონა: მე რომ გელაპარაკე, მაშინ თავი ყოჩაღად გეჭირა და არ მიგრძნია, რომ ტიროდი...
პანდორა: არ გაგრძნობინე, რადგან შენი ამბავი რომ ვიცი, დამიწყებდი ჭკუის დარიგებას და დამშვიდებას, მე კი უფრო ხმამაღლა ავტირდებოდი. ვცდილობდი, მხოლოდ კარგზე მეფიქრა. ფიქრი ბაჩოზე გადამქონდა და გულში მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ თბილისში ჩავიდოდი თუ არა, მის ძებნას შევუდგებოდი. მერე ფიქრი ისევ ზურაზე გადამქონდა და მის გახსნეებაზე, ცრემლი მახრჩობდა... "მარშრუტკის" ჯაყჯაყი გულს უარესად მიწვრილებდა. რაც დრო გადიოდა, მით უფრო მიჭირდა თავის მოთოკვა და მალე ცრემლები წამომცვივდა. ჩემ გვერდით ახალგაზრდა მამაკაცი იჯდა, რომელიც გაოცებული მიყურებდა. ალბათ ფიქრობდა, რომ საზაფხულო თავგადასავლის გამო ვიყვი გულმოკლული. რამდენჯერმე გამომელაპარაკებაც სცადა, მაგრამ მისთვის არ მცხელოდა. ასე ვიარეთ ქუთაისამდე. იქ კი, ქალაქის გასასვლელში საპატრულო პოლიოციამ გაგვაჩერა და ყველას სათითაოდ საბუთები შეგვიმოწმა. მათთვის არც შემიხედია, ისე მივაწოდე ჩემი პირადობის მოწმობა. "პასპორტს" დახედეს, მერე ამხედ-დამხედეს და მითხრეს: ქალბატონო ნატო, თუ შეიძლება ჩამობრძანდით, თქვენი ბარგი ჩამოიღეთ და სამორიგეოშში გამოგვყევითო. ჯერ გავოცდი, მერე გავწიწმატდი - არსადაც არ წამოვალ-მეთქი. მითხრეს: სადაც თქვენ ცხოვრობდით, იმ სახლის დიასახლისმა პატრულს შეატყობინა, რომ გაგიძარცვავთ და მისი ოქროულობა მიგითვისებიათო. ლამის გავგიჟდი. "მარშრუტკის" მგზავრები გაფართოებული თვალებით მიყურებდნენ. მე კი ზურაც დამავიწყდა, ბაჩოც და საკუთარი თავიც. მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ თუ იმ ქალმა ოქროულობა მართლა დაკარგა, ჩემი უდანაშაულობა რითი უნდა დამემტკიცებინა. ამასობაში მძღოლი ჩამოვიდა, საბარგული გახსნა და ჩემს ჩანთაზე მიუთითა. ერთ-ერთმა პატრულმა ჩანთა ჩამოიღო და იქვე მდგომი "მერსედესის" საბარგულში ჩადო. მე კი უკანა კარი გამიღო და თავით მანიშნა, დაჯექიო. სავარძელზე რომ მოვთავსდი, მხოლოდ მაშინ შევხედე მძღოლს და ისტერიკა დამემართა - საჭესთან ზურა იჯდა და სარკიდან მიყურებდა. აღარ ვიცოდი, მეცინა თუ მეტირა. ბოლოს, მაინც ტირილი ამივარდა. ვტიროდი იმიტომ, რომ რაღაც მიხაროდა, მაგრამ ვერ გეტყვი, რა უფრო გამიხარდა - ქურდობის გამო თავის მართლება რომ არ მომიწევდა თუ, ის, რომ ზურა დავინახე. ალბათ, უფრო პირველი. ხმაც არ ამოუღია და ჩემი ტირილისთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია. მანქანა უსიტყვოდ დაძრა და უკან, ისევ ბათუმისკენ წამოვიდა. კარგა ხანი დამჭირდა გონზე მოსასვლელად. ტირილს რომ მოვრჩი, მანოქანა გააჩერა და მითხრა: ტაქსის მძღოლი ხომ არა ვარ, კლიენტივით უკან რომ ზიხარ, წინ გადმობრძანდი, თუ შეიძლებაო. ყველაზე საოცარი კი ის იყო, რომ სიმსუბუქეს ვგრძნობდი და ისეთ კარგ გუნებაზე ვიყავი, რომ მის ყველა ბრძანებას უსიტყვოდ შევასრულებდი.
სონა: ძალიან ჯიუტი ხარ... ბათუმიდან გაქცევა არ გინდოდა, მაგრამ რადგან თქვი, რომ უნდა წასულიყავი, უკან აღარ დაიხიე, თორემ როგორც ვხვდები, შენი ტირილის მიზეზი სწორედ ის იყო, რომ საკუთარი სურვილის საწინააღმდეგოდ იქცეოდი.
პანდორა: ალბათ, ასე იყო...
სონა: განაგრძე, მერე რა მოხდა?.. როგორც მივხვდი, პატრულს დახმარება მან სთხოვა.
პანდორა: ჰო, მერე მითხრა, ახლობელს ვთხოვე და ის დამეხმარაო... პირველი, რაც მკითხა, ის იყო: სად გარბოდიო? ვუპასუხე: სახლში-მეთქი. მკითხა: ხომ იცოდი, რომ მოვდიოდი და რატომ არ დამელოდეო? - ვჩქარობდი, მინდოდა, საკუთარი ციხესიმაგრისთვის შემეფარებინა თავი-მეთქი - ვუპასუხე... ჩემთვის არც ერთს არ გითქვამთ, რომ წინადღეს ერთმანეთი გაიცანით და ისაუბრეთ. ძალიან გამიკვირდა, საიდან უნდა სცოდნოდა, რომ მე თბილისში მივდიოდი. ვერ წარმოვიდგინე, რომ მას შენ დაურეკავდი და ეტყოდი, რომ ბათუმიდან გამოვიქეცი. მერე ეგეც რომ გავარკვიე, ვთქვი: სონას მოვკლავ-მეთქი. გაიცინა. მაგას ჩემთან ამბობ, თორემ დარწმუნებული ვარ, მადლობას გადაუხდიო... თავის თავში ისეა დარწმუნებული, რომ მგონი, "ნარცისიზმი" სჭირს. ერთი სიტყვით, აღარც მახსოვდა, რომ ცოტა ხნის წინ ყველაზე უბედური ადამიანი ვიყავი და თავს ტირილით ვიკლავდი. რომ დავმშვიდდი, საოცარი შიმშილი ვიგრძენი და ვუთხარი: მშია-მეთქი. დღისით ფენოვანი ხაჭაპურისა და ნაყინის მეტს არაფერს გაჭმევ, საღამოს კი რესტორანში წავალთო - მითხრა. გადავირიე... ის კი ძალიან სერიოზული სახით იჯდა და მეუბნებოდა, რომ ფეხით სიარული და ფენოვანი ხაჭაპურის ქუჩაში ჭამა მომენატრა და მაინცდამაინც დღეს უნდა აესრულებინა ეს ნატვრა. ბათუმში რომ ჩავედით, მითხრა: პირდაპირ სასტუმროში მივიდეთ და შენი ბარგი იქ მივიტანოთო. ქვა ავაგდე და თავი შევუშვირე: არა, იმ სახლში უნდა წავიდე, სადაც ვცხორვობდი-მეთქი, მაგრამ არაფერი გამომივიდა... სასტუმროში არ ავსულვარ, თვითონ აიტანა ბარგი და უკან დაბრუნდა. მე მხოლოდ პლაჟისთვის საჭირო ნივთები დავიტოვე ცელოფანის პარკით. გზაში თეთრი პერანგი და შავი, კლასიკური სტილის შარვალი ეცვა. ნომერში ასულს კი ტანსაცმელი გამოუცვლია და ჯინსის შარვლითა და მაისურით ჩამოვიდა. ისე უხდებოდა, რომ თვალი ვერ მოვწყვიტე. მანქანა სასტუმროს სადგომზე გააჩერა და ბათუმის ქუჩებს ფეხით გავუყევით.

სონა: ფენოვანი ხაჭაპური გიყიდა?
პანდორა: თვითონაც შიოდა. პირველსავე საცხობთან შეჩერდა და 6 ცალოი ხაჭაპური იყიდა. ისე მადიანად ილუკმებოდა, რომ მეც ავყევი. მერე სიმინდიც იყიდა და ისიც ქუჩაში ჭამა. თან გაიძახოდა, ადამიანურად ცხოვრება მომენატრაო... ასე, ჭამა-ჭამით ვიარე,თ პლაჟზე წასვლა კი საღამოსთვის გადავდეთ. ბევრი ვიწანწალეთ, მერე შევეცოდე და კაფეში შემიყვანა, სადაც ყავაზე და პიცაზე დამპატიჟა. იქიდან კი პლაჟზე წავედით. თვითონ უცებ გაიძრო ტანისამოსი და შეზლონგზე დაჯდა. მერე მითხრა: მიდი, გაიხადე, უნდა გიყურო, როგორ იხდიო. ამის გამო გავიბუტე, გავჯიუტდი და ქოლგის ქვეშ ჩაცმული დავჯექი. სიცილით კვდებოდა. მერე წყალში შევიდა და მეც გავიხადე.
სონა: შე გოიმო... შენს ადგილზე მისი თანდასწრებით ისე სექსუალურად გავიხდიდი, რომ სულ თავბედს ვაწყევლინებდი...
პანდორა: კარგი, რა, სონა! რომელი სტრიპტიზის მოცეკვავე მნახე? ნაპირთან მელოდა. მეც რომ შევედი წყალში, შემომთავაზა - შორს გავცუროთო. ვუთხარი: ყოფილი მოცურავე ვარ და ნუ შემეჯიბრები-მეთქი, მაგრამ არ მომეშვა. ისე შორს გავცურეთ, რომ ნაპირზე მყოფი ხალხი ჭიანჭველებივით მოჩანდა. მაშველები რუპორით გვიყვიროდნენ - გამოდითო. ერთი წამით დავიჭირე ზურას მზერა და შემეშინდა, რადგან თავში სულელურმა აზრმა გამიელვა: იქნებ, ჩემი დახრჩობა უნდა-მეთქი... რა თქმა უნდა, სასაცილოა, მაგრამ ერთი წამით ესეც კი დავუშვი და სასწრაფოდ დავიწყე ნაპირისკენ გამოცურვა. პლაჟზე რომ გამოვედით და თავი სამშვიდობოს დავიგულე, ჩემი ეჭვი მასაც გავუზიარე. სიცილისგან ლამის გაიგუდა. მერე მითხრა: ზღვაში დახრჩობის რა მოგახსნეო, მაგრამ ალერსით ნამდვილად დაგახრჩობო.

სონა: ახლა არ მითხრა, რომ მაგაზეც უარი უთხარი...

პანდორა: პლაჟიდან რომ წამოვედით, კარგა ხანი ბილიარდს ვთამაშობდით და მერე სასტუმროში მივედით, რომ ტანისამოსი გამოგვეცვალა. სასტუმროში, კიბეზე რომ ავდიოდით, ხელი მომხვია. მაშინვე არა, მაგრამ კართან რომ მივედით, ხელი გავაშვებინე. ვყოყმანობდი, შევსულიყავი თუ არა ნომერში, მაგრამ ჩემი ტანისამოსი იქ იყო და ძალიან ცუდად გამომივიდოდა, რომ მეთქვა: არ შემოვალ-მეთქი. შევნიშნე, რომ როდესაც კარს აღებდა, ხელი აუკანკალდა ე.ი. ნერვიულობდა. მისი ნერვიულობა მეც გადმომედო და კარი გააღო თუ არა, ოთახში პირველი შევიჭერი და ჩანთას ვეცი. ჩემი ახალი კაბა და ფეხსაცმელები ამოვიღე და გადავწყვიტე, სააბაზანო ოთახში გამომეცვალა. დავინახე, რომ ზურაც საწოლზე დადებულ მომცრო ჩანთაზე იყო დახრილი. ისე ავუარე გვერდი, რომ მეგონა, ვერც კი შემნიშნა. სააბაზანოს კართან მისი ხმა მომწვდა. მეძახდა. ოთახში რომ შევბრუნდი, ის დოინჯით იდგა, კისერი მოეღერებინა და მიყურებდა. მითხრა: ჩემთან მოდიო... ლამის გულმა დამარტყა. - დასაკლავი ხბოსავით ნუ მიყურებ, ახლოს მოდი, რაღაც უნდა გაჩვენოო... უცებ გამოვფხიზლდი - კაცმა რაღაც უნდა მაჩვენოს, მე კი სულ სხვა რაღაც ვიფიქრე-მეთქი. ახლოს რომ მივედი, ტანისამოსი ხელიდან გამომგლიჯა და საწოლზე დაყარა. მერე, აღარ მახსოვს როგორ აღმოვჩნდი მის მკლავებში. მხოლოდ ის ვიცი, რომ მკოცნიდა და მე არ მინდოდა, რომ დამთავრებულიყო ის "ვარდისფერი ნისლი", რომელსაც მთელი სხეულით შევიგრძნობდი. ის მკერდზე ისეთი ძალით მიკრავდა, თითქოს ჩემი შესისხლხორცება უნდოდა. მისმა სიტყვებმა გამომაფხიზლა. ჩურჩულებდა - ღმერთო, რა ტკბილი ხარო... საწოლზე დაყრილ ტანისამოსს ხელი დავავლე, ცელოფანის პარკში ჩავყარე და იმ საბაბით, რომ თმის დასავარცხნად სალონში უნდა წავსულიყავი, ოთახიდან გავედი. ცოტა ხანში დამირეკა და მითხრა: მე მანქანას გავარეცხვინებ, გასაღები დაბლა, პორტიესთან იქნება და შეგიძლია, ტანისაომსი მშვიდად გამოიცვალოო... ერთ საათში უკვე "პორტო ფრანკოში" ვისხედით - ეს მაღალი კლასის რესტორანია, გამსახურდიას ქუჩაზე. თავიდან საუბარი ვერ ავაწყვეთ. ჩემი ბრალი იყო. იმ ერთი კოცნის გამო დავკომპლექსდი. მერე უკვე ისევ გავშინაურდი. კარგად მოვილხინეთ. ცოტა დავლიე კიდეც, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ვერ დამიყოლია, რომ ღამე მასთან დავრჩენილიყავი. უარი რომ არ გამდიოდა, ავდექიდა ტირილი დავიწყე. არ მეტირებოდა, მაგრამ განგებ ვიტირე, რომ არ დაეძალებინა. ატირებული რომ დამინახა, გადაირია, ბოდიშები მიხადა. მერე კი შემრცხვა, მაგრამ აბა, რა უნდა მექნა?
სონა: რა უნდა გექნა და უნდა გაჰყოლოდი. მისთვის უნდა დგეჯერებინა.
პანდორა: შენ ასე ფიქრობ? ისე, მეც ვნანობ, რომ არ დავუჯერე. სულ 2 საათის წინ დავშორდი და უკვე მენატრება.
სონა: დაურეკე, მოვა და წაგიყვანს...
პანდორა: არა, რას ამბობ? ჯერ იყო და ჩემს მასპინძელს თბილისში ვეგონე და შუაღამისას თავზე რომ დავადექი, ამაზე გადაირია (ხომ იცი, თავისი შვილიშვილისთვის მოვწონვარ, რომელიც ამჟამად თურქეთშია წასული). ახლა, ამ შუაღამისას გარეთ რომ გავიდე, რას იტყვის?

სონა: ნატალი, რით ვერ გაიგე, რომ სხვის აზრს ყურადღება არ უნდა მიაქციო? შენ უარს იტყვი საკუთარ სურვილზე მხოლოდ იმიტომ, რომ ფიქრობ: რას იტყვის ჩემი მასპინძელიო?

პანდორა: ჰო, სონა, ხომ იცი, ის ჩემი მეგობრის, მაიკოს მამიდაა. აქ ერთად ჩამოვედით. მაიკო მხოლოდ ერთი კვირით დარჩა და თბილისში დაბრუნდა... ეს ქალი უცხო რომ იყოს, მართლაც დავურეკავდი ახლა ზურას...
სონა: და რას ეტყოდი?
პანდორა: ვეტყოდი: ძალიან მიყვარხარ, ვნანობ, უარი რომ გითხარი, შენთან მინდა, მოდი და წამიყვანე-მეთქი... მოიცა, მოიცა, ახლა შენ ისევ არაფერი იმაიმუნო... მაინც ვერ გავალ სახლიდან და ტყუილად არ დააფეთიანო...
სონა: არა, არა, ნუ ნერვიულობ, არ დავურეკავ...
პანდორა: დილით კი უთენია დავადგები თავზე მძინარეს და გავაღვიძებ...
სონა: სასტუმროში აპირებ მისვლას?
პანდორა: ჰო, რა, არ მივიდე? შენ ფიქრო, რომ არ უნდა მივიდე?
სონა: მე ვფიქრობ, რომ შენ ახლაც იქ უნდა იყო...
პანდორა: ჰოდა, დილის 7 საათზე დავადგები თავზე...
სონა: ჰოდა, ახლა დაწექი და დაიძინე, როდის შემატყობინებ ახალ ამბებს?
პანდორა: ხვალ, გვიან ღამით, რადგან საღამოს თბილისში მივდივართ...
სონა: უკვე? ზურა მანდ არ რჩება?

პანდორა: არა, ვერ დარჩება, რადგან მუშაობს და ორშაბათს დილით სამსახურში უნდა იყოს.

11 სექტემბერი, ორშაბათი
10:10
ზურა: ნატალი, ტელეფონი ჩართე და ბავშვივით ნუ იქცევი... მინდა, რაღაც გითხრა... მიყვარხარ...
12:56
ზურა: ნატა, ჩართე ტელეფონი, ნუ ჯიუტობ. მე ხომ მიყვარხარ, პატარავ...
16:45
ზურა: ნატა, ახლა უკვე ვბრაზობ. სერიოზულად მაღიზიანებს შენი სიჩუმე. მიპასუხე, ვიდრე მთლად არ გავგიჟებულვარ. შენ ჩემი გაბრაზება არ გინახავს... მიყვარხარ, გაიგე? სისულელეებზე ფიქრს თავი დაანებე და ხმა გამეცი.
20:33
ზურა: ჩემი წერილები წაგიკითხავს და პასუხი არ გამეცი? ნატა, ნუ ჯიუტობ, ხმა ამოიღე! მიყვარხარ! ახლა სახლში წავალ და იქიდან შეგეხმიანები. იმედია, საღამოს მაინც ინებებ პასუხის გაცემას. დროებით...
23:25
ზურა: აქ ხარ? როგორ ხარ, სიხარულო?
23:41
ზურა: პასუხს არ მცემ? რატომ ხარ საიტზე? ვის ელაპარაკები? ახალ სიყვარულს ეძებ? ხმა გამეცი, ნატა, სანამ გადამჭრელი ზომები არ მიმიღია...
00:18
პანდორა: მოხვედი?
სონა: ჰო, აქ ვარ. როგორ ხარ, საყვარელო? აბა, ვეღარ ვისვენებ, სანამ შენს ამბავს გავიგებ. ჰო, მართლა, შენ ხომ გუშინ უნდა დამკონტაქტებოდი? გირეკავდი. რატომ გაქვს ტელეფონი გამორთული? ხომ მშვიდობაა?
პანდორა: ჰო, ისე, რა!
სონა: ნატალი, ისევ რაღაც მოხდა? გადამრევ შენ მე...
პანდორა: ამჯერად მართლა დამთავრდა ყველაფერი...
სონა: რა იყო, მითხარი, ნუ დამტანჯე... მიხვედი დილით?
პანდორა: კი, მივედი...
სონა: მერე? ამოღერღე, ნუ დამტანჯე!
პანდორა: როგორც გითხარი, დილით უთენია მივადექი. ვიფიქრე, რომ გაუხარდებოდა და ჩემი აზრით, სიურპრიზი მოვუწყვე. ისე მოხდა, რომ თივოთნ მომიწყო სიურპრიზი. კარზე კარგა ხანს ვაკაკუნე და არავინ მიღებდა. როგორც იქნა, გავიგონე გასაღების ხმა და კარი გაიღო. ზურამ თვალები მოიფშვნიტა და რომ დამინახა, ისე აღელდა, თავგზა აებნა. შიგნით არ მეპატიჟებოდა. მეკითხებოდა: აქ რა გინდაო? და კარს ლამის ცხვირწინ მიხურავდა. ვუთხარი: შენთან მოვედი, არ შემომიშვებ-მეთქი? აღარ იცოდა, რა ეთქვა. კარს ხელით მივაწები და ბოლომდე გავაღე. საწოლში ვიღაც შავთმიანი გოგო წამომჯდარიყო და კარისკენ იყურებოდა. ავკანკალდი. ისეთ დღეში ჩავვარდი, რომ სიკვდილს ვნატრობდი... ხმა არ ამომიღია, ისე წამოვდეი იქიდან...
სონა: თვითონ რა გითხრა?
პანდორა: არაფერი,სრულიად არაფერი. არც გამაჩერა. ნახევარ საათში დამირეკა. ალბათ, თავის მართლება უნდოდა, მაგრამ მე არ ვუპასუხე და იმის მერე ტელეფონი გამორთული მაქვს.
სონა: რატომ თავიდანვე არ გამორთე? რატომ დაელოდე მის ზარს?
პანდორა: მაინტერესებდა, დარეკავდა თუ არა...
სონა: ხომ ხვდები, ეგ რას ნიშნავს?
პანდორა: რას?
სონა: შენი პროფესიის ადამიანს არ უნდა გჭირდებოდეს ჩემი ახსნა. ეგ იმას ნიშნავს, რომ მიუხედავად ამ ამბისა, შენ მას აპატიებ და შეურიგდები.
პანდორა: არა, არავითარ შემთხვევაში!
სონა: კი, ასე იქნება... დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები... ძალიან ინერვიულე?
პანდორა: ცუდ დღეში ვარ... ნეტავ, ახლა აქ იყო...
სონაკ: კარგი, ნუ ნერვიულობ, ყველაფერი კარგად იქნება...
პანდორა: ახლა საიტზეა და მესიჯს მესიჯზე მწერს, მე კი არ ვპასუხობ...
სონა: უპასუხე, მაინც ხომ უნდა შერიგდეთ? როგორ ფიქრობ, ვინ იყო ის გოგო?

პანდორა: არ ვიცი, წარმოდგენა არა მაქვს. მისი სამსახურის ფილიალია ბათუმში და ხშირად უწევს იქ ჩასვლა. შესაძლოა, ჰყავს ვინმე ბათუმელი მეგობარი...
სონა: არა მგონია... შენ რითი დაბრუნდი თბილისში?
პანდორა: დღეს დილით "მარშრუტკას" გამოვყევი. ჩემი ტანისამოსით სავსე ჩანთა კი მასთან ნომერში დარჩა. ვეტყვი, რომ მძღოლს გამოატანოს.
სონა: ჰო, უთხარი...
00:46
ზურა: სონა, გამარჯობა... ვიდრე პასუხს გამცემდე, ერთი სათხოვარი მაქვს: თუ ნატალი ახლა შენ გესაუბრება, ნუ ეტყვი, რომ დაგეკონტაქტე. სერიოზული საქმე მაქვს შენთან.

სონა: გაგიმარჯოს. ვხვდები, რა საქმე შეიძლება გქონდეს, მაგრამ მე ალბათ ვერ დაგეხმარები, რადგან ახლა ნატალი მწარედ ტირის და მეც ძალიან გაბრაზებული ვარ...
ზურა: ვიცი, რომ ძალიან განიცდის, მაგრამ ყვლეაფრის ახსნის საშუალებას არ მაძლევს.
სონა: მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს: ვინ იყო ის გოგო?
ზურა: ის გოგო სასტუმროს "პეპელაა"... მეძავია, რომელსაც დილით ფული გადავუხადე და წავიდა. ქალი ხარ და ვიცი, ჩემი გაგება გაგიჭირდება, მაგრამ ერთ რამეს გეტყვი - ბათუმში უამრავი ნაცნობი მყავს. მათ შორის, ბევრი ქალია. შემეძლო, ნებისმიერთან დამერეკა და მეთხოვა, რომ ის ღამე ჩემთან გაეტარებინა, მგარამ ეს არ გავაკეთე, მეძავი ვარჩიე მხოლოდ იმიტომ, რომ მასთან ღამის გათევას ღალატად არ მივიჩნევ.
სონა: არასწორად მსჯელობ...
ზურა: ვიცი, მაგრამ მიანც ასე მგონია, რომ 2 ვარიანტიდან ყველაზე ნაკლებად მტკივნეული ამოვარჩიე. თანაც, არ ვიცოდი, თუ ნატალი დილაუთენია დამადგებოდა თავზე? იმ საღამოს ვეხვეწე, რომ ჩემთან დარჩენილიყო, იტირა და ამიტომ აღარ დავაძალე.
სონა: ვიცი, მომიყვა და ძალიან ნანობდა, რომ არ გამოგყვა. ამიტომ გადაწყვიტა, დილით მოსულიყო...
ზურა: მივხვდი... კარზე რომ აკაკუნებდა, ვიფიქრე: სასტუმროს თანამშრომელი იქნება-მეთქი. მეგონა, იმ გოგოს ეძებდა, რომ სხვა კლიენტთან გაეგზავნა, მაგრამ ხელში ნატალი შემრჩა... ცხოვრებაში ასე არაფერი მინანია... მიშველე, სონა და შემარიგე ნატალიასთან...
სონა: მე ვერ გიშველი: ნატალი ამბობს: არავითარ შემთხვევაში არ შევურიგდებიო...
ზურა: აბა, რა უნდა ვქნა? მე ის მართლა მიყვარს...
სონა: რომ გყვარებოდა, ასე არ მოიქცეოდი...
ზურა: მისი საქციელიდან გამომდინარე ჩავთვალე, რომ ჯერ კიდევ კარგა ხანი დამჭირდებოდა საიმისოდ, რომ ნატალი შემჩვეოდა. მოვლენებს არ ვაჩქარებდი, მაგრამ კაცი ვარ და სექსის გარეშე ვერ ვიცხოვრებ...
სონა: აი, ეს არის სწორედ უბედურება...
ზურა: ასეა და რა ვქნა? ეს რეალობაა... მაგრამ როცა ნატალი ჩემს ცხოვრებაში ბოლომდე შემოვა, როცა ჩვენ ერთმანეთისთვის ძალიან ახლობლები ვიქნებით, მაშინ ის ერთადერთი იქნება... სონა, დაელაპარაკე ნატალის... ვიცი, დაგიჯერებს...
სონა: არ იცი, რა ჯიუტია? მე ვეტყვი, მაგრამ არა მგონია, რომ დავითანხმო...
ზურა: ხომ არ გითქვამ, სპარალელურად მე რომ მელაპარაკები?
სონა: არა, არ მითქვამს... მისი ჩანთან შენთანაა, ხომ?
ზურა: კი, ჩემთანაა... წეღან მინდოდა, მის ნივთებს შევხებოდი და მოვფერებოდი, მაგრამ მერე გადავიფიქრე... იქნებ, რა აქვს ჩანთაში ისეთი,რაც მე არ უნდა ვნახო?
სონა: ჰოდა, ჩანთას რომ დაუბრუნებ, მაშინ სცადე და იქნებ შეგირიგდეს?\
ზურა: სონა, მისი მისამართი მითხარი...
სონა: არა, ვერ გეტყვი... არ შემიძლია, ნატალი მომკლავს...
ზურა: არ ვეტყვი, რომ შენ მითხარი... გეფიცები... მე სხვა არხებითაც შემიძლია გავიგო, მაგრამ მხოლოდ დილით.
სონა: შენ რა, ახლა გინდა მისვლა?
ზურა: კი, ახლავე...
სონა: კარგი, გეტყვი...
ზურა: ჯიგარი ხარ! კიდევ ერთი სათხოვარი მაქვს - ცოტ ახანი ლაპარაკში შეიყოლიე, რომ არ დაიძინოს და 10 წუთში მასთან გავჩნდები.
სონა: კარგი, რა გაეწყობა...
02:40
სონა: ნატალი, მე მაინც ვფიქრობ, რომ ის გოგო ალბათ, ვიღაც მეძავი იქნებოდა... გადარიე კაცი და რა ექნა?
პანდორა: რას ჰქვია, გადავრიე? იქნებ, ისიც მითხრა, რომ მე თვითონ მივუყვანე და ლოგინშიც ჩავუწვინე? ჩემთვის მნიშვნელობა არა აქვს, მეძავი იქნებოდა თუ მისი საყვარელი. ქალი ქალია და მის ლოგინში იწვა. მორჩა, აქ ყველაფერი დამთავრებულია...
სონა მაგას ნუ იტყვი, რადგან კაცს მსგავსი რაღაცები ეპატიება...
პანდორა: ჰოდა, ერთი შენმა რობამ გაგიკეთოს ასეთი რამ და როგორ აპატიებ, დავინახავ... ხვალიდან მართლა დავიწყებ ბაჩოს ძებნას...
სონა: ნატალი, დარწმუნებული ვარ, რომ დიდ შეცდომას უშვებ... ის რომ ცოცხალი იყოს, ამდენი წლის მანძილზე თავად მოგძებნიდა... ასე არ არის?
პანორა: მოიცა, კარზე კაკუნია...
სონა: ამ შუაღამისას ვინ უნდა იყოს?
სონა: ნატალი, სად ხარ?
03:23
სონა: ნატალი, მიპასუხე...
03:54
სონა: ნატალი, მხოლოდ ერთი სიტყვა მომწერე, რომ კარგად ხარ და თავს დაგანებებ...
04:42
სონა: ნატალი, არ გესმის? მიპასუხე...
05:11 სონა: წავედი. იმედია, მშვდობაა... კარგად... ხვალ მომიყვი დანარჩენი..
11:25
ზურა: გამარჯობა, ჩემო სიცოცხლევ, როგორ ხარ? გამოიძინე?
პანდორა: ვერა...
ზურა: რატომ? სულ ცოტა მაინც არ გეძინა?
პანდორა: ვერ დავიძინე. ბოლო ორმა დღემ დამღალა.
ზურა: მაპატიე...
პანდორა: უკვე გაპატიე. ხომ ხედავ, როგორ იოლად გპატიობ ყველაფერს...
ზურა: ალბათ იმიტომ, რომ კარგი გოგო ხარ და თან, გიყვარვარ...
პანდორა: აღარ მიყვარხარ… რა, შენთვის ჯერ არ მითქვამს, რომ აღარ მიყვარხარ?
ზურა: არა, არ გითქვამს. ალბათ დაგავიწყდა. :(((
პანდორა: ახლა ხომ გითხარი?
ზურა: მითხარი, მაგრამ ამის დაჯერება არ მინდა…
პანდორა: ისევე, როგორც მე არ მინდოდა იმის დაჯერება, რაც სასტუმროში ვნახე…
ზურა: მაგაზე ნუღარ ვილაპარაკებთ, გთხოვ.
პადორა: იოლი სათქმელია, არა?
ზურა: შენ წარმოიდგინე, რომ არც სათქმელადაა იოლოი და არც გასახსენებლად…
ზურა: საღამოს იქნები?
ზურა: საღამოს იქნები?
ზურა: საღამოს იქნები?
ზურა: ბოლომდე პატიება მაინც გიჭირს, არა?.. კარგი, დროებით. მიყვარხარ ისე, როგორც არასდროს არავის არავინ ჰყვარებია… შენ ჩემი ჯულიეტა ხარ, იზოლდა და ნამდვილიპანდორა, ბედნიერებისა და უბედურების ერთდროულად მომტანი, ტკბილი და მწარე, ცოტა მჟავეც… :))) მეც წავედი, დროებით! ლექსს დაგიტოვებ, გაერთე…
ზურა: იქნებ, დავმალო ამ საღამოსაც,
რომ ყოველღამე შევთხოვ ანგელოზს,
მინდა, გიყვარდე ისე ძალიან,
უფალმაც ვეღარ გაგვაცალკევოს.
გეჩურჩულები შებინდებისას,
არ მსურს, წახვიდე ჩემი სიზმრიდან,
ვერ გამიგია, ეგ ღრმა თვალები,
ანდამატივით რატომ მიზიდავს…
ვის დავუმალო, რომ დავუმალო,
მე ყოველღამე შევთხოვ ანგელოზს,
მინდა, საერთო გვქონდეს ისეთი,
უფალმაც ვეღარ გაგვაცალკვოს…
20:47
ზურა: ნატალი, სახლში მივდივარ. დღეს არ გამოჩენილხარ… დროებით…
23:42
პანდორა: საღამო მშვიდობის…
ზურა: მოხვედი, ჩემო ლამაზო?
პანდორა: როგორც ხედავ…
ზურა: სად იყავი, მთელი დღე რომ არ ჩანდი? და საერთდ, რისთვის არსებობს მობილური ტელეფონი, თუ სულ გამორთული გექნება?
პანდორა: მობილურს ვერ ვიტან - მუდამ გამორთული მაქვს და ჩანთაში დევს. თუ აუცილებელი საქმე მაქვს, მაშინ ჩავრთავ, დავრეკავ და ისევ გამოვრთავ ხოლმე…
ზურა: მოგიწევს შეეჩვიო იმას, რომ ტელეფონი მუდამ ჩართული გქონდეს. დღის განმავლობაში როგორ უნდა დაგიკავშირდე?
პანდორა: არ არის აუცილებელი, რომ ყოველ წამს მირეკო. სამსახურშიც მაქვს ტელეფონი და სახლშიც. სხვაგან არსად დავდივარ. გზაში კი სულ ნახევარი საათი ვარ ხოლმე და ცოტას მოითმენ…
ზურა: არ მომწონს ეგ ამბავი… რადგან მობილური არ გიყვარს, რაციას გიყიდი. :)))
პანდორა: კარგი, ქამარზე დავიმაგრებ და ვივლი:)))
ზურა: აბა, მომიყევი, რას აკეთებდი მთელი დღე?
პანდორა: მეძინა, საღამოს კი სამსახურში გავიარე. მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა…
ზურა: გინდა, შენთან სტუმრად მოვიდე?
პანდორა: არა, არ მინდა…
ზურა: რატომ?
პანდორა: წუხელ ხომ იყავი…
ზურა: არ მეყო…
პანდრა: უნდა იკმარო… მაპატიე, სონა შემოვიდა და ცოტა ხანს დაველაპარაკები…
ზურა: რა გაეწყობა…
00:25
სონა: გამარჯობა, საყვარელო…
პანდორა: ვაააუ, გამოჩნდი? როგორც იქნა…
სონა: გეტყობა, კარგ ხასიათზე ხარ. ახალი რა
არის?
პანდორა: ჯერ შენი ამბები მომიყევი და მერე, მეც მოგიყვები.
სონა: საშინელი ადამიანი ხარ… ჩემთან ახალი არაფერია. დღეს მე და რობა გამოფენაზე ვიყავით. ძალიან ვისიამოვნე… მეტი არაფერი მაქვს მოსაყოლი… ჰო, მგონი, ფეხმძიმედ ვარ… :)))
პანდორა: რაააა???? ვაიმე, რა მაგარია! შენ კიდევ ამბობდი, რომ ახალი არაფერიაო. პატარა სონა უნდა გააჩინო? შემოგევლე, ჩემო პატარავ, როგორ მიყვარხარ… მგონი, უშენოდ უკვე ვეღარ ვძლებ… ისე
მენატრები, ისე, რომ…
სონა: კარგი, დაწყნარდი… მომავალ ორშაბათთ ექიმთან წავალ და მერე უფრო დაწვრილებით მოგიყვები…
პანდორა: ვერ წარმომიდგენია - სონა და დედა? შე თავქარიანო, ბავშვი როგორ უნდა გაზარდო?
სონა: აღარ ვარ თავქარიანი. მე ხომ დავსერიოზულდი, არ გახსოვს? :))
პანდორა: ჰო, ჰო, გამახსენდა, წასვლის წინა საღამოს "ივერიის" წინ, "ფანტანში" რომ იბანავე, მაშინ ძალიან სერიოზული სახე გქონდა. ეს როგორ დამავიწყდა?..
სონა: :))) ჩემი ქალაქის წყალში ვიბანავე, რადგან დიდი ხნის განმავლობაში არ მომიწევდა მანდ ჩამოსვლა და მომენატრებოდა.
პანდორა: შუა პლეხანოვზე რომ ხეებს ეხუტებოდი და ყვიროდი: ყველანი მომენატრებითო, მაშინაც ისეთი სერიოზული სახე გქონდა… შთაგონებული…
სონა: :))) ის თუ გახსოვს, ტაქსის მძღოლს რომ ვთხოვე: საჭესთან დამსვი-მეთქი და შიშით რომ კანკალებდა - არსად გადამაგდოთ, გოგოებო, მანქანა არ დამიმტვრიოთ, ჩემი არ არისო…
პანდორა: როგორ არ მახსოვს, ის დრო მენატრება… დღეს ჩვენი დედიკოების სასაფლაოზე ვიყავი…
სონა: ვიცოდი, რომ ასე იქნებოდა… დედაჩემის საფლავზე ალბათ ვარდებს მიიტანდი, დედაშენის საფლავზე - მინდვრის ყვავილებს…
პადორა: ჰო… შენი ფეხმძიმობის ამბავი არ ვიცოდი, თორემ მოვუყვებოდი…
სონა: :))) არა უშავს, სხვა დროს მოუყევი… ახლა კი მე მომიყევი, რა ხდება ახალი, სად დაიკარგე წუხელ? ვინერვიულე. მითხარი: კარზე აკაკუნებენო და გაქრი… რა ხდებოდა, მომიყევი…
პანდორა: ჰოოო…
სონა: რა ჰოო, მომიყევი, გადავირიე, ისე მაინტერესეს. ხომ იცი, ჩემი ნერვიულობა არ შეიძლება…
პანდორა: აუუუ, რა გაგიძლებს ახლა შენ? უნდა ისპეკულიანტო შენი ფეხმძიმობით, არა?
სონა: :))) მოჰყევი, გოგო!
პანდორა: ჰოოოოდა… კაკუნი რომ გავიგონე, ძალიან გამიკვირდა - ვინ უნდა ყოფილიყო ასე გვიან? გავიჭვიტე და რას ვხედავ? ზურა დგას, პირდაპირ "გლაზოკში" იყურება და პირი ყურებამდე აქვს გახეული. ვიკითხე: ვინ არის-მეთქი? მიპასუხა: სპეკულანტი ვარ, ტანისამოსი მაქვს გასაყიდად და ხომ არ მოიზომებდითო? - არა-მეთქი…
სონა: ისე, ჩვენში დარჩეს და მაგარი კარგი ტიპია ეგ ზურა. საინტერესო ადამიანია… ისეთ რაღაცებს "ჩითავს", რომ გაგიჟდები. გუშინ მთელი დღე იმაზე ვფიქრობდი, რამ მოაფიქრა, პატრულს რომ დააჭერინა შენი თავი? სხვა ჩვეულებრივად მოიქცეოდა, "მარშრუტკას" თვითონ გააჩერებდა და ჩამოგსვამდა… მაგასთან არ მოიწყენ… მერე?
პანდორა: ხმადაბლა მითხრა: ნატალი კარი
გამიღეო. უარი ვუთხარი… რამდენჯერმე წყნარად მთხოვა, მაგრამ ვეუბნებოდი: ჩანთა კართან დატოვე და წადი, შენი ნახვა არ მინდა-მეთქი. რომ ვერ შემასმინა, სადარბაზოში მთელი ხმით დაიყვირა: ნატალი, მიყვარხარ! კარი გააღეო…

სონა: ვაი, სირცხვილო! მეზობლები გააღვიძა?

პანდორა: ალბათ… იძულებული გავხდი, შემომეშვა, თორემ არ გაჩუმდებოდა და მთელ უბანს შეყრიდა. კარი რომ გავაღე, მასზე ლამის ჩემი სიმაღლის ვარდების თაიგული ყოფილა მიყუდებული, რომელიც ჩემს ფეხებთან დაეცა. ულამაზესი ყვავილებია, თანაც, იმდენი… მოპატიჟებისთვის არც დაუცდია. ყვავილები აიღო, მომაწოდა, შემოვიდა და პირდაპირ "ზალისკენ" წავიდა. დივანზე დაჯდა და ტელევიზორის პულტი მოიმარჯვა. ისე იქცეოდა, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს და დილით სამსახურში წასული ქმარი შინ დაბრუნდა. გადავწყვიტე, ყურადღება არ მიმექცია და ისე მოვქცეულიყავი, თითქოს იქ არ იყო. მაღალი საყვავილე გამოვიტანე, თაიგული დავშალე და სათითაოდ, ძალიან ნელა ჩავალაგე წყალში. შემდეგ ისევ კომპიუტერს მივუჯექიდ ა შენთვის მესიჯის წერა დავიწყე. მოულოდნელად, სავარძლიანად შემომაბრუნა, სახელურებს ხელებით დაეყრდნო და სახე ისე ახოს მომიტანა, რომ სუნთქვა შევაჩერე. კარგა ხანს ვუყურეთ ერთმანეთს თვალებში. მერე თავზე მაკოცა, წელში გაიმართა და ჩემი თავი მუცელზე მიიხუტა. ცრემლები გადმომცვივდა. მან კი თვალები დამიკოცნა და თან, მეჩურჩულებოდა: ეს უკანასკნელი გულის ტკივილი იქნება ჩემგან, დამიჯერე, ძალიან ვნანობ, რომ ასე მოხდა, დაივიწყე ყველაფერი და შემირიგდიო…
სონა: რა თქმა უნდა, შეურიგდი…
პანდორა: შევურიგდი…
სონა: და წავიდა?
პანდორა: არა, დილამდე აქ იყო, ცოტა რომ დავმშვიდდი, მერე ყავა შევთავაზე. ძალიან ბევრი ვილაპარაკეთ. მე დივანზე ვიჯექი, ის კი წამოწოლილი იყო და თავი დივნის სახელურზე ედო… მას ძალიან ლამაზი, შავი, მოკლედ შეჭრილი და ტალღოვანი თმა აქვს, მთლიანად უკან ივარცხნიდა. მე თმაზე ვეფერებოდი, ის ხელისგულებს მიკოცნიდა.
სონა: მარტო ხელისგულებს? ვერ დავიჯერებ…
პანდორა: რა თქმა უნდა, არა. მეფერებოდა, მკოცნიდა… მისი თვალები ბრწყინავდა… თუმცა, ამის იქით არ წავსულვართ, რადგან ეს ჩემი სახლი იყო და არ მივეცი უფლება, რომ ჩვენი პირველი ურთიერთობა აქ ყოფილიყო.
სონა: კიდევ რომ გიღალატოს, არ გეშინია?
პანდორა: იცი, რააა? ჩვენ ძალიან ბევრი ვილაპარაკეთ, თითქმის ყველა საკითხს შევეხეთ… ბევრი რამ გაირკვა… თუ ამის შემდეგ ის ჩემს ღალატს კიდევ გადაწყვეტს, მაშინ მასთან ურთიერთობას აზრი არა აქვს… დილის 7 საათზე წავიდა სახლში… შევთანხმდით, რომ უახლოეს დღეში ერთი კვირით გავთავისუფლდებით სამსახურიდან და სადმე წავალთ.
სონა: ძალიან კარგი. იმედია, ახალ ამბებს არ გამომაპარებთ…
პანდორა: იცი, მისი შვილი ასთმით ყოფილა ავად. ძალიან განიცდის ამ ამბავს. მითხრა: თუ ოდნავ რამეზე განერვიულდა, სპაზმებისგან იხრჩობაო. ძალიან შემეცოდა.
სონა: გოგოა?
პანდორა: კი, გოგოა, სალომე ჰქვია. ცოლს - ხათუნა.
სონა: ცოლზე ეჭვიანობ?
პანდორა: კი… თუმცა, თვითონ მიმტკიცებს, რომ მათ შორის ყველაფერი დამთავრებულია და მხოლოდ შვილის გამო ცხოვრობენ ერთად, მაგრამ ვერ ვიჯერებ… ვეჭვიანობ… ჯერ აქ არ არიან, მაგრამ ერთ კვირაში ჩამოვლენ და ალბათ, მერე უფრო ვინერვიულებ…
სონა: შენ თავიდანვე იცოდი, რომ მას ოჯახი ჰქონდა ამ აზრს შეგუებული უნდა იყო. ნატალი, იცოდე, რომ შენ ბევრი რაღაცის უფლება არა გაქვს… მას ზედმეტს ნუ მოსთხოვ.
პანდორა: მისთვის არაფერი დამიძალებია. ჩემთან ურთიერთობის სურვილი თავად გამოთქვა. თუ ასე უნდა, ისიც უნდა იცოდეს, რომ გარკვეული ვალდებულებები დაეკისრება…
სონა: მისგან მხოლოდ სითბო და ალერსი უნდა გინდოდეს… ფულს მე არ მოგაკლებ, არაფერს გაგიჭირვებ…
პანდორა: სონა, ხომ იცი, რომ მე არასდროს ვყოფილვარ ფულზე და ბრჭყვიალა ნივთებზე შეყვარებული. საკმარისი შემოსავალი მაქვს, შენც მეხმარები. მან კი თავის ოჯახს მიხედოს… თითქოს მეწყინა, ეს რომ მითხარი…
სონა: არა, ჩემო საყვარელო, ნუ გეწყინება… მე თუ არ გითხარი, სხვა ვინ გეტვის? უბრალოდ, რჩევა მოგეცი, თორემ კარგად გიცნობ და ვიცი, რისი გამკეთებელიც ხარ… კარგი, ახლა წადი და დაიძინე. ცოდო ხარ, წუხელაც არ გიძინია…
პანდორა: კარგი, სონა, კარგად…
სონა: მგონი, ნაწყენი დარჩი. ნატალი, ხომ იცი, როგორ მიყვარხარ?
პანდორა: ვიცი, მეც მიყვარხარ. ნაწყენი არ ვარ საყვარელო, ბევრს გკოცნი და თავს გაუფრთხილდი. მე კი ახლა ზურას დაველაპარაკები, თუ არ დაიძინა, რა თქმა უნდა...
02:20
პანდორა: ჩემო ვნებათაღელვავ, აქ ხარ?
ზურა: კი, აქ ვარ და გელი… მორჩით ჭორაობას?
პანდორა: კი...
ზურა: ხომ ვიცი, წუხანდელ ამბებს გაარჩევდით… საინტერესოა, თუ უთხარი, რომ გკოცნიდი და შენც თვალებდახუჭული მნებდებოდი? მითხარი: ხომ გინდოდა ჩემთან?
პანდორა: კი…
ზურა: შენ მე გამაგიჟებ! ასეთი არაფერი მინახავს - მიზეზი არ გელევა, რომ ჩემს მკლავზე დაძინებაზე უარი თქვა, თან გაიძახი, შენთან მინდაო…
პანდორა: მომისმინე, ჩემო კარგო, როცა შენთან მოვედი, ადგილი უკვე დაკავებული დამხვდა…
ზურა: ის დროებით იყო დაკავებული… გეთქვა და წამში გაგითავისუფლებდი…
პანდორა: ასეთი ადგილი რაში მჭირდებოდა?
ზურა: კარგი, ჰო, ისევ არ გაბრაზდე, ვხუმრობ… ერთი რამე დაიმახსოვრე: აწი, ასე ტყუილად აღარ მოვალ შენთან…
პანდორა: ტყუილად რატომ? ჩემი ჩანთა ხომ მომიტანე?
ზურა: მერე, რატომ ხარ ასეთი უმადური? შუაღამისას შენი გულისთვის შევწუხდი, ჩანთა მოგიტანე, რომელიც სხვათა შორის, მე მატარებინე ბათუმიდან და შენ კი კოცნის ანაბარად დამტოვე? არ გრცხვენია? და კიდევ ერთი რამ: რაც მეტს გამაწვალებ, მით მეტჯერ გიღალატებ… წავალ და სხვისი კალთის ქვეშ მოვძებნი თავშესაფარს…

პანდორა: რაც გინდა, ის ქენი… შენს სინდისზე იყოს…

ზურა: ახლა დიდი ინტერესით მოვისმენდი ბაჩოს ამბის გაგრძელებას.

პანდორა: მე და ბაჩო ციხის საკანში ერთმანეთს ყოველდღე ვხვდებოდით. ჩემს თავსაც არ ვუმჟღვნებდი, რომ ეს ადამიანი მიყვარდა. მასთან თავი ისე მეჭირა, ვითომც აქ არაფერიაო, მაგრამ ჩემს გულში რა ხდებოდა, მხოლოდ მე ვიცოდი… მიყვარდა კაცი, რომელსაც დღეს თუ არა, ხვალ მაინც სამუდამო პატიმრობას მიუსჯიდნენ. მე კი მისგან ჩვენება უნდა მიმეღო და განაჩენსაც ამის საფუძველზე გამოუტანდნენ… უბნის ბიჭებთან მისი პირველი შეხლა-შემოხლა რითიც დამთავრდა, უკვე იცი. იმის შემდეგ, რაც მან თავანი ჩააბარა, გულში ჩაიდო ის, რომ აუცილებლად ამოეღო მათგან იმაზე მეტი ფული, ვიდრე თვითონ გადაიხადა. ამიტომ, თავად მოძებნა ერთ-ერთი მათგანი და ხარაშოსთან დააბარა, რომ თამაში უნდოდა. ითამაშა და გაცილებით დიდი თანხა წააგო, ვიდრე პირველად. მეორედ ვეღარ გაბედა მამამისისთვის მოეპარა ფული და გადაწყვიტა, თავანის ჩასაბარებლად სხვა გზა მოეძებნა. მას უბნელმა ბიჭმა შესთავაზა ვიცი, ფული წააგე. გვითხარი, მამაშენს ფული სად აქვს შენახული და როდის იქნება ბინა ცარიელი, მაყუთს გამოვიტანთ, საქმეც დამთავრებული იქნება და თავანიც გასტუმრებულიო… ბაჩომ მუშტი ისეთი ძალით მოუქნია ყბაში, რომ იმ ბიჭს კბილები ჩამოსცვივდა. მერე კი ისე დაუნდობლად სცემა, რომ თვეების განმავლობაში საავადმყოფოში იწვა. მათ უბანში ერთი ძველი ქურდი ცხოვრობდა, რომელსაც გასანას ეძახდნენ. ის უკვე საკმაოდ ასაკოვანი იყო, მაგრამ საქმეების გასარჩევად მასთან ხშირად ადიოდნენ. გასანა გამარჯობას არავის ამადლიდა, მაგრამ უბნის მაცხოვრებლებთან ახოლ ურთიერთობა არ ჰქონდა. გასანა კერძო სახლში მარტო ცხოვრობდა, მხოლოდ ერთი ქურთი მოსამსახურე კაცი ჰყავდა, რომელიც უზარმაზარი, მოხეული ტიპი იყო. მისი ნებართვის გარეშე, გასანას სახლს ჩიტიც კი ვერ გადაუფრენდა. ბაჩომ გადაწყვიტა, ქურდთან მისულიყო და რჩევა ეკითხა ან ეთხოვა, რომ რაიმე საქმეზე გაეშვა… ჭიშკარს რომ მიუახლოვდა, მუხლები აუკანკალდა. ქურთმა არ შეუშვა - გასანა ისვენებს და ვერ შევაწუხებო. საღამოს კვლავ მიადგა, მაგრამ მასთანც ვერც ამჯერად შეაღწია. მიხვდა, რომ ასაკის გამო, მას ქურთი არასერიოზულ ადამიანად აღიქვამდა. გადაწვიტა, დაღამებისთვის დაეცადა და გასანა მაინც ენახა. კარგად რომ დაბნელდა, უზარმაზარ გალავანს მიადგა, რომელიც ქურდის სახლს გარს ერტყა და გარშემო შემოუარა. ერთ ადგილზე ნახა ისეთი ადგილი, სადაც ფეხის მოკიდება შეიძლებოდა, ბევრი იწვალა და როგორც იქნა, ღობეზე აძვრა, მაგრამ ჩამოხტომის დროს ფეხი იტკინა. კარგა ხანს ტკივილისაგან იკრუნჩხებოდა და ტუჩებს იკვნეტდა, რომ ხმამაღლა არ დაებღავლა. ბოლოს, როგორც იქნა, წამოდგა და კოჭლობით გაემართა სახლისკენ. კარს ფრთხილად მიაწვა, მაგრამ დაკეტილი დახვდა. ახლა სახლს შემოუარა კოჭლობით. თან ტკივილისგან იმანჭებოდა. ერთადერთი ფანჯარა დახვდა ღია. ფრთხილად გადაძვრა და ჩაბნელებულ ოთახში, ტელევიზორის წინ წამოწოლილ გასანას დაადგა, რომელიც წამებში წამოხტა და სანამ ბაჩო აზრზე მოვიდოდა, იატაკზე დააგდო, თავზე იარაღი მიადო და უთხრა: ძაღლის ლეკვო, აქ რა გინდაო? ხმაურზე ქურთი შემოვარდა და სინათლე აანთო. ბაჩო იცნო და გასანას უთხრა:
- უფროსო, დღეს ეს ბიჟი სამჯერ მოვიდა, შენი ნახვა მინდაო, მე გავაგდე და ალბათ, ღობიდან შემოიპარაო.
გასანამ იარაღი ქამარში გაირჭო და რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია. ქურთმა ბაჩო წამოაყენა. ის იქვე მდგომ მაგიდას ხელით დაეყრდნო და ცალი ფეხი ჰაერში გააჩერა.
- ფეხი იტკინე? - ჰკითხა მზრუნველად გასანამ. ბაჩომ თავი დაუქნია.
- შენ ტყუილად არ გადადებდი თავს. რა საქმე გაქვს ისეთი, რომ ჩემი ნახვა ასე გინდოდა? - გასანამ ხელი შეაშველა და სკამამდე მიიყვანა - შენ დავითის ბიჭი არა ხარ? რა გაგჭირვებია, ბიჭო? - იცნო საბოლოოდ და ქურთს დაავალა, რომ მისი ნაღრძობი ფეხისთვის მიეხედა. ბაჩომ ყველაფერი დაწვრილებით უამბო.
- მოსაკლავი ხარ - გამოცრა კბილებში გასანამ - მამაშენს ფული როგორ მოჰპარე? საკუთარ მშობელს ასე როგორ მოექეცი? მილიონიც რომ ჰქონდეს, კაპიკიც კი არ უნდა მოჰპარო… სხვას მოჰპარე, მშობელს რას ერჩი? როგორც მივხვდი, შენ საქმეზე გინდა წასვლა და მოპარული ფულით გსურს თავანის ჩაბარებაო. გასანა მეორე ოთახში გავიდა, ფულის დასტა გამოიტანა და ბაჩოს უთხრა: არ ხარ შენ გასაფუჭებელი ბიჭი. აჰა, ფული და გაისტუმრე ვალი. ნუ იტყვი, რომ მე მოგეცი. თან პირობა მომეცი, რომ აღარ ითამაშებო. ბაჩომ ჯიქურ შეხედა თვალებში და თავი ჯიუტად გააქნია.
- სამათხოვროდ არ მოვსულვარ, ამ ფულს არ ავიღებ, საქმე მომეცი და მასწავლე - ის საქმე როგორ გავაკეთო…
- როდის უნდა მიიტანო ფული?
- ზეგ.
- მაგ ფეხით ვერაფერს გააკეთებ, რადგან არ იშლი, ვალად მოგცემ. ფული აიღე, თავანი გაისტუმრე, საქმეზე მერე ვილაპარაკოთ.
ამ სიტყვებით ფული ჯიბეში ჩაუტენა და ჭიშკრამდე მიაცილა. ბაჩომ თავანი დათქმულ დროზე ჩააბარა. მისი ფეხის მკურნალობას რამდენიმე კვირა დასჭირდა. როდესაც ფეხზე გამართულად გაიარა, ისევ მიადგა გასანას ჭიშკარს. ამჯერად, ქურთმა დაუბრკოლებლად გაატარა. გასანა სახლის გვერდით მიდგმულ ფანჩატურში რაღაცას ჩხირკედელაობდა. ბაჩოს დანახვაზე თვალები გაუნათდა.
- აბა, როგორ ხარ, ვაჟკაცო?
- უკვე კარგად.
- კარგია, რომ ჩემთან სტუმრობა გადაწყვიტე. ცოტას მომეხმარები.
- რა უნდა გავაკეთოთ?
- სახლის უკან მარწყვი მაქვს დარგული და ის უნდა დავკრიფოთ. საღამოს ბირკა (ასე ეძახდა ქურთს) მურაბას მოხარშავს.
- ცოლი რატომ არა გყავთ? - წამოსცდა ბაჩოს და მერე ინანა.
- 40 წელი ციხეში მაქვს გატარებული. რომელი ცოლი აიტანდა ასეთ ქმარს? არც ერთი ქალი სანდო არ არის, 1-2 წელი გიერთგულებს, მერე კი აუცილებლად გიღალატებს, თანაც, აუცილებლად შენს მტერს ჩაუწვება ლოგინში… მოღალატე ცოლის ყოლას, სულ რომ არ გყავდეს, ის ჯობია… თუ ისეთ ცხოვრებას აირჩევ, როგორიც მე გავიარე, იმასაც უნდა შეეგუო, რომ ბოლოს, ბირკას იმედად დარჩები და მისი მხარშული მურაბა უნდა ჭამო.
- არც შვილი გყავთ? - იკითხა გასანას გულახდილობით გათამამებულმა ბაჩომ.
- შვილი მყავს. ის რუსეთში ცხოვრობს. დედა რუსი ჰყავს. მის ჯიშზე წავიდა და ქართველის არაფერი სცხია. ბოლოს, 12 წლის წინ ვნახე.
- საქმეზე რა ვქნათ? - შეცვალა საუბრის თემა ბაჩომ.
- საქმე მოიცდის. წამოდი, მარწყვი დავკრიფოთ, ის ვერ მოიცდის - დღეს თუ არ დავკრიფეთ, ხვალისთვის უკვე გაფუჭდება.
მარწყვი სახლის უკან, საკმაოდ მოზრდილ მონაკვეთზე გაეშენებინათ. ორივე ჩუმად კრეფდა და თავისას ფიქრობდა. ვინ იცის, რაზე ფიქრობდა გასანა, ბაჩო კი მომავალ საქმეზე ფიქრმა გაიტაცა და უნებლიეთ წამოსცდა:
- ბანკი გავიტანოთ? - გასანამ ხმამაღლა გადაიხარხარა - "ა ტი პტიცა ვისოკოგო პოლიოტა"... ასე იოლი გგონია ბანკის გატანა? ჯერ სხვა საქმე მოვსინჯოთ. პლეხანოვზე ერთი ღარიბი ოჯახი ცხოვრობს. ახლა პურის ფულს ძლივს შოულობენ, მაგრამ სახლი წინაპრების მიერ დატოვებული ანტიკვარებით აქვთ სავსე. თითო ნივთი უზარმაზარი თანხა ღირს. ამ საქმეს მარტო ნაღდ ვაჟკაცს თუ ვანდობ. იქ არც ტყვია უნდა გავარდეს და არც სისხლი დაიღვაროს. მოჰკიდებ ხელს?
ბაჩომ გაოცებულმა შეხედა და მოზრდილი მარწყვი, რომელიც თვალში მოუვიდა და შესაჭმელად უნდოდა, პირთან ვეღარ მიიტანა.
13 სექტემბერი, სამშაბათი
ბაჩოს თავში ათასი ფიქრი უტრიალებდა. წარმოიდგინა ოჯახი, რომელსაც თავი ძლივს გააქვს. მოხუცის აკანკალებული ხელები, რომელიც ხმელ პურს წყალწყალა წვნიანით სავსე ჯამში ფშვნის. სახლი კი სავსეა მტვრის სქელი ფენით დაფარული ანტიკვარული ნივთებით, რომელიც წინაპართა სახსოვარია და იმდენად ძვირფასი, რომ გასაყიდად ვერ იმეტებენ. ერთი ნივთის საფასურად მთელი წელი და შესაძლოა, უფრო მეტი ხნითაც გაიტანენ თავს... ბაჩოსთვის მოულოდნელი იყო ასეთი წინადადება. მას წარმოდგენილი ჰქონდა, რომ რომელიმე ტრესტის მმართველის ან თანამდებობის პირის სახლში შევიდოდა და მექრთამეობით დაგროვილ ფულს მოიპარავდა. გასანას ცალი თვალით გახედა. ის მშვიდად, ცალ ფეხზე ჩამუხლული კრეფდა მარწყვს და თითქოს, ბაჩოს არსებობა არც კი ახსოვდა.
- მაგ საქმეზე ვერ წავალ, - თქვა ბაჩომ და თითქოს შვებით ამოისუნთქა, რადგან გადაწყვეტილება მიიღო. გასანას გაეცინა.
- ჩვილი გული გაქვს, აკი გითხარი, არ ხარ გასაფუჭებელი ბიჭი-მეთქი. ჩვენმა საქმემ არჩევანი არ იცის. სადაც დევს, იქიდან უნდა აიღო. შენ კი, როგორც ვატყობ, ქურდობისა და გულმოწყალების შეთავსება გინდა. კაკო ყაჩაღის როლის მორგება გსურს, არა? - "მდიდარს ართმევს, ღარიბს აძლევს, ღმერთი როგორ წაახდენსა"... ან ამ საქმეზე წახვალ, ან აღარასდროს იფიქრებ მოპარვაზე. ისწავლე, ნასწავლ კაცს ცხოვრება არ გაგიჭირდება. მამაშენის შვილი თავს ყველგან გაიტან.
- მე დამოუკიდებელი ადამიანი ვარ. მამაჩემი არაფერ შუაშია. იმ ანტიკვარულ ნივთებს სად გავყიდით?
- იოლი დასაყოლიებელი ყოფილხარ. შენი შეკითხვა იმას ნიშნავს, რომ თანახმა ხარ? - ბაჩომ უსიტყვოდ დაუქნია თავი მისკენ მობრუნებულ გასანას. - მაშინ კარგად უნდა დავგეგმოთ. წეღან დამავიწყდა, რომ მეთქვა: ისინი უკვე მოლაპარაკებული არიან მუზეუმთან. ამ დღეებში, ნივთებს შეაფასებენ და იმ ანტიკვარებს სრულიად უსასყიდლოდ წაიღებენ. ასე რომ, შენს სინდისთან პირნათელი იქნები.
- გამოდის, რომ სახელმწიფოს უნდა მოვპარო?
- ჰო, ასე გამოდის. - გაიღიმა გასანამ.
ბაჩომ მეორედ ამოისუნთქა შვებით. მარწყვის კრეფას რომ მორჩნენ, ბაჩო მას გამოემშვიდობა. გასანამ რამდენიმე დღის შემდეგ დაიბარა იმ ბიჭების გასაცნობად, ვინც მასთან ერთად წავიდოდა "საქმეზე". მათი შეხვედრისას ყველა დეტალი დაზუსტდა და ზედმიწევნით ზუსტი გეგმაც შეადგინეს. რამდენიმე დღის შემდეგ, შუაღამისას, იტალიური ეზოს ერთ-ერთ კარს 3 ადამიანი მიადგა. მათ მეორე სართულის აივანი უხმოდ გაიარეს და მეზობლის მიერ წინასწარ მიცემული გასაღები კარს უხმაუროდ მოარგეს. გარედან შემოსულ შუქზეც ჩანდა, რომ ოთახი მართლაც სავსე იყო ძვირფასი ნივთებით. სახლში ისეთი სიჩუმე იდგა, თითქოს არც ერთი სულიერი იქ არ იყო. საძინებლის კარი მოხურული იყო და ჩამიჩუმი არ ისმოდა. ბიჭებმა ფრთხილად დაიწყეს ნივთების ჩანთაში ჩალაგება. უხმაუროდ მოქმედებდნენ, ერთმანეთს თავით ანიშნებდნენ, რა უნდა წამოეღოთ. საქმეს მორჩნენ. ის იყო, კარისკენ დაიძრნენ, რომ ბაჩო უკან მიბრუნდა და კედელზე დაკიდებული 3 ნახატიც ჩამოხსნა... ქურდებმა ისევ უხმაუროდ დატოვეს ბინა და კიბეზე დაეშვნენ. 5 წუთის შემდეგ, უკვე სამშვიდობოს მყოფი ბაჩო ფიქრობდა: თურმე, რა იოლი ყოფილა
ასეთი საქმეების კეთება. გაცილებით იოლი, ვიდრე ამოცანების ამოხსნაო... ნაქურდალი გასანასთან მიიტანეს და იმ ღამით, ბაჩო მასთან დარჩა. მაშინ მოსწია პირველად სიგარეტიც... დილით კი, შინ მისულს მშობლებისთვის ახსნა-განმარტების მიცემა მოუხდა. თავი იოლად დაიძვრინა და ხვალინდელ დღეზე ფიქრს მიეცა. თან გასანას სიტყვებს ვერ ივიწყებდა: არ გეგონოს, რომ ყოველთვის ასე კარგად მთავრდება ყველაფერი, ხანდახან, მელას ქათმის ქურდობაზე წაასწრებენ და იქვე გაგორებენო. რამდენიმე დღის შემდეგ კი, გასანამ მას იმდენი ფული მისცა, რომ არც კი იცოდა, რაში უნდა დაეხარჯა.
13 სექტემბერი, სამშაბათი
12:00
ზურა: გძინავს, ჩემო ფისუნია? წუხელ გათენებამდე ვილაპარაკეთ. მე დილაუთენია უკვე სამსახურში ვიყავი. შენ რა გენაღვლება, იძინე... მიყვარხარ...

14:23
ზურა: ისევ გძინავს? გაიღვიძე, გოგო, გაიღვიძე! საღამოს შეგეხმიანები. ახლა ოფისიდან გავდივარ. ტელეფონი ჩართე, ამ საღამოს შენი ნახვა მინდა. ძალიან მომენატრე. ნატალი, მიყვარხარ.

23:24
პანდორა: ზურა, სად ხარ? მე უკვე დიდი ხანია გელი და არ ჩანხარ.
ზურა: მოვედი, საყვარელო.
პანდორა: როგორც იქნა. სად იყავი?
ზურა: ნამდვილი ეჭვის ბუდე ხარ. სამსახურის საქმეზე ვიყავი.
პანდორა: მოდი და ნუ იქნები ეჭვის ბუდე. შენს ხელში კიდევ კარგად ვარ.
ზურა: მერე, მაგას რა სჯობია, თუ სულ ფხიზლად იქნები? ნეტა, როგორ მინდოდა დღეს შენი ნახვა, მოდი, გესტუმრები, რაააა!
პანდორა: არა, არ მინდა, რომ აქ მოხვიდე. მეზობლები რას იტყვიან?
ზურა: "გზაში" რომ გამოჭიმე ჩვენი მესიჯები და ამბავი, მაშინ არ ფიქრობდი, რას იტყოდნენ მეზობლები? თანაც, მაგას ხომ მარტო მეზობლები არ კითხულობენ?.. მაშინ მოვალ და სადმე გავისეირნოთ. იქ რასაც ვილაპარაკებთ, იმას მაინც ხომ ვერ გაიგებს მარი ჯაფარიძე?!. მოსაკლავი ხარ, მაგის გულისთვის.
პანდორა: შემაცდინა. :))) კარგი, გავისეირნოთ, თუ ასე გინდა, მაგრამ ცოტა გვიან ხომ არ არის?
ზურა: ცხელა, არაგვზე წავიდეთ და გავგრილდეთ.
პანდორა: კარგი, რამდენ ხანში მოხვალ?
ზურა: ძალიან მალე, ჩემო სიხარულო.
14 სექტემბერი, ოთხშაბათი
13:45
ზურა: როგორ ხარ, ნატალი? არ მეგონა, თუ შუადღისას აქ იქნებოდი.
პანდორა: კარგად ვარ, გუშინდელი ღამით აღფრთოვანებული.
ზურა: მართლაც კარგი იყო, არა? დიდი ხანია, ახალგაზრდობა არ გამიხსენებია.
პანდორა: ახალგაზრდობაში დადიოდი ხოლმე არაგვზე?
ზურა: ჰო, დავდიოდით სტუდენტობის დროს და ქალები მიგვყავდა ხოლმე.
პანდორა: იცოდე, შემომაკვდები!
ზურა: ნუ ბრაზდები, ეს ადრე იყო, ახალგაზრდობაში. ახლა შენ მიყვარხარ.
პანდორა: თვალთმაქცი ხარ და გველივით ჭრელი.
ზურა: მერე, შენ იკითხე, რომ ასეთი კაცი შეგიყვარდა, თორემ მე ანგელოზივით ქალი მიყვარს და სანერვიულოც არაფერი მაქვს.
პანდორა: გამოუსწორებელი ხარ.
ზურა: დღეს თურქეთიდან დამირეკეს. შესაძლოა, რამდენიმე დღით ანტალიაში წავიდე, ოჯახთან.
პანდორა: კარგს იზამ, დაისვენებ მაინც. სამსახური გიშვებს?
ზურა: ხომ მაქვს უფლება, რომ შვებულება ავიღო?
პანდორა: მაგრამ როგორც მახსოვს, ამბობდი, რომ იმ შვებულებით ამ ზაფხულს ვერ ისარგებლებდი.
ზურა: ახლა საქმეები მოვაგვარე და 3-4 დღით წავალ. შენც ხომ არ წამოხვიდოდი?
პანდორა: გაგიჟდი? სად წამოვალ? იქ ხომ ცოლ-შვილი გელოდება? რას ეტყვი ჩემზე, ვინ არისო?
ზურა: ცოლი არა, შვილი მელოდება. თანაც, სულაც არ არის აუცილებელი, რომ შენი თავი მათ წარვუდგინო. ცალკე, სულ სხვა სასტუმროში დაგიქირავებ ოთახს და იქ იქნები. დღის განმალვობაში შეხვედრას მოვახერხებთ. შენ თუ მოინდომებ, ღამითაც გნახავ.
პანდორა: არა, არა, მაგაზე არც იოცნებო. ეს ქნება ყველაზე საშინელი საქციელი ჩემს ცხოვრებაში და საკუთარ თავს ამის უფლებას არ მივცემ. უჩემოდ წადი. იმის შემდეგ, რაც ჩვენ ერთმანეთი გავიცანით, ფაქტობრივად, ოჯახთან ერთად აღარ ყოფილხარ. წადი, კარგად აწონ-დაწონე ყველაფერი, იქნებ მოგიბრუნდეს ცოლ-შვილზე გული. მოსაფიქრებელი დროც გექნება და რომ ჩამოხვალ, მერე გადავწყვიტოთ ჩვენი ურთიერთობა.
ზურა: რაღაც სხვანაირად ჭიკჭიკებ და ეგ ამბავი არ მომწონს. შენ გგონია, რომ ჩვენი ურთიერთობა გადაწყვეტილი არ არის? პატარა ბავშვი ხომ არ ვარ, რომ ვერ ვარკვევდე, რა მინდა და რატომ მინდა? მე შენ მიყვარხარ და ჩემი თურქეთში გამგზავრება არაფერს შეცვლის. უბრალოდ, რამდენიმე დღის განმავლობაში ვერ გნახავ. ტელეფონი როუმინგში მექნება ჩართული და როცა მინდა, მაშინ დაგირეკავ. ოღონდ, ამისთვის საჭიროა, რომ შენც ჩართო ტელეფონი. იქ ინტერნეტის საშუალებაც იქნება და აუცილებლად დაგელაპარაკები. გოგო, გაიგე, რომ მიყვარხარ.
პანდორა: გასაგებია. რომ ჩამოხვალ, დანარჩენზე მერე ვილაპარაკოთ.
ზურა: თუ გინდა, არ წავალ.
პანდორა: მინდა, რომ წახვიდე. მე ადრეც გითხარი, რომ ჩვენი ურთიერთობის გადასარჩენად, შესაძლოა, ყველაზე კარგი გზა დაშორება იყოს. ახლა კი უნდა წავიდე, რადგან ჩემი და მელოდება.

ზურა: კარგი, წადი, საღამოს განვაგრძოთ ლაპარაკი, მაგრამ განშორებაზე ნურაფერს ამბობ. თუმცა, საყვარელი ადამიანის გამო ეგოიზმი უნდა დასძლიო და მისცე ის, რაც მას უნდა.
23:45
სონა: გამარჯობა, ნატალი.
პანდორა: გაგიმარჯოს, საყვარელო. როგორ ხარ?
სონა: კარგად. ნაწერითაც კი იგრძნობა, რომ ხასიათზე ვერა ხარ. ისევ მოხდა რამე?
პანდორა: განსაკუთრებული არაფერი. გუშინ ზურა შუაღამისას შემეხმიანა და სასეირნოდ დამპატიჟა.
სონა: მერე?
პანდორა: მერე ის, რომ არაგვზე ვიყავით, ზედ მდინარის პირზე, არასდროს ვყოფილვარ იქ. ერთი უკაცრიელი ადგილი იყო. შესაძლოა, იმიტომ ჩანდა უკაცრიელი, რომ უკვე გვიანი იყო. მანქანა ლამის პირდაპირ წყალში შეიყვანა. ფეხზე გავიხადე და წყალში ევედი. ისეთი თბილი და სასიამოვნო იყო, რომ გამოსვლა აღარ მინდოდა, მაგრამ ხავსიან ქვებზე ფეხი მიცურავდა და შემეშინდა, არ ჩავვარდნილიყავი. ჯერ რესტორანში მეპატიჟებოდა, მაგრამ მდინარეზე წასვლა ვარჩიე. გზაში კონიაკი, შოკოლადი, მინერალური წყალი და რაღაცები იყიდა. მანქანის "კაპოტზე" სახელდახელო სუფრა გააწყო. პლასტმასის ჭიქებით, ბომჟებივით ვსვამდით კონიაკს და ისე კარგად ვგრძნობდი თავს, როგორც არასდროს. ზემოდან მთვარე დაგვნათოდა, ერთ მხარეს განათებული სვეტიცხოველი მოჩანდა, მეორე მხარეს - მცხეთის ციხე. სადღეგრძელოებს ვამბობდით, ერთმანეთს სიყვარულს ვეფიცებოდით, მეუბნებოდა: ჩვენ ვერავინ და ვერაფერი დაგვაშორებს ერთმანეთს, ჩემი "სვეტსკი" გოგო ხარო. ხელს მხვევდა, გულში მიკრავდა, მიკოცნიდა თვალებს, ცხვირს, ლოყებს, ყველაფერს, რაც კი მის ტუჩს მოხვდებოდა. მართლაც ძალიან ბედნიერი ვიყავი, რადგან ვგრძნობდი, რომ გულწრფელი იყო და მიხაროდა, რომ ამას სწორედ იმ ადამიანისგან ვისმენდი, ვინც თავადაც უზომოდ მიყვარდა. იქიდან ლამის გამთენიისას წამოვედით.
სონა: მერე, რა მოხდა?
პანდორა: მერე, არაფერი. დღეს შუადღისას ველაპარაკე და მითხრა, რომ რამდენიმე დღით თურქეთში მიდის, ცოლ-შვილთან.
სონა: ამიტომ ხარ მგლოვიარედ?
პანდორა: ჰო...
სონა: კი, მაგრამ უფლება არა აქვს, რომ წავიდეს და დაისვენოს?
პანდორა: როგორ არა, მეც ვუთხარი: კარგს იზამ, თუ წახვალ-მეთქი, მაგრამ ამის დაწერა რის ფასად დამიჯდა, ვინ იცის.
სონა: კი, მაგრამ რა პრეტენზია გაქვს?
პანდორა: მთელი ზაფხული იმას ამბობდა, ვერსად წავალ, დრო არ მაქვსო. აღმოჩნდა, რომ თურმე, სამსახურის რამდენიმე დღით დატოვება შესძლებია. მეც შემომთავაზა, რომ გავყვე, მაგრამ არ წავალ.

სონა: რატომ?

პანდორა: იმიტომ, რომ ჩემი წასვლა არ შეიძლება. შევთავაზე, რომ ვირე იქ იქნება, ყველაფერი კარგად მოიფიქროს და მერე გადაწყვიტოს, რა უნდა ჩემგან. ისევ გავახსენე ადრინდელი წინადადება იმის შესახებ, რომ იქნებ, ჩვენი დაშორება სჯობდეს.
სონა: მერე, რა გითხრა?
პანდორა: ორაზროვანი პასუხი გამცა. სიმართლე გითხრა, ვერ მივხვდი, რისი თქმა უნდოდა. სიტყვასიტყვით გეტყვი: "საყვარელი ადამიანის გამო ეგოიზმი უნდა დაძლიო და მისცე ის, რაც მას უნდა".
სონა: დავიწყოთ იმით, რომ როგორც ჩანს, შენ უზომოდ იეჭვიანე და იმას აღარ ფიქრობ, რომ მას სხვა მოვალეობებიც აკისრია – ოჯახის, მშობლების, მეგობრების, თანამშრომლებისა თუ სხვათა წინაშე. ის ვალდებულია, მიხედოს თავის ოჯახს.
პანდორა: მე თავს დამცირებულად ვგრძნობ.
სონა: ნატალი, შენ ამას ან უნდა შეეჩვიო, ან უნდა დაივიწყო ეგ ადამიანი და შენი ცხოვრება განაგრძო - სხვა გამოსავალი არა გაქვს. მაპატიე, რომ ასე პირდაპირ გეუბნები, მაგრამ სხვა ამას არასდროს გეტყვის. რაც შეეხება მის ნათქვამს, როგორც ჩანს, ის გულისხმობს, რომ თუ მის საყვარელ ადამიანს მასთან განშორება უნდა, ის გაიღებს მსხვერპლს და მის სურვილს დათანხმდება.
პანდორა: მეც ასე ვიფიქრე.
სონა: ჰოდა, თუ ის ადამიანი შენთვის ძვირფასია, უნდა შეეგუო ყველაფერს და მიიღო ის ისეთი, როგორიც არის. ვგრძნობ, რომ მას უყვარხარ, მაგრამ ის ოჯახს სჭირდება.

პანდორა: მეც მჭირდება.
სონა: თუ მიხვდები, რომ შენ მისთვის მეასეხარისხოვანი ხარ, მაშინ შეგიძლია ხმა აიმაღლო და შენი პრეტენზიეციც წამოაყენო. ახლა კი ხვდები, რომ არასწორი იქნებოდა შენი მხრიდან საყვედურის თქმა და ამიტომაც მოთოკე თავი, არ დაანახვე შენი ეჭვი, განცდა და წყრომა.
პანდორა: ასეა, ნამდვილად.
სონა: ჰოდა, ამოიგდე თავიდან უსაფუძვლო პრეტენზიები და მიჰყევი ცხოვრებას. ის რამდენიმე დღეში დაბრუნდება და ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგება.
პანდორა: ცოტა დამამშვიდე. კარგი გოგო ხარ.
სონა: შენ ვერ გაიზარდე...
პანდორა: ვინ მეუბნება ამას? შენ? გადვირევი ახლა...
სონა: :))) მართალია, შენ ყოველთვის ჩემზე ჭკვიანი, გაწონასწორებული იყავი და რჩევას მუდამ შენ გეკითხებოდი, მაგრამ ახლა შეყვარებული ხარ და შეყვარებული ადამიანი გონიერი ვერ იქნება. ამიტომ, თავს უფლება მივეცი და ცოტა ჭკუა დაგარიგე.

პანდორა: კარგი, წავედი ახლა. ზურა მელოდება, მაგრამ მასთან ლაპარაკის თავი არა მაქვს. დავწვები და დავიძინებ.

01:23
პანდორა: საღამო მშვიდობისა.
ზურა: რაღა საღამოა? ღამის 2 საათი დაიწყო. სონას ელაპარაკებოდი, ხომ?
პანდორა: კი. იცი, სონა ფეხმძიმედ არის.
ზურა: მიულოცე ჩემ მაგივრად.
პანდორა: ჩემი მისამართისა და ასავალ-დასავალის გაგება რომ გინდა, მაშინ შუამავალი არ გჭირდება - ურეკავ და ეკითხები. მილოცვა კი მე უნდა დამაბარო?
ზურა: უცხოეთში მიღებულია, როცა ქალი დაფეხმძიმდება, ყველა ულოცავს და შესაძლოა, ამის აღსანიშნავად ლხინიც კი გამართონ, მაგრამ საქართველოში ჯერ არ დანერგილა ეგ წესი და მგონი, უხერხული იქნება, რომ დავურეკო და ვუთხრა: გამარჯობა, სონა, ზურა ვარ. გავიგე, ორსულად ყოფილხარ და გილოცავ-მეთქი.
პანდორა: ჰო, ალბათ სწორი ხარ.
ზურა: ალბათ კი არა, ნამდვილად ასეა. ახლა ის მითხარი, ხომ არ მოიფიქრე წამოსვლა?
პანდორა: არა, ზურა, მაგაზე არც მიფიქრია. შენ წადი და მალე ჩამოდი.

ზურა: როგორ მიყვარს, როცა სახელით მომმართავ. სად წავიდა ის აგრესია? ეგ ნამდვილად სონას გავლენაა. ნატალი, ვიცი, რომ ეჭვიანობ. დაწყნარდი და ისე გააანალიზე ყველაფერი. რადგან იქ წამოსვლა არ გინდა, მაშ, რომ დავბრუნდები, მერე მე და შენ წავიდეთ სადმე. სანამ თურქეთში ვიქნები, რცა გაგიხარდება, მაშინ დამიმესიჯე. ნუ შეგაშფოთებს ის აზრი, რომ ცოლი იქ მეყოლება და ამიტომ დამესიჯება არ შეიძლება. გამიგე, პატარავ?
პანდორა: კარგი, გავიგე. ახლა კი უნდა დავიძინო. კარგად.
ზურა: ეს რა წესი გაქვს, - უცებ დამშვიდობება და გაქრობა? სიტყვა პირში შემაცივდება ხოლმე. კარგად. ტკბილ ძილს გისურვებ. ისიც არ მკითხე, როდის მივდივარ. დილით, ადრე უნდა წავიდე. კარგად, ჩემო ბარტყო.
15 სექტემბერი, ხუთშაბათი
17:00
პანდორა: გამარჯობა, ჩემო სიხარულო... დღეს ხუთშაბათია და შენ თურქეთში წახვედი. ახლა უკვე ექვსი საათი დაიწყო და შენგან არაფერი ისმის... მე კი მენატრები და თავს საშინლად ვგრძნობ, რადგან უშენოდ დავრჩი და ერთი სიტყვითაც კი არ გამიხსენე. თუნდაც მანამდე, სანამ ადგილამდე ჩახვიდოდი... სულ ერთი სიტყვა და ერთი წუთით მინდოდა შენთან ლაპარაკი... რას იზამ, ასეთია ჩემი ხვედრი... ახლა კი მგონია, რომ შენ გელაპარაკები და მონატრებას ვიკლავ... გესაუბრები, მაგრამ არ გესმის... ალბათ, არც გული გიგრძნობს რამეს... დღევანდელმა დღემ შენზე ფიქრში ჩაიარა. ტელეფონი მთელი დღე ჩართული მაქვს და ყველა მესიჯის მოსვლას სიხარულით ვხვდები, მაგრამ უფრო მეტი იმედგაცრუება მხვდება... მე ხომ მიყვარხარ, ჩემო სიცოცხლევ... ნუთუ, შენ არ გაგახსენდი, ერთხელ მაინც? გკოცნი შორიდან...
00:35
პანდორა: საღამო მშვიდობისა, ჩემო სიხარულო... ახლა ღამის პირველი საათია... დღეს არ გაგხსენებივარ. ვწუხვარ, რომ ასე ხდება. უზომოდ კმაყოფილს, ალბათ, არც გაგახსენდები. ხვალ საღამომდე დავიცდი და თუ კიდევ არაფერს იღონებ საიმისოდ, რომ მე ცოტა გულზე მომეშვას, მესიჯს გამოგიგზავნი, როგორც შეგპირდი. ჯოჯოხეთში ვარ და თავს უზომოდ ცუდად ვგრძნობ... ხვალამდე, ჩემო სიხარულო... გკოცნი და ძილი ნებისა...
16 სექტემბერი, პარასკევი
10:54
პანდორა: დილა მშვიდობისა, ჩემო ფუსუსუნა! ეს სახელი შენთვის მოვიგონე და ამის შემდეგ, ასე დაგიძახებ. როგორ ხარ, სიხარულო? ალბათ, ისევ გძინავს... მე კი ისე მენატრები... წუხელ თითქმის არ მეძინა. ერთი მესიჯი... რა იქნება, მხოლოდ ერთი მესიჯი! გთხოვ, გთხოვ! ღმერთო, შთააგონე, რომ თუნდაც ერთი სიტყვა მომწეროს! დღეს ტანჯვის მეორე დღე დაიწყო... არადა, სულ იოლად შეგიძლია, ამ ჯოჯოხეთიდან თავი დამაღწევინო... ისევ ველი შენგან გულმოწყალებას... საღამოს მე შეგეხმიანები, თუ შენ არ გამოჩნდები. გკოცნი.
14:36
პანდორა: ახლა სამი საათი დაიწყო... შუადღეა... არ ცხელა, მაგრამ ტვინი მიდუღს. ზურიკო, სულ 7 საათი გაქვს, დრო... თუ არ მომწერ, მე აუცილებლად დაგიმესიჯებ... ვიცი, ამას შენ ვერ წაიკითხავ, მაგრამ იქნებ, შთაგაგონო? ზუსტად 9 საათზე მესიჯს გამომიგზავნი ან დამირეკავ, თუ არა და, გადაწყვეტილი მაქვს, რომ დიდი სისულელე ჩავიდინო.
20:24
პანდორა: ჩემო სიხარულო, სულ რაღაც ნახევარი საათი დარჩა... მიდი, დაამესიჯე ან დარეკე, ნუ დუმხარ... გესმის? ზურიკო, გთხოვ, არ მინდა, რომ ცუდად მოვიქცე. დაამესიჯე, გთხოვ... :)))))) აი, შენც დარეკე! გაგიმართლა, შე სულელო... მიყვარხარ უზომოდ... ხვალ თუ კიდევ არ დამირეკავ, იცოდე, რომ ზუსტად იგივე სიტუაციაში აღმოჩნდები...
23:59
პანდორა: ღამე მშვიდობისა, ჩემო სიხარულო. შენმა ზარმა სიცოცხლის ხალისი დამიბრუნა. ცოტა გელაპარაკე, მაგრამ შეიძლება ითქვას, რომ სიცოცხლე მაჩუქე. ნუთუ, ასე ძნელია, გამახარო?
17 სექტემბერი, შაბათი
12:43
პანდორა: შუადღე მშვიდობისა, სიხარულო... როგორ ხარ? იმედია, გახსოვარ და არ დაგავიწყდი... როგორ ჩაიარა გუშინდელმა დღემ? დღეს უფრო მეტად მენატრები, ვიდრე გუშინ... თუმცა, გუშინ ვფიქრობდი, რომ იმაზე მეტად აღარ შეიძლებოდა მონატრება... გკოცნი და გეხუტუნე.
22:38
პანდორა: ზურიკო, მიყვარხარ, ჩემო სიხარულო... დღეს საერთოდ არ გაგხსენებივარ... ისე, მეც მაგრად ვუბერავ, არა? კაცი ცოლ-შვილში ხარ და მე კიდევ, ტვინს "გიბურღავ" - არ გახსოვარ-მეთქი... რატომ უნდა გახსოვდე, რომ? უბრალოდ, მე მინდა, რომ გახსოვდე, თორემ ვადებული არ ხარ... არ გამიბრაზდე, თუ გსაყვედურობ, ჩემო კარგო... მენატრები და იმიტომ მინდა შენი ხმის გაგონებაც და მესიჯის მოსვლაც... რა ძნელია, მთელი დღის განმავლობაში ლოდინი... და როცა ეს ლამის მთელი კვირა გრძელდება... არ უნდა გამეყო "შარში" თავი, რა მშვიდად ვცხოვრობდი! კარგი, წავედი... აქ რომ გწერ, ასე მგონია, რომ შენ გელაპარაკები და მონატრებას ვიკლავ... კარგად! მახსოვხარ, მიყვარხარ და გელოდები... მაშინ მაინც გამიხსენე, როცა ჩამოხვალ... ან როცა ამ სიტყვებს წაიკითხავ... ან წაიკითხავ, კიიიი? გკოცნი, სიყვარულო... კარგად! ხვალ თუ მოდიხარ, კეთილ მგზავრობას გისურვებ...
18 სექტემბერი, კვირა
08:22
პანდორა: შენი საქციელი უკვე ყველანაირ ზღვარს გასცდა... ეს უკვე უნამუსობაა... წუხელ მთელი ღამე ვერ დავიძინე... ამ მესიჯს დილაუთენია გწერ... კარგი, რა, ზურა! დამიკიდე და ეგ არის... გმადლობთ... მე უკვე იმის იმედიც აღარ მაქვს, რომ ჩამოხვალ და მაშინ მაინც შემეხმიანები... აქ აღარ მომწერ... უკვე ძალიან მწყდება გული... როგორც შენ გინდა... თუ ასე გირჩევნია, ასე იყოს... კეთილი მგზავრობა და კარგად...
19 სექტემბერი, ორშაბათი
10:13
პანდორა: ჩემო სიხარულოოოოოოოოო, რა ბედნიერი ვიყავი წუხელ, შენი მესიჯი რომ მოვიდა... ღმერთო, შენ ჩემი მკვდრეთით აღდგენა შეგიძლია... უცებ მაბრუნებ, სიცოცხლისკენ... ჩემი ოცნება ხარ, ჩემი სიხარული და სიყვარული... ჩემი სიცოცხლის ელექ... დილით, შენ რომ მესიჯები გამოგიგზავნია, მე მეძინა, გვიან ვნახე და აღარ დაგიმესიჯე... მიყვარხარ, ჩემო ფუსუსუნა... იმის წარმოდგენაზეც კი ცუდად ვხდები, რომ უნდა გნახო. შენს ხელებს ვგრძნობ ჩემს სხეულზე... ტუჩებს, სითბოს... საიდან მოხვედი, რა გინდოდა, რატომ დამირღვიე მშვიდი ცხოვრება? ვერ გიტან, ვერა! სიხარულოოოოოოოოო...
23:44
ზურა: ღამე მშვიდობისა, ჩემო სიხარულო. იცი, დღეს რა ცუდად მოვიქეცი? ახლა დავდგები და დავიძინებ. შენი კოცნის ღირსი არა ვარ. დილით მოგიყვები ყველაფერს. კარგად!