20 სექტემბერი, სამშაბათი
12:46
ნატალი: წუხელ ყოფილხარ საიტზე და ჩემთვის 2 სიტყვა დაგიტოვებია. ნეტავ, რა გააკეთე ისეთი, რომ მეუბნები - ცუდად მოვიქეცი და შენი კოცნის ღირსი არა ვარო?.. საინტერესოა, რა მოიფიქრე ამჯერად?.. როდის ჩამოხვალ?
22:12
ნატალი: გამარჯობა.
ზურა: გაგიმარჯოს. როგორ ხარ?
ნატალი: კარგად. როგორ ისვენებ?
ზურა: ვერ ვისვენებ, წამოსვლა მინდა. ზეგ წამოვალთ.
ნატალი: ბავშვი როგორ არის?
ზურა: აქაური ჰაერი მოუხდა. კარგად გრძნობს თავს. გმადლობ, რომ დაინტერესდი.
ნატალი: რატომ ხარ ასეთი ოფიციალური? მოხდა რამე?
ზურა: არა, გეჩვენება, ჩემო კარგო. ძალიან მენატრები და შენთან მინდა. ნატალი, უჩემოდ როგორ ხარ?
ნატალი: არაჩვეულებრივად. მე მიჩვეული ვარ შენთან ვირტუალურ ურთიერთობას და ამიტომ არ მიჭირს. აქ, ვირტუალურ სამყაროში არ იგრძნობა დრო და მანძილი. დედამიწის ნებისმიერი წერტილი იქვეა, ახლოს, ერთი ხელის გაწვდენაზე. ლათინური ასოებით ყველაფრის გამოხატვა შეიძლება - სიყვარულის, სიძულვილის, ლტოლვი,ს ვნების, ტკივილის, მონატრებისა და ნებისმიერი სხვა გრძნობის. ცუდია, რომ ამ საიტს ქართული შრიფტი არა აქვს.

ზურა: რატომ? ქართული ასოებით გაცილებით უკეთ გამოხატავდი?

ნატალი: რა თქმა უნდა.

ზურა: მაინც, რისი გამოხატვა გსურს?
ნატალი: მაგალითად, შენ მიმართ სიყვარულის.
ზურა: :))) მერე, მიდი, სიამოვნებით მოვისმენ.
ნატალი: კი არ მოისმენ, წაიკითხავ...
ზურა: საკმაოდ ბევრი მოგიწერია ამ დღეებში. არასოდეს გამოგიხატავს ამდენი სითბო ჩემ მიმართ, როგორც ახლა, რაც შენ სიახლოვეს აღარ ვარ. ნატა, ეჭვიანობ?
ნატალი: სიმართლე თუ გინდა, კი, ვეჭვიანობ.
ზურა: მიყვარხარ...

ნატალი: გუშინ რაღაც იდუმალებით სავსე მესიჯი მოგიწერია. რა მოხდა გუშინ?

ზურა: გუშინ საღამოს ცოტა დავლიე. სასმელმა გონება დამიმძიმა და სუფთა ჰაერზე მარტო გასეირნება გადავწყვიტე. ფეხით გავუყევი გზას და სულ მალე, ქალაქის განაპირას გავედი. იქ პატარა სკვერია. მართალია, განათებულია და კეთილმოწყობილიც, მაგრამ მაინც არის ისეთი ადგილები, სადაც შეყვარებულ წყვილს უცხო თვალისგან მიფარვა და განმარტოება შეუძლია. ვიდრე უკან მოვბრუნდებოდი, ერთ ნაკლებად განათებულ ადგილას მდგარ მერხზე ჩამოვჯექი. ჩემ უკან მაღალი ბუჩქნარი იყო. იქიდან ქალისა და მამაკაცის ლაპარაკი შემომესმა. როგორც ჩანს, იქაც მერხი იდგა. თურქულად ლაპარაკობდნენ. რაღაცაზე ხმადაბლა დაობდნენ. ორივე ცდილობდა, რომ ხმისთვის არ აეწია. მივხვდი, რომ მამაკაცი რაღაცას აძალებდა, ქლალი კი - უარობდა. უეცრად, ერთ-ერთის მობილური ტელეფონი აწკრიალდა. "შე , გამიჩალიჩე, არა? - მომესმა ქაელის ქართული ლაპარაკი. ყურები ვცქვიტე, - ამას არ შეგარჩენ, ვის ვალს მახდევინებ, შე ჩათლახო, ჩემი ხორცით გინდა, ვალის გასტუმრება?!" მერე ცოტა ხანს გაჩუმდა. როგორც ჩანს, მოსაუბრეს უსმენდა. "ფულს არ იხდის ეს , მოდი, წამიყვანე, თორემ სად წახვალ? ხვალ ჩემი ხელით გამოგჭრი ყელს!" - ისევ ჩასძახა ყურმილში. ყველაფერი დღესავით ნათელი იყო. ის ერთ-ერთი იმათგანი იყო, ვინც ცხოვრებამ ფსკერზე ჩაითრია. როგრც კი ლაპარაკი დაამთავრა, ძიძგილაობის ხმა მომესმა. მივხვდი, რომ მამაკაცი ძალაობდა. მისი ხვნეშის ხმა სწვდებოდა ყურს. ამ ხმამ ჩემი ბავშვობა გამახსენა. მაშინ 6 წლის ვიყავი. ჩვენს მეზობლად კერძო სახლში ერთი მარტოხელა კაცი ცხოვრობდა. ასე, 40-45 წლის იქნებოდა. იქვე ახლოს, მაღაზიაში ხორცს ყიდდა. უშველებელი ფაშვი ჰქონდა და მუდამ ოფლიანი და ცხიმიანი სახე. ეზოს ბავშვები ერთმანეთს მასზე უამრავ საშიშ ამბავს ვუყვებოდით და ჩვენვე ვიჯერებდით ჩვენს ნათქვამს. სულ მეგონა, რომ ის საქონლის სისხლს სვამდა, რომლის ხორცსაც ყიდდა. სიზმარშიც კი მინახავს, როგორ იყუდებდა სისხლით სავსე ჯამს პირზე... მოკლედ, ამ კაცის, ყველა ბავშვს ეშინოდა. მის ეზოში უამრავი ხელილი იდა. ერთხელ, გაზაფხულზე გადავწყვიტეთ, მისი ალუჩა მოგვეპარა, მაგრამ ვინ ითავებდა ამას? მე, როგორც ყველაზე გულადმა, გამოვთქვი სურვილი მეშინოდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე და ღობეზე გადავძვერი. როდესაც უცხო ეზოში მოვხვდი, დავინტერესდი, რა ხდებოდა მის სახლში და მართლა დამხვდებოდა თუ არა მის მიერ გამოცლილი, სისხლიანი ჯამები. ის კაცი (სახელი დღესაც არ ვიცი) წესით, სამსახურში უნდა ყოფილიყო. ამიტომ, როდესაც კარს მივაწექი და ღია აღმოჩნდა, შიგნით შესვლა გადავწყვიტე. თან მუხლები მიკანკალებდა. ერთ-ერთი ოთახიდან ხმაური შემომესმა. კარს მივუახლოვდი და ღრიჭოში შევიხედე. საწოლზე ჩვენი მეზობელი - ასე, 15-16 წლის მანანა იწვა, შიშველი, ზემოდან კი, ეს ქონიანი და ოფლიანი კაცი დასწოლოდა და ხვნეშოდა. მეგონა, რომ ის მანანას ახრჩობდა. ახლაც კი მახსოვს, როგორ გამეყინა სისხლი ძარღვებში. იქიდან ძლივს გამოვედი და თავი სამშვიდობოს დავიგულე თუ არა, ხმამაღლა ტირილი და ყვირილი ავტეხე. მთელი უბანი შეიყარა. რა თქმა უნდა, მანანას გადარჩენა მინდოდა და ნანახი დაწვრილებით მოვყევი. საშინელი ამბავი ატყდა. დედამ სახლში წამიყვანა. მეორე დღეს კი, უფროსების ლაპარაკს მოვკარი ყური და გავიგე, რომ ორივენი მოკვდნენ. თურმე, მანანას მამა შევარდნილა და შვილიც და ის კაციც ნაჯახით მოუკლავს... ეს ამბავი ჩემი მეხსიერებიდან არ ამოდის. მთელი ცხოვრება მომყვება და მაწვალებს. ასე მგონია, რომ მათ სიკვდილში მე მიმიძღვის ბრალი... აქ, მერხზე მჯდარს, სწორედ ეს გამახსენდა. მინდოდა, ავმდგარიყავი და მეშველა იმ ქართველი გოგოსთვის, მაგრამ ვერ ვახერხებდი. უხილავი ხელი ჯიუტად ატრიალებდა წარსულის "ჩანაწერს" და მანანა მახსენდებოდა. როგორც იქნა, ავდექი და ბუჩქებს გარს შემოვუარე. ერთი ადგილიდან კარგად ჩანდა, თუ რა ხდებოდა იქ. ქალი ბალახზე გულაღმა იწვა, კაცი კი, სვავივით, გაწაფული ხელით ჯიჯგნიდა, ვინ იცის, მერამდენედ გათელილ სხეულს. ქალი წინააღმდეგობას აღარ უწევდა. როგორც ჩანს, ბედს შეეგუა. თვალები დახუჭულიდა მინაბული ჰქონდა. ეს რომ დავინახე, უკან გამოვბრუნდი. ჩემს ჩარევას აზრი არ ჰქონდა. თუმცა, გული მეუბნებოდა, რომ იმ თურქისთვის სიფათი მიმესწორებინა. ამის მიუხედავად, უკანმოუხედავად წამოვედი იმ ადგილიდან. რამდენიმე ნაბიჯის შემდეგ, ჩემს ყურს ქალის კვნესაც მოსწვდა... ტაქსიში ჩავჯექი და სასტუმროში დავბრუნდი. დანაშაულის შეგრძნება მქონდა. განვიცდიდი, რომ არ ჩავერიე და მოძალადეს თავისი ჩანაფიქრი სისრულეში მოვაყვანინე. მთელი ღამე ვბორგავდი. დილით თითქოს გამიარა.
ნატალი: შენ დამნაშავე არ ხარ. ვერაფერს უშველიდი იმ ქალს. ასე რომ, ტყუილად ნერვიულობ.
ზურა: დილით უკვე ისე აღარ განვიცდიდი. წუხელ კი, ეტყობა, სასმელიც დამეხმარა და მაგრად ვინერვიულე... ახლა შენზე მომიყევი რამე. სამსახურში რა ხდება? როგორ მიგიღეს თანამშრომლებმა შვებულების შემდეგ?
ნატალი: კარგად მიმიღეს. მე ყველას ვუყვარვარ და ვენატრებოდი კიდეც თანამშრომლებს. ამიტომ, ყველამ თბილად მომიკითხა, მე კი ურცხვად ვატყუებდი.

ზურა: რას ატყუებდი?

ნატალი: როდესაც მეკითხებოდნენ - როგორ ხარო? - ურცხვად ვეუბნებოდი - კარგად-მეთქი.
ზურა: ... და ცუდად რატომ ხარ?
ნატალი: იმიტომ, რომ შენ გაგიცანი, იმიტომ, რომ მთელი შვებულება ნერვუილობაში და კომპიუტერთან გავატარე და კიდევ იმიტომ, რომ ახლა უზომოდ მენატრები.
ზურა: მეც ძალიან მენატრები, სიხარულო, მაგრამ 2 დღეში შენთან ვიქნები და მერე სულ შენთან ვიქნები. გულში მენატრები და სულში მენატრები. შენ? შენ სად გენატრები?

ნატალი: მონატრებიათ ქარაფებს
თეთრი, ფუმფულა ნისლები,
ვარდს ენატრება ბუმბული,
მეც მონატრებით ვივსები,
ცას ენატრება წვიმა,
ნისლს დაუსველდა ფრთები,
ტყეს ენატრება სიო და...
მეც მონატრებით ვკვდები,
ლოთს მოენატრა ღვინო და
შეხვედრის ეშხით ლოთობს,
მონატრებისგან გულწასულს,
ნამი მიჰკვრია ფოთოლს.
ზურა: და შენც ასე, ფოთოლივით გულწასული ხარ, მონატრების გამო?

ნატალი: შეიძლება, გულწასული - არა, მაგრამ "ტვინწართმეული" კი ვარ.
ზურა: ახლა შენ ტვინი და ჭკუა აღარ გჭირდება, ჩემო პატარავ. შენ გჭირდება დიდი გული, რომ მე დამიტიო.
ნატალი: შენი აზრით, ჭკუა აღარ მჭირდება?
ზურა: შენ ამის შემდეგ მაინც ჩემი ჭკუით უნდა იარო და იცხოვრო. შენი რაღად გინდა?!.
ნატალი: მტერმა იარა შენი ჭკუით! რაც დაგიჯერე, იმასაც ვნანობ.
ზურა: აბა, ახლა ეგეთები არ გამაგონო! ჭკუით იყავი, თორეეემ...
ნატალი: ჭკუა აღარ გჭირდებაო და...
ზურა: გეხუმრე :(((
ნატალი: წავედი ახლა, თორემ, დაგვათენდა თავზე. ძილი ნებისა, ჩემო სიხარულო. მალე ჩამოდი.
ზურა: კარგად. ღამე მშვიდობის. თუმცა, რაღა ღამეა?! უკვე თენდება კიდეც. ერთი სული მაქვ,ს როდის გნახავ.
ზურა: ისევ წასულხარ. ვერ მოგარჯულე, ვერა! სულ ცოტაც მაცალე და მოგამტვრევ მაგ პატარა რქებუნებს. გკოცნი.
21 სექტემბერი, ოთხშაბათი
11:14
ნატალი: ჩემს რქებუნებზე ლაპარაკობ? არ გრცხვენია? ჯიუტი შენ ხარ, თორემ, მე ისეთი დამყოლი ხასიათი მაქვს, ვერ წარმოიდგენ. დღეს სონას დაბადების დღეა. მიულოცე, გაუხარდება.
22:35
ნატალი: გამარჯობა, სონა. როგორ ხარ? დაბადების დღეს გილოცავ, ჩემო კარგო. ულევ სიყვარულს გისურვებ!
სონა: ნატალია, როგორ ხარ? გაიხარე, ბუმბულის "კრაოტზე"! შენთვისაც მალე მომელოცოს.
ნატალი: რა უნდა მომილოცო, დაბადების დღე? მე ხომ ზაფხულში მქონდა, დაგავიწყდა?
სონა: დაბადების დღე კი არა, გათხოვება და კაი ამბები... გაისადაც მოვა დაბადების დღე და არ უნდა მოგილოცო? აბა, რა ხდება შენკენ ახალი?
ნატალი: მნიშვნელოვანი არაფერი. ძველებურად ვარ.
სონა: ზურა ჩამოვიდა?
ნატალი: რა ეჩქარება?! ისვენებს ჯერ.
სონა: შენ, რა თქმა უნდა, ისევ სამგლოვიარო განწყობილება გაქვს მაგის გამო. გამოვიცანი?
ნატალი: ვერ გამოიცანი. ალბათ შევეგუე კიდეც, რადგან აღარ განვიცდი ისე ძალიან. უბრალოდ, მენატრება და ეგ არის.
სონა: ძალიან გენატრება თუ ისე რა?
ნატალი: ძალიან, ძალიან...
სონა: საწყალო...
ნატალი: დავანებოთ ზურას თავი. დაბადების დღეს აღნიშნავ?
სონა: არა, არ აღვნიშნავ. მე და რობა წავალთ სადმე და გავისეირნებთ. შენ რომ აქ იყო, იცოცხლე, მოვაწყობდით ჩვენებურ ქეიფს.
ნატალი: ჰო, მაგრამ მე აქ ვარ, შენ - მანდ, ხოლო შუაში დიდი ოკეანე "ჩამოგვიდის". ამიტომ, ვერაფერს გავაწყობთ.
სონა: ნეტავ, იმ დროისთვის აქ იყო, როცა ბავშვს გავაჩენ!..
ნატალი: ჩამოვალ, სონა, მაგ დროისთვის ჩამოვალ, თუ საკონსულომ გამომიშვა.
სონა: რატომ არ უნდა გამოგიშვან, მაგათი დედა ვატირე? რომელი რეციდივისტი და ტერორისტი შენ ხარ?! ჩამოხვიდოდი 1-2 თვით და დაბრუნდებოდი მერე უკან.
ნატალი: ეჰ, რა ვიცი, აბა. ჩემი ბედის ამბავი ხომ იცი?! ციდან ამერიკაში წასასვლელი ვიზები რომ ცვიოდეს, მე თავში "უარი" დამეცემა.
სონა: გულს ნუ გაიტეხ, გენაცვალე, ყველაფერი კარგად იქნება. მგონი, გეძინება. კარგი, ჩემო
ნატალია, დაიძინე. დროებით.
ნატალი: რითი მატყობ, რომ მეძინება? ნუთუ ნაწერზე მეტყობა?
სონა: გეტყობა. თანაც, მე საქმე მაქვს და უნდა წავიდე. ამ ბოლო დროს ძალიან ჩვილი გული გაგიხდა და ყველაფერი იოლად გწყინს. იმედია, არ გამინაწყენდები. გკოცნი.
01:25
ნატალი: ზურა, ისე მენატრები... სულელივით ვზივარ და წერილს გწერ. როგორ ხარ? რა გაძლებს ხვალამდე?! ერთხელ დავიძინებ, გავიღვიძებ და მერე მოხვალ?.. ინტერნეტში მარტო ყოფნა იგივეა, რომ საკუთარ თავს პენალტს ურტყამდე, მაგრამ ვითომ წერილს გწერ და მტრედს ვატან. ჩემს ბავშვობაში წერილის წერას ასე ვიწყებდით ხოლმე: ხელში ვიღებ საწერ-კალამს და გულითადს გითვლი სალამს... - და მერე მოჰყვეოდი, თუ რამე ახალი იცოდი, ბოლოს მოიკითხავდი დიდი ხნის უნახავ ადამიანებს და დაასრულებდი: პასუხს ველი, როგორც მგელი... რა სასაცილოა, არა? რომელი მგელი ელის საპასუხო წერილს?!. ყველაფერი შეიცვალა. ახლა კომპიუტერთან დაჯდები და მისწერე და მოგწერს... უკვე ძალიან გვიანია, მაგრამ ვერ ვიძინებ. რა უნდა გავაკეთო?.. აქ რომ იყო, ცოტას ვიჭორავებდით. მოდი, გავაგრძელებ ჩემი ამბის მოყოლას. უფრო სწორად, ბაჩოს ამბის. იქიდან გავაგრძელებ, სადაც გასანამ ბაჩოს ბევრი ფული მისცა. ამდენი ფული სად უნდა წაეღო! შინ ვერ მიიტანდა, რადგან მობლებისთვის ახსნა-განმარტების მიცემა მოუწევდა, ბანკში ვერ შეიტანდა, რადგან არასრულწლოვანი იყო, ვერც სხვას მიაბარებდა. ისევ გასანას მიადგა და სთხოვა, მისი ფული შეენახა. იმ წელს ბაჩო სკოლას ამთავრებდა და სასწავლებლად რუსეთის დედაქალაქში აპირებდა წასვლას. ჰოდა, ეს ფულიც სწორედ მაშინ გამოადგებოდა. დასტიდან 500 მანეთი აიღო, ჯიბეში ჩაიდო და გასანას დაემშვიდობა. იმ საღამოს შინ მთვრალი მივიდა. დედამისი გულგახეთქილი დახვდა. ღამით ცუდად ეძინა, სასმელი მოსვენებას არ აძლევდა, გულ-მუცელი უხურდა და გონება ებინდებოდა. დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გააღვიძა. პირი უშრებოდა და პირველი, რაც თავში მოუვიდა და თვალწინ წარმოუდგა, ეს იყო "ორჯომი". საწოლიდან აიზლაზნა, ჩაიცვა და ჯიბეები მოიჩხრიკა. ყველა ჯიბე ცარიელი ჰქონდა. უცებ გამოფხიზლდა ბოლმდე. კარგად ახსოვდა, რომ სულ 200 მანეთის დახარჯვა მოახერხა, დანარჩენი წესით, ისევ ჯიბეში უნდა ჰქონოდა, მაგრამ ამაოდ იჩხრეკდა ჯიბეებს. - ნაბოზრები!.. - კბილებში გამოცრა იმათი მისამართით, ვინც გუშინ ღირსად ჩათვალა, საქეიფოდ დაპატიჟა და ბოლოს, ჯიბეები ამოუსუფთავა. დედას მანეთიანი სთხოვა და კიბეზე დაეშვა. ვიდრე ბიჭებს მოძებნიდა, გახურებული გული "ბორჯომით" გაიგრილა. მასთან უბნელი ბიჭი მივიდა, რომელსაც რევაზიჩს ეძახდნენ და ბავშვობიდან ვერ იტანდა. იმან ქვემოდან შესცინა და უთხრა: გინდა, შენი სასიძო გაგაცნოო? - ბაჩოს სისხლი თავში აუვარდა. სახეზე წამოწითლდა. მას ერთადერთი და ჰყავდა, რომელიც უკვე მესამე კურსის სტუდენტი იყო, მაგრამ ბაჩოს ვერასოდეს წარმოედგინა, რომ ის გათხოვდებოდა, ამის გაფიქრებაც კი აცოფებდა... მისი შიშით, ვერავინ ბედავდა შორენასთვის ხმის გაცემას. ახლა კი ეს რა უთხრეს - სასიძოო?!, თანაც - ვინ უთხრა?! ამას გულში ფიქრობდა, გარეგნულად კი სიმშვიდე შეინარჩუნა და ამ ღლაბუცა ბიჭს სრულიად მშვიდი ხმით უთხრა – გამაცანი, ვნახოთ ერთი, რა ბიჭიაო. - ამ საღამოს 7 საათზე სკოლასთან "დავსტრელოთ", მოგიყვან და გაგაცნობო. ბაჩომ თავი დაუქნია, "ბორჯომი" მოწრუპა და ნაბიჯი იმ მიმართულებით გადადგა, საითაც იყურებოდა. მისთვის სულერთი იყო, სად წავიდოდა, მთავარი იყო იმათი პოვნა, ვისთან ერთადაც წინადღეს იქეიფა. სკოლის ხსენებაზე, უსიამოვნოდ გასცრა ტანში, რაგან უკვე 2 კვირაზე მეტი იყო, სკოლაში არ დადიოდა და იცოდა, დღეს თუ ხვალ დამრიგებელი დედამისს შეატყობინებდა ამ ამბავს და სახლში სერიოზული სკანდალი ატყდებოდა. გუნებაში ხელი ჩაიქნია, აქაოდა ფიქრადაც არ ღირსო და სახლის კუთხეში გაუჩინარებულ ერთ-ერთ თანამესუფრეს ხმამაღლა დაუძახა. რამდენიმე წუთში, ყველა ბიჭმა მოიყარა თავი. ყველა უარობდა ფულის მოპარვას. ბაჩო დარწმუნებული იყო, რომ ქურდი არ გამოტყდებოდა, ამიტომ ლაპარაკისას მათ ქცევებსა და თვალებს აკვირდებოდა. 2 მათგანი მოეჩვენა საეჭვოდ, მაგრამ არც ერთს არ აგრძნობინა და გადაწყვიტა, ცოტა მოეცადა. იქიდან წამოსული, ისევ გასანასთან მივიდა და ყველაფერს მოუყვა. შენ რა ხიფათიანი ვინმე ხარ, ბიჭო?! გუშინ, ფული რომ მიგქონდა, უნდა მეთქვა 1-2 სიტყვა, მაგრამ მერე შეგეშვი, ვიფიქრე - ჯობია, თვითონ გააკეთოს საიჭრო დასკვნებიდა საკუთარ შეცდომაზე ისწავლოს-მეთქი; ყველა ძმაკაცი, ძმაკაცი არ არის, ისევე, როგოც ყველა შარვლიანი ვერ იქნება კაცი, პირში რომ გიცინის, პირს უკან სამარეს გითხრის; შენ არ იცი, რომ ქვეყანა ბოზებითაა სავსე? მაგ ფულს ალბათ, ვერ იპოვი, მაგრამ 300 მანეთად კარგი რჩევა მიიღე ყველაზე ბრძენისგან, რასაც ცხოვრება ჰქვია... ბაჩო საღამომდე დარჩა გასანასთან და კიდევ ბევრი მსგავსი დარიგება მიიღო. საღამოს 7 საათისთვის კი, დათქმულ ადგილას მივიდა. იქ მხოლოდ ძველი ნაცნობი დახვდა. ბაჩო გაჩუმებული იდგა- ხმას არ იღებდა და იმ ადამიანის გამოჩენას ელოდა, ვინც გაბედა და მისი დის საქმრო უწოდა თავს. მალე სკოლის კუთხიდან მათკენ ვიღაც ახალგაზრდა მამაკაცი გამოემართა. ბაჩო კარგად დააკვირდა. მოდის, - აუწყა რევაზიჩმა და ყოველი შემთხვევისთვის, ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია. - ეს არის? - ბაჩო გაოცებული და პირდაღებული უყურებდა მათკენ მომავალ ბიჭს, რომელსაც გაოცებისგან ბაჩოზე მეტად გაჰფართოებოდა თვალები...
ნატალი: ბიჭი ნელ-ნელა უახლოვდებოდა ბაჩოს. ბოლოს, მისგან რამდენიმე მეტრის მოშორებით გაჩერდა. ერთმანეთი თვალით აზომეს... ბაჩოს მათი პირველი შეხვედრა წარმოუდგა თვალწინ და გასანას ხმაც ცხადლივ ჩაესმა: - აი, ვაჟკაც, გაიცანი, ეს ლევანია, ეს კიდევ - ვასკა. ამ საქმეზე ერთად წახვალთ. აბა, თქვენ იცით, ბიჭებო, - მიუბრუნდა იმ ორს, - ბაჩოსთვის ეს პირველი საქმეა და თქვენზეა დამოკიდებული მისი მომავალი. თქვენ თუ შეგეშინდებათ, ეს ბიჭიც წახდება. მიდი, ჩამოართვი ხელი, - ოდნავ წაჰკრა ზურგში ბაჩოს. მაშინაც, სწორედ ასე აზომეს ერთმანეთი თვალით მან და ლევანმა და ხელი მერე გაუწოდეს. ლევანმა თითები სე მოუჭირა, რომ ბაჩო მიხვდა, ამით უსიტყვოდ აფრთხილებდა - ჩემთან თამაში ხუმრობა არ გეგონოს, პირველობას არავის დავუთმობ, ვასკასავით, ჩემი "შნირი" იქნებიო. სწორედ ამან მიახვედრა ბაჩო, რომ ის იყო "გლავნი", ვასკა კი - მისი ნების შემსრულებელი. ახლა კი, ეს ლევანი მის წინ იდგა და მის ამაყ მზერაში დამნაშავის გამოხედვაც გამოკრთოდა.
- რევაზიჩ, დაახვიე აქედან! - გამოცრა კბილებში ბაჩომ ისე, რომ ლევანისთვის თვალი არ მოუშორებია. რევაზიჩმა უკანმოუხედავად მოკურცხლა. ბაჩომ ხელი გაუწოდა ლევანს და სწორედ ისე მოუჭირა თითები, როგორც მაშინ - ამ უკანასკნელმა.
- მაშ, ჩემი და გიყვარს, არა? - ახლა მისი მისამართით გამოცრა კბილებში.
- მასაც ვუყვარვარ...
- ქალის კალთას ვაჟკაცი არ ამოეფარება... შორენამ არ იცის, რა "პროფესია" გაქვს, ნაბოზარო, თორემ არ შეგიყვარებდა.
- მეც ის "პროფესია" მაქვს, რაც - შენ. არც შენი ამბავი ეცოდინება შენს დას.
- შანტაჟის მოწყობას აპირებ?
- მე შორენა მიყვარს და ვერავინ წამართმევს მის თავს. ვერც შენ - ბაჩო! - ბაჩომ მის ხმაში სიმტკიცე იგრძნო და მიხვდა, რომ მისი თანამოსაქმე იოლად არ დათმობდა მისი დის სიყვარულს. ცოტა დაფრთხა კიდეც, მაგრამ ხმამაღლა მარტო ერთი სიტყვა თქვა:
- ვნახოთ! - ორივე ხელი შარვლის ჯიბეებში ჩაიწყო და წავიდა.
- ბაჩო! - მოესმა ზურგს უკან ლევანის ძახილი, მაგრამ აღარ მიუხედავას, მარტო ხელი გააქნია თავს ზემოთ და შინისაკენ აიღო გეზი. შორენა თავის ოთახში იჯდა, დივანზე ფეხმორთხმით და წიგნს კითხულობდა. ბაჩო გვერდით მიუჯდა, ხელი მოხვია და მისი თავი მკერდზე მიიხუტა. შორენა გაიტრუნა და ძმის გულისცემას მიუგდო ყური.
- ლევანი გავიცანი, - უეცრად თქვა ბაჩომ. შორენა წელში გასწორდა და ძმას თვალებში ჩახედა. ბაჩომ მის მზერაში შიში დაინახა. სადღაც, გულის სიღრმეში შეეცოდა დაიკო. ის მორჩილად უყურებდა და თითქოს განაჩენს ელოდა.
- შენ მას აღარ შეხვდები... - კატეგორიულად თქვა მან. გოგონას ცრემლები წამოსცვივდა. ბაჩოს გული მოეწურა, მაგრამ არ აგრძნობინა. წამოდგა და ოთახიდან გავიდა. ცოტა ხნის მერე კი, დედის საყვედურებს ისმენდა იმის გამო, რომ უგულოა და დასთან ურთიერთობა არ შეუძლია... ბაჩომ კარი გაიჯახუნა და გასანასკენ გასწია...
05:45
ნატალი: უკვე დილის 6 საათი ხდება. ისე დამათენდა თავზე, რომ ვერც კი გავიგე. ახლა ცოტას დავიძინებ და მერე სამსახურში წავალ. შენ კი კეთილ მგზავრობას გისურვებ. თუ მოგენატრე, საღამოს სტუმრად მოდი. გკოცნი ბევრს. ჩემი სიცოცხლე ხარ.
22 სექტემბერი, ხუთშაბათი.
17:43
ზურა: 3 საათის წინ ჩამოვფრინდი. როგორ ხარ, ჩემო სიხარულო? ახლა სამსახურში ვარ და 2 წუთით "შემოვირბინე" საიტზე. ვიცი, შენც სამსახურში იქნები. ტელეფონი, როგორც ყოველთვის, გამორთული გაქვს. უამრავი საქმე დამიგროვდა იმ დღეებში, რაც წასული ვიყავი. ალბათ შინ გვიან მივალ. უფრო სწორად - მოვალ, რადგან შენთან გამოვივლი აუცილებლად, რომ გინახულო. მომენატრე, ჩემო კუდრაჭავ. რას დამახვედრებ ვახშმად?.. გკოცნი, დროებით.
23:01
ნატალი: გამარჯობა, სონაააა...
სონა: გაგიმარჯოს. ვატყობ, კარგი განწყობილება გაქვს. ალბათ, ზურასგან კარგი ამბებია. ასეა?
ნატალი: :))) ერთი სიტყვა რომ მოგწერო, იმითაც კი ხვდები, როგორი განწყობილება მაქვს. მაგარი ხარ, სონა!
სონა: მე ხომ "შემწვარ-მოხრაკულს" გიცნობ!.. მომიყევი ახალი ამბები.
ნატალი: ახალი ჯერ არაფერია. გუშინდელს აქეთ რა შეიცვლებოდა?! ზურა ჩამოვიდა დღეს და ეგ არის ახალი.
სონა: აი, თურმე, რა ყოფილა შენი კარგი განწყობილების მიზეზი!.. უკვე ნახე?
ნატალი: არა, ჯერ არ მინახავს. საიტზე დაუტოვებია მესიჯი - ამ საღამოს შემოგივლი და ვახშამი დამახვედრეოოო...
სონა: :))) მერე, რა მოუმზადე ვახშმად ოჯახის უფროსს?
ნატალი: ოჯახის უფროსი მე ვარ, ძველებურად. გვიან მოვედი, მერე 2 პაციენტი მყავდა და ვერაფრით ვერ მოვასწრებდი ვახშმის მომზადებას. ამიტომ აქვე, კაფეში ხაჭაპური და პიცა შევუკვეთე. გემრიელად ამზადებენ. მაღაზიაშიც გამზადებული სალათები ვიყიდე და ეგ არის.
სონა: გოგო, შენისთანა მზარეულმა მაღაზიისა და კაფეს საჭმელებით უნდა მოიწონო თავი?!
ნატალი: სხვა დროს ჩემს მომზადებულს მივართმევ. ახლა კი ამით უნდა დაკმაყოფილდეს. მითხარი, შენ როგორ ხარ?
სონა: კარგად ვარ.
ნატალი: ექიმმა - რაო?
სონა: რაო და... ყველაფერი კარგად მიმდინარეობსოოო. ანალიზები ჩავაბარე და ყველაფერი ნორმაშია. ნაყოფიც კარგად ვითარდება. რა ვიცი, ჩემო კარგო, იმედია, ყველაფერი კარგად იქნება.
ნატალი: აუცილებლად კარგად იქნება. ისე, ერთ რამეზე მწყდება გული...
სონა: მაინც, რაზე?
ნატალი: რაზე და შენი შვილი იტალიელი რომ იქნება, იმაზე...
სონა: ნუ ხარ შენ ნაციონალისტი! ნამდვილ ქართველად გავზრდი, ნუ გეშინია. დაბადებიდანვე ქართულად დაველაპარაკები და იტალიურს არ ვასწავლი. ის კი არა, რობასაც კი ქართულად ველაპარაკები. უნდა ნახო, შინ რომ მოვა, ქვაბს ახდის და ლობიო რომ დახვდება, როგორ შლის ხელებს და ამბობს: ქარგი, სონა, ამოვიდა კელში ლობიოო...
ნატალი: :))) ასე მოაბეზრე?
სონა: გოგო, ხომ იცი, რომ მე ძალიან მიყვარს ლობიო. აქ კი ქართული კერძის გემო ერთადერთს, ამას აქვს. ყველაფერს - სხვანაირი, უცხო გემო დაჰკრავს. ესენი ლობიოს სხვანაირად ამზადებენ - კარტოფილით და წვნიანს ხარშავენ. მე კი ქართულად ამოვზელ ხოლმე და კარგად შევკაზმავ. ჰოდა, რობა სულ აპროტესტებს, მაგრამ დიასახლისი მე ვარ და რასაც მინდა, იმას მოვამზადებ...
ნატალი: გაგექცევა ეგ შენი რობა და მერე სდიე კუდში.
სონა: სად წავა? არსადაც არ გავუშვებ...
ნატალი: ძალიან გიყვარს?
სონა: კი, უზომოდ. შენ არ იცი, რა კარგი ადამიანია. როცა გაიცნობ, იტყვი, რომ ასეა.
სონა: სად წახვედი? პასუხს რატომ არ მწერ?
ნატალი: ზურა მოვიდა. როგორ არისო? მოგიკითხა.
სონა: :))) მეც მომიკითხე. კარგად ვარ... წავედი, მაშინ, რადგან ზურა მოვიდა, ხელს არ შეგიშლით. დროებით, ნატალი. ხვალ გავაგრძელოთ. გკოცნი.
23 სექტემბერი, პარასკევი
22:57
ნატალი: სონა, როგორ ხარ?
სონა: კარგად. შენ? შენ როგორ ხარ? ერთი სული მქონდა, როდის მოხვიდოდი, რომ გამეგო გუშინდელი ამბები. რაო, პატივცემულმა?
ნატალი: რაო და მომენატრეო. მისაყვედურა, რატომ დაემშვიდობე სონას, გესაუბრა, შუა გზაში რომ მიატოვე, ეგ ხომ უზრდელობააო...
სონა: თქვენ იყავით კარგად და არა უშავს, ავიტან...
ნატლი: რა ბებერი ქალივით ლაპარაკობ! :)))
სონა: ბებერი ვარ, მაშ, რა ვარ, 32 წლის გავხდი უკვე...
ნატალი: დედაკაცო, ახლა ჭკვიანად იყავი, თორემაააა... ახალ ამბებს აღარ მოგიყვები, იცოდე...
სონა: მომიყევი ახალი ამბები, რა, ნატალი...
ნატალი: ახალი ის არის, რომ 5 ოქტომბერს ჩვენთან ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნები ტარდება და არის ერთი ამბავი. ოპოზიცია უკირკიტებს მთავრობას და ყველაფერზე "ეკიდება", ისინი კიდევ, ოსტატურად იცილებენ მათ ნასროლს და რიკოშეტით უგზავნიან უკან. კიდევ, თბილისის მერიც უნდა ავირჩიოთ და რაღა თქმა უნდა, გიგი უგულავა "იგულავებს" ისევ.
სონა: რატომ, გიგი?
ნატალი: იმიტომ, რომ "ნაციონალია" და უმრავლესობის წარმომადგენელი. იმის ჩიტია უმრავლესობა, რომ თოფაძე და დავითაშვილი "გაამეროს"?
სონა: ლეიბორისტები რას შვრებიან?
ნატალი: არიან ძველ ამპლუაში. შალვა გაჰყვირის - ხალხო, გატყუებენო! - მაგრამ ვის ესმის?
სონა: შენ და პოლიტიკა "დაძმაკაცებულხართ"...
ნატალი: შენ ისეთ დროს წახვედი, ჩემო კარგო, რომ მთავარი მოვლენები გამოტოვე...
სონა: სულაც არ გამოვტოვე. ინტერნეტით ვუყურებ ქართულ არხებს და ყველაფერ ზედმიწევნით ვიცი. ასე რომ, დაანებე პოლიტიკას თავი და რაც მაინტერესებს, ის მომიყევი, თორემ, გამოვძვრები ახლა კომპიუტერში და ნახავ, როგორ დაგახრჩობ...
ნატალი: შე ქალო, მაგდენი თუ შეგიძლია, მოდი, გამოძვერი, მოგესიყვარულები, მოგეფერები და გაძვერი მაგ შენს რობასთან ისევ.
სონა: ნატალი, მოჰყევი, რა მოხდა გუშინ, ნუ მანერვიულებ.

ნატალი: მაპატიე, დამაივწყდა, რომ ბავშვს ელოდები და შენი ნერვიულობა არ შეიძლება.

სონა: მერე, მიდი, დაიწყე.

ნატალი: ჰოდა, გუშინ მობრძანდა ვაჟბატონი სტუმრად. კარი რომ გავაღე, ისეთი გაბრწყინებული სახით იდგა, თითქოს "ტიტანიკი" გადაერჩინოს. გაშავებულა ხმელთაშუა ზღვაზე. უხდება "ზაგარი". კარგად გამოიყურება. ჯერ ჩამიხუტა და კარგა ხანს მკოცნა, მერე კი ერთი - მშიაო - თქვა და დივანზე მოწყვეტით დაჯდა. გავაცუნცულე სამზარეულოში და გავუწყვე სუფრა.
სონა: სამზარეულოში ავახშმე? არ გრცხვენია?
ნატალი: ეგ ხომ სტუმარი არ არის! თვთონაც კმაყოფილი დარჩა, შინაურულად ვგრძნობ თავსო, - ამბობდა და თან, მადიანად ილუკმებოდა. ჭამას რომ მორჩა, კალთაში ჩამისვა და ჩამეხუტა. მერე დიდხანს ვილაპარაკეთ. მეხვეწებოდა, რომ ჩემთან დამეტოვებინა, მაგრამ არ დავტოვე. ღამის 3 საათზე წავიდა.
სონა: საინტერესოა, რას ეტყოდა ცოლს?
ნატალი: მეც ვკითხე - რა უნდა მოატყუო სახლში-მეთქი? მიპასუხა - არავინ შემეკითხება, სად ვიყავი და არც ვინმეს მოტყუება დამჭირდებაო.
სონა: საინტერესოა, ნეტავ, მართლა ასეთი სიტუაცია აქვს სახლში?
ნატალი: თუ მას დავუჯერებთ - კი. ღამის 12 საათზე მოვიდა და არავის დურეკავს მისთვის და არ დაინტერესებულა, სად იყო.
სონა: შესაძლოა, გუშინ იყო ასე, მაგრამ სხვა დროს ცოლმა დაურეკოს.
ნატალი: ჰო, შესაძლოა, ასეც იყოს, მაგრამ მე მასთან ისე ხშირად არ ვყოფილვარ, რომ მაგის დაფიქსირების საშუალება მქონოდა. თანაც, ისინი ხომ წასული იყვნენ და იქიდან ხშირად არ ურეკავდნენ. ალბათ ახლა სიტუაცია შეიცვლება. ადრე უფრო მშვიდად ვიყავი. ახლა კი დაძაბული ვიჯექი. მეგონა, მისი ცოლი ყველაფერს ხედავდა.
სონა: რა უნდა დაენახა? როგორ ისხედით და ლაპარაკობდით?..
ნატალი: მას მოსწონს, როცა წევს და თავი ჩემს კალთაში უდევს. წუხელაც ასე იწვა, ქვევიდან შემომყურებდა და თუ ადამიანის ფსიქიკის რაიმე გამეგება, შეყვარებული თვალებით მიყურებდა.
სონა: რატომ თქვი, თუ ადამიანის ფსიქიკის რაიმე გამეგებაო?
ნატალი: აქამდე დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი საქმის პროფესიონალი ვიყავი, მაგრამ ისე ამიბნია თავგზა ზურამ, რომ უკვე ეჭვი მეპარება. ვიდრე დასასვენებლად წავიდოდი, ჩემთან ერთი პაციენტი დადიოდა. დაახლოებით ჩვენი ასაკის ქალია. წასვლამდე 5 სეანსი ჩავუტარე. სწორედ მსგავსი პრობლემა აქვს: ცოლიანი კაცი შეუყვარდა, მის დავიწყებას ცდილობდა და ფსიქოლოგის ჩარევა დეპრესიის დასაძლევად სჭირდებოდა. მეც, როგორც წესი და რიგია, ველაპარაკებოდი და ასეთი ურთიერთობის ავ-კარგში ვარკვევდი. მერე ისიც დასასვენებლად წავიდა. ახლა კი განაახლა ჩემთან ვიზიტები. ჰოდა, უკვე მეორე შეხვედრაა, ვუმტკიცებ, რომ კი არ უნდა დაივიწყოს ის კაცი, არამედ თავისი სიყვარულისთვის უნდა იბრძოლოს... გაოცებული მიყურებდა დღესაც. ხშირად, თეორია სულ სხვა რამეს გვასწავლის, ხოლო ცხოვრება სრულიად განსხვავებულ გადაწყვეტილებამდე მიგვიყვანს...
სონა: ასეა, ჩემო კარგო. კიდევ რაზე ილაპარაკეთ შენ და ზურიკომ?
ნატალი: ყველაფერზე ცოტ-ცოტა. ვერ წარმოიდგენ, როგორ მიყვარს, სონა... როცა მეხება, ეს გარეგანი შეხება არ მყოფნის, მინდა, რომ მის შიგნით ჩავძვრე და დავუკოცნო გული, ფილტვები... მინდა, რომ მთლიანად გარს მეკრას და სხეულის სითოეული უჯრედი მის შეხებას გრძნობდეს. ასეთი რამ გაგიგია?
სონა: არა, არ გამიგია, მაგრამ ისეთი არანორმალური ხარ, რომ შენგან არ მიკვირს.
ნატალი: კიდევ იმაზე შევთანხმდით, რომ ხვალ ქალაქგარეთ წავალთ 2 დღით და ორშაბათს დილით ჩამოვალთ.
სონა ვაააუ! ქალაქგარეთ - სად?
ნატალი: არ ვიცი. დილით 6 საათზე მოვალ და ერთად გადავწყვიტოთ, სად წავალთო, - მითხრა.
სონა: უყურე შენ! ახალ ამბებს ორშაბათს მომიყვები?
ნატალი: ალბათ.
სონა: კარგი, მაშინ, ახლა დაიძინე, უკვე გვიანია, დილით ვერ ადგები.
ნატალი: ახლა ზურას უნდა ველაპარაკო ცოტა ხანს, მაგრამ ალბათ, ამაღამ მაინც ვერ დავიძინებ.
სონა: ნუ ნერვიულობ, ყველაფერი კარგად იქნება. დაწექი და მშვიდად დაიძინე.

ნატალი: ჰო, სათქმელად იოლია... გკოცნი, ჩემო სონა და 2 დღით დაგემშვიდობები.

სონა: ნერვიულობ?
ნატალი: რა თქმა უნდა, ვნერვიულობ.
სონა: დაწყნარდი. მესმის, რომ ეს შენთვის გადამწყვეტი ნაბიჯია, მაგრამ ნუ ნერვიულობ. ასე ვეღარ გააგრძელებ. ან საერთოდ უნდა დაშორდე, ან უნდა გაჰყვე და მისი ალერსის ტყვე გახდე... გირჩევ, რომ წახვიდე. კარგი ადამიანია ზურა და არა მგონია, რომ ინანო. ბევრს გკოცნი. კარგად.
02:22
ნატალი: მოვედი, ჩემო კარგო.
ზურა: მოიცალე ჩემთვის?
ნატალი: კი, მოვიცალე. როგორ ხარ?
ზურა: ცუდად.
ნატალი: რატომ? ახლა უნდა მოკვდე მაინცდამაინც - ხომ?
ზურა: რა იყო, შეგეშინდა, ხვალინდელი "პაეზდკა" არ გადაიდოს?
ნატალი: ჰო, შემეშინდა... :(((
ზურა: ნუ გეშინია, ჩემო პატარავ, ეს 2-დღიანი პაემანი მაშინაც კი შედგება, მკვდარი რომ ვიყო. ფიზიკურად არა ვარ ცუდად - მენატრები და იმიტომ გითხარი, ცუდად ვარ-მეთქი. უშენოდ საერთდ ვეღარ ვძლებ. ნეტავ, რა გვეშველება?.. ნატალი, ახლა დაიძინე, დილით ადრე უნდა ავდგეთ ორივე და თანაც, ხვალ ღამე მოგიწევს უძილობა... ასე რომ, ძილი ნებისაააა...
ნატალი: მოიცადე, არ წახვიდე, რააა...
ზურა: გისმენ.
ნატალი: მაინც, სად აპირებ ჩემს წაყვანას?
ზურა: იქ, სადაც ჩვენს მეტი არავინ იქნება. სადმე მთაში წავიდეთ, ახლა დასვენების სეზონი დამთავრებულია და ხალხი არ იქნება.
ნატალი: უფრო კონკრეტულად ვერ მეტყვი?
ზურა: ყველაფერი გითხარი, რაც ვიცოდი, ჩემო პატარავ. ხვალ ერთად გადავწყვიტოთ, არანაირ პრობლემას არ წარმოადგენს. რა მნიშვნელობა აქვს, სად წავალთ? მთავარია, რომ ერთად ვიქნებით! ასე არ არის?
ნატალი: კი, ასეა. მაშ, კარგი, ხვალამდე. თუმცა, ჩვენს შეხვედრამდე სულ რაღაც 3 საათი დარჩა. დავიძინოთ ახლა, ცოტა მაინც. გკოცნი.
ზურა: კარგად, ჩემო გულო... დროებით...
ნატალი: კოცნა დაგავიწყდა.
ზურა: ხვალ იმდენს გაკოცებ, რომ ვერ დათვლი. კარგად. ახლაც გკოცნი.
26 სექტემბერი, სამშაბათი
13:25
ზურა: როგორ ხარ, პატარავ? სამსახურში ხარ, ხომ? უზომოდ მენატრები უკვე. ნატალია, საღამოს მომწერე, რააა... თუმცა, დღეს შენთან მოვდივარ და იქ ვილაპარაკოთ, მშვენიერო... მიყვარხარ, გოგოოოვ!
21:54
ნატალი: გამარჯობა, სიხარულოოოო...
ზურა: გაგიმარჯოს, როგორ ხარ?
ნატალი: კარგად ვარ. შუადღისას მოგიწერია, დღეს სტუმრად მოვდივარო...
ზურა: კი, მოვალ აუცილებლად. ახლა სამსახურში ვარ, ცოტა საქმე მაქვს და რომ წამოვალ, პირდაპირ შენთან მოვალ. დილით კი, პირდაპირ შენგან წამოვალ სამსახურში.

ნატალი: აქ დარჩენას აპირებ?
ზურა: ჰო, რა, არ შეიძლება?
ნატალი: მერე, სახლში რა პასუხს გასცემ?
ზურა: ეგ შენი საფიქრალი არ არის და მაგაზე ლაპარაკი არ მინდა.
ნატალი: კარგი, მაპატიე, აღარ შეგეკითხები.
ზურა: ჰო, ასე ჯობია. ერთ საათში წამოვალ.
ნატალი: მაშინ, მანამდე სონას დაველაპარაკები.
ზურა: კარგი,სიხარულო... არაფერი გამოგრჩეს, ყველაფერი მოუყევი...
ნატალი: შენ რა, არ მოგწონს, მე რომ სონას რაღაცებს ვუყვები?
ზურა: თუ მაგას არა, აბა, ვის უნდა მოუყვე?!. მე არ მითქვამს, არ მომწონს-მეთქი. კარგი, მიდი, ესაუბრე, მეც მალე მოვალ.
22:51
ნატალი: გამარჯობა, სონა.
სონა: როგორც იქნა, გამოჩნდი!.. როგორ ხარ?
ნატალი: კარგად ვარ. თავად?
სონა: რა დროს ჩემი მოკითხვაა?! მომიყევი ახალი ამბები.
ნატალი: იმ დილით, როგორც შეთანხმებული ვიყავით, 6 საათზე მოვიდა. გეზი ბაკურიანისკენ ავიღეთ. ორივე კარგ ხასიათზე ვიყავით. ვხუმრობდით, მომავალ 2 დღეს ვგეგმავდით. ის იყო, ხაშურში შევდიოდით, რომ ჩემმა მობილურმა დარეკა. სულ გამორთული მაქვს, ხომ იცი, მაგრამ დილით ჩავრთე, რომ ზურას დაერეკა. სახლის ტელეფონს დაბალი ხმა აქვს და შეიძლებოდა, რომ ხმა ვერ გამეგონა. მერე ჩართული ჩავაგდე ჩანთაში და დამავიწყდა, რომ გამომერთო. ვუპასუხე, რადგან ზურამ ყურები ცქვიტა და ეჭვით გამომხედა. უცხო ნომერი იყო. ქალის ხმამ მკითხა - ნატალი ხარ? - დიახ-მეთქი, - შე გათახსირებულო, უსაქმურო , გგონია, შეგრჩება ჩემი გამწარება? შენისთანა ბოზს არ მივცემ უფლებას, რომ ცხოვრება დამინგრიოსო!..
სონა: კი, მაგრამ ვინ იყო?
ნატალი: ზურა მოვიდა! კარს გავუღებ და დაგიბრუნდები. არ წახვიდე, ზურა ხელს არ შეგვიშლის...
ნატალი: დავბრუნდი, სონა, აქ ხარ თუ უკვე წახვედი?
სონა: აქ ვარ და გელი. ზურა მოვიდა?
ნატალი: კი, მოვიდა და მოგიკითხა. ახლა სამზარეულოშია და მწვადს წვავს.
სონა: მაშ, ქეიფს აპირებთ?
ნატალი: წეღან დამირეკა და მკითხა: ვახშმად რა გაქვსო? რაც ვუთხარი, არ მოეწონა და თვითონ მოიტანა სამწვადე. ახლა თვითონვე წვავს, უნდა ნახო, რა მაგარი სანახავია. წითელი, თეთრკოპლებიანი წინსაფარი აქვს აფარეული, რომ თავისი თეთრი პერანგი არ დაესვაროს და ხორცს ისეთი გულმოდგინებით ჭრის, რომ ენის წვერი კბილებს შუა აქვს გამოყოფილი. საქმეს მთელი გულით აკეთებს.
სონა: გაუშვი, "იფრინოს"... შენ კი მომიყევი, ვინ იყო ის ქალი, ასე რომ გაგლანძღა. ალბათ, მისი ცოლი, არა?
ნატალი: იმ ქალის ხმა რომ გავიგე, გავშრი. ზურას შევხედე. სახეზე მკვდრის ფერი დამედო და ხმა ვერ ამოვიღე. კარგა ხანს მლანძღა. ბოლოს, ისღა ვუთხარი - ქალბატონო, რატომ კადრულობთ ასეთ სიტყვებს-მეთქი?! ზურა მაშინვე მიხვდა, რომ რაღაც ხდებოდა და ტელეფონი გამომართვა. ყურზე მიიდო და კარგა ხანს უსმინა. ბოლოს, ძალიან მშვიდად ჰკითხა: - რა განერვიულებს? - არ ვიცი, რას ეუბნებოდა ის, მე მხოლოდ ზურას ნაწყვეტ-ნაწყვეტ საუბარს ვისმენდი. ჯერ მშვიდად ელაპარაკებოდა, შემდეგ მესმოდა სიტყვები: ხმას დაუწიე... ჩემს საქმეში ნუ ერევი... ბავშვს მიხედე და პრობლემებს ნუ ეძებ... მე შენ არ გეკითხები, სად დადიხარ და ჩემს საქმეში ცხვირის ჩაყოფას გიკრძალავ!.. - მერე, როგორც ჩანს, ნერვებმა უმტყუნა და ყვირილი დაიწყო: როგორ გაბედე ამ ნომერზე დარეკვა? მეორედ თუ ასეთ რამეს გაბედავ, იცოდე, რომ ცუდად დამთავრდება შენი გამოხდომა. გესმის, თუ არა, რას გეუბნები? - ჩაჰყვიროდა ყურმილში და ვხედავდი, როგორ უთრთოდა ტუჩები, ცხვირის ნესტოები და ნიკაპი. ტელეფონი რომ გათიშა, კარგა ხანს ჩუმად იყო. ჩემი ტელეფონი ხელში ეჭირა და ისე მართავდა მანქანას. ასე, 10 წუთის შემდეგ ტელეფონმა ისევ დარეკა. ზურამ ნომერს დახედა, უცებ, ხელი მოიქნია და მობილური ფანჯრიდან მოისროლა. ჩაიბურტყუნა: ახლა ორივენი მშვიდად ვიქნებითო. ტელეფონს თვალი გავაყოლე და დავინახე, როგორ გადაეშვა სადღაც, ხრამში, თვალები ცრემლით მქონდა სავსე. - ნუ ინერვიულებ, ახალს გიყიდი, თბილისში რომ დავბრუნდებითო, - მითხრა. გამეღიმა. კარგად იცოდა, რომ ტელეფონის გამო არ ვტიროდი, მაგრამ ვითომ ყურადღება სხვა რამეზე გადამატანინა. მანქანაში ამ საკითხზე ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია. ორივე ჩუმად ვიყავით. ამასობაში, ბაკურიანში ჩავედით და რამდენიმე სასტუმრო მოვიარეთ. ბოლოს, ერთ საკმაოდ ფეშენებელურ და კომფორტულ სასტუმროში დავბინავდით. საკმაოდ დაღლილი ვიყავი. ოთახში რომ შევედით და კარი მოვიხურეთ, სავარძელში ჩავეშვი. ზურაც იქვე, დივანზე ჩამოჯდა, საზურგეს მიაწვა, გულხელი დაიკრიფა და თვალები დახუჭა. სიჩუმე ჩამოვარდა. მე ყურებში იმ ქალის ხმა ჩამესმოდა. ხომ იცი, ისედაც ვნერვიულობდი და ახლა სულ მთლად მეწურებოდა გული.

სონა: ნანობდი, რომ წახვედი?

ნატალი: მეგონა, მსოფლიოში ვერც ერთი ძალა ვერ შემაცვლევინებდა ჩემს გადაწყვეტილებას, მაგრამ ასე უცებ, პირისპირ რომ შევეჯახე ხათუნას, უკან დავიხიე. თან ვნანობდი, თან - არა. მას თბილისში ყოფნისას რომ დაერეკა, ალბათ, სამუდამოდ უარს ვიტყოდი ზურაზე, ისე შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. მაგრამ მაშინ ისე შორს ვიყავი სახლიდან და ისე ახლოს საყვარელ ადამიანთან, რომ შეუძლებელი იყო, რაიმე ძალას იძულებული გავეხადე, უკან წამოვსულიყავი. ზურამ ცოტა ხნის შემდეგ მითხრა: თუ ყველაფერს ნანობ და ნერვიულობ, თბილისში დავბრუნდეთ, როცა დამშვიდდები და მიხვდები, რომ ჩვენს გრძნობას ვერაფერი მოერევა, ჩვენც მაშინ წამოვიდეთ აქეთ. თუ გინდა, ცალკე ნომერს ავიღებ ამავე სასტუმროში და იქ გადავალო.
სონა: იმედი მაქვს, ამ წინადადებაზე არ დათანხმდი. ნატა, ხომ ვიცი, რა ძნელია ცოლიანი კაცის მეგობრის ხვედრი, მაგრამ ვიცი, რომ ზურა ძალიან გიყვარს და იმედი მაქვს, რომ მასაც იგივე გრძნობით უყვარხარ, ამიტომ მგონია, რომ არ უნდა წამოსულიყავი თბილისში. ალბათ, ახლა უკვე გვიანია თითზე კბენანი და უკან დახევა.
ნატალი: მართალი ხარ. ამიტომაც ვუთხარი უარი უკან წამოსვლაზეც და ცალკე ნომერში გადასვლაზეც...
სონა: ძალიან კარგად მოქცეულხარ. იმ დღეს უკან რომ დაბრუნებულიყავი, ალბათ, სამუდამოდ უნდა დაშორებოდი.
ზურა: სონა, მე ზურა ვარ. ახლა ნატას ზურგს უკან ვიდექი და თქვენს მესიჯებს ვკითხულობდი. მართალი ხარ, რომ ნატას ძალიან ვუყვარვარ და მეც ასევე, მისი გულისთვის ყველაფერს დავთმობ. როგორ ფიქრობ, ნატა რომ დამთანხმებოდა, მე მისი უკან წამომყვანი ვიქნებოდი? ძლივს მივაღწიე იმას, რომ ჩემთან ერთად, ერთ ჭერქვეშ ღამე გაეთია და მაგ შანსს ხელიდან გავუშვებდი? ეგ ისე ვკითხე, მაინტერესებდა, რას მეტყოდა.
სონა: რა გითხრა?
ზურა: რას მეტყოდა? მუხლებში ჩამივარდა, თავს იატაკს ახლიდა და მეხვეწებოდა - არ წამიყვანო თბილისში, შენთან მინდაო. შემეცოდა ძალიან და გადავიფიქრე. ახლა, ყოველ საღამოს მოვალ, მწვადს შევწვავ, ვაჭმევ და მერე წავალ ჩემი გზით. სხვა გზა არ დამიტოვა და... :)))
სონა: ხუმრობას მოეშვი და მერე მომიყევით, რა მოხდა... ხელს თუ გიშლით, წავალ...
ზურა: შენ ინტიმური სცენები გაინტერესებს?
სონა: ზურა, ნატალის ვეტყვი და გარეთ გაგაგდებს...
ზურა: აბა, მიდი, უთხარი... ახლა მე რომ წავიდე, ეგ ვეღარ დამთმობს... მორჩა, სონა, ნატალი ჩემია, მე წაგართვი მეგობარი...
სონა: არა, მაგას ვერ დავიჯერებ, რომ ნატალის შენ ჩემზე მეტად უყვარხარ.
ზურა: გინდა, ვკითხოთ?
სონა: კი, მინდა...
ნატალი: მე ორივე მიყვარხართ... მეგობრის სიყვარულს და კაცის სიყვარულს ერთმანეთს ვერ შევადარებ. ზურა თავზე მადგას და მეკითხება: არჩევანის წინაშე რომ დადგე, რომელს აგვირჩევო? რატომ უნდა დავდგე ასეთი არჩევანის წინაშე, ვერ გამიგია, მგარამ თუ მაინც ასე მოხდება, მინდა, ზურამ იცოდეს, რომ არჩევანს მის სასარგებლოდ ნამდვილად არ გავაკეთებ. ზურა ჩემი სიცოცხლეა, მაგრამ შენ ჩემთვის სიცოცხლეზე მეტი ხარ... ახლა ამ სიტყვებს ზურაც კითხულობს და შესაძლოა, სწყინს კიდეც, ასე რომ ვამბობ, მაგრამ მან ხომ დაწვრილებით არ იცის, ჩვენ რა გადავიტანეთ ერთად და რატომ ხარ ასე ძვირფასი ჩემთვის... სონა, მსოფლიოში ყველაზე მეტად მიყვარხარ და ჩემს თავს ვერავინ წაგართმევს...
სონა: გაიგე, ბიჭო?! (ამ სიტყვებს რომ ვამბობ, წარმოიდგინე, რომ ძალიან "კრუტოი" პოზა და კმაყოფილი სახე მაქვს).
ზურა: ჩემო სონა, მე ის უფრო გამიკვირდებოდა, ნატალის სხვანაირი პასუხი რომ გაეცა. ქალს ასეთი მეგობრობა რომ შეუძლია, მე მისი იმედი ყოველთვის მექნება...
სონა: ნატალი დასვი კომპიუტერთან და დამალაპარაკე...
ზურა: ნატალი სუფრას აწყობს. ახლა მწვადი უნდა ვჭამოთ.
სონა: იცით, რომელი საათია? ღამის 3 საათზე მწვადის ჭამა არ გამიგია. თქვენ მგონი, სულ გაგიჟდით.
ზურა: მოდი, ერთად ვიქეიფოთ...
სონა: კამერა მაინც ჩამირთეთ, თქვე უღმერთოებო...
ზურა: ახლავე, ჩემო კარგო...
სონა: ზურა, დამენახვე, მაინტერესებს, როგორი ხარ, ასე რომ გადარიე ჩემი დაქალი...
ნატალი: ხომ ხედავ, როგორ გამოგეჭიმა... მოგეწონა?
სონა: ჰოოო... აი, თურმე, რატომ შეგიყვარდა... ნატა, სასმელი გაქვთ?
ზურა: კი, შავი ღვინო გვაქვს... პირველს შენს სადღეგრძელოს დავლევთ...
სონა: ახლა მე მოვიტან კომპიუტერთან ჩემს საჭმელს და კონიაკს, მერე კი, ერთად ვიქეიფოთ.
ზურა: მაგარია. აბა, მიდი!
ზურა: აჰა, როგორც იქნა, მოხვედი... სონა, შენი სადღეგრძელოა, ჩემო კარგო. გაგიმარჯოს, იმიტომ, რომ კარგი ადამიანი ხარ; იმიტომ, რომ ჩემი ნატალის იმედი ხარ; იმიტომ, რომ დიდი სიყვარული შეგიძლია და ბოლოს და ბოლოს იმიტომ, რომ ნამდვილი სონა ხარ. შენს რობასთან და მომავალ შვილთან ერთად გადღეგრძელებ... აბა, მოგვიჭახუნე ჭიქა ეკრანზე...
27 სექტემბერი, ოთხშაბათი

12:54
ზურა: ჩემო პატარავ, დილით ისე წამოვედი, რომ არ გაგაღვიძე, რატომ ხარ სულელი? წუხელ დივანზე რატომ დაიძინე, მარტომ? ჯერ ვერ შემეჩვიე? არა უშავს, მალე შეეგუები, რომ შენ გეკრძალება მარტო ძილი! ახლა კი, გკოცნი და გეფერები. დროებით, საღამომდე.

21:23
ნატალი: სონა, როგორ ხარ?

სონა: კარგად. შენ გამოიძინე?

ნატალი: ცუდად მეძინა, მაგრამ ზურა ისე გაპარულა, რომ ვერც კი გავიგე...

სონა: რა იყო, მკვდარი ხომ არ იყავი, რომ ვერ გაიგე?

ნატალი: წუხელ, შენ რომ დაგემშვიდობე, ზურას ხომ უკვე ეძინა? ჰოდა, მე სუფრა ავალაგე, ჭურჭელიც დავრეცხე და მერე "ზალაში", დივანზე დავწექი დასაძინებლად.

სონა: რატომ?

ნატალი: რა ვიცი, შემეცოდა, მასთან რომ დავწოლილიყავი, გაიღვიძებდა, მე კი მინდოდა, რომ დილით კარგად გამოძინებული წასულიყო სამსახურში.

სონა: ბაკურიანში მოგეწონა?

ნატალი: კი, ძალიან. მხოლოდ, ცუდი ამინდი იყო და სასტუმროდან ცხვირი ვერ გამოვყავით. ჭამა და ძილი იყო ჩვენი საქმე, მეტი არაფერი.

სონა: თქვენთვის გაუსროლია "ავრორას". :)))

ნატალი: ჰო, ასე გამოდის. :)))

სონა: დღეს ბევრს არ დაგელაპარააკები, ადრე დაიძინე, თორემ კისერი მოგწყდება.

ნატალი: ზურა უნდა მოვიდეს.

სონა: დაგირეკა?

ნატალი: არა, დღეს ტელეფონის საყიდლად ვიყავით წასული ერთად და მაშინ მითხრა, რომ ამაღამ მოვა.

სონა: კი, მაგრამ სახლში აღარ უნდა მივიდეს?

ნატალი: რა ვიცი, მე ხომ არ ვეტყვი, წადი-მეთქი? - ეწყინება. მიხარია, ჩემთან რომ რჩება, მაგრამ არ მინდა, ოჯახში სიტუაცია გაამწვავოს.

სონა: მართალი ხარ. იმ ქალმა კიდევ რომ დაგირეკოს, რას იზამ?

ნატალი: ქუჩის ქალივით ჩხუბს და ლანძღვა-გინებას ხომ არ დავიწყებ? ალბათ, ან ტელეფონს გავუთიშავ, ან მოვუსმენ და მერე დავკიდებ ყურმილს.

ნატალი:
- ამის შემდეგ, თითქმის ყოველი დღე ერთმანეთს ჰგავდა. დილით მე და ზურა სამსახურში მივდიოდით, დღის განმავლობაში ერთმანეთს ტელეფონით ვეკონტაქტებოდით. როგორც იქნა, მიაღწია იმას, რომ მე ტელეფონი მთელი დღის განმავლობაში ჩართული მაქვს. ერთმანეთს თითქმის ყოველ საღამოს ვხვდებოდით. შინ კვირაში 1 ან 2 ღამე რჩებოდა. ვთხოვე, რომ უფრო ხშირად წასულიყო სახლში და ცოლის რისხვისგან ვეხსენი, მაგრამ მიპასუხა: ის ვეღარასოდეს გაბედავს შენთან დარეკვას, მაგის შიში ნუ გექნებაო. მისმა სიტყვებმა თითქოს დამამშვიდა, მაგრამ მაინც, სულ იმაზე ვფიქრობდი, რომ ეს დუმილი ერთხელაც დიდ ჭექა-ქუხილით შეიცვლებოდა. თუმცა, ვცდილობდი, ამაზე არ მეფიქრა. უზომოდ ბედნიერი ვიყავი და ამ ბედნიერების მეშინოდა, რადგან პირველი დიდი სიყვარული კრახით დამთავრდა და ძალზე ხანმოკლე აღმოჩნდა. ახლაც მეშინოდა, რომ მეორე სიყვარულსაც იგივე ბედი არ სწვეოდა. გადიოდა დღეები. არა, კი არ გადიოდა, ორმა კვირამ თვალის დახამხამებაში გაირბინა. შაბათი დღე იყო, 7 ოქტომბერი. დილიდანვე არსად წასვლას არ ვაპირებდი. გადავწყვიტე, სახლში გენერალური "უბორკა" ჩამეტარებინა. თანაც, ზურა რაღაც საგანგებო საქმეზე უნდა წასულიყო, საღამომდე არ გამოჩნდებოდა და დრო ხომ უნდა მომეკლა? ადრიანად გავიღვიძე, მუხლზე გადახეული ჯინსის შარვალი და წითელი მაისური გადავიცვი, მერე საქმეს მოვკიდე ხელი. თან, ათას რამეზე ვფიქრობდი. ერთმანეთში ირეოდა წარსულისა და აწმყოს სურათები. თითოეულ ნივთს, რასაც ვეხებდი და მტვერს ვწმენდდი, თავისი ბიოგრაფია აქვს და რაღაცას მახსენებს... სკამზე შევდექი და ცოცხით აბლაბუდების ჩამოწმენდა დავიწყე. ასე მოვიარე ოთახები. როდესაც დერეფანში გავედი, სკამი კარის გვერდით დავდგი და ზედ ავძვერი თუ არა, ვიღაცამ ზარი დარეკა. ვიფიქრე: ჩემი ქვედა მეზობელი, მარინა იქნება-მეთქი. ვიცოდი, რომ მეზობლებს ზურას გამოჩენა არ გამოეპარებოდათ და ვლეოდი, რომ ადრე თუ გვიან, საქმის ვითარებაში გასარკვევად, რომელიმე მესტუმრებოდა, სიცილ-სიცილში შეეცდებოდნენ, ინფორმაცია მოეგროვებინათ და მერე, კარგა ხანს საჭორაო მასალა არ მოაკლდებოდათ. ამიტომ მაინცდამაინც სიხარულით არ შევხვდი დაუპატიჟებელ სტუმარს.

სკამიდანვე მივწვდი კარის საკეტს, გადავატრიალე და გამოვაღე, კართან მდგარმა სტუმარმა ისეთ სიმაღლეზე გააჩერა მზერა, სადაც იატაკზე რომ ვმდგარიყავი, წესით ჩემი თვალები უნდა ყოფილიყო. შემდეგ მზერა ჩემს ფეხებს ამოაყოლა. მე კი გაოცებისგან ლამის სკამიდან გადმოვვარდი. ზევიდან დავყურებდი და თვალებს არ ვუჯერებდი. ჩემ წინ სოფო (ბაჩოს და) იდგა. სასწრაფოდ ჩამოვედი სკამიდან და ხელში შერჩენილ ცოცხს ვერაფერი მოვუხერხე. დაბნეულობისგან ვერც მისი სახლში შემოპატიჟება შევძელი. თავად გადმოაბიჯა ზღურბლს და კარი ზურგს უკან მიხურა. ნიკაპი ამიკანკალდა და თვალები ცრემლით ამევსო. ყველაფერს ვიფიქრებდი, მაგრამ სოფოს სტუმრობას ვერაფრით წარმოვიდგენდი. თანახმა ვიყავი, თუნდაც თვით მიქელგაბრიელი მოსულიყო ჩემთან, ოღონდ ბაჩოს და - არა. სოფო გადამეხვია. მე კი ყელში გაჩხერილი ბურთი გადავყლაპე და თვალში დაგუბებულ ცრემლსაც გზა მივეცი. კარგა ხანს ვიდექით ჩახუტებული. მე ვტიროდი, სოფო კი თმაზე ხელს მისვამდა და როცა თვალებში ჩავხედე, დავინახე, რომ ცრემლი მასაც ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა. როგორც იქნა, მოვახერხე და ოთახში შევუძეხი. დივანზე დავსვი, მეც ახლოს მივუჯექი. ისე ახლოს, რომ ჩვენი მუხლები ერთმანეთს ეხებოდა.

- სოფო, რამ გაგახსენა ჩემი თავი? - ვკითხე და მისი ხელები სახეზე მივიხუტე.
- მომენატრე, ბაჩი...
ბაჩი... ბაჩი... ბაჩი... ექოსავით გაიმეორა ეს სახელი გონებამ. ასე ხომ ბაჩო მეძახდა... თვალწინ ისევ გაირბინა იმ დღემ, როდესაც ბაჩომ ეს სახელი პირველად დამიძახა. მე საკანში, ნარზე ვიჯექი და ბაჩოს თავგადასავალს ვისმენდი მთელი გულისყურით, მაგრამ რაღაც პატარა დროის მონაკვეთში ჩემი ფიქრი სხვაგან გაიქცა. როგორც ჩანს, ეს ბაჩოს არ გამოჰპარვია. ცოტა ხანს დადუმდა, მაგრამ მე ვერც იმას მივხვდი, რომ ის ჩუმად იყო და არ ლაპარაკობდა. შემდეგ კი, მისმა ხმამ გამომაფხიზლა: - რაზე ფიქრობ, ბაჩი? - რომ გამოვერკვიე, ბაჩო თავზე მედგა, ჩემკენ დახრილიყო და თვალებში მიყურებდა. არ დავუმალე და ვუთხარი: - შენზე-მეთქი. ეს მოფერებით დაძახებული ბაჩი კი, სულსა და გულს თბილად მოედო და სადღაც, მუცელში ჩაიღვარა. ჩემთვის ასე თბილად არავის მოუმართავს. ბაჩო უფრო დაიხარა და ტუჩებით ოდნავ შემეხო ტუჩებზე. ეს იყო პირველი კოცნა, თუ შეიძლება, ამას კოცნა ვუწოდოთ. ამ ყველაფერმა სულ ერთ წამში გაირბინა ჩემ თვალწინ და ახლა, სოფოსგან ნათქვამი ბაჩიც, სწორედ ისე თბილად ჩამეღვარა მკერდში, როგორც მაშინ, მისი ძმის ნათქვამი.
- ხომ მშვიდობაა? - ვკითხე სოფოს და ვიგრძენი, როგორ დამეძაბა ყველა კუნთი ახალი ამბის მოლოდინში. სოფო იქვე დადებულ ჩანთას მისწვდა და იქიდან ჟურნალი "გზა" ამოაცურა. თვალთ დამიბნელდა. მისი ვიზიტის მიზეზს დაახლოებით მივხვდი.
- შენმა თვალებმა ჩემს შეკითხვას პასუხი უკვე გასცეს, - მითხრა დაბალი და მშვიდი ხმით, - აქ დაბეჭდილი რეალური რომანის გმირი, როგორც მივხვდი, შენ ხარ...
- კი, მე ვარ, - დავუქნიე თავი და ჟურნალის გამოსართმევად ხელი გავუწოდე და ისე დავიწყე მისი ფურცვლა, თითქოს პირველად ვხედავდი.
- ნატალი, რატომ არ მითხარი, თუ ჩემს ძმას ხვდებოდი?
- მე... მე... მე... ვერ გავბედე, - ამოვილუღლუღე საცოდავად.
- როდესაც ამ რომანის კითხვა დავიწყე, მაშინვე მივხვდი, რომ შენ იყავი. მერე სურათი ვნახე და დავრწმუნდი. მიუხედავად იმისა, რომ იქ თითქოს შენს თავს არ ჰგავხარ. მართალია, ბაჩოს ამბავში ბევრი რამ შეგიცვლია, მაგრამ მასში ჩემი ძმა ამოვიცანი. ნატა, შენ მას გაქცევის ბოლო დღემდე ხვდებოდი. ალბათ, ყველაფრის მოყოლა მოასწრო. მისი ცხოვრების ყველა დეტალი მაინტერესებს. ყოველ ხუთშაბათს გულის ძგერით ვხვდები ახალ ნომერს, რომ ბაჩოზე რაიმე სიხალე გავიგო, მაგრამ აღარ შემიძლია, დავიღალე ლოდინით და გადავწყვიტე, მოვსულიყავი.
- სოფო, არ დაგიმალავ, რომ ჩემთვის ძალზე მძიმე იყო შენი დანახვა. კართან რომ აღმოგაჩინე, ვიფიქრე, ბაჩო გამოჩნდა და ჩემთან გამოაგზავნა-მეთქი. რა იცით მის შესახებ?
- დანამდვილებით არაფერი. თუმცა, მისი მეგობრები რამდენჯერმე შემოგვეხმიანენ და გვითხრეს: - ცოცხალია, მალე გამოჩნდებაო, მაგრამ დედაც და მეც ვფიქრობთ, ამას იმიტომ გვეუბნებიან, რომ არ ვინერვიულოთ. არ მინდა, დავიჯერო, მაგრამ რატომღაც მგონია, გაქცევის დროს მოკლეს და ან საერთოდ ვერ იპოვეს, ან იპოვეს და ჩვენ დაგვიმალეს.
- ალბათ, ჩვენ მაინც უკეთესის იმედი უნდა გვქონდეს.
- ნატა, შენ რომ ბაჩო ცოცხალი გეგულებოდეს, მისი ერთგული დარჩბეოდი. დარწმუნებული ხარ, რომ ის ცოცხალი აღარაა. უბრალოდ, მე მანუგეშებ. შენ ბევრი რამ გეცოდინება, რასაც მე ალბათ ვერასდროს გავიგებ.
- გეფიცები, სოფო, რაც ვიცი, ყველაფერს მოგიყვები. შენთან დასამალი არაფერი მაქვს. ჟურნალში არსად მითქვამს, რომ ბაჩო მოფერებით ბაჩის მეძახდა და შენ ეს საიდან იცოდი?

- ბაჩო ხშირად გვწერდა წერილებს, ბოლო ერთი წლის განმავლობაში, ის ვიღაც ნატაზე გვწერდა და გვიყვებოდა, როგორ უყვარდა ეს გოგო. ის არ აკონკრეტებდა, ვინ იყო ეს ადამიანი, მაგრამ მას წერილებში ბაჩის ეძახდა. გვწერდა, მე დამნაშავე არა ვარ, მკვლელობა არ ჩამიდენია, მალე გაირკვევა ყველაფერი, აქედან გამოვალ და ჩემს ბაჩისაც მალე გაგაცნობთო. მისი ბედნიერებით დედაჩემიც ხარობდა და ელოდა, როდის დადგებოდა ეს ბედნიერი დღე. როდესაც აღმოვაჩინე, რომ ნატა შენ იყავი, ლამის შოკი მივიღე და ვინატრე - ნეტავ, ჩემი ძმა არ გაქცეულიყო, ისევ ციხეში ყოფილიყო და ნატალიზე დაქორწინებულიყო-მეთქი, მაშინ უფრო ბედნიერები ვიქნებოდით. თუმცა, ამაზე ალბათ არ უნდა ვილაპარაკო, რადგან შენ ახლა ბედნიერი ხარ და წარსულზე ფიქრი უფრო დაგამძიმებს. ნატალი, პირობა მომეცი, რომ ყველაფერს მომიყვები. შენი მონათხრობიდან ბევრი სიახლე გავიგე ჩემს ძმაზე. მინდა, ყველაფერი დაწვრილებით ვიცოდე.
- რა თქმა უნდა, სოფო, აუცილებლად მოგიყვები, რაც ვიცი, ახლა სამზარეულოში გავიდეთ, ყავას მოვადუღებ და თან, ვილაპარაკოთ.
ის-ის იყო სამზარეულოში გავედით, რომ ზურამ დარეკა, მომიკითხა და მითხრა 9 საათისთვის მოვიდოდა. სოფო მიხვდა, რომ ზურა იყო და მაშინვე აჩქარდა. ბევრი ვეხვეწე დარჩენილიყო, ვარწმუნებდი, რომ ზურა ჯერ არ აპირებდა მოსვლას, მაგრამ აღარ გაჩერდა. შემპირდა, ხვალ მოვალო, დამემშვიდობა და წავიდა. კარგა ხანს ვიჯექი გაუნძრევლად. მერე ყავა მოვიდუღე და ჩემს საყვარელ დიდ, რბილ სავარძელში ფეხი მოვიკეცე. ის იყო, პირველი ყლუპი მოვსვი და ფიქრებში ჩასაძირავად მოვემზადე, რომ ისევ ვიღაცამ დარეკა კარზე. ამჯერად, მეორე სიურპრიზი მელოდა, რომელიც ახალგაზრდა ქალბატონის სახით გამომეცხადა. კართან შავთმიანი, ლამაზი, დაახლოებით ჩემი ასაკის ქალბატონი იდგა.

- ვინ გნებავთ? - ვკითხე და ვცადე, მისთვის გზა გადამეღობა, მაგრამ ეს შეუძლებელი აღმოჩნდა. იძულებული გავხდი, გზიდან ჩამოვცლოდი. დაუპატიჟებელი სტუმარი "ზალაში" შევიდა და თითოეულ ნივთს დაკვირვებით ათვალიერედა.
- "ა ტი ბოგატო ჟივიოშ" - მითხრა და საძინებლისკენ წავიდა. უკან მორჩილი ბავშვივით გავყევი. - მე "ბომჟი" მეგონე, შენ კი ამდენი ანტიკვარი გქონია სახლში - გააგრძელა ისევ. გაოცებული ვუყურებდი. არასდროს მენახა ადამიანი, რომელიც წელს ზემოთ სანდომიანი, ნაზი ქალბატონი იყო, ხოლო წელს ქვემოთ ისეთი ჩაცმული გახლდათ, როგორც ნამდვილ მეძავს შეეფერება. მის დანახვაზე კენტავრი წარმომიდგა თვალწინ და გამეღიმა. ჰოდა, ეს "კენტავრი" ახლა ჩემს სახლში დადიოდა და უცნაურ კომენტარებს აკეთებდა.
... უკან დავყვებოდი ამ მოულოდნელ სტუმარს და თითქოს ვერთობოდი. იმის გამოცნობის მცდელობით, თუ ვინ იყო და რა უნდოდა ჩემთან. უამრავი ვერსია განვიხილე გონებაში, მაგრამ ვერაფრით მივხვდი, მათგან რომელი გახლდათ სწორი.
- რემონტი როდის გააკეთე? - მკითხა უეცრად, თან, სააბაზანო ოთახის კარი გამოაღო და შეიხედა.
- ქალბატონო, ეს ბინა არ იყიდება... - ვუპასუხე მტკიცედ, რადგან ვიფიქრე, რომ ამ ქალბატონს ბინის ყივდა უნდოდა და მისამართი შეეშალა.
- მე ქალბატონი ლიკა ვარ, - თქვა რაღაცნაირად, გაწელილად და ტუჩის კუთხე დაემანჭა.
- დიახ, ქალბატონო ლიკა, ეს ბინა არ იყიდება, - ვთქვი და გასასვლელისკენ დავიძარი, იმ იმედით, რომ რადგან ამ "დედალმა კენტავრმა" უკვე გაიგო, რომ მისამართი შეეშალა, თვითონაც უკან გამომყვებოდა და ბოლოს და ბოლოს, მეღირსებოდა მარტო დარჩენა. 2 ნაბიჯი გადავდგი თუ არა, მისი ხმა მომწვდა:

- გოგო, მოიხედე, ერთი...
მივბრუნდი და თვალი თვალში გავუყარე, გულმა კი გამალებით დამიწყო ცემა, რადგან მივხვდი, რომ ამ ქალს არც მისამართი შეშლია და არც ბინის ყიდვა უნდოდა. ამ სიურპრიზისგან კი, სასიკეთოს უკვე აღარაფერს ველოდი.
- ჩემო კარგო ნატალია, - ჩემი სახელი ისეთი დამცინავი კილოთი წარმოთქვა, რომ სურვილი გამიჩნდა, თმაში ჩავფრენოდი ამ თავხედს და გარეთ მომესროლა, - მაგარი ქალი ხარ, არა?... კაცებს "ჰაერში იჭერ" და აბამ, არა?!..
"ხათუნა!" - გამიელვა წამიერად თავში, მაგრამ გამახსენდა, რომ ლიკა ერქვა...
- ნუ მიყურებ, ვერ მიხვდები, ვინ ვარ. მაგრამ აქ იმიტომ მოვედი, რომ გაგაგებინო - მე ზურას საყვარელი ვარ... სა-ყვა-რე-ლი! - დამარცვლით წარმოთქვა ბოლო სიტყვა და გაჩუმდა, რადგან ალბათ, ჩემი რეაქცია აინტერესებდა. მე ჯერ თვალები გამიფართოვდა, შემდეგ კი, ისეთი ხარხარი ამიტყდა, რომ სტუმრის თვალებში შიშიც კი დავინახე. სიცილისგან ცრემლი მდიოდა, მაგრამ ისევ ვხარხარებდი და ვხარხარებდი. ეს უკვე ისტერიკა და ჩემი გონების არასწორი რეაქცია იყო ახალგაგონილ ამბავზე... როგორც იქნა, დავწყნარდი, სული მოვიბრუნე და სრულიად მშვიდი ხმით შევთავაზე:

- მობრძანდით, ქალბატონო ლიკა, დაბრძანდით. ყავას მოვადუღებ და ვისაუბროთ.
როგორც ჩანს, ისე გააოგნა, წუთის წინ ნანახმა ჩემმა რეაქციამ მის განცხადებაზე, რომ ხმის ამოუღებლად შევიდა ოთახში და ჩემს საყვარელ სავარძელში ჩაჯდა.
- უკაცრავად, მაგრამ აქედან აბრძანდით, თუ შეიძლება. ეს მახვშის სავარძელია, ამ ოჯახში კი, მახვში მე ვარ, - ვუთხარი და თვითონვე გამიკვირდა, საიდან მოვიგონე ეს სისულელე. კვლავ მორჩილად შეასრულა ჩემი თხოვნა და დივანზე გადაჯდა. - ახლავე დავბრუნდები, - ვუთხარი და სამზარეულოში გავედი. ჩაიდანი ჩავრთე და ფიქრებმა "წამიღო". მიკვირდა, რომ ასე მშვიდად ვიყავი. ალბათ იმიტომ, რომ ამ ქალთან აშკარა უპირატესობას ვგრძნობდი, ან ბოლომდე არ მჯეროდა მისი ნათქვამი და სადღაც, გულის კუნჭულში ვფიქრობდი, რომ ის ხათუნას მოგზავნილი იყო.
ყავა ჭიქებში ჩამოვასხი და ოთახში შევედი. ჩემს სავარძელში მოვთავსდი, ორივე ფეხი "შევიკეცე" და უსიტყვოდ მივაჩერდი სტუმარს. ხმას კარგა ხანს არც ის იღებდა.
- გისმენ! - უფრო ბრძანებას ჰგავდა ეს სიტყვა, რითიც ალბათ, ხაზს ვუსვამდი იმას, რომ ჩემთვის სულერთი იყო, რას იტყოდა ის ახლა. თუმცა, სინამდვილეში ასე არ იყო და გული მეკუმშებოდა, საშინელი ინფორმაციის მოლოდინში.
- მე ზურა 2 წლის წინ გავიცანი, - საკმაოდ დიდი პაუზა გააკეთა ამ სიტყვების შემდეგ, რითიც საშუალება მომცა, კარგად დამეთვალა, რა ბევრი დრო იყო ეს 2 წელი. მხოლოდ წარბები ავწიე, იმის ნიშნად, რომ მისი ნათქვამი გავიგე. - ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს... გვიყვარდა... შენ რომ არ გამოჩენილიყავი, ახლაც ვეყვარებოდი...
- ჰოო? საინტერესოა. მერე? - ვკითხე და ყავა ხმაურით მოვხვრიპე.
- ზურა მეც შენსავით მპირდებოდა, რომ სამუდამოდ ერთად ვიქნებოდით და ვერაფერი დაგვაშორებდა.
- კიდევ ერთი საინტერესო ამბავი! შენ რა იცი, მე რას მპირდება ზურა?
- ვხვდები, კარგად ვიცნობ მაგ კაცს... - მითხრა და ჩანთაში რაღაცას დაუწყო ძებნა. როგორც იქნა, იქიდან სიგარეტის კოლოფი ამოაძრო, ერთი ღერი კბილებით ამოიღო და მოუკიდა. შევნიშნე, როგორ უკანკალებდა ხელი. ღრმა ნაფაზი დაარტყა, კვამლი გამოუშვა და გააგრძელა: - შენ ვერ მასწავლი, როგორ აბამს ზურა ქალებს. ამ 2 წლის განმალვობაში ბევრი მეტოქის ჩამოცილება დამჭირდა. ბევრჯერ მიღალატა, მაგრამ ყოველთვის ჩემთან ბრუნდებოდა. ახლაც ასე იქნება!
- შენ ალბათ, იმის სათქმელად მოხვედი, რომ თავი არ დავიღუპო და ზურასგან მოტყუებული და მიტოვებული არ დავრჩე... ასეა?
- თითქმის გამოიცანი, - პირველად გაიღიმა მთელი ამ ხნის განმავლობაში.
- იცი, ჩემო კარგო, რასაც დასაწყისი აქვს, ყველაფერს აქვს დასასრული და ვფიქრობ, თქვენს ურთიერთობაში სწორედ ეს ეტაპი დაიწყო. თქვენ შორის ყველაფერი დამთავრდა და ზურა შენთან არასოდეს დაბრუნდება. მოგიწევს ამასთან შეგუება. - მივხვდი, რომ ამ ქალს, ამ წუთში, როგრც პაციენტს, ისე ველაპარაკებოდი. - მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ცხოვრება დასრულდა. ყველაფერი კარგად იქნება, - გავუტიე ისევ და როდესაც მის გაოცებულ თვალებს შევხედე, დავამატე: - ამას, როგორც ფსიქოლოგი, ისე გეუბნები. მე შემიძლია, უფასო კონსულტაციები გაგიწიო და დაგანახვო, რა მშვენიერია ცხოვრება ზურას გარეშეც - ეს უკვე იმას ნიშნავდა, რომ აშკარად დავცინოდი ამ ქალს. ეს არ იყო ჩემი სტილი ადამიანებთან ურთიერთობისა. სხვა დროს ალბათ, ტირილით თავს მოვიკლავდი. ახლა კი ფილოსოფოსობის გუნებაზე დავდექი და მას დავცინოდი თუ საკუთარ თავს, ვერ გავრკვეულიყავი.

- მე სახლში რემონტი არ მაქვს...
- გილოცავ!
- მთელი სახლი დანგრეულია, კაპიტალურ რემონტს ვაპირებდი... - აშკარად მოტეხილი ხმით ლაპარაკობდა ლიკა. - ტუალეტში უნიტაზიც კი არ დგას.
- ეგ ძალიან ცუდია. ალბათ, მეზობელთან დადიხარ ტუალეტში, არა?.. - მზრუნველი ხმით ვკითხე და ძლივს შევიკავე თავი, რომ ხმამაღლა არ გამცინებოდა.
- ჰო, კარის მეზობელთან.
- ეს ძალიან ცუდი ამავია, ჩემო ლიკა. ბევრი პაციენტი მყოლია, ვისაც სახლში უნიტაზი არ ჰქონდა და ამის გამო დეპრესიაში ჩავარდნილა... თავს უნდა მოერიო და იმაზე იფიქრო, რომ შენც აუცილებლად გექნება უნიტაზი, თანაც, ყველაზე კარგი, - ვარდისფერი, გამჭვირვალე...
- დამცინი? - მიხვდა, როგორც იქნა...
- დიახ, დაგცინი. მაგრამ არც ამის გამო უნდა მიეცე სევდას... - ვერ გადმოგცემთ მისი სახის გამომეტყველებას: გაოგნება, განცვიფრება, ზიზღი, აღშფოთება და კიდევ სხვა ბევრი რამ აღბეჭდვოდა. სახის ყველა ნაკვთით ჩემ მიმართ ზიზღს გამოხატავდა. მარტო ტუჩები ჰქონდა მოკუმული - თითქოს მიხატული - და გაუნძრევლად იჯდა. ხელში შერჩენილი, ბოლომდე დამწვარი სიგარეტი გამოვართვი და საფერფლეში ჩავსრისე. - თან, სიგარეტიც მავნებელია ჯანმრთელობისთვის, - დავამატე და კვლავ სავარძელს დავუბრუნდი.
საიდან მოვიდა ამდენი ირონია, არ ვიცი. მზად ვიყავი, ეს ქალი გამესრისა და ვინაიდან ფიზიკურად ვერ გავუსწორდებოდი, გონებამ თავად გადაწყვიტა, რომ სიტყვით გამეკეთებინა ეს. წარმოვიდგინე, როგორ კოცნიდა და ეფერებოდა მას ზურა... ამ სურათს თითქოს ნათლად ვხედავდი და კინოფირივით დატრიალდა გონებაში... მის მიმართაც ზიზღი ვიგრძენი. თითქოს სულერთი იყო, ამის მერე, მოვიდოდა ზურა ჩემთან თუ არა. მისი ამოშლა მინდოდა ჩემი მეხსიერებიდან და მზად ვიყავი, ამ ქალისთვის დამეთმო. ფიქრებში ისე გავერთე, რომ სტუმრის არსებობა დამავიწყდა კიდეც.
- ნატო, სათხოვარი მაქვს შენთან, - გამომარკვია მისმა ხმამ.
- გისმენ, მზად ვარ, დახმარება გაგიწიო...
- ნატო, ჩემს სახლში რემონტს ზურა აკეთებდა. ყველა ხარჯს ის იღებდა. ახლა, 3 თვეა, საერთოდ შეწყვიტა ჩემთან ურთიერთობა და, რა თქმა უნდა, რემონტიც შევაჩერე. მე არ ვმუშაობ, ამიტომ ფული არ მაქვს. ზურას დაკარგვით ბევრი რამ დავკარგე. 2 წელი ვებღაუჭებოდი, მისი გულისთვის რას არ ვაკეთებდი, საკუთარი შვილი სოფელში, დედაჩემთან წავიყვანე საცხოვრებლად, რომ ზურა ჩემთან თავისუფლად მოსულიყო, როცა უნდოდა... ყველანაირ პირობას ვუქმნიდი, რადგან მეშინოდა, არ დამეკარგა. მაგრამ მოსახდენი მოხდა და ის მაინც დავკარგე. ძალიან მაინტერესებდა, ვინ იყო ის ქალი, ვისი გულისთვისაც უარი თქვა ჩემზე...

- საიდან გაიგე, ვინ ვარ და სად ვცხოვრობ?
- 2 კვირის წინ ზურას ვთხოვე, რომ შემხვედროდა. როდესაც ჩემთნა მოვიდა, მოვახერხე და მისი ტელეფონი "გავჩხრიკე". შენი სახლის ტელეფონის ნომერს წავაწყდი. მისამართიც ასე დავადგინე...
- მერე, რას მიაღწიე ამით? მოხვედი, მნახე, მერე?...
- მერე, მინდა გთხოვო, რომ ზურას სთხოვო, თუ არ დამიბრუნდება, რემონტი მაინც დამიმთავროს. ასეთ დანგრეულ სახლში როგორ ვიცხოვრო?
- გასაგებია. გამოდის, რემონტის ფასად მითმობ კაცს, არა?..
- არა, უბრალოდ, გთხოვ. მასზე რაღაც გავლენა ალბათ, გაქვს და შენ თუ სთხოვ, აუცილებლად დაგიჯერებს. ნატალი, გეხვეწები, ეს ერთი თხოვნა შემისრულე და გპირდები, აღარასოდეს დაგენახვები.
- კარგი, აუცილებლად ვთხოვ. თუმცა, მის მაგივრად იმას ვერ შეგპირდები, რომ დამთანხმდება... როგორც ვხვდები, შენი ვიზიტი ამით ამოიწურა. ნახვამდის, - ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი. ლიკაც ადგა და არც კი დამემშვიდობა, ისე გავიდა.
ეს დღე ალბათ, არასოდეს დამავიწყდება, რა დროც არ უნდა გავიდეს. ვიჯექი და ყველაფერზე ერთად ვფიქრობდი. სადღაც, ზურა შემეცოდა კიდეც. ყველა მის გამოყენებას ცდილობდა, მისი ფული და თანამდებობა, როგორც თაფლი ბუზს, ისე იზიდავდა ქალებს. ის კი, მათ შორის, თავგზააბნეული დაბორიალებდა და თავადაც ვერ გაეგო, როგორ იხლართებოდა მათ მიერ გაბმულ ქსელში... თითქოს დაუჯერებელი იყო, რომ შეიძლებოდა, ზურას, ლიკასნაირ ქალთან ჰქონოდა ურთიერთობა, მაგრამ ფაქტი ჯიუტია...
მობილურს დავწვდი და მისი ნომერი ავკრიბე, მაგრამ მაშინვე გადავიფიქრე და გადავწყვიტე, დავლოდებოდი. კვლავ საქმეს მოვკიდე ხელი. დილანდელი ხალისი აღარ შემრჩა, მაგრამ დაწყებულ საქმეს ვერ მივატოვბედი. თანაც, სახლის დალაგების დროს ფიქრი გაცილებით იოლია, ვიდრე უსაქმოდ ყოფნისას.

ზურას მოსვლისთვის თითქმის ყველაფერს მოვრჩი. მტვრიანი ტანისამოსი გავიხადე და სარეცხის მანქანაში შევყარე. სააბაზანოს სარკეში ჩემს თავს მოვკარი თვალი. სარკეს მივუახლოვე სახე და კარგად დავაკვირდი. თვალის უპეები ჩაშავებული მქონდა, სახე - დაღლილი და გაცრეცილი. სასწრაფოდ მივიღე გადაწყვეტილება, სააბაზანოდან გამოვედი და გარდერობის კარი გამოვაღე. შავი, ატლასის შარვალი ჩავიცვი, ზემოდან - ვარდისფერი, ფურფუშელებიანი ბლუზა და კვლავ სარკეში ჩავიხედე. ჩემი გარეგნობით კმაყოფილმა, მაკიაჟიც სწრაფად გავიკეთე, რომ ზურას არ მოესწრო, სახლის გასაღებს ხელი დავავლე და კარი გავიჯახუნე.
კიბეზე ჩასვლისას ჩემს მეგობარს, ელენიკოს დავურეკე და ვუთხარი - სასწრაფოდ გაემზადე, ტაქსით გამოგივლი-მეთქი, - და ტელეფონი გამოვრთე. უკვე საღამოს 10 საათი ხდებოდა. ქუჩაში გამოსულს, სიგრილე მესიამოვნა. პირველსავე ცარიელ ტაქსის ხელი ავუწიე და უკანა სავარძელზე რომ მოვთავსდი, შვებით ამოვისუნთქე. ახლა ყველაზე მეტად სონას არყოფნა მიჭირდა. ისე მომენატრა, როგორც არასდროს. ხვალვე ამერიკის საელჩოს მივაკითხავ-მეთქი, - გავიფიქრე და კიდევ ერთხელ ამოვისუნთქე შვებით. ამასობაში ელენიკოს სახლთან მივედი და რამდენიმე წუთის შემდეგ, მუდამ მხიარული და სიცოცხლით სავსე ელენე უკვე გვერდით მეჯდა და ტაქსი მცხეთისკენ მიგვაქროლებდა.
- სად მივდივართ? - მკითხა ელენიკომ.
- სვეტიცხოველში, - მოკლედ მოვუჭერი და გავჩუმდი. ელენე მიხვდა, რომ ახლა მისი ნათქვამი ნებისმიერი ფრაზა გამაღიზიანებდა და გაჩუმდა. წარმოვიდგინე, თუ რა ძნელი იყო მისთვის თუნდაც 5 წუთით გაჩუმება და გამეცინა. - იქ მივალთ, სანთელს დავანთებთ და მერე სადმე, ყველაზე მხიარულ ადგილას წავიდეთ-მეთქი, - ვუთხარი. უსიტყვოდ დამიქნია თავი.
სვეტიცხოველი ღამით არასოდეს მინახავს. განათებული ტაძარი შორიდან ისეთი ლამაზი ჩანდა, რომ თვალი ვერ მოვწყვიტე... სანთელი ავანთე და ღმერთს შევთხოვე, მოეცა იმის ძალა, რომ ყველანაირი გასაჭირისთვის გამეძლო და სწორი გადაწყვეტილების მიღებაში დამხმარებოდა. ვიდრე სანთელი ბოლომდე არ ჩაიწვა, წმინდა მარიამის ხატთან მუხლმოდრეკილი ვიდექი. ეკლესიიდან კი, ისეთი მშვიდი გამოვედი, თითქოს ყველა დარდი და საწუხარი ერთბაშად მომეხსნა.

იქიდან მცხეთის ერთ-ერთ რესტორანში წავედით - იქ, საიდანაც ყველაზე მეტი ხმაური და მუსიკის ხმა ისმოდა. მე და ელენიკო ერთ მყუდრო კუპეში დავსხედით და იმდენი სასმელ-საჭმელი შევუკვეთე, რომ 10 კაცს თავისუფლად ეყოფოდა. კარგა ხანს დავყავით იქ, საკმაოდ ბევრი დავლიეთ, სიყვარულის სადღეგრძელოზე ცრემლებიც გადმოვყარეთ და რომ ვიფიქრე, შინ წასვლის დროა-მეთქი და საათს დავხედე, უკვე 2 საათი იყო. ტაქსი გამოვიძახე და ჯერ ელენე მივიყვანე შინ, მერე მე მივედი.
ეზოში ზურას მანქანა იდგა და დავინახე, რომ თვითონაც შიგ იჯდა. ტაქსის ფული გადავუხადე და ისე შევედი სადარბაზოში, რომ ზურასკენ არ გამიხედავს. ვიდრე მესამე სართულზე ავიდოდი, მისი ფეხის ხმაც გავიგონე. ჯერ ვიფიქრე, რომ კარს ჩავრაზავდი და არავითარ შემთხვევაში შინ არ შემოვუშვებდი, მაგრამ მერე გამახსენდა მისი ხასიათი და მივხვდი - არ მომეშვებოდა, სანამ კარს არ გავუღებდი. ამიტომ შინ შესულმა, კარი ღია დავტოვე, პირდაპირ საძინებელში შევედი და საწოლზე გულაღმა დავწექი. ჩემ გარშემო ყველაფერი ტრიალებდა. კონიაკს თავისი გაეტანა და სასმელით დამძიმებულ ტვინს, ფიქრიც კი ეზარებოდა. გავიგონე, როგორ ჩაკეტა ზურამ კარი და თვალები დავხუჭე. ცოტა ხანში, თავზე დამადგა და მკაცრი ტონით შემეკითხა:

- სად იყავი?
თვალები გავახილე, მაგრამ ზურა თითქოს ნისლში იდგა, ისე ვხედავდი.
- არსად, სახლში! - ვუპასუხე და ეჭვი არ შემპარვია, რომ ჩემს ნათქვამს არ დაიჯერებდა. თუმცა, იმ წუთში ყველაფერი სულერთი იყო და ქვეყნად ყველაზე მეტად, ისევ სონა და ძილი მენატრებოდა.
... მახსოვს, როგორ პატარა ბავშვივით მხდიდა ტანისამოსს და მაცმევდა ღამის პერანგს. ისიც მახსოვს, რომ თან, სადაც მოხვდებოდა, მკოცნიდა და ლოთს მეძახდა. მერე ისე ღრმად დამეძინა, რომ დილამდე არაფერი გამიგია. კვირა დღე გათენდა და ზურა, როგორც ჩანს, სამსახურში წასვლას არ აპირებდა. მას უკვე გაეღვიძა და ტელევიზორში საინფორმცაიო გადაცემას უყურებდა. ავდექი, ხალათი მოვიცვი და პირდაპირ სამზარეულოში, ყავის მოსადუღებლად გავედი. ზურაც მაშინვე უკან გამომყვა და ჩემი დაკითხვა დაიწყო. ჩუმად ვიყავი და ერთი სიტყვაც არ მითქვამს. როცა მივხვდი, ჩემი დუმილი აღიზიანებდა და სადაცაა, აფეთქდებოდა, მაშინღა ამოვიღე ხმა:

- ზურა, ერთი სათხოვარი მაქვს, უფრო სწორად - ორი.
- ერთი ალბათ ის, რომ "ბორჯომი" გინდა, არა? - მიკთხა და თვალები მოჭუტა. უსიტყვოდ დავუქნიე თავი. - მეორე?
- პირველს რომ შემისრულებ, მეორეს მაშინ გეტყვი, - ვუთხარი და გავუღიმე.
მაცივარის კარი გმოაღო და იქიდან "ბორჯომის" ბოთლი გამოიღო. კარგად მახსოვდა, რომ მე სახლში "ბორჯომი" არ მქონდა. მივხვდი, ჩემს გაღვიძებამდე უზრუნია და მაღაზიაში ჩასულა... ბოთლი მომაწოდა, კარადიდან ჭიქა გამოიღო და ისიც წინ დამიდგა. მერე უკნიდან მომიარა, წელზე ხელები შემომხვია და კისერზე მაკოცა. სახე ჩემს გაწეწილ თმაში ჩამალა და ჰაერი ღრმად შეისუნთქა.
- მეორე სურვილსაც სწორად მივხვდი?... - მკითხა ისე, რომ სახე არ აუწევია.
- არა, ამჯერად "გამაზე". სულ სხვა რამ მინდოდა, მეთხოვა.
- კერძოდ?
- კერძოდ, ის, რომ ლიკას სახლში რემონტი დაამთავრო...
ვიგრძენი, როგორ დაიძაბა. რამდენიმე წუთი გაუნძრევლად იდგა, შემდეგ თავისკენ შემომაბრუნა.
- შენ საიდან იცი ლიკას ამბავი?
- გუშინ იყო ჩემთან მოსული.
- აქ? აქ მოვიდა?
- ჰო, აქ, ჩემთან...
- უხ, მაგის!.. - გამოცრა კბილებში. - რაო, რა მინდაო?
- რაო და, ზურას სთხოვე, რემონტი როგორც დაიწყო, ისე დაამთავროსოოოო...
- კიდევ რა გითხრა?
- მეტი არაფერი. შევპირდი, რომ აუცილებლად გთხოვდი და წავიდა.
- და შენც ამიტომ გამორთე ტელეფონი, უგზო-უკვლოდ დაიკარგე, მერე კი, ღამის 3 საათზე დაბრუნდი მთვრალი, არა?
- ალბათ. ზუსტად არ მახსოვს, მაგის გამო იყო თუ არა, მაგრამ რაღაც, სახლში ყოფნა არ მინდოდა და ამიტომ წავედი.
- ჩემი პატარა ბატის ჭუკი ხარ... რატომ არ დამირეკე? რატომ არ მითხარი, რომ აქ იყო? მოვიდოდი და მე თვითონ მივხედავდი მაგ საქმეს. წარმომიდგენია, როგორ ინერვიულე. ბევრი იტირე, ჩემო პატარავ? - მკითხა და მიმიხუტა. მე კი მისი მკლავებისგან თავი დავიხსენი და სკამზე ჩამოვჯექი.
- ერთი ცრემლიც კი არ ჩამომიგდია. ძალიან მშვიდად შევხვდი მის ვიზიტს. ასე რომ, ნუ შეგებრალები იმის გამო, რომ ბევრი ვიტირე.
- კარგი. ახლა მე წავალ და ერთ საათში დავბრუნდები. შენ მანამდე გაემზადე და სადმე გავისეირნოთ...
8 ოქტომბერი, კვირა

12:30
ნატალი: სონა, ჩემო საყვარელო, რომ იცოდე, როგორ მენატრები!..

სონა: მეც მენატრები, ჩემო კარგო. როგორ ხარ?

ნატალი: სონა, ხვალიდან მანდ წამოსასვლელი საბუთების შეგროვებას ვიწყე.

სონა: რა იყო, ისევ რაღაც მოხდა?

ნატალი: ისეთი არაფერი, უბრალოდ, შენთან მინდა.

სონა: მეც მინდა, რომი აქ იყო, მაგრამ ვგრძნობ, შენი წამოსვლის მიზეზი სხვა რამეა.
ნატალი: მაგაზე ამაღამ ვილაპარაკოთ. ახლა კი, გკოცნი და გეხუტები.
სონა: კარგად, ჩემო ნატალი. იცოდე, რომ შენ გვერდით ვარ და დაიმახსოვრე, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. გკოცნი.
- ზურა, არსად წასვლა არ მინდა, სახლში მინდა ყოფნა.
- კარგი, ნუ წავალთ. მეც მთელი დღე სახლში ვიქნები და შენთან ერთად მოვიწყენ.
- სახლში არ აპირებ წასვლას? - ვთქვი და მხოლოდ ამის მერე შევნიშნე, რომ შინ უკვე ნამყოფი იყო, რადგან სხვა ტანისამოსი ეცვა.
- არა, არ ვაპირებ. დღეს შენთან ერთად ვიქნები. მაგდებ?
- დღეს 2 პაციენტს ველოდები...
- მერე რა? როცა ისინი მოვლენ, მე საძინებელში გავალ და ხელს არ შეგიშლი. ან ჩემზე უთხარი, ვითომ მეც პაციენტი ვარ და ჩემი მკურნალობის მეთოდი ისაა, რომ სხვა პაციენტებს უნდა მოვუსმინო...

- კარგი, როგორც გინდა.
მესიამოვნა, რომ ზურა არსად წასვლას არ აპირებდა. გუშინდელი დღის შემდეგ, ჩემი თავი იმაში დავიჭირე, რომ მის ყოველ მოქმედებასა თუ სიტყვაში ვეძებდი გრძნობას ჩემ მიმართ. თითქოს ეჭვი შემეპარა მის სიყვარულში და ვცდილობდი, დავრწმუნებულიყავი, რომ ნამდვილად ვუყვარდი. ამერიკაში გამგზავრებაზე კი, მასთან ლაპარაკი ჯერ ნაადრევი იყო. ვიცოდი, ერთ ამბავს ატეხდა. ამიტომ ვდუმდი და ვფიქრობდი - როდესაც ვიზა მექნებოდა, მას მხოლოდ ამის შემდეგ ვეტყოდი.
ოთახიდან გავედი, რომ ტანისამოსი გამომეცვალა. ამ დროს, სახლის ტელეფონმა დარეკა.
- უპასუხე! - გავძახე ზურას.
- ალო! - მომესმა მისი ხმა, მერე კი სიჩუმე ჩამოწვა. შევედი. ზურა გაფითრებული იდგა, ხელში ტელეფონის ყურმილი ეჭირა და აპარატს დაჰყურებდა.

- ვინ იყო? - ვკითხე გაოცებულმა.
- ბაჩომ დარეკა... 10 წუთში ისევ გადმორეკავს... - მითხრა და ისეთი თვალებით შემომხედა, ლამის ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა...
- რა იცი, რომ ბაჩო იყო? - ისეთი ხმით ვკითხე, რომ ჩემი მღელვარება არ გამომემჟღავნებინა, მაგრამ ცუდი მსახიობი ვარ და ხმაში ხრინწი გამერია.
- მითხრა - ბაჩო ვარ და გადმოვრეკავო. შენ ხომ ამბობდი, ბაჩო უგზო-უკვლოდაა დაკარგული და მის შესახებ არაფერი ვიციო?
- მართლა არაფერი ვიცი... არ გჯერა?
- მაგრამ ბედნიერი ხარ, რომ გამოჩნდა, არა?
პასუხი აღარ გამიცია, მივბრუნდი და კვლავ საძინებელში გავედი. დაძაბული ვიყავი. 10 წუთი თითქოს საუკუნედ იქცა. როგორც იქნა, ისევ დარეკა ტელეფონმა. ნელი ნაბიჯით მივედი და ყურმილი რაც შეიძლება, მშვიდი სახით ავიღე.
- გამარჯობა, ნატალი, - მომესმა ნაცნობი ხმა და ერთბაშად დავმშვიდდი.
- გაგიმარჯოს, ბაჩო... - ვუპასუხე და ზურასკენ მთელი ტანით შევბრუნდი. ხელით ვანიშნე, რომ ჩემთან ახლოს მოსულიყო. მომიახლოვდა და წინ დამიდგა. ხელი მოვხვიე და ჩემკენ მივიზიდე. მომყვა და თვითონაც მომეხვია. მე კი ტელეფონზე ლაპარაკს განვაგრძობდი.
- კი, როგორ არა, ბაჩო, არსად წასვლას არ ვაპირებ, ოღონდ, ერთი პაციენტი 4 საათზე მყავს დაბარებული, მასთან ექვსამდე ვიმუშავებ. ექვსის მერე შეგიძლია, მოხვიდე - მერე დავემშვიდობე და ყურმილი დავკიდე.

- შე სულელო, ბაჩოს აჩრდილი დაგდევს თუ რაშია საქმე? მეც გული გამიხეთქე...
- მომესმა? ბაჩო არ იყო?
- კი, ბაჩო იყო, მაგრამ შენ რომ იფიქრე, ის ბაჩო - არა. ეს ჩემი პაციენტია, რომელიც 2 საათზე უნდა მოსულიყო და მხთოვა, რომ შეხვედრა საღამოსთვის გადამედო.
- კი, მაგრამ მე რა ვიცოდი, რომელი ბაჩო იყო? მე მეგონა...
- შენ გეგონა... შენ გეგონა... - გამოვაჯავრე და მე თვითონაც ვიგრძენი, როგორ მომეშვა გულზე. "რა იქნება, რომ ბაჩო გამოჩნდეს?" - ვფიქრობდი და ვერ წარმომედგინა, როგორ მოვიქცეოდი ამ შემთხვევაში. რა თქმა უნდა, ზურას ვერ დავთმობდი. ზურა ჩემი სულისა და სხეულის ნაწილია და მასთან განშორება ჩემი გარდაცვალების ტოლფასი იქნებოდა.
ფიქრებიდან ზურას ხმამ გამომარკვია.
- ნატ, ის ბაჩო რომ ყოფილიყო, რას იზამდი? - მომეჩვენა, რომ ჩემს პასუხზე ბევრი რამ იყო დამოკიდებული, მაგრამ გულწრფელი პასუხი ვარჩიე:
- არ ვიცი, ზურა, მართლა არ ვიცი...
- გიყვარს?
- არც ეგ ვიცი... საკმაო დრო გავიდა მას შემდეგ...
- პირველი მამაკაცი იოლი დასავიწყებელი არ არის... თანაც, ასე გიყვარდა... და კიდევ ერთი - რატომ ამოისუნთქე შვებით, როცა გაიგე, რომ ის სხვა ბაჩო იყო?
- ჩემი ცხოვრების ბოლო წლები ძალიან დაძაბული და მღელვარე იყო... ახლა, თითქოს ყველაფერი კალაპოტში ჩადგა და დავმშვიდდი. ამ სიმშვიდის დარღვევა არ მინდა... შენთან თავს კარგად ვგრძნობ... მიყვარხარ... თან დავიღალე კიდეც...
- კარგი, პატარავ, კარგი... ამჯერად გადავრჩით... იმედი მაქვს, რომ ის კარგად არის, მაგრამ აქ, ჩვენთან არასოდეს გამოჩნდება. იცი, რა მინდა?

- რა? მითხარი, რა გინდა და გაუჩენარს გაგიჩენ. გშია?
- მშია, მაგრამ ახლა მაგაზე არ ვლაპარაკობ. მე მინდა, რომ ჯვარი დავიწეროთ...
გაოცებულმა შევხედე. ამას ნამდვილად არ ველოდი მისგან. დავიბენი და ვერაფერი ვუთხარი.
- რომ მიყურებ დასაკლავი ხბოსავით, ვერ გაიგე, რა გითხარი?
- გავიგე... მაგრამ...
- მაგრამ - რა? ჩემი ოჯახი? მე და ხათუნას ჯვარი არ გვაქვს დაწერილი. ჩვენ დავიწერთ ჯვარს და ვიქნებით ცოლ-ქმარი ღვთის წინაშე. ხალხის აზრი კი არ მაინტერესებს...
- თუ სწორად გავიგე, ვიქნებით ცოლ-ქმარი მხოლოდ ღვთის წინაშე, ხოლო ხალხის წინაშე კვლავ საყვარლებად დავრჩებით? - ვკითხე და თვალები ცრემლით ამევსო... ზურამ უხერხულად ჩაახველა. როგორც ჩანს, ჩემს ასეთ რეაქციას არ ელოდა. ალბათ ფიქრობდა, რომ სიხარულით ჭყლოპინს დავიწყებდი და ბედნიერებისგან გული წამივიდოდა...
- ჰო, დაახლოებით ასეა, - მიპასუხა ცოტა ხნის შემდეგ...
- არა, ზურა, მე ამაზე თანახმა არ ვარ. თანაც, ეს იქნება დიდი ტყუილი, რომელსაც სწორედ ღმერთი არ გვაპატიებს. ნებისმიერ მოძღვარს ჰკითხე, დაგწერს თუ არა ჯვარს. ოღონდ, იმის თქმა არ დაგავიწყდეს, რომ ცოლ-შვილი გყავს და ჯვრისწერას სხვა ქალთან აპირებ. ნუთუ ასეთი მიამიტი ხარ, რომ ვერ ხვდები, რას მთავაზობ ახლა?
- ვხვდები... მაგრამ მე ასე მინდა...
- შენი სურვილი კანონი არ არის... მით უმეტეს, ღვთისთვის... ახლა უბრალოდ, შეგეშინდა ჩემი დაკარგვის. ჯვრისწერით ცდილობ, ჩვენ შორის ურთიერთობის გამყარებას, მგარამ ეს არ არის კანონიერი და სწორი გზა. მე არ მითხოვია შენთვის, რომ ოჯახი დაანგრიო და ჩემთან მოხვიდე და არც არასოდეს გთხოვ ამას. რა საჭიროა მსხვერპლის გაღება? მე შენ გვერდით თავს კარგად ვგრძნობ და მეტს არ ვითხოვ...
- გავჩუმდი, მაგრამ მალევე დავამატე: - თუმცა, რატომაც არ ვითხოვ? ერთი თხოვნა მაქვს. ძალიან, ძალიან დიდი თხოვნა და უნდა შემისრულო, - ბოლო სიტყვა კატეგორიული ტონით წარმოვთქვი და თვალებში ჯიქურ შევხედე.
- მითხარი, ხომ იცი, შენი გულისთვის შეუძლებელსაც შევეჭიდები.

- შეუძლებელი არაფერია... ისე გააკეთე, რომ არც შენი ყოფილი, არც ახლანდელი, "მოქმედი" საყვარლები და არც შენი ცოლი ჩემთან არ მოვიდნენ. ეს სათხოვარი მაქვს სულ... - ერთი ამოსუნთქვით ჩავამთავრე სათქმელი, რომელიც გუშინდელის მერე თავში მიტრიალებდა და არ ვიცოდი, როგორ მეთქვა მისთვის.
- ნუთუ გეშინია მათი? - სრულიად მოულოდნელი კითხვა დასვა ზურამ...
- ჰო, მეშინია...
- კარგი, კარგი... ყველაფერს ვიღონებ საიმისოდ, რომ შენ არავინ შეგაწუხოს. ისე, კარგი დასანახავი კი იქნებოდა შენი და ლიკას საუბარი. ეჭვი არ მეპარება, მშვენივრად გაართმევდი თავს მის მასპინძლობას.
- ძალიან გთხოვ, ამ თემაზე ნუ ხუმრობ... მე კი ეჭვი შენს გემოვნებაში მეპარება...
- არ მოგეწონა ლიკა? - მკითხა და მომეჩვენა, რომ პასუხი ძალზე აინტერესებდა.
- ფერი - ფერს და მადლი - ღმერთს... ისე ხართ, როგორც ყველი და პური.
- კარგი, ნუ იკბინები, შეცდომა ყველას მოსდის... თანაც, კარზე აკაკუნებენ...
საათს შევხედე. უკვე 4 საათი სრულდებოდა და პაციენტის მოსვლის დრო მოსულიყო. ზურაც მიხვდა სტუმრის ვინაობას და ვიდრე მე კარს გავაღებდი, ის სამზარეულოში გავიდა. როგორც ჩანს, სეანსზე დასწრება გადაიფიქრა.

დილით ზურას ხმამ გამომაღვიძა. მისი ფეხის ნაბიჯები და ხმა სამზარეულოდან ისმოდა. ვიღაცას ხმამაღლა ელაპარაკბეოდა. მივხვდი, ხელქვეითს რაღაცის გამო საყვედურობდა. ძილს უკვე ვეღარ ვაგრძელებდი. ავდექი და ზურას თავზე დოინჯით დავადექი.
- კი, მაგრამ ოჯახში რომ ვინმეს სძინავს, დანარჩენები ვალდებული არ არიან, რომ ჩუმად იყვნენ და მათ ძილი არ დაუფრთხონ? - ვკითხე მას შემდეგ, როცა ტელეფონი გათიშა.
- სამსახურში წასვლის დროა, - თქვა და საათს დახედა, ტუჩები წინ წამოსწია და დაუსტვინა, აქაოდა, რამდენი დრო გასულაო... სწორედ ამ დროს დაუსტვინა ჩაიდანმაც და მე გულიანად ავხარხარდი...
- ხომ ხედავ, შენს ოჯახში ყველაფერთან როგორი ჰარმონიული ურთიერთობა მაქვს? შენ ვერ მიგებ მარტო...
- შენ რომ ჩაიდანივით ორთქლს ვერ უშვებ? საინტერესოა, მე რატომ ვერ გიგებ?
- იმიტომ, რომ სამსახურში მაგვიანდება, შენ კი ჩაისაც არ მისხამ... კარაქიანი და თაფლიანი პური მიყვარს დილაობით... - კატეგორიული ტონით თქვა, ნებიერა ბავშვივით და ამის გამო კიდევ ერთხელ გადავიხარხარე...
- იცი, სონაც ყოველ დილით კარაქიან და თაფლიან პურს ჭამდა... მე კი თაფლი არ მიყვარს და ამიტომ არც ვყიდულობ. ამჯერად მარტო კარაქს და ყველს უნდა დასჯერდე, საყვარელო... ვუთხარი და ვიდრე კიდევ რაიმეს იტყოდა, თვალის დახამხამებაში გავუწყვე საუზმე და სააბაზანოში შევედი.
- მე ნუ დამელოდები, კარგა ხანი დამჭირდება მოსამზადებლად. ჩემი "ხოდით" წავალ, - გამოვძახე იქიდან.
- ნატალი, მივდივარ... კარი გამიღე 2 წუთით, რომ დაგემშვიდობო...
- არ გინდა დამშვიდობება, ომში ხომ არ მიდიხარ?!
- კარგი, საღამომდე, - მომესმა მისი ხმა, რომელსაც მალევე კარის გაჯახუნების ხმა მოჰყვა. ერთ წუთში სახლის ტელეფონმა დარეკა. არ ვაპირებდი გასვლას, მაგრამ აღარ გაჩერდა და ვიფიქრე, რომ ალბათ შინაური რეკავდა და რაღაც უჭირდა, თორემ ასე დილაუთენია და ასე გამწარებით უცხო არ დარეკავდა. საპნიან ტანზე პირსახოცი შემოვიხვიე და აბაზანიდან გამოვედი. მივედი თუ არა ტელეფონთან, მაშინვე შეწყდა ზარის ხმა. უკან დავბრუნდი და ისევ დარეკა. ისევ გამოვედი და ვერ მივუსწარი. გავბრაზდი. ცოტა ხანს დაველოდე, მგარამ ზარი აღარ განმეორდა და ის იყო, აბაზანისკენ უნდა წავსულიავი, რომ ჩემს ყურთან ვიღაცამ ჩაახველა. შიშისგან ხმამაღლა შევყვირე და იქითკენ შევბრუნდი, საიდანაც ხმა მომესმა. ჩემს ზურგს უკან გაღიმებული ზურა იდგა.
- აბა, რომ არ დამემშვიდობე და არ მაკოცე წასლვის წინ? - მივხვდი, რომ წასვლის სცენა გაითამაშა და მობილურით დარეკა. თავი გადავაქნიე და ასე, ქაფიანი ჩავეხუტე. ძლივს გაწმინდა პიჯაკი, კიდევ ერთხელ მაკოცა და წავიდა.
სულ მალე, მეც გავიჯახუნე კარი და სამსახურში წავედი. მეორე სართულზე მეზობელი დამხვდა, მარინა.
- ნატო, ხომ არ გათხოვდი, გოგო? - მკითხა და თან აშკარად გზა გადამიღობა.
- არა, მარინა, არ გავთხოვილვარ. ქორწილს ხომ არ გამოგაპარებდი!
- აბა, ის ლამაზი კაცი რომ მოდის, 50-ათასიანი ჯიპით, ვინ არის?
- მაგაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ, ახლა მეჩქარება, - ვუთხარი და ხელით გავწიე ყაჩაღივით გზაზე გადამდგარი მეზობელი.
მთელი გზა მარინაზე ვფიქრობდი და მეცინებოდა. ისიც კი იცოდა, ზურას ჯიპი რა ღირდა. "ალბათ რა ამბავია ახლა ჩემს სამეზობლოში!" - ვფიქრობდი და ვცდილობდი, გულთან ახლოს არ მიმეტანა ეს ამბავი.
სამსახურის საათებმა ჩვეულ რეჟიმში ჩაიარა, თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ სოფომ დამირეკა და საღამოს შეხვედრაზე შემითანხმდა. როდესაც ყურმილი დავკიდე, ის დღე გამახსენდა, როცა მე და სოფო პირველად შევხვდით ერთმანეთს. მაშინ გავიცანი ბაჩოც, რომელიც წლების შემდეგ, ციხეში ვეღარ ვიცანი. ან კი როგორ უნდა მეცნო, როცა სულ ერთხელ მყავდა ნანახი.

... დილით მამაკაცმა დამირეკა და მიღებაზე ჩაწერა მთხოვა. დათქმულ დროს ახალგაზრდა გოგონა მარტო მოვიდა. ეს სოფო იყო. შეშინებული და დათრგუნვილი ჩანდა. შეცივებული წიწილასავით აბუზული იდგა კართან. კარგა ხანს ვერ იღებდა ხმას. როდესაც ფრთხილი კითხვებით ვცადე, მის პრობლემაში გავრკვეულიყავი, ხმამაღლა ატირდა. დავუყვავე, დავაწყნარე და იმ დღეს საერთოდ აღარ გვისაუბრია იმაზე, რაც მას ასე აწუხებდა. უბრალოდ, ვცდილობდი, ლაპარაკში ამეყოლიებინა. ვისაუბრეთ თეატრზე. ვკითხე:
- რომელმა სპექტაკლმა მოახდინა შენზე განსაკუთრებული შთაბეჭდილება-მეთქი? - "კავკასიურმა ცარცის წრემო", - მიპასუხა. როდესაც მიზეზი ვკითხე, ისევ ატირდა. მივხვდი, რომ მისი საწუხარი შვილთან იყო დაკავშირებული. ეს სრულიად საკმარისი იყო ერთი დღისთვის. ჩვენმა საუბარმა სხვა, განყენებულ თემებზე, 3 საათს გასტანა. წასვლის დრო რომ მოახლოვდა, ტელეფონზე დარეკვა მთხოვა და ვიღაცას სულ 1 სიტყვა უთხრა: - მოდი. მართლაც, ცოტა ხანში ეზოდან მანქანის სიგნალის ხმა მოისმა. სოფოს წასვლიდან ხუთიოდე წუთის შემდეგ, კარზე კვლავ დააკაკუნეს. გავაღე. ისეთი აღნაგობის მამაკაცი იდგა, რომ ლამის კარს მთლიანად ავსებდა.
- მე სოფოს ძმა ვარ. შეიძლება?
- მობრძანდით, - ვუთხარი და ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე.
- ბაჩო... - ხელი მას შემდეგ გამომიწოდა, როცა ზღურბლს გადმოაბიჯა. ოთახში შევიპატიჟე. დაჯდა თუ არა, მაშინვე ლაპარაკი დაიწყო:
- სოფოს ძალიან დიდი პრობლემა აქვს.
- მივხვდი, მის გამოხედვაშიც კი იგრძნობა.
- მას ნარკომანი ქმარი ჰყავს... ჰყავდა... - ლაპარაკი უჭირდა, საუბრისას ყვრიმალის ძვლები უთამაშებდა და სახის კუნთები ეჭიმებოდა. - ერთი წლის წინ კი შვილიც შეეძინა. მისი ქმრის მდგომარეობის გამო ბიჭუნა ცერებრალური დამბლით დაიბადა და ამავე დროს, ბრმაც. - გული მომეწურა, ბავშვისა და დედის საცოდაობით. ბაჩო კი აგრძელებდა: - საქმე ის არის, რომ სოფოს ქმარი ძალიან ცუდად ექცეოდა. სცემდა და თან აშინებდა, რომ თუ ჩემთან რაიმეს იტყოდა, შვილსაც მოუკლავდა და მასაც მოკლავდა. - დავინახე, როგორ მომუშტა ხელები ამ დროს. თითქოს სიძე წინ ედგა და მის გასანადგურებლად ემზადებოდა. - მე შემთხვევით, დედაჩემისა და სოფოს ლაპარაკს მოვკარი ყური და ყველაფერი გავიგე. სოფო და ბავშვი ქმრის ოჯახიდან წამოვიყვანე. რამდენიმე ხნის მერე, მე ერთი თვით ქალაქიდან გავედი, იმ ნაბიჭვარს კი სოფოსთვის ბავშვი წაურთმევია. ვერც მამას მივაგენი და ვერც შვილს. ჩემი და კი ამის გამო ძალიან ცუდადაა და თქვენი დახმარებაც სწორედ ამიტომ სჭირდება.
- ახლა ყველაფერი გასაგებია ჩემთვის. ვეცდები, შევუმსუბუქო მდგომარეობა, მაგრამ ამაში ოჯახის წევრებიც უნდა დამეხმაროთ.
- ჩვენზე რაცაა დამოკიდებული, არაფერს დავიშურებთ ჩემი დისთვის. თქვენი იმედი მაქვს, - მითხრა და წამოდგა.
ასეთი იყო ჩვენი პირველი შეხვედრა. ამის შემდეგ ბაჩო აღარ მინახავს. რა ვიცოდი, რომ ეს ადამიანი ჩემი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცეოდა. ის მხოლოდ ციხეში ვნახე. ამ ამბიდან 3 წლის შემდეგ ის სწორედ სოფოს ქმრის მკვლელობისთვის დააპატიმრეს, თუმცა, თვითონ ამტკიცებდა, რომ დანაშაული მას არ ჩაუდენია, მაგრამ არც იმას უარყოფდა, რომ გამალებით ეძებდა მას მოსაკლავად, მაგრამ ვიღაცამ დაასწრო. სოფო კი მთელი წლის განმავლობაში დადიოდა ჩემთან. ის ნელ-ნელა გამოკეთდა. დასძლია შიში, დეპრესია და ცხოვრება განაგრძო იმ იმედით, რომ შვილს აუცილებლად დაიბრუნებდა. ბაჩოსგან ვიცოდი, რომ ბავშვი გარდაიცვალა და ეს სოფომაც იცოდა. სწორედ ამიტომ აღარ ვკითხე სოფოს შვილის შესახებ არაფერი, როცა 2 დღის წინ ჩემთან მოვიდა.
საღამოს სოფო სამსახურთან დამხვდა. იქიდან ხელკავით წამოვედით და იქვე, ერთ მყდურო კაფეში შევედით. ერთმანეთის მოკითხვის შემდეგ, სიჩუმე ჩამოვარდა. მივხვდი, სოფოს საუბრის დაწყება უჭირდა.
- მკითხე: სოფო, ვიცი, ბაჩოზე გინდა საუბარი.
- მე მის შესახებ მხოლოდ ის ვიცი, რაც პრესაში დაიწერა. თხრობა იქ შეწყდა, როცა ბაჩომ გაიგო, რომ ჩემს დას, შორენას საქმრო ჰყავდა და ის ბიჭი მისი თანამოსაქმე იყო.
- როდესაც ბაჩომ შენი დისა და ლევანის სიყვარულის შესხაებ გაიგო, მტკიცედ გადაწყვიტა, რომ არაფრით დაუშვებდა მათ ქორწინებას. თან ეცოდებოდა შორენა, რადგან ხვდებოდა, რომ ძალიან უყვარდა, მაგრამ როგორც კი ის ღამე წარმოუდგებოდა თვალწინ, როდესაც საქმეზე ერთად იყვნენ წასული, მაშინვე გული გამალებით უწყებდა ცემას და მზად იყო, ლევანი ნებისმიერი ხერხით ჩამოეცილებინა შორენასთვის. იმის შემდეგ, რაც მათ პირველი საქმე ერთად გააკეთეს, კიდევ რამდენიმე ძარცვა ჩაიდინეს. ლევანი და ბაჩო თითქოს გარეგნულად არ გამოხატავდნენ ერთმანეთის მიმართ აგრესიას და სიძულვილს, მაგრამ მათ შორის აშკარად დაძაბული სიტუაცია იყო. ამასობაში დედათქვენმაც გაიგო მისი გადაცდენის შესახებ და ოჯახში დიდი ამბავი ატყდა.
- ვიცი, მახსოვს ეგ დღე. დედა ჩხუბობდა, ბაჩო კი გაჩუმებული უსმენდა და ხმას არ იღებდა. დედამ ვერაფრით მიიღო პასუხი კითხვაზე: - სად იყო ბაჩო იმ დროს, როცა ის გაკვეთილებზე უნდა მჯდარიყო? საღამოს მამას დაწვრილებით უამბო ყველაფერი და მაშინ ბაჩო პირველად გაილახა, ქამრით. მეათე კლასამდე ხუთოსანი იყო ჩემი ძმა. მეათე კლასი კი სამებზე ძლივს დაამთავრა, მაგრამ მიუხედავად ამისა, პირველსავე წელს ჩაირიცხა უნივერსიტეტში.
- ბაჩომ მითხრა, რომ როცა უნივერსიტეტის სტუდენტი გახდა, ცოტა ხნით ჩამოშორდა კიდეც ძველ მეგობრებს და ეს გასანას დამსახურება იყო. ის ხშირად ამბობდა, რომ გასანა ეწინააღმდეგებოდა მის "გაფუჭებას". ცდილობდა, მაქსიმალურად შეეშალა ხელი, რომ ბაჩო გზას არ ასცდენოდა, მაგრამ თავადაც ვერ ხვდებოდა, რატომ იზიდავდა ის სამყარო, სადაც ერთხელ შედგა ფეხი და ძალიან კარგად იცოდა, რომ მისი ცხოვრება ია-ვარდით არ იქნებოდა მოფენილი. ბაჩო ნელ-ნელა იმკვიდრებდა ადგილს შავ სამყაროში.
- მიუხედავად თავისი მცდელობისა, მან ვერ მოახერხა, რომ შორენასა და ლევანისთვის ხელი შეეშალა. ისინი დღესაც ცოლ-ქმარი არიან და ძალიან უყვართ ერთმანეთი. ბაჩო კი ისე დაიკარგა, რომ ლევანს არ ელაპარაკებოდა. ვერ შეურიგდა იმ აზრს, რომ მისი და მისსავე თანამოსაქმეს გაჰყვა ცოლად.
- თუმცა, ბაჩო ჩემთან საუბრისას ყოველთვის აღნიშნავდა, რომ ლევანი კარგი ქმარი და მამა დადგა და ძველ საქმიანობასაც მანამდე შეეშვა, ვიდრე დაიჭერდნენ. ახლა რას საქმიანობს ლევანი?
- ახლა მას კერძო საქმე აქვს. მართალია, დიდი შემოსავალი არ აქვს, მაგრამ ოჯახს არაფერს აკლებს. ნატა, ბაჩო როგორ გრძნობდა თავს ციხეში? გახდა? - სოფოს ამ სიტყვებზე გამეცინა. მან არ იცოდა, რომ ბაჩო ციხეში თავს ისე გრძნობდა, როგორც თევზი - წყალში და ის ფულიც, რომელიც ბაჩოს მეგობარს მათთან ყოველთვიურად მიჰქონდა და ეუბნებოდა, რომ ის, ბაჩოს ბიზნესის წილი იყო, ციხიდან ეგზავნებოდა.

- არა, კარგად გამოიყურებოდა. არაფერი აკლდა ბაჩოს. ოჯახი ენატრებოდა მხოლოდ და თქვენი დარდი ჰქონდა. ამბობდა, უამრავი დანაშაული მაქვს ჩადენილი, არასოდეს დავუჭერივარ, ახლა კი იმ დანაშაულისთვის უნდა ვაგო პასუხი, რომელიც არ ჩამიდენიაო.
- მე და სოფომ იმდენი ვილაპარაკეთ, რომ გვარიანად დაღამდა.
- ყველაფრის მოყოლა მაინც ვერ მოვასწარით, მაგრამ ალბათ უარს არ მეტყვი, რომ კიდევ შემხვდე.
- ჩემთან წამოდი სტუმრად, თუ გინდა, დარჩი კიდეც, - შევთავაზე სოფოს, მაგრამ თავაზიანი უარი მივიღე. მივხვდი, რომ ზურასთან შეხვედრას ერიდებოდა. ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და ჩვენ-ჩვენი საფიქრალით დამძიმებულები შინისაკენ გავემართეთ. ჩემთვის იოლი არ იყო ბაჩოზე საუბარი. თითოეული ამბის მოყოლის დროს თვალწინ ის მომენტი მედგა, როგორ მიამბობდა მას ბაჩო. როგორ იჯდა, როგორი სახის გამომეტყველება ჰქონდა...
შინ მისულს არაფრის ხალისი არ მქონდა. ის-ის იყო, გავიფიქრე - ნეტავ, ზურა არ მოვიდეს-მეთქი, რომ ჩემმა ტელეფონაც დარეკა. ზურა იყო.
- ნატალი, ნახევარ საათში შენთან ვიქნები და თანაც სიურპრიზი მაქვს შენთვის!
- იმედია, სასიამოვნო სიურპრიზი იქნება... - ჩავძახე ტელეფონში.
- კი, ნამდვილად სასიამოვნო. ისეთი ადამიანი მომყავს შენთან სტუმრად, რომ შესაძლოა, სიხარულისგან გული გაგიჩერდეს.

ყურმილი რომ დავკიდე, დავფიქრდი, ვინ უნდა მოეყვანა ჩემთან ზურას, თანაც, ისეთი, რომლის ნახვაც ჭკუიდან გადამიყვანდა, მაგრამ ვერაფრით მივხვდი და სავარაუდო ვერსიაც არ მქონდა. სიმართლე გითხრათ, არავის ნახვა არ მინდოდა. დაღლილი ვიყავი და ერთი სული მქონდა, როდის ჩავეფლობოდი ჩემს საყვარელ სავარძელში, ყავის ჭიქითა და ტელევიზორის პულტით ხელში. ასეთ დროს, ყოველთვის საკუთარ ფიქრებში ვიძირები და თითქმის ვერასდროს ვიგებ, რა ხდება ტელევიზორში. სანამ სონა წავიდოდა, ყველაფერი სხვაგვარად იყო - ასეთ დროს ლაპარაკით ვერთობოდით, ვჭორაობდით და ხანდახან, მომავალ დღეს ან კვირას ვგეგმავდით ხოლმე. მას შემდეგ, რაც მარტო დავრჩი, საკუთარ ფიქრებთან განმარტოება დამჩემდა. - სონა... სონა... მართლაც არავინ მყავს მისი ფასი - გავიფიქრე და ტელეფონს დავწვდი. ისე მომენატრა მისი ხმის გაგონება...
- სონა, გეძინა, ხომ? - ვკითხე, როცა ყურმილში მისი ნამძინარევი "ალო" გავიგონე.
- ჰო, მეძინა... არ იცი, ახლა ჩემთან რომელი საათია?
- არ გამიბრაზდე, რაა... მომენატრე და დაგირეკე. ვიცოდი, რომ გაგაღვიძებდი, მაგრამ მაინც...
- ტყუილად არ მოგენატრებოდი, დარწმუნებული ვარ, რაღაც ხდება.
- არა, არაფერიც არ ხდება. უბრალოდ, შენთან მინდა...
- კარგი, გოგო, ასე არ შეიძლება. კაი დიდი ხნის საყვარელივით რომ დაიწყებ ხოლმე, შენთან მინდაო... ზურა გყავს ახლა მანდ და ეგ მაგას უთხარი. მე თავი დამანებე. - რა თქმა უნდა, ვიცოდი, რომ ამას გულით არ მეუბნებოდა და არც მწყენია, მაგრამ "გაბუსხულმა" ვუთხარი:
- კარგი, აღარ დაგირეკავ... მაპატიე, რომ შეგაწუხე...
- ოოო, როგორ გიყვარს, როცა რაღაცას გეხვეწებიან და შენ თავს იფასებ! ხომ იცი, რომ ვხუმრობ?
- ვიცი, სონა, ვიცი... ჩამოდი, რააა... აუ, რა მაგარი იქნება, ისევ ძველებურად რომ ვიცხოვროთ, არა? თუმცა, ძველებურად ალბათ, აღარ გამოვა, შენი ბავშვი შემოგვემატება და ერთად გავზრდით. 2 დედა ეყოლება...
- გინდა, ოჯახი დამანგრევინო? - მითხრა და ხმამაღლა გადაიკისკისა... - ზურა როგორ არის? რაც მას ინტერნეტით აღარ ეკონტაქტები, მეც დამივიწყე და ბოლო 3 დღის ამბები აღარ ვიცი. ახლა რა არის, იმის გარდა, ლიკა რომ გესტუმრა?
- მას შემდეგ, არაფერი. ლიკას აღარ დაურეკავს. ალბათ, ზურა ელაპარაკა. მასთან რემონტის დამთავრებას აპირებს თუ არა, არ ვიცი, რადგან არც მე მიკითხავს და არც თვითონ უთქვამს რაიმე...

- ისე, სად "მოჩხრიკა" ასეთი საინტერესო ქალი? რემონტი მაინც დაემთავრებინა და ისე მიეტოვებინა. ახლა, რა ქნას ლიკამ? ცოდვა არ არის?
- შენ რა, მაგას სერიოზულად ამბობ? - ვკითხე და ყურები ვცქვიტე, რადგან მე სხვა აზრის ვიყავი და მაინტერესებდა, იქნებ, ვცდებოდი?
- ნატა, შენ რომ აღმოჩენილიყავი ლიკას სიტუაციაში, რას იზამდი? მსგავსი თხოვნით მიხვიდოდი ყოფილი საყვარლის ახალ საყვარელთან?
- რა თქმა უნდა, არა. შენ?
- არც მე. ჰოდა, აბა, რატომ მეკითხები, ვხუმრობ თუ არა? თავცარიელი ქალი ყოფილა ეგ შენი ლიკა. ჰკითხე ზურას, რას აპირებს, ძალიან საინტერესო იქნება მისი პასუხი. შენი აზრით, როგორ უნდა მოიქცეს?
- ჩემი აზრით, უნდა მისცეს საკმარისი თანხა საიმისოდ, რომ ლიკამ რემონტი დაამთავროს...
- ოოო... შენ რაღაც შეცვლილი ჩანხარ... მე კი მგონია, რომ ყურადღება არ უნდა მიაქციოს... ჰკითხე, "მთავარ გმირს" და ვნახოთ, რას გეტყვის.
- კარგი, ვკითხავ. ახლა კი დაიძინე, ჩემო სონა, დილაუთენია გაგაღვიძე და ლიკაზე ლაპარაკით ტვინი გამოგილაყე...
- გკოცნი, ნატ, კარგად!
ყურმილი დავკიდე და დავფიქრდი. თავს ვარიდებდი ამ თემაზე ზურასთან ლაპარაკს. არ მინდოდა ეფიქრა, რომ მის საქმეში ვცდილობ ცხვირის ჩაყოფას. ახლა კი მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ როგორც კი შესაფერის დროს გამოვნახავდი, აუცილებლად ვკითხავდი, რას აპირებდა ლიკასთან დაკავშირებით. ცოტა ხანში ზურას მანქანის ხმა გავიგონე. გულმა არ მომითმინა და ფანჯარასთან მივედი. ძალიან მაინტერესებდა, ვინ იქნებოდა ჩემი სტუმარი. მანქანის წინა კარიდან ახალგაზრდა ქალბატონი გადმოვიდა და სადარბაზოში ზურასთან ერთად შემოვიდა. გული გამალებით მიცემდა, თუმცა, ცუდს არაფერს მეუბნებოდა. კარი გავაღე და სტუმარს ისე დავხვდი. ქალი, რომელიც ზურას ახლდა, ძალიან ლამაზი იყო - დახვეწილი სახის ნაკვთები, მოხდენილი ტანი ჰქონდა და თითქმის ზურას სიმაღლის გახლდათ. ოთახში შევუძეხი.
- ეს ჩემი დაა, ნინო - თქვა ზურამ.
ხელი გავუწოდე. ნინო რაღაც უცნაურად მიყურებდა. უხერხულად შევიშმუშნე და მის დაჟინებულ მზერას თვალი ავარიდე. გულში ზურაზე ვბრაზობდი, რადგან თავი ძალზე უხერხულად ვიგრძენი და აღარ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი. ცხოვრებაში პირველად დავიბენი ასე. სიჩუმე ნინომ დაარღვია:
- ნატა, ვერ მიცანი? - შევხედე და კარგად დავაკვირდი. თითქოს, სადღაც მყავდა ნანახი. გონებამ უამრავი სიტუაცია და სახე გაიხსენა, მაგრამ ნინო, ვერც ერთ მათგანს ვერ მოერგო.
- მაპატიე, მაგრამ ვერ გიცანი. ნამდვილად მინახავხარ სადღაც, მაგრამ სად?
- გაიხსენე, ტალინი... სასტუმრო "ვირუ"...
უცებ, გონება გამინათდა და გამახსენდა... მე და სონა 5 წელი ვცხოვრობდით და ვსწავლობდით ტალინში. ის სამხატვრო აკადემიაში სწავლობდა, მე - უნივერსიტეტში. ჩვენი სასწავლებლები ქალაქის სხვადასხვა მხარეს მდებარეობდა. ლექციების შემდეგ, მე და სონა ერთმანეთს ვხვდებოდით, შინ ერთად მივდიოდით. ერთხელ, ერთ წვიმიან დღეს, როდესაც გაჩერებაზე ვიდექი და სონას ველოდი, დავინახე ახალგაზრდა გოგონა, რომელიც ავტობუსში ადიოდა. მას ფეხი აუცდა და ძირს მოადინა ბრაგვანი. იქვე მყოფი ხალხი მისცვივდა, წამოდგომაში დაეხმარა. ამ ამბავს შორიდან ვუყურებდი, მაგრამ როდესაც მისი ქართული გინება გავიგონე - უხ შენი დედა! - მაშინვე შევძვერი ხალხში და თავზე დავადექი. ქართულად ვკითხე: - ქართველი ხარ? - ჩემი ხმისა და ქართული სიტყვების გაგონებაზე, გამოცოცხლდა. ამასობაში, სონაც მოვიდა. ტაქსი გავაჩერე, ნინოს ჩაჯდომაში მივეხმარე და სამივე საავადმყოფოში წავედით. იქ პირველადი დახმარება აღმოუჩინეს და უკან გამოგვიშვეს. ნინო სასტუმრო "ვირუში" ცხოვრობდა, 3 მეგობართან ერთად. ისინი დასასვენებლად იყვნენ ჩამოსული.

იმ დღეს, ნინოს მარტო გასეირნება გადაუწყვეტია, რადგან წვიმდა და გოგონებს გარეთ გამოსვლა დაზარებიათ. ნინო სასტუმროში მივიყვანეთ. რა თქმა უნდა, ჩვენც კარგა ხანს დავრჩით მათთან და ბევრი ვიჭორავეთ. შემდეგი 2 კვირის მანძილზე, ყოველდღე ვაკითხავდით ნინოს და მის მეგობრებს. ექიმის მიერ დანიშნულმა მკურნალობამ შედეგი არ გამოიღო და სონამ გადაწყვიტა, მისთვის შინაურული მეთოდით ემკურნალა. ამიტომ, ყოველდღე მივდიოდით და ფეხზე ახალ-ახალ სახვევებს ადებდა. მათი წასვლის დღეც დადგა. ამ დროისთვის, სონას მკურნალობის მეთოდმაც გაჭრა და ნინო უკვე გამართულად დადიოდა. მე და სონამ გოგონები აეროპორტში გავაცილეთ, მერე კოორდინატები გავცვალეთ. თავიდან, ხშირად ვკონტაქტობდით, ერთმანეთს ვურეკავდით და ამბებს ვკითხულობდით. შემდეგ, დავიკარგეთ... მე და სონა ამ ამბიდან 3 წლის მერე დავბრუნდით საქართველოში. ხშირად ვამბობდით: მოდი, ნინოს დავურეკოთ, გაუხარდებაო, მერე კი, სხვა დროისთვის გადავდებდით ხოლმე... დროთა განმავლობაში მიგვავიწყდა კიდეც. ახლა კი, ნინო ჩემ წინ იდგა და, - ზურას და ვარო, - მეუბნებოდა. ამ ამბავმა წამიერად გაიელვა გონებაში. უხერხულობაც მაშინვე მომეხსნა და ნინოს შინაურივით გადავეხვიე. თვითონაც ჩამეხუტა და ვიგრძენი, რომ ეს გულწრფელი მონატრების გამოხატულება იყო.

- როგორ ვერ გიცანი, გოგო? მაგრამ მაშინ გაცილებით მსუქანი იყავი. ახლა კი, გამხდარხარ... რაც იყავი, იმის ნახევარიც აღარ ხარ... დაქალებულხარ და გაცილებით ლამაზად გამოიყურები.
- ჰო, ზურას მოწადინება იყო, რომ წონაში დამეკლო. შენ როგორ ხარ? - მკითხა და თვალით დასაჯდომი ადგილი მოათვალიერა. ახლაღა გამახსენდა, რომ ორივენი ფეხზე ვიდექით, ზურა კი, არსად, ჩანდა. მისი ფეხის ხმა სამზარეულოდან მოისმოდა.
- დაჯექი, ნინო, - მივუთითე ჩემს "მახვშ" სავარძელზე და ის-ის იყო, სამზარეულოსკენ ვაპირებდი წასვლას, როცა დავინახე, ზურას "პოდნოსზე" დადებული 3 ჭიქა ყავა მოჰქონდა. მაგიდაზე გაშლილი ჟურნალები უცებ მოვაგროვე და ყავის ჭიქებისთვის ადგილი გავათავისუფლე.
- ძმა დამიჩაგრე? - მკითხა ნინომ, როცა ზურამ დიდი სიფრთხილით გადმოალაგა ჭიქები მაგიდაზე.
- ნუ გეშინია, ეს თავს არ დაიჩაგრავს. შენი ხათრით დატრიალდა და მოადუღა ყავა, თორემ სხვა დროს, რომ მოვა და დივანზე წამოწვება, ძალიანაც რომ ვეხვეწო, ფეხს არ მოიცვლის... - ნინოს ყავა მივაწოდე და დივანზე ჩამოვჯექი. ზურაც გვერდით მომიჯდა, ხელი გადამხვია და ნინოს ჰკითხა:

- როგორ მოგწონს ჩემი არჩევანი? - ნინომ ყურადღება არ მიაქცია მის ნათქვამს და მომიბრუნდა:
- ხედავ, ბედი რა არის? რას წარმოვიდგენდით, რომ მე და შენ ასეთ სიტუაციაში შევხვდებოდით ერთმანეთს?
- კი, მაგრამ, როგორ გაიგე ჩემი ვინაობა? - ვკითხე, ზურას ხელი მხრიდან მოვიცილე და მთელი ყურადღება ნინოსკენ მივმართე, რადგან ძალიან მაინტერესებდა, რას მიპასუხებდა.
- შენი არსებობის შესახებ წარმოდგენაც არ მქონდა, მაგრამ დღეს ზურა მოვიდა ჩემთან და შენ შესახებ მიამბო. როდესაც დაწვრილებით გამოვკითხე ყველაფერი, მაშინ გამახსენდა ჩვენ შეხვედრა. მერე ისიც ვკითხე, ტალინში ხომ არ სწავლობდა-მეთქი? - და როდესაც დასტური მივიღე, დავრწმუნდი, რომ ნამდვილად შენ იყავი. ზურას ჩვენი შეხვედრისა და ნაცნობობის შესახებ ვუამბე, ამან კი მაშინვე აქეთ გამომაქანა...
- ვიცოდი, რომ ნატას გაუხარდებოდა შენი ნახვა და იმიტომ წამოგიყვანე... ხომ გაგიხარდა, ნატ? - ახლა მე მომიბრუნდა.
- რა თქმა უნდა, გამიხარდა... ის უფრო გამიხარდა, რომ ნინო შენი და აღმოჩნდა. ნამდვილად გამოგივიდა სიურპრიზი.
- ეს ამბავი უნდა აღვნიშნოთ. გოგონებო, რესტორანში გეპატიჟებით... შამპანური არ გვაწყენს.
ორივე დავეთანხმეთ მის წინადადებას. მოვიბოდიშე და ტანისამოსის გამოსაცვლელად საძინებელში გავედი. ნინოს და ზურას ჩურჩული მესმოდა, მაგრამ სიტყვებს ვერ ვარჩევდი. ძალიან მაინტერესებდა, რაზე ლაპარაკობდნენ, მაგრამ ჩუმად ხომ ვერ მოვუსმენდი? - მერე ვკითხავ, ზურას-მეთქი - გავიფიქრე და გარდერობში ქექვა განვაგრძე. კარგა ხანს ვარჩევდი, რა ჩამეცვა. მინდოდა, ნინოზე კარგი შთაბეჭდილება მომეხდინა და მგონი, შევძელი კიდეც, რადგან როდესაც ოთახში შევედი, მისი აღფრთოვანებული შეძახილები და ზურას კომპლიმენტები დავიმსახურე.
მე და ნინო სადარბაზოში ვიდექით და ზურას ველოდით. ის ტელეფონზე მშვიდად და აუჩქარებლად ლაპარაკობდა. როდესაც ყურმილი დადო, ტელეფონმა მაშინვე დარეკა. ზურამ უპასუხა. მე სადარბაზოს ღია კარიდან ვუყურებდი და ველოდი, რომ დამიძახებდა, მაგრამ ზურა ჩემს დაძახებას არ ჩქარობდა.
- ალო, გისმენ... რომელი ხარ?... კარგია, კარგი, რომ მე შეგხვდი ტელეფონთან... დიახ, მე ვარ... მაგ საკითხზე ჩვენ უკვე ვილაპარაკეთ და შევთანხმდით, რომ შენ აქ აღარ დარეკავდი. ნატალი მაგ საკითხს ვერ გადაწყვეტს... მე? მე კი სურვილი არა მაქვს, თანაც, ახლა არ მცალია... კარგად! - თქვა ბოლოს და ყურმილი სასწრაფოდ დაკიდა. მივხვდი, ლიკას ელაპარაკებოდა. როდესაც სახლიდან გამოვიდა და კარს ვკეტავდი, თვითონვე მითხრა:
- ლიკა იყო... შენთან უნდოდა ლაპარაკი.
- მივხვდი, მაგრამ ხომ გთხოვე, შენმა ნაშებმა არ შემაწუხონ-მეთქი!
- რომელი ლიკა? ის ბანძი ქალი, მე რომ ვიცნობ? - იკითხა ნინომ, როდესაც კიბეზე ვეშვებოდით. გულმა რეჩხი მიყო. "ყოჩაღ, ზურა, თუ ყველა ქალს საკუთარ დას აცნობ" - გავიფიქრე და მინდოდა, რაღაც ძალიან ცუდი მეთქვა მისთვის, მაგრამ ნინოს მოვერიდე და ეს საქმეც მომავლისთვის გადავდე... რესტორნიდან წამოსულებმა ჯერ ნინო მივიყვანეთ შინ. ზურა კი, კვლავ ჩემთან წამოვიდა.
- ზურა, მთელი კვირაა, ღამე შინ არ გაგითევია, - ვთქვი, როდესაც მარტო დავრჩით.
- შენ ამის წინააღმდეგი ხარ? არ გინდა, შენთან რომ ვარ? ისე, ხელს ხომ არ გიშლი რამეში? იქნებ, ვინმე უნდა მოვიდეს, არა?
- ენა გააჩერე და ნუ იკბინები. სულ ჩემთან რომ იყო, არ მომწყინდება, მაგრამ ვიცი, ერთ მშვენიერ დღეს, ხათუნა მომადგება შინ და მერე იმას უნდა გავცე პასუხი.

ხმა არ გამცა. როგორც ჩანს, ან პასუხი ვერ იპოვა, ან ფიქრში იყო გართული და ჩემი შეკითხვა არც გაუგონია. შინ რომ მივედით და საკუთარ "ციხესიმაგრეში" დავიგულე თავი, გული მომეცა და გადავწყვიტე, ჩემთვის საინტერესო ყველა თემაზე დავლაპარაკებოდი.
- ზურა, ხათუნა რომ მომადგეს სახლში, როგორ მოვიქცე? შემოვუშვა?
- ახლა მაგაზე ნუ ვილაპარაკებთ, მოდი, ჩემთან დაჯექი, - ისე მითხრა, ტელევიზორის ეკრანისთვის თვალი არ მოუშორებია. გვერდით მივუჯექი, მივეხუტე და ნინოზე დავიწყე ფიქრი. აზრი ზურამ გამაწყვეტინა:
- ნატ, ხომ კარგად მოვიქეცი, ჩემი და რომ გაგაცანი? ახლა მოკავშირე გეყოლება მისი სახით და ვეღარავინ მოგერევა.
- კი, მაგრამ დარწმუნებული ხარ, რომ მას უნდა ჩემი მოკავშირეობა?
- შენ ნინოს არ იცნობ. ხათუნადან მოყოლებული, ყველა ქალს, რომელთანაც კი ურთიერთობა მქონია, მისი ეშინოდა. სულ პატარა შეცდომასაც კი არავის აპატიებს. ასეთი მეგობრის ყოლა შენთვის ნამდვილად სასარგებლოა, - მითხრა და თვალები დამიკოცნა.
- გამოდის, მართლაც მელის საფრთხე ვიღაც-ვიღაცებისგან... ასეა?
- შენ ხომ მშიშარა გოგო ხარ? ჰოდა, მარტოს რომ არ მოგიწიოს ბრძოლამ, ნინოს დაიხმარ და ვეღარავინ მოგერევა... - როცა ამას მეუბნებოდა, ისე იღიმოდა, რომ ვერ მივხვდი, ხუმრობდა თუ არა. მისმა სიტყვებმა ბაჩო და ის დღე გამახსენა, როდესაც ყურებამდე შეყვარებული, ციხის საკანში დავნებდი.
... უკვე მთელი 5 თვე იყო, რაც მასთან ყოველდღე მივდიოდი. ამასობაში ისე შემიყვარდა, რომ მის გარეშე გაძლება შაბათ-კვირასაც კი მიჭირდა. როდესაც სიყვარულში პირველად გამომიტყდა, ჩემზე ბედნიერი არავინ მეგულებოდა. მეგონა, ფრთები გამომესხმებოდა და გავფრინდებოდი.
- როცა პირველად გნახე და სოფოზე გელაპარაკე, იმის მერე მინდოდა შენთან შეხვედრა, მაგრამ რაღაც მიშლიდა ხელს, სულ "პაბეგში" ვიყავი და ვიმალებოდი. ვფიქრობდი, რომ ადრე თუ გვიან, ჩემს ცხოვრებას "დავალაგებდი" და მერე გნახავდი. როცა ციხეში მოვხვდი, მაშინ ვიფიქრე, შენი ნახვის ერთადერთი გზა ის იყო, რომ ფსიქოლოგი უნდა მომეთხოვა. შენი ტელეფონის ნომერიც მე მივეცი ადმინისტრაციას და ასე მოხვდი ჩემთან. როგორც იქნა, შეგხვდი და ახლა ვფიქრობ, იქნებ, არ მოვიქეცი სწორად? ვიცი, გიყვარვარ, მეც მიყვარხარ და ახლა, რა გვეშველება, არ ვიცი...
- რა იცი, რომ მიყვარხარ? - ვკითხე ათრთოლებულმა და ბედნიერმა.
- სარკეში ჩაგიხედავს? შენს თვალებს რომ დაჰკვირვებოდი, ამ კითხვას აღარ დამისვამდი.
მეგონა, გულდაგულ ვმალავდი ჩემს გრძნობას ბაჩოსთან, მაგრამ როგორც ჩანს, ვერ ვახერხებდი.
- კი, მიყვარხარ... - ისე ჩავიბურტყუნე, რომ ჩემი ხმა თვითონაც ძლივს გავიგონე.
ამის შემდეგ 2 თვე ისე გავიდა, რომ ამ თემაზე სიტყვა აღარ დაგვიძრავს, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი ყოველდღიური შეხვედრები ისევ გრძელდებოდა. ერთ დღეს კი, როდესაც დილით ციხის თანამშრომელმა ბაჩოს საკნის კარი გამიღო, იქიდან საოცარი სურნელი გამოვარდა. მაგიდაზე მინდვრის ყვავილების უზარმაზარი თაიგული იდო.
- ეს მე? - ვკითხე შესვლისთანავე.
- რა თქმა უნდა, ბაჩი, შენსავით მშვენიერი თაიგული მოვატანინე, - მითხრა და კარში "გაბოტილ" ციხის თანამშრომელს ხელით ანიშნა, რომ გასულიყო და კარი დაეკეტა. კარი ჩაირაზა თუ არა, მომეხვია, მაკოცა. წინააღმდეგობა არ გამიწევია. მივნებდი მის მკლავებსა და საკუთარ სურვილს. მე ხომ ამაზე დიდხანს ვოცნებობდი. არ ჩავთვალე საჭიროდ ყალბი უარის თქმა. გამალებით მკოცნიდა, თითქოს მთელი არსებით უნდოდა ჩემი შეგრძნება, თუმცა, რაღა თითქოს, ასეც იყო. ტუჩები მომაშორა, ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა:
- ბაჩი, დარჩი ჩემთან...
ამ ჩურჩულით ნათქვამმა სიტყვებმა თითქოს, საკნის ჭერი ჩამოანგრია. ირგვლივ ყველაფერი გუგუნებდა და ყველაზე საინტერესო ის იყო, რომ მე არ ვიყავი წინააღმდეგი, დავმორჩილებოდი მის თხოვნას თუ ბრძანებას, მაგრამ პასუხი მაშინვე არ გამიცია. იმისთვის, რომ ჩემთვის ბაჩოსთან დარჩენის უფლება მოეცათ, მას საკმაოდ დიდი თანხის გადახდა მოუხდა. სირცხვილით ვიწვოდი, როცა თანხმობა ვუთხარი, მაგრამ სურვილი სირცხვილზე ძლიერი აღმოჩნდა. მეორე დღეს, შუადღისას წამოვედი მისგან.
არასოდეს დამავიწყდება ციხის თანამშრომლის დამცინავი ღიმილი და ნათქვამი - კარგად ბრძანდებოდეთ, ქალიშვილო... - ეს ბოლო სიტყვა ხაზგასმით წარმოთქვა. გული ყელში მომებჯინა, მაგრამ მაინც, ამაყად თავაწეულმა დავტოვე საპყრობილე. მეორე დღეს, ჩვეულებრივად მივედი ბაჩოსთან. მოუთმენლად მელოდა. ჩემი წინა დღის განცდების შესახებ მოვუყევი და გულდაწყვეტილმა, ციხის თანამშრომლის სიტყვებიც ვუთხარი.
- ბაჩი, რატომ არ მითხარი, რომ ადრე მამაკაცი არ გყოლია?
- ეს აუცილებელი იყო? ამის ცოდნა რაიმეს შეცვლიდა?
- ალბათ, არაფერს, მაგრამ მაინც უნდა გეთქვა. რაც შეეხება ციხის თანამშრომელს, მაგაზე ნუ ინერვიულებ. ახლა ჩვენ ერთად ვართ და ვერავინ მოგერევა... ეს იყო ის სიტყვები, რომელიც ახლა, ზურასგან მოვისმინე და რამაც ბაჩო გამახსენა.
ჩემი და ბაჩოს "საქორწილო" ღამიდან 3 დღის შემდეგ, ციხის უფროსმა დამიბარა.