ჩვენს სულში ვერავითარ შემთხვევაში ვერ გაიღვიძებს ვინმე სხვა ადამიანი, რომლის არსებობაზედაც არაფერი ვიცოდით. ცხოვრება ნელ- ნელა დაბადებას ნიშნავს. მეტისმეტად მარტივი ამბავი იქნებოდა მზამზარეული სულის მიღება საჩუქრად. ისევ სიცარიელე,ისევ წუხილი,ისევ კოშმარები.
ისევ გაოფლილმა გამოიღვიძა და თვალების აქეთ-იქით ცეცებას მოჰყვა ლეა , ისევ მისი კოშმარი რომელიც უკვე თვეებია არ ასვენებს: მამაკაცის შავი თვალები რომლებიც სასწაულად იზიდავენ და ამავდროულად ძალიან აშინებენ,შემდეგ ცეცხლი,ყვირილი და გამოღვიძება.
თითქმის ყველა დღე ერთმანეთს ჰგავდა,დილით ჩაი ლიმნით და უნივერსისტეტში თავპირის მტვრევით გაგცევა ყურადღებით მოსმენა,საღამოს სახლში დაბრუნება სადაც მისი ერთგული კატა კასი ელოდება და გვიანობამდე ესკიზების შექმნა. ეს იყო და ეს,არაფერი იცვლებოდა სანამ აუდიტორიაში ახალმა სტუდენტმა არ შემოაბიჯა.მაშინვე მიიქცია ლეას ყურადღება,რაც ძალიან იშვიათად ხდება.რითი?ალბათ იმით ,რომერთანეთს ძალიან ჰგავდნენ,შეხედავდით და მაშინვე მიხვდებოდით ამას.
ერთანეთი არ გაუცვნიათ,რატომღაც ინტერესი არცერთმა გამოიჩინა.
--ლეა--
დროა რაღაც შევცვალო ჩემს ცხოვრებაში,მომბეზრდა ერთიდაიგივე,არც მეგობრები,არც შეყვარებბული,არაფერი ახალი. თვისთვის ლაპარაკობდა და საძინებელ ოთახში ნერვიულად დააბიჯებდა.. გადაწვიტა საშოპინგოდ წასულიყო,გაემზადა და სავაჭრო ცენტრს მიაშურა. ტანსაცმლის უმეტესობა ძირითვად შავი ფერის ჰქონდა , ახლა კი გადაწყვიტა ფერადოვნება მიენიჭებინა მისი გარდერობისთვის და რმდენიმე კუბოკრული ფერადი საროჩკა იყიდა,ისევ სპორტულებიდა თვისუფალი სტილის ტანსაცმელი იყიდა,'ნავაჭრით' გადაღლილი დაბრუნდა სახლში და იქვე მიყარა ტანსაცმელი და ჩაეძინა. კარზე ზარის ხმამ გამოაღვიძა,ძალიან გაუკვირდა თუმცა მაინც ადგა,მთქნარებით წავიდა,გააღო კარი და გაკვირვებული მიაჩერდა დაუპატიჟებელ სტუმარს.გაგიკვირდებათ და ეს ალექსანდრე იყო, ლეას ცხოვრების სიახლე ,რომლის შესახებ თვითონაც არ იცოდა.
--ალექსანდრე--
აუდიტორიაში შევედი თუ არა ყურადღება იმ მწვანეთმიანმა გოგონამ მიიქცია კუთხეში რომ იჯდა და ხატავდა,ვერ ვიტყვი ლამაზი იყო თქო მაგრამ ჰქონდა რაღაც რითაც მიმიზიდა.არასდროს ვყოფილვარ გოგოების ხამი და 'ბაბნიკი' ბიჭი მაგრამ სურვილი გამიჩნდა გამეცნო და მის შსახებ ყველაფერი გამეგო,მისი სულის თითოელუი კუნჭულის კარი გამეღო და შიგნით შემეხედა,სიყვარული მიმენიჭებინა. მოიცა,მოიცა რაა? სიყვარული, არაა ეს მე არ ვყოფილვარ, ასე მალე? ერთი ნახვით,არ გამოვა,თავიდან უნდა ამოვიგდო ეს გოგონა.
ლექციებმა ისე ჩაიარა ვერც კი შეამჩნია როგორ გავიდა ყველა აუდიტორიიდან,მათ შორის ლეაც და სახლისკენ წავიდა. როცა გამოფხიზლდა უკვე გვიანი იყო,ლეა იქ აღარ იყო. მაშინვე ადგა,გადაწყვიტა მოეძებნა,მაგრამ მან მისი სახელიც კი არ იცოდა,თმცა მაინც არ გასჭირვებია მისი მოძებნა,სახლის მისამართიც გაიგოდა ურცხვად მიადგა სახლის კარს,ზარი დარეკა და მოთმინებით დაელოდა როდის გაუღებდა სასურველი მასპინძელი კარს.მანაც არ დააყოვნა და კარი.ალექსანდრე ჩუმად იდგა და ეღიმებოა როგორ მიშტერებოდა ლეა მას და არც ფიქრობდა რომ რამე ეთქვა.ბოლოდ ისე გოგონა მოეგო გონს და ჰკითხა:
-რა გნებავთ?(ლეა)
- ბოტანიკურ ბაღში წამოხვალ?(ალექსანდრე)
-რაა,და ვინ ხარ მაგას რომ მთხოვ?
-ეგ სულ დამავიწყდა,გამარჯობა მე ალექსანდრე ვარ :დ ახლა მითხარი,წამოხვალ?
-კი,წამოვალ დამელოდე. ოთახში ავიდა და სწრაფად გამოიცვალა ,თავისი ჩნთაც აიღო სადაც ყოველთვის ჰქონდა სახატავი მასალა. და ჩავიდა.რატომ დასთანხმდა წასვლაზე ადამიანს რომელსაც არც კი იცნობს? თვითნაც არ იცის...


გამარჯობა,მე თათია ვარ. პირველად ვწერ მოთხრობას და არ ვიცი რა გამოვიდა. იმედი მაქვს ვინმე წაიკითხავს და თავის აზრს და შენიშვნებს დააფიქსირებს. ვეცდები გამოვასწორო.