მეასკუთრე ჩოფლიანი!
–დედაა მომაშორე ესენი აქედან
შაბათი დღის დილა როგორც ყოველთვის ჩემი ყვირილით იწყება. 12 საათამდე ყველა სახლში ვართ, შემდეგ მამა სამსახურში მიდის, მას ტყუპები მიჰყვებიან უკან. დამიანე კი მის სტომატოლოგიურ ცენტრში მიდის, სახლში კი მარტო მე და დედა ვრჩებით.
მაგრამ 12 საათამდე დრო ბევრი აქვთ სამ მუტრუკს, რის გამოც ძილს არ მაცდიან, კაჰუნა სიმღერებით მაღვიძებს, რეზი ჩემს საწოლზე ხტუნაობს, დამიანე კი კარებში დგასა და უცნაურ ხმებს უშვებს. აი ასეთი გიჟი ოჯახი მყავს.
–Hi Barbie. Hi Ken! Do you wanna go for a ride? Sure Ken!. Jump in...
I'm a Barbie girl, in the Barbie world, Life in plastic, it's fantastic!
You can brush my hair, undress me everywhere, Imagination, life is your creation
Come on Barbie, let's go party!
ქალის ხმით წივიც კაჰუნა, მე კი მისი მოკვლა მინდება ამ წამს. დამიანე მეორე ხმაში ერთვება და ბოხი ხმით გაჰყვირის სიმღერის ტექსტს, რომელიც მიახლოებით იცის. რეზი კი ჩემს გარშემო დახტუნავს.
–აუჩ– დავიყვირე– ფეხიიი– დრამატულად წამოვვარდი საწოლიდან და ფეხზე ხელები მოვიჭირე. სამივემ გაჩუმდა და მე მომაჩერდა.
–აბა მანახე– მზრუნველობა გამოიჩინა დამიანმა და საწოლზე ჩამოჯდა, გარშემო ტყუპებიც მოგვიჯდნენ. დამიანმა წვივი ჯერ ერთ მხარეს გადამირტიალა, გამოცდილივით წამოვიკვნესე, შემდეგ მეორე მხარეს გადაატრიალა და იგივე გავიმეორე.– აქ გტკივა?– ხელი ძლიერად დამაჭირა მცირე წვივთან.
–ხოოო იდიოტო ცოტა ნელა–მხარში ხელი გავატყი.
–ვირივით რომ დახტიხარ ხოლმე მაგის ბრალია– კაჰუნა გაუბრაზდა რეზის, რის გამოც მიიღო დარტყმა მუცელში.
–შეწყვიტეთ და დამტოვეთ მარტო ჩემ მოტეხილ ფეხთან ერთად– გაბრაზებულმა სამივეს შევუღრინე– კიდე აქ ხართ? გაქრით აქედან მალე მალე– ყვირილი მოვრთე.
ერთმანეთის მიყოლებით გაქრნენ ოთახიდან, რაზეც ბოროტულად ჩავიცინე. სანამ არ მოვატყუებ მანამ არ უნდა შემეშვან, ხოდა ახლა იყვნენ ეგრე. რეზი კი მეცოდება ახლა ლექციების მოსმენა მოუწევს დამიანესგან, რომ უფრო ფრთხილად უნდა იყოს და ასე შემდეგ.
მე კი ტკბილად ძილს გავაგრძელებ, მაგრამ ჯანდაბა ამათ უკვე გამოვფხიზლდი, რაღა აზრი აქვს უაზროდ კოტრიალს... ხანდახან ვერ ვიტან ჩემ ძმებს, მაგრამ მხოლოდ ხანდახან.
სააბაზანოში შესულმა აბაზანა ჩემს ნებაზე მივიღე, არსად არ მეჩქარება არც სისწრაფეა საჭირო, მაგრამ მშია, ძალიან ძალიან მშია.
სპორტულები უცებ ამოვიცვი, ჩემი ფაფუკ ჩუსტებშიც ჩავყავი ფეხი და ჩემი ოთახი დავტოვე, სირბილით ჩავედი დაბლა და სამზარეულოში ბუზღუნით შევაჭერი. ჩემს კუნთვილ სკამზე ჩამოვჯექი.
–დე რამე მაჭამე რა, კატლეტები თუა შემითბე. მიდი რა გეხვეწევი, უცებ თორე გამიხმა კუჭი– მაგდაზე თავი ჩამოვდე, ოთახში დაბარებულივით შემოვიდა სამ მუტრუკი. ფეხის ხმაზე მივხვდი რომ ჩემს უკან გაჩერდნენ.
–რამე დავაშავე?–თავის აუღებლად ვკითხე მათ.
–ვიღაცას ფეხი ტკიოდა– გაბრაზებული რეზის ხმა გავიგე.
–მერე ვინ თქვა რომ არ მტკივა? ძლივს ჩამოვედი კიბეებზე.
–ხო იმიტომ იძვროდა მთელი სახლი– საუბარში დამიანე ჩაება–ნაკო ახლა ხო იცი რაც მოგივა?
–რა?– უცებ გავსწორდი და სამივე შევათვალიერე, ბოროტული ღიმილი ქონდათ აკრული სახეზე.– არ შემეხოთ. დედა უთხარი რომ არ შემეხონ– ყვირილი დავიწყე, მაგრამ ეს რას მიშველიდა, დამიანემ ხელში ამიტაცა, სამზარეულოდან გამაქანა და დივანზე დამახეთქა, შემდეგ კი სამივემ შემომიტია, კაჰუნა ხელებს მიჭერდა და თან მღეროდა. ის ორი კი ჩემს წამებას განაგრძნობენენ, ჩემი სიცილი მთელ სახლში ისმოდა, ჰაერიც აღარ მყოფნიდა, მაგრამ მაინც არ ჩერდებოდნენ.
–We are the champions, my friends, And we'll keep on fighting 'til the end.
We are the champions.We are the champions. No time for losers
'Cause we are the champions of the world.
კაჰუნა ამ ყველაფერს შესაფერისი სიმღერით აფორმებდა, რაზეც ჩემ ძმებსაც ეცინებოდათ. ბოლოს როლებში ისე შიეჭრა რომ ხელი გამიშვა,მეც ვიფიქრე თავს დავიძვრენთქო, მაგრამ დამიანმა გაქცევის უფლება არ მომცა, დამიჭირა და ისევ გაგანრძო ჩემი წამება.
–რა პატარა ბავშვებივით ხართ?– მამას ხმა მომესმა, ბართან იდგა და კედელს ეყუდებოდა.
–არ არიან თუ? თავში ტვინი კი არა დაღეჭილი საღეჭი რეზინა უდგიათ– სიცილით ვუთხარი მამას და დამიანის ჩქმეტის გამო სასაცილლოდ დავიკლაკნე.
–რამხელა ენა გააქვს გოგო– გამიბრაზდა დედაჩემი, რომელიც სამზარეულოდან დანით ხელში იყო გამოსული. მამას გვერდით დაუდგა და ორივემ თბილი მზერით გადმოგვხედეს ოთხივეს.
აი რატომ მიყვარს ჩემი მშობლები, საოცრებები არიან ორივე, ვგიჟდები მათზე, სამაგალითოები ჩემთვის და ჩემი ძმებისთვის.
–დე აბა ერთწამს ეგ დანა მათხოვე.– მისკენ წავიდა რეზი.
–რათგინდა?– შეიცხადა დედამ.
–ნაკოს ენა უნდა მოვაჭრა– სერიოზულად ჩაილაპარაკა– მართლა.– თავის ქნევით დაადასტურა.
–აააა, სადისტებო, გამიშვით– ავყვირდი ისევ, დამიანმა მისი მკლავებიდან გამათავისუფლა– სამაგიეროს გადაგიხდით ამისგამო– ბოროტულად ჩავიცინე და სანამ კიდევ ერთხელ დამიჭერდნენ მანამ გავიქეცი და მამას უკან დავდექი.
–მიშო გამოუშვი– დამიანი მამას წინ დადგა და ჩემი დაჭერა უნდოდა, მაგრამ მამა არ უშვებდა. იმედი ვქენით რომ თამაშში მშობლებიც ავიყოლიეთ. დილაადრიან გიჟებივით დავრბოდით სახლში, დედა დამიანეს ყავდა მომწყვდეული და მას აბრაზებდა, დედაც დიდი ქალივით უბრაზდებოდა, მამა ჩემკენ იყო, ამიტომ ის რეზიმ გააკავა და მისი გამოშვების უფლებას არ აძლევდა, მე კი კაჰუნა მომსდევდა სიმღერ– სიმღერით.
–ვითამაშეთ გვეყო, მოემზადეთ და გავიდეთ– დივანზე მიწოლილები მძიმედ ვსუნთქავდით ყველა. ადგომის თავი არავის ქონდა, მე არაფერი მადარდებდა, დღეს მაინც ვისვენებდი, ასე რომ თავისუფლებით ვტკბებოდი.
–დღეს არ წამოვალთ– გააპროტესტა კაჰუნამ.
–დღეს შეხვედრაა რასაც ორივე უნდა დაესწროთ, ამიტომ ასკუპდით მალე– ცოტა მკაცრად უთხრა, მაგრამ ბოლოს მაინც დაარბილა ტონი, მის ნათქვამ 'ასკუპდი'–ზე გულიანად გამეცინა.
–დეე დავრჩებით მალე მარტო მე და შენ– გადავხედე დედას, რომელიც ისევ ისეთი თბილი სახით გვიყურებდა ყველას. ეს ქალი უბრალოდ საოცრებაა.– მაგრამ არა– ბოროტულად ჩავიცინე– ცოტახანში დამიანთან წავალ და ხელს შევუშლი, სულ ცოტაზე– სიცილით ვუთხარი.
–ნუ ხარ გოგო ბოროტი– გამიბრაზდა დედაჩემი.
–ოოო აბა ის კაი იყო რომ გამაღვიძეს, მერე კიდე რეები აღარ მიქნეს.
–ადე ადე, გშიოდა წეღან შენ.
–ახლაც მშია, ჩემ კუჭს ყოველთვის, ყოველთვის შია.
სამზარეულოში ხტუნვა–ხტუნვით შევედი და მაგიდაზე ადგილი დავიკავე, დედამაც მალე გამიშალა მაგიდა, გემირელად შევექცეოდი საჭმელს.
–ჩემ კატლეტს არ გაჭმევ– ხელი დავაფარე თეფშს, როდესაც ოთახში კაჰუნა შემოვიდა.
–ხო იცი მე როგორ მიყვარს, ერთი მარტო– ყელი სასაცილოდ გამოწელა.
–მხოლოდ ერთი– ჩემ თეფშს დავხედე და ყველაფე პატარა მივეცი რომ ეჭამა.
–საყვარელი ძმისთვის მხოლოდ ეს გემეტება?
–ჩემი ძმა კი ხარ, მაგრამ კუჭმა მითხრა ჩემი არაფერი არააო, ასე რომ მაგაზეც დაკმაყოფილდესო, წადი ახლა გეჩქარება შენ.– ხელი ავუქნიე და ისევ განვაგრძე ჭამა.
–დეე შუ სად დევს?
–მანდ თაროზე ნახე.
ყველა თარო გადავქექე, ვერსად ვერ ვიპოვე, მოვკლავ დამიანს თუ შემიჭამა. ისევ ახლიდან ჩამოვუარე თაროებს და ყველა შევამოწმე, მაცივარი ამოვატრიალე , მაგრამ ვერსად ვერ ვნახე.
–სადაა დამიანე?– კარებში გავვარდი, მეგონა იქ დამხვდებოდა, მაგრამ ის უკვე წასული იყო, კარებში მხოლოდ დედა, მამა და ტყუპები იყვნენ.
–რა მოხდა?
–ჩემი შუ ჭამა და უნად მეცემა– ამაყად გავიჯგიმე, ისე თითქოს მაგის გამკეთებელი მართლაც ვიყავი. რეზიმ თმაზე ხელი დამადო და სიცილით ამიჩეჩა, რისგამოც ჩემგან ძლიერი დარტყმა მიიღო მუცელში– იმას თუ არა შენ ხო მაინც მოგერევი.
–ცემა არ აგცდება– მუქარის ტონით მითხრა ჩახუტებისას და თავზე მაკოცა.
–მომშორდი რა– სიცილით მოვიშორე– წარმატებები. დე მე შუზე წავალ მაღაზიაში და მერე დამიანესთან.
–ჭვიანად იარე– ჭიშკართან მისულს რეზიმ მომაძახა, ჰაერში ხელი ავიქნიე.
გეგმა ჩამოყალიებული მაქვს, ვიცი რომ დამიანთან ერთი გოგო ხშირად დადის ხოლმე, ხან ვინ მიყავს, ხან ვინ. ოღონდა დამიანი ხშირად ნახოს ხოლმე, დამიანსაც მოსწონს მაგრამ როგორც მუდო და ამ ყველაფერში გამოუცდელი ვერ ხვდება რომ იმ გოგოსაც მოსწონს.
–დღეს სიყვარულის ანგელოზი კუბიდონი ვიქნები ისრების გარეშე– ჩემთვის ჩავილაპარაკე და მაღაზიაში შევაჭერი. იქიდან კი შუ–თი დამშვენებული გამოვედი. ვიფიქრე ტაქსით წავალთქო, მაგრამ ფეხით გავლა ვარჩიე.
სტომატოლოგიური ცენტრის წინ ვიდექი და ჩემ გეგმაზე გულში ვხარხარებდი, ვიცი გამიბრაზდება, მაგრამ მე რომ ეს არ გავაკეთო შინაბერა დარჩება.
კიბეები მხიარულად ავირბინე და კლინიკაში შევედი, ბევრი ხალხი არ იყო, ანას ჩემი შუ დავუტოვე და ჩემი ძმის კაბინეტში დაუკითხავად შევაჭერდი, კი მითხრა ანამ გაბრაზდებაო, მაგრამ ვინ უსმენს?
–ანა რამდენჯერ გითხარი კარზე დააკ... ნაკო?
–რაიყო არ გაგიხარდა ჩემი დანახვა?– მისკენ წავედი და გვერდით ამოვუდექი, პაციენტი ახლოდან შევათვალიერე, საკმაოდ სექსუალური გოგო იყო 22წლის იქნებოდა. მის მზერაში მალევე დავინახე ის რასაც ბევრ გოგოში ვხედავ როდესაც ჩემ ძმას უყურებს, კი ვიმოქმედებდი, მაგრამ ეს ჩემი ძმისთვის არ მემეტება.
–ხომ იცი არ მიყვარს როდესაც მუშაობაში ხელს მიშლიან, ამიტომ გადი ახლა გარეთ და მერე დაგელაპარაკები.– წარბშეკრულმა მითხრა, შემდეგ კი პაციენტს მიუბრუნდა.
–კარგი რა, ხო იცი როგორ მინდა სტომატოლოგობა, მიდი ამიხსენი რას აკეთებ და მეც მოგისმენ, გეფიცები ხმას არ ამოვიღებ– ხელით ვანიშნე ვითომ ტუჩები ელვით გადავკეტე, ჩემ ბავშურ საქიცლზე გაეცინა.
–ხმა არ ამოიღო– თითი დამიქნია.
–ჩათვალე დავმუნჯდი–ხელები ავწიე. პაციენტს მეორე მხრიდან მივუახლოვდი და დიდი ინტერესით დავაკვირდი რას აკეთებდა დამიანე, პარალელურად მიხსნიდა. ყველაფერი მესმოდა, რადგან კბილის აგებულება უკვე ნასწავლი მქონდა ბიოლოგიაში.
–ესეც ასე, ორ დღეში მოდი კიდევ ქეთევან– გააფრთხილა მკაცრად და სახიდან პირბადე მოიხსნა.
–ნახვამდის დოქტორო დამიანე– ქალმა ვნებიანი ხმით წარმოთქვა და კაბინეტი დატოვა.
გამაფრთხილებელი მზერა მტყორცნა, რომ არ გამცინებოდა, რამდენიმე წამი მაინც ვითმინე, მაგრამ ბოლოს მიანც ამიტყდა ხარხარი და ვეღარც გავჩერდი, 'დოქტორო დამიანე' ასე პირვლად მიმართეს ჩემ ძმას.
–აუუუუ, ცუდად ვარ შენთავსვფიცავარ– სიცილით გავწექი იქვე დადგმულ თეთრ დივანზე– დოქტორო დამიანე– ქალს მივბაძე და მასსავით წვრილი ხმით წარმოვთქვი– არ შემიძლია.
–ნაკო მორჩი ახლა თორემ წიხლისკვრით გისვი აქედან.
–არა რაა... კარგი არჩევანი გავაკეთე აქ რომ მოვედი– სიცილით ვუთხარი– შესვენება რომელზე გაქვს?
–ერთსაათში, მანამდე ორ პაციენტს მივხედავ, შენ კიდე გ ა დ ი აქედან
–კარგი კარგი ჰო გავდივარ, რაიყო რა ჭირი გეტაკა–სიცილით გამოვედი დამიანეს კაბინეტიდან და ანასთან მივაჭერი.
–აბა ანიკო ხო არ გაბრაზებს ჩემი ძმა?
–ხანდახან ძალიან მკაცრია– შეჭმუხნული სახით თქვა და თვალები აატრიალა– იცი რა მინდა ყელში წავუჭირო თითები და სადმე კედელზე მივახრჩო, მაგრამ ხანდახან ისეთი საყავრელია ხოლმე რო რავი რა, ასე მგონია დამიანეში ათასი ადამიანი ცხოვრობს, ყველა თავისი ხასიათებით
–ვაიმე– ცოტა ხმამაღლა მომივიდა, რის გამოც პაციენტების ყურადღება მივიქციე– რა კარგად შეგისწავლია ჩემი ძმა, თუ გინდა ერთად მივახრჩოთ, არ ვარ წინააღმდეგი
–რა საყავრელი ხარ– სიცილით მითხრა და ლოყა გამაგლიჯა.
–უკაცრავად– საუბარი ნაცნობმა ხმამა გაგვაწყვეტინა.
–გამაჯობათ, სტომატოლოგიური კლინიკა თუ კბილი გძვრება მოდი და დაგაძრობთ, კლუჩების მეტი რა გვაქვს, თქვენს მომსახურებაშია, რა გნებავთ?– სანამ რაიმეს იტყოდა ანა მანამ დავასწარი და სასცილო მონოლოგით გამოვედი.
–დააფრთხობს ეს ყველას– სიცილით თქვა ანამ, მე კი იაკობს მივაჩერდი, რომელსაც ხელში პატარა გოგონა ეკავა. ჩემი სიტყვების გაგონებისას სახე მოეღრიცა და ტირილისთვის მოემზადა.
–ნინიკო არ იტირო ახლა– გაბრაზებულმა უთხრა და დაბლა დასვა პატარა გოგო. ისეთი თვალებით უყურებდა მას კი არა მე შემეშინდებოდა.
–რა უხეში ხარ, ველური– შევუღრინე – ჰეი პატარავ, მე ნაკო ვარ– ხელი გავუწოდე.
–ნინი– შეშინებულმა ჩამომართვა ხელი და იაკობის უკან დაიმალა.
–წეღან რაც გითხარი გეხუმრე, მართლა კი არ დაგაძრობს კბილებს, იცი რა კარგი ბიჭი ზის იქ– დამიანის კაბინეტისკენ გავიშვირე ხელი– მოგეწონება.
–მართლა?
–ხოხო, წამო თუ გინდა გაგაცნობ, კარგი ბიჭია– ხელი გავუშვირე, მანაც სწრაფად ჩამჭიდა ხელი , დამიანეს კაბინეტში ისევ დაუკაკუნებლად შევაჭერი.
–დამი ნახე ვინ მოგიყვანე
–ოჰო, რა ლამაზი გოგოა– ღიმილით უთხრა ჩემმა მუტრუკმა ძმამ, ახლა რომ ვუყურებ მეღიმება, ვიცი რომ შესანიშნავი მამა იქნება, მე კი შესანიშნავი დეიდა, ასე რომ ეს საქმე მალე უნდა მოგვარდეს.
–ნინიკო ხომ დარჩები მასთან? პირობას გაძლევ არაფერს გატკენს
თავის ქნევით დამთანხმდა, სკამზე დავსვი და ჩემი ძმა კაბინეტში მარტო დავტოვე, ძალიან მაინტერესებდა იაკობი ასე უხეშად რატომ მოექცა ბავშვს, თუ სწორად ვხვდები მისი და აირს.
–იაკობ შეიძლება ვისსაუბროთ?– მხარზე ხელი ჩამოვადე და მის გვერდით ჩამოვჯექი.
–ვიცი რაც გაინტერესებს. მაგრამ ამაზე საუბარი ნადმვილად არ მსურს შენთან– წარბშეკრულმა სწრაფად მომაყარა. მუხლებზე ხელები ჩამოდო და მომუშტულ ხელებს დაეყრდნო.
–კარგი როგორც გინდა, უბრალოდ ერთს გეტყვი, რაზეც არ უნდა იყო გაბრაზებული მას ასე აღარ დაელაპარაკო, ჯერ ერთი რომ ის ბავშვია და მერე იმიტომ რომ ძალიან ატკენ ამით გულს..
–არ მაინტერესებს, მარტო დამტოვე თუ შეიძლება
–კარგი– ფეხზე წამოვდექი და ისევ ანასთან მივედი, მის გვერდით ჩამოვჯექი და მხარზე თავ დავადე, ჩამი ხასიათი ასე უცებ წახდა. არაფრის ხალისი აღარ მაქვს, არც შუ მინდა და არც დამიანეს გაბრაზება. აღარც დეიდობა და საერთოდ არაფერი მინდა ახლა.
–ნაკო რა მოგივიდა? რა გითხრა ასეთი?
–ყველაფერი კარგადაა–ეს სიტყვები თითქოს თავისგასამხნევებლად წარმოვთქვი, მაგრამ ასეც იყო.
არ ვიცი რატომაა ასეთი უხეში, არამგონია ნინი მისთვის მეზობლის შვილი იყოს, ან ვინმე ნათესავის, ასე უხეშად არ მოექცეოდა, მაგრამ რაცარუნდა იყოს რატომ ექცევა ასეთ პატარას ასე უხეშად? რა უნდა დააშავოს ასეთმა პატარამ რომ ასე უყვირო?
ასეთი უხეში იაკობი გუშინ იყო, როდესაც სკოლის დირექტორს ესაუბრობოდა, როგორც ვხვდები არც ისეთი კარგი მდგომარეობა აქვს ოჯახში.
იაკობი... იაკობი... იაკობი და კიდევ უამრავი კითხვა მის გარშემო. ასე მგონია რომ ამოუცნობი ობიექცია, ბევრი ხიფათით, უცნაური დამოკიდებულებებით, უცნაური საქციელებით. მაგრამ მე ასეთი მომწონს, განსხვავებულია ყველასგან და სწორედ ეს განსხვავებულობა ქმნის იმ იაკობს რომელიც წეღან გაბრაზდა ჩემზე, ან გაბრაზებული იყო ცხოვრებაზე და ჩემზე იყარა ჯავრი.
'ნაკო და იაკობი' მგონი კარგად ჟღერს, მე მომწონს.
ნაკო წერეთელი და იაკობ...
და აი საოცრებაც, მომწონს ბიჭი რომელიც არის ჩემი კლასელი და მე მისი გვარიც კი არ ვიცი... ჰოი საოცრევაბ, ახლა მასთან ვერ მივალ და იმასვერ ვკითხავ იცი წეღან 'ჩვენზე' ვფიქრობდი და უცებ შენი გვარი ვერ გავიხსენე, ვერ გავიხსენე რა არც ვიცოდი–თქო. ჰმ...
–ანა საბუთებში ნახე აბა ამ პაციენტის გვარი
–ნინი ჩოფლიანი, სვანი ყოფილა.
ჰმ... იაკობ ჩოფლიანი, ცოტა სასაცილოდ კი ჟღერს, მაგრამ მე მომწონს
'ნაკო წერეთელი და იაკობ ჩოფლიანი'
არა რა, უნდა ვაღიარო შეუდარებელი წყვილი ვიქნებით, ისე ქმრის გვარზეც ხომ არ გადავსულიყავი? ნაკო ჩოფლიანი, მგონი კარგია არა?
ეჰ ნაკო... ოცნებებმა გაგიტაცეს, უკვე მერამდენედ შევქმენი დრამა, არ მომწონს მე ეს, მაგრამ იაკობი მომწონს, ძალიან ძალიან მომწონს და ის ჩემი გახდება!
თავი მამაკაცი მგონია ამაზე რომ ვფიქორბ, მაგრამ რა ვქნა, უკვე დავიჩემე.
–აააააააა– ყვირილის ხმა მომესმა დამიანეს კაბინეტიდან. ფეხზე წამოვიჭერი და კაბინეტისკენ წავედი, იაკობს კინაღამ დავეჯახე, მაგრამ თავის შეკავება მოვახერხე. მისი გვერდის ავლით შევედი კაბინეტში. ნინა სავარძელზე იჯდა და შეშინებული თვალებით უყურებდა დამიანეს, რომელსაც ხელში ხელსაწყო ეჭირა.
–ნინი ნუ გეშინია, არ გეტკინება– არწუმებდა დამიანე– თუ გეტკინა აღარ გამოვიყენებ.
–არ მეტკინება?
–არა არ გეტკინება– ღიმილით უთხრა დამიანემ, კაბინეტიდან გასვლას ვაპირებდი როცა დავინახე როგორ იდგა კარებში იაკობი და როგორ უყურებდა ნინის, დამფრთხალი სახით. ღიმილით მივეჭერი მასთან, ხელზე ხელი მოვკიდე.
წამით დამავიწყდა რა უნდა გამეკეთებინა, მისმა თბილმა თითებმა ცოტა დამაბნია, ან უფრო იმ ჟრუანტელმა რომელიც შეხებისას ვიგრძენი.
კაბინეტში შემოვიყვანე და ნინის გვერდით დავაყენე. პატარას ხელი ავიღე და იაკობის ხელზე დავადებინე. ძლიერად მოუჭირა ხელი, თითებიც კი გაუთეთრდა, ეტყობოდა როგორ ეშინოდა.
–იყავი თბილი– მის ყურთან დავიჩურჩულე და გვერდის ავლით ოთახიდან გამოვედი. მუცელზე ხელი ძლიერად მოვიჭირე, ეს შეგრძნება რაღაც ახალია ჩემთვის, თითქოს შიგნით რაღაცა გადატრიალდა, არ ვიცი რა იყო ეს.
–ანა მგონი ვკვდები– მის მკლავებში ჩავებერყე– რა იყო ეს ახლაც ვერ ვხვდები. მგონი გავგიჟდი ანუკააა
–რა მოგვიდა გოგო.
–მგონი მიყვარდება....–ჩუმად ჩავიდუდღუნე და თვალები დავხუჭე.
ჩემი სიტყვების გააზრება მიჭირდა, მაგრამ ფაქტი ერთი იყო, ბიჭს რომელსაც ალბათ გულზე არ ვეხატები, მე ნაკო წერეთელს საშინლად... საშინლად მომწონს. მისი ღიმილი, მისი გამოხედვა, თავდახრილი ჩაცინება. ის ბრაზიც და ირონიული ტონიც. ისეთი მომწონს როგორიც არის და ნამდვილად არ მინდა შეიცვალოს, მინდა სულ ასეთი იყოს, ისეთი როგორიც გავიცანი და მომეწონა.
პირველად... სულ პირველად ვიგრძენი ბიჭის შეხებისას ჟრუანტელი, თითქოს მთელი ტანი დამეხორკლა და დამემუხტა. ჩემმა მუცელმა კი მიმახვედრა რა იყო მუცელში პეპლების ფრენა, მაგრამ პეპლები კი არა ეს უფრო სხვა იყო. თითქოს ყველა ორგანიზმი წამით დაპატარავდა, ერთმანეთში აირია და მერე თავისადგილს დაუბრუნდა ძველებურ ფორმაში. უცნაური იყო და შოკისმომგვრელი.
–გამარჯობათ– გოგონას წიკვინა ხმამ გამომაფხიზლა.
ჩვენ წინ ორი გოგო იდგა, ერთ–ერთი ჩემ ძმას რომ მოსწონს ის გოგო იყო. ერთი რაც მასში მომწონდა უბრალოება იყო, შავი ფერის თმა ქონდა, ყავისფერი არაფრით გამორჩეული თვალები, ლამაზი ღიმილით, გამხდარი იყო, მაგრამ არა ძალიან და ალბათ ჩემ სიმაღლე იქნებოდა.
–გამარჯობა თათა, რით შემიძლია შენი დახმარება– თვალების ტრიალით კითხა ანამ, მის შემხედვარეს ფხუკუნი დავიწყე.
–ჩაწერილი არის ჩემი მეგობარი, სალომე.– დაიწიკვინა უცებ. რატომღაც მისმა ხმამ ძალიან გამაღიზიანა.
–დაელოდეთ, დამიანეს პაციენტი ყავს, რომ გათავისუფლდება დაგიძახებთ– ღიმილით მოიშორა თავიდან.
წარბშეკრული ჩემს გვერდით ჭამოჯდა და გაბრაზებულმა ერთი ამოიღრინა.
–როგორ ვერ ვიტან ამ გოგოს, ყოველდღე მოდის, ხან ვის მოყვება ხან ვის
–არადა დამიანეს მოსწონს და ფაქტია რომ ამ გოგოსაც– ფურუტუნით ჩავილაპარაკე.
–რაა? მართლა მოსწონს დამიანეს?– შეიცხადა, ხმაში წყენაც კი გაუკრთა.
–ჰო მგონი მოსწონს, მაგრამ პაემანზე ვერ პატიჟებს– მხრები ავიჩეჩე. გარეგნობით მართლაც კარგი გოგოა, მაგრამ ვერ ვხვდები რატომ გავღიზიანდი მის ასეთ წიკვინა ხმაზე, თითქოს მისმა უბრალოებამ ხიბლი დაკარგა.
–ცუდია– ჩაილაპარაკა და უცებ წამოდგა ფეხზე, დავინახე როგორ გავიდა საპირფარეშოსკენ.
მოიცა ის რა ტიროდა? კი მაგრამ რა დაემართა? იფიქრე ნაკო!
არაა...
დავიჯერო მას ჩემი ძმა მოსწონს და ჩემმა სიტყვებმა გული ატკინა?
ანი და დამიანე თუ თათა და დამიანე?
ნაკო როგორ ხარ ასეთი ბრმა? ჯანდაბა... ამდენიხანი ჩემი სარძლო ჩემს წინ ტრიალებს და მე ვერ კი ვხვდები, გეგმები შეიცვალა, მოვკლავ დამიანეს...
უკვე ფეხზე წამოდგომას და მის კაბინეტში შესვლას ვაპირებდი როცა თვითონ გამოვიდა კაბინეტიდან. ნინი იაკობს ყავდა ხელში აყვანილი, პატარა გოგო ძლიერად ეკვროდა და სლუკუნებდა. დამიანე მათ უკან მოდიოდა.
–ანა სად არის?– გაკვირვებულმა მკითხა.
–საპირფარეშოში– შევუღრინე გაბრაზებულმა და მოულოდნელად ძლიერად გავარტყი ხელი მხარში.
–რა ჯანდაბა გინდა გოგო?– შემომიღრინა და მხარი დაიზილა, გაკვირვებული და გაფართოებული თვალებით შემომყურებდა.
–ვაიმე რომ ვერ გიბრაზდები რა– ხელები მუცელზე მოვხვდიე და ძლიერად ჩავეხუტე– მუტრუკი ხარ, დაუნახავი მუტრუკი.
–რამდენჯერ გითხარი მასე ნუ მეძახითქო გოგო– გამიბრაზდა, მაგრამ თვითონაც მომხვია ხელები. დამიანეს მკლავებში ჩამალულმა იაკობს და ნინის გავხედე. ზუსტად ისე იყვნენ როგორც მე და დამიანე.
–დაუნახავო, ამდენიხანი ჩემი რძალი შენს წინ ტრიალდებდა და შენ ვერც კი ხედავდი მას. შტერი ხარ, მოსიარულე იდიოტი– გაბრაზებული ველაპარაკებოდი და თან ძლიერად ვეხუტებოდი.
–ვიღაცას ცემა უნდა– თმები მომქაჩა– რატომ მლანძღავ.
–ახლა ანა რომ გამოვა მიხვალ მასთან და კითხავ სამსახურის მერე საქმე ხომ არ აქვს, რათქმაუნდა ის გეტყვის რომ სრულიად თავისუფალია, შენ კიდე ბრძანებლური ტონით ეტყვი რომ საღამოს შენთან ერთად პაემანზე წამოვა, მერე დაიხრები და ტუჩთან ძალიან... ძალიან ახლოს აკოცებ. მერე კიდე გაუჩინარდები შენს კაბინეტში. გასგებია?– მოკლედ ჩამოვუყალიბე და ქვემოდან ზემოთ ავხედე მკაცრი სახით.
–რეებს ბოდიალობ?– დაბნეულმა ჩაილაპრაკა.
–ანას მოსწონხარ, შენც მოგწონს. ანასნაირი ლამაზი გოგო როგორ არ უნდა მოგეწონოს?
–ნაკო ბევრს ლაპრაკობ...
–მე არ ვიცი რამდენს ვლაპარაკობ, მაგრამ რაც ვილაპარაკე ხო გაიგე? ხოდა მეტიმც არ მინდა არ გიკითხავს და გითქვამს მისთვის– მუცელზე ვუჩქმიტე.– მე გაგაფრთხილე. თუ არ ეტყვი სახლში არ შემოდგამ ფეხს.
–ვაიმე რა გიჟი ხარ– თავზე მაკოცა და იქით გაიხედა საიდანაც ანა მოდიოდა, თვალებზე შევატყე რომ იტირა. ჩემი საწყალი გოგო როგორ ვანერვიულე... მაგრამ არაუშავს ნაკომ უკვე ყველაფერი გამოასწორა.
ჩემ ძმას გავეცალე და იაკობისკენ წავედი, რომელიც ღიმილით მიყურებდა. ამ ბიჭის ცვალებადი ხასიათი მაოცებს, ცოტახნის წინ მიღრენდა, ახლა კიდე მიღიმის.
–აბა ნინიკო კიდევ გეშინია?– ღიმილით ვკითხე და სახიდან თმა გადავუწიე პატარა ქალბატონს, რომელიც მის ძმას არ შორდებოდა.
სიტყვის თქმის ნაცვლად თავი გააქნია და კიდევ უფრო ძლიერად მიეკრო იაკობს, ხელი ზურგზე დავუსვი.
–გინდა გავისეირნოთ?– ზემოდან დამხედა იაკობმა და კიდევ ერთხელ გამიღიმა.
და უკვე აღარ ვიცი მერამდენედ გამიჩნდა მისი კოცნის სურვილი, მაგრამ ახლაც ხალხი მიშლის ხელს, თორემ ნადვილად ვიყავი ამის გამკეთებელი. ძნელია უყურო მის ვარდისფერ ტუჩებს, რომელიც გიღიმის და კოცნა არ მოგინდეს, მაგნიტივითაა, გიზიდავს.
–წავიდეთ
*********************
მესაკუთრე ჩოფლიანი!
იაკობთან და ნინისთან ერთად მთაწმინდაზე ვსეირნობდი, ატრაქციონებზე მე და ნინი ძალიან ვერთობოდი, იაკობი კი შორიდან გვიყურებდა. მგონი ცხოვრებასი პირველად ხდება უცხო პირთან ერთად დროს ასე კარგად ვატარებდე. თავისუფლად ვარ მასთან.
–იაკობ წამოდი შენც– ხელით მოვქაჩე, დიდი ძალისხმევა დამჭირდა დავლილი ჟრუანტელის დასიაგნორებლად. ტუჩები მოვიკვნიტე, ცუდად მოქმედებს მისი შეხება ჩემზე.
–არ მიყვარს ასეთი რაღაცეები, შენ და ნინი დაჯექით, მე კი ჩემ ნაცნობს ვნახავ და მოვალ– მაინც დაიხსნა თავი, ისე როგორც ამას რამოდნიმე საათია აკეთებს.
–წამო ნინი მე და შენ დავსხეთ, ხომ გინდა ეშმაკის ბორბალზე?– მხიარულად ვკითხე და ხელში ავიტაცე.
–წავიდეთ– ხელი კისერზე მომხვია.
კენწეროში მოქცეულები იაკობს მაღლიადან ვეძახდით და ხელს ვუქნევდით, ნინისთან ერთად თავი ბავშვი მგონია და როგორც ის, მეც თავისუფლად ვარ. გადამდებია ეს გრძნობა მაშინ როდესაც ასეთ ბავშვთან ერთად ხარ.
ჩამოსვლამდე რამოდნიმე სელფიე გადავიღე ნინისთან ერთად, შემდეგ კი კისკისით მოვედით იაკობთან , რომელიც გოგოს და ბიჭს ესაუბრებოდა.
–გამარჯობა– ზრდილოის მიზნით მივესალმე და მათთან გავჩერდი, ნინი ჩემ ფეხებს უკან დაიმალა. გაოცებულმა ნინის დავხედე.
გოგო როდესაც შევათვალიერე მივხვდი რომ იაკობის ნათესავი იყო, მსგავსება მათშორის დიდი იყო და მაინც გოგოსაც სწორედ ისეთი ტუჩები ქონდა როგორიც იაკობს, წვრილი და ვარდისფერი.
მამაკაცი კი სულ სხვანაირი იყო, შავი წვერი ქონდა, ამავე ფერის თმა და თვალები. ჩამდგარი ტიპი იყო, საკუთხედი ტანით, სავარაუდოდ რაგბისტია.
–გამარჯობა– გამიღიმა მამაკაცმა– იაკობის შეყვარებული ხარ?– ინტერესით მკითხა.
–დიახ, ნაკო წერეთელი– ხელი გავუწოდე.
–ნიკა ჯაფარიძე, ეს ჩემი საცოლეა ირინა ჩოფლიანი, იაკობის და– ორივემ ხელი ჩამომართვა.
–სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა– ღიმილით ვუთხარი და იაკობის გაოცებული სახე დავაიგნორე.
ნელ–ნელა ყველაფერს ვიგებ ჩოფლიანთან დაკავშირებით, დასკვნებიც გამომაქვს და ვხვდები რომ მის ცხოვრებაში დიდი პრობლემებია.
ვიცი რომ ყავს ორი და– ნინი და ირინა.
ასევე ყავს მამა– რომელიც ჩვენი სკოლის დირექტორი ლევანია, ლევან ჩოფლიანი. აქამდე ეს როგორ ვერ მივხვდი? გვარს მაინც დავკვივრბეულიყავი.
დედა... ჰმ დედაზე არაფერი ვიცი, მაგრამ ახლა ვერაფერს ვკითხავ.
ყველაზე ძალიან ის მაოიცებს რომ ნინი მის დას არც მისალმებია, ისევ ჩემ ფეხებსუკან დგას და არც იყურება მათკენ.
–წავიდეთ რა– ხელზე მომქაჩა ნინიმ, თავის მისკენ მივაბრუნე, შევნიშნე მის აცრემლიანებული თვალები, რაზეც გული შემეკუმშა.
–იაკობ ჩვენ ბამბის ნაყინს შევჭამთ, იქით ვიქნებით– გათამამებული მისკენ მივიწიე და ლოყაზე ვაკოცე.
ესეც ასე! დავინახე როგორ დაეხუჭა თვალები და როგორ ჩაეღიმა მე რომ მიყვარდა ისე. ვაიმე მგონი ვგიჟდები უკვე... არა ვგიჟდები არა, მაგიჟებს ეს ბიჭი.
ნინის ხელი ჩავკიდე და ბამბის ნაყინის საყიდლად წავიყვანე. ჩუმად იყო და აღარ კისკისებდა, ხასიათის ცვლაში ძმას გავს.
–ნინი რატომ არ მიესალმე შენ დას?
–ის ცუდია... ბოროტია, მეჩხუბება ხოლმე– ატირებულმა წარმოთქვა. გაოცებულმა დავხედე ბავშვს, ზიზღვით წარმოთქმულმა სიტყვებმა შემძრა, როგორ შეიძლება ასეთ პატარა ბავშვში ასეთი ზიზღი იყოს?
–რატომ ამბობ ეგრე მასზე? ის ხომ შენი დაა...– გაოცებულმა ვკითხე და მასთან ჩავიმუხლე– პატარავ რა ხდება მითხარი– სახიდან თმა გადავუწიე.
–ის... ის ცუდია, მამამ როცა მიმიყვანა მათთან მცემდა ხოლმე, ცუდი გოგოა, ასე მეუბნებოდა დედაჩემი სიკვდილი შენი ბრალიაო, ჩემი დედიკოც წავიდა, მაგრამ მე არ ვეჩხუბებოდი მათ, ისინი კი სულ... სულ მცემდნენ– სლუკუნით ლაპარაკობდა, მე კი გაოცებული ვუსმენდი. ატირებული გულზე მივიკარი და გააზრება დავიწყე მისი ნათქვამის.
ჩოფლიანების ოჯახში დიდი აყალმაყალია როგორც ჩანს, მაგრამ ვერ ვხვდები რა ხდება. ვერ გავიგე რატომ ახსენა დედაჩემიც წავიდაო, ან რატომ აბრალებენ ნინის დედის სიკვდილს. ან როგორ შეიძლება ვიღაც ცემო.
–ნინი არ იტირო კარგი? შემომხედე– თავი ავაწევინე და ცრემლები შევუშრე– შენ ხომ კარგი გოგო ხარ, ძლიერი. არ უნდა იტირო. ხომ აღარ იტირებ?– თავი დამიქნია და სახეზე ხელები შემოიწყო, ცრემლები მოიქმინდა– ახლა ბამბის ნაყინი ვიყიდოთ და კიდევ რაც მოგინდება ის.
–კარგი– გამიღიმა ისევ, ხელი ჩავკიდე და ფეხზე წამოვდექი.– ყველაზე დიდი ბამბის ნაყინი მინდა მე
–წავიდეთ და ვიყიდოთ
გახარებულმა არ იცოდა რა ექნა, როდესაც ყველაზე დიდი ბამბისნაყინი მისცეს, ლამის მასაც კი ფარავდა, ისე სასაცილოდ ჭამდა რომ სიცილს ვერ ვიკავებდი. სახეზე ედებოდა და ტკბილი ხელებით ცდილობდა მის ჭამას, ხან ცხვირზე ედებოდა, ხან კიდე თითები ებლანდებოდა.
–ჩემს გარეშე ჭამთ?– იაკობის სიცილნარვი ხმა მოგვესმა, მხოლოდ ერთხელ შევათვალიერე მისი სახე, თვალები უციმცინებდა, მაგრამ არა ისე როგორც უწინ, მის ღიმილში კი ტკივილი ჩანდა.
–არა არა...შენ გელოდებოდი– უცებ უარყო ნინიმ და მისკენ წავიდა– აჰა ჭამე– ხელი მაღლა აწია და იაკობს ნაყინი მიაწოდა.
–არ მინდა ნინ, შენ ჭამე
–კარგი– მხრები აიჩეჩა და წინ წავიდა, სიცილით გავყევით უკან მე და იაკობიც.
ვიცი რომ უხერხულად უნდა ვიყო, ჩემი ტყუილის გამო, მაგრამ რატომღაც იმწამს მომეწონა ჩემი სტატუსი. იაკობ ჩოფლიანის შეყავრებული ნაკო წერეთელი.
–დასვრილი ხარ– მზრუნველი ხმით მითხრა, ჩემ წინ ოდნავ გადაიწია და დასვრილი მუხლები გამისუფთავა.– ახლა უკეთესია– ღიმილით მითხრა და ჩემი ბამბის ნაყინიდან პატარა მოაწიწკნა.
–ჰეი. ნუ მიჭამ– გაბრაზებულმა ვუთხარი და მუჯლუგუნა ვკარი.
–შეყავრებულს როგორ ელაპარკაები გოგო– დამტუქსა პატარა ბავშვივით. მის სიტყვებზე ჩუამდ ავკისკისდი.
–შენი შეყავრებული ძალიან დაბნეულია და უამრავი კითხვა აქვს.
ვიგრძენი როგორ დაიძაბა, მაგრამ მაინც ღიმილით გადმომხედა.
–მართლა?– ინტერესით აქაჩა წარბები. მოულოდნელად ხელი მოხლებზე მომკიდა და ჰაერში ამაფრიალა.
–იაკობ დამსვი– ხელები დავუშინე, რის გამოც ბამბის ნაყინი დაბლა დმაივარდა. მან კი გაჩერების ნაცვლად სირბილი დაიწყო. ხალხი ღიმილით გვიყურებდა, მუხოცების კი შეშოფებული სახე ქონდათ და ალბათ გულში გვკიცხავენ კიდევაც.
–კარგია ასე?– სიცილით მკითხა და ისევ გაიქცა.
–ააააა– დავიწივლე– დამსვი იაკობ– საჯდომზე ხელი დავარტყი, მაგრამ მაინც არაფერი უმოქმედია, ისევ სირბილი და სიცილი გააგრძელა.
მისი სიცილის მოსმენა ცალკე სიამოვნება იყო, მის ზურგზე გადაკიდებაც და მასთან ასე ახლოს ყოფნაც. არ ვიცი რამ იმოქმედა მასზე და რატომ დადგა ასეთ კარგ ხასიათზე.
–პატარა ცუღლუტო.
–იაკობ ჩემი ტელეფონი, ჯიბიდან მივარდება– უცებ დავიყვირე, რაზეც სწარფი რეაგირება ქონდა, უცებ ჩამომსვა და ჩემი ჯიბეები შეათვალიერა.
–ისეთ გამოცდილ მატყუარას, როგორიც მე ვარ, არ უნდა დაუჯერო საყვარლო– ცხვირზე ხელი მოვუჭირე და ისე სწარაფდ გავიქეცი მეც კი გამიკვირდა. შორს არ გავქცეულვარ, ნინის შეეშინდებოდა თუ ევრ დაგვინახავს. მის წინ დავრბოდით, ის კი კისკისებდა და ჩემს სახელს ყვიროდა.
–კარგი გვეყო, დავიღალე– სიცილით ვუთხარი და მოკეცილ მუხლზე ორივე ხელით დავეყრდენი. ცოფიანი ძაღლივით სასაცილოდ ვსუნთქავდი– ძალიან დავიღალე.
–მეც– სიცილით თქვა ნინიმ. ორივემ მას გავხედეთ და ისევ გაგვეცინა.
–შენ რამ დაგღალა პატარა ქალბატონო?– გვედზე ჩამოუჯდა იაკობი და ცხვირზე თითი წაკრა. ისეთი თბილი და სიყავრულით სავსე იყო მისი ხმა, რომ ნინის მაგივრად მე გავთბი. ასე უფრო საყავრელია, როცა უღიმის და არ ეჩხუბება.
–რავიცი. მეძინება იაკობ– მოწყენილმა თქვა და ძმას მიეხუტა. იაკობს მეორე მხრიდან მივუჯექი და მეც მივეყრდენი მას.
–მეც მეძინება იაკობ.
ჯერ ნინის დახედა, შემდეგ მე შემომხედა.
გაიღიმა.
შემდეგ კი ორივეს ხელი მოგვხვდია.
მის სხეულზე მიკრული, მის სურნელს ღრმად ვისუნთქავდი, რომ დამმახსოვრებოდა, მაგრამ ამ სურნელს რა დამავიწყდებდა? როგორც მისი ღიმილი და ტუჩები, სურნელიც ისეთივე საყავრელი იყო.
მის მკლავებში თავს მშვიდად და კომფორტულად ვგრძნობდი.
როდესაც მისი ტუჩები ჩემს ყვრიმალებზე ვიგრძენი სუნთქვა გამიჭირდა, ჩემ მუცელში აპოკალიფსი მოხდა, სახეზე კი ღიმილი მომეფინა. ეს ბიჭი მაგიჟებს და ჭკუიდან გადავყავარ, როგორ შეუძლა ერთი კოცნით ასე ამაფორიაქოს?
ეს მომენტი უნდა დავაფიქსირო, ისტორიას უნდა შევუნახო დამამტკიცებელი საბუთი. შემდეგ ჩვენს შვილებსაც უნდა ვანახო. ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე და კამერა ჩავრთე.
–აბა ყველამ გავიღიმოთ, ახლა ჩიტი გამოფრინდება– სიცილით ვთქვი და ფოტო გადავიღე.
–ნინი ცოტახანში ლევანი მოვა და ხომ გაყვები მას?
–კი. ძალიან დავიღალე იაკობ– ისევ ისე მოწყენილმა თქვა.
მალე ნინი ბატონმა ლევანმა წაიყვანა, ჩვენი ერთად დანახვა ძალიან კი გაუკვირდა, მაგრამ არაფერი უკითხავს არც ჩემთვის და არც იაკობისთვის, წასვლისას დაგვემშვიდობა და ნინი ხელშიაყვანილი წიაყვანა აქედან.
–გაგაცილებ სახლში.
–ჯერ ერთი სურვილი შემისრულე– მის წინ გავჩერდი, საწყალი სახით ვუყურებდი, ტუჩამობრუნებული.
–გისმენ პატარა ცუღლუტო
–შენ ჩემთან ერთად დაჯდები აი იქ– ეშმაკის ბორბალზე მივუთითე, დავინახე როგორ გადაუვიდა სახიდან ფერები.– მოიცა არ თქვა რომ გეშინია– სიცილით ვუთხარი.
–არა, უბრალოდ მოგონებები მაკავშირებს ამ ადგილთან– ნაღვლიანად გაიღიმა– დავსხეთ?
-შენ თუ არ გინდა არა
–წამო წამო– ხელი წელზე მომხვია და ეშმაკის ბორბალს მიუახლოვდა.
–იაკობ თუ არ გინდა არაა საჭირო.
–წამო წამო– ისევ მომქაჩა ხელზე.
არ ვიცი რატომ მაგრამ მის გვერდით აფორიაქებული ვიჯექი. ხელები საშინლად მიკანკალებდა.
–გცივა?– ახალი დაძრული იყო ეშმაკის ბორბალი, როდესაც გადმომხედა და თბილად მკითხა, უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე და მისკენ ცოტა ახლოს მივიწიე. –გინდა ჩაგეხუტო?
თავი დავუქნიე და სანამ ხელს მომხვევდა მანამდე მივეკარი მკერდზე, ზემოდან გადმოვყურებდით თბილისის ხედს, მზე ჩადიოდა, რაც უფრო ლამაზ სანახაობას ქმნიდა, მე კი რომანტიულ განწყობაზე მაყენებდა.
–დედას აქ ხშირად მოვყავდით მე და ირინა, მიყვარდა აქ ყოფნა კარგად ვერთობოდი ხოლმე. მაშინ მე და ირინასაც კარგი ურთიერთობა გვქონდა, მზრუნველი იყო, თბილად მექცეოდა, მაგრამ შემდეგ ყველაფერი აირია– დანანდებით ჩაილაპრაკა.
–რა მოხდა შემდეგ?
–შემდეგ იყო ღალატი, ტყუილი და სიკვდილი... კარგი აღარ გვინდა ამაზე საუბარი– თემა სწრაფად შცვალა და გაიღიმა კიდევაც, მაგრამ სევდანარევი ღიმილი იყო, რომელიც მის ღიმილს თანსდევს ყოველთვის.
–ღალატი... ალბათ ერთადერთია ურთიერთობაში რის პატიებასაც ვერ შევძლებ
–და ტყუილს? ტყუილს აპატებ?– დაინტერესებულმა მკითხა.
–არ ვიცი, დრო დამჭირდება მაგისთვის ალბათ, მაგრამ ოდესღაც ვაპატიებ– მხრები ავიჩეჩე– შენ?
–არც ერთს და არც მეორეს
ქვემოდან ზემოთ ავხედე, მინდოდა მის სახეზე ემოცია დამენახა, მაგრამ ვერაფრის წაკითხვა ვერ შევძელი... უემოციო სახით გაჰყურებდა ჰორიზონტს. როდესაც ჩემი მზერა იგრძნო თავი დაბლა დახარა და ისე გაიღიმა. მის ღიმილზე მეც გამეღიმა.
გაუაზრებლად ხელი მის სახისკენ წავიღე, ლოყაზე ნაზად გადავუსვი ხელი, შევამჩნიე როგორ დაეხუჭა თვალები.
რბილი და ფაფუკი კანი აქვს, კარგად მოვლილი. თითები მის ტუჩებზე გადავატარე, მე რომ მიყვარს იმ ტუჩებზე. გაუხეშებული ქონდა, ტუჩებიდან ისევ ლოყაზე გადავიტანე თითები.
თავი დაბლა დახარა, ცოტაც და მივიღებდი სანატრელ კოცნას, მაგრამა ამის მაგივრად ღიმილი მივიღე, სახე მაღლა ასწია და მისი ტუჩები შუბლზე შემეხო.
მე კი ამ დროს მოვკვდი!
რატომაა ესეთი კარგი? უბრალოდ საოცრებაა, სხვა მის ადგილას არ გაჩერდებოდა, მაგრამ ის სხვა არაა, ის იაკობ ჩოფლიანი.
–პატარა ცუღლუტო– მისმა სიტყვებმა გამომაფხიზლა, სიცილით ავხედე და თმები მოვქაჩე.
–დამპალო ბიჭო– აწითლებული სახით ვუთხარი, მაგრამ სნამ წითელ ლოყებს დაიანხავდა თავი დაბლა დავხარე და მის მხარზე მოვათავსე კომფორტულად.
–არ ჩავიდეთ?
–არა ერთი წრეც რა– ტუჩი სასაცილლოდ გადმოვაგდე.
–კარგი, მხოლოდ ერთი– გამაფრთხილები ხმით მითხრა და კიდევ უფრო ძლიერად ჩამეხუტა.
ნეტარების რამოდნიმე წუთი, რომლის დასრულებას ნამდვილად არ მინდოდა. ასე თბილად რომ ვიყოთ სულ არ შეიძლება? მე და ის. ნაკო და იაკობი. წერეთელი და ჩოფლიანი.
მე, ნაკო წერეთელი და ის, იაკობ ჩოფლიანი.
სახლამდე ხელჩაკიდებულმა მიმაცილა, ძალიან თბილი და მზრუნველი იყო, სხვადასხვა საკითხზე ვისაუბრეთ, კამათიც კი მოვასწარით, რაზეც სიცილით შევცვალეთ თემა, რადგან რომ გაგვეგრძელებინა სისხლისმღვრელი ბრძოლა გაიმარტებოდა.
სახლის ჭიშკართან მისულს გულიც კი დამწყდა, ასე მალე რომ მოვედით სახლში, კარგი იყო მასთან ერთად ყოფნა, ასეთი ხშირად არ იქნება ვიცი და სწორედ ამიტომ მინდოდა რომ ეს უსასრულლოდ გაგრძელებულიყო.
–სახლში შედი, სიცივეა– ისევ ის მზრუნველი ტონი და ისევ ის ჟრუანტელი.
–კარგი– მის წინ სასაცილოდ ვირწეოდი და სახლში შესვლას არ ვჩქარობდი. ცოტახანი მიყურა, შემდეგ კი გაეცინა.
–დედაშენი გამოვიდა გარეთ
–მერე რა?– გავიცინე. ჭიშკრისკენ გავიხედე და დედა დავინახე, რომელიც ღიმილით გვიყურებდა.– დე მოდი.
–გამარჯობათ– მორიდეულად გაუღიმა იაკობმა.
–გამაჯობა შვილო.
–დე გაიცანი ეს იაკობია, იაკობ გაიცანი ეს დედჩემია მილა.
–სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა ქალბატონო– ხელზე ნაზად ეამბორა იაკობი, რაც დედაჩემმა პატარა გოგოსავით შეიფერა.
–ჩემთვისაც შვილო. მალე შემოდი სახლში ნაკო– გამაფრთხილებელი ტონით მითხრა მილამ და ჭიშკარში შევიდა. მისი ხმა მეცნო, დღეს ათას კითხვაზე მომიწევს პასუხის გაცემა.
–გაგიბრაზდება?
–არაა. უბრალოდ ბევრი კითხვა აქვს და უნდა რომ პასუხები მალე გაიგოს– ხითხითით ვუთხარი.– მაგრამ სახლში შესვლა არ მინდა.
–არც მე მინდა წასვლა, მარგამ ჯობია წავიდე, თორემ მე რომ აქ გავჩერდე არც შენ შედგამ სახლში ფეხს.
–რა მიხვედრილი ხარ ჩოფლა– სიცილით ვუთხარი.
–ჩოფლა?
–ხო შენი ზედმეტსახელია– მხრები ჩეჩვით ვუთხარი.
–პატარა ცუღლუტო– ისე ეს სიტყვები და ისევ ის თბილი ხმა– ნახვამდის ცუღლუტო– ჩემსკენ დაიხარა და ტუჩები შუბლზე მომაკრო– ჭკვიანად იყავი.
–ნახმვამდის იაკობ– ღიმილით ვუთხარი, მაგრამ სახლში არ შევსულვარ, ისევ მის წინ ვიდექი.
–შედი სახლში რომ დაგინახო– სიცილით მითხრა, უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე.
–მომწონს შენთან ერთად ყოფნა
–ცუღლუტი არ ისვენებს– თავის ქნევით თქვა, ხელი ჩამჭიდა და სახლის ჭიშკარში შემიყვანა, სახლის კარამდე მიმაცილა, შუბლზე ისევ დამიტოვა კოცნა და სწრაფი ნაბიჯებით გაემართა ჭიშკრისკენ.
ვუყურებდი როგორ მიდიდოდა და მის სიარულის მანერაზე მეცინებოდა, ფეხები უკან რჩებოდა, მაგრამ მაინც წინ მიიწევდა.
*******************
მესაკუთრე ჩოფლიანი!
საათს შევყურებდი და ვხვდებოდი რომ ჩემი ადგომა კატასტროფა იქნებოდა. ძალიან მეზარებოდა ადგომა და სკოლაში წასვლა, მაგრამ ვიცოდი რომ დედა მაინც გამიშვებდა.
ტელეფონი მოვიმარჯვე ხელში და დამიანეს შეტყობინება მივწერე, რომ ჩემ ოთახში შემოსულიყო, რამოდნიმე წამში კარები გაიხსნა და ნახევრად შიშველი დამიანე შემომეჭრა ოთახში, სანამ რაიმეს თქმას მოვასწრებდი მანამ მიმწია საწოლზე და ჩემს გვერდით დაწვა.
–აბა რა ხდება ნაკო?– ჩუმად მკითხა, ძლივს გავიგე.
–ბიჭო ამოძვერი, დაგახრჩობს ეგ საბანი– სიცილით ვუთხარი და ცხვირზე აფარებული საბანი დაბლა ჩამოვუწიე– სკოლაში წასვლა მეზარება.
–ჩემი იმედი არ გქონდეს.
–კარგი რა, მე რომ ანასთან პაემანი დაგანიშნინე, მადლობას ასე მიხდი?– ნაყწენი ხმით ამოვილაპარაკე და მას მივაშტერდი, ვეცადე საწყალი სახე მიმეღო, რამაც აშკარად გაჭრა.
–ნუ მიყურებ ეგრე ნაკო– შემომიღრინა და საბანი რომელიც აქამდე ცხვირზე ქონდა დაფარებული შუბლამდე აიტანა.
–დამიი გთხოოოვ– სიტყვები გავწეელე.
–კარგი ვეტყვი მე, ოღონდ ახლა დამაძინე კარგი? შენც დაიძინე მიდი– ზურგი მაქცია და საბანში უფრო ჩაიმალა. მისი მთავარი მიზანია თბილად იყოს, არ აინტერესებს გარეთ რა ხდება, ზაფხულშიც კი როდესაც ქვეყანა იწვის ის საბანში გახვეული წევს და ძინავს. საოცარი ძმა მყავს.
აჩეჩილ თმაზე ტუჩები მივაკარი, მიანც ძალიან მიყვარს ეს ოხერი. მასსავით საბანში ჩავძვერი მეც და ძილის გავაგრძელე...
.......
–გისმენთ– ვუპასუხე ტელეფონს და საწოლიდან თავი წამოვწიე, ოთახში მარტო ვარ როგორც ჩანს დამიანემ დედა დაითანხმა, თორემ ამ დრომდე არ მეძინებოდა, 2 საათია უკვე.
–ნაკო როგორ ხარ?– ტელეფონს მიღმა მარიამის ხმა მომესმა– რატომ არ იყავი დღეს სკოლაში?
–კარგად ვარ მარიამ შენ?– სიცილით ვკითხე, საწოლის თავს მივეყრდენი.
–კარგად კარგად, რატომ გააცდინე სკოლა?
–დამეზარა წამოსვლა, ძალიან მეძინებოდა და...– სიცილით ვუთხარი– თუ მასწავლებელთან არ მიდიხარ მოდი ჩემთან
–5ზე ქიმია მაქვს, გამოგივლი და მერე პირდაპირ წავალ მასწავლებელთან
–კარგი, სანამ მოხვალ ავდგები მე– სიცილით ვთქვი და კიდევ ერთხელ გავიზმორე
–ჯერ კიდევ არ ამდგახარ?
–მეძინებოდა– თავი ვიმართლე– კარგი წავედი ახლა ავდგე მე
ტელეოფნი იქვე დავდე და სააბაზანოსკენ გავემართე.ნებივრობის დრო ნამდვილად არ არის, ვიცი რომ მარიამი მალე მოვა, რამდნი რაღაც მაინტერესებს... ყველაფერს გამოვკითხავ, ვიცი რომ ეცოდინება მას ბევრი რამ, ყოველი შემთხვევისთვის ჩემზე მეტი მაინც.
სააბაზანოდან გამოსულმა, ნაცრისფერი სპორტული მოვირგე , თმები კი მაღლა ავიწიე. ჩემი კუჭი უკვე ბუყბუყს იწყებს. მილას ხმა ჯერ კიდევ არ გამიგოა რაც ნამდვილად გასაკვირია, აქამდე ძილის ნებას არ მომცემდა.
კიბეების თავში მყოფს მრავალხმაში საუბარი ხმა მომესმა, რაც ჩემი ძმების ხმას ნამდვილად არ გავდა, კიბეებზე მეტი სისწრაფიდ დავეშვი, ბოლო კიბეზე თავი რომ არ შემეკავებინა ალბათ დავარყამდი კიდევაც.
მისაღებში ოთხადამიანს მოვკარი თვალი, მარიამი და უცნობი ბიჭი სავარძელში ისხდნენ, კიდევ ერთი უცნობი კი დედაჩემს ესაუბრებოდა..
–გაგიღვიძია– სიცილით მითხრა დედამ, მის სიტყვებზე ყველას მზერა დავიმსახურე.
დედამ სასაცილოდ აათამაშა თვალები და იაკობზე მიმანიშნა. რაც მასზე მოვუყევი მას მერე სულ მის სახელს მიხსენებს, სულ მასზე მეკითხება, თითქმის ყველაფერი გამომკითა მაგრამ კითხვები მაინც აქვს, არადა არ ელევა, როგორც ჟურნალისტს ჩვევია სწორედ ისეთია.
–ძლივს ჩამოაღწია– ფეხზე წამოხტა მარიამი და მოულოდნელად ძალიან ძლიერად ჩამეხუტა– ბევრი გაქვს შენ მოსაყოლი– ღრენით მიჩურჩულა და ღიმილიანი სახით მომშორდა. გაოცებულმა ჯერ მას გადავხედე შემდეც იაკობს და მეორე უცნობ ბიჭს, რომელიც დაჩი აღმოჩნდა მარიამის დეიდაშვილი.
–შუადღემშვიდობისა ყველას– სიცილით ვთქვი და დივანზე დავებერტყე– დე მიდი საჭმელი გააკეთე, ესენიც მშივრები იქნებიან, ყველა ერთად შევჭამთ.
–ახლავე ახლავე, ყავას ან ჩაის ხომ არ დალევთ?– უცებ იკითხა დედაჩემმა.
–არ შეწუხდეთ ქალბატონო– მორიდებულად თქვა იაკობმა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. მის ოფიციალურობაზე გამეცინა, მაგრამ როდესაც დედამ შემომიღრინა გავჩუმდი, მგონი იაკობი ძალიან მოსწონს.
– არა შვილო რა შეწუხებაა, ნაკო ადექი და ტკბილეულობა გამოიტანე– სამზარეულოსკენ მანიშნა თვალებით. მობეზრებული სახით წამოვდექი და სამზარეულოში შევედი, ვიცი ახლა რაღაც კითხვა გაუჩნდა.
–დედა ადი მაღლა წესიერად ჩაიცვი, რანაირად დახვდი გოგო ხარ თუ თხაჯანა რა არის?– უცებ მიაყარა– ნახე როგორი დასვრილია, ეს რამ ჩაგაცვა გოგო.
–კარგი რა დედა– გავიცინე– ნუ ნერვიულობ ასეთიც მოვეწონები– ლოყაზე ვაკოცე.
ტკილეულით ხელში მისაღებში გავედი და შუშის მაგიდაზე დავაწყე, შემდეგ ისევ გავედი სამზარეულოში და ჩემი შუთი დამშვენებული გამოვედი.
–ეს თქვენთვის არ არის, ამიტომ ეგენი ჭამეთ, არ შეგრცხვეთ– სიცილით ვუთხარი, იაკობის გვერდით ჩამოვჯექი და შუ მუხლებზე დავიდე.
–იმდეი მაქვს უხერხული არაა დედაშენთან რომ შემოგეჭერით– შეჭმუხნული სახით თქვა დაჩიმ, ვაიმე რა საყვარელია... გამხდარია მაგრამ ფუმფულა ლოყებბი აქვს, ქერა ცისფერთვალებაა.
–არა დაჩი ნუ ღელავ, ჩათვალეთ დედაჩემი არაა აქ
–საყვარელი ქალია– ღიმილით თქვა მარიამმა– მზრუნველი და მეგობრული
მარიამის ყურების მაგივრად იაკობის პროფილს ვუყურებდი, მისი სწორ და ლამაზ ცხვირს ვაკვირდებოდი, რომელიც ასე მხიბლავდა. ახლა შევამჩნიე თვალთან ახლოს ყვრილამთან ხალი აქვს, შორიდან შეუმჩნეველია, მაგრამ ასე ახლოდან თუ დააკვირდები კარგად დაინახავ. გრძელი და აპრეხილი წამწამები აქვს.
–ხო გეთანხმები– დაუდასტურა იაკობმაც და სწორედ მაშინ გამომხედა. გამომიჭირა, რაზეც გაეღიმა. უბრალო ღიმილი არ იყო, ისეთი იყო მე რომ მიყვარდა, თავის დახრასთან და ჩაცინებასთან ერთად.
–სანამ დედაჩემი საჭმელს ამზადებს არ გინდათ რამე ვითამაშობთ?– შუშის მაგიდის ქვეშ ხელი შევყავი და იქიდან ჯოესტიკები გადმოვიღე, გუშინ როდესაც ყველა სახლში ვიყავით ვთამაშობდით, შენახვა დამეზარა ამიტომ დავტოვე მაგიდის ქვეშ.
გული მიგრძნობდა რომ გამომადგებოდა.
– რა თამაშები გაქვს?– დაინტერესებული დაჩი წინ წამოიწია.
–ძალიან ბევრია, რომელიმე აარჩიე და ვითამაშით, ჯერ ბიჭებმა ითამაშეთ, მერე მე და მაირმი ვითამაშებთ და გამარჯვებულები შევხვდეთ ერთმანეთს. გაწყობთ?
–კარგი, მე და იაკობი დავიწყებთ მაშინ– ტელევიზორის წინ მოთავსდა ორივე, მე კი თამაში ჩავურთე. რამდენიმე წამიც და ისინი თამაშში მთელი სულით და ცოტა დააკლდათ რომ ხორცითაც არ შეჭრილიყვნენ.
–დღეს იაკობმა დამარეკინა შენთან, აინტერესებდა რატომ არ იყავი სკოლაში– ჩუმად გადმომჩრუჩულა მარიამმა.
მოულოდნელმა ჟრუანტელმა შემაკრთო, მთელი სხეული დამეხორკლა. მას, ჩემ იაკობს, აინტერესებდა სად ვიყავი და როგორ ვიყავი. აუუუუ აუუუუ რატომაა ესეთი საყვარელი და თბილი.
–მართლა?– გახარებულმა ჩუმად ჩამოვიყვირე.
–ხოხო მართლა– თვალები აატრიალა– რა ხდება თქვენ ორ შორის?– დაინტერესებულმა მკითხა და წარბი დრამატულად აწია მაღლა.
–ჯერ არაფერი, მაგრამ მალე მოხდება, ნუ მე მინდა რომ მოხდეს– სიცილით ვუთხარი და იაკობს გავხედე, მთელი ემოციით რომ თამაშობდა, ისე ძლიერად უჭერდა ჯოესტიკებს ხელს რომ თითები გათეთრებული ქონდა. ტუჩები ერთმანეთს დაშორებული ქონდა და პირით სუნთქავდა. – ვაიმე მარიამ, ძალიან მომწონს– ატეხილი გოგოსავით ვთქვი და ჩემივე სქციელზე გამეცინა.
–უფრთხილდი, ხანდახან ძალიან უხეშია ხოლმე.
–ვიცი შევამჩნიე უკვე, მაგრამ შენ უნდა გენახა პარასკევს... ის ისეთი მზრუნველი და თბილი იყო...აჰჰ...– ოცნებებში წასულს კვნესა აღმომხდა, ის საათები რაც მთაწმინდაზე მასთან ერთად გავატარე დაუვიწყარია და ასე იქნება ცხოვრების ბოლომდე.
ამნეზიაც რომ დამემართოს, მაინც მემახსოვრება!
–თან მის უფროს დას და საქმროს ჩემი თავი შეყავრებულად გავაცანი– სიცილით ვუთხარი, შემდეგ კი დამფრთხალმა იაკობს გავხედე, მაგრამ არ გაუგია. pf რას გაიგებს თამაშშია ბოლომდე ჩართული.
–და მან არაფერი გითხრა?
–არა არაფერი, უბრალოდ გაიცინა და მხოლოდ ეგ იყო. ხო საყავრელია?
–ნაკო დაეშვი, ესე ძალიანაც ნუ გიხარია– შემომიღრინა და მხარში მიჩქმიტა– ჯერ მხოლოდ ხუთი დღეა რაც იცნობ, ოცნების კოშკებს ნუ ააგებ.
–ხო მართალი ხარ, მაგრამ თავისით იგება, ჩემი ბრალი არაა– საწყალი სახით გავხედე.
–ფუუ ამის, ეე არასპრავედლივია ეგ– გაბრაზებულმა ხმამაღლა თქვა დაჩი. ორივემ მზერა მას მივაბყარით.
ბედნიერს გამეღიმა, როდესაც იაკობის ხარხარი გავიგონე, ეს იშვიათი შემთხვევაა, როდესაც ის ხარხარებს და უნდა ვაღიარო საოცარი საყურებელია, როგორ ეკეცება ლოყები და ეჭუტება თვალები.მმ როგორი საყვარელია.
–მე მოვიგე, ასპარეზი ახლა გოგოებს დავუთმოთ– მისი ჯოესტიკი მე მომაწოდა, დაჩის გამოგლიჯა და მარიამს მიაწოდა.
–ადგილებიც დაგვითმეთ თუ შეიძლება– ფეხზე წამოვდექი და ბოროტული მზერით გავხედე მარიამს– ახლა უკვე მტრები ვართ– სასაცილოდ გავიჯგიმე და იაკობის ადგილას დავჯექი.
როგორც ბიჭები ისე მე და მარიც მთლაიანდ ჩავებით თამაშში, მოხვევისას სხეულითაც ვბრუნდებოდი, ჩემ საქციელზე მეცინებოდა, მარგრამ ვცდილობდი არ შემემჩნია, რადგან ვგრძნოდბი როგორ მიყურებდა.
ჯანდაბა!
ისიც ასე გრძნობდა ჩემს მზერას? ანუ გამომიჭირა!
–ესეც ასე მოგიგე– ბოროტულად ჩაიცინა მარიამმა და ჯოესტიკი ხელში აათამაშა.
მოჭუტული თვალებით გავხედე და შეუმჩნევლად თეძოზე ვუჩქმიტე.
–ეს რა გამიკეტე გოგო?– დრამატულად ვუჩურჩულე ყურში და ჩემი ადგილი იაკობს დავუთმე ისევ. ჯოესტიკის მიწოდებისას მისი თითები ჩემს თითქებს შეეხო.
ვიგრძენი მუხტი, დადებითი ელექტროები, რის გამოც სხეული ამიცახცახდა. მისი შეხება ასე თუ მოქმედებს, ალბათ ხელებში ჩავაკვდები რომ მომეფეროს.
იმედი მაქვს ყველაფერი სახეზე არ მაწერია და ვერაფერს ხვდება, მაგრამ არამოგნია ეს ასე იყოს, ვიცი რომ ყველაფერს ამჩნევს, მეტყობა ეს თუ არა.
–დე მშია, მალე იქნება მზად?– მათი ყურებით მობეზრებულმა დედას გავძახე და დივანზე მოვიბუზე. არ მომწონს მის გვერდით რომ ზის და რომ უღიმის, თან რომ დასცინის და აბრაზებს.
ჩემდაუნებურად მეეჭვიანება!
–კი, მალე იქნება– გამომძახა დედამაც, გაბრაზებული ხან მარიამს ვუყურებდი, ხან კი იაკობს.
ვაიმე მგონი გავგიჟდი მართლა! ერთადერთ მეგობარზე ვეჭვიანობ, ესეც რომ არ იყოს ვინ არის იაკობი ჩემთვის რომ ვიეჭვიანო? არც არავინ! ასე რომ ნუ ფიქრობ ასე ნაკო...! თან ისინი მეგობრები არიან, რატომ უნდა ვიეჭვიანო?
–დეიდაშვილები დაგამარცეთ თუ არაა– ფიქრებიდან იაკოის ხმამ გამომაფხიზლა, სწორედ იმ დროს გავხედე მათ როდესაც იაკობი გაბრაზებულ მარიამს ლოყაზე კოცნიდა.
ნაკო დამშვიდდი! და ნუ ფიქრობ ამაზე, ისინი მეგობრები არიან, მეგობრულად აკოცა ლოყაზე მერე რა?
არ მეშიძლია, მეც ასე მკოცნის ლოყაზე ანუ მეც მეგობარი ვარ და სხვა არაფერი? მაგრამ რას ვითხოვ? უნდა ვიყო რო მეგობარზე მეტი? მაშინ როდესაც მხოლოდ 5დღეა ვიცნობ.
მგონი გავგიჟდი!
–რა?– გაოცებულმა გადმომხედეს ყველამ.
–ჰა რა? რამე ვთქვი?– მეც მათსავით გაოცებულმა ავხედე, რაზეც ფხუკუნი დაიწყეს.
–ნაკო ხმამაღლა ფიქორბ
–უფს– გავიცინე– წამო შევიდეთ სამზარეულოში, მალე ყველაფერი მზად იქნება– უცებ შევცვალე თემა.
როგორც ყოველთვის დედამ საოცარი სუფრა გაშალა ოთხი კაცისთვის, ხელების ერთმანეთზე ხახუნით და ნერწყვის ყლაპვით მივუჯექი მაგიდას.
–დასხედით რას მიყურებთ– სიცილით ვიკითხე.
–გოგო ნუ ხარ შენ მსუნაგი– გამიბრაზდა დედა– ვის გავხარ ასეთი
–რავი ან შენ, ან მამას, ან დამიანეს, ან რეზის, ან ჩემ კაჰუნას. სხვას უბრალოდ ვერ დავემსგავსები– სიცილით ვუთხარი და თვალები მოვუჭუტე, ისე როგორც ბავშვობაში ვაკეთებდი.
–ნუ ცუღლუტობ– ოთახიდან გასვლამდე მომაძახა და ბავშვებთან ერთად სამზარეულოში დამტოვა.
მისი სიტყვების გაგონებისას იაკობს გადავხედე და ახლა მართლა დავინახე ის რაც აქამდე არ დამინახავს მის თვალებში. თვალებით მიცინოდა, თითქოს გაბრწყინებული ქონდა, შემდეგ მისი საფირმო ღიმილით დამაჯილდოვა.
–დასხედით და გემრიელად მიირთვით, დარწმუნებული ვარ რომ მოგეწონებათ– ლაპარაკის პარალელურად თეფშზე კატლეტი გადავიღე და ჩანგლით მოვჭერი– ჩემ ყურებას აპირებთ?– ჩანგალი ჰაერში გამიშეშდა, როდესაც მათ სახეებს მოვკარი თვალი.– კარგი აღარ მშია, მაგრამ ეს კატლეტი ისე მიყურებს... პირდაპირ მეუბნება მჭამეო...
–ვაიმე ამის ტანჯვას მე ვერ ვუყურებ– სიცილით თქვა იაკობმა, ხელი კეფაზე შემიცურა და შუბლზე მაკოცა.
მოვკვდი!
ამ მოულოდნელობამ მომკლა!
არა იაკობმა მომკლა!
არ ვიცი რა ვიგრძენი, რაღაც საოცრება. ასეთი სითბო მისგან ზედმეტია, თავი დედოფალი მგონია ამ მომენტში, თითქოს ფრთები შემეხსა.
ახალი შეგრძნებები ნაკო! ამას უნდა მიეჩვიო.
–ჭამეთ ჰე– დაბნეულმა ამოვილაპარაკე და ჩემს კატლეტებს დავხედე, ჩაცინების ხმა მომესმა ყველამხრიდან.
გაბრაზება მინდოდა, მაგრამ ისე ვიყავი სითბოთი დამუხტული რომ ვერ შევძელი და მათთან ერთად მეც გამეცინა.
მხიარულად მივირთმევდით. იაკობი და დაჩი სასაცილოდ ჩხუბობდნენ, რაზეც მე და მარიამი გულიანად ვიცინოდით. ერთმანეთზე ტყუილ ისტორიებს იგონებდნენ და ყვებოდნენ.
შეუდარებელი დრო გავატარე მათთან ერთად, რაც მთავარია დაუვიწყარი მოგონებებს კიდევ რამოდნიმე დაემატა, მე კი ახალ შეგრძნებებს ნელ–ნელა ვსწავლობ.
კვირამ ისე სარაფად გაირბინა, რომ ვერ კი გავაცნობიერე. იაკობთან, მარიამთან, დაჩისთან და ნიკოლოზთან ერთად შესანისნავ დროს ვატარებდი. ძალიან მიხარია რომ მათ შევხვდი, ჩემი ცხოვრება თითქოს 180 გრადუსით შემოტრიალდა.
ყოველდღე ახალი თავგადასავლები და სიგიჟეები ხდება ჩვენსგარშემო, მხიარულებას არ ვიკლებთ. ყველა გაკვირვებულია ჩემი და იაკობის ასეთი თბილი ურთიერთობებით, ხშირად მოულოდნალად მკოცნის ხოლმე, მეხვევა და ხელსაც მჭიდებს ხოლმე.
......
პარასკევ დღეს სკოლიდან მოსულს ჭამის დროს დამირეკეს. უცხო ნომრიდან რეკავდნენ, რამოდნეიმე წუთი ვფიქრობდი მეპასუხა თუ არა, ბოლოს მაინც ვუპასუხე.
–გისმენთ–დაბნეულმა ჩავილაპრაკე და ლუკმა გადავყლაპე.
–გამარჯობა ნაკო როგორ ხარ?– ნაცნობი ხმა მომესმა, მაგრამ მაინც ვერ ვიცანი ბოლომდე.
–მადლობა, კარგად ვარ, მაგრამ ვინ ხარ?
–გადახვედი და ვეღარ ცხნობ შენს კლასელებს არა? ქეთა ვარ ჭეიშვილი– გაოცებულმა ტელეფონს დავხედე, ხომ არ მომესმათქო, შემდეგ ისევ ყურზე მივიდე.
–ჰა?– დაბნეულმა ამოვილაპარაკე.
–ხო რაიყო ვერ მცნობ?– სიცილით მკითხა.
–აჰაჰაჰა, გიცანი– გავიცინე, მაგრამ მალევე დავსერიოზულდი.
ქეთი ჭეიშვილი! გოგო ძერსკობის განსახიერება. პონტის და ფულის ხამი. ზმანზე აჭრილი და შეყავრებული, უბრალოდ გოგოა რომელიც მამიკოს ფულებითაა განებივრებული და ამას არც მალავს.
–ხო, სასტავი კაფეში ვხვდებით და შენც ხომ არ მოხვალ?
–მე რა მინდა თქვენთან ერთად?– მოურიდებლად ვკითხე და პირში კატლეტი გავიქანე, სულ არ მრცხვენია და სულ არ მადარდებს რამეს თუ იფიქრებს.
–ძველი დრო გავიხსენოთ, ბიჭებსაც მოენატრე
ბოლო ხმაზე ხარხარი მომინდა! რა უნდა გავიხსენოთ? რომელი ძველი დრო? მე ხომ მათთან ერთად ექსკურსიაზეც არ ვყოფილვარ და საერთოდ რომელ ბიჭებზეა საუბარი? ჩემ საქონელ კლასელებზე? მოკლეკაბიან გოგოებზე დახამრებულები რომ არიან?
–ვაა არ ვიცოდი რამე თუ გვქონდა გასახსენებელი, მაგრამ რავი მოვალ, ისევ იქ ხვდებით ერთმანეთს? ყავის სახლში?
–რათქმაუნდა– ვიცი ახალ ამაყი ღიმილი აქვს აკრული სახეზე, მე კი სურვილი მიჩნდება მისი სახე დავჭეჭყო.
–კარგი– პირგამოტენილმა ვუთხარი და ტელფეონი გავუთიშე.– დეეე, აბა თუ გამოიცნობ ვინ დამირეკა– სიცილით ვკითხე და ჩემი კატლეტების ჭამა გავაგრძელე.
–იაკობი იყო? როგორ მზრუნველი ბიჭია– ბედნიერად გაიღიმა დედამ.
–არა, იაკობი სკოლაში ვნახე, რატომ უნდა დაერეკა ახლა– სიცილით ვთქვი, როგორც ჩანს დედაჩემს იაკობი ჩემზე მეტად უყვარს.
–აბა ვინ დაგირეკა?
–ჩემმა ძველმა კლასელებმა, ასე მითხრეს ძველი დრო გავიხსენოთ თან ჩვენ კლასელს ბიჭებს მოენატრეო– ქეთას ხმით დავილაპარაკე და ჩანგალი ჰაერში ავიქნიე– რაღაც უნდა, ისე არ დარეკავდა ეგ– თავი გადავაქნიე.
–უნდა წახვიდე მათ სანახავად?
–ხო რავი გავალ, გავიგებ რა უნ...– სიტყვები გამიწყდა, რადგან ტელეფონზე შეტყობინება მომივიდა, მარიამი მწერდა, აინტერესებდა სახლში მივედი თუ არა, ჩუმად ავხარხარდი, როდესაც ბოლოში დავინახე მიწერილი 'კბმთხვ' რაც ნიშნავდა რომ იაკობმა თხოვა ამის მოწერა. სიცილის სმაილებთან ერთად მივწერე რომ უკვე სახლში ვიყავი.
–ვინ გწერს?– დაინტერესებულმა დახედა ჩემ ტელეფონს.
–მარიამი იყო, იაკობს აინტერესებდა მივედი თუ არა სახლში– მხრების ჩეჩვით ვთქვი.
–რა კარგი ბიჭია, წინაზე დაგინახეთ შუბლზე როგორ გაკოცა. დამშვიდობებისასაც როგორ გეხუტება ხოლმე.
–დედა– სიცილით გავაწყვეტინე სიტყვები– ის ჩემი მეგობარია და როგორც სხვებს ისე მექცევა მეც.
–კარგი კარგი– ხელი აიქნია და მაცივაარი გამოაღო– რამე ხო არ გინდა?
–ყიყლიყოები მინდა, ან არა ჩემი შუ მომეცი, ავიტან მაღლა შევჭამ და თან ტანსაცმელს შევარჩევ.
ჩემს ოთახში ასვლამდე კიდევ ერთი კატლეტი შევჭამე, დედამ შუ–ს მთელი შეკვრა მომცა და მეც ბედნიერი ვარჩევდი ტანსაცმელს ჭამის პარალელურად.
შავი ფერის კაბა შევარჩიე, მაქმანებიანი, წელზე გამოყვანილი, ცოტათი მოკლე. ამდაგვარი კაბები უამრავი მაქვს, უბრალო შავი კაბები მხოლოდ მაქმენებით და ჭრილებით განსხვავებული.
სააბაზანოდნა გამოსულმა საათს გაოცებულმა შევხედე 5 საათია, მე კიდე მზად არ ვარ ჯერ, მაგრამ არაუშავს დავაგვაინებ, ასე მისვლა უფრო ეფექტური იქნება.
თითქმის ნახევარი საათი თმების გაშორებას და დაწნას მოვუნდი, ბოლოს დედას დავუძახე და მან ჩამიწნა, მისივე თხოვნით მკრთალი მაკიაჟი გავიკეთე, ნუ მან გამიკეთა, მე კი ვებუზღუნებოდი, თუ რა საჭირო იყო ესე გამოპრანჭვა.
კაბაც მისი დახმარებით ჩავიცვი, რომ ნაწნავი არ დაშლილიყო, შემდეგ კი ჯერი დადგა ფეხსაცმლზე, ეს პრობლემაც დედამ მოაგვარა, შავი–თეთრში მაღალი ესპადრელები გამომიღო კარადიდან და მომაწოდა, რათქმაუნდა მის არჩევანს დავჯერდი და მოვირგე.
სარკის წინ გახარებული სახით ვტრიალებდი, ძალიან მომწონდა ჩემი ჩაცმულობა, ვაღიარებ ნამდვილად კარგად გამოვიყურები, რამოდნიმე სურათიც კი გადავიღე.
–ეე ნაკო, სად მიდიხარ ასეთი გადაპრანჭული? მითუმეტეს ასეთი მოკლე კაბით?– წინ დამიანე გადამიდგა, დოინჯშემორყმული და წარბშეკრული მიყურებდა და მათვალეირებდა.
–საყვარლები უნდავნახო, სად უნდა წავიდე?
–ასეთი მოკლე კაბით?
–ვაიმე ანაზე გაბრაზებული ჩემზე ჯავრს ნუ იყრი, დივანზე ბევრი ბალიშია და იმას ელაპარაკე თუ გინდა– ხელი ავიქნიე– ისე კომპლიმენტსაც არ მეტყვი?– მის წინ დავტრიალდი და თეძო სასაცილოდ ჩავტეხე.
–ძალიან, ძალიან, ძალიან ლამაზი ხარ– შუბლზე კოცნით დამაჯილდოვა– წამო გაგიყვან– ხელკავი გამიყარა.
მანქანაში მის გვერდით დავიკავე ადგილი, მაგრამ გადმომაბრძანა, 'დღეს შენი მძროლი ვარ, კარები უნდა გაგიღო, ასე რომ უკან მოთავსდი'–ო ასე მითხრა. მეც მის ნებას დავყევი და უკან სავარძელზე გადავჯექი. მოუთმენლად ვცქმუტავდი და ტელეფონს ხელში ვათამაშებდი. შემდეგ სელფიეს გადაღება დავიწყე, რაზეც დამიანე დამცინოდა.
–რაო რა თქვი სად მივდივარო?
–ძველი კლასელები უნდა ვნახო.
–ჰა? მომესმა ხო?– გაოცებულმა გადმომხედა.
–ნეტა არ ცანცარებდე ამხელა კაცი– სიცილით ვუთხარი, ჩასუნთქვა ამოსუნთქვით მოვემზადე, როდესაც მანქანა ყავის სახლთან გაჩერდა. როგორც თვითონ მითხრა კარები თვითონ გამიღო და გადმოსვლაშიც დამეხმარა.
–მადლობა– ლოყაზე კოცნით დავაჯილდოვე და შენობისკენ გავიხედე.
როდესაც გოგოებმა დამინახეს ხელი დამიქნიეს და მანიშნეს რომ მივსულიყავი მათთან, შესასვლელის წინ იდგნენ და მე მელოდებოდნენ.
–მიდი წადი გაერთე ცოტახანი, გეყოს რაც სახლში იჯექი აქამდე– თბილად მითხრა და ისე ჩამეხუტა გული გამითბა, აი ეს არის ჩემი სყვარელი დამიანე, მზრუნველი და მოსიყვარულე.
გოგოებთან მისულმა ყველამ გულიანად მომიკითა, ისეთი თბილი სიტყვები მითხრეს, რაც ერთმანეთისთვის არც კი უთქვამთ ამდენი წლის მანძილზე. მათ სიტყვებზე მეღიმებოდა, გულში კი ვხარხარებდი.
–ის შენი ძმა იყო? რა მაჩო დადგა– სიცილით თქვა თათამ და მაგიდაზე რატის გვერდით დაჯდა, ბიჭები უცებ წამოიშალნენ და ყველა მომესალმა, შემდეგ კი მეც ჩამოვჯექი დათის გვერდით.
–აბა ნაკო როგორ მოგწონს ახალი სკოლა?–
–ძალიან მომწონს, ახალი კლასლებიც და მასწავლებლებიც– იაკობის, მარიამის, დაჩის და ნიკას გახსენებისას ძნელია ღიმილის შეკავება.
–იმ შენს კლასელზე რას იტყვი? ზე სექსუალურობა რომ არის– წარბების თამაშით მკითხა ქეთამ.
–რომელზე ამბობს?
–იაკობზე... იაკობ ჩოფლიანზე– მისი სახელის გაგონებისას უფრო გამეღიმა, ახლა გასაგებია ჩემი აქ ყოფნის მიზეზი, ქეთას მოსწონს ჩემი იაკობი.
სასაცილოა, იაკობს მისნაირი გოგოები არ მოეწონება ვიცი!
–კარგი ბიჭია, ნამდვილად დავმეგობრდით.
–მომწონს მე ეგ ბიჭი, საყვარელია და თან სიმპათიური, მამაკაცურია
მის სიტყვებზე თავი გავაქნიე, კი ვეთანხმები ნამდვილად სიმპათიური, საყვარელი და მამაკაცურია, მაგრამ მხოლოდ ჩემია!
–დათა შენ რას შვები იმ გოგოსთან? აი მაშინ რომ ხვდებოდი ხოლმე– უცებ შევცვალე თემა და დათას გადავხედე.
–აუ ანიზე ამბობ?– სანამ კითხვას დასვამდა მანამდე სიმღერის ხმა გაისმა.– მაგარი ბო*ი გოგო აჩმოჩნდა, მეც დავშორდი რა– ახლოს იყო მოწეული ჩემთან და ისე მელაპარაკებოდა.
–საიდან დაასკვენი რომ ბო*ი იყო?– მის ყურთან დავილაპარაკე სიცილით.
–კარგი რა, კიდევ კარგი თემუკამ მითხრა ვიღაც ბიჭთან რომ დაინახა, თორემ ისევ გავაგრძელებდი მასთან ურთიერთობას.– თვალების ტრიალით დაიყვირა და მუსიკას აყოლილმა მხარზე ხელი გამკრა.
მის შემხედვარეს ცეკვაში მეც ავყევი და ასე ვცეკვავდით სკამზე ჩამომსხდრები, ადგომაზე არც მე მიფიქრია და არც მას. მომაჯადოვებლად მიღიმოდა.
დათი– წითური იყო, ყოველთვის მომწონდა მისი თმის ფერი, თვალებიც, ღია–ღია ყავისფერი ქონდა, რომელიც ხანდახან ყვითელიც კი ჩანდა. კეხიანი ცხვირი კი აქვს, მაგრამ მის სახის მოყვანილობას ძალიან უხდება. ვერ ვიტყვი რომ გამხდარია, რაგბისტია, ამიტომ სამკუთხედი ტანი აქვს, პრესითურთ.
მომდევნო სიმღერა უფრო დაბალ ხმაზე ჩართეს, მე კი მათი მოსმენა დავიწყე, ერთმანეთს რაღაცეებს უყვებოდნენ და ახსენებდნენ, დათი ისევ ჩემთან ახლოს იჯდა და მესაუბრებოდა, მის ყოფილ გოგოებზე.
–ნაკო?– უკნიდან ნაცნობი ხმა მომესმა.
–ნიკოლოზ აქ რა გინდა?– სიცილით წამოვდექი ფეხზე და მათან მივედი.
– მე კი არა შენ რა გინდა აქ? ამათთან ერთად?– გაოცებულმა გადახედა მაგიდაზე მსხდომ ბავშვებს. მზერა კი დათიზე შეაჩერა.
–ჩემი ძველი კლასელები არიან– სიცილით ვუთხარი– მეც არ ვიცი რატომ გავახსენდი, მარგამ დღეს დამპატიჟეს და მოვედი.
–კარგი, მე უნდა წავიდე, ჩემს უკან თაკო ზის, მე რომ მომწონს ის გოგო.
–მოიცა არ გაინძრე– უცებ ავწიე თავი და მაგიდასთან მსხომ გოგოებს გადავავლე თვალი– შავთმიანი ხო?
–ხო ეგაა– სიცილით დამიდასტურა.
–კარგი გოგოა, გემოვნება გაქვს ქულ რაა.
–კარგი კარგი უნდა წავიდე მე, თაკო მასწავლებელთან უნდა მივაცილო.– გადავკოცნე და ისევ მაგიდასთან დავჯექი.
–ვინ იყო?– უცებ მკითხა გვანცამ, ტუჩები სასაცილოდ ქონდა დაპწურული და ნიკას უყურებდა.
–ნიკა, ჩემი კლასელია... ტყუილად უყურებ ეგრე დაკავებულია– თვალი ჩავუკარი და სიცილით დათის გადავხედე.
–კარგი იყო– ჩუმად მიჩურჩულა და ხელი გამომიწოდა მაგიდის ქვემოდა, მეც დავატყი.
ვიცი რომ არ იმსაუხრებენ ჩემს ასეთ დამოკიდებულებას, მაგრამ რა ვქნა, მაინც მიყვარს ეს ბავშვები მათთან ერთად ბოლო–ბოლო 11 წელი გავატარე, ცუდი თუ კარგი მიანც იყო.
–ვიცეკვოთ?– სიმღერის დაწყებისას მკითხა დათიმ.
–არა მადლობა– თავი გავაქნიე და ტელეფონს დავხედე, იაკობი მირეკავდა. გაოცებული ვუყურებდი ტელეფონს.
–სად ხარ ნაკო?– პასუხი არ მქონდა გაცემული ისე სწრაფად მკითხა.
–ყავის სახლში, ჩემ კლასელებთან ერთად– ხმამაღლა ვუთხარი, ჩემი ხმა რომ გაეგო.
–კარგი– უცებ თქვა და გათიშა.
.........
–ვაიმე ეს იაკობი არაა?– ქეთას ხმამ გამომაფრიხლა. დაძაბულმა გავიხედე უკან და იაკობი შევათვალიერე. ჯინსის შარვალი ეცვა, ლურჯ მაიკასთან ერთად, გარედან კი ამავე ფერის კლეტკებიანი პერანგი.
დამინახა თუ არა ჩემკენ წამოვიდა, მეც ფეხზე წამოვდექი, ვაპირებდი მეკითხა თუ რას აკეთებდა აქ, მარგამ სიტყვები პირზე შემახმა, როდესაც ლოყაზე მაკოცა და ჩამეხუტა.
–გამარჯობათ– მიესალმა ჩემ კლასელებს.
-აქ რას აკეთებ?– გაოცებულმა ვკითხე.
–ნიკამ დამირეკა– უცებ თქვა, მეც კი გონება გამეხსნა, რათქმაუნდა, ისეთი მზერით უყურებდა დათის რომ რაიმე იფიქრა და როგორც ერთგული მეგობარი მალევე გააფრთხილა.
მადლობელი ვარ ნიკოლოზ შენი!
–გამარჯობა, მე ქეთა ვარ– უცებ წამოიჭრა ფეხზე და ხელი გაუწოდა იაკობს, მანაც ღიმილით ჩამოართვა და გაუღიმა.
–ნაკო...– ისევ მე გადმომხედა, აპუწულ თმაზე ხელი გადამისვა და თმა გამისწორა. ვიგრძენი ბოღმით გასიებული მზერა, რაზეც გამეღიმა– არ გინდა სახლში წავიდეთ?
–ცოტაანი დარჩით რა გეჩქარებათ– უცებ თქვა ქეთამ, ქეთას საქციელზე გამეცინა. იაკობს ხელი ჩავკიდე და ჩემს გვერდით დავსვი სავარძელში.
–იაკობ გაიცანი ესენი ჩემი ძველი კლასელები არიან. ქეთა უკვე გაიცანი, ეს თათაა, მის გვერდით რატი ზის. ნატალი, ცეცე, ვერონიკა, რეზი და დათა– ყველა წარვუდგინე უცებ– ბავშვებო ეს იაკობია.
–მისი შეყავრებული– თავი წარადგინა.
წარბაწევით გავხედე და ჩავიცინე. როგორც ჩანს დღეს ისევ მისი შეყვრებული ვარ, ეს სტატუსი რატომღაც ძალიან მომწონს.
მზერით მოკვლა რომ შეიძლებოდეს, ქეთას აქამდე უკვე მოკლული ვეყოლებოდი. მისი გაცეცხლებული თვალები ჩემ გონებაში ყოველთვის დარჩება, გამწარდა! ჰმ სწორედ ეს მინდოდა მეც. ყველაზე ძალიან კი ის მახარებდა რომ უფრო მწარდებოდა, რიდესაც მის სიტყვებს აიგნორებდა იაკობი.
ესეც ჩემი ბედნიერი დღე!

*********
დაგვიანებისთვის ბოდიშს ვიხდი, ორდღიან ექსურსიაზე ვიყავი, მგონი მეპატიება რადგან სამი თავი ერთად დავდე...