თუმცა რა უნდა მეთქვა , მე საერთოდ ვალდებული ვარ პასუხი გავცე?... კი კი ვარ,
-რავი რა ვთქვა? ბედნიერებას გისურვებთ
-და ვსო?
-კიდე რამეს ელი ჩემგან?
-რავი მეგონდა გაბრაზდებოდი, ან რავი მსგავსი
-რაზე უნდა გავბრაზდე, მაქვს რამე მიზეზი?
-კაი დაიკიდე, მოწევ?
-არა! ისედაც არაფერი მიჭამია ახლა რომ მოვწიო დამიჭერ... სიცილით ვუთხარი
-ჩემი იმედი ყოველთვის გქონდეს... თვითონაც ასე მპასუხობს
ბოლოს მოგვბეზრდა გარეთ ბოდიალი, სახლამდე მიმაცილა და წავიდა... ჩვენი ურთიერთობის განვითარების იმედს ყოველთვის ვხედავდი , მაგრამ ახლა? ახლა ყველა იმედი გაქრა... ბევრჯერ მიცდია მისი დავიწყება.როცა მგონია რომ უკვე ვივიწყებ ის უცებ საედანღაც ჩნდება და უფრო და უფრო თავს მაყვარებს, ხანდახან მგონია თავს დავკარგავ და ჩემი გრძნობების შესახებ ყველაფერს მოვუყვები, კიდევკარგი ამაზე ბევრს არ ვფიქრობ...
სახლში შევდივარ და ჩემდა გასაკვირად დედაჩემი სახლში დამხვდა. გაბრაზებული მიყურებს.
-რამე დავაშავე?
-დამრიგებელამა დამირეკა
-და რა?
-სად იყავი?!
-არსად
-მარიამ!
-სანდროს გავყევი რაღაცეების საყიდლად
-ხო მითხარი სანდრო აღარ მაინტერესებსო
-ვაიმეე დედაა, ადამიანმა მთხოვა და გავყევი ,რამე დავაშავე?
-ტელეფონი მომეცი
-რა? არა!
-მარიამ!
ტელეფონი ფეხებთან დავუგდე და ჩემს ოთახში შევვარდი, მიჭირს ჩემი ემოციებს შეკავება , ადრე ცოტათი კონტროლი გამომდიოდა, ახლა ფსიხოპატიც ვარ , სიყვარულისგან გაგიჟებული.
არც მახსოვ მერე რა მოხდა მაშინვე ჩამეძინა.
თავის მოკვლის სუვილიც გაჩენია მაგრამ არა სყვარულის გამო, უბრალოდ სახლში მქონია ისეთი მომენტებიც როცა არაფრის გამოც მეჩხუბებიან, თვითმკვლელობის შემდეგ ისმაინც ვიცი რომ არაფრის გამო არავინ არ დამსჯის...
მეორე დილით სკოლაში მივდიოდი, ჩემს წინ სანდრო და თათო მიდიდნენ ,თავდან სანდრომ შემამჩნიავმაგრამ არ დამიძახა, ყველაზე ძალიან ეს მტკივა. უყურადღებობა მისგან...
კლასში როცა შევედი ყველას მივესალმე და ჩემი ადგილი დავიკავე, პირველი დამრიგებლის გაკვეთილი მქონდა და ვცილობდი ნერვებს არ ავყოლილიყავი და რამე ზედმეტი არ მეთქვა. მაგრამ ბოლოს მაინც ავფეთქდი , ვკამათობდით და მერე პირად ცხოვრებაში ჩარევაზეც გადავედით კლასიდან ატირებული გავედი და უკან ფეხდაფეხ სანდრო გამომყვა.
-რა დაგემართა
-შედი კლასში
-შენ ხოარ გაგიჟდი გოგო!
-სანდრო , არარის ჩემი ფსიქიკა კარგად, მარტო თუ არ დამტოვებ შეიძლება ანალოგიური განმეორდეს და არ მინდა! წადი ოღონდ სიგარეტი დამითოვე
-დილით ისაუზმე
-არა!
-მაშინ დაგელოდები რო დაგიჭირო ... გამეცინა ხელი გადამხვია და კიბეებზე ჩამვჯექით, ცოტახანში ზარი დაირეკა ,გამობრძანდა მისი შეყვარებლი და ბუფეტში ჩავიდნენ, სკოლაში აღარ გავჩერდი გავიპარე,არც სახლში ავსულვარ, ჩემს მეგობართან წავედი, ალექსანდრესთან , გარეთაც ძაან ციოდა ,სახლში მარტო იყო ყავა მომართვადა დივანზე ჩამოვსხედით... ყველაფერი მოვუყევი დამამშვიდა , მომეფერა და დამარიგა, ხანდახან მგონია რომ ალექსანდე ჩემი მშობელია, არრაფერს იშურებს ჩეთვის მოსმენაც არასოდეს ეზარება და რჩევების გაცემაც...
სახლში ავედი,მოვწესრიგდი შხაპი მივიგე და კომპიუტერს მივუჯექი...
შევდივარ თუარა FB-ზე სანდროს შეტყობინება მომდის,
-სად გამექეცი
-ვეღარ გავჩერდებოდი,და გაიიპარე
-გეთქვა ჩემთვის
-არა შეყვარებულთან ყოფნაში ხელი ვერ შეგიშალე
კმპიუტერი გამოვრთე ვცდილობ რამე წავიკითხო, ვისწავლო, მაგრამ თავში არაფერი შედი, ვიღლები ერთი და იმავის კეთებით, ცხორებაში ყოველთვის მინდა ვაკეთო რაღაც ახალი....
უჯრიდან დამამშვიდებლები ამოვიღე , ჰორიზონტალურად დავალაგე და სათითაოდ მივირთვი... ჩამეძინა...
რამოდენიმე თვის განმავლობაში არაფერი ხდებოდა...იმის თუარ ჩავთვლით რომ სანდრო და თათო დაშორდნენ, კონტაკტი თითქოს მეც გამიწყდა მასთან მაგრამ ნელნელა ვეჩვეოდი, გამოცდები გვიახლოვდებოდა , კლასი კიდე ექსკურსიაზე ფიქრობდა ... ბოლო პერიოდი თითქოს კლასთან აღარ ვყოფილვარ სადღაც ჩემში კითხვებზე პასუხებს ვეძებდი...
..................................
არცისე თბილი და არცისე ცივი დილა თენდებოდა.... ექსკურსიაზე მივდიოდით, ზუსტად ამდროს გამიჩნდა სანდროსადმი გრძნობები არმინდოდა ისევ იგივე მომხდარიყო...
-მარიამ გაგვიანდება გაიღვიძე
სწრაფად ავდექი მოვწესრიგდი ჩანთები შევამოწმე და დანიშნულ ადგილამდე მივედით მედა დედა... თურმე ყველა ჩვენ გველოდებოდა, სანდრო ფანჯერაში გადმოკიდებული იკო და ხელსმიქნევდა, თან მიცინოდა...


ველოდები თქვენს კომენტარებს