სახლის წინ დავდექი და შევათვალიერე . ოდნავადაც არ იყო შეცვლილი . ეს არ მომეწონა , თუმცა რას ვიზამდი?! შევედი გრძელ თუმცა პატარა ღობეში , სახლს მივუახლოვდი და კარებზე ჩამოკიდებული ზარები ავაჩხარუნე , ბიცოლა საკმაოდ სწრაფად მოვიდა კარებთან და კარები გააღო. საკმაოდ შეცვლილიყო: მხრებში გამართული , ოდნავ შეჭაღარავებლი , გრძელი კაბითა და მაღლა ლამაზად აწეული თმით . wow , ეს ბიცოლაა!
-გამარჯობა , ბიცოლა!
-გამარჯობა ბლერ , გამარჯობა! ვიზიარებ !
-ამმმ - ამ დროს ძალიან მინდოდა ბოლო ხმაზე მეკივლა მესთვის , მე ამ ამბის დავიწყებას ვცდილობდი , ის კი მახსებებდა ! აუუუუ!
-კარგი , შემოდი ! ნამგზავრები იქნეები რამე შეჭამე - თქვა მან და გამოიწია , რათა შევსულიყავი.
სახლში შესვვლისთანავე იქაურობა მივათვალიერე , საოცარია , ბიცოლასგან განსხვავებით ის საერთოდ არ შეცვლილიყო.
-ისაა, ბიცოლა , მე არ მშია დაა! ჩემს ოთახში წავალ , სადაა?
-ააა ! შენი ოთახი , ზევით , წამო გაჩვენო.
მე და ბიცოლა ზემოთა ოთახში ავედით და ჩემი ოთახი ვნახეთ . ძალიან გამიკვირდა , როცა მან ის უზარმაზარი კარადა გადასწია და იმ უზარმაზარი ოთახისკენ გაიშვირა ხელი . დიახ , ეს სწორედ ის იდუმალი ოთახი იყო რომელშიც ჯერ არავის არ უცხოვრია. ძალიან გამიკვირდა , მაგრამ რას ვიტყოდი? ჩუმად შევედი და კარები უსიტყვოდ მივიკეტე.ეს არ უნდა გამეკეთებინა , მაგრამ მომავალში ამას აღარ გავიმეორებ!
მოკლედ , საწოლზე დავეხეთქე . იქაურობა საოცრად იდუმალი და ლამაზი იყო :ბნელი , ჩბნელებული . ამას მე ვერ ავიტანდი , ასე რომ მტვრიანი და ძველი ფარდები ჩამოვხსენი და იქაუროაც განათდა .
უკვე ბნელდებოდა ასე რომ ფეხსაცმელი ოთახში მივყარე და დავიძინე . პირველმა დღემ დამღლელად , თუმცა ნორმალურად ჩაიარა.
მეორე დღეს ბუდილნიკმა გამაღვიძა . ხელი საბანიდან გამოვყევი და ბუდილნიკს ხელი ჩავარტყი , მერე ჩემი ყვავილებიანი ხალათი ჩავიცვი და თვალების ფშვნეტით ქვემოთ ჩავედი . ბიცოლა იქ არ დამხვდა , ალათ მაღაზიაში წავიდა . ასე რომ საჭმელი მეთვითონ გავაკეთე და წვენიც დავისხი . ამის მერეღა გამახსენდა , რომ სკოლაში ვიყავი წასასვლელი . ამის გახსენებაზე სახე ისე დავჭღანე გეგონებოდათ 3 ლიტრა ლიმნის წვენი დამელიოს .
ასე რომ , ჩავიცვი , თმები დავივარცხნე , ჩანთა მხაზე გადავიკიდა და გარეთ გავედი. გაზაფხულის ცივმა სიომ თმები ამიფრიალდა და ამაცახცახა . სკოლა ჩემთან ძალიან ახლოს იყო ამიტომაც მანქანით წასვლა არ დამჭირდა . ყურში ნაოშნიკები გავირჭე და სკოლისკენ გავემართე . ალბათ მას ვერც კი ვიცნობდი , რომარა წარწერა მის შესასვლელთან : ნიოლტონის 112 საჯარო სკოლა.
სკოლაში შესვლისთანავე ბავშვები დამესივნენ :
-შენ ახალი გოგო ხარ არა?
-აქ როდის ჩამოხვედი?
-გავიგე უცხოელი ყოფილხარ , სიმართლეა?
მოკლედ მგონი ამ კლასში ბევრს უნდოდა ჟურნალისტობა . მე უხმოდ გავიარე ხალხის ბრბო და სკოლის შენობაში შევედი.