-რა და...-სიტყვებს თავს ვერ ვაბამდი ჯერ კიდევ დათოზე ვნერვიულობდი და უფრო მეტად კი სანდროზე ვღელავდი. იმედია გორბაჩოვმა ის მაინც არ იცის სანდროც რომ ცოცხალია.
-მია ამოღერღე რა გითხრეს ტელეფონზე ასეთი.-უკვე ბრაზდებოდა ანდრია.
-დათოს ველაპარაკე,ის ის ის...-ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.
-რა ის ამოღერღე!- გაღიზიანებულმა დაიყვირა.
-ნუ ყვირიხარ გასაგებია?! დათო გორბაჩოვმა მოკლა მას მიაგნო და მოკლა. სავარაუდოდ იცის რომ ცოცხალი ვარ,მაგრამ სანდროზე ჯერ არ იცის და ამაზე არც არავინ არ უნდა გაიგოს თორემ სანდროს ჩემს წინააღმდეგ გამოიყენებს!-მეც ავუწიე ხმას,მაგრამ მალევე დავწყნარდი.
-არასებობს! ღადაობ ხომ.-გაოცებულმა გამომხედა.
-და რა შემატყვე ღადაობის?-გაოცებულმა გავხედე ანდრიას რომელიც ბოლთას სცემდა.
-ანუ იცის რომ ცოცხალი ხარ?-ისევ იმ კითხვას მიუბრუნდა ანდრია.
-სავარუდოდ.
-აქდან უნდა წავიდეთ!-მტკიცედ განმიცხადა მან.
-არა ის მე უცხოეთში მეძებს და არც კი იცის რომ საქართველოში ვარ და რომც იცოდეს აქედან ფეხს არ მოვიცვლი მე მას სამაგიერო უნდა გადავუხადო გასაგებია?!-გავბრაზდი მის ამ ნათქვამზე.
-მია მისმინე შენც თუ მოგკლა იმ ნაბი...მა სანდროს ვერ დაეხმარები პიროქოთ სიტუაციას გაართულებ.
-არა მე სიკვდილს არ ვაპირებ!ის თავისი წესებით თამაშობს მე ჩემი წესებით ვითამაშებ!
-და რას აპირებ?
-პოლიციაში ნაცნობები მყავს ხალხი ვისაც ვენდობი 121 დეპარტამენტის ოფიცერს ვიცნობ მას და მის ხალხს ვენდობი ხოდა საქმის კურსში ჩავაყენებ და ისინი დამეხმარებიან გორბაჩოვის პოვნაში და უფლებასაც მომცემენ რომ მოვკლა. ამ საქმეს ისე გავაკეთებთ რომ ვერავინ ვერ გაიგოს მისი სიკვდილი. ხო კიდევ ისე დავმალავ მის ცხედარს რომ ვერავინ ვერასდროს იპოვოს!
-ამ საქმეში მეც დაგეხმარები დათოს დავპირდი რომ მოგხედავდი ხოდა ამ საქმეში შენს გვერდით მიგულე.
-კარგი.
უკვე საღამო იყო ბიჭები მოვიდნენ და ატყდნენ კლუბში წავიდეთო. ანდრია დაითანხმეს და ახლა მე მომადგნენ.
-მია ხო წამოხვალ?
-სად?
-კლუბში.
-აუ არ მინდა იკა მეზარება და მუღამიც არ მაქვს.
-აუუ ძაან გთხოვ წამოდი რაა.
-ოო არათქო იკა არა!
-გაგებუტე.
-გადავიტან
ირაკლი გამებუტა და მერე სანდრო მომადგა მას კი უარი ვეღარ ვუთხარი ის ხომ ჩემი ძმაა. მაღლა ავედი და მზადება დავიწყე. დათოს მიერ ნაჩუქარი წითელი კაბა ჩავიცვი შავი მაღლები თმა გავიშალე და მაკიაჟიც გავიკეთე. ქვემოთ რომ ჩავედი ოთხივე მომაშტერდა და თავი უხერხულად ვიგრძენი.
-არ წავიდეთ?
-ჰა.. ჰო წამო წავიდეთ.
-რომელ კლუბში მივდივართ?
-ვიპ თაიმში
ყველაზე დაბნეული სახით ანდრია მიყურებდა მერე სანდრო. ლაშას და იკას რეაქცია კი ჰქონდათ,მაგრამ არა მათსავით. მალე წავედით კლუბში. იქ დავლიეთ და კარგა ბლომად ვიცეკვეთ. მერე ავტყდი ძაან ბევრი უნდა დავლიოთქო და ანდრიაც ავიყოლიე. ბოლოს იმდენი დავლიეთ არ მახსოვს სახლში ვინ მიგვიტანა და საერთოდ რა მოხდა. სამაგიეროდ დილით რომ გავიღვიძე ანდრიას მკლავებში ვიყავი მოქცეული სრულიად შიშველი. რამის გულმა მწყვიტა, როცა მივხვდი რაც მოხდა ჩვენს შორის, ადგომა ვცადე მაგრამ საკმაოდ მაგრად ჰქონდა ხელები მოხვეული. რა უბედურება რა ასე გამჭყლიტავს. ადგომა მინდოდა არ მინდოდა მასაც გაეხსენებინა ის ღამე და თავი დამნაშავედ ეგრძნო ეს ხომ ორივეს ბრალია. როგორღაც მოვახერხე და დავაღწიე თავი მის მკლავებს. მას კი წყნარად ეძინა. ჩემი ყველა ნივთი წამოვკრიფე და გავიპარე ოთახოდან. ეგრევე სააბაზანოს მივაშურე. ნახევარ საათიანი ბანაობის შემდეგ გამოვედი და საძინებელში შევედი შორტები ამოვიცვი და ტოპიკი მაიკა ჩავიცვი, სველი თმა კი გაშლილი დავიტოვე. ქვემოთ ჩავედი და ანდრიას დავეჯახე.
-ბოთე გამოფხიზლდი.
-მე გამოვფხიზლდე კიდევ? მე კაიხანია გამოვფხიზლდი.
-ხო შენ გამოფხიზლდი მე ჩემ გზაზე მივდიოდი და შენ დამეჯახე.
-მაინც შენ დამეჯახე და არ შემეწინააღმდეგო.
-ოფ შენ წინ არ იყურები და ეგეც ჩემი ბრალია?
-ამმ... კი.
-შენ დაგსჯი მაგის გამო.
-და როგორ დამსჯი?
-ღუტუნით.
-არც გაბედო!
გავიქეცი და უკან გამომეკიდა მალევე დამიჭირა და მიღუტუნებდა. უცბათ თავბრუ დამეხვა და გონება დავკარგე. თვალები რომ გავახილე საწოლზე ვიწექი.
-მია კარგად ხარ??
-კი უბრალოდ შიმშილისგან გონება დავკარგე.
-მერე რატომ არ ჭამე.
-არ მაცადე გამომეკიდე და ღუტუნი დამიწყე და რა ჩემი ბრალია. გიჟია ეს!
-ოო. კაი ხო წამოდი ვჭამოთ.
-მოვდივარ და რას შემომთავაზებ??
-რასაც გააკეალთებ იმას.
-ოფ მე დაზარალებული ვარ და შენ მოამზადე რამე.
-კარგი.
საწოლიდან წამოვხტი და ისევ დატრიალდა ყველაფერი, საწოლზე უცებ ჩამოვჯექი და საფეთქლები დავიზილე. ამჯერად ნელა წამოვდექი და ქვემოთ ჩავედი.
-რის გაკეთებას აპირებ?
-კალბასს და კარტოფილს შევწვავ.
-კარგი.
კარადის თავზე შემოვჯექი და ვაკვირდებოდი,როგორ ამზადებდა ანდრია საჭმელს.. ისე ძალიან საყვარელია როცა სამზარეულოში ფუსფუსებს. უცებ გადავიხარხარე ჩემს ფიქრებზე და ანდრიამ გაოცებულმა გამომხედა.
-რა გაცინებს??
-ისე არაფერი.
-ახხ შენიი.
-რა იყო?
-ვერ ხედავ გოგო ხელი გავიჭერი.
-აა მოიცა პირველადი დახმარების ყუთს მივიტან.
შეშინებული ჩამოვხტი კარადიდან და გიჟივით გავვარდი სააბაზანოში.უკან ყუთით დავბრუნდი. ჭრილობა დავუმუშავე ინფექცია რომ არ შეჭროდა და ბინტით შევუხვიე.
-რამხელა ბინტი დამადე რა არი.
-არც ჭრილობაა პატარა.
-ნუუ ეხაა.
-ხო გაგრძელე საქმიანობა.
-დაზარალებული ვარ ამ შემთხვევაში და შენ განაგრძე.
-ოხ ანდრია. შენ ხო კაცს არ დაასვენებ რა.
-უყურე ახლა შენ ამას ძაან ნუ გამიბლატავდი თორემ კიდევ ბევრს გიღუტუნებ.
-ოო ვერ ვიტან ამ ღუტუნს რაა ვინც ეგ გამოიგონა უნდა დალეწოს კაცმა და დაასამაროს.
-კაი დაწყნარდი არ ვაპირებ ღუტუნს ჯერჯერობით.
-ჯერჯერობით?
-ხო გააჩნია როგორ მოიქცევი.
-ვაიმე მეტი არ მინდა მიღუტუნო დანარჩენ ცხრა თითს პირადად მე მიგიმთელებ.
-ოხ შემაშინე.
-აჰა შენ მიიღებ რასაც ეძებ.
-და რა მინდა იცი?
-არა.
-გითხრა?
-მითხარი.
უცებ მომიახლოვდა მე კიდევ სულ უკან და უკან მივდიოდი სანამ მაცივარს არ ავეკარი. უფრო მომიახლოვდა და ჩემმა გულმაც დაიწყო უფრო სწრაფად ფეთქვა ლოყები კი ვარდისფერი გამიხდა. ქვემოთ დაიხარა და ნაზად მაკოცა. დიდხანს ვიდექი დებილივით,მაგრამ გონს მალე მოვეგე და არ ვიცი რატომ უბრალოდ მეც ავყევი კოცნაში მანამ მკოცნიდა სანამ ტაფის სუნი არ გვეცა.
-ანდრია რა სუნია?
-ტაფა ტაფა დამავიწყდა გასქურაზე!
-ფუუ რა საშინელი სუნი აქვს!
-არც ეგეთი საშინელი სუნი აქვს შენ რომ გგონია.
-როგორ არ აქვს ამეწვა ცხვირი. გააღე ფანჯრები გთხოოვვ.
-ეხავე.
სამზარეულოში ყველა ფანჯარა გავაღეთ და მეც ამოვისუნთქე.მალევე გავაკეთე კარტოფილი ანდრიამ კალბასი შეწვა და მაგიდას მივუსხედით.
-არ მომწამლავს?
-რა?
-კალბასში რამე ხომ არ გაურიე ისეთი რომ მომწამლოსთქო.
-ვიხუმრეთ??
-არა მე სერიოზულად ვიკითხე.
-არა ნუ გეშინია და კარტოფილი?
-არა არამგონია.
მალევე მოვრჩით ჭამას. მე ჭურჭელი დავრეცხე ანდრიამ კარადაში შეაწყო და მალე ტელეფონზეც დაურეკეს.
-მია უნდა წავიდე და მალე მოვალ.
-სად მიდიხარ?
-კომპანიაში რაღაც პრობლემა.
-კაი მალე მოდი და შოკოლადი გამომიყოლე ან ნაყინი.
-კარგი წავედი.
კარებში იდგა უკან რომ მობრუნდა შუბლზე მაკოცა და წავიდა. დებილივით ვიდექი და ვუყურებდი მანქანას სანამ მოსახვევში არ გაუჩინარდა. მალე ბიჭები მივიდნენ ჩემთან.
-ეეე რა ქარმა გადმოგყარათ აქეთ?
-მოგვენატრე-სანდრო დაიხარა და შუბლზე მაკოცა მთლიან ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.. როგორ მინდა ვუთხრა რომ ჩემი დიდი ძამიკო მიყვარს.
-ცივ ყავას დალევთ??
-მე დავლევ.
-იკა შენ არასდროს ამბობ უარს არ ამბობ ხოლმე მე სხვენს ვკითხე.
-სულ გაგაფუჭა შენ ანდრიამ
-ხოო ლაშა მეც ვიცი რომ გამაფუჭა.-ვითომ ხუმრობით ვუთხარი,მაგრამ სულაც არ მიხუმრია გაფუჭებით არ გავუფუჭებივარ პროსტა წინა ღამის შემდეგ ზურგი მტკიოდა.
-მე დავლევ ყავას-სანდრო.
-ლაშუნა შენ.
-აუუუ ეხა ამანაც დაიწყო ლაშუნას ძახილი ანდრია გადაეჩვია და ახლა ეს მიეჩვევა. კი დავლევ.
-კარგი რა იყო გეხუმრე.
-მწც დავლევ ყავას.-ანდრია.
-მომიტანე რაც დაგავალე??
-კი მოგიტანე,მაგრამ არ მოგცემ.
-აუუუ მომეცი რაა.-ტუჩები პატარა ბავშვივით დავბრიცე და საყვარელი სახით გავხედე.
-შეგჭამ იცოდე.
-კაი აბა შენ იცი.. წავედი მე ყავა უნდა გავაკეთო და შენ გაგებუტე.
ოთახიდან გავედი და ანდრიაც უკან გამომყვა
-აჰა ჭამე და ისიამოვნე,მაგრამ ჯერ...
-რა ჯერ?
-ერთი სურვილი უნდა შემისრულო.
-რა სურვილი?
-არ გეტყვი.
-აბა?
-გაჩვენებ.
ოპაა დამერხა მემგონი. მომიახლოვდა ხელში ამიტაცა და მაკოცა..მეც ავყევი კოცნაში,მაგრამ მალევე შეჩერდა.
-ჩემი ხარ.
-იოცნებე.
-ყავა მაქვს გასაკეთებელი და შენ გადი იმათთან თორემ იფიქრებენ,რომ რამით დავკავდით.
-ფუუ რეებს მეუბნები.
მე ანდრია გავაჯავრე იმან მე გამაჯავრა და ითახიდან გავიდა. მე ყავა მოვამზადე ლანგარზე დავაწყვე და მისღებში გავიტანე. მერე გამახსენდა რომ ტოპიკი მაიკა მეცვა და გამოცვლა გადავწყვიტე.
-მოვალ მალე.
-ანდრია მიდი გაყევი.
-სანდრო აირტყავ!
მე ხმა არ ამომიღია ზემოთ ავედი და ვეძებდი ისეთ მაიკას რომელშიც მუცელი არ გამომიჩნდებოდა.
ქვემოთ კი ბიჭები საუბრობდნენ.
-ანრდია რა გჭირს?-სანდრო.
-აუ არ ვიცი სანდრო მიას რომ ვხედავ გუშინდელი ღამე მახსენდება და თან მის გარეშეც არ შემიძლია სავარაუდოდ წუხელ რა მოხდა არ ახსოვს თორემ არ მომეკარებოდა.-ანდრია
-და წუხელ რა მოხდა?-სანდრო
-მე და მიას ერთად გბეძინა, მას კი ალბათ არ ახსოვს რა მოხდა წუხელ.-ანდრია
-ბიჭო გააფრინე ეგ როგორ მოხდა?-სანდრო.
-სანდრო შენ გგონია მემინდოდა? არა არ მინდოდა უბრალოდ ორივე ძალიან ძალიან მთვრალები ვიყავით.თანაც დარწმუნებული ვარ რომ არ ახსოვს წუხანდელი ღამე და თავს მაგით ვიმშვიდებ.-ანდრია
-ჩემი და რომ იყოს გეფიცები აგიყვანდი ზემოთ აგიყვანდი და ფეხებით დაგკიდებდი.-სანდრო
-კიდევ კარგი მისი ძმა არ ხარ-ანდრია.
მალევე ავარჩიე ჩემი ფავორიტი შავი მაიკა უცბად გადავიცვი და ქვემოთ ჩავედი. ბიჭები საუბრობდნენ გუშინდელ ამბებზე, რისი გახსენებაც ყველაზე მეტად არ მინდოდა მაინცადამაინც იმაზე დაიწყეს საუბარი. ანდრიას გვერდით მივუჯექი და ყავა მოვსვი.
-მია გუშინ რა ხდებიდა გახსოვს?-ლაშა
-არა არ მახსოვს ის მახსოვს რომ სანდროს ვეხუტებოდი და ვეუბნებოდი ჩემი ძმა ხარმექთი.
-ხოო ლოყები სულ წითელი მქონდა შენი პომადა ზედ მეტყობოდა-სანდრო.
-აუუ აუცილებელია გიშინდელზე ვისაუბროთ? ზაფხულია და წავიდეთ რა სადმე.
-კარგი თუ საუბარი არ გინდა გუშინდელზე მაშინ გვითხარი სად წავიდეთ?
-ზღვაზე ან მთებში.
-და მაინც?-ანდრია.
-მმმმ..რუჯი მინდა ამიტომ ზღვაზე წავიდეთ ჯერ და მერე მთაშიც წავიდეთ რა.
-წავიდეთ დაროდის?-სანდრო.
-ხვალე.-წამოიყვირა ირაკლიმ.
-ხო იყოს ხვალე დილით ექვსზე ავდქეთ დღეს აქ დარჩით-ანდრია.
-ექვსზე მე არ აცდგები. ხო იცი ძილი როგორ მიყვარს.
-ოო კარგი რა მია შენ აგვტეხრ ხოდა არ მაინტერესებს ადგები ან ცივი წყლის აბაზანას მიღებ დილით.
-ოხ შემეშინდა.
მოკლედ ყველაფერი დავგეგმეთ და ფილმის ყურება გადავწყვიტეთ ამჯერად მე არ ამარჩევინეს ფილმი სანდრომ აარჩია "კარიბა ზღვის მეკობრეები" ვგიჟდები ამ ფილმზე პირველ საათამდე ამ ფილმის ორ ნაწილს ვუყურეთ,მერე ირკამ წამოგვყარა დაწექით ხვალე ადრე უნდა ავდგეთო და ყველა ბუზღუნით ავედით დასაძინებლად.


იმედია მოგეწონებათ გამიზიარეთ თქვენი შთაბეჭდილება და ყველას ვინც ამ ისტორიას კითხულობთ მადლობა,რომ კითხულიბთ <3 ^_^