ლიზას ძალიან შეეშინდა, თვალებზე ცრემლები მოადგა, მამაკაცის ხელები, მის ხელებში მოიქცია და შეეცადა მოეშორებინა, თუმცა მამაკაცმა მისი ხელები ერთ ხელში მოიქცია და პერანგი შეუხსნა. ლიზას სხეულზე დალურჯებები, რომ დაინახა ადგილზე გაქვავდა, რამოდენიმე წუთი მის სხეულს უყურებდა. თითქოს აე სჯეროდა, რომ ეს მან გააკეთა. ხელთ ერთ-ერთ დალურჯებულ ადგილს შეეხო, ლიზა შეიშმუშნა. ეტყობოდა ოდნავ შეხებაც კი ტკენდა. უემოციო სახით იდგა ლიზას წინაშე და გოგონას აცრემლიანებლ ნაცრისფერ თვალებში უყურებდა, ლიზა კი მხოლოდ ტიროდა, ისეთი უსუსური იყო მის წინაშე ვერაფერს გახდებოდა.
-გტკივა?-მიმართა მამაკაცმა თბილი ხმით.
-ძალიან- ჲტხრა და მამაკაცის ხელში მოქცეული მისი ხელები გაინთავისუფლა პერანგი შეიკრა და წასვლა დააპირა, მაგრამ მამაკაცმა შეაჩერა
-ვეღარსად გამექცევი-მიუგო მან მაჯაში ხელი ჩაავლო და სახლი დატოვეს..
-არა გამიშვი გთხოვ! ასე რატომ მექცევი, რადაგიშავე?-ვუყვიროდი მას
-ჩემი ხარ გესმის? ჩე-მი!-თქვა და ლიფტში შევედით, პირველზე ჩასასვლელ ღილაკს თითი დააჭირა და ლიფტიც დაიძრა ხმა არ ამომიღია, ახლა იმაზე უნდა მეფიქრა თავი როგორმე დამეხსნა მისგან. სადარბაზოდან გამოვედით მანქანაში უნდა ჩავესვი, როცა იქვე სკამზე მოხუც ქალბაატონს მოვკარი თვალი, მგონი მეშველა გავიფიქრე ჩემთვის
-ბებია გთხოვთ... უთხარით ამ კაცს გამიშვას, არ მისცეთ უფლება წამიყვანოს...
მამაკაცი გაკვირვებული იყო, მოხუც ქალს გახედა, რომელიც ჩვენსკენ იყურებოდა
-გთხოვთ ბებია! ის... ის... მომკლავს! მასთან არ გამიშვათ და ტირილი დავიწყე. მოხუცი ქალბატონი წამოდგა და ჩვენთან მოვიდა
-ახლავე გაუშვით! რას კადრულობთ ახალგაზრდავ? როგორ შეიძლება გოგონას ასე მოეპყრათ? -მიმართა მოხუცმა მამაკაცს
მანაც დამჯერი ბავშვივით ხელი გამიშვა, მე სასწრაფოდ მოხუცის უკან დავდექი, ბებო მობრუნდა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ცრემლიან ლოყაზე მაკოცა
-ნუ გეშინია საყვარელო,კარგად იქნები მითხრა და ისევ ბიჭს მიუბრუნდა.
-ახლავე მოშორდი აქედან თქვენთვის არ უსწავლებიათ,როგორ უნდა მოექცეთ გოგონას? სიმდიდრე თავში არუნდა აგივარდეთ
მამაკაცი არაფერს ამბობდა
-ნება მომეცით გოგონა წავიყვანო მიუგო მოხუცს
-არა!ბებო არა! გთხოვთ არ მისცეთ ამის უფლება მუხლებზე დავიჩოქე და ისე ვევედრებოდი
-დამშვიდდი დაყვარელო. ასე რატომ გეშინია? მომართა თბილად და ფეხზე წამომაყენა
-აქედან დაიკარგე-მიუგო ბიჭს და ისიც მიხვდა რომ ვერ წამიყვანდა გვერდი ჩამიარა და ყურში ჩამჩურჩულა
-დღეს გადარჩი, მაგრამ ხვალ ვინ გიშველის? ყოველთვის ვერ გამექცევი-მითრა და მანქანით ადგილიდან მოწყდა
ღმერთო გადავრჩი არ მჯერა ვთქვი და ბებოს მოვეხვიე...
-მადლობა ბებო ამას აე დაგივიწყებთ,თქვენ დღეს გადამარჩინეთ
-როცა დახმერება დაგჭირდეს ნებისმიერ დროს მომმართე-მითხრა და ლოყები დამიკოცნა.
ჯერ კიდევ განერვიულებული ვიყავი ამიტომ ცოტა ხნით მოხუცთან დავრჩი და ისევ იმ სკამზე ჩამოვჯექით სადაც წუთის წინ მხოლოდ მოხუცი იჯდა.
-შვილო, ასე რატომ გეშინია იმ ბიჭის?-მკითხა მოხუცმა და თავის ნაღვლიანი, ცისფერი თალებით ჩამაშტერდა
-დიდი ბოდიში ბებო, მაგრამ არ შემიძია მაგის თქმა-ვუთხარი მე და მისი დანაოჭებული ხელები ჩემს ხელებში მოვიქციე
-კარგი შვილი, არაუშვას ან რაჩემი საქმეა თქვენი პრობლემები, ეხლანდელ თაობას ვერაფერს გაუგებ
-ბებო კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა თქვენ რომ არა, არ ვიცი რა მეშველებოდა- ვუთარი მოხუცს-ახლა წავალ კარგი?
-როგორც გინდა, თავს გაუფრთხილდი...
მოხუცს გამოვემშვიდობე, ტაქსი გავაჩერე და ანას სახლის მისამართი ვუკარნახე. ახლა შედარებით მშვიდად ვიყავი, მაგრამ ანასთვის უნდა დამემალა და არუნდა მეთქვა ისევ, რომ შევხვდი მას, ვიცი ცუდად ვიქცეოდი, მაგრამ არუნდა გაეგო
-რაქენი ლიზა იპოვე სამაჯური?
-სამწუხაროდ ვერ. არადა რა იმედით მივდიოდი, რომ იქ დამხვდებოდა, მაგრამ იმის მაგივრად ს...ხ...ვ...ა...-ბევრი მომივიდა გავიფიქრე ჩემთვის
-რა სხვა? ვინ სხვა?-ჩამეძია ანა
-კარგი ჰო გეტყვი-მოკლედ (ღრმად ჩავისუნთქე) იქ რომ მივედი კარი ღია დამხვდა, შიგნით კი ის ბიჭი. გეფიცები ანა იცი, როგორ შემეშინდა ჩემი წაყვანა უნდოდა (და ტირილი დავიწყე) მერე ერთი მოხუცი ქალი იყო გარეთ და მან გადამარჩინა
-არა ლიზა, მაინც არ მესმის ამდენს რატომ უთმენ? ნეტავ წამოვსულიყავი,ვიცოდე მაინც ვინარის ეგ ბიჭი, ჩემიხელით დავახრჩობდი-თქვა ანამ...
-კარგი ვსო. ეხლა მომეხმარე ინტერნეტში განცხადება დავდოთ ბინის გაყიდვის შესახებ...
4 დღეში ჩემი ბინა ანამ საკმაოდ კარგ ფასად გაყიდა არც მეგონა ამდენს თუ გადაიხდიდნენ. ახალი სახლიც ვიყიდე, ნეთელი ოთახებით, დარჩენილი თანხით კი ახალი ინვენტარიც შევიძინე, ალბათ მე,რომ გამეყიდა ეს სახლი ჩალი ფასად გავყიდდი ანამ კი ამ თანხით ნამდვილად გამაოცა.ახალი საცხოვრებლის შეძენის აღსანიშნავად პატარა სუფრა გავშალე ანასაც დავურეკე რომ ერთად აგვეღნიშნა ისიც დიდი სიამოვნებით დამთანხმდა...
-აანა მისმინე სამსახური უნდა მოვძებნო და მუშაობა დავიწყო-ვუთარი ანას
-კი,მაგრამ რატომ? ფული ხომ გაქვს?
-ხო, მაგრამ ეს ფული სადამდე მეყოფა? დედაჩემის ხარჯზე კიდევ როდემდე უნდა ვიყო?ვნახავ კომპიუტერით ვაკანსიებს და რა იცი იქნებ ამიყვანონ თან გულსაც გადავაყოლებ
-კარგი კარგი-მითხრა ანამ-როგორც გინდა ახლა უნდა წავიდე
ანა გავაცილე, სახლი დავალაგე და ჩემს ოთახში ავედი, ლოგინზე კომფორტრულად მოვკალათლი ნოუთბუქი ჩავრთე 5 ადგილას გავაგზავნე ჩემი CV აქედან ორი გამომეხმაურა და ხვალ გასაუბრებაზე დამიბარეს თუ საქმე კარგად წამივა შესაძლოა, რომელიმე კომპანიაში მდივნად ამიყვანონ. სანამ დავიძინებდი დედაჩემთან დარეკვა გადავწყვიტე
-დედი როგორ ხარ?
-კარგად შვილო შენ როგორ ხარ? როგორ მოეწყე ახალ სახლში?
-კარგად ხვალ გასაუბრებაზე მივდივარ და შეიძლება მუშაონა დავიწყო
-აბა შენიცი ლიზიკო წარმატებებს გისურვებ.შემომიარე ხვალ.
-კარგი დე ეხლა უნდა დავიძინო,დილით ადრე ვარ ასადგომი
-კარგი შვილო ტკბილი სიზმები
დედასთან საუბარი დავამთავრე თუ არა ჩემი ,,პიჟამოები,, ჩავიცვი და ლოგინში შევწექი,ვინაიდან ერთ-ერთ კომპანიაში 10-ზე მიბარებდნენ მაღვიძარა 7-ზე დავაყენე, რომ მოსამზადებლად საკმაო დრო მქონოდა დიდი ხანი არც მიფხიზლია,ალბათ 20-წთ-ში ჩამეძინა...