...ყავა დავლიე თუ არა, აბაზანაში შევვარდი, ჩემი თავი მეზიზღებოდა, ასე მეგონა მთელი ტანი ტონა ჭუჭყით მქონდა დაფარული.იმდენი ვიხეხე სანამ მთელი კანი არ დამიწითლდა.მუხლები მკერდზე მივიჭირე, ხელები შემოვხვიე და ტირილი დავიწყე, რა უბედური ვარ,რა დავაშავე ასეთი ვერ გამეგო ან მას რა დავუშავე ასე, რომ მომექცა. სარკეში ჩემს თავს ვათვალიერებ მკლავებზე, მკერდზე და ყელთან დალურჯებები მაქვს. თვალებში ისევ ცრემლები მიდგება, სახეზე ხელებს ვიფარებ, თითქოს ვინმე მიყურებდეს და მე არ მინდოდეს რომ დამინახოს შემს თავს ასე ვერ ვუყურებ ერთ-ერთ დალურჯებულ ადგილად ხელს ვიდებ და იმწამსვე ვიშორებ ტკივილისგან, ოდნავ პირს ვაღებ და თვალებს ვხუჭავ.
ტანსაცმლის ჩაცმას ვიწყებ, გადავწყვიტე გრძელმკლავიანი ,,საროჭკა,, ჩავიცვა რათა ჩემი დალურჯებები დავფარო, ყველზე შარფს ვიხვევ, შინსის შარვალი და კეტები და... მოიცა ჩემი სამაჯური სადარის? მაგიდის ქვეშ ვიყურები, არც იქ არარის არადა მახსოვს იმ ბიჭისგან რომ წამოვედი მეკეთა სადუნდა დამრჩენოდა? ანას ოთახში ავედი...
-ანა ჩემი სამაჯური ხომ არ გინახავს?
-არა ლიზა, მაგრამ მგონი შენთან სახლში მაგოდაზე მოვკარი თვალი, ოღონდ მგონი არ ვიცი ზუსტად.
-კარგი,არაუშავს, წავალ გასაღებს ავიღებ და შევამოწმებ,თუ რამეა იქ იქნება.
-კარგი! გინდა გამოგყვე?
-არა ანა, იყავი მეთვითონ წავალ.
-კარგი ოღონს მალე მოდი და ნამცხვარი გამოვაცხოთ
ოთახში ავედი, გასაღები ავიღე და ჩემი სახლის გზას დავადექი. ანა ცოტა შორს ცხოვრობდა, ამიტომ სახლამდე მისვლას 20 წუთი მოვანდომე. ლიფტში შევედი და მეშვიდე სართულზე ასასვლელ ღილაკს დავაჭირე თითი, ერთი მხროვ კარგიც იყო ანა რომ შორს ცხოვრობდა, ის ბიჭი ვერ მიპოვიდა, ან რატომღა უნდა მოვეძებნე? გამომიყენა და გადამაგდო. თვალებზე ისევ ცრემლები მომადგა, თუმცა თავი შევიკავე, ,,მორჩა! მის გამო აღარ ვიტირებ,,
ამასობაში მეშვიდეზეც ავედი. სახლის კართან მივედი, რომ გასაღები მომერგო, თუმცა კარი ღია დამხვდა, უბრალოდ მოხურული იყო. არადა მახსოვს, რომ დავკეტე, არაუშავს იქნებ ღია დამრჩა. ბინაში შევედი, ჩემს ოთახში გავედი და სამაჯურს ძებნა დავუწყე, ეს სამაჯური ერთადერთია რაც მამაჩემისგან დამრჩა, არიყო ძვირფასი უბრალო ცეპი იყო მტრედის კულონით. ჩემი ოთახიდან დავიწყე ძიება, საგულდაგულოდ დავათვალიერე თითოეული კუთხე-კუნჭული, მაგრამ აშკარაა, რომ აქ არ არის,ახლა მისაღებში ვნახავ ჩავებღაუჭე ბოლო იმედს და იქ გავედი. თითქმის ყველგან მოვძებნე, მაგრამ არიყო ცრემლები მომადგა, მამის ერთადერთი საჩუქარი დავკარგე, ისევ ანასთან გადავწყვიტე დაბრუნება. მისაღებიდან გამოვდიოდი უკან მივიხედე, რომ უკანასკნელად დამენახა ის სახლი სადაც ვცხოვრობდი, თუმცა წინ რაღაცას შევასკდი

****************
თავზე ხელი ნერვიულად გადავისვი, ,,ასე რამ გამოგაშტერა? გამომიგრტყელა ვაჟბატონმა დილის 12 საათამდე ძილი,, გამოვლანძღე ჩემი თავი ,,გოგო როგორ გამექცა?,, სახლში შევედი ოთახში ავედი და ბექას დავურეკე
-სასწრაფოდ ჩემთან მოდი
-კარგი-ზედმეტი კითხვები არ დაუსვამს ალბათ მიხვდა, რომ საქმე სერიოზულად იყო.
10 წუთში ბექა ჩემთან გაჩნდა. ლოგინი არ გამისწორებია ყველაფერი ისე იყო, როგორც დილით დარჩა...
-რა იყო ძმაო ლოგინზე იხტუნავე? რას გავს აქაობა?-თქვა ბექამ სიცილით
-სასაცილოდ მაქვს ეხლა მე საქმე?-ვუთხარი გაბრაზებულმა
-რა მოხდა?
ბექას ყველაფერი მოვუყევი, ლიზასთან შეხვედრიდან მის გაქცევამდე...
-მაგარი არაკაცი ხარ!-თქვა ბექამ
-ჰო ვიცი
-კი მაგრამ ეს, როგორ გააკეთე? რა დაგიშავა საბრალო გოგომ? ალბათ,როგორ შეაშინე ასე,როგორ შეიძლება. ხალხში როგორღა გამოვა, როგორ შეხედოს დედამის ან მამამისს თვალებში,ამაზე არ იფიქრე? ან საერთოდ რაზე ფიქრობდი? ამხელა კაცს თავში ტვინი არ გაქვს? ის ხომ გენდობოდა ღირსი ხარ პოლიციაში დაგასმინოს და ჩაგაყუდონ
-მას მამა არ ჰყავს-ვუთხარი განერვიულებულმა და დივანზე ჩამოვჯექი
-რაა? მითუმეტეს,ნახევრად ობოლი გოგო გაწირე, ვინიცის რადღეშია. წარმომიდგენია, როგორ ეზიზღები შენი გულისთვის ყველა კაცს შეიძულებს, ცხოვრება გაუნადგურე მთელი მისი ოცნებები ფეხქვეშ გათელე, რასე ფიქრობდი საერთოდ?
-თავი ვერ შევიკავე, მისი ასეთი უსუსურობა ჭკუას მაკარგვინებდა, ის ისეთი მიმნდობი ისეთი სექსუალური იყო თავს ვერ შევიკავებდი თან სოფიზე გაბრაზებული...
-აჰა აი თურმე რაშია საქმე, სოფიზე გაბრაზებულმა ლიზაზე ამოანთხიე შენი ბოღმმა არა? ყოჩაღ! მაგარი კაცი ხარ... არა ძმაო უნდა წავიდე იცოდე, სანამ იმ გოგოს, ბოდიშს არ მოუხდი თვალით არ დამენახო!-უთხრა ბექამ და კარისკენ წავიდა იცოდა, რომ მისი მეგობარიც ხვდებოდა თუ რადღეში ჩააგდო ის გოგო, მასაც სინდისი ქენჯნიდ, რომ დაუცველ გოგოს ასე მოექცა, კარებთან მისულმა ერთხელ კიდევ გამოხედა ძმაკაცს ნაღვლიანი თვალებით.
-ძმაო შენ მისთვის პირველი კაცი ხარ...-უთხრა ბექამ და ოთახი დატოვა
მამაკაცმა მისი ეს ნათქვამი ვერ გაიგო თუ რას ნიშნავდა. არა ბექა მართალი იყო, უნდა მოეძებნა ლიზა და როგორმე ბოდიში მოეხადა, მართალია ეს მას არაფერს შეუცვლიდა,მაგრამ მაინც ვერ დაისვენებდა სანამ არ იპოვიდა. ლოგინზე დაგდებულ პერანგს ხელი წამოავლო, აიღო თუ არა მაშინვე მიხვდა ბექას სიტყვები რასაც ნიშნავდა ,,როგორ ლიზა ასეთი მიმნდობი და მე მისთვის პირველი ვარ?,, გაკვირვება გამოესახა სახეზე მიხვდა, რომ ერთადერთი იყო ვინც ლიზას სისუსტით ასე საშინლად ისარგებლა, შეეცოდა ოს გპგპ ახლა,რომ აქ ჰყავდეს გულში ჩაიკრავდა,რომ შეეძლოს ყველაფერს დაავიწყებდა, მაგრამ თვითონაც იცოდა,რომ ეს შეუძლებელი იყო. გოგონა პირველად იწვა მამაკაცთან, მართალია თავისი ნებით არა, მაგრამ მაინც და ისიც ასე საშინლად დამთავრდა. ცრემლები მოადგა თვალებზე, პირველად გოგოს გამო, მიხვდა რომ გაანადგურა იმასაც მიხვდა რომ თუ არ იპოვიდა მასზე ფიქრები თვითონაც ბოლოს მოუღებდა. მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო, მოსამსახურეს მისი ოთახის დალაგება დაავალა და ლიზას სახლისკენ გაემართა. იქ მისულმა მთელი ოთახები დაიარა,მისაღებში მაგიდაზე სამაჯურს მოკრა თვალი, იცნო ეს ლიზასი იყო, მასეკეთა იმ ღამეს. ხელი წამოავლო, სახლი დაცარიელებული იყო მიხვდა, რომ მას აქ ვერ იპოვნიდა არც იცოდა სად უნდა მოეძებნა, ვისთვის უნდა ეკითხა მისი ადგილსამყოფელი, უკვე სახლიდან წამოსვლას აპირებდა,როცა გოგონას მოკრა თვალი, ისე გაუხარდა ლამის დაიყვირა მისი სახელი. გოგონა რაღაცას ეძებდა, საქმე სამაჯურში იყო, იქვე კედელს ამოეფარა და ჩუმად ადევნებდა თვალს მიხვდა, რომ გოგონა წასვლას აპირებდა. ,, ახლა ვეღარსად გამექცევი ლიზა,, გაიფიქრა და კარში მომავალ გოგონას წინ გადაუდგა, გოგონაც ვეღარ შეჩერდა და ბიჭს ზედ შეასკდა...

*************
წინასწორობა ვეღარ შევიკავე და ჩემს წინ მდგარ ადამიან ავხედე, მთელი ემოცია სახეზე შემეყინა. ,,ღმერთო მიშველე,, გავიფიქრე ჩემთვის და კარისკენ გაქცევა დავაპირე, როცა მკლავში დამიჭიდა და მისკენ მომატრიალა, ალბათ ხელი ზუსტად დალურჯებულ ადგილას მოუხვდა, სიმწრისგან ცრემლები წამომივიდა
-აუჩ!მეტკინა-ვთქვი და ცრემლებმომდგარ თვალებზე წამწამები რაც ძალი და ღონე მქონდა ერთმანეთს დავაჭირე და პირი ოდნავ შევაღე. მამაკაცი ვერ მიხვდა გოგონას ასეთი რეაქცია რამ გამოიწვია, რადგან არცისე მაგრად უჭერდა ხელს, შემდეგ რაღაც გაიფიქრა გულში ლოცულობდა,რომ ეს სიმართლე არ ყოფილიყო, გოგონა კედელს ააყუდა და მის შეშინებულ თვალებს ჩააშტერდა.
-მიშ....-დაყვირება გადავწყვიტე თუმცა ხელი პირზე ამაფარა და მეორე ხელის საჩვენებელი თითი ოდნავ გააქნია.
-ნწ! არ დაიყვირო!-უთხრა მამაკაცმა მშვიდად თუმცა ამავე დროს მკაცრი ხმით და ხელი ისევ მკლავზე მოკიდა, ალბათ ისევ დალურჯებულ ადგილად მოუხვდა, რადგან გოგონამ სიმწრისაგნ ამოიგმინა. მისი ეს საქციელი მამაკაცს ძალიან ეუცნაურებოდა,თუმცა ინტერესი კლავდა თუ რა სჭირდა, გოგონას პერანგს დაეტანა და ღილების შეხსნა დაუწყო....

პ.ს. ხანდახან კითხვა მიჩნდება რამ გადამრია ეს თექვსმეტი წლის გოგო ვინიცის რაცუდად ვწერ და ხალხმაც გული რომ არ მატკინოს ისტორიას მიქებენ :D :D :D მარა მაინც მიყვარხართთ