მისი კაბინეტი დავტოვე და სალომესთან გავემართე
-სალი ამიყვანეს გოგო
-გილოცავ ლიზა! მაგარია -მომვარდა სალომე
ისევ გულისრევის შეგრძნება დამეუფლა და საპირფარეშოში გავიქეცი, სალოც უკან გამომყვა.
-ლიზა გამაგებინე რა გჭირს?უკვე სერიოზულად ვნერვიულობ.
-გეტყვი,გეტყვი ოღონდ შემპირდი, რომ არავის არაფერს ეტყვი. ორსულად ვარ.
-რა?? კიმაგრამ როგორ? კიარადა ვისგან?-დაიბნა სალომე
-მოკლედ ერთი ბიჭი გავიცანი... დავიწყე მოყოლა და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. სალომე ცრემლებს ვერ იკავებდა.
-ჩემო საბრალო,მითხრა როცა მოყოლა დავასრულე და ჩამეხუტა, რამდენი რამ გადაიტანე,ნეტავ ვიცოდე ვინარის ჩემი ხელით დავახრჩობდი... ახლა რასაპირებ??
-ვაპირებ....კიარადა გადავწყვიტე. ბავშვი გაჩნდება მას მე გავზრდი თან ანაც დამეხმარება, უი ხო დღეს ჩემთან ამოდი ანას გაგაცნობ აი მისამართი-ფურცელზე დავწერე და მივაწოდე...
-დიდი სიამოვნებით-მითხრა სალომემ
მუშაობა დავასრულეთ თუ არა მე და სალომე ერთად წავედით. ანას გზიდან დავურეკე ისიც ჩემთან ამოვიდა საბედნიეროდ ერთმანეთს გაუგეს, ანა ცოტა არიყოს ეჭვისთვალით მიყურებდა,მაშინვე მივხვდი რაც იყო ამ ეჭვის მიზეზი...
-ანა ვიცი რასაც ფიქრობ, დამშვიდდი სალომეს ყველაფერი ვუთხარი ისიც ჩემი მეგობარია როგორც შენი და ამ საიდუმლოს ისიც შეინახავს...
თითქოს გულიდან მძიმე ტვირთი მოეშვაო ისე ამოისუნთქა ანამ...
...ამასობაში გავიდა სამი თვეც, მეც ნელ-ნელა ვიბერებოდი სალომე და ანა არაფერს მაკლებდნენ, ყოველდღე ახალ-ახალი საჩუქრები და სასუსნავები მოჰქონდათ გადაწყვეტილი მქონდა რომ სანამ ოთხი თვის გავხდებოდი სამსახურში შვებულება ამეღო, თუმცა მეორე დღესვე მივადექი ბატონი დავითის კაბინეტს, უკვე დაკაკუნებას ვაპირებდი, რომ სალომე მომვარდა...
-არა ლიზა,ახლა არა-მითხრა ჩურჩულით.
-კი, მაგრამ რა მოხდა?-ვუპასუხე ჩურჩულითვე.
-ნუთუ არიცი? ყველა ამაზე ლაპარაკობს, ჩვენი კომპანია გაიყიდა, დღეიდან ახალი უფროსი გვყავს.
-მართლა ვინ?
-ჯერ მეც არ ვიცი, ერთ ორ საათში დაამთავრებენ ყველაფერს და მერე შედი კარგი?
-კარგი ვუთხარი მე და იქაურობა დავტოვეთ.
ორი კი არა ალბათ სამი საათი გავიდა,მეც ფურცელი მოვიმარჯვე და გავემართე ახალი უფროსის კაბინეტისკენ. ოჰოო სახელის დაწერაც მოუსწვრიათ, ,,კომპანიის უფროსი ბ.ნიკოლოზ დევდარიანი,, დევდარიანი?? გადავხარშე ეს გვერი, სალომეც ხომ დევდარიანია? უკვე ხელი ავწიე რომ კარზე დამეკაკუნებიდა, კარი გაიღო და იქიდან სახეწაშლილი სალომე გამოვარდა, ჩემთვის ზედაც არ შემოუხედავს ისე ჩამიქროლა. ,,ეს მოიცდის,, დავხედე ფურცელს და სალომეს ავედევნე.
-სალო...სალო... დამელოდე გამაგებინე რა ხდება?
-ის... ის თვს არ მანეეს არ ვიცი რაუნდა ვერ ხხვდება, რომ დამოუკიდებლად მინდა ცხოვრება ვისწავლო.
-ვინ? სალომე გამაგებინე
-ჩემი ძმა ლიზა , ჩემი ძმა ეს კომპანია თურმე მას უყიდია თავს არ მანებებს ჩვეულებრივი და-ძმური ურთიერთობა გვაქვს მაგრამ იმას ვერ ხვდება, რომ გავიზარდე, რომ დამოუკიდებლად მინდა ვიცხოვრო...
-კარგი სალო რა, მაგაზე დარდობ? ნეტავ მეც მყოლოდა ეგეთი ძმა, რომელიც ყველგან და ყველაფერში ჩემთან იქნებოდა და არ მიმატოვებდა იქნებ ყველაფერი სხვაგვარად ყ ოფილიყო ვთწვი და მუცელზე დავისვი ხელი... კარგი, კარგი სალო ჯობს სახლში წახვიდე და დაისვენო, მე კი ბატონ ნიკოლოზთან შევალ, რომ შვებულება ავიღო.
-კარგი მგონი მართლა აჯობებეს რომ წავიდე დამირეკე სახლში რომ მიხვალ-თბილად გამიღიმა და წავიდა...
ისევ ისე ვდგევარ კარის წინ, ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და კარზე დავაკაკუნე.
-შემოდი!-გაისმა ბოხი თუმცა ამავე დროს საშინლად ნაცნობი ხმა.
კარის სახელური ხელისკანკალით ჩამოვწიე და ოთახში შევედი
-გა..გამარჯობათ ბატონო ნიკოლოზ-მივესალმე ზურგით მდგარ უფროსს
-პირდაპირ საქმეზე გადადი, მითხრა ისევ უხეშად
-იცით მე.... მე
-რატომ იბნევი?
-არა სულაც არა-,,აშკარად მეცნობა ეს ხმა, ნეტავ შემობრუნდეს,, გავიფიქრე ჩემთვის
-განაგრძეთ ქალბატონო...
-ლიზა, ლიზა მქვია..ლიზა დამიძახეთ
-ლიზა-ჩაიცინა მამაკაცმა.ორივე ხელი შარვლის ჯიბეში ჩაიყო და დაჟინებით მიაშტერდა ჰორიზონტს. თითქოს ძველი მოგონებები აეშალაო ვეღარ ისვენებდა, მობრუნება უნდოდა, თუმცა ეშინოდა, რომ ის ლიზა არიქნებოდა ვისაც მთელი სამი თვე უშედეგოდ ეძებდა
-ბატონო ნიკოლოზ მისმენთ?-მიუგო გოგონამ შეპარვით
-რა? აჰ კი... განაგრძეთ-უკან მოუხედავად უთხრა გოგონა შეიშმუშნა, მისი სხეულის თითოეული უჯრედი ერთ კითხვას იმეორებდა ,,ნუთ ეს ისარის,, ,,არა არა შეუძლებელია მთელი სამითვე უკვე უნდა დავიწყებული ვყავდე შეუძლებელია ეს ის არიქნება,, თქვა ლიზამ და საუბარი განაგრძო.
-იცით მე შვებულებაში მინდა გასვლა..
-რამდენი ხნით?
,,ნუთუ ეს კაცი ოდესმე ინებებს, რომ შემობრუნდეს,, გაიფიქრა ლიზამ.
-ორი წლით
-აჰაჰაჰ მეხუმრები?? ორი წელი სად გაგონილა შვებულება? ერთი ის მითხარი, რა გიყვარს ყველაზე მეტად ლიზა?
-შოკო...ლადის ნამცხვარი-უნდოდა ეთქვა ,,შოკოლადიო,, მაგრამ თითქოს რაღაც ძალამ შეაკავა
-სამი თვის უკან რამე შენთვის ძვირფასი დაკარგე??
ლიზას უკვე ეშინოდა ცივმა ოფლმა დაასხა
-დი...დიახ-უთხრა მან ხმის კანკალით
-და ეს რაღაც სამაჯური იყო ხომ?-უთხრა ირონიულად მამაკაცმა
-კი და თქვენ საიდან იცით? ან ეს ყველაფერი ამასთან რა კავშირშია?-მიუგო უკვე მოთმინების ფიალით სავსე გოგონამ.
მამაკაცმა ტუჩის კუთხე ჩატეხა, უკვე ეჭვი აღარ ეპარებოდა რომ ეს ,,მისი,, ლიზა იყო, მისი შოოკოლადზე შეყვარებული ლიზა...
-სად იყავი ამდენ ხანს?- მიუგო მამაკაცმა და ლიზას თვალებში შეხედა
გოგონა ერთ ადგილას გაქვავდა, უცებ გონს მოეგო და კარს მივარდა, გამოაღო კიდეც თუმცა მამაკაცი წამებში მის უკან გაჩნდა და ერთი ხელის მიწოლით კარი,ისევ მიხურა და გასაღები გადაატრიალა. გოგონა სწრაფად გამოეცალა
-ეს შენ...
-ისევ გარბიხარ ლიზა, არ დაიღალე ამ კატათაგვობანათი?
-არა და არც დავიღლები თუ მეცოდინება რომ შენგან შორს ვიქნები-მიუგო შეშინებულმა გოგონამ
-კარგი რა, არ გინდა ეს მკაცრი გოგოს როლის თამაში-მიუგო მამაკაცმა და გოგონასკენ გაიწია ლიზამაც უკან დახევა დიწყო
-არა, არა არ მომიახლოვდე არც კი გაბედო-უკან უკან იხევდა ლიზა თუმცა კედელს აეკრო და მამაკაციც ლიზასთნ წამებში გაჩნდა.
-ახლა, ხომ ვერ გამექცევი ჩემო შოკოლადო-მიუგო მან და გოგონას ტუჩებს დაეწაფა.
გოგონამ სწრაფად მოიცილა ის და მისი ნაკოცნიც
-თავი დამანებე!-გამოსცრა კბილებში ლიზამ იქვე მაგიდაზე დადებულ მინიატურულ ქანდაკებას ხელი წამოავლო, უნდოდა მისთვის თავში ჩაერტყა, თუმცა ამაოდ მამაკაცმა ხელი ჰაერში დაუჭირა და უკან მოუგრიხა. ლიზამ გაიბრძოლა
-აპაპაპა გატყობ ხელები დაგიგრძელებია-მიუგო მამაკაცმა ირონიული ღიმილით
-და ახლა რა? ჩემზე ისევ ძალა უნდა იხმარო? ხო თუმცა შენ ამის მეტი არაფერი შეგიძლია....
-თუ ნებას დამრთავ შემიძლია გაჩვენო რა შემიძლია და რა არა
-არასოდეს!-ზიზღით სავსე ხმით და მზერით მიუგო ლიზამ
-ისე მოსუქებულხარ ხო იცი? ღიპიც დაგიდვია-მიუგო მამაკაცმა დუ მუცელთან შეხსნილი პერანგისკენ ხელები წაატანა, ლიზა სწრაფად გამოიწია და პერანგი თვითონ შეიკრა.
-ეს ღიპი არარის-გამოსცრა კბილებში და მაშინვე ინანა, როცა მამაკაცის კითხვისნიშნით სავსე თვალებს წააწყდა.
-ხო ეგ ერთი მთლიანი პრესია-უთხრა მამაკაცმა და გოგონა ჩაიხუტა-ლიზა რომიცოდე როგორ მომენატრე, რომ იცოდე უშენოდ გული როგორ მტკიოდა.
-შენ გული არ გაქვს-ამოილუღლუღა მის მკლავებში გახევებულმა ლიზამ და თავის დაღწევას შეეცადა.
-არა ლიზა მორჩა ვეღარსად გამექცევი...
-გული მერევა-მიუგო გოგონა მდა კარს მივარდა სასწრაფოდ გამოაღო და საპირფარეშოსკენ პირზე ხელებაფარებული და თავქუდმოგლეჯილი გაიქცა, მამაკაციც უკან აედევნა და უნიტაზზდე დაყუდებულ გოგონასთან ჩაიმუხლა თმები მოაშორა და ზურგზე ხელი დაუსვა
-ლიზა რა გჭირს მოიწამლე?-მიუგო შეშინებული ხმით მამაკაცმა
-ალბათ-ცივად უთხრა გოგონამ და მისი ხელები უხეშად მოიშორა უნიტაზის კიდეს ხელით დაეყრდნო და საპირფარეშოს კაბინა დატოვა ნიჟარასთნ დაეყუდა და ხელების დასაბანად წყალი მოუშვა. მამაკაცის აქ ყოფნა აღიზიანებდა.
-იცი ეს ქალების საპირფარეშოა
-არაუშავს ისეთს არაფერს არ აკეთებ, თან შიშველიც ნანახი მყავხარ მიუგო მამაკაცმა და წარბები აათმაშა.
-ხო სულ ჩემი ნებით არა? - უთხრა ლიზამ ირონიით
-ლიზა იქნებ მეორე შანსი მომცე იქნებ თავიდან გვეცადა?
-არავითარი მეორე შანსი. შენ შეგეძლო ყველაფერი უკეთესობისკენ შეგეცვალა,მაგრა უარესობისკენ შეცვალე, მთელი ცხოვრება გამინადგურე, რამე მოგთხოვე მთელი ამ დროის მანძილზე? და ახლა შენ მოდიხარ და შანსს მთხოვ, მითხარი ერთი, ასეთი რა დაგიშავე ასე რომ მომექეცი? თვალებში ვერავის ვუყურებდი სირცხვილით გარეთაც ვერ გამოვდიოდი. და რატომ? რატომ? მითხარი ჯანდაბას ის წყეული ღამე, რატომ ვიყავი ასეთი რატომ ფეხი არ მომტყდა რომ მოვდიოდი ასე უგულოდ როგორ მომექეცი მომატყე, გამომიყენე და კიდევ შანსი გინდა? მეორე შანსი ვისაც მივეცი ეს შანსი იმან უკეთ გამოიყენა მან არათუ მავნო შენგან განსხვავებით არამედ მეც და საკუთარ თავსაც ასიამოვნა და იცი რატომ? ის მხეცი არარის და იცის როგორ უნდა მოექცეს ქალს
ლიზას თითოეული სიტყვა ნიკას გულს უსერავდა როგორ უნდოდა ეს სალანძღავი სტყვები ლიზას არ ეთქვა, სხვას ნებისმიერს ოღონდ ლიზას არა. ბოლო სიტყვებმა გონება აურია ,,ნეტავ ვის გულისხმობს?,, გაიფიქრა მან
-ვის გულისხმობ?
-ჩემ ქმარს-იცრუა ლიზამ და მიხვდა თუ როგორ ,,ატკინა,, მამაკაცს გული და უფრო გაუხარდა რადგან უნდოდა რომ მასაც ისევე ტკენოდა როგორც ლიზას ეტკინა ისევე უნდოდა დატანჯულიყო როგორც თვითონ დაიტანჯა
-მატყუებ ხო?მივარდა მამაკაცი და ლიზას უკან ჩამოკიდებულ სარკეს მუშტი დაარტყა
-სულაც არა მიუგო მშვიდად ლიზამ და მამაკაცს გამოეცალა
-ასე როგორ შეიცვალე? სად გაქრა ის მიამიტი ლიზა, რომელიც მე გავიცანი
-მოკვდა! უკანმოუხედავად მიუგო მამაკაცს და სიარული გააგრძელა, უცებ თვბრუ დაეხვა, წონასწორობა დაკარგა და მამაკაცის ხელები, რომ არა დაბლა დავარდებოდა, შემდეგ კი ყველაფერი გაშავდა


*************
,,ღმერთო ლიზა რა გჭირს?,, გაიფიქრა მამაკაცმა და გონება დაკარგული გოგონა ხელში აიყვანა ,,რამსიმძიმე ხარ ლიზა ამ სამ თვეში განა რამდენი ჩამე?,, გაიფიქრა მამაკაცმა და გოგონა მანქანაში ჩასვა. მთელი გძა ვერ ამოიგდო თვიდან ლიზას სიტყვებზე ფიქრი თვიდან ,,ჩემი ქმარი,, ,,ჩემი ქმარი,, ექოსავით ესმოდა გონებაში. არა, არა, შეუძლებელია გაიფიქრა მამაკაცმა მანქანა საავადმყოფოსთან გააჩერა და გოგონა დაგმოიყვანა.
-ექიმი-სასოწარკვეთილმა დაიყვირა და გოგონას სხეული ახალგაზრდა ექიმს ჩააბარა
ნახევარ ისაათის განმავლობაში კალიდორში იდგა და დასაკდომ ადგილს ვერ პოულობდა, პალატიდან გამოსულ ექიმს მივარდა და მხრებში ჩააფრინდა.
-ექიმო რახდება? ყველაფერი კარგად არის?
-დამშვიდდით როგორც ჩანს თქვენმა ცოლმა ბევრი ინერვიულა მის ასეთ მდგომარეობაში კი ნერვიულობა არ შეიძლება.
-რა? როგორ მდგომარეობაში?
-თქვენ რა არ იცით?-ღიმილით მიუგო ექიმმა
-რა? არაფერი ვიცი, რამე უნდა ვიცოდე? რამე სერიოზულია? მითხარით ექიმო არ დამიმალოთ- სასოწარკვეთილი იყო მამაკაცი
-არაფერია სანერვიულო, თქვენი ცოლი ორსულადაა
-მართლა?-არ იცოდა ნიკოლოზმა უნდა გახარებოდა თუ არა
-დიახ ბატონო ის სამი თვის ორსულია და სულ რაღაც ექვს თვეში ტყუპი გოგონები გეყოლებათ ასე,რომ გილოცავთ-მხარზე ხელი წამოარტყა გაშტერებულ ნიკოლოზს ექიმმა და იქაურობას გაეცალა...


p.s ვიცი რომ თქვენი იმედები არ გავამართლე დავითისა და ნიკოლოზის მამაშვილურ ურთიერთობასთან დაკავშირებით თუმცა მგონი მაინც არ გამოვიდა ცუდი